Όταν είχα gameboy και ήθελα megadrive τους είπα απλά ότι πάλιωσε εκείνο ενώ αυτό έχει και χρώμα.Όταν ήθελα το playstation τους έπρηξα.απλά.παίζει μουσική τους έλεγα έχει τρισδιάστατα παιχνίδια,είναι το τελευταίο που θα μου πάρετε γιατί μετά μέχρι να βγει άλλο θα έχω μεγαλώσει κλπ.
Όταν πήρα το dreamcast τους είπα και καλά ότι το μου το έδωσε ένα παιδίω με αντάλλαγμα το playstation που είχε παλιώσει.το πρώτο xbox τους είπα απλά ότι μου το πήρανε οι φίλοι μου για τα γεννέθλια μου,βάλανε και καλά λεφτά όλοι μαζί και το πήρανε.Α!Επίσης είπα ότι το πήρανε 150 ? και όχι 250 που έκανε.
Εννοείται ότι δε με πιστεύανε και το ήξερα απλά για να κρατάω τα προσχήματα έλεγα ότι μλκ μου κατέβαινε.

Ποτέ δεν χρειάστηκε να πω κάτι, η μανά μου έβαλε τα βιντεοπαιχνίδια στο σπίτι πριν καλά καλά το καταλάβω γιατί της άρεσαν (μέγας παίκτης tetris η μανά μου) μετά κόλλησε και ο πατέρας μου με τα super mario kart και super mario world 2.

Some people are born lucky

Εγώ είχα Spectrum +2 τον οποίο και αγόρασα στο γυμνάσιο με λεφτά από τις τυρόπιτες που δεν αγόραζα. Αυτός είχε 6 παιχνίδια από τη μάνα του (συν την ενσωματωμένη Basic), τα οποία (μαζί και η Basic) με κράτησαν για καιρό. Κάποια στιγμή μου πήρε ο πατέρας μου το Bombjack και σωθήκαμε κι οι δυο, καθώς πρόκειται για παιχνιδάρα που έπαιζα από το πρωΐ μέχρι το βράδυ. Πήρα και μόνος μου κάποια φυσικά.
Αργότερα, όταν είχα Amiga 500 ήταν ακόμα πιο εύκολο
Την προϊστορική εποχή (δηλ. πριν τον Spectrum), μου είχαν αγοράσει δύο Game & watch όλα κι όλα.
Τώρα που το σκέφτομαι, υπήρξα πολύ οικονομικός.

Από την άλλη, μου δίνανε ψιλά για τα arcades, αλλά με μέτρο. Το κριτήριο πόσα να μου δίνουν και αν θα με αφήνανε να πάω ήταν το να μην εθιστώ (αλλά εθίστηκα).

Αγορά κονσόλας: Γενέθλια σε στυλ δώρο μανας+πατέρα+θείου ή αν έβγαζα σε κάποια τάξη πολύ καλό ΜΟ (έτσι είχα πάρει mega drive,1η γυμνασίου)

Κασσέτες/δισκάκια:Χαρτζηλίκι και πείνα.

Είχαμε κάνει συμφωνία να μου αγοράζουν το πολύ 1 παιχνίδι (PC only, consoles not allowed ) το μήνα ώστε να διαβάζω. Το 1 αυτό όμως το έλιωνα και το ευχαριστιόμουν πάρα πολύ, ότι και να ταν.

Εγώ πάλι είχα μαζέψει κατοστάρικο κατοστάρικο με τον αδερφό 40 χιλιάρικα για το NES κατά τη διάρκεια της Δ δημοτικού νομίζω.Το είχα πάρει καλοκαίρι και είχα κάνει συμφωνία με τους; γονείς να παίζουμε μόνο Σ/Κ.Ε μετα τα GB,SNES,PlayStation ήταν εύκολο να τα αγοράσω-ευτυχώς είχαμε άθλιο κυλικείο στο σχολείο και μάζευα αρκετά από τα χρήματα για κολατσιό.

Το DC το είχα πάρει μόλις πέρασα το 2001 με κάποια από τα χρήματα που είχα μαζέψει από τα συχαρίκια.

Τώρα σχετικά με τα παιχνίδια,επειδή επαρχία δεν υπήρχαν καταστήματα τύπου Jumbo με προσφορές παίρναμε 2-3 games το χρόνο αλλά τα λιώναμε.Ευτυχώς και τα ξαδέρφια μας είχαν από ένα NES και έτσι παίζαν ανταλλαγές όπως και με τους συμμαθητές.Αν και το πιο αγαπημένο μου σκηνικό ήταν τα Xmas Ε δημοτικού που με τα χρήματα από τα κάλαντα είχα αγοράσει το Faxanadu 11000 και μου είχε φανεί και φτηνό

Αργότερα με το SNES που υπήρχε και μαγαζί που νοίκιαζε ήταν πιο εύκολα τα πράγματα ενώ με το PSone όλοι ξέρουμε πόσο εύκολο ήταν να έχεις games

Δωρο Πασχα, Χριστουγεννα, Καλοκαιρι κι αργοτερα μονος μου με λεφτα που εβαζα στην ακρη.

Και εγω λοιπον ειχα τις δικες μου περηπετειες για τα Videogames και ο χειροτερος εχθρος ηταν η προκαταληψη των γονιων μου, πιστευαν πως τα videogames σε αποβλακωνουν σε κανουν ηλιθιο και σου περνανε αρνητικα μυνηματα οπως βια κλπ.

Ετσι λοιπον περα απο τις ατελιωτες συζητησεις πανω στο θεμα εκανα και τη πρωτη αποταμιευση της ζωης μου για το master system μαζεψα τοτε 7,500 δραχμες μεσα σε καποιους μηνες, βεβαια ολα αυτα απο χαρτζηλικια και πολυ πεινα που λεει και ο Ραμπιδης, το θεμα βεβαια ειναι οτι αφου το πειρα και αυτο αλλα και το megadrive ημουν μια κονσολα πισω σε σχεση με τα υπολοιπα παιδια πραγμα ακρως ταπεινοτικο, οταν καποιοι ελιωναν στο playstation εγω επαιζα megadrive και πραγματικα μου στοιχησε παρα πολυ μεχρι που εγινε το μπαμ!

Νομιζω στα χριστουγεννα της δευτερας γυμνασιου κατεληξα να αγορασω το N64 η λογικη απλη, απο τα 16 bit να παω στα 32? ΟΧΙ ας παω στα 64 ετσι θα δω μεγαλυτερη διαφορα και βεβαια τα καλυτερα γραφικα της εποχης, βεβαια και παλι θυμαμαι ειχα λιωσει στην αποταμιευση ενω εκεινη την εποχη ειχαν εξοικιωθει πια και στην ιδεα των videogames οποτε χαλασα τοτε περιπου 360,000 δρχ για το Ν64 και αλλα τρια -τεσσερα παιχνιδια...εεεεετσι Βεντουζες!!! εκτοτε εχω τη τελευταια κονσολα της αγορας μαλλον απο ψυχολογικο μιας και αγορασα το 360 σε μια εποχη που ειχα 2 χρονια να αγγιξω κονσολα και το πειρα για το γαμωτο...

Me eksairesh to Atari pou htan dwro tou papou mou kai to Gameboy pou htan dwro twn goniwn mou apo ena taksidi sthn Tailandh (fantasteite se ti fthnotimh pou to vrhkan gia na to paroun), h monh konsola pou eixa pote htan to Playstation 2 kai afto eimoun poly megalos poia gia na mporoun na mou poun oi goneis mou otidhpote.

Ta paixnidia pou epaiksa sto Playstation ta epaiza dwrean h epi plhrwmh se magazia me konsoles otan htan ths modas.

Twra gia Arcades den exw parapono, oi goneis dinane lefta....

360,000 δραχμές;;; Πόσο πήγαινε ένα N64;

well, σχεδον ποτε δε ζητησα, και παντοτε εκανα οικονομια για να παω να παρω αυτο που θελω μονος μου. ειτε απο τα καλαντα, ειτε απο οσα μου διναν για το σχολειο τοτε σαν χαρτζιλικι, τα κρατουσα κι οταν εφτανε το ποσο που ηθελα πηγαινα και τα καταθετα σε καινουργια κασετουλα (SNES ή N64). θυμαμαι εποχες που δεν ειχα τι καινουργιο να παιξω, απλα επειδη ηθελα τον επομενο καλο τιτλο της Nintendo, που καθυστερουσε να ερθει στο Μultirama της τοτε γειτονιας μου. αρχικα βεβαια, το Gameboy μου το καναν δωρο, και μετα ακολουθησαν και οι αλλες κονσολες με δικα μου λεφτα. ωσπου πηρα και το Playstation κι εκει εχασα τον λογαριασμο, αφου για πλακα επαιρνα παιχνιδι, και συνηθως 4 μαζι!

Εγώ θυμάμαι τη μεγάλη φασαρία την έκανα για να πάρω NES, (είχα δει το Super Mario Bros σε φίλο και δε μπορούσα να ξεπεράσω το σοκ με τίποτα) γκρίνια, κλάματα και άλλες παιδικές πατέντες μέχρι να πίσω τους γονείς να μου το αγοράσουν, και τελικά τα κατάφερα. Βασικά αυτή ήταν και μόνη φορά που έγινε σκηνικό για κονσόλα, γενικά τα δύσκολα παιδικά χρόνια ομολογώ ότι ήμουν τυχερός γιατί είχα super νονά! Μου είχε κάνει δώρο τόσο το Master System όσο και το Mega Drive μου.

Η επόμενη και τελευταία κονσόλα για την οποία οι γονείς συνέβαλαν στην αγορά της, ήταν το Super Nintendo. Ποιος δε θυμάται το σοκ όταν έβλεπε 16bit παιχνίδια να τρέχουν στη τηλεόραση; Η διαφορά από τα 8bit, τα τεράστια sprites, τα καθαρά και ολοζώντανα χρώματα, το φοβερό animation, οι μεταφορές από τα arcades, τι να λέμε τώρα, ποιος ήταν gamer και δεν ήθελε 16bit μηχάνημα?τα οποία κυκλοφορούσαν ήδη για 2-3 χρόνια, αλλά συνέχιζαν να είναι πανάκριβα για τη μέση ελληνική τσέπη. Έκανα συμφωνία με τους γονείς και τα Χριστούγεννα του 1993 (επειδή ήμουν καλός μαθητής εκείνα τα χρόνια, αλλιώς το μπούλο) τσόνταραν στα 30.000 που είχα, και πήραμε Super Nintendo με Super Mario World και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ - ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ.

Ε τις υπόλοιπες κονσόλες τις πείρα αποκλειστικά με δικά μου χρήματα, μαζεύοντας από χαρτζιλίκια, τα χρήματα των γιορτών, και από τα 15 μου, και από τις καλοκαιρινές δουλειές (αν και για να πάρω PlayStation είχα πουλήσει το Mega Drive με τα παιχνίδια, κάτι που μετάνιωσα οικτρά και δε ξανάκανα ποτέ). Γενικά δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα καθώς είχα το ελεύθερο από μικρός να μεταχειρίζομαι τα χρήματα που μάζευα όπως εγώ ήθελα, σίγουρα δεν πέταγαν από τη χαρά τους κάθε φορά που έφερνα καινούργια κονσόλα στο σπίτι, αλλά μέχρι εκεί.

Πάντως ακόμα θυμάμαι το σοκ του πατέρα όταν είδε τα Super Mario 64 και ειδικά το ISS 64 στο Nintendo 64, ο ορισμός του (OMG WTF?!??!?). Μάλιστα έπαιζε ISS για μια εποχή, αλλά έτεινε προς την εξάρτηση και το παράτησε πριν είναι αργά.

Οντως ΦΥΓΕ, wtf, πανω απο 300 χιλιαρικα για Ν64 με 3 παιχνιδια απλα δεν παιζει... ουτε καν κοντα βασικα.

Κατα τ' αλλα...
Μικρος ημουν αρκετα τυχερος και μου εκανε δωρο η θεια απο αμερικη (οχι απ το Σικαγο ομως), ενα Game Boy οταν ημουν εκει καποια χριστουγεννα (1992; ). Ειχα την επιλογη μεταξυ GB και G.Gear αλλα καποια ανεξηγητη δυναμη με τραβηξε στον κοσμο της Ν .
Πριν γυρισω Ελλαδα ειχα ηδη 6-7 παιχνιδια (οι δικοι μου μαλλον δεν ειχαν παρει πρεφα τι κολλημα θα ετρωγα με αυτη την ιστορια).

Παντως πληροφοριακα το παιχνιδι που με εκανε να θελω κονσολα ηταν το Super Mario Land 2.

To SNES ηρθε επισης σαν δωρο εξ' Αμερικης, απ τη γιαγια αυτη τη φορα (καπως βρηκε PAL - να ναι καλα η Astoria). Ειχα ζητησει το DKC bundle (το 1ο παιχνιδι που με εκανε πραγματικα να ξεροσταλιαζω), αλλα για καλη μου τυχη (και για κακη δικη σας) μου εστειλε το Street Fighter 2 turbo bundle και γι αυτο σας πρηζω μεχρι σημερα.

Παιχνιδια επαιρνα αραια και που.. 1 τα χριστουγεννα, 1 στα γενεθλια, 1 στη γιορτη και αν.

Το Ν64 ακολουθησε σαν "δωρο" απο φιλους (μαλλον δεν ειχα μονο εγω αυτη τη φαεινη ιδεα) και οι αγορες παιχνιδιων συνεχιστηκαν με τους ιδιους φρενηρεις ρυθμους.

PS1 δεν ειχα ποτε, αλλα καταφερα να το ανταλλαξω με το απο ενα σημειο και μετα εντελως unwanted N64 και το κρατησα για 4 χρονια περιπου (μεχρι να παρω PS2) και επειτα πηρα πισω το 64.

Η συγχρονη ιστορια δεν εχει πολλα να πει, πλεον τα παιχνιδια φαινονται φτηνα (εκτος καποιων προσφατων κυκλοφοριων προφανως), κονσολες βρισκονται ευκολα και εχει πλεον εκλειψει το συναισθημα του παρελθοντος που ηξερες πως θα παρεις 2-3 παιχνιδια το χρονο και ειναι δεν ειναι καλα θα τα λιωσεις.

P.S.

Alex, 1 game per month? You spoiled brat!