Παίρνοντας αφορμή το review του Edge για το Heavy Rain είπα να ανοίξω δύο θέματα για συζήτηση για τις τάσεις της βιομηχανίας τα τελευταία χρόνια.
Το πρώτο αφορά στη γραμμικότητα στα παιχνίδια ή καλύτερα στην αποτίναξη της γραμμικότητας και στον ενστερνισμό της «ελευθερίας» από τα νέα παιχνίδια.
Την ελευθερία σε διάφορους τομείς. Ελευθερία να πας σε όποιο μέρος θες, ελευθερία να προχωρήσεις την ιστορία όπως θες, ελευθερία να προσεγγίσεις μια κατάσταση/μάχη με διάφορους τρόπους.
Σημαιοφόροι αυτών των τάσεων είναι τα Grand Theft Auto, τα παιχνίδια της Bioware και το Halo αντίστοιχα. Κοινός παρονομαστής όσον αφορά τη σχέση μου με αυτά τα παιχνίδια; Κανένα δε με συγκινεί. Όχι φυσικά επειδή εφαρμόζουν μη γραμμικούς μηχανισμούς αλλά γιατί αυτό δεν είναι αρκετό για μένα. Δεν θα επεκταθώ γιατί δεν είναι αρκετό αλλά στο πόσο απαραίτητη είναι η μη γραμμικότητα.
Ειδικά στην τελευταία γενιά η ελευθερία παρουσιάζεται ως το ιερό δισκοπότηρο των video games, η κατεύθυνση που όλη η βιομηχανία πρέπει να πάρει. Αν και δε διαφωνώ πως η νέα τεχνολογία επιτρέπει πράγματα που πριν χρόνια ήταν αδιανόητα, έχω κάποιες ενστάσεις όσον αφορά στην υιοθέτηση τέτοιων στοιχείων σε οποιοδήποτε παιχνίδι.
Πρώτα από όλα, είμαι γενικά της άποψης πως ένα γραμμικό παιχνίδι έχει τη δυνατότητα να προσφέρει πιο έντονες συγκινήσεις. Όταν κάθε σημείο του παιχνιδιού είναι φτιαγμένο ώστε να εξελιχθεί με συγκεκριμένο τρόπο τότε ο δημιουργός έχει την ελευθερία (sic) να βάλει όλη τη μαεστρία του για να το κάνει όσο πιο ενδιαφέρον/διασκεδαστικό/ευχάριστο γίνεται. Από την άλλη, όταν πρέπει να προσφέρει 100 διαφορετικούς τρόπους να προχωρήσεις στο παιχνίδι (έστω και σχετικά αυτόματα μέσα από τους μηχανισμούς του παιχνιδιού) τότε είναι αναμενόμενο ο κάθε ένας τρόπος από αυτούς τους 100 να μη μπορεί να έχει την ίδια δυναμική. Επίσης ο κίνδυνος της επανάληψης παρόμοιων προσεγγίσεων σε επόμενα σημεία του παιχνιδιού είναι σχετικά μεγάλος. Φυσικά η ποιότητα ενός παιχνιδιού επηρεάζει σε ποιο βαθμό ισχύουν όλα αυτά, αλλά ακόμα και άπειρους πόρους να διαθέσει κανείς, το γραμμικό παιχνίδι θα έχει πάντα το πλεονέκτημα.
Ένα άλλο πρόβλημα με την «ελευθερία» είναι πως πολύ συχνά είναι πολύ περιορισμένη και απογοητεύει. Φυσικά είναι πολύ πιο περιορισμένη σε γραμμικά παιχνίδια αλλά εκεί είναι διαφορετικές οι προσδοκίες. Μου έχει τύχει αρκετές φορές να διαβάζω για πώς το τάδε ή το δέινα παιχνίδι ανοίγει νέους δρόμους με την ανοιχτή του προσέγγιση στο gameplay ή στον κόσμο του και αυτό που τελικά βλέπω είναι ψήγματα ελευθερίας σε στοιχεία του παιχνιδιού που δε με ενδιαφέροουν ιδιαίτερα. Αυτό είναι πολύ έντονο στα WRPG. Έχεις 10 επιλογές διαλόγων από τις οποίες καμία δε μου φαίνεται ρεαλιστική, καμία δεν περιέχει αυτό που θα ήθελα να πω στη συγκεκριμένη κατάσταση που βρίσκεται ο χαρακτήρας μου. Το Bloodlines ήταν ότι πιο κοντά έχω παίξει σε αυτό που θα περίμενα αλλά ακόμα και αυτό έχει ένα σημαντικότατο πρόβλημα. Τελικά, είσαι υποχρεωμένος να κάνεις κάποιες μάχες (με ένα αδιάφορο εώς κακό battle system). Θα ήθελα να μπορούσες να πάιξεις όλο το παιχνίδι χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσεις κανέναν, προσεγγίζοντας διπλωματικά όλες τις καταστάσεις. Θα τολμήσει κανείς να προσφέρει κάτι τέτοιο;
Αυτά προς το παρόν από μένα, ποιες είναι οι σκέψεις σας πάνω στο θέμα; Πώς θέλετε ή βλέπετε να εξελίσονται τα πράγματα;
Το πρώτο αφορά στη γραμμικότητα στα παιχνίδια ή καλύτερα στην αποτίναξη της γραμμικότητας και στον ενστερνισμό της «ελευθερίας» από τα νέα παιχνίδια.
Την ελευθερία σε διάφορους τομείς. Ελευθερία να πας σε όποιο μέρος θες, ελευθερία να προχωρήσεις την ιστορία όπως θες, ελευθερία να προσεγγίσεις μια κατάσταση/μάχη με διάφορους τρόπους.
Σημαιοφόροι αυτών των τάσεων είναι τα Grand Theft Auto, τα παιχνίδια της Bioware και το Halo αντίστοιχα. Κοινός παρονομαστής όσον αφορά τη σχέση μου με αυτά τα παιχνίδια; Κανένα δε με συγκινεί. Όχι φυσικά επειδή εφαρμόζουν μη γραμμικούς μηχανισμούς αλλά γιατί αυτό δεν είναι αρκετό για μένα. Δεν θα επεκταθώ γιατί δεν είναι αρκετό αλλά στο πόσο απαραίτητη είναι η μη γραμμικότητα.
Ειδικά στην τελευταία γενιά η ελευθερία παρουσιάζεται ως το ιερό δισκοπότηρο των video games, η κατεύθυνση που όλη η βιομηχανία πρέπει να πάρει. Αν και δε διαφωνώ πως η νέα τεχνολογία επιτρέπει πράγματα που πριν χρόνια ήταν αδιανόητα, έχω κάποιες ενστάσεις όσον αφορά στην υιοθέτηση τέτοιων στοιχείων σε οποιοδήποτε παιχνίδι.
Πρώτα από όλα, είμαι γενικά της άποψης πως ένα γραμμικό παιχνίδι έχει τη δυνατότητα να προσφέρει πιο έντονες συγκινήσεις. Όταν κάθε σημείο του παιχνιδιού είναι φτιαγμένο ώστε να εξελιχθεί με συγκεκριμένο τρόπο τότε ο δημιουργός έχει την ελευθερία (sic) να βάλει όλη τη μαεστρία του για να το κάνει όσο πιο ενδιαφέρον/διασκεδαστικό/ευχάριστο γίνεται. Από την άλλη, όταν πρέπει να προσφέρει 100 διαφορετικούς τρόπους να προχωρήσεις στο παιχνίδι (έστω και σχετικά αυτόματα μέσα από τους μηχανισμούς του παιχνιδιού) τότε είναι αναμενόμενο ο κάθε ένας τρόπος από αυτούς τους 100 να μη μπορεί να έχει την ίδια δυναμική. Επίσης ο κίνδυνος της επανάληψης παρόμοιων προσεγγίσεων σε επόμενα σημεία του παιχνιδιού είναι σχετικά μεγάλος. Φυσικά η ποιότητα ενός παιχνιδιού επηρεάζει σε ποιο βαθμό ισχύουν όλα αυτά, αλλά ακόμα και άπειρους πόρους να διαθέσει κανείς, το γραμμικό παιχνίδι θα έχει πάντα το πλεονέκτημα.
Ένα άλλο πρόβλημα με την «ελευθερία» είναι πως πολύ συχνά είναι πολύ περιορισμένη και απογοητεύει. Φυσικά είναι πολύ πιο περιορισμένη σε γραμμικά παιχνίδια αλλά εκεί είναι διαφορετικές οι προσδοκίες. Μου έχει τύχει αρκετές φορές να διαβάζω για πώς το τάδε ή το δέινα παιχνίδι ανοίγει νέους δρόμους με την ανοιχτή του προσέγγιση στο gameplay ή στον κόσμο του και αυτό που τελικά βλέπω είναι ψήγματα ελευθερίας σε στοιχεία του παιχνιδιού που δε με ενδιαφέροουν ιδιαίτερα. Αυτό είναι πολύ έντονο στα WRPG. Έχεις 10 επιλογές διαλόγων από τις οποίες καμία δε μου φαίνεται ρεαλιστική, καμία δεν περιέχει αυτό που θα ήθελα να πω στη συγκεκριμένη κατάσταση που βρίσκεται ο χαρακτήρας μου. Το Bloodlines ήταν ότι πιο κοντά έχω παίξει σε αυτό που θα περίμενα αλλά ακόμα και αυτό έχει ένα σημαντικότατο πρόβλημα. Τελικά, είσαι υποχρεωμένος να κάνεις κάποιες μάχες (με ένα αδιάφορο εώς κακό battle system). Θα ήθελα να μπορούσες να πάιξεις όλο το παιχνίδι χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσεις κανέναν, προσεγγίζοντας διπλωματικά όλες τις καταστάσεις. Θα τολμήσει κανείς να προσφέρει κάτι τέτοιο;
Αυτά προς το παρόν από μένα, ποιες είναι οι σκέψεις σας πάνω στο θέμα; Πώς θέλετε ή βλέπετε να εξελίσονται τα πράγματα;
Comment