9 Hours, 9 Persons, 9 Doors

[straier]

Τερμάτισα το 9 Hours, 9 Persons, 9 Doors.
Πρόκειται για κάτι μεταξύ visual novel και adventure-puzzle game. Ουσιαστικά, διαβάζεις διάφορους διαλόγους, μονολόγους, περιγραφές κλπ, ενίοτε καλείσαι να κάνεις κάποιες επιλογές και σε συγκεκριμένα σημεία πρέπει να μαζέψεις κάποια αντικείμενα και να λύσεις κάποιους γρίφους για να προχωρήσεις παρακάτω.
Σε γενικές γραμμές και για να αποφύγω τα spoilers η ιστορία μου θύμισε λίγο την ταινία Cube. Διάφοροι τύποι παγιδευμένοι σε ένα άγνωστο μέρος προσπαθούν να επιζήσουν λύνοντας κάποιους γρίφους. Ένα από τα ατού του παιχνιδιού είναι οπωσδήποτε το σπασπένς που χτίζει, ειδικά όταν τελειώσεις με έναν από τους κακούς τερματισμούς (περισσότερα για αυτό το θέμα παρακάτω).
Τα γραφικά είναι καλά με αρκετά προσεγμένα μοντέλα χαρακτήρων και λειτουργικά περιβάλλοντα (τα πάντα είναι στατικά, σκεφτείτε τα Phoenix Wright για να καταλάβετε περίπου πως είναι). Ο ήχος γενικά είναι ικανοποιητικός, η μουσική δεν ενοχλεί ιδιαίτερα αλλά ούτε και προσφέρει και πολλά (εκτός από 1-2 ίσως κομμάτια). Το κείμενο είναι συμπαθητικό, με κάποια μεταφραστικά λαθάκια εδώ και κει αλλά αξιοπρεπές. Μου έκανε πολλή εντύπωση η συχνή χρήση της f-word και τα διάφορα σεξουαλικά υπονοούμενα (ή και όχι τόσο υπονοούμενα) ειδικά σε παιχνίδι για DS. Παρόλα λείπει σπιρτάδα που υπάρχει στα Ace Attorney παιχνίδια (ότι πιο κοντινό μπορώ να σκεφτώ σαν είδος), ο υφέρπων σαρκασμός των χαρακτήρων, η σάτιρα και το χιούμορ. Επίσης, συχνά πυκνά οι χαρακτήρες πλατειάζουν υπερβολικά, επαναλαμβάνονται και κουράζουν. Κινδυνεύουν να πεθάνουν και εκείνοι κάθονται και συζητάνε το, εντελώς άσχετο και καθόλου ενδιαφέρον, μακρύ τους και το κοντό τους.
Το παραπάνω οδηγεί στο μεγαλύτερο, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα του παιχνιδιού. Στο 90% του χρόνου που θα σπαταλήσει κανείς για το παιχνίδι το μόνο που κάνει είναι να πατάει το κουμπί για να προχωρήσουν οι διάλογοι. Το υπόλοιπο είναι 3-4 puzzle sequences σε κάθε playthrough (συνολικά υπάρχουν ~10 σε όλο το παιχνίδι) που όμως είναι αρκετά εύκολα και δεν παίρνουν πολύ χρόνο. Το καλό είναι πως αν τερματίσεις το παιχνίδι μπορείς να το σώσεις και στο επόμενο playthrough (μπορείς να διαλέξεις άλλη πορεία κάθε φορά σε 2-3 κομβικά σημεία) να περνάς πολύ γρήγορα ότι διάλογους έχεις ήδη ακούσει. Είναι σχεδόν βέβαιο πως θα θέλετε να το παίξετε ξανά 2-3 φορές (είναι σχετικά μικρό) για να λύσετε όλους τους γρίφους και για να καταλάβετε τι γίνεται με την ιστορία. Για να δείτε το κανονικό τέλος ειδικά πρέπει να δείτε ένα άλλο πρώτα. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια λογική στις επιλογές και είναι λίγο πολύ τυχαίο αν θα καταφέρετε να δείτε το καλό τέλος χωρίς οδηγό. Το παιχνίδι δε σου δίνει κάποια ιδιαίτερα στοιχεία για να κάνεις τη "σωστή" επιλογή. Χρειάζεται να μαζέψεις κάποιες πληροφορίες που (και φαινομενικά και επί της ουσίας) δεν έχουν σχέση με τα τεκταινόμενα. Σα να θες να βρεις πως θα πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και για να βρεις το δρόμο πρέπει πρώτα να μάθεις για το αναπαραγωγικό σύστημα των πιγκουίνων.
Δε μου άρεσε και η παραφυσική κατεύθυνση που παίρνει το παιχνίδι προς το τέλος αφού μάλλον αφαιρεί παρά προσθέτει στην ατμόσφαιρα. Επίσης μια από της εξηγήσεις ακριβώς πριν το τέλος είναι εντελώς άκυρη αφού αν και έχει νόημα στα ιαπωνικά, χάθηκε εντελώς στη μετάφραση στα αγγλικά... Κάποιοι μπορεί να μην το προσέξουν καν αλλά είναι αρκετά χοντρό λάθος.

Περιληπτικά, αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία αν δε σας πειράζει να διαβάζετε πολύ κείμενο χωρίς να κάνετε τίποτα (και όταν κάνετε οι γρίφοι είναι εύκολοι). Αν το Phoenix Wright σας φαινόταν βαρύ εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα αφού οι στιγμές αλληλεπίδρασης έρχονται με το σταγονόμετρο ενώ οι διάλογοι δεν είναι καν το ίδιο καλογραμμένοι. Η ιστορία έχει ενδιαφέρον και σε κάνει να θες να μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει. Δυστυχώς διανθίζεται από άσχετες πληροφορίες, έχει ένα άλογο σύστημα εναλλακτικών τερματισμών και παίρνει μια αμφιλεγόμενη παραφυσική τροπή στο τέλος . Είναι ένα αντιφατικό παιχνίδι, με μια αρκετά καλή ιδέα αλλά με μια πολύ μέτρια υλοποίηση.

[Xeno]

Ως τωρα μονο θετικα σχολια διαβαζα παντου, αλλα η γνωμη σου σαν να με προσγειωσε λιγο.
Περιμενα να ναι πιο ισορροπημενη η μοιρασια μεταξυ διαλογων και gameplay/puzzles αλλα αυτο το 90-10 δεν ακουγεται και πολυ ενθαρρυντικο.

Ευρωπη δε νομιζω να βγει ποτε και Αμερικη θα κανει πιστευω $35 μεχρι να εξαντληθει (ποσο μεγαλο print να εγινε πια; ) .. οποτε μπαινω σε σκεψεις για το αν θα το αγορασω ή οχι.
Υπο αλλες συνθηκες δε θα το σκεφτομουν καν, αλλα το Ghost Trick πιστευω πως ειναι ο ορισμος του safe bet στο ειδος.

Συν τοις αλλοις εχω κι αλλα παιχνιδια κατα νου, οποτε το 999 ισως να περιμενει λιγο ακομα.

[straier]

Δε ξέρω τι γράφαν τα άλλα review αλλά μου φαίνεται πολύ περίεργο να μην πρόσεξαν πόσο άνισο είναι το παιχνίδι. Το Ghost Trick όσο το έχω παίξει είναι απείρως καλύτερο σε αυτόν τον τομέα. Έχει αρκετούς διαλόγους αλλά πάντα κάτι κάνεις ενδιάμεσα...

[Bartman]

Πολύ κατατοπιστικό το review σου straier , με έκανε να καταλάβω ακριβώς το τι παιχνίδι είναι το συγκεκριμένο γιατί είχα μπερδευτεί λιγάκι για το στυλ του.

[straier]

Χαίρομαι που βοήθησα.
Είδα κάποια review στα internets και παρατήρησα αυτό που λέει ο Xeno, ότι υπάρχει υπερβολικός ενθουσιασμός. Τι να πω, προφανώς και δε συμφωνώ, το θεωρώ ένα μέτριο παιχνίδι. Αν και δεν έχω διαβάσει το review συμφωνώ με το βαθμό που έβαλε το Edge (6). Αν το βαθμολογούσα κι εγώ ένα 5-6 θα του έβαζα. Αν μη τι άλλο στοχεύει σε κοινό παρόμοιο με αυτό του Ghost Trick το οποίο μου φαίνεται, όσο έχω παίξει, σαφώς καλύτερο σαν παιχνίδι.

[Sinclair]

Moυ φαίνεται ακριβώς σαν το Lux Pain... Visual novel όπου απλά παρακολουθείς τα τεκταινόμενα χωρίς κάποια ουσιαστική συμμετοχή. Με το Lux Pain πάντως- είναι και τεράστιο- έπαθα overdose από τέτοιου είδους games τα οποία τείνουν να μου φέρνουν και υπνηλία όποτε παίζω βράδυ.

[Deus]

Το παιχνίδι είναι διαθέσιμο εδώ και λίγες μέρες για ios. Το τσίμπησα και το παίζω.

Δεν θα πω πολλά, θα πω μόνο πως η ιστορία φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και με έχει καθηλώσει. Σε στιγμές πλατειάζουν οι χαρακτήρες αλλά το παρακολουθώ ευχάριστα. Η διαφορά από την ds έκδοση είναι πως απουσιάζουν εντελώς τα puzzles καθώς τα έχουν αφαιρέσει. Γενικά δεν υπάρχει καθόλου gameplay, απλά διαβάζεις την αφήγηση, παρακολουθείς τα γεγονότα και μερικές φορές παίρνεις απόφαση για το τι θα γίνει μετά στην ιστορία. Καλό για όποιον απλά θέλει να δει τι γίνεται στο παιχνίδι προτού περάσει στο sequel, virtues last reward.

[Sinclair]

Απο διαβολική σύμπτωση το ξεκίνησα κι εγώ χθες στο 3DS και ξαφνικά είδα κίνηση στο θέμα!! Οι γρίφοι είναι πολύ απλοί και μέχρι στιγμής οι λύσεις προκύπτουν απλώς από παρατηρητικότητα. Βασικά όπως έγραψε και ο straier visual novel είναι στα χνάρια του Lux Pain ή του Jake Hunter. Αν το πάρει κανείς σαν να διαβάζει ένα interactive novel πριν κοιμηθεί, σε διακοπές etc είναι μια χαρά μιας και οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και έχει ενδιαφέρον σαν πλοκή- έστω μέχρι τώρα.
Πάντως game ή adventure με την κλασική έννοια δεν το λες με τπτ. Η σειρά Ace Attorney όπως και τα Layton είναι πολύ ανώτερα σαν games, δεν το συζητάμε.

[Xeno]

Βλεποντας το θεμα μπηκα για να δω πώς και ζωντανεψε το θρεντ αλλα και οντας περιεργος για το τι ειχα γραψει οταν τελειωσα το παιχνιδι. Για καποιο λογο δεν ειχα γραψει εδω αλλα στο I just finished οποτε ας το μεταφερω και εδω:

Την 1η φορα που το τελειωσα ξενερωσωα τοσο που ενα implied facepalm δεν ηταν αρκετο για να εκφρασει τα συναισθηματα μου. Ειδα ενα απο τα κακα endings και ηταν σαν να με troll-αρει το παιχνιδι, αφου δεν ειχα μαθει ΤΙΠΟΤΑ ουσιαστικο για το πως τελειωνει η ιστορια.

Τη 2η φορα αρχισα να το συμπαθω αφου ειδα το πρωτο "proper" ending και ειδα πως ναι μεν παιζω ενα graphic novel, αλλα ειχε καποιες προοπτικες τουλαχιστον.

Την 3η ειδα και το καλο ending.. Οκ τι να πω, τοσο διαβασμα δεν πρεπει να ριξα ουτε στις πανελληνιες... Βαρεθηκα να κανω tap την οθονη μεχρι να δω τη συνεχεια.
Παρολαυτα παραλληλα δε μπορουσα να ξεκολλησω, για καποιο λογο εθιστηκα σε σημειο υπερβολης.

Τελειωσα το παιχνιδι 3 φορες μεσα σε λιγοτερο απο 3 μερες. Οι γριφοι δυστυχως ηταν ευκολοι, πραγμα κακο μιας και στο παιχνιδι δεν εκανες ΤΙΠΟΤΑ αλλο περαν του να διαβαζεις κειμενο (το 90% του χρονου) και το 10% και αν ελυνες καναν γριφο.

Η πλοκη μπαζει απο πολλα σημεια αλλα μεχρι να τελειωσω το παιχνιδι με το καλο ending απλα δε μπορουσα να αφησω το ds απο τα χερια μου.
Τοσο fiction μαζεμενο δε θυμαμαι να χω ξαναδιαβασει. Δεν ειμαι καν σιγουρος για το τι ακριβως γινεται στο τελος.

Το εχει παιξει κανεις για να μη γραφω τσαμπα; Κατι εχασα στο ending - ιδιως οσον αφορα το χαρακτηρα που εμφανιζεται στο τελος αν και μαλλον κανα χαζο mindfuck θα ηταν.

Εν τελει μου αρεσε - παλι καλα βεβαια που δεν το αγορασα. Δε θελω να παιξω αλλο graphic novel για τα επομενα χρονια, αλλα το ενα που μου ρθε να παιξω τωρα σιγουρα δεν το μετανιωσα.

In retrospect που λενε και στο χωριο μου κατι τετοια παιχνιδια κατ' εμε παντα δεν εχουν κανενα νοημα. Ο οποιος ενθουσιασμος ξεθωριασε λιγες μερες αφου το τελειωσα και τωρα δε μπορω να θυμηθω τιποτα ενδιαφερον για ενα παιχνιδι που κανει το παν για να μην ειναι ευχαριστο (βεβαια οκ visual novels ειναι αυτα, τι περιμενει κανεις; ). Οπως και να χει η αναγκη για multiple playthroughs και η ελλειψη γριφων (οκ εχει καποιους αλλα ειναι πολυ λιγοι, τι να λεμε βεβαια και για την iOS εκδοση).

Η πλοκη ισως αρεσει σε καποιους προσωπικα πλεον σιχαινομαι μια πλοκη που γινεται υπερβολικα συνθετη απλα για να μπερδεψει/εντυπωσιασει και να προκαλεσει μια προσωρινη εκπληξη και απορια. Αυτη η προσεγγιση ειναι για μενα η φτηνη/αποτυχημενη προσεγγιση της ιαπωνικης σχολης σε συνθετες πλοκες. Δυσκολα θα ξαναπαιξω παρομοιο παιχνιδι του ειδους... εδω με Phoenix Wright εχω κουραστει, τι να λεμε και για παιχνιδια με ακομα λιγοτερο gameplay.

[straier]

Χαχα, κι εγώ δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα από το παιχνίδι πέρα ίσως από το γεγονός ότι δεν ψήνομαι να παίξω κάτι αντίστοιχο.
Πάντως στο θέμα της πλοκής έχοντας παίξει το τελευταίο Phoenix Wright πρόσφατα όπου όσο τρελά και αν φαίνονται τα πράγματα στο τέλος εξηγούνται, προσπάθειες όπου η πλοκή γίνεται υπερβολική πολύπλοκη ώσπου στο τέλος ούτε ο συγγραφέας δεν ξέρει τι ήθελε να πει δε με ελκύουν.