Είπα να φτιάξω καινούργιο θέμα γιατί θα χανόταν αν το έγραφα απλά στο I just finished.
Εντυπώσεις μετά τον τερματισμό...
Τα συναισθήματα είναι κάπως ανάμικτα. Από τη μία είναι από τα καλύτερα και πιο φρέσκα παιχνίδια των τελευταίων χρόνων αλλά από την άλλη έχει κάποια σημαντικά θέματα, μερικά από τα οποία θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν σχετικά εύκολα.
Τεχνικά το παιχνίδι είναι πάρα πολύ καλό και σίγουρα από τα πλέον εντυπωσιακά δείγματα σε φορητή κονσόλα (και όχι μόνο εδώ που τα λέμε). Τα γραφικά είναι cel-shaded με πολύ καλό artwork και animation. Το frame rate πολύ καλό (δεν είμαι και ειδικός αλλά δε θυμάμαι slowdowns) παρόλο που μιλάμε για έναν τεράστιο συνεχή sandbox κόσμο (και κάποιες επιπλέον περιοχές) ο οποίος εκτείνεται και στις 3 διαστάσεις με breakable αντικείμενα και χωρίς loading μεταξύ των περιοχών (ενίοτε υπάρχει μια αμελητέα παύση όταν πάτε από μία πόλη σε άλλη αλλά είναι πταίσμα δεδομένου του μεγέθους των πόλεων και την ταχύτητα που μπορείτε να μετακινείστε). Μοναδική, αλλά όχι ασήμαντη παραφωνία στον τεχνικό τομέα τα loading times. Το να περιμένεις μισό λεπτό για ένα challenge mission που κρατάει ενάμισι λεπτό καταντάει κουραστικό πολύ γρήγορα...
Η μουσική είναι συμπαθητική, κινείται σε jazz μονοπάτια, ταιριάζει αρκετά στο στυλ του παιχνιδιού αλλά δεν είναι όλα τα κομμάτια το ίδιο καλά. Οι χαρακτήρες μιλούν σε μια φανταστική γλώσσα αλλά και πάλι δεν υπάρχουν πολλοί ηχογραφημένοι διάλογοι. Η ιστορία ξεδιπλώνεται κυρίως με τη χρήση comic-like cutscenes τα οποία είναι πάρα πολύ όμορφα και καλοφτιαγμένα και προσθέτουν στη γοητεία του παιχνιδιού.
Μια που αναφέρθηκα στην ιστορία, είναι ένα από τα αδύναμα σημείο του παιχνιδιού. Ξεκινάει σχετικά απλά, χωρίς κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο ή φοβερά ενδιαφέρον, κατόπιν ανεβάζει στροφές απότομα και γίνεται αρκετά πιο σκοτεινή-πολιτική και στο τέλος σε ανταμείβει με τα credits αμέσως μετά την τελική μάχη χωρίς πρακτικά να σου εξηγήσει απολύτως τίποτα... Προφανώς το πάνε για sequel αλλά είναι πολύ φτηνός ο τρόπος που τελειώνει, σε κάνει να νιώθεις εξαπατημένος. Εξαπατημένο σε κάνουν να νιώθεις και τα 3 DLC. Όχι day one αλλά σχεδόν, είναι ήδη στο cartridge, νομίζω δεν ήταν στην ιαπωνική αλλά περιμέναμε έξι μήνες για ένα παιχνίδι του οποίου η μετάφραση μπορούσε να γίνει σε μια μέρα... Εξάλλου το παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο (20 ώρες πιστεύω αρκούν για platinum για έναν σχετικά καλό παίκτη, χωρίς τα challenges είναι το μισό ή και λιγότερο), ενώ φαίνεται πολύ άσχημο που δεν μπορείς να κάνεις level up τις δυνάμεις στο μέγιστο χωρίς να κατεβάσεις τα DLC.
Και πάμε στο χειρισμό και στο gameplay. Η χρήση της βαρύτητας δίνει απίστευτη ελευθερία κινήσεων, είναι πολύ καλά υλοποιημένη και η αίσθηση που σου αφήνει είναι απίστευτα ευχάριστη. Ενίοτε χάνεις τον προσανατολισμό σου δεδομένου ότι μπορείς να "πετάξεις" προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και να περπατήσεις σε οποιαδήποτε επιφάνεια (το πάνω-κάτω είναι σχετικό) ενώ προφανώς, λόγω της ευκολίας να πας οπουδήποτε, δε μπορεί να υπάρξει platforming με την κλασική έννοια του όρου. Το πόσο καλά είναι υλοποιημένο το συγκεκριμένο στοιχείο είναι και η βασική γοητεία του τίτλου. Χωρίς να φαίνεται ξένο είναι αρκούντως ιδιαίτερο ώστε να κάνει το παιχνίδι μοναδικό. Η ιδέα είναι σχετικά απλή. Αιωρείστε, στοχεύετε με το δεξί αναλογικό ή κουνώντας το PSV (μεγαλύτερη ακρίβεια) και πετάτε προς την επιλεγμένη κατεύθυνση, αν πέσετε σε κάποια επιφάνεια γίνεται "έδαφος" και μπορείτε να περπατήσετε. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ το βασικό mechanic του παιχνιδιού είναι πολύ καλά υλοποιημένο, δεν ισχύει το ίδιο για όλες τις κινήσεις του χαρακτήρα. Ο κυριότερος λόγος για αυτό είναι η ανεξήγητη ανάγκη των developers να χρησιμοποιήσουν όλα τα control schemes που προσφέρει το PSV, συγχρόνως... Το να προσπαθείτε να πατάτε τα κουμπιά και τους μοχλούς ενώ κουνάτε το PSV πέρα δώθε και πατάτε ή κάνετε swipe την μπροστινή οθόνη καταντάει εκνευριστικό πολύ γρήγορα. Παραδόξως, η επιφάνεια αφής στο πίσω μέρος του μηχανήματος παραμένει αναξιοποίητη παρόλο που τα σχετικά δάχτυλα είναι ελεύθερα... Γιατί το evade πρέπει να γίνεται κάνοντας swipe στην οθόνη, αφαιρώντας το δάχτυλο από τα κουμπία/μοχλό και κρύβοντας τη δράση και όχι με τη χρήση της πίσω επιφάνειας αφής, είναι κάτι που δεν κατάλαβα. Οι αστοχίες του χειρισμού δεν προκαλούν μεγάλα προβλήματα σε γενικές γραμμές αλλά εκνευρίζουν στα challenges που απαιτούν ακρίβεια την οποία το control scheme του παιχνιδιού δεν ευνοεί. Σου δίνεται η εντύπωση ότι χάνεις όχι επειδή έκανες λάθος αλλά επειδή σε αδικεί το παιχνίδι (αυτό το αίσθημα εντείνεται περισσότερο από το γεγονός ότι το παιχνίδι που έπαιζα ήταν το Dark Souls όπου όταν χάνεις είναι κατά βάση από δική σου βλακεία και μόνο). Τα challenges καθεαυτά δεν είναι άσχημα και παρουσιάζουν ικανοποιητική ποικιλία αλλά σαμποτάρονται από κάποια στοιχεία του παιχνιδιού, χωρίς να είναι αντικειμενικά φοβερά δύσκολα (θεωρώντας πως οι σχετικές ικανότητες είναι σε σχετικά υψηλό επίπεδο).
Οι μάχες μπορώ να πω ότι είναι αρκετά διασκεδαστικές, σίγουρα πολύ καλύτερες (για τα δικά μου γούστα) από το μέσο sandbox. Και εδώ υπάρχουν κάποια προβλήματα. Το ένα είναι η υλοποίηση του evade που προανέφερα. Το άλλο είναι πως ενώ υπάρχει κίνηση σε όλες τις διαστάσεις, πρακτικά δεν υπάρχει lock-on (υπάρχει ένα soft lock-on σε μία από τις κινήσεις και στις ειδικές επιθέσεις). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολύ συχνά να βαράτε αέρα επειδή ο εχθρός μετακινήθηκε από την προηγούμενή του θέση ενώ να προβλέψετε την κίνηση και να στοχεύσετε εκεί είναι μάλλον δύσκολο.
Ελπίζω να μην ξέχασα κάτι βασικό.
Ως συνήθως, εστίασα στα αρνητικά περισσότερο από τα θετικά αλλά η αλήθεια είναι πως είναι mustbuy για τους κατόχους PSV και system seller για τους υπόλοιπους. Το παιχνίδι είναι πολύ ιδιαίτερο και φρέσκο χωρίς όμως να ξενίζει ενώ το βασικό mechanic του παιχνιδιού είναι πολύ καλά υλοποιημένο. Απλά τα διάφορα επιμέρους προβλήματα το εμποδίζουν να πλησιάσει την τελειότητα.
Εντυπώσεις μετά τον τερματισμό...
Τα συναισθήματα είναι κάπως ανάμικτα. Από τη μία είναι από τα καλύτερα και πιο φρέσκα παιχνίδια των τελευταίων χρόνων αλλά από την άλλη έχει κάποια σημαντικά θέματα, μερικά από τα οποία θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν σχετικά εύκολα.
Τεχνικά το παιχνίδι είναι πάρα πολύ καλό και σίγουρα από τα πλέον εντυπωσιακά δείγματα σε φορητή κονσόλα (και όχι μόνο εδώ που τα λέμε). Τα γραφικά είναι cel-shaded με πολύ καλό artwork και animation. Το frame rate πολύ καλό (δεν είμαι και ειδικός αλλά δε θυμάμαι slowdowns) παρόλο που μιλάμε για έναν τεράστιο συνεχή sandbox κόσμο (και κάποιες επιπλέον περιοχές) ο οποίος εκτείνεται και στις 3 διαστάσεις με breakable αντικείμενα και χωρίς loading μεταξύ των περιοχών (ενίοτε υπάρχει μια αμελητέα παύση όταν πάτε από μία πόλη σε άλλη αλλά είναι πταίσμα δεδομένου του μεγέθους των πόλεων και την ταχύτητα που μπορείτε να μετακινείστε). Μοναδική, αλλά όχι ασήμαντη παραφωνία στον τεχνικό τομέα τα loading times. Το να περιμένεις μισό λεπτό για ένα challenge mission που κρατάει ενάμισι λεπτό καταντάει κουραστικό πολύ γρήγορα...
Η μουσική είναι συμπαθητική, κινείται σε jazz μονοπάτια, ταιριάζει αρκετά στο στυλ του παιχνιδιού αλλά δεν είναι όλα τα κομμάτια το ίδιο καλά. Οι χαρακτήρες μιλούν σε μια φανταστική γλώσσα αλλά και πάλι δεν υπάρχουν πολλοί ηχογραφημένοι διάλογοι. Η ιστορία ξεδιπλώνεται κυρίως με τη χρήση comic-like cutscenes τα οποία είναι πάρα πολύ όμορφα και καλοφτιαγμένα και προσθέτουν στη γοητεία του παιχνιδιού.
Μια που αναφέρθηκα στην ιστορία, είναι ένα από τα αδύναμα σημείο του παιχνιδιού. Ξεκινάει σχετικά απλά, χωρίς κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο ή φοβερά ενδιαφέρον, κατόπιν ανεβάζει στροφές απότομα και γίνεται αρκετά πιο σκοτεινή-πολιτική και στο τέλος σε ανταμείβει με τα credits αμέσως μετά την τελική μάχη χωρίς πρακτικά να σου εξηγήσει απολύτως τίποτα... Προφανώς το πάνε για sequel αλλά είναι πολύ φτηνός ο τρόπος που τελειώνει, σε κάνει να νιώθεις εξαπατημένος. Εξαπατημένο σε κάνουν να νιώθεις και τα 3 DLC. Όχι day one αλλά σχεδόν, είναι ήδη στο cartridge, νομίζω δεν ήταν στην ιαπωνική αλλά περιμέναμε έξι μήνες για ένα παιχνίδι του οποίου η μετάφραση μπορούσε να γίνει σε μια μέρα... Εξάλλου το παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο (20 ώρες πιστεύω αρκούν για platinum για έναν σχετικά καλό παίκτη, χωρίς τα challenges είναι το μισό ή και λιγότερο), ενώ φαίνεται πολύ άσχημο που δεν μπορείς να κάνεις level up τις δυνάμεις στο μέγιστο χωρίς να κατεβάσεις τα DLC.
Και πάμε στο χειρισμό και στο gameplay. Η χρήση της βαρύτητας δίνει απίστευτη ελευθερία κινήσεων, είναι πολύ καλά υλοποιημένη και η αίσθηση που σου αφήνει είναι απίστευτα ευχάριστη. Ενίοτε χάνεις τον προσανατολισμό σου δεδομένου ότι μπορείς να "πετάξεις" προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και να περπατήσεις σε οποιαδήποτε επιφάνεια (το πάνω-κάτω είναι σχετικό) ενώ προφανώς, λόγω της ευκολίας να πας οπουδήποτε, δε μπορεί να υπάρξει platforming με την κλασική έννοια του όρου. Το πόσο καλά είναι υλοποιημένο το συγκεκριμένο στοιχείο είναι και η βασική γοητεία του τίτλου. Χωρίς να φαίνεται ξένο είναι αρκούντως ιδιαίτερο ώστε να κάνει το παιχνίδι μοναδικό. Η ιδέα είναι σχετικά απλή. Αιωρείστε, στοχεύετε με το δεξί αναλογικό ή κουνώντας το PSV (μεγαλύτερη ακρίβεια) και πετάτε προς την επιλεγμένη κατεύθυνση, αν πέσετε σε κάποια επιφάνεια γίνεται "έδαφος" και μπορείτε να περπατήσετε. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ το βασικό mechanic του παιχνιδιού είναι πολύ καλά υλοποιημένο, δεν ισχύει το ίδιο για όλες τις κινήσεις του χαρακτήρα. Ο κυριότερος λόγος για αυτό είναι η ανεξήγητη ανάγκη των developers να χρησιμοποιήσουν όλα τα control schemes που προσφέρει το PSV, συγχρόνως... Το να προσπαθείτε να πατάτε τα κουμπιά και τους μοχλούς ενώ κουνάτε το PSV πέρα δώθε και πατάτε ή κάνετε swipe την μπροστινή οθόνη καταντάει εκνευριστικό πολύ γρήγορα. Παραδόξως, η επιφάνεια αφής στο πίσω μέρος του μηχανήματος παραμένει αναξιοποίητη παρόλο που τα σχετικά δάχτυλα είναι ελεύθερα... Γιατί το evade πρέπει να γίνεται κάνοντας swipe στην οθόνη, αφαιρώντας το δάχτυλο από τα κουμπία/μοχλό και κρύβοντας τη δράση και όχι με τη χρήση της πίσω επιφάνειας αφής, είναι κάτι που δεν κατάλαβα. Οι αστοχίες του χειρισμού δεν προκαλούν μεγάλα προβλήματα σε γενικές γραμμές αλλά εκνευρίζουν στα challenges που απαιτούν ακρίβεια την οποία το control scheme του παιχνιδιού δεν ευνοεί. Σου δίνεται η εντύπωση ότι χάνεις όχι επειδή έκανες λάθος αλλά επειδή σε αδικεί το παιχνίδι (αυτό το αίσθημα εντείνεται περισσότερο από το γεγονός ότι το παιχνίδι που έπαιζα ήταν το Dark Souls όπου όταν χάνεις είναι κατά βάση από δική σου βλακεία και μόνο). Τα challenges καθεαυτά δεν είναι άσχημα και παρουσιάζουν ικανοποιητική ποικιλία αλλά σαμποτάρονται από κάποια στοιχεία του παιχνιδιού, χωρίς να είναι αντικειμενικά φοβερά δύσκολα (θεωρώντας πως οι σχετικές ικανότητες είναι σε σχετικά υψηλό επίπεδο).
Οι μάχες μπορώ να πω ότι είναι αρκετά διασκεδαστικές, σίγουρα πολύ καλύτερες (για τα δικά μου γούστα) από το μέσο sandbox. Και εδώ υπάρχουν κάποια προβλήματα. Το ένα είναι η υλοποίηση του evade που προανέφερα. Το άλλο είναι πως ενώ υπάρχει κίνηση σε όλες τις διαστάσεις, πρακτικά δεν υπάρχει lock-on (υπάρχει ένα soft lock-on σε μία από τις κινήσεις και στις ειδικές επιθέσεις). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολύ συχνά να βαράτε αέρα επειδή ο εχθρός μετακινήθηκε από την προηγούμενή του θέση ενώ να προβλέψετε την κίνηση και να στοχεύσετε εκεί είναι μάλλον δύσκολο.
Ελπίζω να μην ξέχασα κάτι βασικό.
Ως συνήθως, εστίασα στα αρνητικά περισσότερο από τα θετικά αλλά η αλήθεια είναι πως είναι mustbuy για τους κατόχους PSV και system seller για τους υπόλοιπους. Το παιχνίδι είναι πολύ ιδιαίτερο και φρέσκο χωρίς όμως να ξενίζει ενώ το βασικό mechanic του παιχνιδιού είναι πολύ καλά υλοποιημένο. Απλά τα διάφορα επιμέρους προβλήματα το εμποδίζουν να πλησιάσει την τελειότητα.
Comment