Tweet
Ως γνωστόν είμαι τρελός πλατφορμάκιας. Αν και έχω περάσει από διάφορες φάσεις και παίζω διάφορα είδη, τα platforms είναι εκεί που καταλήγω κάθε φορά. Πλέον, έχω αποδεχθεί πως είναι το κυρίαρχο είδος που μου αρέσει να παίζω (και ενίοτε να λιώνω), γι' αυτό ανοίγω και αυτό το thread, ώστε να προτείνω κάποιους τίτλους και να γνωρίσω νέους 
Από τα 16 bit πάνω απ' όλα δίνω άπειρα respect στα 4 Sonic, το Super Mario World και τα 3 Donkey Kong Country. Γενικά στον τομέα των platform πιστεύω πως η Rare είναι ό,τι καλύτερο είχε τύχει ποτέ στην Nintendo. Από εκεί και πέρα η γενιά μας προσέφερε πολύ ψωμί ακόμα, όμως προσωπικά ασχολήθηκα πολύ περισσότερο με το είδος στα 32 bit. Λόγω ηλικίας ίσως, δεν ξέρω, όμως κυρίως στο PS1 είχα ασχοληθεί με πολλά διαμάντια, και ακόμα και τώρα βρίσκω διάφορες ενδιαφέρουσες προτάσεις.
Είχα φτιάξει μία λίστα σχετικά με το τι να τσεκάρω, την οποία θα μοιραστώ μαζί σας, μιας και πλέον έχω καταφέρει να παίξω τα πάντα από αυτά (αν και είναι αρκετά που δεν έχω τερματίσει). Ο σκοπός μου φυσικά είναι να την επεκτείνω, αν και μάλλον έχω λιώσει την 32bitη κονσόλα της Sony, επομένως περιμένω προτάσεις σε άλλα συστήματα, οποιασδήποτε γενιάς. Θα ακολουθήσουν περιληπτικά σχόλια στο τέλος της λίστας. Βέβαια για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας, αυτό δεν σημαίνει πως έχω παίξει platformers μόνο στο PS1, κάθε άλλο
Τριλογίες
Διλογίες
Και από αυτόνομους τίτλους, οι σημαντικότεροι που μου έρχονται:
Τέλος, ακολουθούν κάποια συμπαθητικά platforms, τα οποία αν δεν είστε λάτρης του είδους, δεν θα σας προσφέρουν κάτι αξιομνημόνευτο. Για κάποιον βέβαια σαν και του λόγου μου που λατρεύει τις πλατφόρμες, μπορούν να προσφέρουν καλή διασκέδαση και καλά υποκατάστατα αν έχετε ήδη ασχοληθεί με τα από πάνω, ή αν σας αρέσει η εξειδικευμένη θεματολογία τους.
Πάμε λοιπόν τώρα για μερικά σχόλια. Ας τα βάλω ανά κατηγορίες για να μην χαθούμε, μιας και αν αρχίσω να μιλάω για το κάθε νούμερο της κάθε σειράς, ζήτω που καήκαμε.
Όσον αφορά τις τριλογίες.
Τα Crash Bandicoot ξεκίνησαν με ένα πρώτο hardcore παιχνίδι με δύσχρηστο save system και κάνοντας τεράστια άλματα κάθε φορά, έφτασαν να είναι ένα από τα διαμάντια του είδους. Naughty Dog στα καλύτερά της. Ο producer του Sonic 2 έπεισε την εταιρία να ασχοληθεί με την 3D κονσόλα και έτσι είδαμε αυτό το αποτέλεσμα. Αγαπημένο της σειράς αν έπρεπε να διαλέξω, πιστεύω θα ήταν το 2.
Τα Spyro The Dragon με την Insomniac είχαν παρόμοια πορεία. Πολλοί χαρακτηρίζουν παράλληλες τις δύο αυτές εταιρίες, μιας και ακολούθησαν τα ίδια βήματα από τότε έως τώρα. Το πρώτο της σειράς ποτέ δεν με τράβηξε, όμως το δεύτερο είναι στα καλύτερα platforms ever που έχω παίξει. Το τρίτο αν και αξιόλογο, δεν προσέφερε το άλμα που προσέφερε το δύο, επομένως το 2 είναι το καλύτερο κατ' εμέ.
Με τα Gex δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί τόσο όσο θα ήθελα. Το πρώτο ήταν port από το 3DΟ και αποτέλεσε έναν από τους πρώτους τίτλους του PS1 το 1995 με 2D gameplay. Τα υπόλοιπα δύο μπήκαν στον κόσμο του 3D με τα κλασικά του είδους, unlockable levels κλπ. Όσον αφορά τα Megaman X. Ε, τα Megaman X είναι ΠΑΙΧΝΙΔΑΡΕΣ. Έχουν X και Zero, έχουν anime cut-scenes (το 4 τουλάχιστον), έχουν την κατάλληλη δυσκολία, έχουν πόρωση, μέχρι και μία ικανοποιητική ιστορία έχουν. Επάξιες συνέχειες των Megaman X του SNES
Στις διλογίες τώρα. Το Medievil το 1998 ήταν από τα πρώτα παιχνίδια που χρησιμοποίησαν πλήρες το Dual Shock (αναλογικούς & δόνηση), ενώ το δεύτερο της σειράς αναβαθμίζει τα πάντα, από τον σχεδιασμό των επιπέδων και τους playable χαρακτήρες έως τα όπλα και την ιστορία.
Τα Tombi είναι τεράστια αγάπη, περισσότερα σε αυτό το thread. Ο Tokuro Fujiwara, δημιουργός μεταξύ άλλων των Megaman και Ghosts 'n Goblins, αυτομόλησε από την Capcom για να φτιάξει ένα Platform χωρίς περιορισμούς. Δυστυχώς δεν τα πήγε καλά από πωλήσεις, όμως επειδή ο Fujiwara πίστευε πως χρωστούσε μία συνέχεια σε όσους φαν τον στήριξαν, ξόδεψε όλα τα χρήματα που του απέφερε το πρώτο παιχνίδι για να δημιουργήσει το Tombi 2. Η εταιρία έκλεισε με το που κυκλοφόρησε, ο Fujiwara επέστρεψε στην Capcom και το υπόλοιπο προσωπικό του παιχνιδιού έχει θεαθεί σε credits δεκάδων παιχνιδιών.
Rayman Series, τι να λέμε τώρα. Ο πρώτος τίτλος 2D, ο δεύτερος 3D, ξεκίνησαν ένα νέο franchise το οποίο έχει πλέον μετεξελιχθεί στην καλύτερη μορφή που θα μπορούσε να πάρει, το Rayman Origins με το Rayman Legends στα σκαριά. Δύσκολα παιχνίδια όμως σε λογικό βαθμό. Τα Pandemonium πλέον μπορεί να μην λένε και πολλά μιας και κυκλοφόρησαν την πρώτη περίοδο του PS1 (1996-1997), όμως είναι χαρακτηριστικοί τίτλοι. Ήταν από τα παιχνίδια που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τους 3D χαρακτήρες σε 2D gameplay και να ξεφύγουν από τα Mega Drive / SNES sprites που ήταν γνωστά μέχρι τότε. Στην εποχή τους ήταν καραμπινάτα next-gen, τώρα είναι απλά συμπαθητικά.
Τα Oddworld πραγματικά αδικούνται πιστεύω που μπαίνουν σε αυτήν την κατηγορία. Γρίφοι, ιστορία, γραφικά, μουσική, μηχανισμοί, διάλογοι, σχεδιασμός πιστών, unlockables, όλα σε ένα τέλειο πακέτο. Και εκεί που πιστεύαμε πως τα είχαμε δει όλα με το τέλειο Abe's Odyssey, σκάει το Abe's Exodus και τα κάνει όλα λίμπα. TOP των TOP τίτλοι, ΑΑΑ πράμα λέμε. Τα Castlevania είναι Castlevania, ok. Ό,τι και να πω εγώ είναι λίγο, εδώ μέσα υπάρχουν πολλοί καμμένοι, ειδικά με το δεύτερο, και μπορούν να πουν πολλά περισσότερα απ' όσα θα μπορούσα να πω εγώ. Δεν έχω ασχοληθεί και πολύ με τη σειρά, ούτε ξέρω τι άλλα υπάρχουν σε άλλες κονσόλες, όμως τα συγκεκριμένα ήταν εκπληκτικά και τα ευχαριστήθηκα στο έπακρο.
Τα Metal Slug ήταν κλασικοί τίτλοι. Αν και κυκλοφόρησαν κάμποσοι (7 αν δεν κάνω λάθος) στο PlayStation κυκλοφόρησαν μόνο το πρώτο μέρος και το remastered του δεύτερου με μειωμένα loading times, περισσότερα όπλα, καλύτερους μηχανισμούς κλπ. Παλούκια παιχνίδια που όμως αν μάθαινες ορισμένα κολπάκια, μπορούσες να κάνεις τεράστια πρόοδο με λίγες προσπάθειες. Η ικανοποίηση στο τέλος της κάθε πίστας ήταν τεράστια. Όσον αφορά τα Strider, δεν είναι καθαρά στις διλογίες μιας και το πρώτο της σειράς είχε κυκλοφορήσει στο Mega Drive και απλά περιλαμβάνεται στην έκδοση του Strider 2. Όπως και να' χει, και τα δύο ήταν διαθέσιμα στο PS1 και ήταν όπως έπρεπε να είναι. 2D Side Scrolling με υψηλή δυσκολία σε φυσιολογικά επίπεδα, καλοί μηχανισμοί, ωραία actions, power ups και δεν συμμαζεύεται. Κλασικός τίτλος, η Capcom ήταν στα πάνω της τότε.
Αυτά μέχρι στιγμής, προς το παρόν δεν έχω τη δύναμη για άλλο ηλεκτρονικό μελάνι, είναι και περασμένη ώρα Κάποια στιγμή ευελπιστώ να γράψω δυο λόγια και για τους υπόλοιπους τίτλους που ανέφερα.
Από τα 16 bit πάνω απ' όλα δίνω άπειρα respect στα 4 Sonic, το Super Mario World και τα 3 Donkey Kong Country. Γενικά στον τομέα των platform πιστεύω πως η Rare είναι ό,τι καλύτερο είχε τύχει ποτέ στην Nintendo. Από εκεί και πέρα η γενιά μας προσέφερε πολύ ψωμί ακόμα, όμως προσωπικά ασχολήθηκα πολύ περισσότερο με το είδος στα 32 bit. Λόγω ηλικίας ίσως, δεν ξέρω, όμως κυρίως στο PS1 είχα ασχοληθεί με πολλά διαμάντια, και ακόμα και τώρα βρίσκω διάφορες ενδιαφέρουσες προτάσεις.
Είχα φτιάξει μία λίστα σχετικά με το τι να τσεκάρω, την οποία θα μοιραστώ μαζί σας, μιας και πλέον έχω καταφέρει να παίξω τα πάντα από αυτά (αν και είναι αρκετά που δεν έχω τερματίσει). Ο σκοπός μου φυσικά είναι να την επεκτείνω, αν και μάλλον έχω λιώσει την 32bitη κονσόλα της Sony, επομένως περιμένω προτάσεις σε άλλα συστήματα, οποιασδήποτε γενιάς. Θα ακολουθήσουν περιληπτικά σχόλια στο τέλος της λίστας. Βέβαια για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας, αυτό δεν σημαίνει πως έχω παίξει platformers μόνο στο PS1, κάθε άλλο
Τριλογίες
- Crash Bandicoot 1, 2, 3
- Spyro the Dragon 1, 2, 3
- Gex 1, 2, 3
- Megaman X4, X5, X6
Διλογίες
- Medievil 1, 2
- Tombi 1, 2
- Rayman 1, 2
- Pandemonium 1, 2
- Oddworld: Abe’s Odyssey, Abe’s Exodus
- Castlevania: Chronicles, Symphony Of The Night
- Metal Slug 1, X
- Strider 2 (υπήρχε και το 1, ως συμπληρωματικό του δίσκου)
Και από αυτόνομους τίτλους, οι σημαντικότεροι που μου έρχονται:
- Croc
- Ape Escape
- Klonoa
- Adventures of Lomax
Τέλος, ακολουθούν κάποια συμπαθητικά platforms, τα οποία αν δεν είστε λάτρης του είδους, δεν θα σας προσφέρουν κάτι αξιομνημόνευτο. Για κάποιον βέβαια σαν και του λόγου μου που λατρεύει τις πλατφόρμες, μπορούν να προσφέρουν καλή διασκέδαση και καλά υποκατάστατα αν έχετε ήδη ασχοληθεί με τα από πάνω, ή αν σας αρέσει η εξειδικευμένη θεματολογία τους.
- Mickey's Wild Adventure
- Donald Duck Quack Attack (ή Going Quackers εναλλακτικός τίτλος)
- Spiderman
- Wild 9 (από τους δημιουργούς του υπέρτατου Earthworm Jim)
- Bugs Bunny Lost in Time
- Bugs Bunny Time Busters
- Skull Monkeys
- Toy Story 2
- The Adventures of Little Ralph
- Disney's Hercules
Πάμε λοιπόν τώρα για μερικά σχόλια. Ας τα βάλω ανά κατηγορίες για να μην χαθούμε, μιας και αν αρχίσω να μιλάω για το κάθε νούμερο της κάθε σειράς, ζήτω που καήκαμε.
Όσον αφορά τις τριλογίες.
Τα Crash Bandicoot ξεκίνησαν με ένα πρώτο hardcore παιχνίδι με δύσχρηστο save system και κάνοντας τεράστια άλματα κάθε φορά, έφτασαν να είναι ένα από τα διαμάντια του είδους. Naughty Dog στα καλύτερά της. Ο producer του Sonic 2 έπεισε την εταιρία να ασχοληθεί με την 3D κονσόλα και έτσι είδαμε αυτό το αποτέλεσμα. Αγαπημένο της σειράς αν έπρεπε να διαλέξω, πιστεύω θα ήταν το 2.
Τα Spyro The Dragon με την Insomniac είχαν παρόμοια πορεία. Πολλοί χαρακτηρίζουν παράλληλες τις δύο αυτές εταιρίες, μιας και ακολούθησαν τα ίδια βήματα από τότε έως τώρα. Το πρώτο της σειράς ποτέ δεν με τράβηξε, όμως το δεύτερο είναι στα καλύτερα platforms ever που έχω παίξει. Το τρίτο αν και αξιόλογο, δεν προσέφερε το άλμα που προσέφερε το δύο, επομένως το 2 είναι το καλύτερο κατ' εμέ.
Με τα Gex δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί τόσο όσο θα ήθελα. Το πρώτο ήταν port από το 3DΟ και αποτέλεσε έναν από τους πρώτους τίτλους του PS1 το 1995 με 2D gameplay. Τα υπόλοιπα δύο μπήκαν στον κόσμο του 3D με τα κλασικά του είδους, unlockable levels κλπ. Όσον αφορά τα Megaman X. Ε, τα Megaman X είναι ΠΑΙΧΝΙΔΑΡΕΣ. Έχουν X και Zero, έχουν anime cut-scenes (το 4 τουλάχιστον), έχουν την κατάλληλη δυσκολία, έχουν πόρωση, μέχρι και μία ικανοποιητική ιστορία έχουν. Επάξιες συνέχειες των Megaman X του SNES
Στις διλογίες τώρα. Το Medievil το 1998 ήταν από τα πρώτα παιχνίδια που χρησιμοποίησαν πλήρες το Dual Shock (αναλογικούς & δόνηση), ενώ το δεύτερο της σειράς αναβαθμίζει τα πάντα, από τον σχεδιασμό των επιπέδων και τους playable χαρακτήρες έως τα όπλα και την ιστορία.
Τα Tombi είναι τεράστια αγάπη, περισσότερα σε αυτό το thread. Ο Tokuro Fujiwara, δημιουργός μεταξύ άλλων των Megaman και Ghosts 'n Goblins, αυτομόλησε από την Capcom για να φτιάξει ένα Platform χωρίς περιορισμούς. Δυστυχώς δεν τα πήγε καλά από πωλήσεις, όμως επειδή ο Fujiwara πίστευε πως χρωστούσε μία συνέχεια σε όσους φαν τον στήριξαν, ξόδεψε όλα τα χρήματα που του απέφερε το πρώτο παιχνίδι για να δημιουργήσει το Tombi 2. Η εταιρία έκλεισε με το που κυκλοφόρησε, ο Fujiwara επέστρεψε στην Capcom και το υπόλοιπο προσωπικό του παιχνιδιού έχει θεαθεί σε credits δεκάδων παιχνιδιών.
Rayman Series, τι να λέμε τώρα. Ο πρώτος τίτλος 2D, ο δεύτερος 3D, ξεκίνησαν ένα νέο franchise το οποίο έχει πλέον μετεξελιχθεί στην καλύτερη μορφή που θα μπορούσε να πάρει, το Rayman Origins με το Rayman Legends στα σκαριά. Δύσκολα παιχνίδια όμως σε λογικό βαθμό. Τα Pandemonium πλέον μπορεί να μην λένε και πολλά μιας και κυκλοφόρησαν την πρώτη περίοδο του PS1 (1996-1997), όμως είναι χαρακτηριστικοί τίτλοι. Ήταν από τα παιχνίδια που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τους 3D χαρακτήρες σε 2D gameplay και να ξεφύγουν από τα Mega Drive / SNES sprites που ήταν γνωστά μέχρι τότε. Στην εποχή τους ήταν καραμπινάτα next-gen, τώρα είναι απλά συμπαθητικά.
Τα Oddworld πραγματικά αδικούνται πιστεύω που μπαίνουν σε αυτήν την κατηγορία. Γρίφοι, ιστορία, γραφικά, μουσική, μηχανισμοί, διάλογοι, σχεδιασμός πιστών, unlockables, όλα σε ένα τέλειο πακέτο. Και εκεί που πιστεύαμε πως τα είχαμε δει όλα με το τέλειο Abe's Odyssey, σκάει το Abe's Exodus και τα κάνει όλα λίμπα. TOP των TOP τίτλοι, ΑΑΑ πράμα λέμε. Τα Castlevania είναι Castlevania, ok. Ό,τι και να πω εγώ είναι λίγο, εδώ μέσα υπάρχουν πολλοί καμμένοι, ειδικά με το δεύτερο, και μπορούν να πουν πολλά περισσότερα απ' όσα θα μπορούσα να πω εγώ. Δεν έχω ασχοληθεί και πολύ με τη σειρά, ούτε ξέρω τι άλλα υπάρχουν σε άλλες κονσόλες, όμως τα συγκεκριμένα ήταν εκπληκτικά και τα ευχαριστήθηκα στο έπακρο.
Τα Metal Slug ήταν κλασικοί τίτλοι. Αν και κυκλοφόρησαν κάμποσοι (7 αν δεν κάνω λάθος) στο PlayStation κυκλοφόρησαν μόνο το πρώτο μέρος και το remastered του δεύτερου με μειωμένα loading times, περισσότερα όπλα, καλύτερους μηχανισμούς κλπ. Παλούκια παιχνίδια που όμως αν μάθαινες ορισμένα κολπάκια, μπορούσες να κάνεις τεράστια πρόοδο με λίγες προσπάθειες. Η ικανοποίηση στο τέλος της κάθε πίστας ήταν τεράστια. Όσον αφορά τα Strider, δεν είναι καθαρά στις διλογίες μιας και το πρώτο της σειράς είχε κυκλοφορήσει στο Mega Drive και απλά περιλαμβάνεται στην έκδοση του Strider 2. Όπως και να' χει, και τα δύο ήταν διαθέσιμα στο PS1 και ήταν όπως έπρεπε να είναι. 2D Side Scrolling με υψηλή δυσκολία σε φυσιολογικά επίπεδα, καλοί μηχανισμοί, ωραία actions, power ups και δεν συμμαζεύεται. Κλασικός τίτλος, η Capcom ήταν στα πάνω της τότε.
Αυτά μέχρι στιγμής, προς το παρόν δεν έχω τη δύναμη για άλλο ηλεκτρονικό μελάνι, είναι και περασμένη ώρα
Κάποια στιγμή ευελπιστώ να γράψω δυο λόγια και για τους υπόλοιπους τίτλους που ανέφερα. 
Η αλήθεια είναι πως το πρώτο είναι ένα από τα πρώτα παιχνίδια που έπαιξα ποτέ μου, και το πρώτο που δοκίμασα σε Amiga. Δύσκολο για όταν είσαι 8 χρονών, όμως τώρα όπως είναι λογικό μου φαίνεται πολύ πιο βατό και μπορώ να το εκτιμήσω καλύτερα. Το Prehistorik 2 είναι μεγάλο απωθημένο. Κάποια στιγμή πρέπει να βάλω μπρος το DOSbox και να του δώσω να καταλάβει, εκτός και αν έχει βγει και σε κάποιο άλλο σύστημα. 
Comment