Ανοίγω εδώ θέμα για το παιχνίδι, μεταφέροντας ένα post που είχα κάνει και αλλού. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που έκανα το post, τώρα είμαι κοντά στο τέλος και θεωρώ το νέο DOOM από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών και μκράν το καλύτερο single player fps από την εποχή του Halo 3. Θα γράψω περισσότερα τις επόμενες ημέρες αλλά γενικά πιστεύω ότι είναι ένας τίτλος που πρέπει να τον δουν όλοι ανεξάρτητα από το αν τους αρέσει το genre. Είναι από αυτά τα παιχνίδια που το gameplay που προσφέρουν είναι τοσο pure που ξεπερνάει τα όρια που θέτει το είδος. Παραθέτω το post μου
Λοιπον τελικα απο τα παιχνιδια που ηθελα να παιξω αυτον τον καιρο, αποφασισα να αγορασω το DOOM. Σαν μικρη ιστορικη αναδρομη θα πω οτι παροτι ξεκινησα να παιζω vg μεσα απο κονσολες (atari και μετα master system), την δεκαετια του 90 ο πατερας μου ειχε παρει τον πρωτο του υπολογιστη ο οποιος επαιρνε δισκετες και ειχε ασπρομαυρη οθονη . Το πρωτο παιχνιδι που επαιξα εκει ηταν το Blake Stone: Aliens of Gold, ηταν το πρωτο μου fps και mind blowing τοτε που ημουν και παιδακι. Ετσι τα fps εγιναν ενα απο τα ειδη που παρακολουθω μεχρι σημερα, οχι απαραιτητα την competitive μορφη τους, αλλα γενικα ως εμπειριες. 2 χρονια αργοτερα κοντα στο 94 αποκτησαμε καινουργιο υπολογιστη, με εγχρωμη οθονη και ηχεια και τοτε ηταν που ηρθα σε επαφη με το πρωτο Doom, το πως ειχα νιωσει γενικα δεν περιγραφεται. Ηταν γενικα κατι απο αλλο πλανητη. Απο κει και επειτα αρχισα να παρακολουθω τα παιχνιδια της id, επαιξα το πρωτο Quake στο Saturn με το εκπληκτικο port (ετσι το θυμαμαι τουλαχιστον ) που ειχε κανει η Lobotomy, καθως και το Quake 2 στον Pentium 2 ενος φυλου μου τοτε. Ηταν εποχες που δεν ξερω εμενες με το στομα ανοικτο και ισως λογω και της ηλικιας ειναι κατι που σημερα δεν μπορεις να νιωσεις τοσο ευκολα.
Τωρα τα χρονια περασαν και ηρθαν η Rare και αργοτερα η Bungie οποτε τα πραγματα πηραν αλλη κατευθυνση διοτι πολλοι ακολουθησαν και το ειδος σε μεγαλο ποσοστο απομακρυνθηκε απο αυτη τη φιλοσοφια. Να πω πως τοτε που το trend αυτο φαινοταν να αρχιζει να παιρνει τα ηνια, κοντα στο 2004, ειχα παιξει το Doom 3 που imo ειναι καταπληκτικο παιχνιδι και πραγματικο διαμαντι, αλλα η ολη αλλαγη της φιλοσοφιας του ειδους πιθανον να του εκλεψε λιγο απο τη δοξα που επρεπε να εχει καθως το κοινο μετατοπιζοταν αλλου. Ωστοσο προσωπικα θα το προτεινα ανεπιφυλακτα, ειδικα σημερα που τα περισσοτερα fps εχουν μια δομη που πλεον εχει οδηγησει σε καθαρο κορεσμο του ειδους (console προσσεγγιση και mechanics με cover λογω του regeneration).
Που κολλανε ολα αυτα? Βαζοντας το Doom στο ps4 και ξεκινοντας να παιζω στο Hard, δεν μπορουσα να περασω την εισαγωγικη περιοχη για καμια ωρα περιπου. Εκει καταλαβα ποσο το ειδος εχει αλλαξει ολα αυτα τα χρονια και ποσο μακρια ειναι τα παιχνιδια του τοτε με τα παιχνιδια του σημερα. Το Doom ειναι κατι σαν το Bloodborne των fps, δεν υπαρχει regeneration και δεν μπορεις να παιξεις με cover και αλλες τετοιες προσσεγγισεις που ειναι στανταρ στα σημερινα παιχνιδια. Πρεπει να κινεισαι συνεχεια και να εισαι επιθετικος διοτι το health ειναι collectible ενω μπορεις να το παρεις και απο glory kills (πεφτει απο εχθρους απο ειδικη mellee επιθεση οταν αυτοι ειναι ετοιμοι να πεθανουν). Οι εχθροι δεν προσπαθουν να καλυφθουν απο τα πυρα σου και να περιμενουν να βγεις απο το cover. Στην πεφτουν με αριθμους και δεν τους νοιαζει αν θα πεθανουν. Τα οπλα δεν πεφτουν απο τους εχθρους που σκοτωνεις με αποτελεσμα να εχεις πρακτικα απειρο ammo οποτε πρεπει να κινηγας το ammo μεσα στο επιπεδο ή και παλι να εισαι επιθετικος (τα chainsaw kills δινουν ammo, οποτε η προσσεγγιση συνολικα ειναι ακριβως ιδια με το health regain του bloodborne). Το level design δεν δινει μια ευθεια που οι εχθροι ερχονται απο μπροστα αλλα καθετα mazes που οι εχθροι ερχονται απο παντου...Κατα συνεπεια, εβαλα το παιχνιδι στο normal, επαιξα κανενα 2ωρο, επιασα την λογικη, εσβησα το save μου και το ξαναρχισα στο hard
Το παιχνιδι γενικα ειναι επος και πιστευω οτι θα το λατρεψουν οι φιλοι της old school λογικης. Για το gameplay θα περισσοτερα εν καιρω, ηθελα να σημειωσω περισσοτερο τις πρωτες εντυπωσεις μου και λιγοτερο να περιγραψω, μιας και δεν εχω ασχοληθει και ιδιαιτερα μεγαλο χρονικο διαστημα... απλα να σημειωσω οτι το παιχνιδι εχει φανταστικη μουσικη επενδυση και τρεχει στα 60 fps και στις κονσολες ενω δειχνει υπεροχο overall.
Θα υπάρξει ανανέωση και πιθανόν και video. ΠΑΙΧΤΕ τον τιτλο!!!!!!
Λοιπον τελικα απο τα παιχνιδια που ηθελα να παιξω αυτον τον καιρο, αποφασισα να αγορασω το DOOM. Σαν μικρη ιστορικη αναδρομη θα πω οτι παροτι ξεκινησα να παιζω vg μεσα απο κονσολες (atari και μετα master system), την δεκαετια του 90 ο πατερας μου ειχε παρει τον πρωτο του υπολογιστη ο οποιος επαιρνε δισκετες και ειχε ασπρομαυρη οθονη . Το πρωτο παιχνιδι που επαιξα εκει ηταν το Blake Stone: Aliens of Gold, ηταν το πρωτο μου fps και mind blowing τοτε που ημουν και παιδακι. Ετσι τα fps εγιναν ενα απο τα ειδη που παρακολουθω μεχρι σημερα, οχι απαραιτητα την competitive μορφη τους, αλλα γενικα ως εμπειριες. 2 χρονια αργοτερα κοντα στο 94 αποκτησαμε καινουργιο υπολογιστη, με εγχρωμη οθονη και ηχεια και τοτε ηταν που ηρθα σε επαφη με το πρωτο Doom, το πως ειχα νιωσει γενικα δεν περιγραφεται. Ηταν γενικα κατι απο αλλο πλανητη. Απο κει και επειτα αρχισα να παρακολουθω τα παιχνιδια της id, επαιξα το πρωτο Quake στο Saturn με το εκπληκτικο port (ετσι το θυμαμαι τουλαχιστον ) που ειχε κανει η Lobotomy, καθως και το Quake 2 στον Pentium 2 ενος φυλου μου τοτε. Ηταν εποχες που δεν ξερω εμενες με το στομα ανοικτο και ισως λογω και της ηλικιας ειναι κατι που σημερα δεν μπορεις να νιωσεις τοσο ευκολα.
Τωρα τα χρονια περασαν και ηρθαν η Rare και αργοτερα η Bungie οποτε τα πραγματα πηραν αλλη κατευθυνση διοτι πολλοι ακολουθησαν και το ειδος σε μεγαλο ποσοστο απομακρυνθηκε απο αυτη τη φιλοσοφια. Να πω πως τοτε που το trend αυτο φαινοταν να αρχιζει να παιρνει τα ηνια, κοντα στο 2004, ειχα παιξει το Doom 3 που imo ειναι καταπληκτικο παιχνιδι και πραγματικο διαμαντι, αλλα η ολη αλλαγη της φιλοσοφιας του ειδους πιθανον να του εκλεψε λιγο απο τη δοξα που επρεπε να εχει καθως το κοινο μετατοπιζοταν αλλου. Ωστοσο προσωπικα θα το προτεινα ανεπιφυλακτα, ειδικα σημερα που τα περισσοτερα fps εχουν μια δομη που πλεον εχει οδηγησει σε καθαρο κορεσμο του ειδους (console προσσεγγιση και mechanics με cover λογω του regeneration).
Που κολλανε ολα αυτα? Βαζοντας το Doom στο ps4 και ξεκινοντας να παιζω στο Hard, δεν μπορουσα να περασω την εισαγωγικη περιοχη για καμια ωρα περιπου. Εκει καταλαβα ποσο το ειδος εχει αλλαξει ολα αυτα τα χρονια και ποσο μακρια ειναι τα παιχνιδια του τοτε με τα παιχνιδια του σημερα. Το Doom ειναι κατι σαν το Bloodborne των fps, δεν υπαρχει regeneration και δεν μπορεις να παιξεις με cover και αλλες τετοιες προσσεγγισεις που ειναι στανταρ στα σημερινα παιχνιδια. Πρεπει να κινεισαι συνεχεια και να εισαι επιθετικος διοτι το health ειναι collectible ενω μπορεις να το παρεις και απο glory kills (πεφτει απο εχθρους απο ειδικη mellee επιθεση οταν αυτοι ειναι ετοιμοι να πεθανουν). Οι εχθροι δεν προσπαθουν να καλυφθουν απο τα πυρα σου και να περιμενουν να βγεις απο το cover. Στην πεφτουν με αριθμους και δεν τους νοιαζει αν θα πεθανουν. Τα οπλα δεν πεφτουν απο τους εχθρους που σκοτωνεις με αποτελεσμα να εχεις πρακτικα απειρο ammo οποτε πρεπει να κινηγας το ammo μεσα στο επιπεδο ή και παλι να εισαι επιθετικος (τα chainsaw kills δινουν ammo, οποτε η προσσεγγιση συνολικα ειναι ακριβως ιδια με το health regain του bloodborne). Το level design δεν δινει μια ευθεια που οι εχθροι ερχονται απο μπροστα αλλα καθετα mazes που οι εχθροι ερχονται απο παντου...Κατα συνεπεια, εβαλα το παιχνιδι στο normal, επαιξα κανενα 2ωρο, επιασα την λογικη, εσβησα το save μου και το ξαναρχισα στο hard
Το παιχνιδι γενικα ειναι επος και πιστευω οτι θα το λατρεψουν οι φιλοι της old school λογικης. Για το gameplay θα περισσοτερα εν καιρω, ηθελα να σημειωσω περισσοτερο τις πρωτες εντυπωσεις μου και λιγοτερο να περιγραψω, μιας και δεν εχω ασχοληθει και ιδιαιτερα μεγαλο χρονικο διαστημα... απλα να σημειωσω οτι το παιχνιδι εχει φανταστικη μουσικη επενδυση και τρεχει στα 60 fps και στις κονσολες ενω δειχνει υπεροχο overall.
Θα υπάρξει ανανέωση και πιθανόν και video. ΠΑΙΧΤΕ τον τιτλο!!!!!!
Comment