Announcement

**Xeno** · 17-12-2017, 11:00 PM

1. Demon’s Souls (PS3)

Αναρωτιεμαι αν εχει νοημα να γραψω το οτιδηποτε για ενα παιχνιδι που εχει αναλυθει οσο λιγα σε αυτο το φορουμ. Παρολαυτα δε μπορω να μη γραψω εστω πως το θεωρω το καλυτερο παιχνιδι που επαιξα στην περασμενη γενια και μιλαμε για τη μονη γενια ισως στην οποια επαιξα τοσο πολλα και τοσων διαφορετικων ειδων παιχνιδια σε καθε format, κατι που δεν ειχα κανει πιο πριν και δεν προκειται να ξανακανω.

Το παιχνιδι το πηρα το 2010, τη μερα που πηρα το PS3. Θυμαμαι να παιζω 5-10 ωρες, να μου αρεσει μεν και να το παραταω δε οταν τα βρηκα σκουρα, ισως γιατι τοτε ειχα τοσο πολλα παιχνιδια στην ακρη που ηταν πολυ ευκολο να παω απο το ενα στο αλλο χωρις πολλη σκεψη.

Fast forward στο 2015 χοντρικα και αποφασιζω να του δωσω αλλη μια ευκαιρια. Αυτη τη φορα το πηγα απο την αρχη ως το τελος μεσα σε 2 και κατι βδομαδες, 45 απολαυστικες ωρες πραγματικα. Σκεφτομουν απλα ποτε θα γυρισω απο δουλεια για να παιξω DeS.

Το παιχνιδι στα χαρτια φανταζει ως κατι που «επρεπε» να αποτελεσει μια εμπορικη αποτυχια. Η φυση του ειναι τετοια που θα επρεπε να το κανει ενα niche hit το πολυ που η μαζα θα αγνοουσε. Κι ομως εγινε φαινομενο και ενα παιχνιδι που θα μπορουσε να μην εχει μελλον, αποτελεσε τη βαση για αλλα 4 μεχρι τωρα παιχνιδια και η From Software πλεον αποτελει ενα απο τα συγχρονα κεφαλαια του gaming. Απο τη μια το παιχνιδι δεν ειναι αδικα δυσκολο και το να πεθαινεις σιγουρα δεν ειναι εκνευριστικο γιατι ειναι μερος της εμπειριας. Απο την αλλη οι μηχανισμοι του ειναι τοσο obscure που αν πας και 100% στα τυφλα λογικα θα φας τα μουτρα σου, αλλα με λιγο ψαξιμο (ή πολλη υπομονη που δεν την ειχα βεβαια) για τους βασικους μηχανισμους ολα κανουν κλικ πολυ ωραια και μετα το παιχνιδι απογειωνεται. Προφανως βεβαια μπορεις να τα βγαλεις περα μια χαρα ακομα και αν δεν καταλαβεις ποτε τι ειναι το tendency system, ή τα crystal lizards ή επισης αν δεν παιξεις online.

Για ενα τετοιο τιτλο δεν εχει νοημα να αναλωθω σε αυτα που ξερετε και εχετε πει ηδη πολλακις λογικα, αλλα να πω εστω πως η ατμοσφαιρα του παιχνιδιου ηταν απλως καταπληκτικη. Boletarian palace εντυπωσιακο απο την αρχη ως το τελος, Tower of Latria επισης μοναδικο design και ατμοσφαιρα. Οι ανθρωποι φτιαξαν κατι πιο creepy και απο αυτα που βλεπουμε σε horror games τι να λεμε τωρα. Shrine of storms επισης πολυ ωραιος κοσμος με πολλα δυνατα σημεια αν αναλογιστουμε τη σχετικα μικρη εκταση του. Stonefang tunnel solid εμπειρια επισης και τελος Valley of Defilement δε μπορω να την κρινω αντικειμενικα γιατι οταν εφτασα εκει ημουν τοσο overpowered που δεν καταλαβα τιποτα, την ξεπεταξα μονοκοπανια, σιγουρα παντως δεν ειναι του γουστου μου τετοιοι κοσμοι αν και η ολη κατασταση εκει σωθηκε με Maiden Astraea / Garl Vinland και μουσικαρα να παιζει στο φοντο. Αγαπημενες πιστες μαλλον 1-1, 1-3, 1-4, 3-1, αγαπημενα bosses Tower Knight, Maneater, Flamelurker.

Το level design ειναι υποδειγματικο και ο τροπος με τον οποιον υλοποιηθηκε το concept των shortcuts ηταν απλα πανεξυπνος. Καθε κοσμος προσφερει μια τελειως διαφορετικη εμπειρια και το παιχνιδι σου μαθαινει παρα πολλα πραγματα εισαγοντας σταδιακα νεους μηχανισμους και παγιδες. Ειναι ευκολο να καταλαβεις με βαση διαφορα visual cues το που δεν πρεπει να πας και με ποιους εχθρους δεν πρεπει να τα βαλεις και γενικα το παιχνιδι σε καθοδηγει με εναν υπεροχο και υπερβολικα διακριτικο τροπο, κατι που μου θυμιζει προσωπικα λογικη Super Metroid.

Soundtrack συγκλονιστικο, boss fights to remember και διαφορα quirks με μηχανισμους, NPCs κτλ... το ολο πακετο τολμησε πολλα πραγματα και πουλησε και πολλη τρελα αλλα ηταν μια ζαρια που βγηκε και οσο να ναι εδωσε στους gamers κατι σημαντικο και κατι που ισως να μην ειχαμε καταλαβει πως μας ελειπε. Το challenge σε RPG αποτελουσε αγνωστη εννοια, αλλα ευτυχως κατι τετοιο αλλαξε με τον καλυτερο τροπο. Τα real time / action RPGs συνηθως τα σνομπαρω γιατι δεν εχουν καποια ουσιαστικη προκληση τις πιο πολλες φορες ή εχουν ενα πολυ βασικο combat system και gameplay. Το Demon’s Souls το αλλαζει αυτο μια για παντα και για αυτο το λογο θεωρω αδιανοητο να παιξω RPGs 40-80 ωρων οταν το gameplay δε με γεμιζει (π.χ. παιχνιδια απο Elder Scrolls μεχρι Witcher). Ακραιο ή οχι προτιμω να δω αλλα πραγματα στο χρονο που εχω.
Ειλικρινα δε μπορω να σκεφτω καποιο αλλο παιχνιδι της προηγουμενης γενιας (ή γενικοτερα των τελευταιων καμποσων ετων) που με γεμισε τοσο σαν εμπειρια. Ο ενθουσιασμος οσων ασχοληθηκαν ειναι περα για περα δικαιολογημενος και η αναγνωριση των developers της From ειναι επισης κατι που τους αξιζει και με το παραπανω. Μακαρι να ξεφυγουν λιγο απο τη φορμουλα αυτη παντως και να δουμε συντομα κατι περα απο Soulsborne ή Armored Core. Αναμενουμε λοιπον το επομενο project τους.

TL;DR

Game of the generation.

S tier

**Xeno** · 18-12-2017, 09:20 PM

2. Dark Souls (PS3)

Μετα το Demon's το οτι θα παιρνε σειρα και το Dark Souls ειναι πιο προβλεψιμο και απο πρωταθλημα του Ολυμπιακου στη μπαλα. Παντως μεσολλαβησε και ενα διαστημα ενος ετους ισως μεταξυ των 2 τιτλων. Γενικα επαθα ενα burnout με το DeS και το ιδιο μου προκαλεσε και το DaS βεβαια. Με απορροφησε τοσο πολυ ο κοσμος τους και οσο να ναι ηταν και βαρια παιχνιδια οποτε ηθελα μια μεγαλη ανασα στο ενδιαμεσο.

Το Dark Souls παταει σε μια ηδη πετυχημενη συνταγη, την οποια προσπαθησε να βελτιωσει και σε μεγαλο βαθμο το καταφερε. Ποιο ειναι το καλυτερο Souls; Για πολλους υποθετω πως ισως να ναι το πρωτο που επαιξαν γιατι οσο να ναι το wow factor αρχικα ειναι τεραστιο, πραγμα απολυτως δικαιολογημενο. Το Dark Souls για μενα εχει higher highs και lower lows απο το Demon's Souls.

To gameplay ειναι ως επι το πλειστον βελτιωμενο, πραγμα λογικο βεβαια. Για μενα το healing system με τα estus flasks ηταν η πιο λογικη αλλαγη μιας και το healing system του DeS ηταν αρκετα abusable. Προφανως και υπαρχουν πολλες αλλαγες στο gameplay ακομα αλλα δε θα εστιασω εκει.

Ενω η ιδεα των Archstones μου αρεσε, το να πω πως ο interconnected κοσμος δεν ειναι καλυτερος, ε οσο να ναι δε θα ισχυει. Το DeS παρεμπιπτοντως το επαιξα με melee/spellcaster hybrid, ενω στο DaS ειπα να παω για πιο melee καταστασεις γιατι τα spells σε αρκετα σημεια εκαναν πολυ ευκολο το DaS και οσο να ναι δε μετανιωσα την επιλογη μου καθολου. Με melee καταστασεις το ζεις το παιχνιδι πολυ πιο εντονα.

Τα 2 παιχνιδια μου πηραν πανω κατω τις ιδιες ωρες να τα ολοκληρωσω, αλλα παρολαυτα νιωθω πως το DaS ηταν πολυ πιο γεματο οσον αφορα το περιεχομενο. Περισσοτερες τοποθεσιες, περισσοτεροι αρχηγοι, περισσοτεροι εχθροι, περισσοτερα τα παντα λιγο πολυ.

Οι τοποθεσιες του ειναι καταπληκτικες και για διαφορετικους λογους. Απο το Undead Burg που ειναι ενα ωραιο κλασικο setting για αρχη στο πολυ ωραιο αισθητικα και ατμοσφαιρικα Darkroot Basin / Darkroot Gardens και μετα στο πολυ εξυπνα δομημενο και εκ πρωτης σαδιστικο Sen's Fortress που αποτελει φοβερη εμπειρια απο μονο του, το ταξιδι ειναι φανταστικο. Anor Londo και Painted World of Ariamis προσφερουν εξισου ωραιο level design και μια φανταστικη / εντυπωσιακη αισθητικη. Το παιχνιδι ηταν απολαυση και συνεχιζε να δινει συγκινησεις ασταματητα. Ας κανω και μια αναφορα τιμης ενεκεν στη Blight Town που πεθανα τοσες φορες προσπαθωντας απλα να καταλαβω που παω ή απο που θα μπορουσα να παω μπας και κοψω δρομο.

Το να φτασεις στη μαχη με Ornstein & Smough και να καταφερεις να νικησεις μετα απο αρκετα game overs και μερικες παρολιγον νικες ειναι πολυ ωραιο συναισθημα, ιδιως οταν μιλαμε για μια μαχη η οποια εχει αναφερθει τοσο πολλες φορες στο ιντερνετ και οταν παιζεις το παιχνιδι τοσα χρονια μετα καταλαβαινεις πως φτανοντας εκει, φτανεις σε ενα απο τα πιο "ξακουστα" σημεια του παιχνιδιου.

Το παιχνιδι δυστυχως καπου εκει κανει και το peak του. Ειναι τοσο καλο ως εκει που μετα καπου φαινεται πως στερεψαν οι ιδεες και πως τα υπολοιπα dungeons δεν ειναι τοσο εμπνευσμενα, μονη εξαιρεση ισως τα Duke's Archives. Γενικα οι τελευταιες 10 χοντρικα ωρες ειναι το σημειο στο οποιο κανει τη μονη κοιλια το παιχνιδι και αυτο αφηνει μια εστω και μικρη πικρα στο τελος, αλλα οπως και να χει το παιχνιδι στο συνολο του δεν παυει να ειναι παρα παρα πολυ καλο.

Στο DeS κατι τετοιο λογω της φυσης του τιτλου και του απολυτου non-linearity δε φαινεται τοσο ευκολα. Το DeS νομιζω ειναι το παιχνιδι που ξεχωριζει πιο πολυ σε soundtrack/αισθητικη/NPCs και το Nexus το βρηκα πιο ωραιο απο το Firelink Shrine. Το DaS εχει καλυτερο gameplay και κατα μεσο ορο ισως και καλυτερο level design, ιδιως αν εξαιρεσουμε κατι Catacombs και Lost Izalith κτλ προς το τελος λοιπον του παιχνιδιου οπως προειπα. Επ' ευκαιριας να πω πως αγνοησα σχεδον παντελως τα covenants. Μπορει να κανω και λαθος αλλα νομιζω πως δεν προσθετουν πολλα στον τιτλο και σαν να χω διαβασει καπου πως το εν λογω concept υλοποιηθηκε πολυ καλυτερα στο DS2.

Οπως ειπα στην αρχη το DaS εχει higher highs / lower lows απο το DeS και αυτη ειναι η ουσια των πραγματων εν κατακλειδι.
Αμφοτερα παιχνιδια ειναι εξαιρετικες εμπειριες και καλως ή κακως δε βρηκα το κουραγιο για να συνεχισω με DS2 (μαλλον καλως θα ελεγα βεβαια). Φοβαμαι πιθανο burnout με τη σειρα, οποτε θα ειμαι αρκετα επιλεκτικος και καθε τι θα το δω στην ωρα του.
Το Bloodborne ειναι το επομενο που θα παρει σειρα. Αν κατι αλλο ακολουθησει θα ειναι το DS3 που οπως βλεπω κατα μεσο ορο αρεσει πιο πολυ απο το 2 το οποιο εχει διχασει αρκετα τους οπαδους της σειρας και ετσι λοιπον λεω να αφησω το το 2 σαν ενα πιθανο stretch goal, αν και εφοσον τελειωσω με ολους τους αλλους τιτλους της From.

TL;DR

Ενα ακομα generation-defining και genre-defining παιχνιδι. Praise the sun κτλ.

Α+ tier

**straier** · 19-12-2017, 07:17 AM

Οι κατακόμβες ή/και το Tomb of the Giants δε με είχαν ενοχλήσει ιδιαίτερα, τα New Londo Ruins δε σου άρεσαν; Για τη Lost Izalith θα συμφωνήσω πάντως, τουλάχιστον στα σημεία με τη λάβα;
Πώς σου φάνηκαν τα bosses σε σχέση με DeS;

**Xeno** · 19-12-2017, 11:50 AM

Ωπ ας ανοιξουμε σαμπανια, εσπασε λιγο ο μονολογος!
Να πω γι' αρχη πως δε με ενοχλησε κατι. Απλα τα πρωτα 2/3 του παιχνιδιου ηταν πολυ ανωτερα απο το τελευταιο 1/3, αλλα δεν υπηρχε κατι πραγματικα κακο θα ελεγα. Στα χειροτερα του το παιχνιδι ηταν και παλι ανω του μετριου. Τα New Londo ruins ηταν καλα, ασχετα αν δεν τα ανεφερα πριν. Απλα τα περασα πολυ ευκολα και ηταν και καπως μικρα οσο να ναι, οποτε μου φανηκαν σαν ενα πολυ μικρο κομματι του παιχνιδιου. Ακομα και Lost Izalith δεν ειναι πως ηταν μαυρο χαλι, απλα το παιχνιδι ειχε ξεχειλωσει ηδη και ακομα και τα bosses ηταν αδιαφορα (για το Bed of Chaos βεβαια τι να πω, αυτο ηταν μια κατηγορια μονο του).

Τωρα για να πω ποιο ειχε καλυτερα bosses... Δε νομιζω κατι να ξεπερναει O&S σαν εμπειρια ή ακομα και κατι οπως τα Bell Gargoyles για early game παντα. Το "προβλημα" μου ειναι πως το DaS σαν 2ο παιχνιδι Souls δε με ζορισε καθολου και τα περισσοτερα bosses βγηκαν πολυ ευκολα. Το οποιο ζορι το εφαγα πολυ νωρις (Capra Demon νιωθω λες και νικησα απο σποντα). Το DaS θεωρητικα ηταν αρκετα πιο γραμμικο γιατι παντα καταλαβαινες που πρεπει να πας και το παιχνιδι ανοιγε μονο μετα το Anor Londo.

Το DeS σε αφηνε στην τυχη σου οποτε μπορουσες να φας τα μουτρα σου ανετα αλλα και παλι ακομα και σε αυτο, αναγκαστικα καπου μετα τα μισα θα ησουν πολυ δυνατος, οποτε το τελευταιο κομματι του παιχνιδιου κυλουσε πιο ανετα. Απο το DeS εχω πιο πολλες αναμνησεις σιγουρα οσον αφορα τα memorable bosses που συζηταμε και νομιζω πως εχει λιγοτερα bosses που θυμιζουν filler content και υπαρχουν απλα για να υπαρχουν. Για αλλη μια φορα βεβαια νομιζω πως ισχυει και εδω το higher highs / lower lows του DaS εναντι του DeS.

Παρεμπιπτοντως τα final bosses τα βρηκα αδιαφορα δυστυχως και στα 2, περιμενα κατι αρκετα πιο ενδιαφερον για κλεισιμο αλλα επεσα εξω τελικα.

**Jedah** · 19-12-2017, 06:40 PM

Τα παιχνίδια της From Software είναι σαν το επικό club όπου για να μπείς θές βύσμα (βλέπε time investment). Έχω πάρει Dark Souls II και BloodBorne, όταν συμπληρώσω την σειρά, θα ξεκινήσω από το Demon Souls, αφού πρώτα έχω οπλιστεί με υπομονή (ίσως) και εξασφαλίσει άπειρο ελεύθερο χρόνο (με τίποτα). Είναι από τα καλά παιχνίδια της δεκαπενταετίας που μας πέρασε. Δεν θα τα χαρακτήριζα hardcore μόνο και μόνο για το κοινό που έχουν τραβήξει. Δεν μπορείς να λές hardcore κάτι που παίζεται από τόσους πολλούς πλέον. Υπάρχει άνθρωπος με PS4 που δεν έχει παίξει BloodBorne;

**Xeno** · 19-12-2017, 08:22 PM

Το time investment ειναι μεγαλο, αλλα δεν απεχει πολυ απο ενα οποιοδηποτε RPG, κοινως 30-50 ωρες λογικα για καθε Soulsborne. Οχι πως ειναι ευκολο να βρουμε ολοι τοσες ωρες για ενα παιχνιδι, απλα λεω σε τι επιπεδο κυμαινεται η σειρα. Το γενικοτερο investment παλι ειναι κατι που με κουρασε πολυ παραπανω γιατι πρεπει να καταλαβεις πολλα πραγματα και να αναλυσεις τη λογικη του παιχνιδιου σε βαθος, δεν ειναι ενα random turn based jrpg το οποιο μπορει να βγει πηγαινοντας στον αυτοματο πιλοτο και να κανεις μαχες οσο πινεις τσαι και διαβαζεις αθλητικα στο κινητο σου.

Μακαρι να μπορεσεις να παιξεις ολα τα παιχνιδια της σειρας, αλλα μιλαμε ηδη για 5 παιχνιδια, τουτεστιν 150-200 ωρες. Προσωπικα θα το θεωρουσα αδυνατο να παιξω τοσα παιχνιδια τωρα εφοσον δεν αρχισα το 2009 που βγηκε νομιζω το DeS, ετσι ωστε να το παρω σταδιακα. Οποτε αν πιστευεις πως ισως βρεθεις σε αναλογη φαση διαλεξε τα παιχνιδια στα οποια θα δωσεις προτεραιοτητα.

Δεν εβαλα ταμπελα hardcore γιατι γενικα δε μου αρεσει να μπαινω σε αυτη τη λογικη αλλα μπορουμε να πουμε για αρχη πως δεν ειναι casual η προσεγγιση του. Εγω θα το ελεγα hardcore αν επρεπε να επιλεξω γιατι οσο να ναι αυτη τη λογικη εχει το παιχνιδι, ασχετα αν ειναι hardcore που καταφερε να αποκτησει mainstream status (εκει εγκειται η τεραστια επιτυχια του developer οσο βεβαια και στο ειδος του παιχνιδιου γιατι αλλη δυναμικη εχει ενα rpg και αλλη ενα π.χ. run and gun arcade οσον αφορα την εμπορικη επιτυχια) και οχι κατι τελειως niche. Τωρα για ατομα με PS4 που δεν εχουν παιξει Bloodborne ελπιζω πως καταλαβαινω πώς το λες, αλλα το ποσοστο των ατομων που το χουν παιξει δεν παυει να ναι πολυ χαμηλο, εκτος αν παρουμε σαν δειγμα τον κοσμο που μπαινει σε gaming dedicated websites οπως εδω καλη ωρα. Τα πιο πολλα ατομα που μπορω να φανταστω με gaming consoles θα κλαιγαν αν παιζαν κατι τετοιο και ξαναλεω χωρις αυτο να σημαινει πως το παιχνιδι ειναι πολυ δυσκολο. Απλα ο κοσμος εχει απομακρυνθει απο αυτη τη λογικη και οι περισσοτεροι θα "τη βρουν" με Skyrim και οχι με κατι τοσο gameplay-heavy και complex.

**Xeno** · 20-12-2017, 12:05 AM

3. Silent Hill 2 (PS2)

To Silent Hill 2 αποτελει μια απο τις πιο ιδιαιτερες και μοναδικες εμπειριες που εχω ζησει παιζοντας καποιο παιχνιδι και μιλαμε για παιχνιδι που επαιξα πανω κατω με 15 χρονια καθυστερηση.
Δεν ειναι τελειο, αλλα τα θεματα του αρχιζουν και σταματουν σε ενα μονο σημειο που δεν ειναι αλλο απο το gameplay του.

Δυστυχως υπαρχει απλα για να υπαρχει και πρακτικα δεν κανει καποιο βημα μπροστα απο το SH1 στο οποιο βεβαια μπορω πιο ευκολα να το παραβλεψω γιατι οσο να ναι μιλαμε για 1ο παιχνιδι μιας σειρας και μαλιστα στο PS1.

Βγαζοντας το αυτο απο τη μεση, το υπολοιπο συνολο ειναι απλως εξαιρετικο. Τεχνικα ειναι εντυπωσιακο, η Team Silent αξιοποιησε σε μεγαλο βαθμο τις δυνατοτητες του PS2 για τα δεδομενα της εποχης και μεταξυ SH2 και MGS2 η Konami ειχε το πιο δυνατο 1-2 punch του 2001. Το παιχνιδι κερδιζει ποντους βεβαια και απο το art direction του.

Το soundtrack του ειναι ενα κεφαλαιο απο μονο του. Ο Akira Yamaoka ειναι πολυ πανω απο τον μεσο videogame music composer και εχει ενα πολυ ιδιαιτερο στιλ και τροπο να μπορει να δεσει το παιχνιδι με τα κομματια του, ετσι ωστε το ενα να αποτελει αναποσπαστο μερος του αλλου. Το SH2 ειναι βεβαια μακραν η καλυτερη του δουλεια νομιζω και σιγουρα αποτελει ενα απο τα αγαπημενα μου soundtracks.

To cast του παιχνιδιου ειναι μικρο αλλα σιγουρα αξιομνημονευτο. Εκ πρωτης ισως και να μη φαινεται αυτο, αλλα ολοι οι χαρακτηρες εχουν λογο υπαρξης και ολοι κατι αντιπροσωπευουν. Βαζοντας στην εξισωση και την πλοκη του παιχνιδιου, το ολο θεμα γινεται πολυ ενδιαφερον. Δε μου ειναι ευκολο να αναλυσω τις σκεψεις μου, αλλα κυριαρχει ενα αισθημα εσωστρεφειας και εσωτερικης γενικοτερα αναζητησης. Ολοι οι χαρακτηρες κουβαλανε τα βαρη τους και αντιπροσωπευουν κατι διαφορετικο. Το παιχνιδι βρυθει συμβολισμων και διαφορων μηνυματων που μεταφερονται αρκετα διακριτικα στον παικτη. Απο την αρχη ως το τελος το ταξιδι ειναι μια πολυ δυνατη εμπειρια και γεματη συναισθηματα. Πιστευω πως η μαγεια του τιτλου θα φανει ακομα πιο πολυ στο 1ο replay, αλλα δυστυχως δε βρηκα ακομα την ορεξη και το κουραγιο για κατι τετοιο.
Θυμαμαι παντως πως πολλα πραγματα τα εβαλα σε μια σειρα στο μυαλο μου καπου προς το τελος του παιχνιδιου, οποτε πιστευω πως αν το παρω παλι απ' την αρχη θα εκτιμησω πολυ περισσοτερο τις διαφορες πινελιες του τιτλου, καθ΄ ολη του τη διαρκεια.

Το παιχνιδι ειναι μια απο τις καλυτερες κινηματογραφικες εμπειριες και οχι με την εννοια του walking simulator / interactive movie. Μπορει να κοντραρει ανετα και λογικα και να ξεπερασει κιολας τα συναισθηματα που μπορουν να σου προσφερουν τα περισσοτερα ποιοτικα ψυχολογικα θριλερ. Γενικα ειναι εμπειρια που θα επρεπε να ζησει ο καθενας και κατα καποιον τροπο χαιρομαι οσο να ναι που το παιξα στα 30 και οχι στα 15 μου γιατι τοτε σιγουρα δε θα ημουν σε θεση να εκτιμησω την πραγματικη του ποιοτητα.

TL;DR

Καταπληκτικο storytelling και μια απο τις ωριμοτερες gaming εμπειριες στα χρονικα. Εξαιρετικο soundtrack. Meh gameplay.

A+ tier

4. Silent Hill 3 (PS2)

Εδω μπορω να ειμαι αρκετα πιο συντομος. Το παιχνιδι τεχνικα ειναι και παλι εντυπωσιακο. Η Team Silent το 2003 εκανε ο,τι αλλοι καναν το 2005 λιγο πολυ. Τα χρονια περασαν βεβαια και το gameplay και παλι δεν εξελιχθηκε. 3η φορα η ιδια συνταγη παραπαει,ενω το soundtrack παροτι ειχε καλες στιγμες δε θα μπορουσε ουτε κατα διανοια να συγκριθει με του 2, ισως και με του 1. Το level design ισως να ηταν καλυτερο απο του 2, αλλα απο αποψης setting και γενικοτερης αισθητικης το βρηκα πολυ κατωτερο με μονα ενδιαφεροντα κομματια ισως το luna park προς το τελος αντε και λιγο το shopping mall στην αρχη.

Παραπονα δε θα υπηρχαν αν ειχε δυνατο storyline και character development αλλα ουτε το ενα εχει ουτε το αλλο. Σαν sequel του 1 συνεχιζει και με αναλογη πλοκη. Η θεματολογια του 1 δε μου αρεσε, οποτε το ιδιο ισχυει και για αυτη του 3. Το ολο θεμα με τις αιρεσεις κτλ το βρηκα αδιαφορο και γενικοτερα επιφανειακο. Γουστα ισως αλλα δε μπορει να με συγκινησει κατι τετοιο. Στο SH1 δε με ειχε ενοχλησει τοσο, αλλα στο 3 φανηκε σαν τεραστιο πισωγυρισμα μετα το 2. Οπως και να χει ολη η 3λογια εχει ταυτοτητα και χαρακτηρα και τωρα μπορουμε ολοι μαζι να κλαψουμε για την καταντια και τον ξεπεσμο της Konami αλλα και για τον εξαφανιση της Team Silent.

Β tier

P.S.

**straier** · 20-12-2017, 09:28 AM

Απλα ο κοσμος εχει απομακρυνθει απο αυτη τη λογικη και οι περισσοτεροι θα "τη βρουν" με Skyrim και οχι με κατι τοσο gameplay-heavy και complex.

Έχω φίλο, που casual δεν το λες και τον έχω πρήξει με τα Souls, που νόμιζε πως έχεις autoattack.

Τα παιχνίδια της From Software είναι σαν το επικό club όπου για να μπείς θές βύσμα (βλέπε time investment).

Μπορείς κάλλιστα να παίξεις 15λεπτα sessions δεδομένου ότι το παιχνίδι σώζει συνεχώς. Όχι ιδανικό, αλλά μια χαρά γίνεται χωρίς να σου αφήνει την αίσθηση ότι δεν έκανες τίποτα και σίγουρα πολύ πιο εύκολο να το κάνεις από το μέσο RPG.
Στα περί harcore και casual δε θα πάρω θέση αλλά η έλλειψη εξαντλητικών tutorials είναι τεράστιο θετικό για μένα.

**nooto** · 20-12-2017, 12:21 PM

Πολυ ωραια post εντυπωσεων

. Σε οτι αφορα τα Souls εγω θα πω οτι μιας και επαιξες το Demons και το Dark, σε περιπτωση που θες να δεις εναν τιτλο ακομα θα προτεινα αυτος να ειναι το Bloodborne. Στο δικο μου μυαλο αυτη ειναι η τριλογια, καθως εχουμε 3 παιχνιδια που εχουν διαφορετικα χαρακτηριστικα, εχουν κοινα στοιχεια αλλα ειναι στην πραξη ξεχωριστοι τιτλοι. Το bloodborne παρουσιαζει ενα διαφορετικο setting, επισης ενα self contained story και σε οτι αφορα το gameplay, περιοριζει τον χαρακτηρα σε ενα συγκεκριμενο build και αναπτυσσει τους μηχανισμους πανω σε αυτο. Ειναι παρα πολυ ενδιαφερον τιτλος και αξιζει να τον δεις ακομα και αν εχεις παιξει ολα τα υπολοιπα παιχνιδια καθως ειναι μια διαφορετικη και φρεσκια εμπειρια. Το DS II μπορεις να το προσπερασεις ή να το αφησεις για το τελος, ειναι το πιο αδυναμο μελος σχεδιαστικα και η κορυφη αυτου που προσφερει ειναι τα DLCs που ειναι πολυ ανωτερα του main game. Το DS III ειναι καλο παιχνδι, πολυ γεματο, με πολυ καλη δομη, αξιζει να το δεις ομως δεν ξερω αν θα σου δωσει κατι καινουργιο ή κατι που δεν εχεις ξαναδει (παροτι παραμενει φανταστικη εμπειρια). Οποτε η αποψη μου ειναι να δεις σιγουρα το Bloodborne (ειναι απο τα καλυτερα παιχνιδια ever made), και καποια στιγμη να βαλεις στο προγραμμα το ΙΙΙ βλεποντας το ΙΙ στο τελος και αν εχεις ορεξη.

Σε οτι αφορα το hardcore και το mainstream, συμφωνω με τον Xeno, ειναι παιχνιδια Hardcore που καταφεραν να γινoυν mainstream και ειναι πραγματικα εντυπωσιακο πως παιχνιδια αυτης της μορφης καταφεραν να επηρεασουν σε τοσο σημαντικο βαθμο την βιομηχανια, κανοντας το δια αυτης της οδου.

Για τα Silent Hill τωρα, επισης συμφωνω για το 2, ειναι και για μενα απο τις πιο δυνατες εμπειριες, σκηνοθετικα, οπτικα, μουσικα, αρτιστικα. Το 3 προσωπικα δεν μου αρεσε και τοσο, το ειχα βρει πιο τρομακτικο απο το 2 ομως το 2 ειναι μια ξεχωριστη εμπειρια και μια ολοκληρωμενη ιστορια η οποια εξελισσεται μεν στην πολη, δεν αφορα ωστοσο την πολη (σε αντιθεση με το 3 που ειναι direct sequel στο 1). Τον τελευταιο χρονο εχω ασχοληθει ιδιατερα με το ειδος και θα γραψω και εγω καποια πραγματα τωρα που ολοκληρωνω και το πραγματικα εκπληκτικο the evil within.

**Naked Snake** · 20-12-2017, 06:24 PM

Καταρχήν συγχαρητήρια για το topic.Ωραίο, γνήσιο και ''βρωμάει'' gamerίλα.

Δεν ειναι τελειο, αλλα τα θεματα του αρχιζουν και σταματουν σε ενα μονο σημειο που δεν ειναι αλλο απο το gameplay του.

Δυστυχως υπαρχει απλα για να υπαρχει και πρακτικα δεν κανει καποιο βημα μπροστα απο το SH1 στο οποιο βεβαια μπορω πιο ευκολα να το παραβλεψω γιατι οσο να ναι μιλαμε για 1ο παιχνιδι μιας σειρας και μαλιστα στο PS1.

Έχεις απόλυτο δίκιο, δυστυχώς το παιχνίδι "γέρασε" πολύ άσχημα κάτι που φαινότανε απο την πρώτη στιγμή μιας και η αίσθηση σου ότι δεν υπάρχει επ'ουδενί κάποια αλματώδης πρόοδος αναφορικά με το gameplay του SH2 απο το SH1 ήτανε κάτι που το καταλάβαινες ακόμα και τότε.Και είναι πραγματικά το μοναδικό ''θολό'' σημείο ενός αψεγάδιαστου τίτλου.Τι αψεγάδιαστου δηλαδή, για μένα του καλύτερου survival/horror ever.

To cast του παιχνιδιου ειναι μικρο αλλα σιγουρα αξιομνημονευτο. Εκ πρωτης ισως και να μη φαινεται αυτο, αλλα ολοι οι χαρακτηρες εχουν λογο υπαρξης και ολοι κατι αντιπροσωπευουν. Βαζοντας στην εξισωση και την πλοκη του παιχνιδιου, το ολο θεμα γινεται πολυ ενδιαφερον. Δε μου ειναι ευκολο να αναλυσω τις σκεψεις μου, αλλα κυριαρχει ενα αισθημα εσωστρεφειας και εσωτερικης γενικοτερα αναζητησης. Ολοι οι χαρακτηρες κουβαλανε τα βαρη τους και αντιπροσωπευουν κατι διαφορετικο. Το παιχνιδι βρυθει συμβολισμων και διαφορων μηνυματων που μεταφερονται αρκετα διακριτικα στον παικτη. Απο την αρχη ως το τελος το ταξιδι ειναι μια πολυ δυνατη εμπειρια και γεματη συναισθηματα.

Πολύ σωστά.Απλώς να υπερθεματίσω λέγοντας ότι όλοι οι χαρακτήρες που συναντάει ο James στο παιχνίδι και παρότι ο καθένας έχει το δικό του ιδιαίτερο background, όλοι τους φέρουν κάτι απο το ιστορικό του James υπενθυμίζοντας τόσο το έγκλημα που έκανε όσο και τις αιτίες που τον οδήγησαν να το κάνει.Η ιστορία του James και κατ'επέκταση της Mary βασίζεται σε 2 στοιχεία που αλληλεπίδρασαν άμεσα στην ζωή του πρωταγωνιστή. Την σεξουαλική φύση του James, και την αρρώστια που παραμόρφωσε την Mary.Αυτά τα 2 στοιχεία συντίθενται αριστουργηματικά με αλληγορία απο τις αφηγήσεις του cast αλλά και με σαφή συμβολισμό απο το εκπληκτικό - όπως πολύ σωστά ανέφερες - art direction.

Το παιχνιδι ειναι μια απο τις καλυτερες κινηματογραφικες εμπειριες και οχι με την εννοια του walking simulator / interactive movie. Μπορει να κοντραρει ανετα και λογικα και να ξεπερασει κιολας τα συναισθηματα που μπορουν να σου προσφερουν τα περισσοτερα ποιοτικα ψυχολογικα θριλερ. Γενικα ειναι εμπειρια που θα επρεπε να ζησει ο καθενας και κατα καποιον τροπο χαιρομαι οσο να ναι που το παιξα στα 30 και οχι στα 15 μου γιατι τοτε σιγουρα δε θα ημουν σε θεση να εκτιμησω την πραγματικη του ποιοτητα.

True fact μέχρι το μεδούλι.Και ναι, ήσουν τυχερός που η πρώτη σου επαφή έγινε σε αυτή την ηλικία - είμεθα και συνομίληκοι - καθώς απο ιδία εμπειρία μπορώ να σου πω ότι παρα το γεγονός ότι πρωτόπαιξα τον τίτλο στις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του, δεδομένα γνωρίζω πλέον ότι τον έζησα όπως πρέπει πολύ αργότερα.Κάτι που ίσχυσε φυσικά και με το MGS2, που όταν μπόρεσα να αντιληφθώ το τι συνέβη έκανα να κοιμηθώ μια βδομάδα κανονικά.

Originally posted by nooto View Post

1). Τον τελευταιο χρονο εχω ασχοληθει ιδιατερα με το ειδος και θα γραψω και εγω καποια πραγματα τωρα που ολοκληρωνω και το πραγματικα εκπληκτικο the evil within.

Άσχετο με το topic αλλά μιας και το ανέφερες : Παιχνιδάρα που δεν πήρε τα credits που έπρεπε.Και μιλόντας για art direction νωρίτερα, μιλάμε για έναν τίτλο που φυσιολογικά θα έπρεπε να σαρώσει τα βραβεία στον συγκεκριμένο τομέα.Και θα γίνω εριστικός, αλλά τι να κάνουμε μ'αρέσει αλλά και το πιστεύω μέχρι κεραίας.Πάντα με την λογική ότι μιλάμε για survival/horror :

Evil Within > Resident 7.Στα παπάρια μου το VR.Λεφτά για VR δεν έχω, με gamepad τα έπαιξα και τα 2, και το λέω άνετα και χωρίς περιστροφές ότι με το πρώτο πέρασα πολύ καλύτερα.

**Loggo** · 20-12-2017, 08:44 PM

Συμφωνώ απόλυτα περί Silent Hill 2. Παραμένει μέχρι σήμερα ο αγαπημένος μου αμιγώς horror τίτλος, ίσως μαζί με το πρώτο Silent Hill, στο οποίο έχω επίσης μεγάλη αδυναμία, κυρίως λόγω ατμόσφαιρας.

Originally posted by Jedah View Post

Τα παιχνίδια της From Software είναι σαν το επικό club όπου για να μπείς θές βύσμα (βλέπε time investment). Έχω πάρει Dark Souls II και BloodBorne, όταν συμπληρώσω την σειρά, θα ξεκινήσω από το Demon Souls, αφού πρώτα έχω οπλιστεί με υπομονή (ίσως) και εξασφαλίσει άπειρο ελεύθερο χρόνο (με τίποτα). Είναι από τα καλά παιχνίδια της δεκαπενταετίας που μας πέρασε. Δεν θα τα χαρακτήριζα hardcore μόνο και μόνο για το κοινό που έχουν τραβήξει. Δεν μπορείς να λές hardcore κάτι που παίζεται από τόσους πολλούς πλέον. Υπάρχει άνθρωπος με PS4 που δεν έχει παίξει BloodBorne;

Ούτε εγώ είχα πολύ ελεύθερο χρόνο όταν ασχολήθηκα με τα Souls, αλλά γενικά δε νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερο σε σχέση με άλλα RPG. Για την ακρίβεια, πιο εύκολα μπορείς να παίξεις τα Souls με πολλά -σχετικά μικρά- sessions, παρά το μέσο turn-based JRPG, ή κάποιο τίτλο της Bethesda πχ, όπου για να κάνεις ουσιαστική πρόοδο θες αρκετές ώρες.

Από τη δική μου εμπειρία, θα έλεγα ότι το μόνο στάδιο του παιχνιδιού που απαιτεί μεγαλύτερα sessions είναι αυτό της καμπής μάθησης, όταν έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή με τη σειρά (παρεμπιπτόντως, η απαιτητική καμπή μάθησης, παραδοσιακά, αποτελεί χαρακτηριστικό των τίτλων που συνηθίζουμε να αποκαλούμε "hardcore").

Όπως και να χει, προσπάθησε να τα δεις γιατί θα έλεγα ότι είναι από τους λίγους πραγματικά "must-play" τίτλους.

Game of the Generation και για μένα, δίπλα σε Portal και Super Mario Galaxy.

**Xeno** · 21-12-2017, 03:09 AM

Ευχαριστω κατ' αρχας για τα οσα ειπατε οι πιο πολλοι, οσο να ναι θελει αρκετο κουραγιο μεχρι να τελειωσω να μιλαω για διαφορα παιχνιδια γιατι οσο να ναι ειναι και πολλα, αλλα που θα παει θα τα καταφερουμε. Δυστυχως σε μερικα σιγουρα θα ξεχναω πραγματα γιατι εχει περασει και καιρος για καποια απ' αυτα, αλλα δε μασαμε, θα γινει η δουλεια και παλι. Παντως η λογικη μου ηταν οτι αντι να παρω νεα κονσολα και να παιξω 2 καλα παιχνιδια και 10 μετρια που δε θα παιζα υπο αλλες συνθηκες, δεν παιρνω τιποτα και ασχολουμαι με διαφορα κλασικα παιχνιδια που δεν ειχα την τυχη να δω παλιοτερα. Καποια απο αυτα τα ειχα αγνοησει και αλλα τα ειχα δοκιμασει και τα ειχα παρατησει, αλλα αλλαζουν οι καιροι.

Περι Souls:
Nooto συμφωνω και αυτο το πλανο εχω κι εγω στο μυαλο μου. DeS->DaS->BB γιατι αυτα φαινεται να ειναι τα απολυτα must και αν καταφερουμε κατι αλλο καλως, αν οχι λογικα δε θα χασω και καποια εμπερια ζωης. Κατα τ' αλλα σιγουρα ελεγα πως αν ακολουθησει κατι αυτο θα ειναι το 3 και το 2 θα μεινει τελευταιο, οποτε συμφωνουμε απολυτα.
Loggo (καλωστον) και Straier, οντως τα μικρα sessions εχουν αντικρισμα ακομα και αν δεν προχωρησεις το παιχνιδι σημαντικα. Εστω και αν παρεις ενα soul level ειναι πολυ σημαντικο και γενικα σου φερνει μεγαλη ικανοποιηση το να πλησιαζεις ενα βημα πιο κοντα στο build που θες.

Btw πηγα σε αρκετα safe μονοπατια φανταζομαι, Moon Uchigatana στο DeS για damage που κανει scale με magic και melee/spellcaster hybrid και στο Dark Souls θυμαμαι επαιξα με Iaito blade και πολυ αραια και που καποια pyromancies. Γενικα βεβαια αυτο ταιριαζει στο στιλ μου, προτιμω ταχυτητα απο damage και προτιμω close combat απο ranged. Ειμαι περιεργος να δω πώς θα ειναι το Bloodborne το οποιο οπως ειπαμε δεν εχει builds.

Περι Silent Hill:

Καλα τα λες Naked Snake, το SH2 ακομα και τοτε παιζει να επασχε στο gameplay και το κατανοω αυτο.
Mε βαση τα λεγομενα σου σιγουρα εχεις αναλυσει την πλοκη παραπανω απο εμενα και οπως φαινεται το εχεις παιξει και πανω απο 1 φορα. Πολυ θα ηθελα να το ξαναπαιξω λιγο πιο υποψιασμενος τωρα πια, ετσι ωστε να μη μου ξεφυγει τιποτα. Οντως οι χαρακτηρες πολυ ενδιαφεροντες και μαζι και οι συμβολισμοι γυρω απο τον Pyramid Head μου αρεσαν πολυ μιας και καπου προς το τελος αρχισε να φαινεται το τι αντιπροσωπευει και αυτος. Μιας και ανεφερες το MGS2, θυμαμαι την 1η φορα που το επαιξα δε με ειχε κερδισει και τη 2η φορα (ισως 5 χρονια πριν χοντρικα) επαθα πλακα και ανεβηκε παρα πολυ στην εκτιμηση μου.

Loggo ισχυει αυτο που λες, το 1 δε με κερδισε σεναριακα αλλα το setting δε θα το ξεχασω ποτε. School και Alchemilla hospital και δεν ειμαι καλα. Επισης εχει το αγαπημενο μου ισως intro song ever και μαζι και το not tomorrow (ακομα θυμαμαι τη wtf αντιδραση μου στη σκηνη στην οποια επαιζε αυτο το τραγουδι).

**straier** · 21-12-2017, 09:18 AM

To Silent Hill 2 δεν το έχω παίξει (έχω παίξει το 1) αλλά, αναφορικά με το gameplay, πιστεύετε πως θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά διατηρώντας το horror ύφος του;

**Xeno** · 21-12-2017, 12:19 PM

Ριζικα δε θα μπορουσε να αλλαξει, αλλα φανταζομαι κατι καλυτερο θα μπορουσαν να πετυχουν. Κινεισαι πολυ γρηγορα και σε πολυ ανοικτους χωρους ενω οι περισσοτεροι εχθροι ειναι αργοι, οποτε ειναι πολυ ευκολο απλα να τρεχεις και να αγνοεις τα παντα.
Θα μπορουσαν να μην αλλαξουν κατι σε ανοικτους χωρους, δηλαδη οταν κοβεις βολτες στην πολη γιατι αυτο θα ηταν και δυσκολο, αλλα σε κλειστους χωρους που τα παντα σχεδον ειναι corridor based θα μπορουσαν ισως να υιοθετησουν αλλη λογικη (ακομα και εκει βεβααια ενιωθα πως ειχα αρκετο χωρο για ελιγμους και μπορουσα και παλι να αποφυγω σχεδον τα παντα). Φανταζομαι θα μπορουσαν απλα να περιορισουν την ελευθερια που εχεις με πιο στενους διαδρομους ή πιο βαρυ χειρισμο (a la RE) ή να εχουν πιο δυσκολους εχθρους και καποιο αναλογο συστημα για μαχες. Τωρα φυσικα και ολα αυτα ειναι υποθετικα και στο περιπου, αλλα οπως ειπαμε κουβεντα να γινεται

.

Announcement

A Gamer's Diary

A Gamer's Diary

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment

Comment