Beyond the White Light

[Ellesar_Ph]

Θάνατος.

Κάποια συμβάντα που γίναν τελευταία με ώθησαν να σκεφτώ πολύ για την ζωή και τον θάνατο γενικότερα, για το πόσο εύθραυστη είναι αυτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους και πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να την διαβεί ανεπιστρεπτί. Τι μας κάνει να φοβόμαστε τόσο πολύ το αναπάντεχο για όλους; Είναι το συμβάν αυτό καθ' αυτό; Είναι το ότι θα πάψουμε να ζούμε και δεν θα αποκτήσουμε άλλες εμπειρίες από την ζωή μας, ότι θα αποχαιρετήσουμε για πάντα τους αγαπημένους μας; Ή είναι ο φόβος του ανεξήγητου, το τι υπάρχει αφού διαβούμε το σκοτεινό τούνελ και φτάσουμε στο φως;

Αλήθεια, ξέρει κανείς τι υπάρχει μετά; Αν υπάρχει κάτι μετά; Τι γίνεται με τα 23 γραμμάρια; Πού πάει η ανθρώπινη ψυχή (αν υπάρχει) αφού εγκαταλήψει το σώμα; Μένει σε αυτόν τον κόσμο και περιφέρεται, αόρατη και μη εντοπίσιμη από της ανθρώπινες αισθήσεις ή ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη αντίληψη του κόσμου, σε μια άλλη διάσταση την οποία ονομάστε την όπως θέλετε (παράδεισος, κόλαση, άδης, κενό);

Τι είναι παράδεισος; Τι είναι κόλαση; Τι είναι οι αιώνιες φλόγες που καίνε τους αμαρτωλούς; Είναι απλά ένα μέσο ελέγχου των μαζών; Είναι κάτι παραπάνω; Τι είναι η ηθική παρά ένας τρόπος επιβίωσης της ομάδας;

Χάνομαι στις σκέψεις μου. Ίσως φταίει το ποτό, ίσως το τσιγάρο. Η συνέχεια δική σας.

[Hipster Luffy]

Χμμμ... την καναμε τη τριλογια των αναζητησεων τελικα...

Τωρα οσον αφορα το θανατο, για μενα ειναι ενα περασμα, ενα περασμα απο την υλη στη πνευματικη διασταση, τωρα εγω δεχομαι απο κει και περα τη θεωρια των 23 τελωνιων που σε κρηνουν και απο φασηζουν για το αν θα πας στο παραδεισο η στη κολαση, γενικοτερα ομως δεν με απασχολει ο θανατος βασκα πιστευω οτι ειναι γραμμενο το ποτε θα ρθει η ωρα σου και πως δεν ειναι δυστηχημα αλλα ευτηχημα καθως οσοι πεθαναν δεν θελαν να ξαναγυρησουν πισω.

[Somari]

Πιστεύω στην ύπαρξη του "μετά"./δεν πιστεύω όμως στην ύπαρξη θεού-διαβόλου ή στον εκφοβισμό της κολάσεως.

[Ramparter]

Πιστεύω στην ύπαρξη του "μετά"./δεν πιστεύω όμως στην ύπαρξη θεού-διαβόλου ή στον εκφοβισμό της κολάσεως.
[/b]

+1

Αυτες τις παπαριες τις δημιουργησαν καποιοι για να μας ελεγχουν, ο ανθρωπος ειναι απ'τη φυση του ελευθερος και ο μεγαλυτερος κριτης καθενος ειναι ο εαυτος του.

[Sheik]

Προσπαθω να ειμαι αισιοδοξος(αν και δεν τα καταφερνω ειναι η αληθεια) κι ετσι πιστευω -θελω να πιστευω- πως δεν τελειωνουμε με τον θανατο.

[Shadow]

Προσωπικα ο θανατος ΟΛΟΥΣ μας φοβιζει κι οποιος πει το αντιθετο θα ειναι ψεμα! η απωλεια ενος γνωστου και κοντινου μας ανθρωπου που το αγαπαμε και θα μας λειψει πολυ μας κανει να λυπομαστε αντι να χαιρομαστε που εφυγε απο αυτο το κοσμο και ειναι ελευθερος πλεον, δεν ζει φυλακισμενος μεσα σε ενα σωμα που αποτελειται μονο απο κρεας και κοκαλα. βλεπωντας ετσι το θεμα του θανατου ισως ειναι πιο ομαλη θα ελεγα, η συνηδιτοποιηση ενος ξαφνικου χαμου καποιου ανθρωπου.

παιρνωντας ομως στις ερωτησεις σου, ναι μας φοβιζει το αγνωστο πιστευω, τι υπαρχει περα απο αυτα που βλεπουμε κι εχουμε συνηθισει, τα γνωστα ανθρωπινα που μας περιβαλλουν κι επιτρεπουν να βλεπουμε τα ματια μας. επισης, αφου σε ολη μας τη ζωη παλευαμε να εξηκοιωθουμε με το εγω μας, με αυτο που δειχνουμε δηλαδη, ισως οταν φυγουμε απο το σωμα αυτο να νιωθουμε καπως σαν χαμενοι...

δυστηχως ακριβεστατη απαντηση στο ερωτημα τι υπαρχει μετα ΔΕΝ μπορει να δωθει αφου κανενας δεν επεστρεψε απο εκει. μπορει οντως να ταξιδευει η ψυχη με την μορφη αερα κανωντας οτι εκανε και ξαναζωντας τη ζωη του αντιστροφα μεχρι να επιστρεψει στο τιποτα απο που βγηκε, μπορει να φευγουμε απο αυτο το κοσμο και να πηγαινουμε σε καποιον αλλον "πλανητη" ή μερος οπου ζουν μονο ψυχες ετσι σε μορφη αερα σαν φαντασματα (κι οσα ετυχε να βλεπουμε εμεις τυχαια εδω στη γη να ειναι φαντασματα που απλα πεθαναν και δεν μπορεσαν να πανε σε αυτο το μερος που ειναι ολα), μπορει παλι η ψυχη μας να χανει ολες απο οσες τις αναμνησεις ειχε και να ξαναρχιζει απο την αρχη μεσα σε νεο σωμα ή τελος μπορει απλα η ψυχη να παραμενει και να ζει μονιμα σε οσες στιγμες εζησε σαν ανθρωπος γιαυτο ακουμε κατα καιρους οτι αυτο το σπιτι πχ ειναι στοιχειομενο κλπ, τα φαντασματα θα το ζουν σε μια αλλη εποχη σε αλλο τοπο και χρονο μονο που το κανουν αυτο χωρις να ειναι ανθρωποι. τιποτα δεν μπορουμε να πουμε με σιγουρια, οπως και τιποτα δεν μπορουμε να αποκλεισουμε, ακομα και την υπαρξη παραδεισου και κολασεως οπως λενε οι παπαδες...

[deus_d0pe]

Προσωπικά πιστεύω σε μια μεταθανάτεια ύπαρξη του "εμείς" και όχι του "εγώ". Ένα μεγάλο καλάθι ψυχών ας πούμε, στο οποίο το ανεκπλήρωτο εγώ ολοκληρώνεται μιας και επιστρέφει στην αρχική του κατάσταση όπου δεν υπάρχει αναγνώριση του υποκειμένου. Δηλαδή, δεν θα βλέπω τη ψυχή του μήτσου και θα του λέω "γειά σου μήτσο, μεγάλωσαν τα λουλουδάκια σου στο προάστιο του παραδείσου;"
Επίσης πιστεύω και στην κυκλική ροή των πραγματών ή αν θέλετε καλύτερα, την ανακύκλωση. Δεν μπορεί, κοτζά μου σύμπαν διέπεται από χίλιους δυο φυσικούς και μεταφυσικούς και τρέχα γύρευε νόμους, δεν μπορεί ο θάνατος να μην είναι μια "οργανωμένη" κατάσταση και όλα να είναι φλου.

[Cloud_Strife]

Χμ δεν λεω οτι πιστευω στη μετενσαρκωση αλλα μου αρεσει η θεωρια του να ταξιδευουμε στο συμπαν αεναως μαζι με εναν κυκλο ατομων που αγαπαμε.

Επειδη δεν ειμαι και πολυ αισιοδοξος σε τετοια θεματα πολυ φοβαμαι πως ισως... beyond the white light is .... just nothing.

Οπως ειχε πει και ο Evans σε παρομοιο φιλοσοφικο θεμα (περι Θεου ή προελευσης ανθρωπου -δεν θυμαμαι σε ποιο) τετοια θεματα συζητιουνται μια χαρα με ωραια μουσικουλα , εχοντας αραξει ο καθενας σε ενα καναπε και πινοντας λευκο κρασακι αυτη τη φορα για να ταιριαζει με το χρωμα απο το φως του οποιου αναζηταμε τη συνεχεια

[Azrael]

Ψοφος κακος βασικα.


Δε με νοιαζει να πεθανω εγω,ισως να το κανω και μονος μου καποια στιγμη και σιγουρα το εχω σκεφτει και εχω φτασει κοντα ουκ ολιγες φορες.Δε λεω οτι δε φοβαμαι,αλλα SPM αν γινει.Δε προσεχω ας πουμε,περναω ετσι το δρομο,χωρις να κοιταω και πολυ,πολλες φορες δε τρωω για μερες και οταν οδηγαει ενας φιλος κομματια ειμαι απο τους λιγους που δε φοβαμαι μη σκοτωθουμε.Ειναι δυσκολο και βαρυ θεμα.Παλια μονο αυτο σκεφτομουν,το θανατο.Απο το πρωι μεχρι το βραδυ.Τωρα χεστηκα,προσπαθω να ζω οσο το δυνατο καλυτερα,γιατι η ζωη ειναι το χειροπιαστο που εχω,ο θανατος θα ερθει μετα.Αλλα για ατομα που αγαπαω δε θελω ουτε να το σκεφτομαι..


Θελω να πιστευω στην υπαρξη της ψυχης και αν υπαρχει μετα κολαση/παραδεισος,θα ηθελα να παω στον δευτερο.Αλλα αλλο τι θελω και αλλο τι θα γινει.Και η γιαγια μου αν ειχε ροδες θα ηταν πατινι.

[Psycomaniac]

Shadow είπες πως η απωλεια ενος γνωστου και κοντινου μας ανθρωπου που το αγαπαμε και θα μας λειψει πολυ μας κανει να λυπομαστε αντι να χαιρομαστε που εφυγε.

Πριν από 12 μήνες περίπου οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο στο πάγκρεας του παππού μου. Όλοι άρχισαν να λένε "μακάρι να ζήσει όσο πιο πολύ γίνεται, να τον βάλουμε στο χειρουργείο που μας είπαν οι γιατροί ότι υπάρχει μηδενική πιθανότητα επιτυχίας μπας και τη γλιτώσει". Κανένας δε μπήκε στο κόπο να διαβάσει την αφίσα έξω από το δωμάτιο του παππού μου.

Ποσοστό θνησιμότητας: 100%.
Μέσος όρος ζωής: 6 μήνες.
Ανώτατο όριο ζωής: 16 μήνες.

Τρεις μήνες μετά ο παππούς μου είχε λιώσει. Η ασθένεια είχε μολύνει όλο του το σώμα, είχε μείνει 42 κιλά (από τα 75 που ήταν) και είχε αρχίσει να έχει παραισθήσεις από τα παυσίπονα τσιρότα που του χορηγούσαν. Ήταν περίφανος άνθρωπος όσο ήταν καλά. Και είχε καταντήσει να ζητά από τους πάντες, όταν είχε τις αισθήσεις του, να τον αφήσουν να πάει να πεθάνει ήρεμος στο σπίτι.

Τρεις μήνες ακόμη άντεξε. Ήμουν ο μόνος που παρακαλούσε να πεθάνει για να μην υποφέρει άλλο. Όταν το είπα στη μάνα μου έβαλε τα κλάματα. Στο πατέρα μου δεν το είπα καν (δικός του πατέρας ήταν). Γύρω στον ένα μήνα πριν πεθάνει ζήτησε να μου μιλήσει μόνος του. Μου είπε πως αν θα τυραννιστεί λίγο ακόμη δεν τον απασχολεί, αφού ο θάνατός του ήταν κάτι που δεν ήθελε να δει κανείς. "Φαίνεσαι να με καταλαβαίνεις" μου είπε. Μάλλον το είδε στα μάτια μου, τι να πω... Από τότε σταμάτησα να στενοχωριέμαι για το ότι ζούσε ακόμη (πόσο σκληρό ακούγεται) γιατί ήξερα ότι το έκανε με τη ψυχή του για να μη στενοχωρήσει τους υπόλοιπους.

Όταν πέθανε όλοι κλαίγαν. Εγώ έκλαιγα όσο ζούσε.

[Treetop]

Όταν πέθανε όλοι κλαίγαν. Εγώ έκλαιγα όσο ζούσε.
[/b]

+1
παρόμοια περίπτωση η γιαγιά μου...

[Azrael]

Οσο ρεαλιστης και να ειμαι,οσο σκληρος και να γινω,Ο,ΤΙ και να γινει,ο χαμος ενος κοντινου μου ανθρωπου θα ειναι το ιδιο ασχημος για μενα.Αυτο δεν θα αλλαξει ποτε.Βεβαια το πιο πιθανο ειναι να ψοφησω εγω πρωτος οποτε ας κλαινε οι αλλοι .Οπως και ο Fenriz(ή o culto?) νομιζω,ειχε πει να τον θαψουν μπρουμυτα για να του φιλησουν ολοι οι son of the bitches τον κωλο


Psyco ομως σε καταλαβαινω.Πριν 4-5 χρονια σχεδον το ιδιο ετυχε στον παππου μου.Αν φτασει σε τετοιο σημειο ο ανθρωπος καλυτερα να φευγει για να μη τυρρανιεται αλλο ο ιδιος.Ο πουστης ο καρκινος θεριζει κοσμο χαλαρα.Τον θυμαμαι ομως μεσα στο χιουμορ ηταν,αλλα μεσα του ηξερε...μετα απο κανα μηνα απο τα φαρμακα ειχες παραισθησεις οπως ειπες...Τετοιες καταστασεις δεν θελω να ζησω,ουτε εγω αλλα ουτε να ξαναδω.Θα φυγω δυνατος και νεος,δε θελω να φτασω σε μια ηλικια και να εχω την αναγκη των αλλων,να ζω στα νοσοκομεια(εστω και για καποιους μηνες "μονο").Θελω να ψοφησω με το κωλοχερο υψωμενο.

[_Lloyd]

Παρόμοια στάση με τον Psychomaniac είχα και γω και με τους 2 παππούδες μου και την γιαγιά μου. Όχι, ίσως να μην υπέφεραν τόσο , απλά πέθαναν πλήρεις ημερών. Αν εξετάσουμε τα πράγματα λογικά, δεν υπάρχει λόγο να κλαίει κάποιος για κάποιον θανόντα και δη όταν αυτός χάνει τη ζωή του σε μεγάλη ηλικία, έχοντας ήδη αρκετές εμπειρίες και έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο του. Ακόμη και στην περίπτωση αδικοχαμένων νέων, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να δουν τι σημαίνει ζωή, θεωρώ τον θρήνο καθαρό εγωισμό. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος που πεθαίνει δεν, ούτε πρόκειται να υποφέρει. Ο μόνος λόγος που οι συγγενείς και οι φίλοι του θανόντα θρηνούν είναι γιατί σκέφτονται την δικιά τους ζωή χωρίς αυτόν. Αυτό δεν σημαίνει ότι χλευάζω το θρήνο, προφανώς και ο χαμός ενός ανθρώπου θα αποτελέσει πλήγμα για οποιονδήποτε έχει συνδέσει τη ζωή του άμεσα με αυτόν (σύζυγο, στενούς φίλους κλπ.). Τα συναισθήματα δεν τιθασσεύονται από την λογική. Όμως η άρρηκτη σύνδεση του πένθους ως διαδικασία η οποία ακολουθεί τον θάνατο ενός ατόμου, και η κατακραυγή της κοινωνίας σε αντίθετη περίπτωση με αντιδράσεις του τύπου "κοίτα, κοίτα 2 μήνες μετά τον θάνατο του άντρα της και έβγαλε τα μαύρα, ντροπή" είναι παντελώς ηλίθιες.

Τώρα όσον αφορά τον δικό μου θάνατο, προφανώς και δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ένας φίλος μου είπε ότι "λογικά θα είναι όπως είναι όταν κοιμάσαι." Εμένα αυτό με τρομάζει. Τόσα χρόνια, ζω, αλληλεπιδρ'ω και αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια. Το να συνεχιστεί η ζωή χωρίς να νιώθω και να αντιλαμβάνομαι μου φαίνεται αδιανόητο.