Tweet
Ένα απο τα πράγματα για τα οποία κατηγορείται η σειρά Castlevania είναι και η στασιμότητά της. Μετά τη ριζική αλλαγή κατεύθυνσης του Symphony of the Night το 1997, ίσως κανένα δισδιάστατο Castlevania δεν προσπάθησε να πάει παραπέρα και να αλλάξει το παραδεδειγμένο. Το Aria of Sorrow του GBA ήταν ένας αρτιότατος τίτλος που αγαπήθηκε, αλλά δεν έλαβε την εκτίμηση που έλαβε το Symphony of the Night στην εποχή του. Το Portrait of Ruin του DS προσπάθησε να εισάγει ένα νέο σύστημα δύο χαρακτήρων και, αν και ήταν ένα εξαιρετικό παιχνίδι, δεν ήταν ο νεωτερισμός του αυτός ο λόγος που ξεχώρισε.
Το τρίτο Castlevania για το Nintendo DS, το Order of Ecclesia, έρχεται με σαφή διάθεση αλλαγής. Πολλά θεμελιώδη στοιχεία του gameplay έχουν διαφοροποιηθεί και αυτό λειτουργεί μονάχα θετικά. Η Shanoa είναι μία μάγισσα που "δουλεύει" για την Ecclesia, μία οργάνωση που φτιάχτηκε με σκοπό την καταστροφή του Κόμη Δράκουλα, καθώς οι συνήθεις ύποπτοι και παραδοσιακοί εχθροί του, η οικογένεια Belmont, έχουν εξαφανιστεί. Αφού ενημερώνεται ότι εκείνη τελικά θα ενεργοποιήσει το Dominus, ένα glyphαρκετά δυνατό ώστε να σκοτώσει τον Δράκουλα, ο συνεργάτης της εξοργίζεται, της σβήνει τη μνήμη, της παίρνει όλες τις δυνάμεις και της κλέβει το Dominus. Εκεί αρχίζει η πλοκή, η οποία χαρακτηρίζεται από ανατροπές και συναισθηματισμό, κάτι αρκετά δυνατό και φρέσκο για τα στάνταρ των Castlevania. Η Shanoa, η μόνη γυναίκα πρωταγωνίστρια, καταφέρνει να γίνει εξαιρετικά συμπαθής με το σχεδιασμό και το ρόλο της.
Πρωταρχικό στοιχείο του τίτλου είναι τα "glyphs", που στον κόσμο του Castlevania είναι τατουάζ πάνω στη γυμνή πλάτη της πανέμορφης Shanoa που της προσδίδουν μαγικές δυνάμεις. Για τον παίκτη αυτό σημαίνει ένα σύστημα αρκετά παρόμοιο με το "soul system" των Sorrow, δηλαδή τρία glyphs κάθε φορά διαθέσιμα, δύο εκ των οποίων παίζουν το ρόλο όπλου και το τρίτο μίας προσωρινής ή μόνιμης ιδιότητας. Όπλα με την παραδοσιακή έννοια του όρου δεν υπάρχουν. Η Shanoa δεν θα βρίσκει νέα σπαθιά ή νέα τσεκούρια καθ'οδόν. Απλά θα βρίσκει, κυρίως στα απομεινάρια των εχθρών της, glyphs που θα επικαλούνται ένα σπαθί ή ένα τσεκούρι ή πολλές άλλες λεπίδες και όχι μόνο. Τα glyphs μπορούν να πάρουν και μαγική μορφή, ενώ υπάρχουν πολλαπλών επιπέδων glyphs (π.χ σπαθί, δυνατό σπαθί, δυνατότερο σπαθί.). Κάθε φορά που χρησιμοποιείται ένα glyph καταναλώνονται οι πόντοι μαγείας οι οποίοι όμως, σε αντίθεση με παλαιότερα, αναπληρώνονται ταχύτατα. Ο παίκτης μπορεί να συνδυάσει δύο διαφορετικά glyphs και να φτιάξει ένα "glyph union", το οποίο χρησιμοποιείται καταναλώνοντας καρδιές και η χρήση του θα πρέπει να γίνεται με φειδώ. Σαν σύστημα είναι εκπληκτικό και αφήνει μία υπέροχη αίσθηση, δίνοντας την εντύπωση μίας πραγματικής μάγισσας που, αν θέλει, χρησιμοποιεί και θανάσιμα, καλοακονισμένα όπλα.
Η δομή της εξερεύνησης έχει αλλάξει ουσιαστικά. Υπάρχει ένα χωριό το οποίο λειτουργεί σαν κεντρικός κόμβος και του οποίου οι 12 κάτοικοι θα πρέπει να βρεθούν και να ελευθερωθούν. Αφού γίνει αυτό, θα αρχίσουν να αναθέτουν δουλειές στην Shanoa με τις αντίστοιχες ανταμοιβές. Για παράδειγμα, ένας από αυτούς θα φτιάχνει φίλτρα και θα τα διαθέτει στο μαγαζί ζητώντας όλο και πιο σπάνια αντικείμενα ώστε να φτιάξει δυνατότερα φίλτρα. Είναι ένα διασκεδαστικό σύστημα που ίσως να θυμίζει το χωριό του Simon's Quest. Το παιχνίδι δομικά χωρίζεται σε δύο ενότητες. Στην πρώτη η Shanoa θα πρέπει να εξερευνήσει πολλές μικρές περιοχές διαφορετικής τεχνοτροπίας και χρωματισμών, μολονότι αρκετά γραμμικές, και στη δεύτερη θα μπει στο κάστρο του Δράκουλα, το οποίο όμως, φυσικά, δεν είναι τόσο μεγάλο όσο τα κάστρα σε προηγούμενα παιχνίδια. Εδώ το κάστρο παρουσιάζεται πρωτότυπα σχεδιασμένο, ακολουθώντας σουρεαλιστικές γραμμές και ξαφνιάζοντας με την ευρηματικότητα του σχεδιασμού και των backgrounds του.
Το Order of Ecclesia δεν είναι εύκολο παιχνίδι. Περισσότερο από ποτέ θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν οι δυνάμεις και οι αδυναμίες των εχθρών, καθιστώντας τη στρατηγική στις μάχες όχι προαιρετική, αλλά απολύτως αναγκαία. Οι εχθροί επίσης καταφέρνουν μεγάλες ζημιές και τα αφεντικά έχουν HP που μοιάζουν ατέλειωτα! Σίγουρα δεν πρόκειται για περίπατο, τουλάχιστον από το πρώτο playthrough, και αυτό είναι μόνο προς τιμή του. Αξιοσημείωτο στοιχείο αποτελούν και όλα τα αντικείμενα προς εύρεση, είτε είναι glyphs είτε εχθροί είτε εξοπλισμός. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν διακοσμητικά στοιχεία και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να δημιουργήσουν μία ακατανίκητη επιθυμία για την εύρεσή τους. Δεν μιλάμε απαραίτητα για ποσότητα αλλά και για ποιότητα. Κάθε Castlevania είναι ο παράδεισος ενός τελειομανή gamer, αλλά το Order of Ecclesia θέτει νέα στάνταρ.
Τα γραφικά είναι πανέμορφα. Χαρακτηρίζονται από μία εικαστική πανδαισία χρωμάτων και κινήσεων, προφανές αποτέλεσμα πολύχρονης εμπειρίας πάνω στα 2D γραφικά, αν και ορισμένα κακοσχεδιασμένα τρισδιάστατα backgrounds σποραδικά χαλάνε την τέλεια αρμονία του δισδιάστατου. Στον τομέα της μουσικής συναντούμε τις γνωστές, όμορφες Castlevania-κές μελωδίες που όμως δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν με την επική φύση τους ενώ τα voice-overs (που απαρτίζονται από σύντομες φράσεις και κραυγές) είναι διαθέσιμα σε ιαπωνική και αγγλική γλώσσα. Τα ιαπωνικά ίσως είναι προτιμητέα μα αξίζει ένα playtrough με τα αγγλικά γιατί οι φράσεις που λέγονται έχουν αρκετή φάση!
Ό,τι ήθελε να καταφέρει το Order of Ecclesia το κατάφερε. Εκεί ψηλά που έθεσε τον πήχυ εκεί και τον κράτησε. Είναι ένα μεστό, πλήρες Castlevania και ένα εθιστικότατο, ποιοτικό παιχνίδι. Καταφέρνει να κρατήσει αναλλοίωτη την κλασική συνταγή που λέγεται Metroidvania γυρίζοντας όμως τα επιμέρους στοιχεία από μέσα έξω. Θυμίζει σε αρκετά σημεία τα παλιά Castlevania και όμως δεν μπορούμε να το ταυτίσουμε με κανένα από αυτά. Δεδομένης της ιδιαίτερης φύσης του δύσκολα θα μπορούσε να είναι καλύτερο και αυτό φαίνεται από το ότι δύσκολα κάποιος μπορεί να το συγκρίνει με το Symphony of the Night, μία σύγκριση η οποία επέρχεται με τη κυκλοφορία κάθε καινούριου Castlevania.
Nintendo DS, 2008
Konami