Announcement

Collapse
No announcement yet.

The Witcher 3: Wild Hunt

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

  • Το άρχισα και γω, είμαι στο πρώτο 3ωρο ακόμα.
    Να τονίσω οτι δεν έχω παίξει παιχνίδι που να δίνει βάση στα γραφικά, "φωτογραφία", κινηματογραφικότητα γενικότερα, για πολλά χρόνια οπότε τα cut-scenes μου άρεσαν πολύ στην αρχή, αλλά έμεινα ειδικά τίγκα μαλάκας όταν είδα για πρώτη φορά το Mountain Pass απ'το μπαλκόνι και ίσως λίγο παραπάνω όταν είδα το χάραμα στο δάσος... Τα βλέπω τόσο καιρό σε trailers, αλλά άλλη φάση το in-game.



    Σε άλλα νέα το battle system είναι 3 σκάλες πάνω απ'το Witcher 2, το sandbox factor είναι πιο περιορισμένο από DA2 και GTA, αλλά όμορφα υλοποιημένο και fluid, και η ιστορία μέχρι τώρα αργή μεν(λογικό), αλλά αρκετά engaging.

    Comment


    • Πέντε μέρες μετά και είμαι στις 40 ώρες.
      Έχω κλάσει τα πάντα. Στην δουλειά στέλνω τον πατέρα μου σε αγγαρείες ή του λέω να αράξει να ξεκουραστεί ενώ έχουμε ένα σωρό παραγγελίες, έχω χάσει 2 μαζώξεις με τα παιδιά και 1 ταινία, ευτυχώς έχει έρθει η μάνα της κοπέλας μου και έχω δικαιολογία για να μην την βλέπω, αλλά, την παναγία μου γαμώ, το μόνο που με νοιάζει είναι οτι την Δευτέρα ξεκινάω πρακτική στην Αγία Παρασκευή και δεν θα μπορώ να παίζω.

      Comment


      • Α τελικά βρήκες εταιρεία για την πρακτική που έψαχνες; Ωραίος.
        Originally posted by Raf
        Η Νίντι λίγο το πάει αλλιώς, ε, έχουμε τον Ραμπ εκεί να ψιλοτρολάρει.

        Comment


        • Σήμερα με 'πιασε μια από τις πιο άκυρες συναισθηματικές φορτίσεις. Λίγο πιωμένοι, συζητούσαμε με έναν φίλο για το πώς αλλάζει η οπτική ενός γύρω απ'τις ανθρώπινες σχέσεις, αρχικά βιώνοντας την "αδερφική αγάπη" που αποκτάς με πολύ καλούς φίλους σε δύσκολες καταστάσεις, ύστερα η αγαπή που νιώθεις βρήσκοντας κάποιον με τον οποίο νιώθεις πως συμπληρώνεσαι και εξερευνήσαμε για κάποιους λόγους πώς θα ξαναλλάξουμε με την έλευση παιδιού, μιας και είμαστε σε επικίνδυνη ηλικία.
          Μέχρι εδώ καλά, ποιητική συζήτηση με καλό φίλο και τα ρίχνεις και στην ρακή που νιωσες λίγο πιο ευάλωτος και φορτισμένος.
          Γυρνώντας σπίτι, άρχισα να σκέφτομαι πόσο καλή δουλειά έκανε το Witcher 3 στο να αναλύει και να δίνει βάρος σε αυτές ακριβώς τις σχέσεις. Δεν ξέρω αν φταίει που ο Geralt διαφημίζεται και μιλάει ως ένας κυνικός καριόλης (τις περισσότερος φορές), αλλά θυμάμαι να νιώθω οτι επιτέλους ένα παιχνίδι που δεν προσπαθεί να πάρει τον εαυτό του και την ζωή υπερβολικά σοβαρά και με περίσσιο συναισθηματισμό, όπως τα περισσότερα, ειδικά από Ιαπωνία, RPG που 'χω παίξει. Όντως έχουν φτιάξει έναν χαρακτήρα που 'χει φάει την ζωή με το κουτάλι και ο κυνισμός του δεν προέρχεται απ'το Mutilation, παρά απ'οτι ξέρει, ξέρει οτι αυτά που 'ζει είναι λόγω της ανθρώπινης φύσης, τίποτα δεν είναι τόσο απρόβλεπτο όσο φαίνεται και ο περίσσιος συναισθηματισμός για το κάθε τι σου θολώνει απλά το μυαλό.

          Οι συζητήσεις του Geralt με την Yennefer, που επίσης είναι ένας ΦΟΒΕΡΟΣ και πολύ ώριμος χαρακτήρας, η σχέση του με την Ciri, και οι τρομερές συζητήσεις του με έναν ακόμα απίστευτο χαρακτήρα στο Blood and Wine, τον Regis είναι συγκρίσιμες με καλογραμμένες σειρές, και είναι ίσως κρίμα που το Witcher μες στην γαματοσύνη του δεν έδειχνε να θέλει να καταπιαστεί ιδιαίτερα με τέτοια θέματα, όπως δεν 'θα θελε και ο Geralt, γιατί οι τύποι το 'χουν πολύ.

          Και για να κλείσω αυτό το φουλ άκυρο ποστ, αναφερόμενος ξανά στην πρώτη μου πρόταση, ένιωσα πραγματικά άσχημα γιατί το βασικό game του Witcher 3, το έκανα σχεδόν Speedrun, και το τελίωσα σε 9 μέρες, με την δυσκολία στο νόρμαλ, έκανα σχεδόν όλα τα side-quests, αλλά κανένα treasure hunt και η αμαρτία μου, στα περισσότετα cut-scenes διάβαζα τους υποτίτλους και σκίπαρα στο επόμενο sequence για να προλάβω να τελιώσω το Game πριν αρχίσω (τότε) την πρακτική μου. Το σε τί βαθμό κωλόγιδο είμαι το κατάλαβα όταν τελιώσα το Blood and Wine μετά από 2 βδομάδες παιξίματος, και έφαγα στα μούτρα όλη την χαρισματικότητα του παιχνιδιού μαζί με την ιδιοφυία του (η αλήθεια είναι οτι το BW το 'νιωσα λίγο και σαν το αποχαιρετιστήριο πάρτι της CD Project σε ένα προτζεκτ αγάπηςμε όλους τους developers ελεύθερους άγχους και πίεσης). Ίσως γενικά σπάζομαι που δεν προλαβαίνω να απολαύσω τα παιχνίδι όπως παλιά.
          Το θέμα είναι οτι οι παιχνιδάρες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα 'σκανε εκεί που δεν το περιμένεις, και είναι ωραία.

          Comment


          • Γαμώ τις ρακές.

            Comment


            • Σε πάω ρε συ.

              Comment


              • yes bitches!

                Thronebreaker: The Witcher Tales, a brand new adventure set in the world of The Witcher, is coming to PC on October 23rd, exclusively via GOG.com.

                Thronebreaker is a single player role-playing game set in the world of The Witcher that combines narrative-driven exploration with unique puzzles and card battle mechanics. Follow the story of battle-hardened queen Meve as she takes up arms against the invading Nilfgaardians. Build an army, embark on epic quests, and discover captivating new stories crafted by the developers responsible for some of the most iconic moments in The Witcher 3: Wild Hunt.

                Mark the date, monster-slayers. On October 23rd, Thronebreaker: The Witcher Tales arrives exclusively at GOG.com
                Star Citizen videos Star Citizen gallery

                Comment


                • Πολλές ώρες μετά, τρίτη απόπειρα να ξεκινήσω τον τίτλο( μπορεί και 4η...) είμαι στο Skellige 21 level στο Death March. Συμφωνώ αρκετά τόσο με τον moogle, αλλά και με τον nooto.

                  Για να φύγει από τη μέση ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Το battle system ακόμη μία φορά είναι η αχίλλειος πτέρνα του τίτλου. Από ένα σημείο και μετά είναι ακριβώς τα ίδια encounters, strategy wise, με πολύ σπάσιμο του pacing για να βάλεις λάδια που τελειώνουν( έπρεπε εξαρχής να έχεις περισσότερα charges όχι να μπαινοβγαίνεις στο μενου κάθε τρεις και λίγο), τα potions είναι υπερβολικά πολλά με αποτέλεσμα να πρεπει πάλι να διακόπτεις τη μάχη για να ψάχνεις τι σε εξυπηρετεί. Το ability tree είναι καλό σαν ιδέα αλλά θα μπορούσαν να μην απαιτούνται τόσα πολλά upgrades για να δεις διαφορά. Γενικά το πρόβλημα του τίτλου θεωρώ πως είναι η αίσθηση της εξέλιξης του χαρακτήρα που είναι αρκετά πιο αργή από το συνηθισμένο. Θα προτιμούσα λιγότερες ιδιότητες, πιο εξυπνους εχθρούς και λιγότερο εξοπλισμό που θα ήταν όμως περισσότερο χρήσιμος. Βρίσκεις εφόσον έχεις το witcher gear εξοπλισμό που πραγματικά είναι obsolete μέχρι το επόμενο chest και τελείως generic στις ιδιότητές που σου παρέχει. Ενδεικτικά ακόμη και στο Death March με εξοπλισμό ασχολήθηκα λίγο( relics κυρίως) μέχρι να πάρω το Griffin set μετά δεν υπήρξε γυρισμός σε συμβατικό set( πλέον είμαι με Feline) Γενικά το loot είναι πολύ φορτωμένο... Υπάρχουν ένα σωρό τροφές που κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα απλώς έχουν διαφορετικό όνομα χάριν ποικιλίας και μόνο... Γενικά άπειρο micromanagement xD
                  To traversal δείχνει την ηλικία του, ειδικά πάνω στο άλογο, επίσης οι χάρτες( παίζω με απενεργοποιημένα σχεδόν τα πάντα πέραν των markers) είναι ακόμη μάλλον απλώς λειτουργικοί.
                  ΩΣΤΟΣΟ
                  ο τίτλος μου αρέσει πάρα πολύ.( ακόμη κι αν στο θέμα του battle system μου έχει κάνει νερά)
                  Έχει εξαιρετικό lore, φοβερό σύστημα επιλογών/ διαλόγων, όταν λειτουργούν οι μάχες θυμιζουν monster hunter/ dtagons dogma( ok στο πολύ πιο lite), οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικοί και έχει γίνει φοβερή απόδοσή τους από τον κόσμο του Sapkowski( Yen ftw btw ) Το ΟST , όπως και το art direction είναι επίσης εξαιρετικά. Επίσης ο κόσμος αν και επίπεδος( από άποψη level design και ουσιαστικού verticality )έχει αρκετά πράγματα να κάνεις ενώ και τα side missions είναι όλα ένα προς ένα. Μόνο και μόνο σε αυτό τον τομέα αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην CD Project. Μιλάμε για self cotained mini adventures( σαν τα stories του Sapkowski) Από την άλλη ούτε τα fist fights, ούτε τα horse races είναι τπτ φοβερό. Το Gwent έίναι εξαιρετικό. Καθώς μέλλον σε physical δεν υπάρχει, τσεκάρετε Blue Moon Legends έχει πατήσει πολύ σε αυτό η CD Project έχω την αόσθηση δίνοντας φυσικά κάτι διαφορετικό και εξίσου καλό.

                  Επίσης συμφωνώ με Nooto αν είναι να ασχοληθείτε ποτέ, μόνο Death March που όυτως η άλλως ειναι προκλητικό τις πρώτες 4-5 ωρες. Μετά γίνεται πολύ πιο βατό, κι αν έχεις λίγο ιδέα από το skill tree μετά το 17 level γίνεται περίπατος.( btw το level scaling είναι τελείως broken σαν προσπάθεια αύξησης της πρόκλησης( αν θέλετε να χοροπηδάτε στα 2/3 της μάχης με ποντίκια και να πετάτε ένα δύο χτυπήμτα και ξανά μανά be my guest)

                  Πολύ καλός τίτλος, δεν ξέρω πως θα ήταν αν τον είχα παίξει πριν το MGS V, Breath of the Wild gameplay wise( η αν δεν είχα ασχοληθεί και με τα Soulsborne) αλλά παραμείνει εξαιρετική πρόταση για open world wrpg. Επίσης ορισμένες στιγμές έίναι ήδη αξιομνημόνευτες( Blood Baron quest, Dandelion- Priscilla etc)

                  Επίσης τι καταπληκτική μουσική παίζει κατά την περιπλάνηση στα Skellige Isles.
                  Last edited by Sinclair; 15-02-2019, 07:17 PM.
                  «Should Shinobi fail before completing the mission, he will disappear before the dawn and vanish forever.»

                  Comment


                  • Δεν γίνεται να κατάφερες να το παίξεις πιο αργά και από μένα.
                    Το Battle System είναι όντως outdated, ειδικά σε σχέση με το τί έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια. Σαν ποιότητα γραφής είναι το καλύτερο RPG που έχω παίξει, ειδικά στο Blood and Wine (που σε παρακαλώ να παίξεις) νομίζω πατάει κάτω ό,τι έχω παίξει, και θέλω να δω ποιά είναι η γνώμη κάποιου με πολλαπλάσιες εμπειρίες από μένα.



                    Το pinnacle του Battle System σε RPG είναι το Divinity Sins 2, αλλά κανείς δεν γράφει τίποτα για την παιχνιδάρα.



                    ΥΓ: Η Yen είναι ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει σε θηλυκό χαρακτήρα σε game λέμε.

                    Comment


                    • Εξαιρετικά ποστ.

                      Πάνω κάτω συμφωνώ με όλα όσα λέτε. Το σύστημα μάχης έχει τα θεματάκια που ανέφερε ο Sinclair αλλά κάνει τη δουλειά του χωρίς να καταντά κουραστικό αλλά η πλοκή, οι χαρακτήρες και το γράψιμο είναι από τα καλύτερα που έχει δείξει η βιομηχανία. Άνετα από τα καλύτερα rpgs που έχω παίξει ποτέ.

                      Εδώ να πω κάτι που μπορεί να ακουστεί αιρετικό. Το παιχνίδι ΔΕΝ το θεωρώ open world. Δεν έχει καθόλου εξερεύνηση, τυχαία γεγονότα, πράγματα να ανακαλύψεις και γενικά δεν περιέχει καθόλου στοιχεία που ορίζουν ένα open world rpg. Απλά έχει τεράστιες περιοχές τις οποίες πρέπει να διανύσεις για να φτάσεις στον επόμενό σου στόχο για να ολοκληρώσεις το quest. Δεν υπάρχει καθόλου στοιχέιο της ανακάλυψης και της έκπληξης ούτε κάποια προαιρετική περιοχή για να ανακαλύψεις, όλα άνοιγαν για να τα επισκεφτείς αφού ενεργοποιηθεί το σχετικό quest. Με άλλα λόγια, όλα είναι scripted. Μετά το Breath of the Wild όλα τα open world μου φαίνονται απλά.

                      Σχετικά με τα expansions τώρα και τα δύο είναι εκπληκτικά απλά το πρώτο, το Hearts of Stone, θεωρώ ότι έχει πολύ καλύτερο σενάριο από το δεύτερο το οποίο υπερέχει ως προς το περιεχόμενο και το gameplay. Το Hearts of Stone πάντως έχει έναν από τους πιο εξιομνημόνευτους και τρομακτικούς κακούς που έχω δει. Κάθε φορά που εμφανιζόταν ένιωθα μια ανατριχίλα και περίμενα να συμβεί το χειρότερο... Απλά φοβερή δουλειά από την Cd Project. Τα expansions του Witcher 3 και του Bloodborne είναι από τα καλύτερα που έχουν βγει.


                      Tidy!

                      Do not blame me.Blame yourself or God.
                      In Matsuno we trust.

                      Comment


                      • Μου ξανάρχονται στο μυαλό τα σκηνικά του Heart of Stone, ειδικότερα τα Dead Man's Party, Painted World thingy με την νύφη και το τελευταίο Quest και αναρωτιέμαι πώς δεν μου ήρθαν καν στο μυαλό όταν πήγα να γράψω το post. 10/10 περιεχόμενο, τί είχαν φτιάξει οι άνθρωποι και τί παίξαμε και τέτοια να 'ούμ.

                        Επιμένω πάντως οτι το Blood & Wine είναι για μένα η κορυφή. O Regis είναι ο καλύτερος χαρακτήρας στο Witcher 3 μαζί με την Yennefer και έχει την πιο ουσιαστική σχέση με τον Geralt και τους καλύτερους διαλόγους. Υπάρχει η Sylvia Anna (η αδερφή της βασίλισσας) που είναι φανταστική (και πείθει) σαν πέτρα του σκανδάλου, γκομενάκι όνειρο για αυτοκαταστροφικούς τύπους που ψάχνουν πάθος με προκαθορισμένη αδύνατη συνέχεια και το γλυκόπικρο έντονο aftertaste του τι-μωρό-ήταν-αυτό που μόνος τέτοιες υπάρξεις μπορούν να προσφέρουν. Υπάρχει ολόκληρη καινούργεια περιοχή σε άκρα αντίθεση με το doom and gloom της Rivia, το Quest στον μαγικό κόσμο της πριγκίπισας, ξανά οι συζητήσεις με τον Regis, η καλύτερη μάχη του παιχνδιού, η ελπίδα ενός σπιτικού που ίσως να καταφέρει να φωλιάσει (για λίγο) ο Geralt και η Yen (ή Triss για τους αλλόθρησκους ).



                        Τι παιχνιδάρα φτιάξανε γαμώ, ελπίζω οι ίδιο writers να 'χουν μείνει στο Cyberpunk.

                        Comment


                        • Πάντως για να αποδίδουμε και του Καίσαρος τω Καίσαρι, ο Sapkowski είχε έτοιμο πολύ υλικό και μάλιστα εξαιρετικής γραφής και εξαιρετική μυθοπλασίας( καμμία σχεση με τη σειρά του Μartin ας πούμε που κατά την άποψή μου είναι πολύ μέτριος συγγραφέας)

                          Είναι πάντως φοβερό το πώς καταφέρανε να αποδώσουνε αυτό τον κόσμο των βιβλίων με τέτοια ακρίβεια. ( Ciri, Yennefer ειδικά που δεν τις είχαμε ξαναδει σε game) Ειδικά αν λάβουμε υπόψιν πως το Witcher 3 θεωρεί πως ο παίκτης είναι γνώστης του lore. Στο The Last Wish quest ας πούμε οι ατάκες που λένε η Υen με τον Geralt αποκτούν τελείως άλλη σημασία αν έχεις διαβάσει τις ιστορίες( σε σημείο να φαντάζει απόλυτα λογικό κάποιος να προτιμάει την Triss αν δεν ξέρει τι εστί Yennefer/ Geralt) Aκομη κι εγώ στις αποστολές της Triss( δεν είχα συναντήσει ακόμη τη Yennefer στο Skellige) ήμουν οριακός να επιλέξω αυτήν μέχρι που ξαναδιάβασα κάποια short stories με την Yennefer και φυσικά το The Last Wish.( πάνε και κάμποσα χρόνια από τότε)

                          Το voice acting, η επιλογή του cast και το art direction είναι σεμιναριακά.( και συγχωρώ τα επαναλμβανόμενα πρόσωπα των NPCs) Ακόμη και ο - σχετικά- outdated open world, κρύβει πολύ ευχάριστες εκπλήξεις πχ εκεί που περιπλανιέσαι στο δάσος σκάει μύτη ένας μικρός καταρράκτης( που δεν εξυπηρετεί κάτι- ωστόσο είναι φοβερο να βλέπεις τη συνέχεια στο level design καθώς ο ποταμός που ξεκιναει από το βουνό έχει μια φυσιολογική πορεία κατι που στη δική μου περίπτωση ενισχύει το immersion) Γενικά αν και είχα παίξει 40 ώρες το Oblivion( απογοήτευση από τις ίγες πρωτη φορά αφήνω τιτλο μετά από τόσες ώρες) το Witcher 3 κάνει αρκετά πράγματα σαν το Oblivion( πχ σπηλαια με ενδιαφέρουσα όμως αρχιτεκτονική- εδώ βοηθάει και τo underwater exploration- αν και η underwater combat ειναι πολύ μέτρια τλχ μέχρι στιγμής)ωστόσο αυτο που νομίζω έγραψε και ο nooto, στο Witcher 3 όλα έχουν νόημα στο γενικότερο πλαίσιο του κοσμου και του lore.( βέβαια υπάρχει η αίσθηση της ελευθερίας των επιλογών ωστόσο αν κάποιος είναι εξοικειωμένος με το lore αντιλαμβάνεται πως κάποιες επιλογές είναι λιγότερο σωσρές ή μπλοκάρουν πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε quests- επίσης άκυρο πως κάνεις fail quests ή δεν μπορείς να τα ξεκινήσεις αν υπάρξουν ορισμένες εξελιξεις σε άλλα- εγώ αφού ολοκλήρωσα το Kingmaker sub quest 3-4 ώρες μετά ανακαλυψα πως δεν μπορώ να κάνω 2 άλλα πλέον )
                          Αν σας άρεσε πάντως ο τίτλος, δείτε το Vampyr της Dontnod. Ειδικά σε θέμα ώριμης γραφής, art direction και επιλογών/ συνεπειών αυτών εχουν πολλά κοινά( κι εδώ το combat system είναι αρκετά ενδιαφέρον αλλά στο τέλος καταλήγει και αυτό μάλλον μέτριο) Τελείως sleeper τίτλος αλλά μου άρεσε πολύ. Άνετα πρέπει να κάνω δεύτερο playthrough στο μέλλον.
                          Last edited by Sinclair; 16-02-2019, 02:23 PM.
                          «Should Shinobi fail before completing the mission, he will disappear before the dawn and vanish forever.»

                          Comment


                          • Εδώ να πω κάτι που μπορεί να ακουστεί αιρετικό. Το παιχνίδι ΔΕΝ το θεωρώ open world. Δεν έχει καθόλου εξερεύνηση, τυχαία γεγονότα, πράγματα να ανακαλύψεις και γενικά δεν περιέχει καθόλου στοιχεία που ορίζουν ένα open world rpg. Απλά έχει τεράστιες περιοχές τις οποίες πρέπει να διανύσεις για να φτάσεις στον επόμενό σου στόχο για να ολοκληρώσεις το quest. Δεν υπάρχει καθόλου στοιχέιο της ανακάλυψης και της έκπληξης ούτε κάποια προαιρετική περιοχή για να ανακαλύψεις, όλα άνοιγαν για να τα επισκεφτείς αφού ενεργοποιηθεί το σχετικό quest. Με άλλα λόγια, όλα είναι scripted. Μετά το Breath of the Wild όλα τα open world μου φαίνονται απλά.

                            Προσωπικα διαφωνω εδω, υπαρχουν τυχαια γεγονοτα στο παιχνιδι και επιπλεον η σειρα με την οποια διαλεγεις να κανεις πολλα απο τα quests και side quests επηρεαζουν την εξελιξη αλλων αποστολων αλλα και το state of the world. Γενικα τα side quests ειναι δεμενα και μεταξυ τους και υπαρχει μια πολυ ωραια δομη διακλαδωσης που το τι κανεις στην Α μπορει μα επηρεασει το τι θα γινει στην Β και το τι κανεις στην Β μπορει να εχει επιπτωσεις το αν θα γινει η Γ. Φυσικα ισχυει οτι το παιχνιδι μπορεις να το παιξεις from point A to point B ακολουθωντας παντα τα markers αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν ειναι open world (ειναι κατα μια εννοια επιλογη σου αυτο). Και optional περιοχες υπαρχουν και απειρα easter eggs θα δεις αν εξερευνησεις, και και και.



                            Είναι πάντως φοβερό το πώς καταφέρανε να αποδώσουνε αυτό τον κόσμο των βιβλίων με τέτοια ακρίβεια. ( Ciri, Yennefer ειδικά που δεν τις είχαμε ξαναδει σε game) Ειδικά αν λάβουμε υπόψιν πως το Witcher 3 θεωρεί πως ο παίκτης είναι γνώστης του lore. Στο The Last Wish quest ας πούμε οι ατάκες που λένε η Υen με τον Geralt αποκτούν τελείως άλλη σημασία αν έχεις διαβάσει τις ιστορίες( σε σημείο να φαντάζει απόλυτα λογικό κάποιος να προτιμάει την Triss αν δεν ξέρει τι εστί Yennefer/ Geralt) Aκομη κι εγώ στις αποστολές της Triss( δεν είχα συναντήσει ακόμη τη Yennefer στο Skellige) ήμουν οριακός να επιλέξω αυτήν μέχρι που ξαναδιάβασα κάποια short stories με την Yennefer και φυσικά το The Last Wish.( πάνε και κάμποσα χρόνια από τότε)

                            Χαχαχα και εγω το ιδιο ειχα παθει, ηθελα να επιλεξω Triss ωστοσο διαβαζοντας λιγο απο την ιστορια των βιβλιων (και ειδικα το last wish που κανει και την ολη αποστολη να εχει αλλο νοημα) τελικα αλλαξα γνωμη. Γενικα και η Yen ειναι πολυ ωραιος χαρακτηρας παροτι παρουσιαζεται ετσι στην αρχη και θεωρω οτι ο παικτης αποζημειωνεται αν την επιλεξει (παροτι πιστευω οτι in game wolrd only ισως η Triss ειναι καλυτερη επιλογη, ισως γιατι παρουσιαζεται ως καλυτερος χαρακτηρας απο οτι ειναι στα βιβλια ). Παντως μιας και το εχεις προχωργσει τοσο πολυ μην αμελησεις να παιξεις και τα dlc. Το Hearts of Stone (σε επιπεδο story) ειναι απο τις αγαπημενες μου ιστοριες ever και εχει και εναν απο τους πιο αξιομνημονευτους vilains. Ειναι πραγματικα επος και θα ηθελα πολυ να ακουσω τις ενυπωσεις σου. Το Blood n Wine οπως λεει και ο chris ειναι απο αλλο πλανητη και κατα μια εννοια ειναι η γιορτη του gaming μιας και (οπως γινεται και στα βιβλια) ειναι γεματo references και ιστοριες πλασμενες απο ενα σωρο αγαπημενα video παιχνιδια (περα απο αναφορες σε κλασσικα παραμυθια, κινουμενα σχεδια κλπ). Επιπλεον ναι ειναι το κομματι του παιχνιδιου οπου παρουσιαζεται για πρωτη φορα ο Regis και αυτο τα λεει ολα...


                            Γενικα θελω να δω τις εντυπωσεις σου στο τελος. Προσωπικα και για μενα το παιχνιδι ξεκινησε χλιαρα (ερχομουν και εγω μετα το Phantom Pain) αλλα στην πορεια οχι μονο με κερδισε αλλα το θεωρω πραγματικα εναν σταθμο στο gaming. Ειναι αληθεια οτι δεν το επτυχαινουν με καινοτομιες αλλα πολλες φορες και το brute force ποιοτητας και αγαπης για το ειδος κανει την δουλεια του.
                            Last edited by nooto; 17-02-2019, 01:54 AM.

                            Comment


                            • Originally posted by ChrisTop View Post
                              Επιμένω πάντως οτι το Blood & Wine είναι για μένα η κορυφή.
                              Το Blood and Wine είναι ίσως το καλύτερο expansion παιχνιδιού που έχω παίξει και μάλιστα του είχαν πολύ χαμηλή τιμή, εάν δεν με απατάει η μνήμη γύρω στο ένα εικοσάρικο έκανε, τιμή κατά την γνώμη μου πολύ χαμηλή για όσα προσφέρει και για την συνολική του ποιότητα πόσω μάλλον εάν σκεφθεί κανείς πως κάποιοι άλλοι πουλάνε μαλακιούλες DLCs για 5 και 10 ευρώ. Μαγευτική η απεικόνιση του Τουσσάντ με την πόλη και το κάστρο της πάνω στον λόφο και τον καταγάλανο ουρανό και τα αμπέλια σε αντίθεση με την μούχλα και μουντάδα των βορειότερων περιοχών της μυθοπλασίας του Witcher. Επιπλέον είναι όπως τα λες σχετικά με τον Ρεγκις και την σχέση του με τον Γκέραλτ. Τo Βlood and Wine περισσότερο θυμίζει ανεξάρτητο game παρά επέκταση κάποιου προυπάρχοντος.
                              Star Citizen videos Star Citizen gallery

                              Comment


                              • Τα dlc των 5 - 10€ ειναι η μεγαλυτερη αρπαχτη.
                                Do a barrel roll!

                                Comment

                                Working...
                                X