Announcement

Collapse
No announcement yet.

The official ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ thread

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

  • The official ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ thread

    Αυτή είναι η ιστορία ενός οδηγού λεωφορείου που δεν θ' άνοιγε ποτέ την πόρτα του λεωφορείου του στους αργοπορημένους. Ποτέ και σε κανέναν.

    Ούτε στα καταπιεσμένα γυμνασιόπαιδα που θα 'τρεχαν παράλληλα με το λεωφορείο ρίχνοντας του παρακλητικές ματιές, ούτε στις γριούλες που θα πάλευαν, φορτωμένες μ' ένα σωρό σακούλες με φαγώσιμα, να του κάνουν νοήματα με τρεμάμενα χέρια, και φυσικά ούτε στους θρασύτατους που θα του βάραγαν στην πόρτα, λες κι εκείνος καθυστέρησε στο δρομολόγιο ενώ αυτοί ήταν στην ώρα τους.

    Και δεν ήταν από κακία που δεν θ' άνοιγε την πόρτα, επειδή αυτός ο οδηγός δεν είχε ίχνος κακίας μέσα του. Ήταν από ιδεολογία. Και η ιδεολογία του οδηγού έλεγε ότι αν ανοίγοντας την πόρτα σε κάποιον αργοπορημένο το λεωφορείο καθυστερεί τριάντα δευτερόλεπτα, κι αν αφήνοντας τον να ξεφυσάει απ' έξω τον κάνει να χάσει ένα τέταρτο από τη ζωή του, το δίκαιο είναι να μην του ανοίξει την πόρτα, αφού αυτά τα τριάντα δευτερόλεπτα θα τα χάσει κάθε ένας επιβάτης ξεχωριστά.

    Κι αν πάνω στο λεωφορείο βρίσκονται, ας πούμε, εξήντα άτομα -εξήντα άτομα που δεν έφταιξαν σε τίποτα κι έφτασαν στη στάση στην ώρα τους- τότε όλοι αυτοί οι αθώοι θα χάσουν συνολικά ένα μισάωρο, που είναι το διπλάσιο του τετάρτου.

    Αυτός ήταν ο μόνος λόγος που δεν θ' άνοιγε ποτέ την πόρτα. Ήξερε ότι οι επιβάτες δεν είχαν ιδέα για όλα αυτά, το ίδιο και όσοι έτρεχαν πίσω του κάνοντας του σήμα να σταματήσει. Ήξερε ακόμα ότι οι περισσότεροι από δαύτους τον θεωρούσαν σκέτο στραβόξυλο, χωρίς να υπολογίζουν ότι προσωπικά θα του ήταν πολύ πιο εύκολο να τους αφήσει ν' ανέβουν και να δεχτεί τα χαμόγελα και τις ευχαριστίες τους. Μόνο που, όταν ερχόταν η στιγμή να διαλέξει ανάμεσα στα χαμόγελα και τις ευχαριστίες από τη μια και το καλό της κοινωνίας απ' την άλλη, ο οδηγός μας δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό.

    Αυτός που υπέφερε περισσότερο από τη συγκεκριμένη ιδεολογία του οδηγού λεγόταν Έντι. Όμως τούτος εδώ, αντίθετα με τα άλλα πρόσωπα της ιστορίας, δεν θα έμπαινε ποτέ στον κόπο να τρέξει για το λεωφορείο, τόσο αραχτός και φευγάτος ήταν.

    Ο Έντι δούλευε βοηθός μάγειρα σ' ένα φαγάδικο που το έλεγαν Μάσα-Μπούκο -αυτό ήταν το πιο έξυπνο λογοπαίγνιο που είχε καταφέρει να κατεβάσει ο εγκέφαλος του ανεγκέφαλου ιδιοκτήτη του. Το φαγητό σ' αυτό το μέρος δεν έλεγε τίποτα, αλλά ο ίδιος ο Έντι ήταν πολύ εντάξει τύπος - τόσο εντάξει που, αν καμιά φορά έφτιαχνε κάτι που δεν του πετύχαινε και τόσο, το σέρβιρε ο ίδιος ζητώντας συγγνώμη.

    Σε μία από αυτές τις συγγνώμες λοιπόν η τύχη το 'φερε και συνάντησε την Ευτυχία, με τη μορφή μιας κοπέλας τόσο καλής που έβαλε τα δυνατά της να τελειώσει όλη τη μερίδα του ροσμπίφ που της σερβίρισε μόνο και μόνο για να μην τον κάνει να νιώσει άσχημα.

    Κι αυτή η κοπέλα δεν θέλησε να του πει το όνομα της ή να του δώσει το τηλέφωνο της, ήταν όμως αρκετά γλυκιά ώστε να δεχτεί να τον συναντήσει την επομένη στις 5 στο συμφωνημένο μέρος -στο Δελφινάριο, για την ακρίβεια.

    Ο Έντι τώρα είχε μια πάθηση που του είχε κοστίσει πολλά πράγματα στη ζωή. Δεν ήταν μια πάθηση σαν αυτές που σου πρήζονται οι αδένες ή κάτι τέτοιο, δεν έπαυε όμως να του προξενεί μεγάλη ζημιά. Αυτή η αρρώστια τον έκανε να κοιμάται πάντα δέκα λεπτά παραπάνω απ' όσο έπρεπε, και κανένα ξυπνητήρι στον κόσμο δεν μπορούσε να την καταπολεμήσει.

    Εξαιτίας της έφτανε πάντα αργοπορημένος στο Μάσα-Μπούκο -εξαιτίας της και εξαιτίας του οδηγού μας, που έβαζε πάντοτε το κοινό καλό πάνω από την εξυπηρέτηση ενός ατόμου.

    Μόνο που αυτή τη φορά, μια και το ζήτημα αφορούσε την Ευτυχία, ο Έντι αποφάσισε να νικήσει την αρρώστια και, αντί να πέσει να κοιμηθεί το μεσημέρι, έμεινε ξύπνιος να κοιτάζει τηλεόραση.

    Για μεγαλύτερη σιγουριά μάλιστα είχε παρατάξει όχι ένα, αλλά τρία ξυπνητήρια, και επιπλέον είχε ζητήσει αφύπνιση από τηλεφώνου. Έλα όμως που αυτή η αρρώστια ήταν αγιάτρευτη, και ο Έντι αποκοιμήθηκε σαν μωρό, παρακολουθώντας το παιδικό πρόγραμμα.

    Ξύπνησε καταϊδρωμένος από τα κουδουνίσματα δεκάδων, χιλιάδων, εκατομμυρίων ρολογιών, δέκα λεπτά αργότερα. Όρμησε έξω απ' το σπίτι χωρίς ν' αλλάξει ρούχα και βάλθηκε να τρέχει προς τη στάση του λεωφορείου. Είχε σχεδόν ξεχάσει πώς τρέχουν, και τα πόδια του μπερδεύονταν κάπως κάθε φορά που άφηναν το πεζοδρόμιο.

    Η τελευταία φορά που είχε τρέξει ήταν λίγο προτού ανακαλύψει πώς κάνουν κοπάνα απ' το μάθημα της γυμναστικής, εκεί γύρω στην έκτη τάξη. Τώρα όμως, σε αντίθεση με το μάθημα της γυμναστικής, έτρεχε και παραέτρεχε, επειδή τώρα θα έχανε κάτι, και κανένας πόνος στο στήθος και κανένα λαχάνιασμα λόγω Λάκι Στράικ δεν θα έμπαινε εμπόδιο στο κυνήγι της Ευτυχίας του.

    Τίποτα δεν θα του έφραζε το δρόμο, εκτός από τον οδηγό μας, που μόλις έκλεινε την πόρτα και έκανε τη μανούβρα για να βγει από τη στάση. Ο οδηγός είδε τον Έντι από τον καθρέφτη, αλλά, όπως είπαμε, είχε μια ιδεολογία -μια τετράγωνη ιδεολογία που βασιζόταν σε δύο πράγματα: στην αγάπη για τη δικαιοσύνη και στα απλά μαθηματικά.

    Αλλά του Έντι δεν του καιγόταν καρφάκι για τα πιστεύω του οδηγού. Αυτός για πρώτη φορά στη ζωή του ήθελε πραγματικά να φτάσει κάπου στην ώρα του, οπότε συνέχισε να κυνηγάει το λεωφορείο, έστω κι αν δεν είχε ελπίδες.

    Ξαφνικά η τύχη χαμογέλασε στον Έντι, αλλά με μισό στόμα: εκατό μέτρα παρακάτω από τη στάση υπήρχε ένα φανάρι, κι ένα δευτερόλεπτο προτού φτάσει το λεωφορείο το φανάρι έγινε κόκκινο. Ο Έντι κατάφερε να πλευρίσει το λεωφορείο και να συρθεί ως την πόρτα του οδηγού. Ούτε που χτύπησε το τζάμι, τόσο εξουθενωμένος ήταν. Μόνο κοίταξε τον οδηγό με υγρά μάτια κι έπεσε γονατιστός φυσώντας και ξεφυσώντας. Αυτό κάτι θύμισε στον οδηγό, κάτι απ' το παρελθόν, από την εποχή που δεν ήθελε να γίνει οδηγός λεωφορείου αλλά Θεός.

    Ήταν μια μάλλον λυπητερή ανάμνηση, αφού ο οδηγός δεν έγινε Θεός, αλλά και ευχάριστη συνάμα, αφού έγινε οδηγός λεωφορείου, που ήταν η αμέσως επόμενη επιλογή του. Και ξαφνικά ο οδηγός θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του: αν τελικά γινόταν Θεός, θα ήταν σπλαχνικός και καλός και θ' άκουγε όλα τα πλάσματα Του.

    Όταν είδε λοιπόν τον Έντι από ψηλά, από τη θέση του οδηγού, να γονατίζει πάνω στην άσφαλτο, δεν άντεξε και, παρ' όλη την ιδεολογία του και τα απλά μαθηματικά, του άνοιξε την πόρτα. Κι έτσι ο Έντι ανέβηκε και κάθισε, κι ούτε ευχαριστώ δεν είπε, τέτοιο λαχάνιασμα είχε.

    Καλά θα κάνετε να μη διαβάσετε τη συνέχεια, αφού μπορεί ο Έντι να έφτασε στο Δελφινάριο στην ώρα του, η Ευτυχία όμως δεν μπόρεσε να έρθει - επειδή η Ευτυχία είχε ήδη φίλο.

    Από την πολλή της όμως καλοσύνη δεν το 'χε πει στον Έντι, προτιμώντας έτσι να τον στήσει. Ο Έντι την περίμενε στο συμφωνημένο παγκάκι πάνω από δυο ώρες. Κι όπως καθόταν εκεί, έκανε ένα σωρό μαύρες σκέψεις για τη ζωή, κι ενώ τις έκανε, είδε το ηλιοβασίλεμα, που ήταν ωραίο, όσο να 'ναι, και μετά σκέφτηκε την αγκύλωση που θα πάθαινε όπου να 'ναι.

    Στην επιστροφή, όταν πια δεν έβλεπε την ώρα να φτάσει σπίτι του, είδε από μακριά το λεωφορείο του να σταματάει στη στάση και να αποβιβάζει μερικούς επιβάτες, κι ήξερε ότι, ακόμα κι αν είχε τη δύναμη ή την όρεξη να τρέξει, πάλι δεν θα το έφτανε.

    Έτσι, συνέχισε να σέρνει τα πόδια του, νιώθοντας γύρω στο ένα εκατομμύριο ξεχαρβαλωμένους μυς σε κάθε του βήμα, κι όταν επιτέλους έφτασε στη στάση, είδε ότι το λεωφορείο ήταν ακόμα εκεί και τον περίμενε. Και παρά τα αγανακτισμένα μουρμουρητά και τις φωναχτές διαμαρτυρίες των επιβατών, ο οδηγός δεν άγγιξε το γκάζι ώσπου να βρει ο Έντι μια κενή θέση και να καθίσει. Κι όταν πήραν να ταξιδεύουν, κοίταξε μες στον καθρέφτη και έκλεισε λυπημένα το μάτι στον Έντι, κι αυτό έκανε την όλη φάση κάπως υποφερτή, όσο να 'ναι.


    Etgar Keret - the bus driver who wanted to be god
    gently hold our heads,
    gently hold our heads on high


  • #2
    ανάλυση νοοτροπίας γένους θηλυκού...

    τέλη δεκαετίας 90, έρχεται το φεμινιστικό κίνημα τις βίσση βανδογαρμπή με το μήνυμα "είμαστε γυναίκες, εμείς επιλέγουμε, είμαστε το ανώτερο φύλο, χωρίς εμάς είστε ένα τίποτα, για μας ζείτε, είμαστε ανεβασμένες, κι οποιος μπορεί ας έρθει να μας την πέσει"...

    τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (tv και περιοδικά τύπου έτσι πρέπει να ζεις, έτσι πρέπει να είναι ο γκόμενος) φουσκώνουν τα θηλυκά μυαλά που πλέον φτάνουν σε οργασμό όταν "χυλοπιτωνουν" υποψήφιο καμάκι που δεν τηρεί τις προδιαγραφές του τύπου αμάξι, γυμναστήριο, φραγκα, δημόσιες σχέσεις, εμφάνιση top model...

    άμεσο αποτέλεσμα ο νεοέλληνας machoποιήται, ρόδα, κουστούμι, γυαλί, γυμναστήριο, πουλ-μουρ, club, μπουζούκια κι ας μη φτάνουν τα φράγκα για καφέ... και ακολουθούν οι φυλλάδες πως κάνει sex ο σύγχρονος man, τα μυστικά τις επιτυχίας για να ρίξετε γκομενάκι κι αλλα πολλά που στην ουσία μονο ψυχολογικά προβλήματα φέρνουν...

    μεγάλος αριθμός ανθρώπων κολλάει με αυτή τι συμπεριφορά των θηλυκών, προκαλείται σοκ και δέος κι έπειτα από τριψήφιο αριθμό χυλοπίτας αρχίζουν τα "δε γαμιούνται οι καριόλες", την πέφτει σε λιγότερο ευπαρουσίαστες γυναίκες και τρώει και τα κραξίματα της παρέας του στυλ "γεια σου ήρωα"...

    αποτέλεσμα, να αφήσουν τις γκόμενες να κουνάνε τα κάλλη τους επί τις μπάρας, το παίζουν αδιάφοροι, γαμάνε με τα ματια, ενώ τα ξεκολλά χορεύουν και κοιτάνε γύρω τους αν τις χαζεύει ο κόσμος...

    η "ελληνιδαρα" όμως φρικάρει με τι φάση διότι "ναι μεν μας βλέπουν, αλλα δε μας την πέφτουν" και το χειροκίνητο κοντεύει να γίνει θεσμός... και δώσε να παίζουν με τα ματια, να τραβάνε το mini μέχρι να γίνει σουτιέν, δώσε string, see through, tattoo, πάρε ανταύγειες αλλα αποτέλεσμα γιοκ...

    αφού δε φτάνει το ξεσάλωμα στη μπάρα για να επιβεβαιωθούν, αρχίσανε να πετάνε γυμνές φωτό στο internet, με e-mail από κάτω για να στέλνουν βαθμολογία τα λιγούρια και να φεύγουν οι ανησυχίες του στυλ "μήπως δεν είμαι όμορφη?"...

    έτσι αρχίζουν και οι δηλώσεις του κινήματος "χάλασαν οι άντρες, "φλωρεψανε", δεν έχουν αρχίδια, μαμούχαλοι είναι όλοι" κτλ κτλ...

    μα εκεί που τον φτάσατε τον αμανέ μονο μια βρεγμένη σανίδα είναι ικανή να σας επαναφέρει στη γήινη πραγματικότητα και δε σκεφτήκατε ποτε ότι ίσως δε φτάει το αντρικό φύλο για τι μούχλα που επικρατεί αλλα η συμπεριφορά σας και τα media που σας φουσκώνουν τα μυαλά... (πείτε με μισογύνη... αλλα έτσι είναι)...

    και έρχεται στις αρχές του 21ου αιώνα το στυλ cool νεοέλληνας, το λεγόμενο και "πουστρε"... και να τα αγοράκια με κολλητά μπλουζάκια, αδερφίστικο μαλλάκι, αποτριχωμένα βυζιά, φούστα, κοκαλάκι και γίνεται μόδα κι έρχεται και ο σάκης ρουβάς με το αδερφιζέ χαμόγελο και τρελαίνονται τα ξεκωλά και λένε να το νέο είδος άντρα, δεν έχει νταηλίκι, ούτε τσαγανό, τον κανεις ότι θες κι αισθάνεσαι κι ασφάλεια...

    το κακό είναι ότι ο κλασσικός ο μαλάκας ο έλληνας προσαρμόζεται σε ότι μαλακια του πασάρουν, αρκεί να είναι μόδα...

    συμπέρασμα... για να συγκινηθεί μια σύγχρονη ελληνίδα θέλει φράγκα, γυαλισμένη ρόδα, πουλ-μουρ, body building, "πουστρε" συμπεριφορά κι αστής να λένε τις γνωστες μαλακίες για πνευματικά χαρίσματα, χιούμορ, τρυφερότητα, στοργή και προδερμ...

    οποτε καλύτερα νεάντερταλ όπου άμα γούσταρες γκόμενα έπαιρνες ένα ρομαντικό ρόπαλο , τραβούσες μια σβουριχτή στο κεφάλι και η δίκια σου ξυπνούσε με ανοιχτά τα πόδια στο νέο τις σπιτικό...

    Comment


    • #3
      Το παρακαω κειμενο το βρηκα στο κλασσικο βιλβιο του Dale Carnegie "Πως να κανετε φιλους και να επειρεαζετε τους ανθρωπους". Κι εκεινος το εχει παρει απο καποιον αλλο, αλλα δεν θυμαμαι ποιον. Το εχω κρατημενο στο pc
      με τον τιτλο super κειμενο.

      "Κάθε φορά που βγαίνετε από το σπίτι σας, βάλτε μέσα το πηγούνι σας, σηκώστε ψηλά το κεφάλι σας και πάρτε μια βαθιά ανάσα να γεμίσουν τα πνευμόνια σας. Ρουφήξτε τον ήλιο. Καλημερίστε τους φίλους σας μ?ένα χαμόγελο και βάλτε την ψυχή σας σε κάθε χειραψία. Μη φοβάστε πως θα παρεξηγηθείτε και μη σταθείτε ούτε στιγμή να σκεφτείτε τους εχθρούς σας. Προσπαθήστε να κρατήσετε σταθερά στην σκέψη σας εκείνα που θέλετε να κάνετε. Ύστερα, δίχως να αλλάζετε πορεία θα προχωρήσετε κατευθείαν στον στόχο σας. Να έχετε διαρκώς στο νου σας τα μεγάλα και τρανά πράγματα που θέλετε να πετύχετε, και τότε, καθώς περνά ο καιρός θα δείτε πως αρχίσατε ασυναίσθητα να πιάνετε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για να ικανοποιήσετε τα όνειρα σας, όπως το κοράλλι αρπάζει απ?το κύμα της παλίρροιας τα στοιχεία που χρειάζεται για να αναπτυχθεί. Σχηματίστε μέσα στο μυαλό σας την εικόνα του ικανού, τίμιου και χρήσιμου ανθρώπου που θέλετε να γίνετε. Η εικόνα αυτή σας μεταμορφώνει, ώρα με την ώρα, σ?αυτό το συγκεκριμένο πρόσωπο? Το κυριότερο είναι η σκέψη. Διατηρείστε μια σωστή νοοτροπία, μια σωστή στάση απέναντι στη ζωή ? το θάρρος, την ειλικρίνεια και το κέφι. Η σωστή σκέψη είναι δημιουργία. Τα πάντα πηγάζουν απ?τις επιθυμίες μας και κάθε αληθινή προσευχή εισακούγεται. Γινόμαστε εκείνο που η καρδιά μας επίμονα αποζητά. Σηκώστε, λοιπόν, το κεφάλι και τραβήξτε μπροστά. Είμαστε θεοί σε μορφή χρυσαλίδας."

      Ολα τα παραπανω τα βρισκεις σημερα ανετα σε καθε βιβλιο που εχει σχεση με την επιτευξη στοχων και ειναι επιστημονικα τεκμηριωμενα. Το βιβλιο του Carngie γραφτηκε το 30'
      My blog:Doppel's Den

      Comment


      • #4
        sorry για το off topic αλλά πολύ το γουστάρω το συγκεκριμένο θέμα.μιας και δεν διαβάζω,το θέμα αυτό είναι μια καλή ευκαιρία για μένα και πολλούς ακόμα για μικρές δόσεις γνώσης.συνεχίστε έτσι.μην το αφήσετε να θαφτεί.
        Carpe diem

        Comment


        • #5
          Have you ever been in love? Horrible isn't it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens up your heart and it means that someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses, you build up a whole suit of armor, so that nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life... You give them a piece of you. They didn't ask for it. They did something dumb one day, like kiss you or smile at you, and then your life isn't your own anymore. Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase like 'maybe we should be just friends' turns into a glass splinter working its way into your heart. It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It's a soul-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain.

          I hate love.
          gently hold our heads,
          gently hold our heads on high

          Comment


          • #6
            sorry για το off topic αλλά πολύ το γουστάρω το συγκεκριμένο θέμα.μιας και δεν διαβάζω,το θέμα αυτό είναι μια καλή ευκαιρία για μένα και πολλούς ακόμα για μικρές δόσεις γνώσης.συνεχίστε έτσι.μην το αφήσετε να θαφτεί.
            [/b]
            +1 !
            Μου αρέσει να τρώω μικρά παιδάκια.

            Comment


            • #7
              +1 !
              [/b]
              +1, +1000, αλλά για να μη θαφτεί πρέπει να κάνει και κάποιος άλλος κανα ποστ, ε?


              και σκέφτομαι...

              ".....τις νύχτες παίρνω χάπια και πλαγιάζω νωρίς,
              όχι για να κοιμηθώ,αλλά για να πάω σε παράξενες συναντήσεις με ανθρώπους που έχασα ή με πρόσωπα αβέβαια,
              θαμπά, πριν από χρόνια σε κάποιες νύχτες ξαφνικά συναντημένα - και δόξα τω θεώ δεν κατάλαβα ποτέ τον κόσμο γιατί αυτό το ρίγος που διατρέχει το σπίτι είναι από πράξεις που αποφύγαμε (και μετανοιώσαμε)
              μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες στη συντομία των ημερών, σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα
              και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν
              και που ο ύπνος τους συγχωρούσε.
              και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.

              Α, έχασα τις μέρες μου
              αναζητώνας την ζωή μου..".

              Τ. Λειβαδίτης
              gently hold our heads,
              gently hold our heads on high

              Comment


              • #8
                "Have you not done tormenting me with your accursed time! It's abominable! When! When! One day, is that not enough for you, one day he went dumb, one day I went blind, one day we'll go deaf, one day we were born, one day we shall die, the same day, the same second, is that not enough for you? They give birth astride of a grave, the light gleams an instant, then it's night once more."

                Samuel Beckett's "Waiting For Godot"

                An kai den eimai "nihilist" latreuo auto to kommati, kai sigkekrimena tin teleutaia protasi ..



                Comment


                • #9
                  ?Φορούσε κάτασπρα ? άσπρα σαν χιόνι που μόλις είχε πέσει. Το πρόσωπο της ήταν άσπρο κι αυτό σαν το φουστάνι της, μα όχι άσπρο σαν το χιόνι, γιατί αμέσως φανέρωσε μια θέρμη. Βρήκα τέλεια τα χαρακτηριστικά της, αλλά τα μάτια της μ? έκαναν να τα ξεχάσω. Όλη η ζωή του προσώπου της και της παρουσίας της ήταν συγκεντρωμένη στα μάτια της, απ?όπου ξεχυνόταν φως. Μπορεί να ήταν ο επερχόμενος θάνατος που έκανε φεγγερό το πρόσωπο της, αλλά τα μάτια της είχαν μια απέραντη ζωή μέσα τους ? μεγάλα και σκούρα, με μια σκοτεινιά που βάθαινε καθώς τα κοιτούσα. Ένας νυχτερινός ουρανός συμπυκνωνόταν σε κάθε κόρη κι όλα τα αστέρια έλαμπαν στην σκοτεινιά του, ενώ ολόγυρα του, για ορίζοντας, έμενε τυλιγμένη μια ίρις απ?το αιώνιο λυκόφως. Τι είδους μάτι ειν? αυτό μόνον ο Θεός ξέρει, τα μάτια της πρέπει να προήλθαν κατευθείαν απ? τα δικά του ! Το ήρεμο πρόσωπο έπρεπε να είναι μια αρχέγονη τελειότητα, τα ζωηρά μάτια μιας διαρκής δημιουργίας.?

                  - George McDonald, Lilith

                  Το μόνο απόσπασμα από βιβλίο που έχω κάνει τον κόπο να πληκτρολογήσω στο pc, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για να ρίξετε γκόμενα.
                  "All art is at once the surface and symbol. Those who go beneath the surface do so at their peril."

                  Comment


                  • #10
                    Όταν σε πιάνει κρίση άσθματος δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Όταν δεν μπορείς να αναπνεύσεις δυσκολεύεσαι να μιλήσεις. Η πρότασή σου περιορίζεται από την ποσότητα του αέρα που μπορείς να βγάλεις από τα πνευμόνια σου - ποσότητα εξαιρετικά λιγοστή, τρεις με τέσσερις κουβέντες πάνω κάτω. Αυτό σε κάνει να δίνεις σημασία στη λέξη. Περνάς από κόσκινο τους σωρούς των λέξεων που σου κατακλύζουν το κεφάλι, διαλέγεις τις πιο σημαντικές. Κι αυτές ακόμα σου κοστίζουν΄ δεν είσαι σαν τους υγιείς που τις ξεφουρνίζουν όπως πετάμε έξω τα σκουπίδια. Όταν κάποιος λέει πάνω στην κρίση "Σ'αγαπώ", ή "Σ'αγαπώ τρελά" υπάρχει διαφορά. Διαφορά μιας λέξης, που είναι όμως υπεραρκετή, αφού θα μπορούσε να είναι η λέξη: "Στάσου", "Αναπνευστήρας" ή ακόμη "Ασθενοφόρο".
                    gently hold our heads,
                    gently hold our heads on high

                    Comment


                    • #11
                      Αποσπάσματα ή ολόκληρες εκθέσεις μου:

                      Θέμα: Παγκοσμιοποίηση

                      Η παγκοσμιοποίηση θα είναι κάτι δύσκολο για τον ελληνισμό. Επειδή το έθνος έχει συρρικνωθεί και έχει περιοριστεί σε αυτό που είναι τώρα, επειδή φυτοζωεί και ίσα που προλαβαίνει να επιβιώσει μέσα στον βόρβορο της ακράτητης και ανελέητης δύναμης και μεσ'τον κυκέωνα τρόμου που προκαλεί η όψη ενός επερχόμενου πυρηνικού πολέμου, μέσα στην κεφαλαιοκρατική παγκόσμια αγορά και στις ολοένα μεταβαλλόμενες τιμές του εκάστοτε πολέμου, μέσα στον τυφώνα των χρηματιστηρίων και στην τυφλή δύναμη της τεχνολογικής εξέλιξης, μέσα στην σιωπηλή ιμπεριαλιστική πολιτική του πλανητάρχου και στις αυτοκαταστροφικές τάσεις των ανατολικών λαών με τα τουρμπάνια που αλληλοσκοτώνονται για την χάρη ενός θεού, μέσα στην θηριωδία που προκαλεί ο ανθρώπινος νους για κατάκτηση και πλουτισμό, μέσα στην φρενίτιδα που επικρατεί εδώ και μισό αιώνα με την κατάκτηση του διαστήματος με αστρονομικώς υπέρογκα ποσά να δαπανώνται για αυτόν τον ωφελή-ανωφελή σκοπό, μέσα στην πείνα και την φτώχια που ένα παιδί στην Αφρική μπορεί να βιώνει, μέσα σε όλα αυτά, ακόμα και ένας γεράκος σε μια έρημη καλύβα στη Σιβηρία μπορεί να συνειδητοποιήσει πως η παγκοσμιοποίηση είναι κάτι το, προς το παρόν, ανεδαφικό και απέριττα περιττό, ειδικά για το αναπτυσσόμενο ελληνικό κράτος που ίσα που προλαβαίνει να επιβιώσει μέσα σε καταστάσεις που με γλαφυρότητα περιγράφησαν προ ολίγου!
                      Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ισχύει κάτι τέτοιο. Όμως, θα εμμείνουμε στους κυριότερους απο αυτούς. Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα έχει ακόμα πολιτισμό να μεταδώσει και έχει μία εθνική γλώσσα που αν και πτωχευμένη σχετικά με την αρχαία ελληνική, διατηρεί πολυποίκιλα στοιχεία στο λεξιλόγιο και στο γραμματικό μέρος. Ε λοιπόν αυτή η γλώσσα με την πλήρης παγκοσμιοποίηση να είναι στα πρόθυρα της εφαρμογής, μπορεί ή να μεταδωθεί και σε άλλους λαούς εκείνη και ο ελληνισμός σαν σύνολο ή να χαθούν όλα σε ένα ψηφιδωτό, ένα συνονθύλευμα λαών και κουλτούρων. Το δεύτερο μάλιστα είναι πιο πιθανό.
                      Γι'αυτούς τους λόγους προς το παρόν η ιδέα της παγκοσμιοποίησης δεν συνίσταται διότι εμπεριέχει πολλούς κινδύνους για μικρούς και σχεδόν υπο εξαφάνιση λαούς όπως ο ελληνικός.


                      Απο τις πιο άκυρες και ξεκάρφωτες εκθέσεις που έχω γράψει ποτέ μου.
                      Θα δημοσιεύσω και άλλες..

                      Comment


                      • #12
                        Θέμα: Παγκοσμιοποίηση

                        Η παγκοσμιοποίηση θα είναι κάτι δύσκολο για τον ελληνισμό. Επειδή το έθνος έχει συρρικνωθεί και έχει περιοριστεί σε αυτό που είναι τώρα, επειδή φυτοζωεί και ίσα που προλαβαίνει να επιβιώσει μέσα στον βόρβορο της ακράτητης και ανελέητης δύναμης και μεσ'τον κυκέωνα τρόμου που προκαλεί η όψη ενός επερχόμενου πυρηνικού πολέμου, μέσα στην κεφαλαιοκρατική παγκόσμια αγορά και στις ολοένα μεταβαλλόμενες τιμές του εκάστοτε πολέμου, μέσα στον τυφώνα των χρηματιστηρίων και στην τυφλή δύναμη της τεχνολογικής εξέλιξης, μέσα στην σιωπηλή ιμπεριαλιστική πολιτική του πλανητάρχου και στις αυτοκαταστροφικές τάσεις των ανατολικών λαών με τα τουρμπάνια που αλληλοσκοτώνονται για την χάρη ενός θεού, μέσα στην θηριωδία που προκαλεί ο ανθρώπινος νους για κατάκτηση και πλουτισμό, μέσα στην φρενίτιδα που επικρατεί εδώ και μισό αιώνα με την κατάκτηση του διαστήματος με αστρονομικώς υπέρογκα ποσά να δαπανώνται για αυτόν τον ωφελή-ανωφελή σκοπό, μέσα στην πείνα και την φτώχια που ένα παιδί στην Αφρική μπορεί να βιώνει, μέσα σε όλα αυτά, ακόμα και ένας γεράκος σε μια έρημη καλύβα στη Σιβηρία μπορεί να συνειδητοποιήσει πως η παγκοσμιοποίηση είναι κάτι το, προς το παρόν, ανεδαφικό και απέριττα περιττό, ειδικά για το αναπτυσσόμενο ελληνικό κράτος που ίσα που προλαβαίνει να επιβιώσει μέσα σε καταστάσεις που με γλαφυρότητα περιγράφησαν προ ολίγου!
                        Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ισχύει κάτι τέτοιο. Όμως, θα εμμείνουμε στους κυριότερους απο αυτούς. Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα έχει ακόμα πολιτισμό να μεταδώσει και έχει μία εθνική γλώσσα που αν και πτωχευμένη σχετικά με την αρχαία ελληνική, διατηρεί πολυποίκιλα στοιχεία στο λεξιλόγιο και στο γραμματικό μέρος. Ε λοιπόν αυτή η γλώσσα με την πλήρης παγκοσμιοποίηση να είναι στα πρόθυρα της εφαρμογής, μπορεί ή να μεταδωθεί και σε άλλους λαούς εκείνη και ο ελληνισμός σαν σύνολο ή να χαθούν όλα σε ένα ψηφιδωτό, ένα συνονθύλευμα λαών και κουλτούρων. Το δεύτερο μάλιστα είναι πιο πιθανό.
                        Γι'αυτούς τους λόγους προς το παρόν η ιδέα της παγκοσμιοποίησης δεν συνίσταται διότι εμπεριέχει πολλούς κινδύνους για μικρούς και σχεδόν υπο εξαφάνιση λαούς όπως ο ελληνικός.
                        Απο τις πιο άκυρες και ξεκάρφωτες εκθέσεις που έχω γράψει ποτέ μου.
                        [/b]
                        Μην μου πεις ότι το παρέδωσες σε καθηγητή αυτό το πράγμα...

                        Έχει την πλάκα του σαν κείμενο, αλλά είναι τέρμα "άκυρο".
                        "Can't talk shit with a tongue full of rug burn!"

                        Comment


                        • #13
                          Φίλε στον συγκεκριμένα καθηγητή έχω προσπαθήσει να γράψω σοβαρά και μου έγραφε μόνο αρνητικά, ενώ έχω γράψει άλλες 2 άκυρες εκθέσεις σαν και αυτή [όχι τόσο άκυρες όμως] και μου έγραφε, εκτός των άλλων και "καλούτσικη", όπως "καλούτσικη" μου είχε γράψει σε μία εκθεση για τον ρατσισμό που έγραψα τον Ιανουάριο την οποία θεωρώ σοβαρότατη και την κορυφαία μου.

                          Άλλο ένα απόσπασμα.
                          Θέμα: εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ή κάτι τέτοιο.

                          ...
                          Γι'αυτό λοιπόν, με γνώμονα κάποια στάνταρ που προέρχονται απο συνεχώς αυξανόμενα μεταβαλλόμενες ηθικές και ψυχολογικές μεταπτώσεις, είναι αναγκαίο να μεταρρυθμιστεί το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα με τρόπο που η αξιολόγηση να μην είναι πηγή άγχους και στρες για τους μικρούς μας φίλους αλλά ένα εποικοδομητικό βοτσαλάκι στην παραλία της αμέτρητης ανθρώπινης γνώσης και πληροφόρησης.
                          ...

                          Comment


                          • #14
                            όπως "καλούτσικη" μου είχε γράψει σε μία εκθεση για τον ρατσισμό που έγραψα τον Ιανουάριο την οποία θεωρώ την κορυφαία μου.
                            [/b]
                            Αντικειμενικά πάντα
                            gently hold our heads,
                            gently hold our heads on high

                            Comment


                            • #15
                              Το μόνο που μου απέμεινε είναι η θέλησή μου να θυμάμαι.

                              Ανακλημένος χρόνος / πυρετώδη όνειρα - ξυπνάω και προσπαθώ να τα κρατήσω στο μυαλό μου με το φόβο μήπως ξεχάσω. Οι εικόνες διατηρούν τη γυναίκα νέα.
                              Λος Άντζελες, άνοιξη 1958.
                              Δημοσιογραφικός χάρτης: ένωσε τις τελίτσες. Ονόματα, γεγονότα - τόσο βίαια, που παρακαλούν να συνδεθούν. Χρόνια τώρα - η ιστορία παραμένει διάσπαρτη. Τα ονόματα είναι νεκρά ή υπερβολικά ένοχα για να μιλήσουν.
                              Είμαι γέρος, φοβάμαι ότι θα ξεχάσω.
                              Σκότωσα αθώους ανθρώπους.
                              Πρόδωσα ιερούς όρκους.
                              Απέσπασα κέρδος από τον τρόμο.
                              Πυρετός - εκείνος ο χρόνος που καίγεται.

                              Θέλω να παρασυρθώ από τη μουσική - να στροβιλιστώ, να χαθώ μαζί της

                              Τζέιμς Έλροϊ - "Λευκή Τζαζ"
                              Τι βλέπεις όταν έχεις πράσινα μάτια?

                              Στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν...

                              Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε μένα και σε ένα τρελό είναι πως εγώ δεν είμαι τρελός - Σαλβαδόρ Νταλί

                              Comment

                              Working...
                              X