Tweet
Το φαινόμενο Pokemon απασχολεί το κόσμο για παραπάνω από μία δεκαετία. Το franchise ξετυλίγεται σε παιχνίδια, τηλεοπτική σειρά, ταινίες, trading card game, φιγούρες και αμέτρητα άλλα αξεσουάρ. Το κύμα «Pokemon» ξέσπασε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στην Ιαπωνία και επεκτάθηκε με συνοπτικές διαδικασίες στην Αμερική και στην Ευρώπη. Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε η μεγαλύτερη μανία ανάμεσα στα παιδιά αλλά και σε μεγαλύτερα άτομα.
Το βασικό συστατικό της επιτυχίας των Pokemon είναι ο κόσμος τους: ένας κόσμος που ασχολείται αποκλειστικά με χαριτωμένα ή άγρια ευφάνταστα σχεδιασμένα ζώα με ικανότητες που ξεπερνούν τη φαντασία, όπου η μοναδική έγνοια των ανθρώπων είναι να τα συλλέξουν, να τα μελετήσουν, να τα φροντίσουν ή και να τα βάλουν να παλέψουν ένεκεν χρημάτων ή δόξας. Αυτό, μαζί και με την εθιστική φύση των παιχνιδιών, είναι υπεραρκετό για να αιχμαλωτίσει τη φαντασία παιδιών και όχι μόνο, που θέλουν να ξεφύγουν από την ανιαρή καθημερινή ζωή και να αφεθούν σε ένα παραμυθένιο κόσμο όπου η κάθε στιγμή είναι απολαυστική. Πάνω-κάτω δηλαδή, αυτό που έκανε διάσημο και το Harry Potter. Τι τρέχει όμως με τον ίδιο το κόσμο των Pokemon, με τη μυθολογία και τα πιστεύω των ανθρώπων μέσα του;
Σύμφωνα με την ιστορία της σειράς, ο κόσμος φτιάχτηκε απο Pokemon τα οποία άρχισαν να συνυπάρχουν, τις περισσότερες φορές αρμονικά, με τους ανθρώπους. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα Pokemon, καθώς αυτά εισχωρούν στη μυθολογία, στη θρησκεία, στις λαϊκές δοξασίες, στη καθημερινή ζωή και εργασία, στη διασκέδαση, στα όνειρα των νέων ανθρώπων και στις φιλοδοξίες τους.
Το 99% των φράσεων που θα πουν οι NPC στα παιχνίδια, έχει να κάνει με τα Pokemon. Λείπει παντελώς το ανθρώπινο στοιχείο από το κυρίως σενάριο αλλά και από τα μικρά side-stories ή fillers τα οποία δίνουν τη παρουσία τους παραδοσιακά σε ιαπωνικά (και όχι μόνο) RPG. Οι άνθρωποι σπάνια έως ποτέ δείχνουν συναισθήματα ο ένας για τον άλλον αλλά αντιθέτως αγαπάνε σαν παιδιά τους τα Pokemon και εκμεταλλεύονται τη κάθε ευκαιρία να το εκφράσουν. Στη σκέψη τους γυρνάει συνεχώς η μελέτη, η ασχολία και η εκπαίδευση των Pokemon. Τα νήπεια μεγαλώνουν έχοντας τη μοναδική φιλοδοξία να γίνουν εκπαιδευτές και φροντιστές Pokemon και συνήθως, όταν φτάσουν 10 χρονών φεύγουν από το σπίτι και αρχίζουν τη πρακτική. Μεγαλώνουν με ιδανικά που αφορούν την αγάπη προς τα Pokemon, μόνο και μόνο για να μεγαλώσουν βάζοντάς τα σε μάχες.
Δεν γίνονται γνωστοί κάποιου είδους παραδοσιακοί θεσμοί, έθιμα ή ήθη που να μη συμπεριλαμβάνουν τα Pokemon. Δεν υπάρχουν σχολεία και πανεπιστήμια τα οποία να διδάσκουν ιστορία, ιατρική, γλώσσα και μαθηματικά - αντιθέτως υπάρχουν σχολεία και πανεπιστήμια Pokemon τα οποία διδάσκουν τις ιδιαιτερότητες του καθενός τέρατος, καθώς και σε ποιο επίπεδο εξελίσσονται και τι κινήσεις μαθαίνουν. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά και πολυκαταστήματα, τα οποία προσφέρουν αποκλειστικά προϊόντα για τα τέρατα.
Υπάρχουν αρκετά νοσοκομεία που όμως ασχολούνται με τα Pokemon, όπως και υπάρχει ραδιόφωνο, τηλεόραση, φωτογραφία, βιντεοπαιχνίδια, μόντελινγκ, όλα όμως ασχολούνται αποκλειστικά με αυτά. Υπάρχει αθλητισμός, αλλά έχει ως υποκείμενο τα μικρά αξιαγάπητα τερατάκια. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο η αρχιτεκτονική νοοτροπία των κτηρίων να φέρει διάσημα σύμβολα των Pokemon, όπως είναι η pokeball. Ο ρουχισμός και η τροφή επίσης γυρνάνε γύρω απο τα Pokemon. Παρ' όλη την έλλειψη βασικών στοιχείων που οικοδομούν μία ολοκληρωμένη κοινωνία, όπως είναι η παιδεία, η ιατρική και η τέχνες της εργασίας, ο κόσμος των Pokemon φαντάζει παράδεισος.
Υπάρχει διάχυτη μία αίσθηση αγάπης για τα τερατάκια σε κάθε πτυχή της ζωής, σε υπερβολικό βαθμό. Παρ' όλα αυτά, είναι συνηθισμένο και καθιερωμένο φαινόμενο οι άνθρωποι να αιχμαλωτίζουν Pokemon και να τους στερούν το φυσικό τους περιβάλλον, ακόμα και αν το είδος των πλασμάτων είναι σπάνιο (άρα υπό εξαφάνιση). Με την εφεύρεση των Pokeball μάλιστα, λύνεται και το ζήτημα της αποθήκευσης, καθώς πλέον τα Pokemon εξαϋλώνονται και κλείνονται σε μία μικρή μεταλλική μπάλα, σε μορφή δεδομένων και ελευθερώνονται όποτε θελήσει ο εκπαιδευτής.
Όπως συχνό είναι και το φαινόμενο της μάχης μεταξύ των πλασμάτων. Οι άνθρωποι, σε καθημερινή και καθ' όλα νόμιμη βάση, βάζουν τα κατοικίδιά τους να παλέψουν, μέχρι λιποθυμίας (η οποία λιποθυμία με πιο ρεαλιστικά δεδομένα μεταφράζεται συνήθως σε θάνατο), πολλές φορές για πλάκα, άλλες φορές για δόξα, για τιμή και για χρήματα. Υπάρχει οργανωμένο πρωτάθλημα που περιλαμβάνει οχτώ γυμναστήρια, ένα σε κάθε πόλη, ο ιδιοκτήτης των οποίων πρέπει να νικηθεί για να αποκτήσει ο εκπαιδευτής τα απαραίτητα εμβλήματα ώστε να συμμετάσχει στο ανώτατο προτάθλημα. Οι άνθρωποι μαθαίνουν στα πλάσματα κινήσεις, πολλές φορές ιδιαίτερα επικίνδυνες για τη σωματική ακεραιότητα των παρευρισκόντων. Παρ' όλα αυτά, ο καλύτερος εκπαιδευτής αποκτά το σέβασμο όλων.
Σε αντίθεση με τα προαναφερθέντα, οι εκπαιδευτές ακόμα εκπλήσσονται, σοκαρίζονται και λυπούνται όταν το Pokemon τραυματιστεί ή χτυπηθεί σε μία μάχη, συνήθως το παίρνουν στην αγκαλιά τους και δακρύβρεχτοι το πηγαίνουν γρήγορα στο νοσοκομείο. Άλλοι άνθρωποι προσβάλλονται όταν κάποιος κακομεταχειρίζεται ένα Pokemon, το εξαντλεί στη προπόνηση ή "δεν το αγαπά όπως πρέπει". Η φιλοσοφία ενός σωστού εκπαιδευτή είναι να γίνει ένα με τα Pokemon, να τα αγαπήσει και να τα εκτιμήσει γι' αυτό που είναι, χωρίς να τα βλέπει καθόλου χρησιμοθηρικά. Τα άτομα που παραδέχονται πως δε νοιάζονται για τα Pokemon και τα χρησιμοποιούν μονάχα για να κερδίσουν τις μάχες, προβάλλονται ως κακοί, επιπόλαιοι και εγωιστές, και συνήθως δεν έχουν καλό τέλος. Φαίνεται λες και το κάθε παιχνίδι ή το κάθε επεισόδιο ή η κάθε ταινία να προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα αδελφοσύνης, ειρήνης και αγάπης, χωρίς το περιεχόμενο όμως να δικαιολογεί ούτε στο ελάχιστο αυτή τη προσέγγιση.
Αυτός είναι ο κόσμος τους. Αυτός ο κόσμος προωθείται επιτυχημένα εδώ και χρόνια και γητεύει αμέτρητους ανθρώπους ανά την υφήλιο. Μερικές φορές όμως, πρέπει να σκεφτόμαστε πίσω από τα φαινόμενα και να ερμηνεύουμε με άλλο κάποια πράγματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η φιλοσοφία γύρω απο τα Pokemon κρύβει αρκετά από πίσω, τόσο ώστε να δικαιολογείται μία νύξη γύρω απο τις ιδεολογίες που διέπουν ένα τόσο διάσημο, τεχνητό σύμπαν.
Δεν είναι ανάγκη να πάρετε το κείμενο στα σοβαρά.
Γράφτηκε με μία διακριτική διάθεση για χιούμορ και σαρκασμό, αλλά αποτελεί προϊόν πραγματικού προβληματισμού αλλά ίσως και έναυσμα για σκέψη.
Comment