Tweet
Η κυκλοφορία του The Witcher είναι ένα από τα παραμύθια της βιομηχανίας. Είναι ένα παιχνίδι από μια μικρή ανεξάρτητη εταιρία του χώρου, χωρίς προηγούμενες κυκλοφορίες, που παρήγαγε ένα νέο franchise το οποίο, παρά τα τεχνικά του προβλήματα, βρήκε το δρόμο προς τις καρδιές των οπαδών και την τελική του εμπορική επιτυχία. Με το sequel να έρχεται, αξίζει να θυμηθούμε τι πρόσφερε σε μια βιομηχανία που περιστρέφεται όλο και περισσότερο γύρω από τα ίδια λίγα ονόματα.
"Geralt is a hunter", λοιπόν, και δύσκολα μπορεί να περιγραφεί καλύτερα. Είναι ένας witcher, ένας επαγγελματίας κυνηγός τεράτων (και όχι χομπίστας, όπως διάφοροι τύποι με πανοπλίες και ψευδαισθήσεις μεγαλείου) που όπως όλοι του σιναφιού του έχει περάσει από πολύ σκληρή εκπαίδευση και δοκιμασίες που επέφεραν σωματικές και πνευματικές μεταλλάξεις. Άνθρωπος και όχι άνθρωπος, έρχεται πολλές φορές αντιμέτωπος με το φόβο, το μίσος και τη δυσπιστία των άλλων και η θέση του στην κοινωνία του παιχνιδιού (μια κοινωνία διαταραγμένη που μαστίζεται από ρατσισμό, ανισότητα, μισαλλοδοξία και εμφύλιες διαμάχες) βρίσκεται λίγο ψηλότερα από τα τέρατα που σκοτώνει για λεφτά. Με την ουδετερότητα και την αποστασιοποίηση ως βίωμα μα και ευρύτερη φιλοσοφία, ο Geralt μπλέκεται σε, καταστάσεις που πολύ θα ήθελε να αποφύγει και κάθε άλλο παρά βολικές και ξεκάθαρες είναι όταν τα μυστικά του Witcher's Keep παραβιάζονται.
Από θέμα gameplay όλα όσα θα περίμενε κανείς σε ένα κορυφαίο RPG είναι παρόντα, εκτός από το free roaming τύπου Elder Scrolls ή Gothic και την πληθώρα εξοπλισμού. Οι περιοχές είναι αρκετά μεγάλες και πλούσιες σε υλικό αλλά ο χάρτης δεν είναι ενιαίος, ενώ τα όπλα και πανοπλίες είναι εσκεμμένα λίγα για να μην παραβιάζεται η συνοχή του κόσμου.
Από την άλλη κανείς δε θα μείνει παραπονεμένος. Το skill tree είναι σαφές, χρηστικό και περιεκτικό, η υλοποίηση του alchemy σχεδόν ιδανική, η εξέλιξη, οι διάλογοι και οι χαρακτήρες του σεναρίου είναι για σεμινάριο και η αισθητική είναι αυτή ενός «πραγματικού» μεσαιωνικού περιβάλλοντος χωρίς αισθητικές εξάρσεις.
Οι δε κύριες και δευτερεύουσες αποστολές διασταυρώνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό, προσφέρουν αρκετές διαφορετικές επιλογές και τρόπους ολοκλήρωσης και μεταβάλλουν σημαντικά το παιχνίδι σε βάθος χρόνου. Το πιο μελανό σημείο είναι η μάχη, που βασίζεται σε προκαθορισμένα animations και συγχρονισμένα κλικ για αλυσιδωτές επιθέσεις. Δεν υπάρχει άμυνα, ελεύθερο άλμα ή κάποια πολυπλοκότητα και το μόνο που προσθέτει βάθος είναι η χρήση μαγείας. Σα σύστημα είναι μέτριο και ίσως γίνει μονότονο αλλά οπτικά είναι εντυπωσιακό λόγω των animations.
Τι ξεχωρίζει λοιπόν το The Witcher? Είναι ένα παιχνίδι “γκρίζο», πεσιμιστικό και απαισιόδοξο που εμμένει σχεδόν σαδιστικά στην αρνητική πλευρά του κόσμου και τις ανεπιθύμητες συνέπειες των ενεργειών του ήρωα. Ο Geralt δεν υπερασπίζεται κάποιο ιδανικό, χώρα ή πιστεύω πέρα από τον εαυτό του και ο σκεπτικισμός του είναι ολοφάνερος. Όμως το πλέον σημαντικό είναι ότι το παιχνίδι, με την ευφυή γραφή των χαρακτήρων, καταφέρνει να σπάσει τα συνηθισμένα δίπολα επιλογών και αρχετύπων. Δεν υπάρχουν οι «καλοί κακοί» και οι «κακοί καλοί», όπως δεν υπάρχουν μόνο κακοί και μόνο καλοί.
Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν σύμφωνα με την κοινωνική τους θέση, τα πάθη τους και το χαρακτήρα τους, και υπάρχουν και επιλογές βασισμένες στα αντίστοιχα στοιχεία του Geralt. Tο “The Witcher” είναι ξεκάθαρο πάνω σε αυτό και το ερώτημα που θέτει είναι: «αν δεν υπάρχει καλό, είναι πάντα σωστό να επιλέγεις το μικρότερο κακό?». Τα μέγιστα σε αυτό προσθέτει και το πρωτογενές υλικό των βιβλίων του Sapkowsky, αλλά εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Επειδή η σειρά έχει ολοκληρωθεί με τρόπο που δεν επιτρέπει κάποια συνέχεια, το τέχνασμα της αμνησίας του Geralt στην αρχή του παιχνιδιού και η «ενημέρωση» μέσω των χαρακτήρων που συναντά λειτουργεί προβληματικά και άτσαλα.
Σε τεχνικό επίπεδο ο τίτλος αξίζει εύσημα. Η μηχανή γραφικών είναι μια βελτιωμένη έκδοση της Aurora Engine της Bioware που επέτρεψε στους σχεδιαστές να μη χρησιμοποιήσουν έτοιμα set pieces, αλλά να εισάγουν απευθείας επιφάνειες και μοντέλα από το 3DMax. Αυτό έλυσε τα χέρια της ομάδας δημιουργικά και οδήγησε σε πολύ λεπτομερή και ξεχωριστά αντικειμένα, τοποθεσίες και textures. Οι τοποθεσίες του παιχνιδιού είναι μικρά κομψοτεχνήματα που βοηθούνται από το σωστό φωτισμό και χρωματική παλέτα, ενώ αντίστοιχης ποιότητας είναι και ο ήχος. Το μόνο ζήτημα είναι κάποια αταίριαστα animations.
Το “The Witcher” είναι ένα από τα ουσιαστικότερα RPG που έχουν κυκλοφορήσει και οι παιδικές του ασθένειες από ό,τι φαίνεται θα λυθούν στο sequel. Μέχρι τότε, η υποστήριξη και της εταιρίας και της modding community στον τίτλο με αυτοτελείς περιπέτειες και mods του δίνει πρόσθετο ενδιαφέρον και διάρκεια. Σε αναμονή των καλύτερων λοιπόν.
8
Comment