Tweet
Ο Kyle Hyde, πρώην ντετέκτιβ και λάτρης της jazz μουσικής, των μαύρων κουστουμιών και του καλού bourbon, αν και προϊόν μυθοπλασίας, φαίνεται πως επέβαλε και με το παραπάνω τις στυλιστικές του προτιμήσεις στον τίτλο του πρωταγωνιστεί. Για δεύτερη φορά.
Είμαστε στο 1980, ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του Hotel Dusk, και ο Kyle μόλις μαθαίνει πως απολύεται. Γυρνώντας στο διαμέρισμά του πληροφορείται πως εντός ολίγων ημερών θα πρέπει να το εγκαταλείψει λόγω επικείμενης πώλησης. Ταυτόχρονα, λαμβάνει μια μυστηριώδη παραγγελία από κάποιον άγνωστο με θέμα την εύρεση ενός χαμένου αντικειμένου από το μακρινό παρελθόν.
Για κάποιον οικείο με το Hotel Dusk: Room 215, το Last Window δεν έχει να προσφέρει καμία απολύτως έκπληξη - εκτός βέβαια από το ίδιο το γεγονός του οτι ένας τίτλος ίδιος και απαράλλαχτος με τον προκάτοχό του μπορεί να ελκύσει το ενδιαφέρον του παίχτη με την ίδια γοητευτική δύναμη.
Στη τρίτη απόπειρα της Cing για το DS, το εξεζητημένο gameplay δίνει ξανά τη θέση του σε μια ώριμη πλοκή, προσεκτικά σχεδιασμένη, πλεγμένη με ένα πλήθος ενδιαφέροντων και πολυδιάστατων χαρακτήρων και χρωματισμένη με μια καλαίσθητη noir ατμόσφαιρα. Οι NPCs μεταμορφώνονται σε προσωπικότητες, καθεμιά με τα δικά της μυστικά και τις δικές της αναμνήσεις. Ο παίχτης θα μάθει αρκετά και απ' τα δύο.
Πρόκειται για έναν τίτλο με αργή και προσεκτική ροή, ακόμα και για τα μέτρα του είδους του, δίνοντας βάρος σε πολλές φαινομενικά άσχετες λεπτομέρειες που όμως στην ουσία λειτουργούν εποικοδομητικά για το συμπαγή κόσμο που θέλει η Cing να παρουσιάσει. Σαφώς, η ταχύτητα του το καθιστά απαγορευτικό για παίχτες που προτιμούν τη γρήγορη δράση.
Οι ελάχιστοι γρίφοι του παιχνιδιού δε μπαίνουν καν στο κόπο να εξερευνήσουν τις δυνατότητες του μηχανήματος όσο θα θέλαμε από ένα παιχνίδι του 2010. Κατά συνέπεια, θυμίζουν εκείνες τις αμήχανες πρώτες μέρες του DS, γεμάτες τίτλους στοιχειώδους δημιουργικότητας.
Το νέο σύστημα "πίεσης" στους διαλόγους δε βρίσκει ουσιαστική λειτουργικότητα και μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε αδέξια game-over και συνεπώς σε trial-and-error. Το ίδιο ισχύει και για τους διακλαδωτούς διαλόγους, όπου αυτοί υπάρχουν.
Ως παιχνίδι εποχής, το Last Window προσφέρει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και σ'αυτό συμβάλλουν σημαντικά οι MIDI μελωδίες jazz και elevator-music διάθεσης, το πανέμορφο σκετς artwork και η συγκεκριμένη χρωματική παλέτα των γραφικών. Πάνω απ' όλα όμως είναι το ταπεραμέντο του ήρωα που αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον του παίχτη, καθώς τον ακολουθεί πιστά σε κάθε ανησυχία και απόλαυσή του.
Προχωρώντας στα κεφάλαια της ιστορίας, ξεκλειδώνετε ένα ομώνυμο μυθιστόρημα που ουσιαστικά αφηγείται λογοτεχνικά την ιστορία του τίτλου, αν και οι πιθανότητες έχουν πως δε θα του δώσετε καν πολλή σημασία.
Όσο ;eντεχνα και αν απαντά στις σεναριακές του απαιτήσεις ο τίτλος, τόσο αδέξια αποδίδει στις gameplay δομές του. Αυτό που μένει είναι περισσότερο ένα διαδραστικό graphic novel παρά ένα τυπικό βιντεοπαιχνίδι. Το γεγονός του ότι η σειρά ανήκει πλέον στη Level-5 αποτελεί αισιόδοξο σημάδι για ένα αίσιο, και κυρίως interactive, κλείσιμο της τριλογίας.
NDS
Cing
2010
Είμαστε στο 1980, ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του Hotel Dusk, και ο Kyle μόλις μαθαίνει πως απολύεται. Γυρνώντας στο διαμέρισμά του πληροφορείται πως εντός ολίγων ημερών θα πρέπει να το εγκαταλείψει λόγω επικείμενης πώλησης. Ταυτόχρονα, λαμβάνει μια μυστηριώδη παραγγελία από κάποιον άγνωστο με θέμα την εύρεση ενός χαμένου αντικειμένου από το μακρινό παρελθόν.
Για κάποιον οικείο με το Hotel Dusk: Room 215, το Last Window δεν έχει να προσφέρει καμία απολύτως έκπληξη - εκτός βέβαια από το ίδιο το γεγονός του οτι ένας τίτλος ίδιος και απαράλλαχτος με τον προκάτοχό του μπορεί να ελκύσει το ενδιαφέρον του παίχτη με την ίδια γοητευτική δύναμη.
Στη τρίτη απόπειρα της Cing για το DS, το εξεζητημένο gameplay δίνει ξανά τη θέση του σε μια ώριμη πλοκή, προσεκτικά σχεδιασμένη, πλεγμένη με ένα πλήθος ενδιαφέροντων και πολυδιάστατων χαρακτήρων και χρωματισμένη με μια καλαίσθητη noir ατμόσφαιρα. Οι NPCs μεταμορφώνονται σε προσωπικότητες, καθεμιά με τα δικά της μυστικά και τις δικές της αναμνήσεις. Ο παίχτης θα μάθει αρκετά και απ' τα δύο.
Πρόκειται για έναν τίτλο με αργή και προσεκτική ροή, ακόμα και για τα μέτρα του είδους του, δίνοντας βάρος σε πολλές φαινομενικά άσχετες λεπτομέρειες που όμως στην ουσία λειτουργούν εποικοδομητικά για το συμπαγή κόσμο που θέλει η Cing να παρουσιάσει. Σαφώς, η ταχύτητα του το καθιστά απαγορευτικό για παίχτες που προτιμούν τη γρήγορη δράση.
Οι ελάχιστοι γρίφοι του παιχνιδιού δε μπαίνουν καν στο κόπο να εξερευνήσουν τις δυνατότητες του μηχανήματος όσο θα θέλαμε από ένα παιχνίδι του 2010. Κατά συνέπεια, θυμίζουν εκείνες τις αμήχανες πρώτες μέρες του DS, γεμάτες τίτλους στοιχειώδους δημιουργικότητας.
Το νέο σύστημα "πίεσης" στους διαλόγους δε βρίσκει ουσιαστική λειτουργικότητα και μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε αδέξια game-over και συνεπώς σε trial-and-error. Το ίδιο ισχύει και για τους διακλαδωτούς διαλόγους, όπου αυτοί υπάρχουν.
Ως παιχνίδι εποχής, το Last Window προσφέρει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και σ'αυτό συμβάλλουν σημαντικά οι MIDI μελωδίες jazz και elevator-music διάθεσης, το πανέμορφο σκετς artwork και η συγκεκριμένη χρωματική παλέτα των γραφικών. Πάνω απ' όλα όμως είναι το ταπεραμέντο του ήρωα που αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον του παίχτη, καθώς τον ακολουθεί πιστά σε κάθε ανησυχία και απόλαυσή του.
Προχωρώντας στα κεφάλαια της ιστορίας, ξεκλειδώνετε ένα ομώνυμο μυθιστόρημα που ουσιαστικά αφηγείται λογοτεχνικά την ιστορία του τίτλου, αν και οι πιθανότητες έχουν πως δε θα του δώσετε καν πολλή σημασία.
Όσο ;eντεχνα και αν απαντά στις σεναριακές του απαιτήσεις ο τίτλος, τόσο αδέξια αποδίδει στις gameplay δομές του. Αυτό που μένει είναι περισσότερο ένα διαδραστικό graphic novel παρά ένα τυπικό βιντεοπαιχνίδι. Το γεγονός του ότι η σειρά ανήκει πλέον στη Level-5 αποτελεί αισιόδοξο σημάδι για ένα αίσιο, και κυρίως interactive, κλείσιμο της τριλογίας.
NDS
Cing
2010
Comment