Tweet
Είναι τρεις στρατιώτες μπροστά του. Πυξ λαξ, και με συνοπτικές διαδικασίες, τους βγάζει εκτός μάχης. Ο αέρας κόκκινος, πολίτες πανικόβλητοι που τρέχουν τριγύρω. Με ένα άλμα που φτάνει τα τέσσερα μέτρα προσγειώνεται πολύ παραπέρα όπου βρίσκονται οι υπόλοιποι στρατιώτες. Μεταμορφώνεται, χορεύουν λεπίδες στο σώμα του. Διαμελισμένα κορμιά πετάγονται αριστερά-δεξιά. Σπέρνει τη καταστροφή, οι εχθροί δεν είναι τίποτα άλλο παρα αντικείμενα στο βίαιο παιχνίδι του. Σκαρφαλώνει σε ένα κτίριο, περπατάει στο τοίχο, πηδάει και αιωρείται αρκετά μέχρι να φτάσει στον επόμενο ουρανοξύστη. Απο τα 200 μέτρα προσγειώνεται ξανά στο δρόμο, κάνει τρύπα στην άσφαλτο, η σύγκρουση κόβει στη μέση τα δέντρα του διπλανού πάρκου. Εμφανίζονται άρματα και τα χέρια του μεταμορφώνονται σε σφυριά, σφυριά τέλεια ενσωματωμένα στο σώμα του. Ορμάει.
Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα μεγάλο μέρος της εισαγωγής του Prototype. Τα πράγματα όμως που περιγράφησαν δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα μικρό μέρος των δυνατοτήτων του Alex Mercer, του πρωταγωνιστή. Ο Alex μια βραδιά ξύπνησε σε ένα χειρουργικό τραπέζι και γρήγορα ανακάλυψε πως έχει δυνάμεις που ξεπερνάνε τη φαντασία του. Παράλληλα, εξαπολύεται στη Νέα Υόρκη ένας ιός που εξαπολύει τέρατα και μετατρέπει τους ανθρώπους σε zombies. Ο πρωταγωνιστής θέλει να μάθει ποιος τον έφερε σε αυτή τη θέση αλλά και να σταματήσει τον ιό που σταδιακά εξαπλώνεται στη πόλη, έχοντας το στρατό και τους μολυσμένους εναντίον του.
Δεν είναι κάποιο πρωτότυπο σενάριο. Είναι ένα μοτίβο που έχουμε επανηλειμμένως συναντήσει σε ταινίες, βιβλία και παιχνίδια. Το ζήτημα είναι το πως υλοποιείται όλο αυτό.Τα zombies είναι zombies, δε διαφέρουν σε τίποτα απο αυτά που έχουμε ήδη δει δεκάδες φορές. Οι στρατιώτες είναι στρατιώτες, τα τανκ είναι τανκ, η Νέα Υόρκη είναι Νέα Υόρκη.
Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά, αυτό που είναι το άλφα και το ωμέγα στο Prototype είναι ο πρωταγωνιστής. Ο Alex έχει δυνάμεις που ξεπερνάνε όχι μόνο τη δική του φαντασία αλλά πιθανότατα και του εκάστοτε παίχτη, με την έννοια του οτι θα έρθει σε θέση να κάνει πράγματα ανά τη διάρκεια του παιχνιδιού που και τον ίδιο το παίχτη θα τον αφήσουν με ανοιχτό το στόμα. Μπορεί να σηκώσει ανθρώπους και να τους πετάξει μέτρα μακριά, μπορεί να αρχίσει να τρέχει και κανένα αυτοκίνητο, κανένα άρμα, κανένα κτίριο να μη μπορεί να τον εμποδίσει αφού απλά θα τα υπερπηδά όλα. Μπορεί να μεταμορφωθεί, να δει με θερμική όραση, να σηκώσει ο,τιδήποτε ξεριζώνεται και άλλα τόσα που θα ήταν κρίμα να αποκαλυφθούν έτσι.
Είναι εντυπωσιακό το πως έχει προσεχθεί ο,τιδήποτε μπορεί να αναδείξει τις δυνατότητες του χαρακτήρα. Το animation είναι για σεμινάριο, αφού ο Alex ελίσσεται με χάρη σε γη και αέρα έχοντας στη γκαρνταρόμπα του πολυάριθμες κινήσεις για τη κάθε περίπτωση. Η κάμερα ακολουθεί αυστηρά κινηματογραφικά πρότυπα προσθέτοντας σημαντικά στην ατμόσφαιρα που ήθελαν να δώσουν οι δημιουργοί. Πολλές φορές θα φανεί σαν η κάμερα να μοχθεί να ακολουθήσει τον χαρακτήρα, και το εκπληκτικό είναι πως τα καταφέρνει πάντοτε. Η ποικιλία των μεταμορφώσεων απαιτεί και ένα έξυπνο σύστημα εναλλαγής μέσω του οποίου ο παίχτης να μπορεί εύκολα να διαλέξει τα κατάλληλα όπλα για τη κάθε περίσταση. Αυτό δίνεται μέσω ενός κυκλικού μενού που εμφανίζεται σε πραγματικό χρόνο μεν, όμως δίνεται και ένα μικρό περιθώριο στο παίχτη να διαλέξει αυτό που θέλει με μία πολύ σύντομη επιβράδυνση του χρόνου, το γνωστό και μη εξαιρετέο “bullet-time” το οποίο κάνει την εμφάνιση του και εδώ, περιστασιακά όμως, χωρίς να γίνεται υπερβολικό και κουραστικό.
Μετά το πρώτο εντυπωσιασμό διακρίνονται οι αδυναμίες του τίτλου. Οι αποστολές είναι επαναλαμβανόμενες και ίσως και βαρετές, χωρίς να διανθίζεται η καθεμία με ξεχωριστά στοιχεία, όπως συμβαίνει με το Grand Theft Auto. Το σκηνικό επίσης σπάνια αλλάζει (μονάχα όταν εισέρχεστε, σπάνια, σε εσωτερικούς πλην μεγάλους χώρους). Όμως η κοινοτοπία των αποστολών ίσως να μην ενοχλήσει τόσο, λόγω ακριβώς των δυνατοτήτων του πρωταγωνιστή που παραμένουν πάντα εκπληκτικές και ανεξάντλητες. Επίσης το οτι κινείστε μονάχα σε μία πόλη (χωρίς πολλή λεπτομέρεια) αντιδιαστέλλεται στο οτι αυτή η πόλη σιγά-σιγά λόγω της μόλυνσης μεταλάσσεται και μετατρέπεται σταδιακά σε ένα πελώριο πεδίο μάχης. Η προχειρότητα του σεναρίου όμως αδυνατεί να κρυφτεί και παρα του οτι απο μόνο του είναι μία διαδικασία που έχουμε δει και ξαναδεί δε φροντίζει να τελειοποιηθεί για να προσφέρει τουλάχιστον κάτι το εμπεριστατωμένο. Πολλές φορές η κινηματογραφικότητα χάνεται απο την ασυνέχεια των cut-scenes και των scripted sequences.
Το Prototype είναι ένα εξαιρετικά ενθουσιώδες παιχνίδι που συναρπάζει απο την αρχή και περνάει αρκετή ώρα πριν να καταλαγιάσει ο αρχικός ενθουσιασμός. Στον τερματισμό το πιθανότερο είναι πως το ενδιαφέρον του παίχτη θα χαθεί. Απο εκεί και πέρα το Prototype θα μπαίνει στη κονσόλα μόνο για να προσφέρει γέλιο με τις χαοτικές καταστάσεις που δημιουργεί.
Comment