Tweet
Developer: Tri-Crescendo
Platforms: Xbox 360, PlayStation 3
Genre: Japanese Role Playing Game
Αυτό που ποτέ δεν έλειψε από τα ιαπωνικά RPGs ήταν η ακόρεστη φαντασία των δημιουργών τους. Πάντα υπήρχε μία νέα ιδέα και πάντα αυτή κατάφερνε να κρατήσει το ενδιαφέρον για το παιχνίδι αμείωτο μέχρι το φινάλε του, το οποίο θα ολοκλήρωνε την εμπειρία και θα βοηθούσε τον παίχτη να σχηματίσει μία συνολική εικόνα. Το Eternal Sonata, ένα παιχνίδι που σίγουρα εντυπωσιάζει λόγω του πολύ πρωτότυπου setting του, προσπαθεί να παρουσιάσει κάτι αρκετά διαφορετικό από τα όσα έχουν ανά καιρούς κυκλοφορήσει. Κατά πόσο, όμως, επιτυγχάνεται ο στόχος του; Αρκεί μία έξυπνη ιδέα και μία μεγαλειώδης αισθητική για να είναι καλό ένα παιχνίδι;
Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Chopin αποτελεί το κέντρο της ιστορίας του. Λίγες ώρες πριν το θάνατο του, ο μεγάλος αυτός συνθέτης ονειρεύεται έναν πανέμορφο κόσμο στον οποίο εξελίσσονται όλα τα γεγονότα του παιχνιδιού. Ο ίδιος είναι κομμάτι αυτού του κόσμου, ζει μέσα σε αυτόν και προσπαθεί, καθ’ όλη τη διάρκεια του ύπνου του, να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα και να αποδεχτεί τη φριχτή μοίρα του, τον αναπόφευκτο θάνατο. Ο κόσμος που δημιουργεί στα όνειρα του είναι φαινομενικά το αντίβαρο του σκληρού κόσμου που γνώρισε στην ζωή του, ενός κόσμου γεμάτο πόλεμο, δυστυχία και θάνατο. Στην πραγματικότητα, όμως, πέραν των πανέμορφων ανθρώπων και των ειδυλλιακών του τοπίων, ο κόσμος αυτός δε διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τη σκληρή πραγματικότητα, στην οποία και έζησε. Πόλεμοι, δυστυχία, θάνατοι, εκμετάλλευση και ματαιοδοξία είναι τα στοιχεία που τον διέπουν, χαρακτηριστικά που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα ειδυλλιακά τοπία από τα οποία απαρτίζεται.
Ο Alegretto, η Polka και οι υπόλοιποι ήρωες έρχονται σε επαφή με τον Chopin και ξεκινούν όλοι μαζί ένα ταξίδι, ο καθένας αρχικά με διαφορετικό σκοπό. Οι δρόμοι όλων, όμως, σύντομα συγκλίνουν στον ίδιο μονοπάτι και από εκεί, αρχίζει η αναζήτηση του Chopin για το ποιος είναι ο ρόλος του στον κόσμο αυτόν, αρχίζει να απορεί για το κατά πόσο τα όνειρα είναι όνειρα και τι είναι αυτό που τα ξεχωρίζει από την πραγματικότητα. Το ταξίδι ξεφεύγει από την προσπάθεια της συμφιλίωσης των δύο μεγάλων βασιλείων του κόσμου και μετατρέπεται περισσότερο στην προσπάθεια των ηρώων να βρουν τη θέση τους μέσα σε αυτόν και να αποδεχτούν την πραγματικότητα που τους περιβάλλει. Μονόλογοι και φιλοσοφικές αναζητήσεις δίνουν μία ιδιαίτερη αίσθηση, ενώ, κατ’ αυτόν τον τρόπο, επιτυγχάνεται και η μερική ανάπτυξη χαρακτήρων και ιδίως της τραγικής προσωπικότητας του συνθέτη, που αποτελεί και το κέντρο βάρους του σεναρίου.
Μία έξυπνη ιδέα, όμως, δεν μπορεί να σταθεί μόνη της και να αναδειχθεί, χωρίς τη συνοδεία μίας καλής σκηνοθεσίας και μίας ενδιαφέρουσας αισθητικής. Όσον αφορά τον τελευταίο παράγοντα, το παιχνίδι καταφέρνει να επιτύχει πολύ υψηλά επίπεδα καλαισθησίας. Τα πανέμορφα τοπία και ο σχεδιασμός των περιοχών, που θυμίζει μερικές φορές σουρεαλιστικούς πίνακες ζωγραφικής, αποτελούν ένα μικρό μόνο κομμάτι της εκπληκτικής αυτής καλλιτεχνικής προσέγγισης του τίτλου. Οι κλασσικές, πλέον, νότες της tri-crescendo ντύνουν το μουσικό κομμάτι του τίτλου, με μοναδικές συνθέσεις του Chopin να το συνοδεύουν και να το εξυψώσουν. Αλληγορίες και παρομοιώσεις, καθώς και παραλληλισμοί των γεγονότων του παιχνιδιού με την πολυτάραχη ζωή του συνθέτη προωθούν ακόμα περισσότερο την αισθητική αυτή, ενώ οι πολύ καλά σχεδιασμένοι χαρακτήρες προσδίδουν ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Ανοιχτά και ζεστά χρώματα επικρατούν, ενώ οι παιδικοί ήρωες κάνουν, όπως συνηθίζεται σε παιχνίδια του είδους, την εμφάνιση τους, διατηρώντας την πολύ ελαφριά και ξέγνοιαστη ατμόσφαιρα.
Αυτό, όμως, που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πώς οι διάφορες καταστάσεις μέσα από τις οποίες πέρασε ο Chopin στην ζωή του επηρεάζουν το όνειρο του, και συνάμα τον κόσμο του παιχνιδιού. Περιοχές, ονόματα, η φύση του κόσμου και τα γεγονότα σε αυτόν κινούνται παράλληλα με την ζωή του Chopin. Πρόκειται για μια παράλληλη πραγματικότητα στην οποία ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει. Ο κόσμος αποτελεί, ουσιαστικά, την ψυχική κατάσταση του συνθέτη, αντικατοπτρίζοντας και ένα κομμάτι του χαρακτήρα του.
Το Eternal Sonata αποτελεί ένα παιχνίδι που εστιάζει περισσότερο στο σενάριο και στην εξιστόρηση, παρά στο gameplay και στην ενεργή συμμετοχή του παίκτη. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η gameplay μεριά του παιχνιδιού μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, το παιχνίδι ακολουθεί μία υπερβολικά γραμμική πορεία, δίχως καμία απολύτως παρέκκλιση από αυτήν, ενώ το σύστημα μάχης χαρακτηρίζεται από κάποια action στοιχεία, με σκοπό να είναι πολύ πιο άμεσο και γρήγορο, έτσι ώστε η προσοχή του παίχτη να παραμείνει αναπόσπαστη από την κεντρική ιδέα του τίτλου, το σενάριο και την αναζήτηση των ηρώων.
Όπως ακριβώς προαναφέρθηκε, το σύστημα μάχης είναι ένα μίγμα turn based και action στοιχείων, στο οποίο ιδιαίτερο ρόλο κατέχει ο χρόνος και η προσοχή του παίχτη. Το ενδιαφέρον σημείο του συστήματος αυτού βρίσκεται στην αξιοποίηση του σκοταδιού και του φωτός για την εκτέλεση διαφορετικής γκάμας κινήσεων, ενώ με το πέρασμα του χρόνου ξεκλειδώνονται περισσότερες πτυχές του συστήματος. Κατά αυτόν τον τρόπο, το ενδιαφέρον του παίχτη διατηρείται αμείωτο, αφού καινούριες δυνατότητες και επιλογές προσθέτονται κλιμακωτά και έτσι οι μάχες αποκτούν διαφορετικό χαρακτήρα, ενώ οι χρόνοι που διατίθενται στον παίχτη για την επίθεση μειώνονται, ώστε να αυξηθεί η πρόκληση.
Παρόλο που η ιδέα είναι πρωτοποριακή και η προσέγγιση πολύ έξυπνη, η υλοποίηση κάπου καταστρέφει καθετί καλό και μετατρέπει μία πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή εμπειρία σε κάτι πολύ μέτριο. Έως το μέσο του παιχνιδιού, το σενάριο εξελίσσεται πολύ καλά και κλιμακωτά, μεταβαίνοντας από κάτι πολύ κλασσικό και αδιάφορο σε κάτι αρκετά ενδιαφέρον και πρωτότυπο. Κατά τη μέση του παιχνιδιού, τα πάντα εκτοξεύονται στα ύψη, από το σενάριο έως και τα άλλα στοιχεία που το διέπουν, για τα δεδομένα του παιχνιδιού, κάτι που κρατάει, δυστυχώς, για πολύ λίγο. Προς το τέλος του, το παιχνίδι πατώνει, με πολύ κλισέ και τετριμμένες σκηνές, ενώ η εξέλιξη του σεναρίου είναι πολύ ρηχή. Η σκηνοθεσία, που επιτηδευμένα δε σχολιάστηκε παραπάνω, είναι αδιάφορη καθ’ όλη τη διάρκεια του τίτλου, κάτι που γίνεται ιδιαίτερα αισθητό προς το τέλος, όπου ο παίχτης περιμένει την ουσιώδη αποκάλυψη και την απεικόνιση των συναισθημάτων των ηρώων με σωστό και ικανοποιητικό τρόπο. Ως απόρροια όλων αυτών έρχεται μία αίσθηση βεβιασμένης ολοκλήρωσης του τίτλου.
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο η ελλιπέστατη σκηνοθεσία που συμβάλει σε αυτήν την αίσθηση. Το gameplay του και ο σχεδιασμός των dungeons επιστρέφει σε εποχές δεκαετίας ’80 και ’90, ενώ το leveling είναι τόσο εύκολο και γρήγορο, που η όποια δυσκολία εξανεμίζεται και τη θέση της παίρνει η υπέρμετρη ευκολία, κάτι στο οποίο συμβάλει ιδιαίτερα και η πληθώρα των εξοπλισμών που δίνονται στον παίχτη. Ο μηδαμινός πειραματισμός και ο περιορισμός του παίχτη σε ελάχιστες επιλογές, λόγω της έλλειψης μίας σεβαστής ποικιλίας από ικανότητες, κάνει τις μάχες να φαντάζουν ως αγγαρεία, ενώ ο κουραστικός σχεδιασμός των περιοχών και η επαναλαμβανόμενη σύγκρουση με τους ίδιους εχθρούς, τους οποίους και τους βλέπεις στο χάρτη, κουράζουν.
Συνοψίζοντας, το Eternal Sonata πρόκειται για έναν τίτλο που έχει να προσφέρει 30 ευχάριστες ώρες, στις οποίες ο παίχτης θα απολαύσει μία πανέμορφη αισθητική και ένα πολύ ωραίο soundtrack. Από το παιχνίδι λείπουν οι φοβερές προσωπικότητες, αφού οι ήρωες του είναι αδιάφοροι με σχεδόν μηδαμινή ανάπτυξη, ενώ η σκηνοθεσία γίνεται πολύ κουραστική, καταστρέφοντας μέχρι και τον τερματισμό. Έξυπνες παρομοιώσεις και παραλληλισμοί με την ζωή του Chopin δίνουν κάποιο ενδιαφέρον, το οποίο επισκιάζεται πλήρως από τις απίστευτης κακογουστιάς κλισέ σκηνές στο τέλος του παιχνιδιού. Σίγουρα θα μπορούσε να τα πάει πολύ καλύτερα, αφού είχε και τις βάσεις και τις ιδέες. Όπως προαναφέρθηκε, η υλοποίηση κάπου το χάλασε.
6/10
Comment