Tweet
Τα Silent Hill ανέκαθεν αποτελούσαν χαρακτηριστικά δείγματα παιχνιδιών που ταλαντεύονταν ανάμεσα σε κάποια πολύ καλά στοιχεία και κάποια ιδιαιτέρως ενοχλητικά, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε η απόπειρα αντικειμενικής κριτικής τους να αποτελεί αρκετά δύσκολο εγχείρημα. Από τη μια έχουμε μια σειρά που σε επίπεδο ατμόσφαιρας καταφέρνει όχι μόνο να αποτελεί πρότυπο για όλους τους τίτλους τρόμου αλλά και να παραμένει μοναδική σε επίπεδο περιεχομένου. Από την άλλη βέβαια, κάποια προβλήματα σχεδιασμού που σχετίζονται άμεσα με τις ρίζες του είδους των survival horror (όπως για παράδειγμα το προβληματικό σύστημα μάχης και ο γενικότερος άκαμπτος έλεγχος των χαρακτήρων), ακολουθούσαν τη σειρά σε όλη τη πορεία της.
Η Climax, η ομάδα ανάπτυξης που βρίσκεται πίσω από το Silent Hill Origins και το οποίο ανέπτυξε αρκετά συντηρητικά, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για αλλαγές στο franchise και επέλεξε το πρώτο μέρος της σειράς για να τις εφαρμόσει. Ο βασικότερος άξονας βάση του οποίου έγιναν και οι περισσότερες αλλαγές στο σχεδιασμό του παιχνιδιού είναι η συνολική αφαίρεση της μάχης από το gameplay. Στο Shattered Memories δεν υπάρχουν όπλα, ούτε γενικότερα η δυνατότητα επίθεσης στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν εχθροί τους οποίους θα πρέπει συνεχώς να αποφεύγετε. Σαν ιδέα ακούγεται φοβερά λογική: αφενός ο Harry Mason είναι ένας τυπικός, καθημερινός άνθρωπος που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ του με την αυτοάμυνα ή την χρήση όπλων και αφετέρου η λογικότερη αντίδραση ενός οποιουδήποτε ανθρώπου στη θέα κάποιας τερατόμορφης ύπαρξης που του επιτίθεται θα ήταν να το βάλει στα πόδια. Επίσης με αυτό τον τρόπο η Climax αντιμετώπισε όσο πιο δραστικά μπορούσε ένα από τα πιο ενοχλητικά σημεία της σειράς...
Η αφαίρεση της μάχης βέβαια επέφερε και κάποιες άλλες δραστικές αλλαγές στο σχεδιασμό. Το Shattered Memories χωρίστηκε ουσιαστικά σε 2 αρκετά διαφορετικά μέρη: το κομμάτι της εξερεύνησης, κατά το οποίο δεν συναντώνται καθόλου εχθροί, και το κομμάτι της δράσης και συνάμα απόδρασης από τις γεμάτες με τέρατα τοποθεσίες του παιχνιδιού. Μια αλλαγή στο περιβάλλον προειδοποιεί για αυτήν την αλλαγή στο παιχνίδι με αποτέλεσμα ο παίχτης να γνωρίζει τι πρόκειται να αντιμετωπίσει και πότε. Αυτός ο διαχωρισμός βέβαια ακυρώνει πολλά από τα καινούργια στοιχεία που εισήγαγε η Climax στο παιχνίδι και που ομολογουμένως, υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν φανταστικές προσθήκες.
Για αρχή σε ότι αφορά στην κάμερα και στον έλεγχο του χαρακτήρα, το Shattered Memories είναι πολύ καλύτερο από όλους τους τίτλους της σειράς. Η κάμερα είναι τοποθετημένη πίσω από τον ώμο του χαρακτήρα σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και η κίνηση του χαρακτήρα είναι πολύ πιο άμεση, γρήγορη και φυσική. Έπειτα, το γεγονός ότι ο παίκτης χειρίζεται πάντα το φακό με το ένα χέρι για να μπορέσει να εξερευνήσει και να δει πού θα πάει στις σκοτεινές τοποθεσίες του παιχνιδιού κάνει την εμπειρία πολύ πιο άμεση και εξασφαλίζει την αμέριστη προσοχή του παίκτη στο παιχνίδι. Ως εκ τούτου, ορισμένα σημεία που αντικειμενικά δεν είναι ιδιαίτερα τρομακτικά, καταφέρνουν να κάνουν τον παίκτη να νιώθει άβολα.
Άλλη μια εξαιρετική αλλαγή είναι το γεγονός ότι όταν ο χαρακτήρας ανοίγει μια πόρτα, αυτό γίνεται σταδιακά και είναι πλήρως ελεγχόμενο από τον παίκτη, ο οποίος μπορεί να ρίξει το φως του φακού μέσα στο δωμάτιο πριν αποφασίσει να προχωρήσει η όχι. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτό συμβαίνει μόνο στον τομέα της "εξερεύνησης" στο οποίο δεν παραμονεύει κανένας κίνδυνος πίσω από τις πόρτες και συνεπώς είναι ένας σχεδόν άχρηστος μηχανισμός.
Περνώντας στο τομέα της "δράσης" το παιχνίδι καταφέρνει να προκαλέσει αρκετό άγχος και τρόμο καθώς ο χαρακτήρας είναι σχεδόν ανυπεράσπιστος απέναντι στους εχθρούς και η μόνη σωτηρία του είναι να βρει την έξοδο που θα τον οδηγήσει σε ένα ασφαλές μέρος. Χωρίς να είναι κακή η υλοποίηση του συγκεκριμένου κομματιού, δεν παύει να φαίνεται ξεκάρφωτο και τελείως αποκομμένο από το κομμάτι της εξερεύνησης με αποτέλεσμα να αφαιρεί σημαντικά από την συνολική ατμόσφαιρα του τίτλου.
Ένα θέμα που παρουσιάζεται σε όλο το παιχνίδι βέβαια έχει να κάνει και με τα motion controls του Wii. Ενώ στο χειρισμό του φακού η αίσθηση είναι άμεση και ευχάριστη, κατά την επαφή με τα αντικείμενα, τους γρίφους και την απελευθέρωση του χαρακτήρα από το κράτημα των εχθρών, μοιάζουν δυσλειτουργικά και ενοχλούν.
Συνοψίζοντας, το Shattered Memories έχει κάποιες εξαιρετικές ιδέες, η οποίες καλό θα ήταν να αποτελέσουν την βάση πάνω στην οποία θα αναπτύσσονται όλοι οι μελλοντικοί τίτλοι της σειράς. Δυστυχώς όμως δεν καταφέρνει να προσφέρει μια καλύτερη εμπειρία συνολικά από τα τρία πρώτα Silent Hill. Μοιάζει αρκετά άδειο σε επίπεδο περιεχομένου, είναι μικρό σε διάρκεια και αρκετά εύκολο και ποτέ δεν γίνεται τόσο τρομακτικό ή σκοτεινό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα... Παρά την παρουσία του ψυχολόγου λοιπόν μέσα στο παιχνίδι (η οποία είναι επίσης εξαιρετική προσθήκη), το Shattered Memories δεν καταφέρνει να επηρρεάσει την ψυχολογία του παίκτη στον βαθμό που μας έχει συνηθίσει η σειρά. Αποτελεί όμως την καλύτερη προσπάθεια που έχει γίνει από μια ομάδα ανάπτυξης εκτός της Silent Hill team της Konami και κάνει ένα σημαντικό βήμα προς την σωστή κατεύθυνση για την συνολική εξέλιξη της σειράς.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Συγχωρήστε μου το μακροσκελές κείμενο. Μάλιστα ούτε καν πρόλαβα να αναφέρω όσα θα ήθελα για το παιχνίδι (όπως για την παρουσία του ψυχολόγου ή τη χρήση του κινητού ή το πόσο ξέμπαρκη και ανούσια θεωρώ την παρουσία των mementos που μαζεύεις σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού) απλά κάποια στιγμή μου φάνηκε ότι το τράβηξα πολύ και το έληξα κάπως απότομα...
Και κάτι άλλο. Θα προτιμούσα να μην γίνουν σχόλια τύπου "Φοβερό review, μπράβο!" ή "Απαίσιο review με άπειρα λάθη, απορώ γιατί σε είχαν προσλάβει σε περιοδικό". Απλά έγραψα κάποιες σκέψεις μου για το παιχνίδι και τη σειρά και θεώρησα σωστό να το κάνω με αυτό το τρόπο χωρίς να προσέχω ιδιαίτερα την παρουσίαση του κειμένου. Θα προτιμούσα να γίνει συζήτηση πάνω στο ίδιο το παιχνίδι ή αν υπάρχουν διαφωνίες αυτές να αφορούν τα σημεία του παιχνιδιού τα οποία σχολιάζω/κρίνω παρά τον τρόπο που γράφω ή τη συντακτική δομή ή τα ορθογραφικά κτλ. Δε σκοπεύω να ξανα-ασχοληθώ επαγγελματικά με το αντικείμενο μην στενοχωριέστε
Comment