Tweet
Τελείωσα χθες 100% το Winterbottom. Αρχικά ολοκλήρωσα το main quest, στη πορεία όμως αποπειράθηκα να ασχοληθώ και με τα bonus stages στο κάτω μέρος του θεάτρου. Τελικά κόλλησα και τα τελείωσα με τη μια και αυτά.
Το τελικό αίσθημα που μου άφησε ο τίτλος είναι ιδιαιτέρως θετικό. Σαν συνολική εμπειρία το βρήκα δυνατό και, παρόλο που δεν είναι Braid, δε θα δίσταζα να το χαρακτηρίσω ως είναι ένα από τα καλύτερα Puzzle/Platformers που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Παράλληλα, τόσο σε σχεδιαστικό, όσο και σε αισθητικό επίπεδο, ο τίτλος αποτελεί μια από τις οάσεις εκείνες απέναντι στα, αρκετά τετριμμένα, πράγματα των τελευταίων χρόνων.
Όσον αφορά το main quest, καταρχήν θα επιμείνω στην άποψη που εξέφρασα παραπάνω, ότι δηλαδή η δυσκολία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο ήθελα και θα περίμενα. Δε μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, με εξαίρεση πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου πραγματικά χρειάστηκε, στη κυριολεξία, να στύψω το μυαλό μου για να βρω τη λύση. Υπάρχει βέβαια η εξήγηση που έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι περισσότεροι γρίφοι μπορούν να λυθούν με παραπάνω από έναν τρόπους. Υπάρχει δηλαδή μια σχετική ελευθερία στο τρόπο επίλυσης η όποια και, σε αντίθεση με τη λογική που ακολουθούν αρκετοί τίτλοι παρόμοιας λογικής, δεν βάζουν τον παίχτη σε ράγες.
Ο developer, πολύ έξυπνα κατά τη γνώμη μου, έχει φροντίσει να απελευθερώσει τον gamer από τη retro λογική της επιβολής του να σκεφτεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, εγκλωβιζόμενος έτσι στο pattern. Αυτό βέβαια, όπως είπα και στην αρχή, μειώνει τη δυσκολία του τίτλου. Υπάρχει πάντως παράλληλα και ένας, μικρός είναι η αλήθεια, αριθμός γρίφων που ακολουθεί τη λογική της μιας διεξόδου. Όπως είναι κατανοητό, οι συγκεκριμένοι γρίφοι είναι και αυτοί με τη μεγαλύτερη δυσκολία. Σε σύγκριση πάντως με άλλους τίτλους παρεμφερής λογικής, όπως το Braid ή το Portal πχ, θα έλεγα ότι είναι πιο εύκολο. Τουλάχιστον, προσωπικά, ζορίστηκα περισσότερο στα άλλα δυο.
Ο σχεδιασμός των επιπέδων έχει συνήθως αρκετή φαντασία και γίνεται ολοένα και πιο πολύπλοκος και έξυπνος όσο προχωράς στο παιχνίδι. Ακόμα πάντως και στα επίπεδα που με τη πρώτη ματιά δεν εντυπωσιάζουν, έρχονται οι περιορισμοί και τα concepts εκείνα να δώσουν άλλον αέρα, ακόμα και στο πιο συμβατικό ύφος, Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα τα απογειώνουν κιόλας. Τα δε clone concepts ξετυλίγονται σταδιακά στο παιχνίδι, ανανεώνοντας συνεχώς το πρόσωπο του τίτλου και δίνοντας ταυτότητα στους κόσμους του, γεγονός που θεωρώ πολύ σημαντικό. Δε θα μπω στην ανάλυσή τους γιατί, αφενός δε κάνω review, αφετέρου δε θέλω να τα μαρτυρήσω. Θα αρκεστώ λέγοντας ότι, προσωπικά, σε όλα βρήκα ενδιαφέρον, τόσο στα concept καθαυτά, όσο και στους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιήθηκαν.
Τα Bonus είναι πολύ έξυπνα και χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Αυτή που συνδυάζει σκέψη με τεχνική και εκείνη που εστιάζει πολύ περισσότερο στη σκέψη καθαυτή. Στη μια περίπτωση καλείσαι να ολοκληρώσεις τα επίπεδα σε συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο και στην άλλη χρησιμοποιώντας συγκεκριμένο αριθμό κλώνων. Αμφότερα έχουν τη χάρη τους, αλλά προσωπικά ευχαριστήθηκα κομματάκι περισσότερο τη δεύτερη κατηγορία. Αναφορικά με το challenge το όποιο προσφέρουν, μπορώ να πω ότι στα Bonus υπήρχαν επίπεδα που η δυσκολία πραγματικά ήταν αρκετά υψηλή. Νομίζω ότι, σε γενικές γραμμές, με δυσκόλεψαν περισσότερο από το main quest. Σχεδιαστικά βρίσκονται όλα σε πολύ κάλο επίπεδο, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις ευφυέστατου σχεδιασμού. Όπως και στο main quest πάντως, ακόμα κι όταν ο σχεδιασμός του επιπέδου, εκ πρώτης όψεως, δε φαίνεται ιδιαίτερα έξυπνος κι ενδιαφέρον, οι περιορισμοί εκείνοι που βάζει ο τίτλος, με τον τρόπο που τους βάζει, αλλάζουν τα πάντα.
Αισθητικά το παιχνίδι φαντάζει τόσο φρέσκο μέσα στο retro σκηνικό του. Ανοίγει το μάτι από το χρονικά μακρινό και «ξένο» που αποτυπώνει ο τίτλος. Είχα καιρό να δω ένα τόσο μη συμβατικό setting και δε κρύβω ότι το ευχαριστήθηκα δεόντως. Το όλο κλίμα της παλιομοδίτικης Βικτοριανής κουλτούρας, υπό το πρίσμα ενός βουβού κινηματογραφικού flim, σε συνδυασμό με την επιβλητική μουσική επένδυση του παιχνιδιού, δημιουργούν ένα πολύ δυνατό σύνολο και σίγουρα μια μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία. Τα δε σκηνικά, παραπέμπουν σε κλασικές δημιουργίες του βουβού κινηματογράφου. Τα επίπεδα με τους μηχανισμούς και τα γρανάζια πχ, είναι λες και ξεπήδησαν κατευθείαν από το Metropolis.
Τέλος, επειδή είναι σχεδόν σίγουρο ότι, στα περισσότερα επίπεδα, ο τίτλος θα μπει σε άμεσες συγκρίσεις με το Braid. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δε προσπαθεί να κάνει κάτι παρόμοιο με τη δημιουργία του Blow. Υπάρχουν συμβολισμοί στο παιχνίδι, αλλά αυτό το πιο φιλοσοφημένο υπόβαθρο του Braid δε πρόκειται να το βρει κανείς. Οπότε αν κάποιος ζητά από το Winterbottom ένα Braid νούμερο 2, μάλλον δε θα το βρει. Χωρίς, επαναλαμβάνω, αυτό να σημαίνει ότι είναι κενό από συμβολισμούς. Όποιος όμως ζητά ένα ποιοτικό puzzle platform, μέσα από ένα ιδιαίτερο, εντυπωσιακό και επιβλητικό οπτικοακουστικό περιβάλλον, ας το τιμήσει με τη πρώτη ευκαιρία. Για τους fans του genre δε τίθεται καν θέμα. Όποιος πάλι δεν είναι και πολύ fan, ας αποπειραθεί να κάνει ένα διαλειμματάκι από το shooting και το cover, δε πρόκειται να χάσει.
Το τελικό αίσθημα που μου άφησε ο τίτλος είναι ιδιαιτέρως θετικό. Σαν συνολική εμπειρία το βρήκα δυνατό και, παρόλο που δεν είναι Braid, δε θα δίσταζα να το χαρακτηρίσω ως είναι ένα από τα καλύτερα Puzzle/Platformers που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Παράλληλα, τόσο σε σχεδιαστικό, όσο και σε αισθητικό επίπεδο, ο τίτλος αποτελεί μια από τις οάσεις εκείνες απέναντι στα, αρκετά τετριμμένα, πράγματα των τελευταίων χρόνων.
Όσον αφορά το main quest, καταρχήν θα επιμείνω στην άποψη που εξέφρασα παραπάνω, ότι δηλαδή η δυσκολία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο ήθελα και θα περίμενα. Δε μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, με εξαίρεση πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου πραγματικά χρειάστηκε, στη κυριολεξία, να στύψω το μυαλό μου για να βρω τη λύση. Υπάρχει βέβαια η εξήγηση που έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι περισσότεροι γρίφοι μπορούν να λυθούν με παραπάνω από έναν τρόπους. Υπάρχει δηλαδή μια σχετική ελευθερία στο τρόπο επίλυσης η όποια και, σε αντίθεση με τη λογική που ακολουθούν αρκετοί τίτλοι παρόμοιας λογικής, δεν βάζουν τον παίχτη σε ράγες.
Ο developer, πολύ έξυπνα κατά τη γνώμη μου, έχει φροντίσει να απελευθερώσει τον gamer από τη retro λογική της επιβολής του να σκεφτεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, εγκλωβιζόμενος έτσι στο pattern. Αυτό βέβαια, όπως είπα και στην αρχή, μειώνει τη δυσκολία του τίτλου. Υπάρχει πάντως παράλληλα και ένας, μικρός είναι η αλήθεια, αριθμός γρίφων που ακολουθεί τη λογική της μιας διεξόδου. Όπως είναι κατανοητό, οι συγκεκριμένοι γρίφοι είναι και αυτοί με τη μεγαλύτερη δυσκολία. Σε σύγκριση πάντως με άλλους τίτλους παρεμφερής λογικής, όπως το Braid ή το Portal πχ, θα έλεγα ότι είναι πιο εύκολο. Τουλάχιστον, προσωπικά, ζορίστηκα περισσότερο στα άλλα δυο.
Ο σχεδιασμός των επιπέδων έχει συνήθως αρκετή φαντασία και γίνεται ολοένα και πιο πολύπλοκος και έξυπνος όσο προχωράς στο παιχνίδι. Ακόμα πάντως και στα επίπεδα που με τη πρώτη ματιά δεν εντυπωσιάζουν, έρχονται οι περιορισμοί και τα concepts εκείνα να δώσουν άλλον αέρα, ακόμα και στο πιο συμβατικό ύφος, Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα τα απογειώνουν κιόλας. Τα δε clone concepts ξετυλίγονται σταδιακά στο παιχνίδι, ανανεώνοντας συνεχώς το πρόσωπο του τίτλου και δίνοντας ταυτότητα στους κόσμους του, γεγονός που θεωρώ πολύ σημαντικό. Δε θα μπω στην ανάλυσή τους γιατί, αφενός δε κάνω review, αφετέρου δε θέλω να τα μαρτυρήσω. Θα αρκεστώ λέγοντας ότι, προσωπικά, σε όλα βρήκα ενδιαφέρον, τόσο στα concept καθαυτά, όσο και στους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιήθηκαν.
Τα Bonus είναι πολύ έξυπνα και χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Αυτή που συνδυάζει σκέψη με τεχνική και εκείνη που εστιάζει πολύ περισσότερο στη σκέψη καθαυτή. Στη μια περίπτωση καλείσαι να ολοκληρώσεις τα επίπεδα σε συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο και στην άλλη χρησιμοποιώντας συγκεκριμένο αριθμό κλώνων. Αμφότερα έχουν τη χάρη τους, αλλά προσωπικά ευχαριστήθηκα κομματάκι περισσότερο τη δεύτερη κατηγορία. Αναφορικά με το challenge το όποιο προσφέρουν, μπορώ να πω ότι στα Bonus υπήρχαν επίπεδα που η δυσκολία πραγματικά ήταν αρκετά υψηλή. Νομίζω ότι, σε γενικές γραμμές, με δυσκόλεψαν περισσότερο από το main quest. Σχεδιαστικά βρίσκονται όλα σε πολύ κάλο επίπεδο, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις ευφυέστατου σχεδιασμού. Όπως και στο main quest πάντως, ακόμα κι όταν ο σχεδιασμός του επιπέδου, εκ πρώτης όψεως, δε φαίνεται ιδιαίτερα έξυπνος κι ενδιαφέρον, οι περιορισμοί εκείνοι που βάζει ο τίτλος, με τον τρόπο που τους βάζει, αλλάζουν τα πάντα.
Αισθητικά το παιχνίδι φαντάζει τόσο φρέσκο μέσα στο retro σκηνικό του. Ανοίγει το μάτι από το χρονικά μακρινό και «ξένο» που αποτυπώνει ο τίτλος. Είχα καιρό να δω ένα τόσο μη συμβατικό setting και δε κρύβω ότι το ευχαριστήθηκα δεόντως. Το όλο κλίμα της παλιομοδίτικης Βικτοριανής κουλτούρας, υπό το πρίσμα ενός βουβού κινηματογραφικού flim, σε συνδυασμό με την επιβλητική μουσική επένδυση του παιχνιδιού, δημιουργούν ένα πολύ δυνατό σύνολο και σίγουρα μια μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία. Τα δε σκηνικά, παραπέμπουν σε κλασικές δημιουργίες του βουβού κινηματογράφου. Τα επίπεδα με τους μηχανισμούς και τα γρανάζια πχ, είναι λες και ξεπήδησαν κατευθείαν από το Metropolis.
Τέλος, επειδή είναι σχεδόν σίγουρο ότι, στα περισσότερα επίπεδα, ο τίτλος θα μπει σε άμεσες συγκρίσεις με το Braid. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δε προσπαθεί να κάνει κάτι παρόμοιο με τη δημιουργία του Blow. Υπάρχουν συμβολισμοί στο παιχνίδι, αλλά αυτό το πιο φιλοσοφημένο υπόβαθρο του Braid δε πρόκειται να το βρει κανείς. Οπότε αν κάποιος ζητά από το Winterbottom ένα Braid νούμερο 2, μάλλον δε θα το βρει. Χωρίς, επαναλαμβάνω, αυτό να σημαίνει ότι είναι κενό από συμβολισμούς. Όποιος όμως ζητά ένα ποιοτικό puzzle platform, μέσα από ένα ιδιαίτερο, εντυπωσιακό και επιβλητικό οπτικοακουστικό περιβάλλον, ας το τιμήσει με τη πρώτη ευκαιρία. Για τους fans του genre δε τίθεται καν θέμα. Όποιος πάλι δεν είναι και πολύ fan, ας αποπειραθεί να κάνει ένα διαλειμματάκι από το shooting και το cover, δε πρόκειται να χάσει.
.
. Βtw, εγω ετσι το ελυσα!
Comment