The Witcher

[Ramparter]

Ναι δε βλεπω το λογο να μη γινει αλλο θεμα για το Witcher 2.

[丹野]

Ο λόγος είναι ότι εφόσον συνεχίζονται οι περιπέτειες του Ασπρόλυκου, είναι καλύτερο να μπει η αλλαγή ονομασίας του συγκεκριμένου θέματος. Αν η εταιρεία είχε σκοπό να αλλάξει ονομασία, θα το έκανε εδώ και χρόνια, αλλά αφού ο κεντρικός τίτλος παραμένει ο ίδιος, δεν βλέπω εγώ άλλο λόγο να ανοίξω νέο θέμα...

[Altair]

Να ανοίξω εγώ νέο θέμα για το Assassin's Creed Brotherhood;

[丹野]

Άμα θέλεις, αν και θα κάνει πολύ χώρο... Και πολλοί θα βαριούνται να το ψάχνουν... Όλο δικό σου... -_-'

[deus_d0pe]

Ένα search υπόθεση

http://www.gamers-odyssey.com/forums/showthread.php?t=1292

[Titus]

Έβανς, εσύ μια φορά κι έναν καιρό δε θα ξεκίναγες το Planescape?

Επεδη ξέρω ότι σας έχει φάει η αγωνία για το τι παίζω αυτό τον καιρό, θα σας πω να ησυχάσετε - έβαλα επιτέλους το Witcher. Την πρώτη φορά που το είχα βάλει είχα πέσει πάνω σε τεχνικά προβλήματα στην πολύ αρχή και το άφησα. Τώρα, μερικά σχολιάκια στα πολύ γρήγορα.

- Ο Geralt είναι πιο badass από witty και είναι το μόνο που με χαλάει, μαζί με εκείνο το γελοίο πράμα που κάνει να σηκώνει το σπαθί πάνω από το κεφάλι και να τρέχει ώρες ώρες (ευτυχώς μετά το κατεβάζει). Εμφανισιακά είναι ο αγαπημένος μου playable χαρακτήρας σε 3D. Επίσης είναι σωστός σαρδανάπαλος, μόλις τέλειωσα την Act 1 και το κοντέρ μετρά ήδη την Triss, την Abigail, μια σερβιτόρα και μια εύθυμη χωριάτισσα. Όπως λέγανε κι οι W.A.S.P., kill fuck die.

- Οπτικά το παιχνίδι είναι υπέροχο και δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο - μετά μάλιστα από τη μετριότητα της Aurora στο Neverwinter Nights 2, δεν πίστευα ότι μπορούσε να πέσει τόση λεπτομέρεια. Υπάρχουν πάντως προβλήματα στο animation, όπως μοντέλα που κάνουν πατινάζ και, κυρίως, στα frames των animations στη μάχη. ΕΥΤΥΧΩΣ τα μετράει σωστά, αλλά είναι άσχημο το να βλέπεις τον εχθρό να αλλάζει θέση και στάση απότομα.

- Το battle system μου φαίνεται πολύ μέτριο. Είναι ουσιαστικά μια γαρνιρισμένη εκδοχή του κλικ κλικ του Diablo, με κλικ στο σωστό χρόνο για να γίνουν chained επιθέσεις. Υπάρχουν επίσης κάποια evasive manouveurs και 3 διαφορετικά στυλ μαχης και...αυτό είναι (συν τα 5 Signs). Η μάχη πάσχει σοβαρά από αμεσότητα και η σημαντικότερη έλλειψη είναι η απουσία block που σκοτώνει οποιαδήποτε στρατηγική. Σημειώνονται επίσης αδικαιολόγητα μπλοκαρίσματα στις επιθέσεις, πχ λες "βάρα" με strong style και ο αντίπαλος ΠΑΝΤΑ θα το αποφεύγει μέχρι να αλλάξεις σε fast. Το ότι, επίσης, κάθε κλικ δεν είναι ένα χτύπημα αλλά ενεργοποιεί combo που με συγχρονισμό γίνεται chained με δεύτερη, τρίτη και τέταρτη επίθεση, μπορεί να μπερδέψει σε καταστάσεις έντασης απλά και μόνο λόγω αντανακλαστικών. Άλλο σημαντικό μειονέκτημα είναι η έλλειψη jump.

Εν ολίγοις, το καλύτερο σύστημα ξιφομαχίας παραμένει αυτό των Gothic και ειδικά του 3 patchαρισμένου. Άσχετο, αλλά φαντάζεστε ξιφομαχία με bullet time και χειρισμό του σπαθιού με το ποντίκι?

- Εντυπωσιακός ο ρεαλισμός του κόσμου. Όλα μα όλα είναι αποχρώσεις του γκρίζου, υπάρχει πάντα αβεβαιότητα στις επιλογές και χρειάζεται προσοχή στο τι σου λέει κάποιος για να διαμορφώσεις άποψη. Αν και οι περιοχές είναι στο πνεύμα της Bioware (ελάχιστη αλληλεπίδραση και μπόλικο πήγαινε-έλα σε ένα μικρό ή μεγάλο "κλουβί", βλέπε NWN 2 και Dragon Age) οι ρουτίνες των κατοίκων, οι αντδράσεις τους (όταν βρέχει κρύβονται κάτω από υπόστεγα!) και η αρχιτεκτονική είναι πραγματικά. Σου δίνει την αίσθηση της ολοκληρωμένης και δομημένης σύλληψης σε όλα τα επίπεδα, και τίποτα δε βρίσκεται και δεν έχει φτιαχτεί τυχαία.

- Κάπως άβολα μενού με περιττά κλικ και σχετικά μικρό inventory.

- Σενάριο μέχρι στιγμής ενδιαφέρον και ταξιδιάρικο, χωρίς πολλές εξάρσεις.

- Το Poker με ζάρια με βλέπω να μου κλείνει το σπίτι και να με κάνει αλήτη, χειρότερο κόλλημα από το Pazaak του KotoR.

Εν ολίγοις, για πρωτόλειο είναι πέρα από κάθε προσδοκία και σαν RPG είναι αρκετά ως πολύ ενδιαφέρον, με προβλήματα στους μηχανισμούς. Για να δούμε παρακάτω...

[deus_d0pe]

Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σου για το Witcher. Ευτυχώς το θέμα με το σύστημα μάχης δείχνει να βελτιώνεται αισθητά στο sequel. Eκεί που έκανε μπαμ το κακό σύστημα μάχης ήταν στα bosses όπου οι μάχες ήταν εντελώς βαρετές χωρίς ένταση. Το καλύτερο πράγμα στο Witcher είναι ο κόσμος και το σενάριό του και το "ταξιδιάρικο" είναι η κατάλληλη λέξη. Ατμόσφαιρα κόσμου, npcs, διάλογοι, quests είναι όλα πολύ καλά υλοποιημένα.

[丹野]

Εγώ πάντως το The Witcher το βρήκα ένα από τα αγαπημένα μου W-RPG. Μπορεί στο original να κάνανε τραγικά λάθη, αλλά έμαθαν αμέσως μετά την enhanced edition. Είμαι σίγουρος ότι όλα θα βελτιωθούν στο επόμενο The Witcher.

[Vaynard]

συμφωνω απολυτα με τα σχολια σου titus πανω στο witcher keep playing!

Άσχετο, αλλά φαντάζεστε ξιφομαχία με bullet time και χειρισμό του σπαθιού με το ποντίκι?

κατι σαν το die by the sword+bullet time δηλαδη?

[Titus]

κατι σαν το die by the sword+bullet time δηλαδη?

Το ότι ξέρεις κι έχεις παίξει το Die By The Sword σε κατατάσσει αυτόματα στην κατηγορία των Σοφών Γέρων από την Ανατολή :resp:

Η έλλειψη block στις μάχες είναι πολύ σημαντικό πράγμα, γιατί τις έχει μετατρέψει σε δυο τύπους που στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλο και περιμένουν να αδειάσουν οι health bars τους. Δεν καταλαβαίνεις οπτικά πότε γίνεται dodge ή parry, και αυτό με πήγε πολλά χρόνια πίσω.

Ένα άλλο στοιχείο της γραφής του παιχνιδιού που μου αρέσει πάρα πολύ είναι το πως μια τοποθεσία ή μια λεπτομέρεια σε ένα quest ή διάλογο δεν είναι ξεκομμένο μέρος της κάθε αποστολής, αλλά εμφανίζεται ξανά και ξανά σε άλλες αποστολές και διαλόγους.

[Titus]

Αντέγραψα 3 - 4 posts εδώ και συνεχίζω την κουβέντα.

Κάτι άλλο που προσθέτει πάρα πολλά στο παιχνίδι και είναι ασυνήθιστο είναι οι αναφορές του. Το πρώτο chapter είναι βασισμένο σε πολύ μεγάλο βαθμό στο ιστορικό 12ο τεύχος του Hellblazer, ένα κομβικό και πασίγνωστο τεύχος με έναν πιτσιρικά αναρχοπάνκ Constantine να πηγαίνει με κάτι φίλους του να κάνει τελετή σε ένα στοιχειωμένο σπίτι. Το στοιχειό βέβαια είναι ένα τεράστιο φρικιαστικό σιχαμερό Hellhound που στον κόσμο μας λόγω της κοκοποίησης ενός μικρού κοριτσιού - ακριβώς όπως και στο Witcher. Το δεύτερο κεφάλαιο αποδίδει φόρο τιμής στη νουάρι αστυνομική λογοτεχνία. Ένας βασικός χαρακτήρας, ο Raymond Marlowe, ονομάζεται έτσι από το Raymond Chandler, έναν κλασσικό και διάσημο συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας το '40 και το '50, και τον κεντρικό χαρακτήρα του, τον Philip Marlowe, τον πρώτο κυνικό μοναχικό ντετέκτιβ με καπαρτίνα και καπέλο, με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι και ένα τσιγάρο στο άλλο, που ο κυνισμός του είναι στην πραγματικότητα πικρία κουλουπού κουλουπού, πολύ μαυρίλα καταστάσεις. Για αυτό και στο παιχνίδι φορά εκείνον τον πολύ περίεργο γιακά. Επίσης, ένας άλλος τρίτος χαρακτήρας στο σενάριο λέγεται Thaler, όπως λεγόταν ένας από τους κακούς στο εμβληματικό νουάρ "Ο κόκκινος θερισμός" του Ντάσιελ Χάμμετ.

Για το δεύτερο κεφάλαιο και τη βασική του αποστολή, πρέπει να είνα το πιο καλοδουλεμένο και πολύπλοκο κομμάτι RPG που έχω δει ποτέ, με τη γνωστή εξαίρεση. Ξεχάστε τη δίκη του Kotor ή κάποια κομμάτια του Bloodlines. Μεσαιωνική λύση εγκλημάτων και τα μυαλά στα κάγκελα, και μάλιστα μια τόσο δαιδαλώδης πλοκή και τόσο αλληλοεμπλεκόμενες quests σε όλο το κεφάλαιο που καταργείται η έννοια του "λάθους" και του "κάτι έχασα". Όλα είναι θεμιτές καταλήξεις, και για να είμαι ειλικρινής στη νεκροψία κόντεψα να κατηγορήσω τον Κάκλσταϊν τον αλχημιστή και με έσωσε το ότι ήθελα να δω όλους τους πιθανούς διαλόγους. Και παλι όμως είναι απόλυτα θεμιτό μέσα στο παιχνίδι να κάνεις λάθος και να υποστείς τις συνέπειες.

ΕΥΓΕ! Πάμε για άλλα!

[Titus]

Triple post, yay!

Το τερμάτισα λοιπόν, και αδημονώ για το δεύτερο μέρος.

Όσο αφορά το gameplay δεν έχω κάτι να προσθέσω σε όσα έγραψα παραπάνω. Οι μάχες είναι πολύ μέτριες, ο Geralt γίνεται υπερβολικά δυνατός και λοιπές παιδικές και μη ασθένειες. Εκεί που το παιχνίδι τα δίνει όλα είναι στην πλοκή και τις καταστάσεις που συναντάς. Είναι ένα από τα παιχνίδια με το πιο έντονο ανθρώπινο στοιχείο που έχω παίξει ποτέ. Η ιδέα της ανθρωπιάς (και της ανθρώπινης φύσης, με όλες τις αδυναμίες, τη μεγαλοσύνη και τις γκρίζες ζώνες της) είναι πανταχού παρούσα, ο γκρίζος ισοπεδωτικός ρεαλισμός της πολιτικής το ίδιο, η αίσθηση του καθήκοντος (και η ερώτηση του τι είναι καθήκον σε τελική ανάλυση) το ίδιο, και οι διάλογοι απολαυστικοί. Ένα πραγματικά ΩΡΙΜΟ παιχνίδι με ελάχιστες συμβάσεις και ευκολίες στη γραφή του. Επέλεξα να το παίξω neutral και δε μετάνιωσα για την επιλογή - η γραφή ήταν πολύ πιστή στο πνεύμα των βιβλίων και του λογοτεχνικού Geralt. Αυτό που με ενόχλησε λίγο ήταν το ίδιο το κεντρικό σενάριο. Επειδή η σειρά των βιβλίων του Witcher έχει τελειώσει με τρόπο που δεν επιδέχεται κανένα sequel, οι συγγραφείς επέλεξαν να τοποθετήσουν το παιχνίδι ΜΕΤΑ από αυτά τα γεγονότα και ξεκινούν με έναν αμνησιακό Geralt που σε όλο το παιχνίδι συναντά παλιούς γνωστούς και φέρεται σα χαζός. Αυτό, πολύ απλά, δε λειτουργεί και αφαιρεί αρκετούς πόντους από τη συνοχή του παιχνιδιού. Το άλλο ζήτημα του σεναρίου είναι η ακροβασία του φινάλε που...εχμ...μιεεεεεεχ...Είναι γεγονός πάντως ότι η CD Project μετέφερε απόλυτα πιστά και με πολύ μεγάλο σεβασμό στο πνεύμα του δημιουργού τη σειρά, προσφέροντάς μας σκηνές ανθολογίας. Το ότι το δεύτερο μέρος έχει διαφορετικό σύστημα μάχης, ΑΚΟΜΑ καλύτερα γραφικά (έστω και με τον Geralt να μοιάζει με ξυλοκόπο από το Όρεγκον) και τη συνέχεια του πρώτου μέρους, με ίντριγκες, πολιτικές δολοφονίες και μια δύσκολη σχέση με μια ισχυρή μάγισσα με κάνει να χοροπηδώ ανύσηχος.

Γουστάρω.:phil::resp:

[Evans]

Δε με λες τίτους, αξίζει να διαβάσει κανείς τα βιβλία πριν παίξει το παιχνίδι; Θεωρείς ότι έχουν να σου προσφέρουν κάτι; Λογοτεχνικά τα βιβλία λένε τίποτα; Ηλίθιες ερωτήσεις μάλλον, αλλά απάντησε αν έχεις όρεξη .

[丹野]

Δε με λες τίτους, αξίζει να διαβάσει κανείς τα βιβλία πριν παίξει το παιχνίδι; Θεωρείς ότι έχουν να σου προσφέρουν κάτι; Λογοτεχνικά τα βιβλία λένε τίποτα; Ηλίθιες ερωτήσεις μάλλον, αλλά απάντησε αν έχεις όρεξη .

Δεν το έχω διαβάσει ακόμα, αλλά βέβαια αξίζει για λογοτεχνικούς λόγους. Πολλές φορές τα παιχνίδια δεν μπορούν να πάρουν κάτι βασισμένο από τα βιβλία...

[Evans]

Εννοώ αν αξίζει... λογοτεχνικά, αν παρουσιάζει... λογοτεχνικό ενδιαφέρον.