Βρίσκομαι γύρω στις 10 ώρες παιχνιδιού κι ακόμα πολύ αρχή. Δεν βιάζεται το παιχνίδι οπότε δε βιάζομαι κι εγώ.
Ένα ωραίο στοιχείο είναι ότι πρόκειται για αρκετά ευέλικτο τίτλο. Ξεκινώντας έχεις όλες τις επιλογές της HUD και του interface ενεργοποιημένες. To Αim Assist κλειδώνει στο στόχο, ο objective tracker μόνιμα κολλημένος πάνω από τη κεφάλα σου, εικονίδια μας υποδεικνύουν αν είμαστε σε stealth mode, αν μπορούμε να σκαρφαλώσουμε κάπου, αν μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε με κάτι, τα αντικείμενα που αλληλεπιδράμε έχουν το χαρακτηριστικό highlight feature....
Για τον παίχτη που θα θελήσει ίσως να τρέξει το παιχνίδι από objective σε objective σε μια CoD/Halo shooting λογική όλες οι παραπάνω ενδείξεις ή έστω οι περισσότερες εξυπηρετούν.
Γνώμη μου είναι πως το παιχνίδι πνίγεται ασφυκτικά με όλες αυτές τις επιλογές ενεργοποιημένες. Αν θέλετε να αποκομίσετε τη πραγματική εμπειρία που προσφέρει το Dishonored, κλείστε τα πάντα. Αν όχι όλα, τα περισσότερα.
Το παιχνίδι μεταμορφώνεται σε εκείνο που πραγματικά είναι. Χωρίς objective tracker ξαφνικά η υποσυνείδητη γραμμική λογική του πηγαίνω από το Α στο Β εξατμίζεται και βρίσκεσαι μόνος στον κόσμο του τίτλου με όπλο τη παρατηρητικότητά σου. Χωρίς highlighted αντικείμενα αφενός η ατμόσφαιρα δεν σπάει από τα "φωτάκια" σε πόρτες και σκάλες, αφετέρου πέφτουν αισθητά οι ρυθμοί αφού από το μηχανικό κοίταγμα ενός χώρου για highlighted αντικείμενα η προοπτική μετατοπίζεται στην οξυδέρκεια του παίκτη. Χωρίς εικονιδιάκια που να προειδοποιούν για το παραμικρό, οι αισθήσεις απελευθερώνονται από τα αυστηρά όρια της όρασης και το gameplay γίνεται πιο οργανικό. Μετρήστε αδρεναλίνη όταν υπάρχουν ορατά εικονιδιάκια που προειδοποιούν το awareness των εχθρών και όταν δεν υπάρχουν και χρειάζεται να βασιστείτε στον ήχο. Καμία σχέση.
Υπάρχει βέβαια ανα πάσα στιγμή αυτή η επιλογή να ενεργοποιήσουμε ή να απενεργοποιήσουμε τα πάντα κι αυτή η ευελιξία είναι υπέρ μας όμως η αλήθεια είναι ότι άλλο παιχνίδι θα παίξουν όσοι επιλέξουν να έχουν τις βοήθειες ανοιχτές και άλλο όσοι δεν τις έχουν.
Ένα άλλο + στο τίτλο είναι η απόκριση τόσο σε keyboard/mouse όσο και σε gamepad. Άψογη και στις δύο περιπτώσεις.
Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι σε αυτές τις πρώτες ώρες δεν βρίσκω το stealth play του το ίδιο εθιστικό με αυτό του Deus Ex: HR. Βασικός - και μοναδικός φαντάζομαι, υπαίτιος για αυτό είναι η απουσία τρίτου προσώπου στο stealth. Έδεσε τόσο αρμονικά το Deus Ex πρώτο και τρίτο πρόσωπο που πλέον μου φαίνεται απαραίτητο. Και το γαμώτο είναι ότι η εμφάνιση του Corvo είναι φοβερή!
Από δυνάμεις το Blink μου αρέσει πάρα πολύ. Και μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντισταθώ στο συνδυασμό Blink με quick assassination. Γενικά μου είναι πολύ δύσκολο να κινούμαι χωρίς να σκοτώνω. Ο Corvo είναι assassin και ειδικά με σπαθί ως κύριο όπλο πάει χαράμι ο τίτλος του. Ναι μεν το παιχνίδι ανταμοίβει ένα καθαρά ειρηνικό πέρασμα από κάποιο επίπεδο, δεν διαχωρίζει όμως τόσο ξεκάθαρα τη θέση όπως στο HR, αφού οι ανταμοιβές δεν σε σπρώχνουν να παίξεις απόλυτα αναίμακτα. Νομίζω είναι και το στήσιμο του τίτλου τέτοιο που σε θέλει να μετράς διαφορετικά την κάθε περίσταση χωρίς να έχεις απαραίτητα καρφωμένο στο μυαλό το πως θα περάσεις μια περιοχή χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Πρέπει να παίξω περισσότερο για να το διαπυστώσω, πάντως μέχρι στιγμής αν και παίζω όσο πιο αθόρυβα γίνεται, υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να αντισταθώ στο σάλτο από τη ταράτσα και το κάρφωμα του σπαθιού στο σβέρκο του αντιπάλου που βρίσκεται από κάτω.
Η ατμόσφαιρα και το αργό τέμπο μαγνητίζουν. Μου αρέσει που μπορώ να αράζω στις ταράτσες παρακολουθώντας τα paths των αντιπάλων μέχρι να βρω ανοιχτό πεδίο να δράσω. Ο Corvo είναι γάτα στις κινήσεις του. Το βάθος παραμετροποίησης μέσω των skills δεν είναι σαν εκείνο του Deus Ex, υπάρχουν αισθητά λιγότερα πράγματα που μπορείς να μάθεις/αναβαθμίσεις επομένως περιμένω να δω τι προκλήσεις θα δώσει το level design στη συνέχεια.
Δεν έχω καταφέρει ακόμα να ταυτιστώ με το εικαστικό μέρος του παιχνιδιού, μου φαίνεται λίγο οτινάναι. Ειδικά στους εσωτερικούς χώρους η διακόσμιση δεν δίνει κάποιο συγκεκριμένο στίγμα, μια συνοχή εικαστικά. Είναι λες και κάποιος πέταξε μερικά έπιπλα από 'δω, κάποια βιβλία από 'κει, γέμισε τους τοίχους με - τις απαραίτητες - αφίσες και έφτιαξε δωμάτια. Οι εσωτερικοί χώροι ειδικά θυμίζουν πολύ το Half Life 2 και νομίζω έχει ξεπεραστεί πια αυτό. Στα Bioshock, Singularity και Deus Ex π.χ. την έβρισκα αυτή τη συνοχή. Θα μου πεις που κολλάς τώρα, αλλά οκ, μέρος της ατμόσφαιρας είναι κι αυτό
Θα δούμε παρακάτω....
Η ιστορία δείχνει λίγο μουδιασμένη είναι η αλήθεια εκτός κι αν κλιμακώνεται στη πορεία. Φέρνει περισσότερο σε δικαιολογία για το gameplay πράγμα που δε με χαλάει και τόσο. Τα voice overs είναι λίγο περισσότερο βλαχοαμερικάνικα για τους Λόρδους και Ευγενείς που συναντάς ενώ το soundtrack είναι τρομερά ταιριαστό με το σάπιο mood της πόλης.
Ένα ωραίο στοιχείο είναι ότι πρόκειται για αρκετά ευέλικτο τίτλο. Ξεκινώντας έχεις όλες τις επιλογές της HUD και του interface ενεργοποιημένες. To Αim Assist κλειδώνει στο στόχο, ο objective tracker μόνιμα κολλημένος πάνω από τη κεφάλα σου, εικονίδια μας υποδεικνύουν αν είμαστε σε stealth mode, αν μπορούμε να σκαρφαλώσουμε κάπου, αν μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε με κάτι, τα αντικείμενα που αλληλεπιδράμε έχουν το χαρακτηριστικό highlight feature....
Για τον παίχτη που θα θελήσει ίσως να τρέξει το παιχνίδι από objective σε objective σε μια CoD/Halo shooting λογική όλες οι παραπάνω ενδείξεις ή έστω οι περισσότερες εξυπηρετούν.
Γνώμη μου είναι πως το παιχνίδι πνίγεται ασφυκτικά με όλες αυτές τις επιλογές ενεργοποιημένες. Αν θέλετε να αποκομίσετε τη πραγματική εμπειρία που προσφέρει το Dishonored, κλείστε τα πάντα. Αν όχι όλα, τα περισσότερα.
Το παιχνίδι μεταμορφώνεται σε εκείνο που πραγματικά είναι. Χωρίς objective tracker ξαφνικά η υποσυνείδητη γραμμική λογική του πηγαίνω από το Α στο Β εξατμίζεται και βρίσκεσαι μόνος στον κόσμο του τίτλου με όπλο τη παρατηρητικότητά σου. Χωρίς highlighted αντικείμενα αφενός η ατμόσφαιρα δεν σπάει από τα "φωτάκια" σε πόρτες και σκάλες, αφετέρου πέφτουν αισθητά οι ρυθμοί αφού από το μηχανικό κοίταγμα ενός χώρου για highlighted αντικείμενα η προοπτική μετατοπίζεται στην οξυδέρκεια του παίκτη. Χωρίς εικονιδιάκια που να προειδοποιούν για το παραμικρό, οι αισθήσεις απελευθερώνονται από τα αυστηρά όρια της όρασης και το gameplay γίνεται πιο οργανικό. Μετρήστε αδρεναλίνη όταν υπάρχουν ορατά εικονιδιάκια που προειδοποιούν το awareness των εχθρών και όταν δεν υπάρχουν και χρειάζεται να βασιστείτε στον ήχο. Καμία σχέση.
Υπάρχει βέβαια ανα πάσα στιγμή αυτή η επιλογή να ενεργοποιήσουμε ή να απενεργοποιήσουμε τα πάντα κι αυτή η ευελιξία είναι υπέρ μας όμως η αλήθεια είναι ότι άλλο παιχνίδι θα παίξουν όσοι επιλέξουν να έχουν τις βοήθειες ανοιχτές και άλλο όσοι δεν τις έχουν.
Ένα άλλο + στο τίτλο είναι η απόκριση τόσο σε keyboard/mouse όσο και σε gamepad. Άψογη και στις δύο περιπτώσεις.
Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι σε αυτές τις πρώτες ώρες δεν βρίσκω το stealth play του το ίδιο εθιστικό με αυτό του Deus Ex: HR. Βασικός - και μοναδικός φαντάζομαι, υπαίτιος για αυτό είναι η απουσία τρίτου προσώπου στο stealth. Έδεσε τόσο αρμονικά το Deus Ex πρώτο και τρίτο πρόσωπο που πλέον μου φαίνεται απαραίτητο. Και το γαμώτο είναι ότι η εμφάνιση του Corvo είναι φοβερή!
Από δυνάμεις το Blink μου αρέσει πάρα πολύ. Και μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντισταθώ στο συνδυασμό Blink με quick assassination. Γενικά μου είναι πολύ δύσκολο να κινούμαι χωρίς να σκοτώνω. Ο Corvo είναι assassin και ειδικά με σπαθί ως κύριο όπλο πάει χαράμι ο τίτλος του. Ναι μεν το παιχνίδι ανταμοίβει ένα καθαρά ειρηνικό πέρασμα από κάποιο επίπεδο, δεν διαχωρίζει όμως τόσο ξεκάθαρα τη θέση όπως στο HR, αφού οι ανταμοιβές δεν σε σπρώχνουν να παίξεις απόλυτα αναίμακτα. Νομίζω είναι και το στήσιμο του τίτλου τέτοιο που σε θέλει να μετράς διαφορετικά την κάθε περίσταση χωρίς να έχεις απαραίτητα καρφωμένο στο μυαλό το πως θα περάσεις μια περιοχή χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Πρέπει να παίξω περισσότερο για να το διαπυστώσω, πάντως μέχρι στιγμής αν και παίζω όσο πιο αθόρυβα γίνεται, υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να αντισταθώ στο σάλτο από τη ταράτσα και το κάρφωμα του σπαθιού στο σβέρκο του αντιπάλου που βρίσκεται από κάτω.

Η ατμόσφαιρα και το αργό τέμπο μαγνητίζουν. Μου αρέσει που μπορώ να αράζω στις ταράτσες παρακολουθώντας τα paths των αντιπάλων μέχρι να βρω ανοιχτό πεδίο να δράσω. Ο Corvo είναι γάτα στις κινήσεις του. Το βάθος παραμετροποίησης μέσω των skills δεν είναι σαν εκείνο του Deus Ex, υπάρχουν αισθητά λιγότερα πράγματα που μπορείς να μάθεις/αναβαθμίσεις επομένως περιμένω να δω τι προκλήσεις θα δώσει το level design στη συνέχεια.
Δεν έχω καταφέρει ακόμα να ταυτιστώ με το εικαστικό μέρος του παιχνιδιού, μου φαίνεται λίγο οτινάναι. Ειδικά στους εσωτερικούς χώρους η διακόσμιση δεν δίνει κάποιο συγκεκριμένο στίγμα, μια συνοχή εικαστικά. Είναι λες και κάποιος πέταξε μερικά έπιπλα από 'δω, κάποια βιβλία από 'κει, γέμισε τους τοίχους με - τις απαραίτητες - αφίσες και έφτιαξε δωμάτια. Οι εσωτερικοί χώροι ειδικά θυμίζουν πολύ το Half Life 2 και νομίζω έχει ξεπεραστεί πια αυτό. Στα Bioshock, Singularity και Deus Ex π.χ. την έβρισκα αυτή τη συνοχή. Θα μου πεις που κολλάς τώρα, αλλά οκ, μέρος της ατμόσφαιρας είναι κι αυτό

Η ιστορία δείχνει λίγο μουδιασμένη είναι η αλήθεια εκτός κι αν κλιμακώνεται στη πορεία. Φέρνει περισσότερο σε δικαιολογία για το gameplay πράγμα που δε με χαλάει και τόσο. Τα voice overs είναι λίγο περισσότερο βλαχοαμερικάνικα για τους Λόρδους και Ευγενείς που συναντάς ενώ το soundtrack είναι τρομερά ταιριαστό με το σάπιο mood της πόλης.
Comment