Crash Bandicoot - N Sane Trilogy

[Raf]

Την πρώτη φορά που σε τράκαρα στο ίντερνετ στο nintendo.gr το 2004, είχες υπογραφή "Αν γνωρίζετε κάποιο εύκολο παιχνίδι στείλτε μου pm".

[Ramparter]

Ηταν inside joke

[Xeno]

Επεσε προσφατα στα χερια μου η τριλογια και ειπα να δοκιμασω κι εγω γιατι τελευταια φορα που εκανα μια αποπειρα πρεπει να ηταν στο psp πριν 10 χρονια τουλαχιστον.
Φυσικα αρχισα παλι απο το 1 και δε μου πηρε και πολλη ωρα για να θυμηθω τι με ειχε εκνευρισει παλια. Το οτι υπαρχουν θεματακια με physics/hit detection δεν ειναι καν σοβαρο παραπονο, αν και ειναι κατι υπαρκτο. Το καταλαβαινω ισως σε παιχνιδι 25ετιας, αλλα οσο να ναι περιμενα να χουν λυθει αυτα τα θεματα σε ενα ριμεικ. Καπου διαβασα πως στο ριμεικ χρησιμοποιησαν τα physics του 3 και στα 1/2 οποτε αυτο δημιουργησε καποια προβληματακια που δε θα υπηρχαν κατα τ' αλλα.

Το κυριο θεμα μου βεβαια δεν ειναι αυτο. Πιστευω πως το franchise σε μεγαλο βαθμο γινεται δυσκολο για τους λαθος λογους. Ειναι φτιαγμενο πανω σε ενα "λαθος" premise πως ειναι και καλα λογικο να κινεισαι καθετα και σχεδον παντα προς την πανω μερια της οθονης σε ενα 3d platformer φτιαγμενο σε μια απολυτα 2d λογικη. Το προβλημα ειναι εμφανες σε συγκεκριμενες πιστες τυπου road to nowhere / the high road που απαιτουν αλματα ακριβειας οταν το παιχνιδι δε μπορει να σου δωσει καποια αντιληψη βαθους. Δεν ξερω αν καποιος θα το πει αυτο γαματο και challenging, εγω θα το πω flawed game design παντως.

Το παιχνιδι κατα τ' αλλα δεν ηταν κακο δεδομενου και του ποτε βγηκε και εν τελει μου αφησε καλυτερη εντυπωση απο το 2 και σιγουρα απο το 3 που μου φανηκε το χειροτερο με μεγαλη διαφορα.
Το 1 ηταν πιο challenging, το 2 πιο προσιτο και το 3 θα λεγα πως δεν ηξερε τι ηθελε να ειναι, οντας γεματο με ανουσιες gimmicky πιστες που δεν προσφερουν τιποτα ουσιαστικο. Να πω πως απλα ολοκληρωσα τα 3 παιχνιδια και δεν ασχοληθηκα με extra content, οποτε τα κρινω σε αυτη τη βαση.

Θα πω μπραβο στην ND που εφτιαξε ενα παιχνιδι με στοιχεια που τοτε δεν υπηρχαν. Η ολη προσεγγιση στη δυσκολια μου θυμησε κατι μεταξυ arcade games των early 90s και modern indie games. Μικρα παιχνιδια με challenge, cheap deaths, obstacle courses, time trials, collectibles, unlockables etc. Τα περισσοτερα εξ' αυτων θεωρουνται δεδομενα τα τελευταια 10 χρονια, αλλα τοτε δεν υπηρχε κατι τετοιο.

Περαν αυτου το γενικοτερο level design το βρηκα ικανοποιητικο, ενω να πω επισης πως η μουσικη επενδυση του τιτλου μου φανηκε ιδιαιτερως αδιαφορη και το λεω αυτο γιατι τα περισσοτερα platformers της εποχης ειχαν πολυ ιδιαιτερα soundtracks.

Καταλαβαινω πως δεν εχω δει το 100% που εχουν να δωσουν αυτα τα παιχνιδια, αλλα με τα οσα ειδα πιστευω πως ειναι ενα καλο B tier platforming franchise. Υπηρχαν αρκετες καλες ιδεες, αλλα η εκτελεση τους οσο να ναι δεν ηταν τελεια. Τα οσα ειπα περι αντιληψης βαθους σε μεγαλο μερος του platforming challenge του παιχνιδιου παραμενουν το κυριο ατοπημα που καταλογιζω στον τιτλο αν και αυτο αναφερεται κυριως στο 1ο παιχνιδι της σειρας. Κατα τ' αλλα τα οποια cheap deaths θα λεγα πως ηταν καθαρα απο trial and error obstacle courses, πραγμα οχι ιδανικο, αλλα σιγουρα οχι και εκνευριστικο.