A Gamer's Diary

[Xeno]

17. Earthbound (SNES)

Το Earthbound καταφερε με τον τροπο του να θεωρειται ενα απο τα πιο cult/iconic παιχνιδια του SNES και ζυγιζοντας γνωμες σε διαφορα σαιτ και φορα κτλ σχηματιζεις την εντυπωση πως για πολυ κοσμο στεκεται επαξια διπλα στα βαρια ονοματα της εποχης οπως το FF6 και το Chrono Trigger.
Παντα ημουν περιεργος να δω προς τι το hype και η τοσο δυνατη fan base μεχρι που καποια στιγμη περυσι το τελειωσα μεσα σε ενα (το πολυ) 30ωρο.

Οπτικοακουστικα το παιχνιδι σου βγαζει ενα feel good vibe. Ειναι χαριτωμενο, εχει στιλ, εχει ευχαριστη μουσικη και δε θυμιζει σε τιποτα τα κλισε του ειδους, αφου διαδραματιζεται στην εποχη στην οποια βγηκε λιγο πολυ. Οι εχθροι μπορει να ειναι οι πανκ/σκειταδες εφηβοι, οι χαρακτηρες εχουν για οπλα baseball bats, frying pans και rocket launchers και για να κανεις save παιρνεις τηλεφωνο τον πατερα σου, ενω κατα διαστηματα παιρνεις τηλεφωνο και τη μανα σου επειδη ο καημενος ο Ness νιωθει homesick και αυτο επηρεαζει τα στατιστικα του.

Το modern day setting βεβαια ειναι απλα η αρχη του παιχνιδιου. Το Earthbound ειναι τερμα "ξεχωριστο" με τον τροπο του και ο κοσμος εν τελει εχει αρκετες ιδιαιτεροτητες και το καθε τι ειναι τερμα quirky που λενε, αφου καταληγεις να βλεπεις αρκετα σουρεαλιστικα σκηνικα και settings και γενικα το παιχνιδι δεν παιρνει στα σοβαρα τον εαυτο του.

To localization ειναι πολυ καλο και δινει μια διαφορετικη νοτα στο τι ειχαμε συνηθισει ως τοτε. To character development των πρωταγωνιστων ειναι υπερβολικα βασικο θα ελεγα αν και το supporting cast δεν ειναι αμελητεο και αναπτυσσεται και αυτο σε καποιον βαθμο με μικρα side-stories κτλ. Οπως και να χει δεν αποτελει καποιο απο τα δυνατα στοιχεια του τιτλου και το ιδιο ισχυει και για την πλοκη γενικοτερα. Το παιχνιδι κερδιζει τους οποιους ποντους κερδιζει απο το ποσο ασυνηθιστο ειναι σε σχεση με τα fantasy themed RPGs που βλεπαμε μονιμως, αλλα περαν αυτου η πλοκη ειναι πολυ λιτη και χωρις εκπληξεις.

Στο δια ταυτα, ζυγιζοντας τα ολα αυτα μαζι μπορω να πω πως το τελικο αποτελεσμα ηταν στην καλυτερη μετριο και πως παιζοντας κατι τετοιο τωρα δε θα το θεωρουσα αξιομνημονευτο για καποιον λογο. Γενικα πιστευω πως το μεγαλυτερο μερος της fan base ειναι ατομα στην αμερικη που πρωτοπαιξαν το παιχνιδι οταν ηταν εφηβοι και ηταν και πανω κατω το πρωτο τους RPG και οσο να ναι δεθηκαν αρκετα μαζι του γιατι ειναι προσιτο, ευχαριστο και οσο να ναι μπορουσαν να ταυτιστουν πιο ευκολα με τον Ness και τις πολεις του παιχνιδιου παρα με τις περιπετειες του Crono ή της Terra.

Παμε στα του gameplay τωρα. Το παιχνιδι παιζει χωρις random encounters. Οι εχθροι ειναι ορατοι στο χαρτη και σε καθε δωματιο που μπαινεις μπορεις απλα αν δεις πολλους εχθρους να βγεις και να ξαναμπεις π.χ. μεχρι να το φερεις στα μετρα σου το ολο θεμα. Το pesrspective στις μαχες θυμιζει Dragon Quest και το ιδιο ισχυει και στα μενου οπου αντι να κανεις interact με τα παντα με τη μια πατας Α για να ανοιξει το menu τυπου talk/use κτλ. Καποιος ειχε τη φαϊνη ιδεα να βαλει το απευθειας talk στο L, ακυρη αποφαση αλλα δε βαριεσαι.
Το παιχνιδι εισαγει το στοιχειο του να τελειωνουν αμεσως οι μαχες με εχθρους σημαντικα χαμηλοτερου level, πραγμα αν μη τι αλλο ευχαριστο. Το αλλο που δεν ειχαμε (ισως) δει ως τοτε ειναι το οτι χανεις HP σταδιακα, οποτε ακομα και αν φας καποιο lethal blow, αν δρασεις αμεσα προλαβαινεις να κανεις heal ή οτιδηποτε αλλο πριν πεθανεις.

Μεγαλο παραπονο για μενα αποτελει το item management του παιχνιδιου. Καθε χαρακτηρας μπορει να κουβαλαει λιγα αντικειμενα πανω του (νομιζω 16 και ισως να λεω και πολλα) και οτιδηποτε αλλο το κανεις stash στο πιο ενοχλητικο συστημα στα χρονικα. Παιρνεις τηλεφωνο και ερχονται και καλα απο μια εταιρεια και σου κανουν pick-up μεχρι 4 αντικειμενα τη φορα ετσι ωστε να γινουν store και οποτε χρειαστεις κατι αλλο πρεπει να ξαναπαρεις τηλεφωνο και να σου φερουν μεχρι 4 αντικειμενα. Οταν οι χαρακτηρες εχουν γεματο inventory αυτο ειναι πονοκεφαλος γιατι τρως απειρο χρονο μεχρι να παρεις και να αφησεις αυτα που θες. Το ολο συστημα ειναι αρκετα εκνευριστικο και αποτελει παραδειγμα του τι με χαλασε στον τιτλο (προβληματικο gameplay για χαρη καποιου χαριτωμενου αστειου/gameplay element).

Η δυσκολια επισης νομιζω πως δεν ηταν αρκετα balanced. Το παιχνιδι ειναι δυσκολουτσικο στην αρχη και μετα η δυσκολια πεφτει αρκετα(οταν το party μεγαλωνει). Καπου προς το τελος υπαρχουν μεγαλα difficulty spikes με καποια αρκετα ζορικα dungeons και σε καποιο σημειο ενιωσα πως γινεται λιγο αγγαρεια το ολο θεμα. Η τελικη μαχη επισης εχει διαφορες ιδιαιτεροτητες και επισης δε μπορω να πω πως με κερδισε (απο ενα σημειο και μετα πρεπει να παιξεις με μη συμβατικο τροπο αν μπορω να το πω ετσι, αλλιως η μαχη δεν τελειωνει).

Το Earthbound ηταν φιλοδοξο και οντως εσπασε πολλα κλισε της εποχης, εχοντας μια πολυ ιδιαιτερη ταυτοτητα μιας και ακομα και τωρα δε βλεπουμε τετοια RPGs αλλα 99% βλεπουμε fantasy themed και sci-fi themed RPGs μονο. Οι χαρακτηρες και η πλοκη δε με κερδισαν, αλλα καταλαβαινω το γιατι το ολο συνολο αρεσε (το αποδιδω βεβαια και σε τεραστιο βαθμο στον παραγοντα νοσταλγια). Το gameplay ειναι αρκετα συμβατικο με 1-2 νεες ιδεες, αλλα και καποια αλλα θεματα που πανε το παιχνιδι πισω.
Σκεφτομουν πως μετα απο το Earthbound θα επαιζα και το Mother 3, αλλα δε βλεπω να γινεται κατι τετοιο ποτε, γιατι δεν ξερω αν εχω ορεξη να ξοδεψω αλλες 30 ωρες για κατι το οποιο ισως να μη με κερδισει αρκετα (εν τω μεταξυ λενε πως M3>EB). Στο ερωτημα αν καποιος αξιζει να παιξει σημερα το Earthbound δε θα μπορουσα ευκολα να πω ναι. Δεν ειμαι και αρνητικος αλλα στην καλυτερη ειμαι τελειως ουδετερος.

TL;DR

Το ολο πακετο φαινεται πολυ ενδιαφερον και υποσχομενο εκ πρωτης, αλλα του λειπει το κατι παραπανω που θα το κανει να μπορει να σταθει διπλα στα βαρια πυροβολικα εκεινης της εποχης.

B+ tier

[Xeno]

Έχεις παίξει κάποιο από τα Soulblazer/Illusion of Gaia;
Το παιχνίδι έχει difficulty spikes (ειδικά σε μάχες με αρχηγούς);

Το IoG για λιγες ωρες οποτε δε μπορω να κανω καποια συγκριση, αλλα οπως ειναι αναμενομενο το Terranigma εχει σιγουρα πιο polished gameplay / battle system.
To Terranigma εχει ενα πολυ γνωστο difficulty spike σε 1 boss (Bloody Mary για οποιον το εχει παιξει) και απο κει και περα δεν εχει κατι τρελο. Ζοριστηκα σε μερικα bosses αλλα μονο ενα ηθελε σοβαρο grinding και τα αλλα ηταν πιο πολυ θεμα δικιας μου "στρατηγικης".

[Xeno]

18. Paper Mario (N64)

Παμε σε κατι που δεν περιμενα να παιξω ποτε, οχι για αλλο λογο βεβαια περαν του αβολου φορματ. Το να συνδεσω Ν64 για να παιξω το πρωτοτυπο αποτελει βασανιστηριο που δε θα ηθελα να υποστω και το (computer) emulation του N64 ακομα και τωρα εχει αρκετα θεματακια. Η VC του softmodded Wii U μου εδωσε ευτυχως τη δυνατοτητα να παιξω επιτελους και αυτο το παιχνιδι και περα απο το γενικοτερο θεμα που υπαρχει στον emulator γυρω απο την ακρβεια των χρωματων, δεν αντιμετωπισα καποιο αλλο θεμα. Ετσι λοιπον καταφερα να παιξω ενα ακομα παιχνιδι που το ειχα στην αναμονη για πολλα χρονια.

Να πω επ’ ευκαιριας πως η πρωτη μου επαφη με τη σειρα ηταν χαρη στο Paper Mario 2 (γυρω στο 2005), παιχνιδι που ειχα συμπαθησει παρα πολυ τοτε γιατι ξεφευγε απο τα RPG που ειχα συνηθισει και με με τροπο μου που ηταν ο,τι πρεπει για τα γουστα μου (ωραιος κοσμος, ΠΟΛΥ καλο script, platforming και αλλα puzzles βασιζομενα στα paper mechanics του παιχνιδιου). Ας τα παρουμε ομως τα πραγματα με μια σειρα απο εκει που ξεκινησε και το franchise.

Ακομα θυμαμαι τις εποχες που μαθαινα νεα απο περιοδικα και υπηρχαν φημες χοντρικα γυρω στο 1998 για καποιο sequel του Mario RPG που ειχε βγει στο SNES το 1996. Λατρεμενο παιχνιδι οπως εχω αναφερει πολλακις, το ποσο ξενερωσα τοτε οταν ειδα πώς εμοιαζε το ΡΜ δε λεγεται. Αλλη αισθητικη, αλλο gameplay, ολα ηταν τοσο διαφορετικα και αρκετα πιο παιδικα. Δε μπορουσα να το χωνεψω με τιποτα και συν τοις αλλοις φαινοταν και υπεραπλουστευμενο.

Σχεδον 20 χρονια μετα μπορεσα να δω τα πραγματα απο μια πιο ψυχραιμη οπτικη. To οτι το Paper Mario υπεραπλουστευει το concept των jRPGs οντως ειναι αληθεια. Εχοντας παιξει τοσα πολλα παιχνιδια του ειδους, μπορω να πω πως κατι τετοιο το εκτιμησα και με το παραπανω, μου φανηκε σαν κατι σχεδον φρεσκο.
Για καποιον ανεξηγητο λογο εκτιμησα την αξια απλων πραγματων οπως το να εχεις 2 party members στη μαχη, να κανεις damage τυπου απο 1 ως 5hp, να εχεις μολις 10-20 HP, να κανεις level up καθε φορα στα 100 exp points, να κανεις equip ελαχιστα αντικειμενα κτλ κτλ.

Οταν εχεις παιξει πολλα παιχνιδια με τεραστιο cast, ατελειωτα items, stats που πανε στο 255, damage που παει στο 9999, απλα attacks, combo attacks, chain attacks, all out attacks, jobs, ability points και τα ρεστα, απο ενα σημειο και μετα ολα αυτα δε σου κανουν αισθηση.

Το Paper Mario λοιπον κερδιζει κυριως ποντους στα ματια μου γιατι αφαιρει ολο το κουραστικο αμπαλαζ και παει κατευθειαν στην ουσια του θεματος. Το παιχνιδι σου λεει ξεκαθαρα και σε καθε σημειο πως what you see is what you get και διαπιστωσα πως αυτο ειναι κατι που λειπει εδω και παρα πολλα χρονια απο τη βιομηχανια.

H πλοκη προφανως και δεν εχει να πει κατι ιδιαιτερο, αλλα ο κοσμος και οι χαρακτηρες του παιχνιδιου ειναι πολυ καλοι και οι διαλογοι ειναι ακομα καλυτεροι. Η Intelligent Systems ειχε ηδη δειξει τις προθεσεις της, προθεσεις τις οποιες τελειοποιησε με το ΡΜ2. Οπως και να χει ακομα και το 1ο παιχνιδι σε βαζει στο κλιμα ενος πολυ ευχαριστου κοσμου και οι διαλογοι σε κανουν να χαμογελας εστω σχετικα συχνα. Το ολο αποτελεσμα το βρηκα πολυ πιο χαριτωμενο και εξυπνο απο το Earthbound για παραδειγμα.
Η διαρκεια του τιτλου επισης ειναι πολυ ανθρωπινη, θα ελεγα καπου γυρω στις 20-25 ωρες.

Διαφοροι companions κανουν join τον Mario σταδιακα κατα την περιπετεια του και ολοι εχουν και καποιο αναλογο story που αναπτυσσεται στο chapter που τους αντιστοιχει. Ο κοσμος του παιχνιδιου ειναι επισης συμπυκνωμενος, πραγμα πολυ βολικο. Shops, sidequests, NPCs… ολα ειναι μαζεμενα σε μια πολυ μικρη ακτινα αλλα παρολαυτα το παιχνιδι σφυζει περιεχομενου μιας και υπαρχουν πραγματικα αρκετα πραγματα να κανει κανεις.

Η εξερευνηση του κοσμου ειναι πολυ ευχαριστη γιατι υπαρχουν αρκετα στοιχεια platforming και επειδη καθε companion εχει και ενα skill προς χρηση στον κοσμο του παιχνιδιου, αυτο προσθετει αρκετο βαθος στην εξερευνηση του κοσμου, ειτε με platforming segments, ειτε με puzzles που καλειται ο παικτης να λυσει.

Οι μαχες ειναι κλασικα turn-based, αλλα με timing based επιθεση και αμυνα σε καθε σειρα, πραγμα που ανεβαζει αρκετα το fun factor (αυτος ο μηχανισμος εχει καθιερωθει θα ελεγα κυριως απο τα Mario RPGs και παραδοξως δεν ειναι κατι που εχουμε δει τοσο πολυ σε αλλα παιχνιδια). Η δυσκολια ειναι μετρια το πολυ, αλλα σε κανενα σημειο θα ελεγα πως ο τιτλος δεν κουραζει, οποτε η ολη περιπετεια κυλαει ευχαριστα.

Το μεγαλυτερο βαθος στις μαχες το προσθετουν τα badge points, καθως το παιχνιδι εχει 3 στατιστικα τα οποια γινονται level up, HP, FP (flower points για spells), και ΒΡ (badge points). Τα ΒΡ σου επιτρεπουν να κανεις equip διαφορετικα badges (accessories) και ετσι παραμετροποιεις τις δυνατοτητες του Mario με αρκετα ενδιαφεροντα τροπο. Μπορει ο παικτης να διαλεξει συνδυασμους με offensive ή defensive perks στις μαχες, ή να αποκτησει αλλα skills που θα χρησιμοποιει εκτος μαχης κτλ. Υπαρχουν πολλοι συνδυασμοι που μπορει να δοκιμασει κανεις και καπως ετσι το παιχνιδι σου δινει μια σχετικα μεγαλη ελευθερια χωρις να σε κουρασει με συνθετους μηχανισμους και απειρο content.

Για να μην πλατειαζω αλλο και επειδη ηδη ξεφυγα απο αποψη εκτασης, να πω πως το παιχνδι μου αφησε πολυ καλες εντυπωσεις και ειναι απο τα λιγα RPG που επαιξα τα τελευταια χρονια και δε μετανιωσα ας πουμε ως εναν βαθμο για τις ωρες που ξοδεψα. Δεν ειναι απαραιτητα κατι ξεχωριστο, αλλα ειναι μια πολυ ωραια προσεγγιση οσον αφορα το gameplay που ειναι μεν απλουστευμενο, αλλα σε καμια περιπτωση δε νιωθει φτωχο ή basic. H Intelligent Systems ειναι ενα απο τα ποιοτικοτερα studios της Nintendo και αυτο που ξεκινησαν με το ΡΜ1 το τελειοποιησαν λιγο πολυ με το PM2 που οσο να ναι αποτελει το ζενιθ της σειρας.
Λυπαμαι για το οραμα Nintendo και Miyamoto για το που επρεπε να κινηθει η σειρα μιας και απ’ οτι φαινεται η πλειοψηφια εκει στο Kyoto δε φαινεται να εβλεπε ποτε με τοσο καλο ματι τα «μιζερα» jRPGs. Καπως ετσι πηγαμε απο το κακο στο χειροτερο με τις συνεχειες της σειρας σε Wii, 3DS, Wii U και πλεον ειμαστε στο σημειο που δεν ξερουμε αν θα βγει αλλο παιχνιδι. Καποιοι δε θελουν καν αλλο παιχνιδι γιατι ξερουν πως αποκλειεται να ειναι RPG και οσο να ναι τους καταλαβαινω. Μακαρι η Nintendo να ειχε κρατησει τα ΡΜ οπως ηταν αρχικα, αλλα προτιμησε να βαλει στην πρωτη σειρα των Mario RPGs τα Mario & Luigi της Alpha Dream.

Ο,τι και να λεμε βεβαια δε θα αλλαξει τιποτα, οποτε καντε τη χαρη στον εαυτο σας αν ενδιαφερεστε να δειτε εστω το ΡΜ2 και αν στην τελικη κατσει και το ΡΜ1, ε γιατι οχι. Η αισθητικη των τιτλων ειναι ΠΟΛΥ καλη και στεκεται πολυ καλα μεχρι σημερα και το ολο αναλαφρο και ευχαριστο κλιμα πιστευω πως δυσκολα θα κουρασουν καποιον που ψαχνει να δει τα RPGs απο μια διαφορετικη οπτικη.

Tl;DR Το Paper Mario αποτελει ενα απο τα πιο ενδιαφεροντα παραδειγματα απλοποιησης ολων των σταθερων ενος ολοκληρου ειδους, χωρις ποτε ομως να φαινεται σαν ενα απλο / λιτο / φτωχο παιχνιδι. H Intelligent Systems παραδιδει μαθηματα fat trimming στα jRPGs με το δικο της πολυ ιδιαιτερο τροπο.

A tier

[ChrisTop]

Αχχχχχ μαζί με τα Tales of Symphonia και Baten Kaitos ήταν δυνατή χρονιά για RPG στον κύβο. Πάνε 15 χρόνια WTF.
Από το PM2 θυμάμαι φοβερή αισθητική με καθαρότατα περιβάλοντα και έξυπνα πλην απλά puzzles που με κάναν να χαμογελάω. Το σενάριο δεν είχε βάθος, αλλά θυμάμαι οτι αυτό που ήθελε να κάνει το έκανε καλά και έξυπνα, σαν να διαβάζεις κόμικς του Καρλ Μπαρκς ένα πράμα.


Πρέπει να 'χει γεράσει και πολύ καλά. Δεν με φαντάζομαι με τίποτα να παίζα τώρα ToS και BK αν και μ'αρέσανε πολύ τότε.

[straier]

Σε σύγκριση με το Super Mario RPG δεν είπες πως είναι!

[Grimmtak]

Γράφεις πως τα χρώματα έχουν ένα μικρό θέμα στην VC του Ν64 για το Wii U κάτι που ακούω συνέχεια. Θέλω να ρωτήσω αν είχες θέματα με input delay, γιατί σκέφτομαι να επενδύσω σε κάποια παιχνιδάκια όπως Mario 64, αλλά το φοβάμαι λίγο.

[Xeno]

Christop οντως παει καιρος και θυμαμαι εκεινη την εποχη που ειχα προσφατα αγορασει Gamecube και εψαχνα να δω τι παιζει απο RPGs. Ολα αυτα τα παιχνιδια τα ειχα παρει λιγο πολυ με τη μια. Το Tales of Symphonia δεν το αντεξα ουτε τοτε... ηταν πολυ animu για τα γουστα μου. Το Baten Kaitos εν αντιθεσει μου αρεσε, αλλα δε μπορω να το φανταστω ουτε μια στο εκατομμυριο να το παιζω σημερα. Πολυ φορτωμενη και στα ορια του κιτς αισθητικη, απιστευτα κακο voice acting... ναι τι να λεμε πραγματικα. Για τo Paper Mario TTYD παλι, μου περασε μερικες φορες απο το μυαλο καποια σκεψη τυπου "ωραια θα ταν να το χα προχειρο εδω που ειμαι και να του ξαναριξω ενα βλεφαρο". Θυμαμαι ακομα και τοτε που οσο να ναι δεν κοιτουσα πολυ διαφορες λεπτομερειες, μου ειχε κανει πολυ καλη εντυπωση το εξυπνο writing του παιχνιδιου και η ολη ατμοσφαιρα με τα διαφορα ωραια stories απο chapter σε chapter το εκανε να ναι μια παρα πολυ ευχαριστη περιπετεια, πανω κατω συμφωνω με αυτο που λες πως ειναι λες και διαβαζεις κομικς.

Straier ελα ντε, δε μου ναι και τοσο ευκολη η συγκριση με το Mario RPG. Το SMRPG κερδιζει σιγουρα στο θεμα OST, η Shimomura εχει κανει φανταστικη δουλεια εκει. Ολα τα αλλα ειναι καθαρα θεμα γουστου. Νομιζω πως με τα σημερινα δεδομενα το PM2 εστω ειναι ανωτερο του SMRPG. To παιχνιδι του SNES παιζει σαν ενα συμβατικο παιχνιδι της Squaresoft εκεινης της εποχης. Μονη προσθηκη ο Mario προφανως και τα timing based attacks. Ο κοσμος του δεν ειναι 100% Mario themed, μιας και περαν της υπαρξης Mario/Bowser/Peach και του Mushroom Kingdom στην αρχη του παιχνιδιου, στην πορεια το παιχνιδι ξεφευγει αρκετα απο κοσμους και λογικη Mario.

Νομιζω πως σημερα δυσκολα καποιος θα εντυπωσιαστει ιδιαιτερα απο το SMRPG, αλλα ειναι σιγουρα ενα αρκετα χαριτωμενο παιχνιδι και αποτελει ισως μια πολυ καλη εισαγωγη για καποιον στον κοσμο των JRPGs. Απο μια πιο "αντικειμενικη" σκοπια θεωρω το PM2 πιο ιδιαιτερο σαν εμπειρια και πιστευω πως εχει κανει age καλυτερα απο καθε αλλο Mario themed RPG. To PM1 ειναι σιγουρα κατωτερο του 2, οποτε σιγουρα δε θα ηταν με τιποτα η πρωτη μου προταση για καποιον που δεν εχει παιξει κανενα Mario RPG.

Grimmtak δεν ειχα θεμα με input delay. Αυτο με τα χρωματα ειναι μεγαλη αστοχια, αλλα σε καποια παιχνιδια εκανα τα στραβα ματια και το προσπερασα γιατι οσο να ναι ειναι βολικη λυση και προτιμησα την ανεση μου απο το να ζησω μια εμπειρια 100% πιστη στο πρωτοτυπο παιχνιδι. Αν θες να παιξεις παιχνιδια σε Wii U και να δεις πως ειναι το να το κανεις hack ειναι ανεκδοτο και σου ανοιγει απειρες επιλογες για να παιξεις τα απαντα της VC και οχι μονο. Αν θες καλυτερο Ν64 emulation και για πολυ συγκεκριμενα παιχνιδια, στο Wii το Ν64 emulation ειναι πιο καλο απο αυτο του Wii U.

[Xeno]

19. Sin and Punishment (N64)

Το Sin and Punishment ειναι ενα ακομα παιχνιδι που επαιξα χαρη στη Virtual Console του Wii U αλλα στη συγκεκριμενη περιπτωση μιλαμε και για ενα παιχνιδι που δεν ειχαμε την τυχη να παιξουμε στην εποχη του, εφοσον δε βγηκε ποτε εκτος Ιαπωνιας. Κατι τετοιο φαινεται περιεργο ιδιως οταν διαπιστωνεις πως το voice acting ειναι ουτως ή αλλως στα αγγλικα, αλλα και απο αποψης μενου και διαλογων ειναι πολυ basic.

Η σειρα μπηκε στα ρανταρ μας ισως με την κυκλοφορια του τιτλου στη VC του Wii και η Treasure πατησε εκει για να βγαλει το sequel του παιχνιδιου, το Star Successor το οποιο αν και εμπορικα δεν πετυχε (πραγμα αναμενομενο), ετυχε θερμης υποδοχης και προσωπικα το θεωρω ενα απο τα καλυτερα παιχνιδια που ειχα παιξει σε εκεινη τη γενια και μια απο τις πιο ωραιες arcade εμπειριες που μπορω να θυμηθω.

Αν εν ετει 2000 χοντρικα που ειχε βγει το παιχνιδι ηθελα να καταλαβω τι εστι S&P μαλλον θα επρεπε καποιος να μου πει πως ειναι κατι που μοιαζει στο Star Fox 64 σε μια πιο εξελιγμενη και συνθετη μορφη. Οσο απλουστευμενο ειναι αυτο δεν απεχει και δραματικα απο την αληθεια, ενω διαπιστωσα πως ποτε δεν υπηρχε αφθονια 3d arcade shooters.

To Sin and Punishment λοιπον παιζει σαν ενα 3d shooter στο οποιο ο παικτης κινειται σε 2 διαστασεις. Ολο το παιχνιδι ειναι κινηση αριστερα δεξια, jump, evade, aim, shoot, melee attack. Ολα αυτα γινονται μεσα σε ενα χαμο εχθρων και στα bosses πλησιαζει bullet hell λογικη μιας και πρεπει να κινεισαι συνεχως αναμεσα σε projectiles.

Τα melee attacks ειναι μια πολυ ωραια πινελια, διοτι προσθετουν κατι νεο και ενδιαφερον το οποιο εχει και αρκετες χρησεις γιατι μπορεις να κανεις deflect missiles και αλλα projectiles και να τα στειλεις πισω στους εχθρους.
Το παιχνιδι παιζει σε αρκετα εντονους ρυθμους, αλλα σε καμια περιπτωη δεν εχει τη δυσκολια ενος κλασικου 2d arcade shmup / run and gun κτλ.

Εντυπωσει προκαλει το ποσο αβολος ειναι ο χειρισμος. Ιδιως με χειριστηριο Ν64 θα ειχα σιχαθει τη ζωη μου, δε γινεται να κανεις move και aim με αναλογικο και c buttons. Νομιζω βεβαια πως ειχε και καποιο control scheme με το οποιο μπορουσες να κινεισαι με σταυρο, να στοχευεις με αναλογικο και να χεις επιπλεον κουμπια τα Ζ και L. Ενδιαφερον μεν, κουραστικο δε. Ακομα και στη VC με 2 αναλογικους θυμαμαι να μπερδευομαι πολυ μεχρι να συνηθισει το μυαλο μου αυτη τη λογικη. Εκει σκεφτομουν ποσο ανωτερο ηταν το S&P 2 που οσο να ναι ηταν ενα ανεπλιστο franchise revival.

To παιχνιδι ειναι γεματο δυνατα segments και ωραια boss fights που ερχονται το ενα μετα το αλλο. Διαρκει θα λεγα ουτε 2 ωρες, αλλα η εμπειρια ειναι τουλαχιστον χορταστικη. To OST δε μου αφησε κατι και το voice-acting ειναι ασυλληπτα κακο και τα ιδια λενε νομιζω και για την πλοκη αλλα δεν εδωσα καν βαση εδω που τα λεμε. Τα γραφικα παντως νομιζω πως ειναι εντυπωσιακα για δεδομενα Ν64 και για παιχνιδι τετοιου ειδους και budget, αλλα για αυτο οσο να ναι φταιει πως βγηκε και στην πλεον ωριμη φαση της κονσολας.

Το Sin and Punishment ανετα συγκαταλεγεται στα καλυτερα 3rd party παιχνιδια του N64 και ειναι κατι αρκετα προχωρημενο για την εποχη του. Παραλληλα ειναι σαφως κατωτερο του διαδοχου του και αν καποιος δεν εχει ασχοληθει καθολου θα μπορουσε ανετα να παει στο S&P2 που ειναι καλυτερο σε ολους τους τομεις. Απο αποψης χειρισμου δεν τιθεται θεμα συγκρισης απλα, αλλα και απο αποψης καθαρου gameplay νομιζω πως ειναι επισης ανωτερο.

TL;DR Ισως το πιο καλο arcade 3d shooter εκεινης της γενιας. Παρολαυτα το παιχνιδι χανει ποντους γιατι ο χειρισμος περιοριζεται αρκετα λογω N64 gamepad “limitations”. Επισης το S&P αναποφευκτα θα βρισκεται στη σκια του διαδοχου του στο Wii.

A- tier

[thunderjohn]

Τρομέρα games και τα δύο. Μαζί με Conker, Banjo μιλάμε για μπαράζ ΑΑ τίτλων απο Nintendo στα λελε του Ν64. Το είχα δώσει ανταλλαγή για DC αλλά δεν άντεξα και το πήρα πίσω. Δε γινόταν να μη παιχτούν.

Το Paper Mario αν παιζόταν back 2 back με Kirby θα πάθαινες ζάχαρο. Πέρα όμως από το γλυκανάλατο design το ψωμί ήταν στους διαλόγους. Πολύ ευχάριστο. Α

Το Sin είναι ότι πιο Contra σε 3d υπάρχει. Δεν μπορώ να το εκφράσω διαφορετικά. Έτσι κι αλλιώς οτιδήποτε λιγότερο από τους τύπους που βγάλανε το Radiant θα ήταν προσβολή. Ο χειρισμός είναι περίεργος με τα C αλλά κάπου μετά από αρκετή ώρα όλα κάθονται στη θέση τους. Για σενάριο ούτε λόγος. Special mention: η τρίτη πίστα(αυτή με τα αεροπλανοφόρα). Δεν είχα ξαναδεί το Ν64 να βγάζει τέτοια γραφικά. Κοίταζα και ξανακοίταζα μήπως και έχω κουμπώσει τίποτα άλλο, αλλά μάταια. Ν64 στα καλύτερά του. Cult game. A+.

[Xeno]

Τα λελε τα εχασα εκεινα τα χρονια. Ειχα κανει jump ship λογω Squaresoft στο PSX πριν το κυμα Majora's Mask / Paper Mario / Banjo Tooie / Conker / Perfect Dark και το μονο παιχνιδι που θυμαμαι να παιζω απο τα τελευταια σχετικα ηταν το DK 64 (μπιαχ).
Εν τω μεταξυ οπως το λες απορω, δηλαδη το ειχες παιξει στο 64; Πώς;
Η πιστα που λες ναι ηταν φανταστικη και γενικα τετοια παιχνιδια μονο η Treasure μπορουσε να βγαλει, οι τυποι ηταν για χρονια απλα ο,τι καλυτερο ειχε να επιδειξει η βιομηχανια.
Το παιχνιδι το θεωρω εξαιρετικο παντως, don't get me wrong που λενε, αλλα απλα πιστευω πως το sequel αποτελει την definitive S&P εμπειρια (μακαρι να εχω την ευκαιρια να το ξαναπαιξω καποτε).

[thunderjohn]

Γενικά δεν είμαι μεγάλος fan του emulation και όποτε μπορώ το αποφεύγω. Το συγκεκριμένο είχε έρθει πακέτο μαζί με Indiana Jones και D2 για DC. Με το sequel θα ήθελα να ασχοληθώ κάποια στιγμή όπως και γενικά με wii ή wii u, γιατί μετά το GC είχα ξενερώσει λίγο με τη Ninty.

[Xeno]

20. The Legend of Zelda: Majora's Mask 3D (3DS)

Κλεινουμε την 20αδα με το τελευταιο παιχνιδι της λιστας για Ν64. Το Ocarina of Time ηταν τοτε στο μυαλο μου ισως το πιο ωραιο παιχνιδι που ειχα παιξει ποτε, πραγματικη περιπετεια με τα ολα της. Πρεπει να το επαιζα για μηνες και ειχα εξερευνησει καθε σπιθαμη του χαρτη με την ησυχια του, σε εκεινα τα ομορφα χρονια που μπορει να ειχα μονο ενα παιχνιδι να παιξω για μισο με ενα χρονο.

Οταν βγηκε το Majora's Mask θυμαμαι να νιωθω ηδη αγχωμενος στην ιδεα των time limits του και αφου το ειδα κιολας απο κοντα, θυμαμαι πως δε μπηκα καν στο διλημμα να το αγορασω.

Εν τελει ισως αυτη η διστακτικοτητα να απεδωσε, γιατι ειχα την "τυχη" να το παιξω και να το τελειωσω στο 3DS και σε μια σαφως πιο ωριμη gaming φαση για εμενα. Τα διαφορα QoL improvements σε καποιους ισως φανουν αρνητικα, αλλα οπως και να χει μπορεσα να απολαυσω την ολη εμπειρια και με το παραπανω. To παιχνιδι παιζει να ειναι ενα απο τα καλυτερα sequels ολων των εποχων, μονο και μονο απο αποψης φιλοσοφιας. Σου δινει την αισθηση πως οι developers ηξεραν πως χτυπησαν ταβανι και αντι να δοκιμασουν να κανουν κατι παρεμφερες στη λογικη του μεγαλυτερου και καλυτερου ή πιο φιλοδοξου εστω, καναν ενα φοβερο πλαγιο βημα προς νεα μονοπατια, το οποιο οσο να ναι ηθελε μπολικη τολμη.

Το τελικο αποτελεσμα αναποφευκτα θα διχαζε την κοινη γνωμη, αλλα δε χωρα αμφιβολια στο οτι αυτο ειναι μαλλον και το πιο ξεχωριστο Zelda. Οι fans πηραν αλλωστε αυτο που ζητουσαν με λιγα χρονια καθυστερηση χαρη στο Twilight Princess, αλλα οπως βλεπουμε και σε βαθος χρονου το ΜΜ θεωρειται η σαφως πιο ξεχωριστη εμπειρια.

Το παιχνιδι σου δημιουργει πολλα ετεροκλητα συναισθηματα. Απο τη μια το gameplay μετα το ΟοΤ επρεπε να ειναι απολυτα οικειο, απο την αλλη η λογικη του ειναι τοσο ξενη και αντισυμβατικη. Το main quest θεωρητικα ειναι μικρο, αλλωστε μιλαμε για μια πολη και 4 dungeons, αλλα προφανως το παιχνιδι δεν πρεπει να κριθει σε αυτη τη βαση.
Ο κοσμος του εχει φοβερη συνοχη και η Termina ειναι γεματη ενδιαφεροντες NPCs με καποια πολυ ωραια quests. Οι μασκες αλλαζουν αρδην τη σημασια του να κανεις sidequests, καθως τα πιο πολλα quests εχουν καποιο αντικρισμα. Τα dungeons ειναι μεν λιγα, αλλα πολυ καλοσχεδιασμενα, με το Stone Tower Temple να ειναι μαλλον το καλυτερο σημειο απο αποψης gameplay. Το main quest εκτος των dungeons ειναι επισης χορταστικο, οποτε στο συνολο του το παιχνιδι ειναι σιγουρα πληρεστατο. Τα διαφορα sidequests το κανουν ακομα μεγαλυτερο και γενικα σου δινει εναν κοσμο που χαιρεσαι να εξερευνεις.

Το βελτιωμενο Bombers' Notebook ειναι τεραστια υποθεση γιατι κανει το sidequest tracking πολυ πιο στρωτο. Εκατσα να βρω ολες τις μασκες και εκανα σχεδον καθε sidequest που βρηκα. Το παιχνιδι με απορρογησε πολυ και παροτι δεν ηταν χαλαρη εμπειρια οπως το OoT, με εκανε να θελω να εξερευνησω ολο τον κοσμο του.

Τα γραφικα στο 3DS ειναι πολυ ομορφα και το port προσωπικα το βρηκα εξαιρετικο. Τελος το σημαντικοτερο ειναι η ατμοσφαιρα του τιτλου, η οποια συνοδευεται και απο ενα εξαιρετικο OST. Η μαυριλα και μελαγχολια που σου βγαζει ειναι κατι το ξεχωριστο. Ο κοσμος του αν και τερμα fictional προφανως σου βγαζει καποιο συναισθημα... κατι το αληθινο. Αυτο που εφτιαξε η Nintendo ειναι κατι που βλεπουμε μια φορα καθε παρα μα παρα πολλα χρονια, γιατι η ολη προσεγγιση ειναι τελειως αντισυμβατικη. Δε μπορω να σκεφτω αλλο παραδειγμα οπου ενας παραδοσιακα μεγαλος developer εκανε κατι τοσο τολμηρο με ενα παραδοσιακα μεγαλο franchise του. Δεν αποκλειεται να μην ξαναδουμε ποτε ενα sequel παρομοιας νοοτροπιας και γι' αυτο και το MM λογικα εχει πολλους die-hard fans γιατι ειναι μια κατηγορια μονο του, ειτε μιλαμε για Zelda, ειτε για παιχνιδια γενικοτερα.

Μονα μειον στο 3DS το εκνευριστικα αβολο nub που υπαρχει αντι για δεξιο αναλογικο και εκανε τον αντιχειρα μου να ματωσει. Επισης νομιζω πως καποια bosses αλλαξαν σε αυτη την εκδοση και αν και παει καιρος εχω πολυ κακες αναμνησεις απο τη μαχη με Twinmold (τουλαχιστον εκνευριστικη - ελπιζω η πρωτοτυπη να ηταν καλυτερη).

Ειμαι περιεργος πώς θα μου φανει να δοκιμασω να κανω σε καποια φαση ενα πιο χαλαρο playthrough, αλλα δεν πιστευω να γινει κατι τετοιο συντομα δυστυχως. Οπως και να χει θα το θυμαμαι σαν μια απο τις πλεον ιδιαιτερες gaming εμπειριες και δε θελω να αρχισω τις συγκρισεις με καθε αλλο παιχνιδι της σειρας που εχω παιξει, αλλα σιγουρα το βαζω στα 3 κορυφαια 3D Zelda μαζι με OoT και BOTW.
Αλλωστε μονο αυτα τα 3 παιχνιδια προσεφεραν κατι νεο, γιατι ολα τα αλλα στην ουσια πατουσαν σε τεραστιο βαθμο στη συνταγη που δημιουργησε το OoT.

TL;DR Must-play εμπειρια με ολη τη σημασια της λεξεως και κατα καποιο τροπο ισως να μιλαμε για το πιο ενδιαφερον και φιλοδοξο sequel που εχω δει.

S Tier

[Xeno]

Πεσαμε λιγο, επεσε και η οποια κινηση δραματικα, αλλα θα κανω μια ακομα αποπειρα να γκαζωσω γιατι δε λεει να αφηνουμε δουλειες στη μεση. Καλα μας κουραγια λοιπον και συνεχιζουμε.

[Xeno]

21. Ori and the Blind Forest: Definitive Edition (PC)

Σε καποιο διαστημα περυσι οταν ειχα διαθεσιμο για πολυ λιγο ενα pc φιλου το πρωτο παιχνιδι που επιασα ηταν το Ori μιας και το ειχα σταμπαρει απο καιρο και ηξερα πως απλα ηθελα μια ευκαιρια για να το παιξω σωστα.

Το παιχνιδι στα χαρτια ειναι ενα ακομα Metroidvania, αλλα σε τιτλο τετοιας ποιοτητας ειναι μαλλον κριμα να βαζουμε μια τοσο γενικη ταμπελα και να μη βλεπουμε σε βαθος το τι προσφερει.

Κατ’ αρχας αρκει καποιος να δει ενα trailer για να διαπιστωσει πως το Ori ειναι απλα πανεμορφο, τοσο οπτικα οσο και ακουστικα. Η αισθητικη του για μενα ηταν love at first sight και πραγματι οταν το επαιξα ηταν τουλαχιστον οπως φανταζομουν, αλλα εν τελει μπορω να πω πως ξεπερασε και τις οποιες προσδοκιες ειχα. Η χρωματικη παλετα ειναι φανταστικη, το animation πολυ ομορφο και το παιχνιδι καταφερνει πολυ ευστοχα να σε βαλει στο παραμυθενιο κλιμα του τιτλου. Το OST ειναι εξισου ποιοτικο και δεν αποκλειεται να ειναι απο τα πολυ αγαπημενα μου στο ειδος.

Το gameplay ειναι περισσοτερο platforming focused και λιγοτερο action focused, οποτε σε αλλους θα ταιριαζει περισσοτερο και σε αλλους λιγοτερο, αλλα εγω ανηκω στην 1η κατηγορια ευτυχως. Το action κομματι οντως περναει σε δευτερη μοιρα και δεν εχει ιδιαιτερο βαθος, μιας και ακομα και τα boss fights ειναι αρκετα απλοϊκα. Υπαρχουν διαφορα power-ups μεσω skill trees καθως και αλλα abilities που αποκτα ο κεντρικος χαρακτηρας, αλλα και παλι θα ελεγα πως οι περισσοτερες επιλογες σε βοηθουν στο platforming και οχι στο action σκελος.
To platforming λοιπον το βρηκα πολυ πιο καλο και ευχαριστο, με μερικα πρωτοτυπα gameplay twists οσον αφορα τα gameplay elements που εισαγει ο τιτλος, αλλα και με ενα αρκετα tight/responsive platforming gameplay.

To backtracking υπαρχει οσο και σε καθε παιχνιδι του ειδους, χωρις να κουραζει βεβαια σε καποιο σημειο. Τα escape sequences του παιχνιδιου ειναι απολαυση και τα βρηκα πολυ δυνατα αν και το 1ο ηταν και το καλυτερο, οποτε δε θα λεγα πως ειχαν και την καλυτερη δυνατη κλιμακωση.

Απ’ οσο ξερω η definitive edition εισαγει καποιες νεες περιοχες και νομιζω πως στην αρχικη εκδοση δε μπορουσες να ξαναπας σε καποια μερη, οποτε αυτο στη definitive εκδοση καταργηθηκε με αποτελεσμα τιποτα να μην ειναι missable.

Θυμαμαι να διαβαζω πως το παιχνιδι κραταει κατω απο 10 ωρες, αλλα για εμενα κρατησε σιγουρα 12-15 και μπορω να πω πως καθε ωρα την απολαυσα και με το παραπανω. Ολοκληρωσα το παιχνιδι 100% και περιμενω να βγει το sequel για να βρω καπως μια ευκαιρια να το παιξω κι αυτο.

Θεωρω το Ori ενα απο τα καλυτερα παιχνιδια του ειδους τα τελευταια χρονια (το καλυτερο θα ελεγα αλλα δεν εχω παιξει ακομα το Hollow Knight – οταν το παιξω θα ειμαι σε θεση να συγκρινω). Αν βρειτε ευκαιρια να παιξετε το Ori λοιπον ειτε σε PC, ειτε σε Xbox One, τοτε καντε το χωρις πολλη σκεψη μιας και μιλαμε για εναν εξαιρετικο τιτλο.
TL;DR To Ori ειναι η χαρα οποιου ψαχνει ενα Metroidvania που δινει βαρος κυριως στο platforming element και ολο το πακετο συνοδευεται απο ενα εξαιρετικο οπτικοακουστικο περιτυλιγμα. Μιλαμε για must-play τιτλο για τους fans του ειδους.

A+ tier

[Xeno]

22. Inside (PC)

Μου φαινεται σχετικα δυσκολο το να χωρεσω σε λογια το Inside, γιατι ειναι απο τα παιχνιδια που δυσκολα μπορεις να περιγραψεις. Ναι ειναι ο ατυπος διαδοχος του Limbo και η 2η αποπειρα της Playdead στο χωρο. Οι ομοιοτητες των 2 τιτλων ειναι εμφανεις, αλλα το Inside βελτιωνει την αρχικη συνταγη σε ολα τα επιπεδα.

Στο οπτικο κομματι εχει γινει εξαιρετικη δουλεια, animation, φωτισμος, σκιες και ατμοσφαιρα θα λεγα πως ολα μαζι χτυπανε ταβανι για τα δεδομενα του indie gaming (και οχι μονο ισως) στις δυο διαστασεις. Η ολη δουλεια που εγινε χανεται στη μεταφραση αν καποιος δει screenshots, αλλα οταν βλεπεις το παιχνιδι σε animation ειναι κατι που δε γινεται να μη σε εντυπωσιασει. Η ολη σκηνοθεσια ειναι παρα πολυ καλη και βλεπουμε πως η εμπειρια αλλα και ο χρονος που εδωσε η Playdead σε αυτο το εγχειρημα επιασαν τοπο με το παραπανω.

Το gameplay δεν απεχει δραματικα απο τα standards που εθεσε το Limbo, με basic platforming, environmental puzzles και πολλους και βιαιους θανατους. Αυτο που καθιστα το Inside σαν κατι το αξιολογο ειναι καθαρα το setting του παιχνιδιου το οποιο απο σκοτεινο παει ολοενα στο πιο σκοτεινο και πιο περιεργο. Το ταξιδι ειναι απολαυστικο και αρρωστο ταυτοχρονα και παροτι το gameplay concept του τιτλου ειναι απλο, λιγα παιχνιδια καταφερνουν να σε βαλουν σε τετοιο mood.

Η Playdead εχει πιασει το νοημα και ειμαι περιεργος για το τι αλλο θα δοκιμασει στην πορεια. Αντικειμενικα ο τιτλος σιγουρα εχει διαφορα θεματα μιας και το gampeplay απο μονο του δεν ειναι κορυφαιο, αλλα απο την αλλη οποιος πιασει το Inside συνειδητοποιημενα, τοτε σιγουρα ξερει πως ψαχνει αλλα πραγματα και οχι ενα gameplay heavy experience.

Εν τελει το παιχνιδι δικαιωματικα ηταν απο τα πιο πολυσυζητημενα indie games του 2016 και οποιος εχει 5 ωρες ας δοκιμασει να το παιξει σε 1-2 sittings max γιατι ειναι εμπειρια που αξιζει να ζησεις απο την αρχη ως το τελος με τα ελαχιστα δυνατα διαλειμματα.

TL;DR Limbo, Bigger, Longer and Uncut

A tier