Tweet
Με αφορμή το θέμα του Λούφη με τον ατυχώς επιλεγμένο τίτλο είπα να ανοίξω ένα θέμα για κανονικά παιχνίδια ρόλων, Pen and Paper RPGs (PnP-RPGs). Όλα τα παιχνίδια ρόλων στον υπολογιστή και τις κονσόλες βασίζονται σε κάποιο βαθμό στις βάσεις που έστησαν τα επιτραπέζια αυτά παιχνίδια και κυρίως το Dungeons and Dragons. Φαντάζομαι πως το φόρουμ έχει αρκετούς nerds οπότε μια σημαντική ποσότητα χρηστών πρέπει να έχει ασχοληθεί με το άθλημα αν και δε θυμάμαι να έχουμε ανοίξει παρόμοιο θέμα.
Με ποια παιχνίδια έχετε ασχοληθεί; Ποια είναι τα αγαπημένα σας. Τι είδους χαρακτήρα επιλέγετε και με ποιον τρόπο παίζετε;
Ξεκινάω πρώτος με δικές μου εμπειρίες μια που άνοιξα το θέμα:
Μπήκα στο χώρο με D&D 3ης έκδοσης. Πρώτος χαρακτήρας θηλυκιά Half-Elf Bard με έμφαση σε Charisma και Intelligence. Όλοι οι χαρακτήρες που έχουν περάσει από τα χέρια μου είναι spellcasters με έμφαση σε Mages και Bards. Δε με ενδιαφέρει μόνο το τρελό damage αλλά και ξόρκια με ενδιαφέροντα effects αλλά κακά τα ψέμματα πάντα χρειάζεται να έχεις μερικά που απλά κάνουν καλό damage. Σε γενικές γραμμές μου αρέσει να είμαι διπλωμάτης και να αποφεύγω αχρείαστες μάχες αν και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο στο D&D. Άπειρες ώρες να διαβάζεις για ξόρκια, familiars, φυλές, τέρατα και να προσπαθείς να δεις που θα βάλεις τα λιγοστά skillpoints. Α ναι, οι χαρακτήρες να κοιμούνται κάθε δύο ώρες μέσα σε dungeon προκειμένου να αναπληρώσουν τα ξόρκια τους.
Το δεύτερο παιχνίδι με το οποίο ασχολήθηκα είναι και αυτό με το πιο ενδιαφέρον Lore IMO. Vampire. Έπαιξα σε Dark Age εποχή που έχει αρκετές διαφορές από το Masquerade (πριν από Camarilla και Sabbat) αλλά η λογική και η φιλοσοφία του παιχνιδιού είναι παρόμοια με το αυθεντικό. Αρκετά πιο ενήλικο παιχνίδι, πολύ λιγότερες μάχες και πολλές ίντριγκες, πολιτικά παιχνίδια κλπ. Το σύστημα με τα ζάρια είναι αρκετά πιο απλοποιημένο με μόνο ένα 10πλευρο αν θυμάμαι καλά σε αντίθεση με τα 500 ζάρια που χρειάζεσαι για D&D. Ventrue ο χαρακτήρας μου με συμπάθειες σε Malkavian, Tremere και Toreador. Εδώ οι ειδικές ικανότητες δεν είναι τόσο battle-oriented αλλά βοηθούν στο να μαζεύεις πληροφορίες, να μη σε δουν κλπ. Πιο απαιτητικό για τους παίκτες και τον narrator (dungeon master) αφού για να κρατηθεί το ενδιαφέρον χρειάζεται περισσότερη φαντασία και λιγότερες ζαριές.
Το τελευταίο που έπαιξα ήταν το Call of Cthulu. Στο συγκεκριμένο δεν έχεις χαρακτήρες με ειδικές ικανότητες αλλά απλούς ανθρώπους με διαφορετική δύναμη, ευελιξία κλπ. Οι χαρακτήρες (player characters- PC) σε γενικές γραμμές δε μπορούν να κάνουν τίποτε υπερφυσικό αλλά αυτό δεν ισχύει και για τον υπόλοιπο κόσμο του παιχνιδιού. Μάχες θεωρητικά υπάρχουν αλλά συνήθως είναι θανάσιμες για τον χαρακτήρα σας. Η φυγή είναι η καλύτερη λύση όταν είναι εφικτό. Το παιχνίδι δεν έχει κάποιον ιδιαίτερο σκοπό (ίσως εξιχνίαση μυστηρίων) αλλά σε γενικές γραμμές ο βασικός σκοπός είναι να μην πεθάνεις ή τρελαθείς. Για αυτόν τον λόγο μπορεί να είναι λιγότερο ικανοποιητικό από άλλα RPGs αλλά έχει και την πλάκα του. Ο πρώτος χαρακτήρας που έφτιαξα πέθανε στο δεύτερο session ενώ ο δεύτερος ήταν ο μόνος που επέζησε στο τέλος της δεύτερης "αποστολής" (αλλά κλείστηκε σε τρελάδικο).
Μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με παιχνίδια ρόλων (μόνο ως παίκτης βαριέμαι να κάνω τον DM) αν και είναι δύσκολο να βρεις άτομα και χρόνο. Ένα βασικά πρόβλημα σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις είναι πως κάποια άτομα αρχίζουν και βαριούνται (χωρίς όμως να το λένε ξεκάθαρα πάντα) και μετά είναι δύσκολο να διαθέσουν χρόνο. Ακόμα και έτσι έχω αρκετές ώρες στο ενεργητικό μου και μπορώ να πω πως ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικές.
Σας πετάω το μπαλάκι του Τίτου.
Με ποια παιχνίδια έχετε ασχοληθεί; Ποια είναι τα αγαπημένα σας. Τι είδους χαρακτήρα επιλέγετε και με ποιον τρόπο παίζετε;
Ξεκινάω πρώτος με δικές μου εμπειρίες μια που άνοιξα το θέμα:
Μπήκα στο χώρο με D&D 3ης έκδοσης. Πρώτος χαρακτήρας θηλυκιά Half-Elf Bard με έμφαση σε Charisma και Intelligence. Όλοι οι χαρακτήρες που έχουν περάσει από τα χέρια μου είναι spellcasters με έμφαση σε Mages και Bards. Δε με ενδιαφέρει μόνο το τρελό damage αλλά και ξόρκια με ενδιαφέροντα effects αλλά κακά τα ψέμματα πάντα χρειάζεται να έχεις μερικά που απλά κάνουν καλό damage. Σε γενικές γραμμές μου αρέσει να είμαι διπλωμάτης και να αποφεύγω αχρείαστες μάχες αν και αυτό δεν είναι τόσο εύκολο στο D&D. Άπειρες ώρες να διαβάζεις για ξόρκια, familiars, φυλές, τέρατα και να προσπαθείς να δεις που θα βάλεις τα λιγοστά skillpoints. Α ναι, οι χαρακτήρες να κοιμούνται κάθε δύο ώρες μέσα σε dungeon προκειμένου να αναπληρώσουν τα ξόρκια τους.
Το δεύτερο παιχνίδι με το οποίο ασχολήθηκα είναι και αυτό με το πιο ενδιαφέρον Lore IMO. Vampire. Έπαιξα σε Dark Age εποχή που έχει αρκετές διαφορές από το Masquerade (πριν από Camarilla και Sabbat) αλλά η λογική και η φιλοσοφία του παιχνιδιού είναι παρόμοια με το αυθεντικό. Αρκετά πιο ενήλικο παιχνίδι, πολύ λιγότερες μάχες και πολλές ίντριγκες, πολιτικά παιχνίδια κλπ. Το σύστημα με τα ζάρια είναι αρκετά πιο απλοποιημένο με μόνο ένα 10πλευρο αν θυμάμαι καλά σε αντίθεση με τα 500 ζάρια που χρειάζεσαι για D&D. Ventrue ο χαρακτήρας μου με συμπάθειες σε Malkavian, Tremere και Toreador. Εδώ οι ειδικές ικανότητες δεν είναι τόσο battle-oriented αλλά βοηθούν στο να μαζεύεις πληροφορίες, να μη σε δουν κλπ. Πιο απαιτητικό για τους παίκτες και τον narrator (dungeon master) αφού για να κρατηθεί το ενδιαφέρον χρειάζεται περισσότερη φαντασία και λιγότερες ζαριές.
Το τελευταίο που έπαιξα ήταν το Call of Cthulu. Στο συγκεκριμένο δεν έχεις χαρακτήρες με ειδικές ικανότητες αλλά απλούς ανθρώπους με διαφορετική δύναμη, ευελιξία κλπ. Οι χαρακτήρες (player characters- PC) σε γενικές γραμμές δε μπορούν να κάνουν τίποτε υπερφυσικό αλλά αυτό δεν ισχύει και για τον υπόλοιπο κόσμο του παιχνιδιού. Μάχες θεωρητικά υπάρχουν αλλά συνήθως είναι θανάσιμες για τον χαρακτήρα σας. Η φυγή είναι η καλύτερη λύση όταν είναι εφικτό. Το παιχνίδι δεν έχει κάποιον ιδιαίτερο σκοπό (ίσως εξιχνίαση μυστηρίων) αλλά σε γενικές γραμμές ο βασικός σκοπός είναι να μην πεθάνεις ή τρελαθείς. Για αυτόν τον λόγο μπορεί να είναι λιγότερο ικανοποιητικό από άλλα RPGs αλλά έχει και την πλάκα του. Ο πρώτος χαρακτήρας που έφτιαξα πέθανε στο δεύτερο session ενώ ο δεύτερος ήταν ο μόνος που επέζησε στο τέλος της δεύτερης "αποστολής" (αλλά κλείστηκε σε τρελάδικο).
Μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με παιχνίδια ρόλων (μόνο ως παίκτης βαριέμαι να κάνω τον DM) αν και είναι δύσκολο να βρεις άτομα και χρόνο. Ένα βασικά πρόβλημα σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις είναι πως κάποια άτομα αρχίζουν και βαριούνται (χωρίς όμως να το λένε ξεκάθαρα πάντα) και μετά είναι δύσκολο να διαθέσουν χρόνο. Ακόμα και έτσι έχω αρκετές ώρες στο ενεργητικό μου και μπορώ να πω πως ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστικές.
Σας πετάω το μπαλάκι του Τίτου.
, η οποία δεν έζησε και αυτή πολύ.
Αυτό οφείλεται πρώτον στο ότι είμαστε noob-αδες και μπλέκουμε συνέχεια σε καταστάσεις που θα έπρεπε να αποφύγουμε, και δεύτερον στο ότι υπήρξαν κενά λόγω δυσκολιών (ο ένας πήγε για ένα χρόνο Αγγλία κτλ, να φανταστείτε παίξαμε session μέσω skype
Comment