Welcome to Gamers Odyssey forums where we talk about gaming, mostly in Greek language. If this is your first visit, be sure to
check out the FAQ by clicking the
link above. You may have to register
before you can post: click the register link above to proceed. To start viewing messages,
select the forum that you want to visit from the selection below.
Aς αναφερω κι εγω μερικα αγαπημενα κομματια, γιατι ξεχαστηκα τελειως αυτες τις μερες.
La Femme Parallel:
Blasting Through the City:
Liberation Front:
Επισης λατρευω τα πολυ ηρεμα κομματια τους με γυναικεια φωνητικα, οπως το Beautiful Drug και το αρκετα γνωστο Until the Morning. Tα πρωτα που θυμαμαι να ακουω παντως ειναι το Lebanese Blonde - επισης παρα πολυ καλο και το The Heart's a Lonely Hunter λογω και της συμμετοχης του David Byrne.
Το πιο πληρες album νομιζω πως ειναι το Cosmic Game, αλλα και τα Mirror Conspiracy και The Richest Man in Babylon κυμαινονται σε αναλογα επιπεδα. Εγω προσωπικα θεωρω και το Radio Retaliation παρα πολυ καλο (τα 2 πρωτα κομματια που εβαλα ειναι απο εκει, οπως και το Beautiful Drug που ανεφερα πιο μετα).
Σχεδόν ό,τι έχω ακούσει από Thievery, σε μία προσεκτική ακρόαση είναι ικανό να σε ταξιδέψει, να σε τριπάρει, να σε στείλει σε άλλες σφαίρες. Είναι καλή μουσική, έχει βάθος, εμένα αυτό με ενδιαφέρει.
Από Thievery Corporation το The Richest Man in Babylon είναι κορυφή, ο Xeno θα το ξέρει και Raf άκου το ολόκληρο οπωσδήποτε. Αγαπημένο κομμάτι μακράν το...
Όντως, για lounge / chillout φάσεις είναι οι κατάλληλοι, αν και η πορεία τους ήρθεσε αντίθεση με τους στόχους τους. Οι ίδιοι έλεγαν πως δεν ήθελαν να γράφουν μουσική για σκέψη και όχι απλά για να πίνει κάποιος το ποτό του, όμως κατάφεραν ακριβώς αυτό.
Είναι χάσιμο και οι μεν και οι δε. Αγαπημένο κομμάτι το Marching the Hate Machines από το Cosmic Game του 2005 και άλλα πολλά που δε τα γνωρίζω ονομαστικά επειδή τα άκουγα μαζεμένα σε playlist όταν δούλευα. Το ίδιο και για τους Groundation, των οποίων το αγαπημένο μου το δημοσίευσα στο παραπάνω post.
Αυτό που έχουν κοινό τα δύο συγκροτήματα για εμένα είναι πως με αγγίζει βαθιά ο ήχος τους παρ' ότι προέρχεται από μουσικά ρεύματα εντελώς ανεξερεύνητα.
Κοιτα συμπτωση, με αυτα τα ονοματα εφυγε πολυ ευχαριστα το μεγαλυτερο μερος της θητειας μου.
Τους TC τους ηξερα μεν αλλα δεν ειχα ασχοληθει μαζι τους επι της ουσιας, ενω τους Groundation τους εμαθα απο ενα φιλο εκει.
Ιδιως ΤC ακουω μεχρι σημερα παρα πολυ συχνα, μου φαινεται πως εχουν την τελεια μουσικη για χαλαρωση κτλ και δε με κουραζουν στο ελαχιστο τα κομματια τους. Θα τελειωσω αυριο βεβαια αν αρχισω να αναφερω αγαπημενα κομματια, οποτε σταματαω εδω για την ωρα.
Ανακάλυψα αυτούς τους τύπους οι οποίοι είναι πολύ καλοί, και ειδικά το παρακάτω:
Και bonus τραγούδι από τους La bruja muerta (Ένα από τα πολλά ονόματα που χρησιμοποιεί ο B.D Foxmoor για να βγάζει δίσκους) τους οποίους έμαθα προχθές και απ' ότι φαίνεται, τα σπάνε (μεταφορικά πάντα γιατί τί να σπάσεις όταν παίζεις low bap; ):
Έχω πιάσει πολύ κλασικούρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες Rainbow, Deep Purple, Led Zeppelin etc. Έχω πχ αγοράσει το νέο των Crippled Black Phoenix και το έχω ακούσει ελάχιστα εξαιτίας αυτών.
Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αλλά έχω κολλήσει με τα ακόλουθα κομμάτια σε εκνευριστικό βαθμό...
και με τη συγκεκριμένη εκδοχή του Love me two times των Doors από Aerosmith
Έκανα μία ακρόαση στο δίσκο της Imany "Shape of a Broken Heart" επειδή μου έκανε μεγάλη εντύπωση η χροιά της φωνής της στο σουξέ "You will never know". Τελικά ψιλοαπογοητεύτηκα, εκτός από δύο-τρία κομμάτια δεν υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον, σχεδόν όλα είναι σε φάση μου λείπει η αγκαλιά σου/φοβάμαι χωρίς εσένα/που να βρίσκεσαι, χλιαρές μελωδίες και flat ενορχήστρωση. Αλλά φωνάρα όμως, φωνάρα.
Leave a comment: