Tweet
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα που να τοποθετήσω τις παρακάτω γραμμές.Έψαξα για κάποιο topic και νομίζω αυτό είναι ότι κοντινότερο σε αυτά που θα γράψω.Αν όχι, ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων.
Η ώρα είναι γύρω στις 7 παρά το πρωί.Ξημερώνει Πέμπτη. Είχα κοιμηθεί απο νωρίς την προηγούμενη νύχτα, όσο πιο νωρίς γινότανε, αλλά αυτό που ξημέρωνε δεν με άφηνε σε υσηχία. Ο στόχος? Ένας και συγκεκριμένος : Να είμαι 9 παρα έξω απο το Πλαίσιο στην Στουρνάρη. Τίποτε άλλο πιο σημαντικό δεν υπήρχε. Για κάποια στιγμή οι σφυγμοί της καρδιάς μου είχανε εξισωθεί με τα δευτερόλεπτα στο ρολόι, και όσο πλησίαζε η ώρα, τόσο πιο δυνατά ηχούσαν. Ήτανε η 12η Ιουνίου του 2008. Σαν σήμερα. Η ημερομηνία κυκλοφορίας του Metal Gear Solid 4 : Guns Of The Patriots.
Η ώρα πλησιάζει, είναι γύρω στις 8 παρα 5. Μάταια προσπάθησα να κλείσω για λίγο ακόμα τα μάτια μου. Η ένταση και η συναισθηματική φόρτιση ήτανε τεράστια. Οι εικόνες απο τον έντυπο τύπο της εποχής με τον Snake γερασμένο και το trailer της TGS το 2005 έπαιζαν λούπα ασταμάτητα ενώ ντυνόμουνα. Φοράω γρήγορα μια κοντομάνικη μπλούζα, αλλά επιμελώς έχω προσέξει να έχω βγάλει την αθλητική μου βερμούδα απο το προηγούμενο βράδυ. Πρέπει να έχω ευελιξία στις κινήσεις μου. Περάστικοι και πλήθος έπρεπε να μην με καθυστερήσουν ούτε δευτερόλεπτο. Όλα έτοιμα. Στην εξώπορτα η μητέρα μου κάνει την κίνηση να με ρωτήσει που πηγαίνω, πριν την σταματήσω λέγοντας της : Όχι τώρα μάνα.Σ'αγαπώ πολύ.Θα τα πούμε μετά. Μορφάζει και επιστρέφει στις δουλειές της.
Βγαίνω στον δρόμο με βήμα Liam Neeson απο το Taken και κατευθύνομαι στην στάση. Όλα είναι τσεκαρισμένα απο χθες. Γνωρίζω τα ωράρια καλύτερα και απο συνδυκαλιστή του ΟΑΣΑ. Απο κει και πέρα όλα αφήνονται στην πίστη ότι το λεοφωρείο θα είναι στην ώρα του. Χρειάζομαι περίπου 20 λεπτά για να είμαι εκεί. Αν προσθέσεις την κίνηση, τον κλασσικό μαλάκα που θα χει στάνταρ διπλοπαρκάρει κάπου, και κανα 2 μπινελίκια που θα ανταλλάξει ο οδηγός πάμε στα 25 λεπτά. Η είμαστε επαγγελματίες ή δεν είμαστε.
Ώρα 9 παρα δέκα. Objective complete. Σοφά ποιώντας που θα έλεγε και ο Σκουντής, έχω πάρει ένα πακέτο "εργοστασιακά" τσιγάρα παρότι είμαι ακόλουθος του στριφτού. Άλλωστε αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να στρίψω καλά ακόμα και ένα τσιγάρο εκείνη την στιγμή.Ένας υπάλληλος τοποθετεί κάποια χαρτονένια promo στην είσοδο και με κοιτάει με απορία. Το βλέμμα μου εκείνη την στιγμή ήτανε ότι πιο κοντινό σε αυτό του Gary Oldman στον Δράκουλα όταν πρωτοβλέπει την Wynona Rider ανάμεσα στα πλήθη του Λονδίνου. 9 παρα 5 τα ρολά ανοίγουν, με ένα νεύμα σε μια κοπέλα που πέρναγε μπροστά απο την είσοδο με το μπλουζάκι του καταστήματος, ρωτάω αν μπορώ να μπω. Η κατάφαση της μου δημιούργησε αυτό που νιώθεις στο στομάχι σου όταν φασώνεις μια γκόμενα ή όταν μπαίνει γκολ στα χασομέρια και ''κλείνεις'' δελτίο.
- Καλημέρα, τι θα θέλατε?
- Τα παιχνίδια που είναι?
- Θα περάσετε επάνω στον 1ο όροφο. (ή ήταν 2ος?Δεν θυμάμαι)
-Ευχαριστώ.
Πρέπει να ταν 16 σκαλιά, άρα 8 στεπς. Που καιρός για σκαλί σκαλί τώρα. Ανα 2 με επιδόσεις Ολυμπιονίκη και στην gaming section του καταστήματος ένας καραφλός μπυρολάτρης την ανατομία υπαλληλος που είχε ένα καλώδιο ενδοεπικοινωνίας χαζεύει κάτι σε ένα λαπτοπ.
-Καλημέρα.
-Καλημέρα φίλε.
-Θέλω το Metal Gear το 4.Ήρθε?
-Metal Gear το 4...Για να δω.
Ανοίγει με το κλειδί την τζαμένια πρόσοψη, και η αντανάκλαση απο τα φώτα της οροφής φεύγει για να αποκαλύψει το εξώφυλλο με το artwork του Yoji Shinkawa.
- Να'το αυτό είναι!
Αναφώνησα δείχνοντας του το παιχνίδι ενω αυτός ήτανε γυρισμένος πλάτη ψάχνοντας στα χαμηλότερα ράφια.
-Ναι ήρθε.
Το χέρι του κάνει την κίνηση και το πιάνει. Αυτά τα δευτερόλεπτα που ταξίδεψε απο το χέρι του στο δικό του μου φάνηκαν αιώνας.
Στο απλωμένο μου χέρι η συνάντηση με το κουτί του τίτλου παραλληλίζεται μόνο με έναν χείμμαρο νερού που ποτίζει μια άνυδρη γη μετά απο καιρό.Οι σφυγμοί μου δικαιολογούνταν μόνο μετά απο κάμια ώρα ενόργανης. Δεν έχει σημασία...
-Που πληρώνω?
Ρωτάω κρατώντας το αντίτιμο ήδη στο χέρι.
-Θα περάσετε κάτω στα ταμεία.
-Ευχαριστώ! Καλή σου μέρα!
Πρόσοχη τώρα! Δεν πρέπει να στραβοπατήσω.Απο το μυαλό μου περνάνε αστραπιαία σενάρια πως θα παίξω το παιχνίδι ακόμα και σε περίπτωση που χάσω κάποια σκαλί και στραμπουλήξω κανα πόδι. Ευτυχώς τα καταφέρνω.Γρήγορα στο ταμείο. Απόδειξη και γεια σας.
Διπλώνω την σακούλα και την σφίγγω στο χέρι μου.Τώρα το λεωφορείο της επιστροφ...Ποιο λεωφορείο! Ταξί! Γρήγορα ένα ταξί, το βασίλειο μου για ένα ταξί!
Το σταματάω σαν τον Ζαχαρία Ρώχα σε ένα επεισόδιο που ήτανε εγκληματίας στην Ανατομία ενος Εγκλήματος.
Επιστροφή σπίτι. Στα γρήγορα έναν καφέ απο τον φούρνο ενώ η καφετέρια απέχει ούτε 10 μ. 10μ είναι πολλά όμως τώρα. Στοιχίζουν δευτερόλεπτα. Είναι η παγκόσμια πρεμιέρα του MGS4, και σε αυτή την γωνιά της Γης, είμαι και εγώ ενεργό κομμάτι της ως gamer.Όχι στις 13,ούτε καν το απόγευμα της 12ης, αλλά όσο νωρίτερα γίνεται.
Μπαίνω στο σπίτι σαν σίφουνας.Η ώρα μ'αυτα και μ'αυτα έχει πάει 10 και κάτι ψιλά. Πετάω τα πάντα όπως και όπου να'ναι, εκτός απο το επιούσιο το οποίο μυσταγωγικά αφαιρώ απο την σακούλα, και ακόμα πιο ευλαβικά βγάζω απο το σελοφάν που το κρατάει κλειστό. Τόσο καλά, δεν πρέπει να έχω ανοίξει ούτε στα παιδικά μου χρόνια καλαμάκι απο τα Yoko Choco που φοβόσουν μην τα ανοίξεις ατσούμπαλα και υποστούν κάποιο κάταγμα και δεν ρουφάνε καλά.
Επι της οθόνης, με βλέμμα παγωμένο, εμφανίζεται αυτός ο ψηφιακός θρύλος. Μεγάλωσε. Παραμεγάλωσε για την ακρίβεια. Αλλά και εγώ μαζί του. Η συγκίνηση είναι τεράστια. Ένα Install screen με χωρίζει πλέον απο αυτό που μέχρι πριν μια ώρα με χώριζε ένα λεωφορείο, μια καγκελένια πόρτα και 16 σκαλιά.
Μαύρη οθόνη. Ένα περίεργο τηλεοπτικό σεκάνς με τον David Hayter να φοράει το Solid Eye στο ένα απο τα 3 διαθέσιμα εικονικά κανάλια.
...In the not too distant future.On a tired battlefield.War has become a routine.
Αυτό που ακολούθησε δεν ήτανε τίποτε λιγότερο απο αυτό που άξιζε στον αγαπημένο μου ήρωα. Ένα έπος, μια ωδή στον θρύλο του Solid Snake και της σειράς Metal Gear Solid. Μέσα σε λιγότερο απο 6 ημέρες, το είχα 'οργώσει' απ'ακρη σ'ακρη. Τα gaming sequences δεν έπεσαν ποτέ κάτω των 3,5 με 4 ωρών παρα μονάχα σε ένα σημείο στην αρχή του Act4. Έκει, όταν κατάλαβα τι ακολουθούσε έκανα ένα δεύτερο save slot. Έπρεπε αυτή την εμπειρία να την μοιραστώ με τον κολλητό μου. Όπως τότε, όταν το 1998 με τα σπίτια μας αντικριστά τον ρωτούσα πως να περάσω τα σημεία που είχα κολλήσει στο MGS 1. Η επιστροφή στο Shadow Moses γέμισε τα μάτια μας με δάκρυα. Ήτανε η πρώτη φορά και το λέω που έκλαψα απο συγκίνηση, καθώς ο Hideo Kojima για άλλη μια φορά διέλυε το 4th wall εναρμονίζοντας την ζωή του ήρωα με αυτή του early days follower της σειράς, που μεγάλωσε μαζί με τον πρωταγωνιστή αλλά και το περιβάλλον που κάποτε εκείνος θριάμβευε επι του γενετικού του πεπρωμένου, στα πεπραγμένα του πρώτου Metal Gear Solid, υφαίνοντας τον καμβά της ζωής του ήρωα με το νήμα του ζωντανού χρόνου, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο στον παίκτη απο το να κοντοσταθεί κα να αναπολήσει παρέα τους (με τον Snake και τον Otacon στο δωμάτιο με τα τερματικά) τον χρόνο που πέρασε.
Ήθελα να γράψω κάποιο review. Αλλά επέλεξα καλύτερα να καταθέσω το πως έζησα εκείνη την ημέρα.Σαν σήμερα.Πριν απο 10 χρόνια.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ METAL GEAR SOLID 4!
Η ώρα είναι γύρω στις 7 παρά το πρωί.Ξημερώνει Πέμπτη. Είχα κοιμηθεί απο νωρίς την προηγούμενη νύχτα, όσο πιο νωρίς γινότανε, αλλά αυτό που ξημέρωνε δεν με άφηνε σε υσηχία. Ο στόχος? Ένας και συγκεκριμένος : Να είμαι 9 παρα έξω απο το Πλαίσιο στην Στουρνάρη. Τίποτε άλλο πιο σημαντικό δεν υπήρχε. Για κάποια στιγμή οι σφυγμοί της καρδιάς μου είχανε εξισωθεί με τα δευτερόλεπτα στο ρολόι, και όσο πλησίαζε η ώρα, τόσο πιο δυνατά ηχούσαν. Ήτανε η 12η Ιουνίου του 2008. Σαν σήμερα. Η ημερομηνία κυκλοφορίας του Metal Gear Solid 4 : Guns Of The Patriots.
Η ώρα πλησιάζει, είναι γύρω στις 8 παρα 5. Μάταια προσπάθησα να κλείσω για λίγο ακόμα τα μάτια μου. Η ένταση και η συναισθηματική φόρτιση ήτανε τεράστια. Οι εικόνες απο τον έντυπο τύπο της εποχής με τον Snake γερασμένο και το trailer της TGS το 2005 έπαιζαν λούπα ασταμάτητα ενώ ντυνόμουνα. Φοράω γρήγορα μια κοντομάνικη μπλούζα, αλλά επιμελώς έχω προσέξει να έχω βγάλει την αθλητική μου βερμούδα απο το προηγούμενο βράδυ. Πρέπει να έχω ευελιξία στις κινήσεις μου. Περάστικοι και πλήθος έπρεπε να μην με καθυστερήσουν ούτε δευτερόλεπτο. Όλα έτοιμα. Στην εξώπορτα η μητέρα μου κάνει την κίνηση να με ρωτήσει που πηγαίνω, πριν την σταματήσω λέγοντας της : Όχι τώρα μάνα.Σ'αγαπώ πολύ.Θα τα πούμε μετά. Μορφάζει και επιστρέφει στις δουλειές της.
Βγαίνω στον δρόμο με βήμα Liam Neeson απο το Taken και κατευθύνομαι στην στάση. Όλα είναι τσεκαρισμένα απο χθες. Γνωρίζω τα ωράρια καλύτερα και απο συνδυκαλιστή του ΟΑΣΑ. Απο κει και πέρα όλα αφήνονται στην πίστη ότι το λεοφωρείο θα είναι στην ώρα του. Χρειάζομαι περίπου 20 λεπτά για να είμαι εκεί. Αν προσθέσεις την κίνηση, τον κλασσικό μαλάκα που θα χει στάνταρ διπλοπαρκάρει κάπου, και κανα 2 μπινελίκια που θα ανταλλάξει ο οδηγός πάμε στα 25 λεπτά. Η είμαστε επαγγελματίες ή δεν είμαστε.
Ώρα 9 παρα δέκα. Objective complete. Σοφά ποιώντας που θα έλεγε και ο Σκουντής, έχω πάρει ένα πακέτο "εργοστασιακά" τσιγάρα παρότι είμαι ακόλουθος του στριφτού. Άλλωστε αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να στρίψω καλά ακόμα και ένα τσιγάρο εκείνη την στιγμή.Ένας υπάλληλος τοποθετεί κάποια χαρτονένια promo στην είσοδο και με κοιτάει με απορία. Το βλέμμα μου εκείνη την στιγμή ήτανε ότι πιο κοντινό σε αυτό του Gary Oldman στον Δράκουλα όταν πρωτοβλέπει την Wynona Rider ανάμεσα στα πλήθη του Λονδίνου. 9 παρα 5 τα ρολά ανοίγουν, με ένα νεύμα σε μια κοπέλα που πέρναγε μπροστά απο την είσοδο με το μπλουζάκι του καταστήματος, ρωτάω αν μπορώ να μπω. Η κατάφαση της μου δημιούργησε αυτό που νιώθεις στο στομάχι σου όταν φασώνεις μια γκόμενα ή όταν μπαίνει γκολ στα χασομέρια και ''κλείνεις'' δελτίο.
- Καλημέρα, τι θα θέλατε?
- Τα παιχνίδια που είναι?
- Θα περάσετε επάνω στον 1ο όροφο. (ή ήταν 2ος?Δεν θυμάμαι)
-Ευχαριστώ.
Πρέπει να ταν 16 σκαλιά, άρα 8 στεπς. Που καιρός για σκαλί σκαλί τώρα. Ανα 2 με επιδόσεις Ολυμπιονίκη και στην gaming section του καταστήματος ένας καραφλός μπυρολάτρης την ανατομία υπαλληλος που είχε ένα καλώδιο ενδοεπικοινωνίας χαζεύει κάτι σε ένα λαπτοπ.
-Καλημέρα.
-Καλημέρα φίλε.
-Θέλω το Metal Gear το 4.Ήρθε?
-Metal Gear το 4...Για να δω.
Ανοίγει με το κλειδί την τζαμένια πρόσοψη, και η αντανάκλαση απο τα φώτα της οροφής φεύγει για να αποκαλύψει το εξώφυλλο με το artwork του Yoji Shinkawa.
- Να'το αυτό είναι!
Αναφώνησα δείχνοντας του το παιχνίδι ενω αυτός ήτανε γυρισμένος πλάτη ψάχνοντας στα χαμηλότερα ράφια.
-Ναι ήρθε.
Το χέρι του κάνει την κίνηση και το πιάνει. Αυτά τα δευτερόλεπτα που ταξίδεψε απο το χέρι του στο δικό του μου φάνηκαν αιώνας.
Στο απλωμένο μου χέρι η συνάντηση με το κουτί του τίτλου παραλληλίζεται μόνο με έναν χείμμαρο νερού που ποτίζει μια άνυδρη γη μετά απο καιρό.Οι σφυγμοί μου δικαιολογούνταν μόνο μετά απο κάμια ώρα ενόργανης. Δεν έχει σημασία...
-Που πληρώνω?
Ρωτάω κρατώντας το αντίτιμο ήδη στο χέρι.
-Θα περάσετε κάτω στα ταμεία.
-Ευχαριστώ! Καλή σου μέρα!
Πρόσοχη τώρα! Δεν πρέπει να στραβοπατήσω.Απο το μυαλό μου περνάνε αστραπιαία σενάρια πως θα παίξω το παιχνίδι ακόμα και σε περίπτωση που χάσω κάποια σκαλί και στραμπουλήξω κανα πόδι. Ευτυχώς τα καταφέρνω.Γρήγορα στο ταμείο. Απόδειξη και γεια σας.
Διπλώνω την σακούλα και την σφίγγω στο χέρι μου.Τώρα το λεωφορείο της επιστροφ...Ποιο λεωφορείο! Ταξί! Γρήγορα ένα ταξί, το βασίλειο μου για ένα ταξί!
Το σταματάω σαν τον Ζαχαρία Ρώχα σε ένα επεισόδιο που ήτανε εγκληματίας στην Ανατομία ενος Εγκλήματος.
Επιστροφή σπίτι. Στα γρήγορα έναν καφέ απο τον φούρνο ενώ η καφετέρια απέχει ούτε 10 μ. 10μ είναι πολλά όμως τώρα. Στοιχίζουν δευτερόλεπτα. Είναι η παγκόσμια πρεμιέρα του MGS4, και σε αυτή την γωνιά της Γης, είμαι και εγώ ενεργό κομμάτι της ως gamer.Όχι στις 13,ούτε καν το απόγευμα της 12ης, αλλά όσο νωρίτερα γίνεται.
Μπαίνω στο σπίτι σαν σίφουνας.Η ώρα μ'αυτα και μ'αυτα έχει πάει 10 και κάτι ψιλά. Πετάω τα πάντα όπως και όπου να'ναι, εκτός απο το επιούσιο το οποίο μυσταγωγικά αφαιρώ απο την σακούλα, και ακόμα πιο ευλαβικά βγάζω απο το σελοφάν που το κρατάει κλειστό. Τόσο καλά, δεν πρέπει να έχω ανοίξει ούτε στα παιδικά μου χρόνια καλαμάκι απο τα Yoko Choco που φοβόσουν μην τα ανοίξεις ατσούμπαλα και υποστούν κάποιο κάταγμα και δεν ρουφάνε καλά.
Επι της οθόνης, με βλέμμα παγωμένο, εμφανίζεται αυτός ο ψηφιακός θρύλος. Μεγάλωσε. Παραμεγάλωσε για την ακρίβεια. Αλλά και εγώ μαζί του. Η συγκίνηση είναι τεράστια. Ένα Install screen με χωρίζει πλέον απο αυτό που μέχρι πριν μια ώρα με χώριζε ένα λεωφορείο, μια καγκελένια πόρτα και 16 σκαλιά.
Μαύρη οθόνη. Ένα περίεργο τηλεοπτικό σεκάνς με τον David Hayter να φοράει το Solid Eye στο ένα απο τα 3 διαθέσιμα εικονικά κανάλια.
...In the not too distant future.On a tired battlefield.War has become a routine.
Αυτό που ακολούθησε δεν ήτανε τίποτε λιγότερο απο αυτό που άξιζε στον αγαπημένο μου ήρωα. Ένα έπος, μια ωδή στον θρύλο του Solid Snake και της σειράς Metal Gear Solid. Μέσα σε λιγότερο απο 6 ημέρες, το είχα 'οργώσει' απ'ακρη σ'ακρη. Τα gaming sequences δεν έπεσαν ποτέ κάτω των 3,5 με 4 ωρών παρα μονάχα σε ένα σημείο στην αρχή του Act4. Έκει, όταν κατάλαβα τι ακολουθούσε έκανα ένα δεύτερο save slot. Έπρεπε αυτή την εμπειρία να την μοιραστώ με τον κολλητό μου. Όπως τότε, όταν το 1998 με τα σπίτια μας αντικριστά τον ρωτούσα πως να περάσω τα σημεία που είχα κολλήσει στο MGS 1. Η επιστροφή στο Shadow Moses γέμισε τα μάτια μας με δάκρυα. Ήτανε η πρώτη φορά και το λέω που έκλαψα απο συγκίνηση, καθώς ο Hideo Kojima για άλλη μια φορά διέλυε το 4th wall εναρμονίζοντας την ζωή του ήρωα με αυτή του early days follower της σειράς, που μεγάλωσε μαζί με τον πρωταγωνιστή αλλά και το περιβάλλον που κάποτε εκείνος θριάμβευε επι του γενετικού του πεπρωμένου, στα πεπραγμένα του πρώτου Metal Gear Solid, υφαίνοντας τον καμβά της ζωής του ήρωα με το νήμα του ζωντανού χρόνου, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο στον παίκτη απο το να κοντοσταθεί κα να αναπολήσει παρέα τους (με τον Snake και τον Otacon στο δωμάτιο με τα τερματικά) τον χρόνο που πέρασε.
Ήθελα να γράψω κάποιο review. Αλλά επέλεξα καλύτερα να καταθέσω το πως έζησα εκείνη την ημέρα.Σαν σήμερα.Πριν απο 10 χρόνια.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ METAL GEAR SOLID 4!
Comment