The «SNES Mini» Journal

[Raf]

#1 Aladdin
#2 Super Mario World 2: Yoshi's Island
#3 Chrono Trigger
#4 Super Metroid

Πέρσι τον Οκτώβριο κέρδισα από τον διαγωνισμό του φόρουμ ένα SNES Mini - εδώ μπορείτε να με δείτε να απολαμβάνω μόνος το δώρο μου περιτριγυρισμένος από μια ιδιαιτέρως δραστήρια φοιτητιώσα νεολαία.

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από τότε και δεν είχα καθίσει καθόλου έως τώρα να παίξω στ' αλήθεια σε αυτή την κονσόλα. Το πρώτο πράγμα που έκανα λοιπόν ήταν να φορτώσω νέα παιχνίδια: τη μεγάλη έλλειψη των 20+1, το Chrono Trigger· το Final Fight 2, το SMNT IV: Turtles in Time και το Sunset Riders για παραδοσιακό διπλό με κάποιον φίλο· και τέλος, ένα μονό παιχνίδι, μια μεταφορά από ταινία της εποχής, που φιγουράρει σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα παιχνίδια του SNES και μου τράβηξε την περιέργεια: το Aladdin του Shinji Mikami και της αξιόπιστης Capcom. Θέλοντας να διαπιστώσω τι κάνει αυτόν τον τίτλο τόσο αγαπητό, κάθισα σήμερα, Κυριακή και σχόλη, και το τερμάτισα. Με αφορμή αυτή την ενασχόληση, ανοίγω αυτό το θέμα ως ελάχιστο φόρο τιμής στο φόρουμ και στα παιδιά που κλίκαραν διαφημίσεις για να μπορώ εγώ να έχω το SNES Mini στη συλλογή μου.

Όποτε ασχολούμαι ή/και τερματίζω κάποιον τίτλο, ανεξαρτήτως εάν ο τίτλος αυτός βρίσκεται ανάμεσα στους προεγκατεστημένους 20+1, όπως ο προκείμενος, σκοπεύω να γράφω δυο λόγια εδώ· κι αν αυτά τα λόγια τα διαβάσουν και δυο άτομα, θα είμαι ικανοποιημένος. Ξεκινώ αντικανονικά λοιπόν:



Το παιχνίδι ακολουθεί, φαίνεται, την πλοκή της ταινίας. Ξεκινάμε στο παζάρι της πόλης, και αντιμετωπίζουμε θυμωμένους σωματαράδες και βάζα με πόδια. Τα γραφικά είναι όμορφα και λεπτομερή: η πόλη ζωντανεύει μέσα από παιδάκια που κρυφοκοιτάζουν στο βάθος και ζωηρά χρώματα πιστά στον γραφικό οριενταλισμό της ταινίας. Τον Αλαντίν ακολουθεί η μαϊμού του, αλλά πέρα από το να δείχνει πού και πού την κατεύθυνση, δεν έχει κάποια λειτουργία. Η μουσική είναι οριακά ανεκτή. Θα ήταν χρήσιμο έστω κι ένα σύντομο τουτόριαλ, μα δεν υπάρχει. Το παιχνίδι είναι πλατφόρμερ κατά βάση, με ένα σύνολο υπομηχανισμών που δεν δίνουν πάντοτε την αίσθηση της πληρότητας: μαζεύουμε μήλα για να ζαλίσουμε τους εχθρούς, μα λίγες είναι οι φορές που θα τα χρειαστούμε πραγματικά. Μαζεύουμε διαμάντα, ενίοτε δυσπρόσιτα, τα οποία α λα Ζέλντα αυξάνουν τις καρδιές, αλλά έπρεπε να μπω στο gamefaqs μετά τον τερματισμό για να το διαπιστώσω. Υποθέτω πως είναι ελάττωμα των παλιών παιχνιδιών να μην εξηγούν τους μηχανισμούς τους. Εάν οι ζωές και τα credits τελειώσουν, τότε η πρόοδος χάνεται. Χρησιμοποιείται ένα απλό σύστημα κωδικού όμως, με το οποίο μπορούμε να ανατρέξουμε σε κάποιο από τα στάδια του παιχνιδιού με default values.

Συνολικά οι περιοχές είναι πέντε: η πόλη, όπου είναι και το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού, η σπηλιά του λυχναριού με λάβες και κινούμενες οθόνες και απαράδεκτα flying carpet sections, ο μαγικός κόσμος του λυχναριού με χρώματα και συννεφάκια και solid platforming, το εσωτερικό μιας πυραμίδας και τέλος, το παλάτι ως προετοιμασία για την αναιμική, διπλή τελική μάχη. Πέρα από την εκνευριστική δεύτερη περιοχή, το παιχνίδι δεν δυσκολεύει καθόλου. Δεν θυμάμαι καλά την ταινία, αλλά δίνεται η αίσθηση πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερη χρήση των χαρακτήρων και των τοποθεσιών. Μια επανεπίσκεψη στην πόλη κάτω από το σεληνόφως, ας πούμε, θα ήταν καλοδεχούμενη. Προβληματίζει το πώς πολλά κομβικά στοιχεία της υπόθεσης περνούν αέρα μέσα από καρτέλες με κείμενο: το τζίνι, για παράδειγμα, δεν εμφανίζεται ποτέ in-game. Θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί πολλές καλές χρήσεις του ιπτάμενου χαλιού: αντιθέτως, τη μια φορά που το πετάμε μας κυνηγάει λάβα με αποτέλεσμα να περιοριζόμαστε στη δεξιά άκρη της οθόνης, και τη δεύτερη φορά μαζεύουμε διαμαντάκια στον αραβικό ουρανό σε ένα χαζοβιόλικο μπόνους επίπεδο.

Το platforming είναι και το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού. Σε συνδυασμό με τους καλοφτιαγμένους χαρακτήρες και τον εν πολλοίς στιβαρό χειρισμό, μπορεί να προσφέρει μια δόση ικανοποίησης. Γενικώς είναι ένα χαριτωμένο και τίμιο παιχνίδι χωρίς σοβαρά ελαττώματα. Ειδάλλως μάλλον θα το παράταγα στη μέση. Αλλά και πάλι, το σερί των Hotline Miami μου έχει προκαλέσει μια κάποια αρτηριοσκλήρωση...

[Ramparter]

"Υποθέτω πως είναι ελάττωμα των παλιών παιχνιδιών να μην εξηγούν τους μηχανισμούς τους"

Προτερημα ειναι, γνωστο και ως "ασε με να παιξω και μη μου ζαλιζεις τα @@"

[Raf]

"Υποθέτω πως είναι ελάττωμα των παλιών παιχνιδιών να μην εξηγούν τους μηχανισμούς τους"

Προτερημα ειναι, γνωστο και ως "ασε με να παιξω και μη μου ζαλιζεις τα @@"

Καλά τα λες αλλά εδώ μιλάμε για το άλλο άκρο. Κατάλαβα όλες τις κινήσεις στη μέση του τίτλου, και έπρεπε να ψάξω για να δω γιατί έπρεπε να μαζεύω διαμαντάκια.

[Ramparter]

Καλα αυτο με τα διαμαντακια ηταν κλασικο στα παλια games. Θυμαμαι σε ποσα retro που επαιζα σε σπιτια αλλων μου λεγανε "αυτα τα μαζευεις" αλλα κανεις δεν ηξερε γιατι

[straier]

Ποιος ξέρει γιατί μάζευε νομίσματα στο πρώτο Mario Kart;
Δεν έχει ηλεκτρονικά εγχειρίδια για τα παιχνίδια;
Επίσης η έκδοση του Aladdin για Amiga/Genesis ήταν καλύτερη νομίζω.

[Raf]

Ε ναι, στο εγχειρίδιο θα υπάρχουν αυτές οι πληροφορίες.

Πολλοί θεωρούν την έκδοση για Genesis καλύτερη. Πάντως έτυχε να έχει ενδιαφέροντα παιχνίδια αυτή η ταινία.

[Ryu_gr]

Στα 100 παίρνεις μια ζωή, νόμος.

[Ramparter]

Επίσης η έκδοση του Aladdin για Amiga/Genesis ήταν καλύτερη νομίζω.

Αυτη ειναι η γενικη αποψη αλλα ψαχνοντας λιγο περισσοτερο αυτο που ειδα ειναι οτι η Genesis εκδοση εχει καλυτερα γραφικα, animation (μαλιστα είχε δουλεψει και η Disney σ αυτα) αλλα σε gameplay οι περισοτεροι που εχουν παιξει και τα δυο θεωρουν τη SNES εκδοση ανωτερη.

[straier]

Εγώ αναφερόμουν κυρίως στο gameplay πάντως. Ίσως στο SNES να είχε πιο προκλητικό platforming αλλά η Amiga έκδοση ήταν πιο διασκεδαστική. Επίσης είχε σπαθί ο Αλλαντίν, που ΟΚ δεν είναι πιστό στις ταινίες αλλά ήταν ωραίο.

Στα 100 παίρνεις μια ζωή, νόμος.

Στο Mario Kart είχε ζωές;!

[Ramparter]

http://www.mariomayhem.com/downloads/mario_instruction_booklets/Super_Mario_Kart-snes.pdf

Οχι στο Mario Kart σου διναν επιπλέον max speed μέχρι τα 10.

[straier]

Ναι τώρα το ξέρω αλλά όταν το πρωτοέπαιξα δεν το ήξερα και ποιος κοιτάει το χάρτινο manual;

[Ramparter]

Ούτε εγω, όταν τα επνεφεραν στις νεες εκδοσεις εμαθα τι ρολο εχουν

[Raf]

Στο προηγούμενο επεισόδιο τερμάτισα και παρουσίασα το Aladdin της Capcom. Με αφορμή κάποιο σχόλιο του κειμένου, ξέσπασε μια εξαιρετικά ζωηρή συζήτηση σχετικά με τη χρησιμότητα των διάφορων πολύτιμων προς συλλογή στα παλιά παιχνίδια. Αυτή την εβδομάδα παρουσιάζω το Super Mario World 2: Yoshi's Island.



Αυτό το παιχνίδι οι περισσότεροι υποθέτω το ξέρετε απέξω κι ανακατωτά. Οπότε δεν έχει νόημα να κάτσω να το παρουσιάσω απ' την αρχή - θα μείνω μονάχα στα σημεία που κάνουν αυτόν τον τίτλο σπουδαίο και στα λίγα που δεν τον αφήνουν να είναι τέλειος. Πρόκειται για παιχνίδι μπροστά απ' την εποχή του σε πολλαπλά επίπεδα: το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα βλέποντάς το ξανά είναι πως 23 χρόνια μετά και τα γραφικά του παραμένουν σύγχρονα - όχι απλώς όμορφα με τη ρετρό έννοια της λέξης, αλλά αγέραστα και επίκαιρα. Η δεύτερη σκέψη είναι πως το ίδιο ισχύει και για το gameplay. Πρόκειται για ένα αριστούργημα σε επίπεδο αισθητικής, level design και platforming, ένας τίτλος που κάνει προφανές πως αποτελεί κορυφή έμπνευσης και παραγωγικότητας για τους ανθρώπους που εργάστηκαν σε αυτόν.



Η κάθε πίστα είναι ένας ξεχωριστός θαυμαστός κόσμος που οπωσδήποτε θα εισαγάγει κάτι νέο, είτε εχθρό, είτε μηχανισμό, είτε κάποια φρέσκια πρόκληση για τον παίχτη. Προχωρώντας συναντάμε αποκλίσεις απ' την κεντρική πορεία της πίστας, μικρές ή μεγαλύτερες γωνιές που απαιτούν την προσοχή μας αν θέλουμε το κατοστάρι σκορ. Η τελειομανία του παίχτη προκαλείται με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, γιατί επιβραβεύεται με επιπλέον επίπεδα.

Το παιχνίδι το χαρακτηρίζει η μεσότητα - ούτε λίγο, ούτε πολύ. Ο Γιόσι έχει ακριβώς τις δυνάμεις που χρειάζεται για να κινηθεί με ζωηράδα και αποτελεσματικότητα σε πολυποίκιλα περιβάλλοντα παραμένοντας ένας απλός στον χειρισμό και στην αίσθηση χαρακτήρας. Οι πίστες είναι ακριβώς τόσο μεγάλες για να είναι χορταστικές και τόσο μικρές ώστε να μην κουράζουν ποτέ. Το παιχνίδι είναι τόσο δύσκολο ώστε να είναι ενδιαφέρον αλλά ποτέ τιμωρητικό ή άδικο. Τέλος, το παιχνίδι διαρκεί όσο πρέπει, αφήνοντας μονάχα την υπόνοια πως ορισμένες περιοχές, κυρίως προς το τέλος, δεν πληρούν τις πολύ υψηλές προδιαγραφές του level design.

Το Yoshi's Island είναι ένας τίτλος Super Mario από την άποψη του ότι σχεδόν ποτέ δεν αφήνει την οθόνη αυτός ο χαρακτήρας, κι όταν συμβεί αυτό συνήθως σημαίνει Game Over. Αλλά σπανίως έρχεται στο προσκήνιο - όποτε βρεθεί αστεράκι όμως γίνεται ο πιο δυνατός και άτρωτος χαρακτήρας, μια γεύση για το τι θα έμελλε να γίνει αυτό το μωρό.

Όταν ο Γιόσι δεχτεί χτύπημα χάνει τον Μάριο απ' την πλάτη του και τότε αρχίζουν τα κλάματα. Από ένα σημείο και μετά κουράστηκα να τα ακούω και με πιάναν τα νεύρα μου. Έγινε μάλιστα κι αυτό, χαμήλωσα τον ήχο, πράγμα που δεν έχω ξανακάνει με παιχνίδι. Είναι επιλογή που μπορεί να γίνει μεν κατανοητή, γιατί γύρω απ' την ασφάλεια του μωρού κινείται η υπόθεση, αλλά θα μπορούσε να αποφευχθεί κάπως αυτή η μαρτυρική επανάληψη. Οι μουσικές μελωδίες συνήθως φτιάχνουν ατμόσφαιρα· όταν δεν το κάνουν αυτό αποτελούν μια αδιάφορη λουναπαρκίστικη λούπα. Γενικώς ο ηχητικός τομέας δεν ακολουθεί την τελειότητα των άλλων πτυχών του παιχνιδιού.



Πάνω απ' όλα όμως εγώ είδα έναν τίτλο που τιμά όσο λίγοι τη σφραγίδα της μαμάς. Όταν κάποια στιγμή σε ένα κάστρο παρατήρησα μια σειρά εχθρών στο ταβάνι να κουβαλούν με κωμικό τρόπο χέρι-χέρι τη βόμβα για να καταλήξει στον ακριβώς απο πάνω μου, ακολουθώντας με όπου πήγαινα, θυμήθηκα το ίδιο πράγμα που μου είχε προκύψει παίζοντας το Breath of the Wild: τα παιχνίδια της Νιντέντο είναι σαν θεατρικές παραστάσεις, όπου οι κακοί δεν είναι πραγματικά κακοί, οι ήρωες δεν γίνονται ποτέ στ' αλήθεια βίαιοι, και όλοι μαζί προσπαθούν για τη διασκέδαση του παίχτη.

Ακολουθεί το Chrono Trigger.

[Raf]

Μετά την παρουσίαση του Yoshi's Island και τον ενθουσιασμό που ακολούθησε, θα μιλήσουμε λίγο για ένα πολύ αγαπημένο παιχνίδι και ένα από τα γνωστότερα jrpg της ιστορίας: το Chrono Trigger. Άλλος ένας τίτλος εκτός των 21 του SNES Classic Mini που το φόρουμ του GO με γενναιοδωρία μου χάρισε.



Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζω Chrono Trigger - το είχα τερματίσει ξανά στον στρατό, το '11-'12, στο DS, μια έκδοση που για πολλούς θεωρείται η απόλυτη: νέα, πιστότερη στο ιαπωνικό κείμενο μετάφραση, καλύτερο interface, FMV, νέο περιεχόμενο. Με ταλαιπώρησε λιγάκι αυτό το δίλημμα. Να το παίξω στην αυθεντική του έκδοση, όπως το γνώρισε και το αγάπησε ο κόσμος, ή να περιμένω μέχρι τις γιορτές και να το φορτώσω στο DS μου; Διάλεξα την ιστορικότητα.

Είμαι άσχετος απο jrpg. Εκτός του CT πάνω-κάτω όσα έχω πιάσει τα 'χω αφήσει στη μέση. Με κουράζει μάλλον η ιαπωνική κλισεδούρα που χαρακτηρίζει τα περισσότερα από αυτά. Οπότε δεν μπορώ να κρίνω σαν εμπειρογνώμονας. Ποστάρω περισσότερο για την τιμή των όπλων, τι να πω για έναν τίτλο που οι περισσότεροι μπορείτε να τον αξιολογήσετε σφαιρικότερα, έχοντας μια καλύτερη εποπτεία του είδους και της εξέλιξής του; Πάντως με το CT πέρασα ωραία και δεν αγανάχτησα παρά μόνο προς το τέλος, με την ατέλειωτη αλληλουχία από bosses που με κούρασε.

Τα κλισέ, καλώς ή κακώς, είναι εκεί: η ιστορία παίζει με τα χρονοταξίδια, κι έτσι απεικονίζονται με μια στερεοτυπικότητα έννοιες όπως προϊστορία και μέλλον. Ενοχλεί αυτό; Καθόλου. Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού επισκιάζει τις όποιες σεναριακές κοινοτοπίες. Η πλοκή ξεκινάει πολύ δυνατά, χρησιμοποιώντας τα tropes των χρονοταξιδιών με ικανοποιητική αποτελεσματικότητα. Από ένα σημείο κι έπειτα όμως, κυρίως από το Zeal και μετά, έχασα λίγο το νήμα της πλοκής. Μου φάνηκε πως έκαναν την εμφάνισή τους περισσότεροι χαρακτήρες απ' όσοι θα χρειαζόταν. Ως αποτέλεσμα έχασα την πλήρη ταύτιση με τα γεγονότα.

Το δυνατότερο κομμάτι του τίτλου για εμένα, και φαντάζομαι κοινός τόπος για το είδος, είναι τα shounen vibes που εκπέμπει: το κίνητρο για να δυναμώσω τους χαρακτήρες και να βρω τα καλύτερα όπλα γι' αυτούς ήταν ισχυρό. Προς το endgame μπορώ να πω πως γκρίνταρα με ευχαρίστηση, με συνέπεια να καταλήξω στο Black Omen, την τελική περιοχή, δυνατότερος απ' όσο θα μου επέτρεπε να απολαύσω μια κάποια πρόκληση στα αμέτρητα αλλεπάλληλα boss fights. Ευτυχώς από την άλλη να λέμε, γιατί γλίτωσα και πολλά καντήλια.

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην ατμόσφαιρα που χτίζεται στις διάφορες περιοχές που επισκέφτηκα. Το CT είναι ένα παιχνίδι ποικίλων εποχών, χρωμάτων και διαθέσεων: αποδίδεται εξίσου μοναδικά ένας ζωηρός προϊστορικός κόσμος, ένας ατλαντιδικού τύπου πολιτισμός, ο μεσαίωνας και βέβαια το ανατριχιαστικό μεταποκαλυπτικό μέλλον. Οι κορυφαίες μουσικές μελωδίες παίζουν κομβικό ρόλο στην οικοδόμηση της ατμόσφαιρας.

Οι χαρακτήρες είναι αξιαγάπητοι. Νοιάζεσαι για την ιστορία τους, κι όταν έρχεται η λύση στα προβλήματά τους η ικανοποίηση είναι μεγάλη. Με βρήκα να προτιμάω κάποιες στιγμές έναν πιο αδύναμο χαρακτήρα για την τριάδα, μόνο και μόνο επειδή είχα να τον διαλέξω καιρό και μου έλειψε η φωνή του. Υπάρχει μια σκηνή, προς το τέλος, όπου όλο το παρεάκι κάθεται γύρω απ' τη φωτιά και συζητάει. Τέτοιες στιγμές αισθάνεσαι μια ανταμοιβή, ιαπωνικής απόχρωσης, γνώριμη σε όσους ανδρώθηκαν με άνιμε. Δεν μπορώ να πω πως επιδοκιμάζω τελείως την πάγια επιλογή για σιωπηλό χαρακτήρα: ο Crono θα μπορούσε να έχει φωνή και αυτό μόνο θα πρόσθετε. Nooto, εσένα βλέπω.

Πολύ χαίρομαι που επικρατεί η κοινή λογική κι έτσι όταν περιπλανιέσαι μπορείς να δεις τον εχθρό κι αν θες να τον αποφύγεις. Αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα σε αυτό και το FFIII (VI), που με γοήτευσε με τον ρυθμό της ιστορίας του τις δυο ώρες που το δοκίμασα, αλλά αυτό το ψυχοφθόρο μαρτύριο των τυχαίων μαχών με αποθάρρυνε. Αν στο μέλλον το πιάσω τελικά, πράγμα πολύ πιθανόν, θα είναι το πρώτο FF με το οποίο θα ασχοληθώ σοβαρά.

Το CT ως γνωστόν είναι από τα παιχνίδια με πολλαπλούς τερματισμούς. Κουράγιο να τους δω όλους δεν έχω, αλλά το New Game+ στο κεντρικό μενού είναι από τώρα ελκυστικό. Με την πάροδο του χρόνου ίσως γίνει και ακαταμάχητο.



Ακόμη δεν έχω αποφασίσει ποιο θα είναι το επόμενο παιχνίδι SNES που θα πιάσω. Η θητεία μου στα jrpg δεν έχει τελειώσει, κι έτσι σκέφτομαι εκτός των άλλων το Earthbound και το Super Mario RPG. Το Super Metroid βέβαια, αλλά και το Shadowrun που έχει τραβήξει την προσοχή μου. Αλλά νομίζω πως τώρα έχω πιο πολύ ανάγκη από ένα καλό platformer, μάλλον εκτός των 21 ξανά. Καμιά ιδέα;

[straier]

Γιατί δεν παίζεις το Chrono Cross σε emulator στο PC σου; Είναι σίγουρα χειρότερο παιχνίδι αλλά από την άλλη είναι υποδειγματικό sequel.

Σε ποια κλισέ αναφέρεσαι; Θεωρώ πως ο τρόπος που διαχειρίζεται τα ταξίδια στο χρόνο είναι πάρα πολύ αποτελεσματικός και πιστευτός (χωρίς να πέφτει στην παγίδα του high science και να κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα από ότι πρέπει). Επίσης θεωρώ πως γενικά τα καλύτερα ιαπωνικά RPG ξεφεύγουν αρκετά από τα anime tropes με το Chrono Trigger να είναι λαμπρό παράδειγμα. Μου κάνει εντύπωση επίσης που λες πως έχασες το νήμα της πλοκής δεδομένου ότι το παιχνίδι είναι αρκετά βατό ακόμα και σε επίπεδο ιστορίας και χαρακτήρων.

Για τις τυχαίες μάχες, οι οποίες προσωπικά δε με ενόχλησαν ποτέ όταν γίνονται σωστά αν και προτιμώ την προσέγγιση του Chrono Trigger, νομίζω πως ήταν απλά λύση ανάγκης που διατηρήθηκε για λόγους παράδοσης παρά για εσκεμμένη επιλογή.

Θα το ξαναπώ για άλλη μια φορά. Το Chrono Trigger είναι ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια αλλά συγχρόνως είναι ένα παράδειγμα ενός "τέλειου" παιχνιδιού. Το κάθε στοιχείο του είναι πολύ προσεκτικά τοποθετημένο, διαρκεί όσο πρέπει, δεν ξεχειλώνει και δεν έχει fillers. Το παιχνίδι διέπεται από μία οικονομία που δυστυχώς είναι σπανιότατη.