How to review: the Gamers Odyssey guide to perfection

[Ground_zero]

και ονειρεύομαι να δω και κείμενα όχι για εύκολα παιχνίδια που χαίρουν γενικής αποδοχής αλλά και για πιο δύσκολες, λιγότερο mainstream επιλογές.

To na kaneis review gia ligotero mainstream games ypothetw pws einai poio efkolo apo to na kaneis ena review gia ena game pou exoun oloi aneptigmenh gnwmh hdh.

[Evans]

Να πω πάντως ότι το Braid το αδικείς απίστευτα. Βέβαια βλέπεις τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Αν κατάλαβα καλά, θεωρείς ότι ένα videogame μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω όχι με ενδιαφέρουσα αφήγηση αλλά μόνο μέσω πρωτοποριακών μηχανισμών. Το Braid σίγουρα βασίζεται σε νόρμες (βασικά platform στοιχεία), καθώς και στο παιχνίδι με το χρόνο (τέλειο αλλά όχι πρωτότυπο). Η πρωτοτυπία βρίσκεται στο πώς τα πάντα συνδυάζονται μεταξύ τους και κάνουν το παιχνίδι. Το platform αποτελεί μία αλληγορία, ο χρόνος και όλες οι ικανότητες είναι κομμάτι του σεναρίου, η όλη αισθητική (γραφικά, μουσική) αποτελούν κομμάτι της αφήγησης, τα puzzles συμπληρώνουν τα βιβλία με τα κείμενα, ενώ η όλη σκηνοθεσία στο τέλος είναι το αποκορύφωμα όλων, μία τελείως διφορούμενη σκηνή. Ακούγεται χαζό, αλλά ένα τόσο απλό παιχνίδι σου λέει τα πάντα, αναλύει τις σχέσεις, τη θεωρητική κυκλικότητα της ζωής και τα αδιέξοδα του ανθρώπου, την ψυχολογία του ατόμου, τις συνήθειες στη ζωή μας. Διαβάζοντας Προυστ και παίζοντας Braid έβλεπα πάρα πολλά κοινά (όχι ότι μπορούν να ταυτιστούν) και αυτό μου ήταν αρκετό. Πάνω από όλα όμως, παραμένει ένα πάρα πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι, πανέξυπνο και φρέσκο, κάτι που έλειπε και μας δόθηκε εκεί που δεν το περιμέναμε. Μέχρι και αναφορές στον Ντανταϊσμό είχε XD .

Το Bioshock είναι ένα παιχνίδι που για να αφηγηθεί την ιστορία του ξεχνάει να αναπτύξει/υλοποιήσει τους μηχανισμούς παιχνιδιού. ΜΕΓΑ ΕΓΚΛΗΜΑ. Το ίδιο κάνουν και τα Metal Gear Solid και σχεδόν κάθε JRPG. No balance = Give power to the player.

Σε αυτό δε διαφωνώ καθόλου, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Το Bioshock είχε αρκετά δυνατά σημεία (αφηγηματικά πάντα, όπως τα diaries), αλλά κάπου χανόταν η οποιαδήποτε ισοροπία μεταξύ story-telling και gameplay. Το ίδιο συμβαίνει συνήθως και στα JRPGs όπως και στα Metal Gear Solid που ανέφερες. Αυτό ακριβώς είναι που προσπαθούν να αποφύγουν τα art-games: να χρησιμοποιούν άλλα μέσα για να πουν την ιστορία τους. Τα art-games βασίζονται 100% στις ιδιαιτερότητες των videogames για να πουν αυτό που έχουν να πουν.

[Jedah]

Να πω πάντως ότι το braid το αδικείς απίστευτα. Βέβαια βλέπεις τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Αν κατάλαβα καλά, θεωρείς ότι ένα videogame μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω όχι με ενδιαφέρουσα αφήγηση αλλά μόνο μέσω πρωτοποριακών μηχανισμών. Το braid σίγουρα βασίζεται σε νόρμες (βασικά platform στοιχεία), καθώς και στο παιχνίδι με το χρόνο (τέλειο αλλά όχι πρωτότυπο). Η πρωτοτυπία βρίσκεται στο πώς τα πάντα συνδυάζονται μεταξύ τους και κάνουν το παιχνίδι. Το platform αποτελεί μία αλληγορία, ο χρόνος και όλες οι ικανότητες είναι κομμάτι του σεναρίου, η όλη αισθητική (γραφικά, μουσική) αποτελούν κομμάτι της αφήγησης, τα puzzles συμπληρώνουν τα βιβλία με τα κείμενα, ενώ η όλη σκηνοθεσία στο τέλος είναι το αποκορύφωμα όλων, μία τελείως διφορούμενη σκηνή. Ακούγεται χαζό, αλλά ένα τόσο απλό παιχνίδι σου λέει τα πάντα, αναλύει τις σχέσεις, τη θεωρητική κυκλικότητα της ζωής και τα αδιέξοδα του ανθρώπου, την ψυχολογία του ατόμου, τις συνήθειες στη ζωή μας. Διαβάζοντας Προυστ και παίζοντας braid έβλεπα πάρα πολλά κοινά (όχι ότι μπορούν να ταυτιστούν) και αυτό μου ήταν αρκετό. Πάνω από όλα όμως, παραμένει ένα πάρα πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι, πανέξυπνο και φρέσκο, κάτι που έλειπε και μας δόθηκε εκεί που δεν το περιμέναμε. Μέχρι και αναφορές στον Ντανταϊσμό είχε xd .

Καλά όλα αυτά. Ο κεντρικός μηχανισμός; Δηλαδή σαν παιχνίδι τις κανόνες έχει; Πρόκληση; Πώς σε διασκεδάζει; Παίζοντας ή σκεφτόμενος τι θέλει να πεί ο ποιήτής; Αν κάποιος δεν έχει καμία επαφή με όλα τα παραπάνω, θα του αρέσει το παιχνίδι;

[Scatman]

Επίσης, το κείμενο του Jedah 1) ΔΕΝ ήταν review 2) ΔΕΝ το παρουσίασε ως τέτοιο. Το έβαλε ΜΟΝΟ ως παράδειγμα ανάλυσης μηχανισμών ενός τίτλου. Το να κριθεί σα review είναι εντελώς άστοχο, και τα όποια δικά μου σχόλια ήταν πάνω στο πώς θα λειτουργούσε μέσα σε ένα άλλο πλαίσιο.

Μια μικρη παρανοηση Titus εδω.
Με μια γρηγορη ματια δεν ειδα κανεναν να αναφερεται στο κειμενο του Jedah ως review. Αντιθετα, εγω αναφερθηκα πρωτος και το "χαρακτηρισα" κειμενο σε ολες τις προτασεις μου.
Θα επαναλαβω για πολλοστη φορα, η ενσταση μου στο κειμενο του ηταν οτι η κριτικη επικεντρωνεται στα αρνητικα στοιχεια και γιαυτο το λογο ανεφερα οτι δεν αντιπροσωπευει τις προυποθεσεις που ανεφερε αρχικα. Εκει ηταν η διαφωνια μου για το συγκεκριμενο θεμα.

[Loggo]

Κάνοντας ένα πολύ γρήγορο σχόλιο για το Bioshock, έναν τίτλο στον οποίο και έχω ιδιαίτερη αδυναμία, θέλω να πω ότι σε γενικές γραμμές οι απόψεις μου συμπίπτουν με αυτές του Jedah. Το Bioshock είναι ένα εκπληκτικό δημιούργημα σε επίπεδο σεναρίου, ατμόσφαιρας, σκηνοθεσίας, αισθητικής (υποκειμενικά βέβαια όλα αυτά), αλλά αν εξετάσουμε αποκλειστικά τη διαδραστική πλευρά του, δηλαδή το gameplay του τίτλου, ποτέ δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, ούτε τότε, ούτε τώρα. Αν έπρεπε να συνοψίσω σε δυο γραμμές την άποψή μου για το Bioshock, θα έλεγα ότι: Σε επίπεδο gameplay υπάρχουν πολλά καλύτερα shooter να παίξει κάποιος, σε επίπεδο συνολικής εμπειρίας, λίγες εμπειρίες αντίστοιχες του Bioshock.

Σχετικά με το Braid τώρα, θα συμφωνήσω με τον Evans, μετά το post του οποίου δεν έχω να προσθέσω πολλά. Σίγουρα η αναπήδηση στα κεφάλια των goombas δεν είναι πρωτοτυπία του Braid, αλλά αφενός το συγκεκριμένο στοιχείο δεν είχε καν σκοπό να αποτελέσει βασικό μηχανισμό του τίτλου (ακόμα κι όταν το κάνει όμως, γίνεται με τρόπο που δεν έχει εμφανιστεί ξανά σε videogame). Αφετέρου, το γεγονός ότι τα περισσότερα mechanics που χρησιμοποιεί το Braid προϋπήρχαν αυτού, δε σημαίνει ότι προϋπήρχε και η ίδια δημιουργία που ακούει στο όνομα Braid. Είναι σα να απαιτούμε από έναν μουσικό, να εφεύρει νέες νότες για να αποδεχθούμε μια δημιουργία του σαν μοναδική.

Απ' οτι έχω καταλάβει, όταν ο Jedah εξετάζει ένα videogame, το κάνει μονόπλευρα. Όχι δηλαδή συνολικά σαν ενιαία δημιουργία, αλλά διαχωρίζοντας τις δυο βασικές δομές του. Τη διαδραστική (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι) πλευρά του (το gameplay), και τη «συμβατική» καλλιτεχνική του. Εκείνη δηλαδή που αποτελείται από τη συγχώνευση διαφόρων ειδών καθολικών μορφών τέχνης. Εκεί ακριβώς έγκειται και η σύγκρουση των δυο αυτών διαφορετικών κόσμων. Μια σύγκρουση που εντοπίζεται απο την άποψη για το πώς πρέπει να είναι ένα review, μέχρι στο πόσο ποιητικοί τίτλοι είναι τελικά το Braid και το Bioshock. Εν ολίγοις, όπως το αντιλαμβάνομαι, για τον Jedah, ένα videogame είναι πρώτα σκάκι και πεντόβολα, και μετά (αν είναι) κάτι βαθύτερο. Η κλίση άλλωστε του Jedah στο Arcade gaming, δεν είναι καθόλου τυχαία.


Το ζήτημα των reviews τώρα, είναι λιγάκι πολύπλοκο.
Ας αρχίσουμε λέγοντας το προφανές, ότι η άποψη δηλαδή για το πώς πρέπει να είναι δομημένο ένα review, πηγάζει πρωτίστως από το πώς αντιλαμβάνεται κανείς συνολικά ένα medium, εν προκειμένω τα videogames. Η άποψη του Jedah για τα videogames, συνεπάγεται μια X δομή στην ανάπτυξη του review του, του Evans μια άλλη κοκ. Συνεπώς το συμπέρασμα είναι ένα: Δεν υπάρχει αντικειμενικά σωστή δομή για την ανάπτυξη ενός review. Η δομή ενός review πηγάζει από την υποκειμενική αντίληψη του καθενός, αναφορικά με το medium των videogames.

Οι διάφορες τάσεις, οδηγούν σε διαφορετικές reviews προσεγγίσεις. Κατ΄ επέκταση, οι προσεγγίσεις είναι τρεις, και όσο σωστή (ή λάθος) είναι η μια, είναι και η άλλη.

Από τη μια μεριά είναι η review προσέγγιση που προσπαθεί να εξετάσει και αναλύσει αποκλειστικά τη διαδραστική μεριά ενός videogame. Τα του gameplay, τους μηχανισμούς και τα τεχνικά ζητήματα. Είναι η κλασική μορφή review που συναντάγαμε στα πρώτα βήματα του ειδικού τύπου. Όταν το videogame θεωρούταν και αντιμετωπιζόταν αποκλειστικά σαν ένα παιχνίδι και τίποτα παραπάνω. Είναι η μορφή review που λίγο πολύ (μπασταρδεμένη) χρησιμοποιείται περισσότερο μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα όμως και η αυτή που, κατά τη γνώμη μου, έχει κατακρεουργηθεί όσο καμία άλλη. Κι αυτό γιατί στη συγκεκριμένη μορφή review, το περιθώριο υποκειμενικότητας είναι, αν όχι ανύπαρκτο, τότε τουλάχιστον εξαιρετικά περιορισμένο. Στη συγκεκριμένη μορφή review δε χωράει άποψη, δε χωράει υποκειμενικότητα. Είναι μαθηματικά και φυσική, καθώς το κείμενο καλείται να βασιστεί σε εξ ολόκληρου αντικειμενικά κριτήρια για να βγάλει πόρισμα. Το πόσο καλά υλοποιημένα είναι τα mechanics ενός τίτλου, πόσο μπροστά ή πίσω είναι καθαυτά τα mechanics, και προφανώς τα τεχνικά ζητήματα τύπου γραφικών, ήχου κλπ, είναι αντικειμενικά.

Για να δώσω ένα ακραίο, αλλά εύκολα κατανοητό παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι αύριο κυκλοφορεί ένα FPS που έχει όλα τα κριτήρια να γράψει ιστορία. Τα κάνει όλα τέλεια, αλλά δεν δίνει τη δυνατότητα στον παίχτη να κινήσει το όπλο στον κάθετο άξονα. Ε αυτό πχ είναι μια σταθερά που δε τηρείται και πρέπει να αντιμετωπισθεί αναλόγως στη κριτική. Δεν υπάρχει άποψη εδώ, εδώ υπάρχουν μονάχα σταθερές. Όταν το 1998 βγήκε το Ocarina of Time, δεν ήταν για 10 επειδή εντυπωσίασε και άρεσε στους τότε reviewers και στον κόσμο (υποκειμενικό). Αλλά επειδή με βάση την ανάλυση των σταθερών του 1998, το Ocarina of Time ήταν για 10 ανεξαρτήτως υποκειμενικότητας. Όπως αντίστοιχα με βάση τις σημερινές σταθερές, αν έβγαινε τώρα το Ocarina of Time δεν είναι για 10, δε πα να είναι κάποιος το μεγαλύτερο fanboy.

Πολλά reviews, είναι γραμμένα με τέτοιο τρόπο, αλλά κυρίως παίρνουν βαθμό, με βάση το πόσο άρεσε το X παιχνίδι, στον Y reviewer. «Μου άρεσε για 8, του βάζω 8», «μου άρεσε για 5 του βάζω 5». Σε ένα review που εξειδικεύεται ή τουλάχιστον εστιάζει στην διαδραστική πλευρά ενός τίτλου, δε βαθμολογείς ανάλογα με το πόσο σου άρεσε (και τι μας νοιάζει εμάς; ) , δε βαθμολογείς με προσωπικά κριτήρια. Τα κριτήρια βαθμολόγησης είναι άλλα και δε τα αποφασίζουμε εμείς, τα έχει αποφασίσει η βιομηχανία για εμάς.

Στη πρώτη κατηγορία πάντως (στην πιο αντικειμενική δηλαδή) έρχεται ένα μεγάλο ζήτημα, το ζήτημα που ακούει στο γεγονός της σύγκρουσης της διαδραστικής και της καλλιτεχνικής μεριάς του ίδιου του gameplay. Έξω δηλαδή από μορφές τέχνης καθολικής αποδοχής τις οποίες και συνήθως εξετάζουμε όταν αναλύουμε την καλλιτεχνική μεριά ενός τίτλου (γενικότερη αισθητική κλπ).

Το δεύτερο είδος review, είναι αυτό που έγινε γνωστό κυρίως μέσω του Edge. Αυτό δηλαδή που προσπαθεί να εστιάσει περισσότερο στη καλλιτεχνική πλευρά ενός videogame. Βέβαια ακόμα και τα reviews του Edge δεν εστιάζουν αποκλειστικά στην καλλιτεχνική πλευρά ενός τίτλου. Δίνουν όμως περισσότερο βάρος εκεί, με αποτέλεσμα, κάποιος που εξετάζει τα videogames περισσότερο, ή αποκλειστικά με βάση τη διαδραστική πλευρά τους, να έχει διαφωνίες τόσο με τη βαθμολογία (αφού είναι διαφορετικά τα κριτήρια αυτής), αλλά και με τη προσέγγιση του κειμένου. Προφανώς, η μορφή review που εξετάζει ένα videogame αποκλειστικά, η περισσότερο, με βάση τη καλλιτεχνική πλευρά του, είναι εξ ολόκληρου, ή κυρίως υποκειμενική. Ανάλογα με το αν εξετάζει με βάση το «αποκλειστικά», ή το «περισσότερο». Βέβαια κανένα ΜΜΕ, ούτε το EDGE, δεν πάει στο «αποκλειστικά καλλιτεχνικά». Αυτό μπορεί να το συναντήσει κανείς μονάχα σε blogs ή posts σε forum. Αν είναι σε περιοδικό ή site συναντιέται κυρίως με τη μορφή ειδικού θέματος ή αφιερώματος. Προφανώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση δε τίθεται καν ζήτημα ύπαρξης αντικειμενικών κριτηρίων, τα πάντα είναι υποκειμενικά.

Το τρίτο είδος, είναι αυτό που προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στις δυο τάσεις, είναι αυτό που προσπαθεί να εξετάσει το videogame σαν σύνολο. Τόσο από διαδραστικής, όσο και από καλλιτεχνικής άποψης. Το EDGE αν και εξετάζει και τα δυο, κλείνει σαφέστατα προς τη καλλιτεχνικό ζήτημα. Όπως αντίστοιχα υπάρχουν και reviews που κάνουν το ακριβώς αντίθετο, εξετάζουν δηλαδή και τα δυο, αλλά κλείνουν προς τη διαδραστική χροιά του. Θα μπορούσε να παρομοιάσει κανείς τη συγκεκριμένη κατηγόρια με το πολιτικό κέντρο, τη κεντροαριστερά και τη κεντροδεξιά.:kill: Λίγο απ’ όλα λοιπόν, μιας και στη τελική τα videogamesδεν είναι ούτε μόνο τα περί gameplay, ούτε μόνο τα περί καλλιτεχνίας.

Καμία από τις τρεις κατηγορίες (και τα παρακλάδια της) δεν είναι αντικειμενικά σωστή ή λάθος. Είναι τρεις διαφορετικοί τρόποι να εξετάσει κανείς ένα σύνθετο αντικείμενο όπως είναι τα videogames. Θεωρητικά, η μέση λύση είναι αυτή που πάει να βρει τη χρυσή τομή, οπότε θα έπρεπε να είναι η ιδανική ή σωστότερη. Δεν είναι όμως έτσι, καθώς ένα review που θα εξειδικεύεται στη διαδραστικό ή στο καλλιτεχνικό ζήτημα, θα είναι σίγουρα αναλυτικότερο μιας και θα εστιάζει εκεί. Ίσως και ποιοτικότερο δεδομένου ότι το γράφει κάποιος που «έχει» την αντίστοιχη κατηγορία. Πάμε και πάλι στην αρχή όμως, του πως δηλαδή αντιλαμβάνεται τα videogames κάποιος, και κατ’ επέκταση τι ζητάει από ένα review να του δώσει.

Όλες οι κατηγορίες πάντως, αυτόματα καθιστούν την ύπαρξη οποιασδήποτε βαθμολογίας εντελώς άτοπη. Είτε σε νέους, είτε, πολύ περισσότερο, σε retro τίτλους. Ειδικά στην «αντικειμενική» βαθμολογία, οπου είναι άκρως αντιφατικό να βαθμολογήσει κανείς κάτι αντικειμενικό, κάνοντας χρήση μιας υποκειμενικής βαθμολόγησης.

[McSolid]

.....ε.εεε....ωραια ολα αυτα... κανενα review θα δουμε απο καποιον;

[Ground_zero]

Exw arketa themata sto myalo mou.
Gia arxh anaferw to Castlevania SOTN, ta Battle systems sta Final Fantasy, to Fire Emblem Sacred stones VS Final Fantasy Tactics VS Disgaea.

Ola afta einai main kai megala projects ta opoia apaitoun to katallhlo video footage kai ara apaitoun kapoio kairo gia na ginoun, einai sigouro pws tha teleiwsw kapoio apo afta mexri telos Maiou (kai enas apo tous logous pou ta grafw einai gia na desmeftw wste na mhn kwlwsw sthn synexeia ) mexri tote ypomonh

[Jedah]

Gia arxh anaferw to Castlevania SOTN, ta Battle systems sta Final Fantasy, to Fire Emblem Sacred stones VS Final Fantasy Tactics VS Disgaea.

Θα ήθελα πάρα πολύ ένα αναλυτικό review για τα Disgaea. Αν κάποιος άλλος γνωρίζει από Nippon Ichi games καλό θα είναι να μας διαφωτίσει και εμάς τους υπόλοιπους.

[Titus]

Αχέμ.

Όπως έγραψα και πιο πριν, άλλο το άρθρο και άλλο το review. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να αναλύσει κανείς το Final Fantasy Whatever σε ένα review (αρκεί να μη μου δώσει κανένα κείμενο 3000 λέξεων που εκ των πραγμάτων δε διαβάζεται στον υπολογιστή), αλλά υπάρχει σαφώς πρόβλημα με το να πλατειάσει μέσα σε ένα review και να κάνει συγκριτική παρουσίαση του battle system των τελευταίων Final Fantasy ή των πιο πρόσφατων RPG/ RTS/ RPS/ Δενξερωτι.

to Fire Emblem Sacred stones VS Final Fantasy Tactics VS Disgaea.

Εμένα αυτό μου μυρίζει κάτι τελείως διαφορετικό. Αν θες να γράψεις τριπλό crash test κάνε το ελεύθερα, αλλά θέλω να είναι review: σενάριο, γραφικά, τεχνικός τομέας, ήχος, αισθητική, χαρακτήρες (και βέβαια σύγκριση μηχανισμών, εδώ κατ'εξαίρεση). Αν θες να κάνεις ανάλυση βίδα-βίδα χωρίς περιορισμό χώρου και χωρίς να συμπεριλάβεις κάποια από τα παραπάνω, κάνε το αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα σου βγει από τη φύση του άρθρο/ειδικό θέμα/αφιέρωμα. Επειδή δεν έχω καμία όρεξη να βρεθώ σε μια διένεξη τύπου "διορθώνω/ δε διορθώνω/ κόψε/ ράψε / καλό είναι/ όχι δεν είναι", σε παρακαλώ να προσέξεις από την αρχή το πώς θα κατανείμεις αυτά που έχεις να πεις και να μην ξεχειλώσεις το κείμενο μόνο προς τη μία μεριά.

To na kaneis review gia ligotero mainstream games ypothetw pws einai poio efkolo apo to na kaneis ena review gia ena game pou exoun oloi aneptigmenh gnwmh hdh

Ανασκευάζω γιατί εκφράστηκα άγαρμπα. Αυτό που είχα κατά νου είναι πως είναι πιο εύκολο να γράψεις για κάποιο τίτλο που έχει κυρίως θετικά (αυτονόητο) και όχι τόσα πολλά/ περίπλοκα προβλήματα. Πχ το KotoR 1 είναι πολύ πιο εύκολο να παρουσιαστεί από το KotoR 2 γιατί, παρά τις καινοτομίες του, είναι πολύ πιο ισορροπημένο παιχνίδι. Επίσης, το να γράψεις review για ένα "δεύτερο" ή "τυπικά καλό" παιχνίδι είναι πιο "δύσκολη" και προκλητική επιλογή - καταπίνεται από πιο δημοφιλείς τίτλους, το όνομα δεν τραβάει τον κόσμο, είναι πιο δύσκολο να τονίσεις τα καλά που προσφέρει λόγω deja vu. Ένα προσωπικό μου παράδειγμα είναι το κείμενο για το Star Wars: Empire at War, που πέρασε εντελώς αδιάφορο επειδή το Gamers Odyssey δεν ασχολείται με strategy.

[Ground_zero]

Oxi den katalaves, to Castlevania SOTN einai review, to VS thema tha doume ti tha vgei, alla to FF Battles sigoura den einai.
Kai epishs den exw skopo na kanw kapoio apo afta se grapto keimeno, alla se video theou thelontos.
Den tha ypervw ta 10-15 lepta se kanena apo afta omws, opote den pistevw na ginw poly kourastikos.
Anyway tha doume ti tha ginei, den exw apofasisei akoma...

[Titus]

How to review: the Gamers Odyssey guide to perfection

Επειδή η συζήτηση στο κανονικό thread έχει πάει στο πουθενιστάν, και επειδή ειλικρινά πιστεύω ότι οι απόψεις που διατυπώθηκαν εκεί είναι ένας πολύ καλός οδηγός προς ναυτιλλομένους, μεταφέρω εδώ προσαρμοσμένα τα posts που είναι ακόμα επί του θέματος. Η θέση του θέματος δεν είναι η καλύτερη και θα μεταφερθεί στο τμήμα για την κεντρική σελίδα όταν αυτή ξαναμπεί μπροστά.

Το κυρίαρχο όημα των όσων γράφτηκαν, πάντως, είναι πως αν δεν προσπαθήσεις και δεν κάνεις λάθος δεν πρόκειται να βελτιωθείς. Ο καθένας έχει τη δική του προσέγγιση για το θέμα (κάτι που δίνει στην προσπάθεια του Gamers Odyssey και στη συζήτηση μια μεγάλη δυναμική), και μόνο δοκιμάζοντας μαθαίνεις.