[Review] Resident Evil 5

[Raf]

Capcom, 2009
Xbox 360, PlayStation3, PC

Με το Resident Evil 4, η Capcom ανανέωσε μία κουρασμένη σειρά. Τα pre-rendered backgrounds και η στατική καμερά μετατράπηκαν σε ένα gameplay βασισμένο περισσότερο στη δράση, ενώ τα αργοκίνητα zombies αντικαταστάθηκαν απο τους –σαφώς πιο νοήμονες- “ganados”. Το πείραμα αποδείχθηκε απόλυτα επιτυχημένο, το RE4 θριάμβευσε και τέσσερα χρόνια αργότερα η Capcom μας παρουσιάζει το Resident Evil 5.
Το τελευταίο επεισόδιο της σειράς πατάει πάνω στους μηχανισμούς του RE4 και φέρνει περισσότερες καινοτομίες, αφήνοντάς μας να αμφιβάλλουμε για το αν το παιχνίδι έχει λάβει τελικά το καλύτερο δυνατό δρόμο.



Ο Chris Redfield, ο πρωταγωνιστής του πρώτου επεισοδίου, ο οποίος πια δουλεύει για μία αντιτρομοκρατική ομάδα, πηγαίνει στην Αφρική για να συλλάβει έναν έμπορο βιοχημικών όπλων. Καλωσορίζεται απο έναν δυνατό μεσημεριανό ήλιο και μία συνεργάτιδα, τη Sheva Alomar. Γρήγορα, και όπως αναμένεται απο μία πλοκή που κυλάει υπερβολικά συμβατικά, οι κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού μετατρέπονται σε αιμοδιψή ανδρείκελα ονόματι “Majini”. Παράλληλα, ο Chris εντοπίζει τα ίχνη μίας παλιάς συναδέλφου που νόμιζε νεκρή, αποκτώντας ένα ακόμα κίνητρο να μείνει στη περιοχή και να ανακαλύψει τι συμβαίνει.
Η δράση, που κυλάει αυστηρώς κινηματογραφικά, είναι σχεδόν εξουθενωτική και στα –γεμάτα quick-time events- cutscenes, η κάμερα παιχνιδίζει όμορφα. Στον αντίποδα, το υπερβολικά γυμνασμένο σώμα του Chris, οι αττάκες του και τα χολυγουντιανά στερεότυπα του σεναρίου πιθανότατα θα ξενίσουν τους οπαδούς της σειράς. Τη δράση αραιά και που διακόπτουν πληκτικοί γρίφοι χαμηλής δυσκολίας.
Η γωνία της κάμερας παραμένει ίδια με του προκατόχου, με κάποιες αλλαγές στους χειρισμούς, αν και υπάρχει επιλογή για χειρισμό σε στυλ RE4. Είναι μία επιτυχημένη φόρμουλα που η Capcom φρόντισε να μην μείνει ανεκμετάλλευτη. Παρ’όλα αυτά, σίγουρα απαιτείται κάποιο αξιοσημείωτο χρονικό διάστημα ώστε ο παίχτης να αφομοιώσει το χειρισμό.
Σύντομα θα ανακαλύψετε πως δεν θα είστε πάντοτε πεζός. Η δράση, καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, πολλές φορές εμπλέκει και τετράτροχα και πλωτά οχήματα μέσα στα οποία, εν κινήσει, οι παίχτες θα πρέπει να καθαρίσουν τους τριγύρω εχθρούς. Παράλληλα, οι δημιουργοί φάνηκαν ιδιαίτερα ευφάνταστοι όσον αφορά τις τοποθεσίες που θα επισκεπτείτε. Απο χωριά μέσα στο μεσημέρι και βάλτους γεμάτους μολυσμένους ιθαγενείς, σε αρχαία ερείπια και υπόγειες βάσεις. Απο το ένα μέρος στο άλλο η χρωματική παλέτα διαφέρει και σχεδόν πάντοτε εντυπωσιάζει, είτε με τη ζωηράδα της είτε με τη μουντάδα της.



Δεν είναι η πρώτη φορά που σε παιχνίδι της σειράς υπάρχουν δύο πρωταγωνιστές, μα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει μία τέτοιου είδους διαδραστικότητα μεταξύ τους. Η Sheva βρίσκεται πάντοτε δίπλα στον Chris, βοηθώντας τον στη μάχη και στους όποιους γρίφους, μοιράζοντας τα όπλα και τα πυρομαχικά στα δύο. Ξεκάθαρα, το Resident Evil 5 είναι φτιαγμένο για co-operative play. Μόνο με έναν ανθρώπινο σύμμαχο, που χειρίζεται τη Sheva, μπορεί κάποιος να απολαύσει το παιχνίδι έτσι όπως προορίζεται να παιχτεί. Αυτή η παράξενη απόφαση των δημιουργών έχει αντίκτυπο και στο gameplay και στην ατμόσφαιρα.
Η ύπαρξη ενός ατόμου συνεχώς δίπλα σας εξανεμίζει τις όποιες ελπίδες που είχε ο τίτλος για να προκαλέσει αγωνία και τρόμο. Και ο Leon Keneddy ξόδευε μεγάλο μέρος του παιχνιδιού συνοδεύοντας ένα άτομο, μόνο που εκείνο το άτομο ήταν άοπλο και ευάλωτο. Η Sheva είναι μία καλλίγραμμη, ένοπλη γυναίκα που πυροβολεί και κλωτσάει, ενώ εξ’αιτίας της ποτέ δεν θα νιώσετε μοναξιά. Κάπου εδώ είναι που το Resident Evil ξεφεύγει τελείως απο το είδος που εκείνο δημιούργησε.
Εάν η Sheva ελέγχεται απο το Α.Ι, παρουσιάζει σοβαρότατα και σίγουρα μη αμελητέα προβλήματα. Ο παίχτης θα αναγκάζεται να χειρίζεται και το inventory της συντρόφου, σπαταλώντας χρόνο σε πράγματα που το Α.Ι λογικά θα έπρεπε να κάνει απο μόνο του. Παράλληλα, η Sheva, στη μάχη, δεν έχει καμία συναίσθηση της τοποθεσίας του Chris. Με άλλα λόγια, συχνά-πυκνά θα πασχίζετε να φύγετε απο τη μέση, επειδή τυχαίνει να είστε στη γραμμή βολής της συντρόφου σας. Αυτό προκαλεί δικαιολογημένο εκνευρισμό, διότι τα πυρομαχικά είναι πολύτιμα και συνήθως τα μαζεύετε εσείς για εκείνη. Φυσικά, τα προαναφερθέντα προβλήματα στο co-op εξαφανίζονται.



Στο τέλος κάθε κεφαλαίου, ο παίχτης παραπέμπεται σε μία οθόνη όπου μπορεί να πουλήσει ή να αγοράσει πράγματα, να οργανώσει τα αντικείμενά του και να αναβαθμίσει τα όπλα του. Αυτό σημαίνει την απουσία του απίθανου εμπόρου απο το RE4, ο οποίος πραγματικά λείπει.
Εικαστικά το παιχνίδι ικανοποιεί. Λεπτομερέστατα γραφικά με πανέμορφες φωτοσκιάσεις, μα με μικρές ατέλειες, όπως τα περιοδικά «σπασίματα» στο animation της Sheva. Όμορφα voice-overs και απλή, στοιχειώδης μουσική επενδύουν τον τίτλο.
Μετά το τερματισμό της κύριας ιστορίας ξεδιπλώνονται ένα σωρό πράγματα για να κάνετε. Πληθώρα unlockable αντικειμένων, καινούργια όπλα, επιλογή για άπειρα πυρομαχικά, καινούργιες στολές για τον Chris και τη Sheva και, ως συνήθως, το υπέροχο “Mercenaries”, όπου μέσα σε ένα επεκτάσιμο χρονικό διάστημα ο παίχτης θα πρέπει να καθαρίσει όσους περισσότερους εχθρούς μπορεί. Το replay value κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα, με 3 +1 βαθμούς δυσκολίας να τσιγλίζουν το αίσθημα τελειομανίας σας και πολλά πράγματα όπως θησαυρούς και εμβλήματα διασκορπισμένα στους περιβάλλοντες χώρους του παιχνιδιού.



Μερικές φορές η πορεία που έχουν λάβει τα βιντεοπαιχνίδια τα τελευταία χρόνια μας κάνει να αναρωτιόμαστε πόσο ευδιάκριτη πια είναι η γραμμή μεταξύ μίας solo και μίας multiplayer εμπειρίας. Το multiplayer εδώ, για χάρη μιας αλλιώτικης διασκέδασης, θυσιάζει την ατομικότητα και την ατμόσφαιρα ενός παιχνιδιού που οφείλει να κατέχει ακριβώς αυτές τις αρετές. Κατα τα άλλα το Resident Evil 5 είναι ένα συμπαθητικό δημιούργημα που, χωρίς βέβαια να αναδεικνύεται έτσι όπως έκανε ο προκατοχός του, μπορεί να κρατήσει τον παίχτη για να αξιόλογο χρονικό διάστημα σε μία δυνατή εμπειρία.

[8]

Σημ.: Το κείμενο γράφτηκε για την προσωπική ευχαρίστηση μου και εκφράζει τη προσωπική μου άποψη σχετικά με το εν λόγω προϊόν και δεν θα ήταν συνετό μείτε να δημοσιευθεί σε κάποιο δημοσιογραφικό site ή περιοδικό μείτε να ληφθεί ως έγκυρη πηγή αξιολόγησης του εν λόγω προϊόντος σε μία ενδεχόμενη έρευνα αγοράς. Λόγω έλλειψης υλικοτεχνικών μέσων, τα παρακάτω στοιχεία του παιχνιδιού δε δοκιμάσθηκαν δια χειρός: 1. Multiplayer, 2. Απεικόνιση γραφικών σε υψηλή ευκρίνεια.

Συγνώμη.

[Evans]

Σε βρίσκω ανανεωμένο. Πρόκειται βέβαια για παιχνίδι που δεν έχω παίξει, αλλά με την εμπειρία του demo και βάσει όσων έχω ακούσει, μάλλον είσαι μέσα σε όλα. Αναφορά στο multi κομμάτι, αναφορά στο κακό ΑΙ, καλή περιγραφή του παιχνιδιού, των πραγμάτων που θα συναντήσεις σε αυτό και της συνολικής εμπειρίας. Ίσως να έπρεπε να κάνεις μία εκτενέστερη αναφορά στο διαφορετικό χειρισμό του (αναφέρομαι στο ότι με το δεξιά για παράδειγμα κάνεις βήματα προς τα δεξιά και δε γυρίζει η γωνία του παίχτη).

Μου αρέσει ο τρόπος που δίνεις πληροφορίες στα review σου. Με μικρές φράσεις τύπου "Τη δράση αραιά και που διακόπτουν πληκτικοί γρίφοι χαμηλής δυσκολίας." μας ενημερώνεις τόσο για την ύπαρξη γρίφων, όσο και για την ευκολία αυτών.

ΟΚ προσωπικά μου άρεσε αυτό το review σου, περισσότερο από τα άλλα. Βλέπω και ύπαρξη βαθμού. Άντε καλή συνέχεια .

[Loggo]

Το review σου είναι καλό, αλλά, να σου πω την αλήθεια, σε περίμενα λιγάκι πιο αυστηρό και πιο κριτικό απέναντι σε κάποια στοιχεία του παιχνιδιού. Χειρισμός πχ, ο οποίος πραγματικά θεωρώ ότι ακόμα κι αν συνηθίζεται από ένα σημείο και μετά, έρχεται σε άμεση αντίφαση με τη γενικότερη, ξεκάθαρη, μετάλλαξη πλέον της λογικής του τίτλου. Θεωρώ ότι σε πολλές περιπτώσεις είναι πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου για τα σημερινά δεδομένα. Κατά τ’ άλλα το review μου άρεσε, αλλά γιατί επέρριψες το σύστημα με την απουσία βαθμολογίας;

[Raf]

Ο χειρισμός μπορεί να είναι περίεργος (όταν είχα παιξει το demo δεν τον άντεχα) μα δεν μου φάνηκε κακός τελικά. Αντίθετα, δε μπορώ να συγχωρήσω το κακό Α.Ι της Sheva και τις κοινοτοπίες του σεναρίου.
Τώρα, με τους βαθμούς πειραματίζομαι, πολλοί θέλουν έναν αριθμό δίπλα στο κείμενο και εγώ δεν έχω πρόβλημα αλλά αν μπορέσω να γράφω κείμενα που θα αντικατροπτίζουν καλύτερα τη ποιότητα του τίτλου απο τον οποιονδήποτε βαθμό, τότε θα τους αριθμούς θα τους εξαλείψω τελείως.
Ευχαριστώ πάντως παιδιά.

[Loggo]

Θα σου πρότεινα να το παλέψεις λιγάκι χωρίς βαθμολογία πάντως.

[Azrael]

Σε γενικες γραμμες πολυ καλο το κειμενο σου.

Συμφωνω στο οτι το RE4 ειχε και ενα μυστηριο,λιγο ψαξιμο και απομονωση καποιες φορες.Στο 5 αυτα δεν υπαρχουν,παντας εχεις partner και παντα εισαι καλλυμενος με την αννοια πως γυρνας στα παλια chapters γεμιζεις σφαιρες και herbs και γυρνας παλι εκει που εισαι.

Το save μου λεει πανω απο 80 ωρες με platinum Trophy και δε νομιζω να ξαναπαιξω.Στο Professional ειναι πολυ challenging ειδικα αν παιζεις σολο καθως η Σιβα σε πολλα σημεια δε σε κανει revive μεσα σε 2 sec και χανεις απο βλακειες.

Σε περιοχες ειναι πολυ πισω του 4,δεν εχει καθολου σκοταδι και καποια μυστηρια μερη,εχει καποια ωραια caves σε ενα σημειο αλλα μεχρι εκει.

Ta bosses αστα να πανε,πολυ πισω του 4 και αυτα.

Το καλο ειναι οτι ξαναπαιζεται ευκολα με ολα αυτα τα οπλα και εχει ενδιαφερον να παρεις τα trophies/achievments.

Παντως αυτο που ξερω ειναι πως στο 4 χρειαστηκα 22 ωρες πρωτη φορα και στο 5 μονο 12.Το 4 εδινε την αισθηση του ολοκληρωμενου,εδω οταν τελειωσα το καστρο νομιζα πως τερματιζε αλλα ειχε κι αλλο!

Για βαθμο τωρα δε ξερω μου αρεσε πολυ αλλα ενα 8 ειναι οτι πρεπει καθως αν το 4 ηταν παιχνιδι του 10 το 5 δε παει παραπανω.

Τεχνικος τομεας το εχω παιξει σε SD και HD και σε μια LCD απογειωνεται απιστευτα,ειναι αψογο με γαματο animation(ριξτε σε ενα εχθρο με το magnum και δειτε πως χτυπαει στον τοιχο κτλ).

Χειρισμος ειναι λιγο σπαζα διοτι δεν σου δινει τη δυνατοτητα να αποφυγεις τπτ.Στο 4 δε μετραγε τοσο γιατι ηταν καλυτερα στημενο το παιχνιδι,στο 5 εχθροι ερχονται απο παντου,βεβαια αν ειχε χειρισμο αλα Gears of war θα εχανε και το τελευταιο πραγμα που θυμιζει RE.


Οπως και να χει γουσταρα πολυ.