Uncharted: Drake's Fortune

[Phantom Duck]

Έχουμε threads για τα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς, όμως δεν βρήκα γι' αυτό, επομένως έφτιαξα ένα. Είχα γράψει ένα κατεβατό μια μέρα πριν πέσει το φόρουμ και δεν πρόλαβα να το αναρτήσω, όμως το είχα αποθηκευμένο στον σκληρό μου δίσκο. Η γενική αίσθηση που μου άφησε το παιχνίδι ήταν καλή, όμως τώρα που ξαναδιαβάζω το άρθρο, θυμάμαι πόσο πολύ με παίδεψε ο τίτλος, και πόσο ευτυχώς καλυτέρευσε από το Uncharted 2 και μετά.

Ακολουθεί κείμενο ~1,5 έτους λοιπόν, αφιερωμένο στον Altair που θα το εκτιμήσει όπως πρέπει :p



Τι να πω γι αυτόν τον τίτλο; Πώς να ξεκινήσω; Νομίζω πως είμαι στη φάση που έχω φάει μία από τις μεγαλύτερες σφαλιάρες μέχρι στιγμής σε βιντεοπαιχνίδι και προσπαθώ να χωνέψω το αποτέλεσμα. Χωρίς να έχω παίξει κανένα παιχνίδι της σειράς, μου είχαν καταγραφεί κάποιες ενδεικτικές εντυπώσεις από όσα άκουγα και διάβαζα. Αν μου ζήταγαν να πω τι γνωρίζω για τα Uncharted, θα ήταν η χολιγουντιανή ατμόσφαιρα, τα φοβερά γραφικά, κυνηγοί θησαυρών, ωραία υπόθεση, συνδυασμός Tomb Raider & Ιντιάνα Τζόουνς, κλπ. Γενικά, μία από τις ναυαρχίδες του PS3 που σαρώνει τις βαθμολογίες με κάθε τίτλο και συνεχίζει ακάθεκτη στο PS4.

Όλα αυτά πλαισιώνονται από shooting 3ου προσώπου. Δεν είναι και το αγαπημένο μου είδος, βασικά είναι ένα από αυτά που απεχθάνομαι περισσότερο. Όμως σε τέτοια παιχνίδια, κάνω ένα βήμα πίσω και το ανέχομαι, χάριν της γενικότερης εμπειρίας. Στο Resident Evil 4 για παράδειγμα, δεν σκάμπαζα μία, όμως το παιχνίδι με αντάμειψε και με το παραπάνω.

Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Τώρα που έχω PS3, είπα να ξεκινήσω όλη τη σειρά από την αρχή για να δω τι έχω χάσει τόσα χρόνια. Βάζω που λέτε το Uncharted: Drakes Fortune και ξεκινάω το παιχνίδι. Όλα κομπλέ, τούμπανα γραφικά για την εποχή του, ωραία υπόθεση, ωραίοι χαρακτήρες, ίντριγκες και πισωμαχαιρώματα με πλαίσιο τον χαμένο θησαυρό του Σερ Φράνσις Ντρέηκ και του Ελ Ντοράντο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Σε κάποια φάση στο 4ο κεφάλαιο, σκάνε και οι πρώτοι κακοί της υπόθεσης, τους οποίους και ξεκινάω να γαζώνω σαν καλός θησαυροκυνηγός που είμαι. Και εκεί είναι η φάση που ξεφεύγει η ισορροπία και το παιχνίδι μετατρέπεται σε ένα ακατάπαυστο shooting που για να δικαιολογήσει τον τίτλο του, έχει και μερικά στοιχεία υπόθεσης, κάτι αμυδρά platforming sections, κλπ. Πλέον, 10 κεφάλαια ύστερα, το μόνο που κάνω είναι να σκοτώνω κακούς τον έναν μετά τον άλλον. Το παιχνίδι έχει μετατραπεί από μία γενικότερη εμπειρία, σε ένα καθαρό shooting. Εδώ και 10 κεφάλαια, έχω βαρεθεί να κάνω τα ίδια και τα ίδια, μόνο και μόνο για να ανταμειφθώ με ολίγα λεπτά υπόθεσης και μετά ξανά φτου κι απ’ την αρχή.

Δεν είμαι ειδικός σε τέτοια παιχνίδια, βασικά τείνω περισσότερο προς total n00b, όμως όταν βάζω το παιχνίδι στο easy και συνεχίζω να ψοφάω ανηλεώς, νομίζω πως κάτι πάει πολύ στραβά. Έχω βαρεθεί να σκοτώνω κόσμο, μιλάμε ο Nate πρέπει να έχει ξεκληρίσει ορδές ολόκληρες. Απορώ πώς χωράει τόσος λαός σε ένα μικρό νησί. Μου αρέσει που το παιχνίδι σου δίνει και επιλογές για combo. Ανάθεμα κι αν έχω καταφέρει να χρησιμοποιήσω combo 5 φορές, μιας και όποτε πάω δίπλα σε κάποιον τύπο, με σκοτώνει αμέσως. Η μοναδική περίπτωση να το χρησιμοποιήσω, είναι όταν υπάρχει μόνο ένας αντίπαλος, πράγμα ακατόρθωτο μιας και το παιχνίδι στους στέλνει πέντε πέντε.

Στην αρχή ειδικά, πέθαινα για πλάκα. Σκότωνα τα πάντα στο δωμάτιο, όμως και πάλι κατέληγα νεκρός. Τότε ήταν που κατάλαβα πως με το που τελειώσεις το πρώτο κύμα εχθρών, σκάει κυριολεκτικά από το πουθενά και δεύτερο, πιθανόν και τρίτο, από διαφορετικές μεριές, με διαφορετικά όπλα. Οκ, είπαμε πως επ’ ουδενί δεν είμαι ειδικός στον τομέα τούτον, όμως το να σκάει νέος κόσμος από το πουθενά σε κλειστό δωμάτιο, νομίζω πως είναι τουλάχιστον αστείο. Η στρατηγική πάει περίπατο δηλαδή. Πολλές φορές, για να τα βγάλω πέρα, πρέπει να ψοφολογήσω αρκετές φορές ώστε να μάθω το μοτίβο των αντιπάλων.

Το παιχνίδι αυτοπροσδιορίζεται ως action-adventure platform shooting με ωραία ιστορία. Πλέον, εγώ βρίσκω τον εαυτό μου να παίζει ένα 80% trial & error shooting, 10% διάλειμμα για platforming και 10% διάλειμμα για υπόθεση. Ίσως να ακούγομαι υπερβολικός, όμως έχω βαρεθεί να σκοτώνω κόσμο, μόνο και μόνο για να συνεχίσω στην επόμενη οθόνη όπου πρέπει να σκοτώσω ακόμα λίγο κόσμο. Από ένα σημείο και ύστερα καταντάει και εντελώς μη ρεαλιστικό. Δεν γίνεται να υπάρχουν τσιράκια σε κάθε μα κάθε μεριά του νησιού. Τη μία στιγμή βλέπεις ένα cut-scene μόνο με τον Nate και την κοπελιά να είναι μόνοι τους, και με το που τελειώνει, ξεκινάει το ακατάπαυστο πιστολίδι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Εντάξει, τι να λέμε τώρα…

Όσον αφορά τα όπλα, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός επειδή δεν έχω ασχοληθεί με παρεμφερείς τίτλους και δεν ξέρω τι άλλες εναλλακτικές υπάρχουν. Όμως, ακόμα κι έτσι, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός πως τα περισσότερα μου φαίνονται πρακτικά άχρηστα. Το shotgun είναι καλό για κοντινές αποστάσεις, έλα όμως που σε 14 κεφάλαια δεν καταφέρνω να πάω κοντά επειδή με ξεκάνουν με την μία. Δεν το έχω αξιοποιήσει ούτε μία φορά.

Με τα πολυβόλα, μπορεί να γαζώνω ασταμάτητα κάποιον για ένα δευτερόλεπτο και απλά να έχει το ίδιο αποτέλεσμα σαν να έχει φάει απλά 2 σφαίρες. Φαίνεται πως ύστερα από κάθε χτύπημα που δέχονται, μάλλον υπάρχει κάποιος χρόνος όπου είναι άτρωτοι, καθιστώντας το όπλο όχι και την καλύτερη επιλογή. Τα μακρινά και δυνατά όπλα έχουν απελπιστικά λίγες σφαίρες (3 έως 6), επομένως αναγκάζομαι να καταφύγω στο κλασικό πιστολάκι, με το οποίο έχω περάσει και το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού μέχρι στιγμής.


Επιλογή για stealth εννοείται πως δεν υπάρχει. Αν θέλεις να προχωρήσεις, επιβάλλεται να σκοτώσεις τα πάντα στο διάβα σου. Το να προχωρήσεις ανάμεσά τους είναι ακόμα πιο αδιανόητο, μιας και καταλήγεις νεκρός μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Αν θες να δεις την υπόθεση, πρέπει να ξοδεύεις δυσανάλογα περισσότερη ώρα στο να ξεκάνεις κακοποιούς.

Όλα αυτά μέχρι το κεφάλαιο 12, δηλαδή μέχρι τη μέση περίπου του παιχνιδιού. Ευελπιστώ στη συνέχεια να δούμε διαφορετικές εξελίξεις, αλλιώς αν παραμείνει έτσι, θα πάρει ένα αξιοπρεπέστατο 5/10. Το να γράψω αναλυτικά την ιστορία που έχω δει μέχρι στιγμής, θα μου έπαιρνε πολύ λιγότερο χώρο από το κατεβατό που γράφω τώρα. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι αυτό το παιχνίδι θεωρείται κλασικό αριστούργημα του PS3. Βέβαια, την εποχή που βγήκε, η κονσόλα έπασχε από τίτλους (μιλάμε για πολύ ξηρασία) και το Uncharted ήταν ένας αποκλειστικός ΑΑΑ τίτλος με μεγάλο στούντιο από πίσω του. Ήταν η εποχή που οι αγοραστές του PS3 διψούσαν για έναν τέτοιο τίτλο, επομένως θέλω να πιστεύω πως γι’ αυτό πολύς κόσμος δεν έδωσε σημασία στα ελαττώματά του. Επειδή δεν υπήρχε καμία εναλλακτική.

Μην ανησυχείτε πάντως, όσο και να απεχθάνομαι το παιχνίδι μέχρι στιγμής, δεν πρόκειται να το παρατήσω στη μέση. Ούτε αυτό, ούτε όλη τη σειρά. Ευελπιστώ το 2 να είναι όντως τόσο καλύτερο όσο λένε.

Το καλό που του θέλω…

[Sinclair]

Λοιπόν είχαμε κάνει μια παρόμοια συζήτηση για το κατά πόσο έχει γεράσει καλά το πρώτο Uncharted στο VG wanderers forum, με αφορμή την ενασχόλησή μου με τον τίτλο στην Collection για το PS4. Κι εγώ το θυμόμουν πολύ καλύτερο σαν τίτλο από το μακρινό, πλέον, 2009 που είχα ασχοληθεί και είχα ενθουσιαστεί.

Κατ'αρχάς είναι γεγονός πως ο τίτλος δεν είναι η επιτομή του action/ cover shooter και με το πρώτο Uncharted η Naughty dog προσπαθούσε να εξοικειωθεί με το είδος. Ένας τίτλος όπως το Gears of Wars( ως αντίπαλο δέος αυτού είχε σκάσει τότε μύτη το Uncharted) είχε πολύ πιο σφιχτούς μηχανισμούς. ΑΛΛΑ

Το Uncharted δεν είναι το κλασικό action shooter. Στο Uncharted το platforming είναι μέρος του gameplay. Αν καθίσεις ακίνητος για αρκετό χρονικό διάστημα, οι εχθροί θα σε ξετρυπώσουν και θα σε σκοτώσουν. Πρέπει να χρησιμοποιείς το περιβάλλον όσο καλύτερα μπορείς, να είσαι διαρκώς εν κινήσει και παράλληλα να χρησιμοποιείς έναν μηχανισμό που το game σου μαθαίνει αλλά δεν σου δίνεται στα πρώτα κεφάλαια η δυνατόητα να τον χρησιμοποιήσεις αρκετά με αποτέλεσα να ξεχνά κανείς την ύπαρξή του. Μιλάω για το shoot and run, χωρίς να χρησιμοποιείς το aiming με το L1. Επίσης κακώς δεν χρησιμοποιείς το combo ή το stealth( υπάρχουν περιοχές που οι εχθροί είναι τοποθετημένοι με τέτοιο τρόπο ώσττε να μπορείς να τους ξεκάνεις αθόρυβα με λίγο προγραμματισμό και σχεδιασμό) Το combo δεν το χρησιμοποειίς φυσικά σε όποιον εχθρό θέλεις. Οι εχθροί με shotgun είναι οι πιο επικίνδυνοι στο παιχνίδι, ειδικά στα μετέπειτα chapters που έχουν full body armor. Eπίσης επιβάλλεται στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας να κάνεις headshots.

Ουσιαστικά το Uncharted είναι μια σειρά από shooting galleries με εχθρούς με πολύ μέτριο AI, οι οποίοι σε σημεία είναι bullet sponges αλλά σίγουρα η Naughty dog έχει ρίξει αρκετή δουλειά στο να τους τοποθετήσει σωστά, ώστε αν είσαι προσεκτικός να μππορείς να καθαρίζεις περιοχές πολύ άνετα. Το λέω απο προσωπική εμπειρία, καθώς τελείωσα το game τόσο στο Hard όσο και στο Crushing με λίγη προσπάθεια.

Τα παραπάνω δεν τα λέω σαν παρατήρηση και συγγνώμη προκαταβολικά αν το ύφος φαίνεται δασκαλίστικο ή επιθετικό. Άλλωστε κι εγώ δεν θεωρώ πως ο τίτλος έχει γεράσει το ίδιο καλά με το δεύτερο Uncharted. Ο κύριος λόγος είναι πως το Among thieves έχει πολύ καλύτερο χειρισμό και πιο καλό gunplay σε σχέση με το πρώτο. Ωστόσο και στο δεύτερο τίτλο- θα το είδες αν το έχεις παίξει καθώς πάει και 1.5 χρόνος από όταν έπαιξες τον πρώτο τίτλο- ακολουθείται παρόμοια λογική με action setpieces, shooting galleries, waves εχθρών που δυσκολεύουν με την εξέλιξη του game και δυστυχώς bullet sponge enemies. Ωστόσο επαναλμβάνω πως το headshot σε αυτούς τους τίτλους είναι μονόδρομος. Ακόμη και οι πιο δύσκολο πάνοπλοι σαν αστακοί εχθροί, με δύο headshots εξοντώνονται άνετα.

Πάντως από όσα έγραψες και για το Resident Evil 4- που imho αποτελεί ακόμη και σήμερα εκ των κορυφαιων τίτλων του είδους- μάλλον η όλη σου απογοήτευση οφείλεται στο ότι δεν είσαι τόσο πολύ shooting fan και περίμενες κάτι σε platformer με shooting στοιχεία. Σημειωτέον το Resident Evil 4, σου δίνει πολύ μεγαλύτερο χρόνο να αντιδράσεις καθώς η φιλοσοφία του movement και της τοποθέτησης σττον χώρο είναι τελείως διαφορετική. Από την άλλη στα Uncharted η δράση είναι περισσότερο καταιγιστική, σε σημεία χαοτική. Η αλήθεια είναι πως τα σημεία- ανάπαυλες του platforming είναι ουσισταικά auto pilot και απλώς για να διακόπτουν λίγο τη δράση και να σου δίνουν τη δόση από "εξερεύνηση". Ωστόσο κατά τη διάρκεια της μάχης, επιμένω, το platforming παραμένει βασικός μηχανισμός του game, γιατί επιβάλλεται να χρησιμοποιείς το περιβάλλον για κάλυψη, αποφυγή των εχθρικών πυρών και πολλές φορές να σκαρφαλώνεις midbattle για να βρεις ένα safe place, έστω για λίγα δευτερόλεπτα.

Ο πρώτος τίτλος δεν έχει γεράσει τόσο καλά, γιατί υπάρχουν κάποια sections που, όντως απαιτούν αρκετό trial and error ακόμη και στο normal, όπως πχ το τελευταίο boss fight- υπόψιν στο Crushing αν δεν βρεις ένα optimal σημείο με το που τελειώνει η cutscene είσαι αμέσως νεκρός Γενικά υπάρχουν επιλογές ολίγον τι αναχρονιστικές ακόμη και για το 2008, όπως το ότι τα checkpoints είναι λίγο περίεργα, πολλές φορές πρέπει να επαναλάβεις ολόκληρα sections από ένα λάθος, υπάρχουν action setpieces όπως αυτό με το τζιπ και την καταδίωξη που ο χειρισμός και η στόχευση δεν είναι και τα καλύτερα δυνατά. Επιπλέον οι ανώτερες δεν βελτιώνουν το AI απλώς αυξάνουν τα HP, την ευστοχία και το dmg που σου καταφέρνουν. Έτσι στο Crushing επίπεδο, που οκ είναι για τους ταγμένους fans, τρως headshot με το που τολμήσεις να ξεμυτίσεις αλλά εκεί μαθαίνεις ακόμη καλύτερα τους μηχανισμούς - ή και να εκμεταλλεύεσαι κάποια πράγματα όπως τις εποχές των 8bit, 16 bit Ωστόσο στο Uncharted 2 βελτιωθηκαν αρκετά από αυτά τα προβλήματα. Δεν έχω παίξει ακόμη το 4, αλλά το 2 παραμενει ο αγαπημένος μου τίτλος της σειράς.

[Phantom Duck]

Κατ' αρχάς να πω πως από τότε που έγραψα το κείμενο, τερμάτισα το παιχνίδι το οποίο μου φάνηκε ένα κλικ πιο πάνω από την μέση και μετά. Είχα ξεκινήσει θυμάμαι με απίστευτη όρεξη κυρίως για να δω την ιστορία, και το τέλος, παρ' όλο που μου άρεσε πολύ, με άφησε "πεινασμένο". Ήθελα κι άλλο. Αν είχα κατά νου πως το παιχνίδι δίνει τόση σημασία στο shooting, δεν θα έτρωγα και την φάπα που έφαγα, όμως αλλιώς μου είχε δοθεί η εικόνα του από όσα άκουγα τόσα χρόνια. Με το που τελείωσε, την ίδια ημέρα θυμάμαι ξεκίνησα το 2, επειδή το όλο στήσιμο της ιστορίας των Uncharted μου άρεσε υπερβολικά και αρνιόμουν να τα παρατήσω, δεδομένου και του γεγονότος ότι η Naughty Dog είναι από τα στούντιο που εμπιστεύομαι.

Τελικά έκανα πολύ καλά, μιας και το 2 ήταν τόσο υπερβολικά γεμάτος τίτλος, που ακόμα και τώρα δεν έχω νιώσει την ανάγκη να προχωρήσω στα 3 & 4. Από άποψη καθαρά ωρών ίσως να κράτησε 2-3 ώρες παραπάνω το πολύ, όμως από άποψη περιεχομένου, στο 2 ένιωσα πως έζησα ένα τεράστιο ταξίδι, ενώ το 1 ήταν μία δύσκολη ημέρα στο νησί. Το οποίο πραγματικά αν το σκεφτεί κανείς, διαδραματίζεται μέσα σε ένα 24ωρο αν θυμάμαι καλά. Ενώ το 2 είναι πραγματική Οδύσσεια. Μέχρι και εγκυβωτισμό βλέπουμε (να σου δείχνει την μέση, να σου αφηγείται εκ των υστέρων την αφετηρία και να συνεχίζει σε "πραγματικό χρόνο" από την μέση και μετά). Μέχρι και "Πολύτλας Διός Νάθαν" γραμμένο σε άπταιστα ελληνικά είδα σε μία ταμπέλα στην αρχή του παιχνιδιού. Εκεί είναι που είπα "Ώπα, κάτσε καλά, αυτό θα είναι ταξίδι όχι αστεία :p " .

Τώρα για αυτά που λες. Το ανέφερα κι εγώ, είμαι άμπαλος με τα shooting. Δεν μου αρέσουν, δεν τους αρέσω, δεν μιλιόμαστε και όλα μέλι γάλα. Αν παίξω κάποιον τίτλο, θα είναι επειδή υπάρχουν άλλοι λόγοι. Όπως στην περίπτωση των Uncharted & Mass Effect η ιστορία που έχω ακούσει πολύ καλά λόγια, ή το Resident Evil 4, κι αυτό επειδή λιώναμε με παρέα όλα τα RE από το πρώτο πρώτο του PS1, μέχρι και τους REmake & RE 0 του GameCube, άρα ήταν κάτι που γνώριζα λίγο πολύ.

Το θέμα είναι πως όταν παίξω τελικά για τον χ/ψ λόγο κάποιο shooting, δεν μπορώ να το κρίνω όπως η πλειοψηφία, κάτι που είναι εν γνώση μου και το αποδέχομαι. Άρα με το που έβαλα το Uncharted 1, είπα να ξεκινήσω στο νόρμαλ, και αν δω πως δεν τραβάει το πράμα, να βάλω easy να τελειώνουμε με δυο σφαιρούλες και να δω μόνο την ιστορία που με ενδιέφερε. Αλλά εκεί κάπου σκάλωσε το πράμα. Δεν είδα ουσιαστική διαφορά μεταξύ normal & easy. Αισθανόμουν πως ή θα πρέπει να γίνω καλός στα shooting (απίστευτη ανούσια αγγαρεία για εμένα) ή θα έπρεπε να παίζω στο super duper easy mode, που όμως δυστυχώς δεν υπήρχε :p

Με τα πολλά πολλά, τα κατάφερα και το τερμάτισα. Εν τέλει ύστερα από τόσον καιρό μου έχουν μείνει τα καλά σημεία του, και δεν μετανιώνω τελικά που το έπαιξα. Όμως για κανέναν λόγο δεν νομίζω πως θα το ξαναπαίξω ποτέ. Δώσμου 2D platform και πάρε μου την ψυχή, εγώ δεν είμαι για τέτοια.

Τώρα θα μου πει κανείς εύλογα. "Ρε μάγκα, τι κάθεσαι και παιδεύεσαι, αφού δεν το έχεις. Κάτσε δες την ιστορία στο YouTube να τελειώνεις". Σωστό, όμως από την άλλη, είπα πως ένα system seller παιχνίδι που απευθύνεται σε ευρύ (άρα ΚΑΙ σε casual κοινό), θα έχει προνοήσει και για τους νουμπάδες σαν εμάς. Δεν είναι να πεις πως παίζεις κάνα DOOM που απευθύνεται αποκλειστικά σε shooter κοινό. Είναι ένας τίτλος που προωθείται ως έναν βαθμό και σε ένα ευρύτερο κοινό.

Την εμπειρία που είχα εγώ πιστεύω πως θα την είχαν και αρκετοί ακόμα "πρωτάρηδες", εξ ου και οι βελτιώσεις στον 2ο τίτλο, τον οποίο παρεμπιπτόντως το τερμάτισα στο normal χωρίς κανένα απολύτως θέμα, ενώ θυμάμαι πως και οι μάχες ήταν πιο ενδιαφέρουσες και διασκεδαστικές, ακόμα και για τα (ανύπαρκτα) skillz μου. Τώρα, είτε κάτι κάνανε καλύτερα στο gameplay, είτε έκανα level up, είτε συνέβησαν και τα 2, δεν ξέρω.

[Sinclair]

Απόλυτα σεβαστά τα όσα γράφεις. Και λογικά για κάποιον που δεν είναι και fan του είδους. Απλώς το Uncharted 2 κάνει την υπέρβαση γιατί είναι πιο καλά ισορροπημένο σαν game, φαίνεται να έχει περισσότερο playtesting και είναι περισσότερο friendly σε new gamers. Κάτι αντίθετο με τη σειρά Jak βέβαια όπου ο δεύτερος τίτλος- που είναι και ο αγαπημένος μου- ανέβασε τη δυσκολία πάρα πολυ, σε σημεία θυμάμαι να εκνευρίζομαι αρκετά αλλά άλλες εποχές επέμενα να συνεχίζω να παίζω και να μαζέψω μέχρι και το τελευταίο collectible στο PS2

Πάντως αφού είσαι και fan των platform- και μεγάλος μάλιστα βλέποντας και τα κατορθώματά σου στα Rayman ;)- θα σου πρότεινα αν δεν έχεις δει τα Sphinx και I-Ninja για PS2/ Gamecube. Είναι πολύ ποιοτικοί τίτλοι. Οκ το Sphinx τείνει προς action/ adventure, αλλά δεν παύει να είναι πολύ καλό game, κρίμα που δεν είδαμε ποτέ sequel... Βρίσκονται και εύκολα και πολύ φθηνά πλέον, νομίζω τα είχα πετύχει και στο public Συντάγματος.

[Phantom Duck]

Το Sphinx λίγο που το είδα στο νετ, δεν μου γεμίζει και πολύ το μάτι. Είναι καλό; Collectathon είναι; Το I-Ninja μου φαίνεται πιο ωραίο. Βέβαια Gamecube δεν έχω (τα RE τα παίζαμε σε φίλο που το έχει σουτάρει πλέον :p), όμως έχω σετάρει τον Dolphin που παίζει τα πάντα όλα, επομένως ίσως να το δω εκεί.

Τώρα που το σκέφτομαι, σαν να τα έχω ξανακούσει. Μπορεί να τα έχεις αναφέρει σε αυτό το thread (στο οποίο θα ήταν και καλύτερα να συνεχίσουμε την συζήτηση νομίζω :p).