Το Celeste είναι ένα indie hardcore platform στα χνάρια του Super Meat Boy.
Δημιουργημένο από την ομάδα που μας έδωσε το Towerfall, το οποίο θεωρείται πολύ καλό game, κυκλοφόρησε το 2018 για Nintendo Switch, Xbox, PlayStation 4 και PC και έχει λάβει εξαιρετικά υψηλές βαθμολογίες.
Αυτό το οποίο παρατηρεί κανείς είναι η ιδιαίτερη αισθητική του. Πρόκειται για ακόμη έναν 8-bit τίτλο αλλά, σε αντίθεση με τις περισσότερες αντίστοιχες προτάσεις, πρόκειται για ένα πάρα πολύ όμορφο game από αισθητικής άποψης και πείθει πως τα γραφικά είναι old-school όχι επειδή οι δημιουργοί δεν είχαν budget αλλά από άποψη και επιλογή.
Αυτό το οποίο όμως ξεχωρίζει είναι η μουσική του. Είναι απλά καταπληκτική και δεν χορταίνεις να την ακούς. Παραθέτω εδώ ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια.
Το παιχνίδι είναι εξαιρετικά απαιτητικό. Ξεκινάει βατό αλλά σύντομα δυσκολεύει και απαιτεί έντονη προσπάθεια και ακριβή χειρισμό. Όμως δεν ενοχλεί και δεν εκνευρίζει καθόλου λόγω των πολύ συχνών checkpoints. Οι πίστες χωρίζονται σε εκατοντάδες οθόνες και κάνει autosave αμέσως μετά από κάθε οθόνη. Έτσι, ο θάνατος σε στέλνει απλά στην αρχή της τρέχουσας οθόνης.
Ο χειρισμός είναι υποδειγματικός. Είναι εξαιρετικά ακριβής και νιώθεις ότι όταν χάνεις είναι δικό σου φταίξιμο. Οι κινήσεις της ηρωίδας που ελέγχουμε δεν είναι πολλές: Άλμα, ένα dash στον αέρα το οποίο μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε κατεύθυνση και wall jump. Λίγα και καλά δηλαδή.
Οι πίστες όσο προχωράει το παιχνίδι γίνονται όλο και πιο περίπλοκες και προστίθενται διάφοροι μηχανισμοί και gimmicks. Για παράδειγμα, σε επόμενες πίστες υπάρχουν σημεία με έντονους ανέμους οι οποίοι επηρεάζουν το άλμα. Όμως η δυσκολία ανεβαίνει σταδιακά και σιγά σιγά με αποτέλεσμα ο παίκτης να εκπαιδεύεται όσο παίζει. Προσωπικά ενώ στις πρώτες πίστες πέθαινα συνέχεια τώρα τις βγάζω με ελάχιστους θανάτους.
Παρόλο που δεν θα το περίμενε κανείς έχει πολύ καλή ιστορία. Στο Celeste ελέγχουμε μια νεαρή κοπέλα, την Madeline, η οποία έχει βάλει ως στόχο να σκαρφαλώσει το βουνό Celeste και να φτάσει στην κορυφή του και να ξεπεράσει έτσι διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Δεν μπορώ να πω κάτι περισσότερο γιατί θα είναι spoiler αλλά έχει πολύ καλή δουλειά στην ανάπτυξη χαρακτήρων και υπάρχουν έντονοι συμβολισμοί που το κάνουν να ξεχωρίζει.
Τέλος, το παιχνίδι έχει πάρα πολύ περιεχόμενο. Πέρα από τις βασικές 8 (πολύ μεγάλες πίστες), οι οποίες έχουν τα δικά τους collectibles και challenges, υπάρχουν εναλλακτικές πολύ δύσκολες εκδοχές των πιστών και γενικά έχει άφθονο end game περιεχόμενο που θα είναι πολύ καλή πρόκληση για τους σκληροπυρηνικούς platformers εκεί έξω. Συνιστάται σε οποιονδήποτε αρέσκεται να παίζει platforms, είναι από τα καλύτερα που διατίθενται και σίγουρα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει τα τελευταία χρόνια. Fun fact: Το Celeste ήταν υποψήφιο για Game of The Year μαζί με το God of War!
Το έχω ολοκληρώσει στο Switch. Tώρα ασχολούμαι με το post game περιεχόμενο το οποίο είναι απλά απάλευτο…
Phantom Duck ξεκίνα το χτες.
Δημιουργημένο από την ομάδα που μας έδωσε το Towerfall, το οποίο θεωρείται πολύ καλό game, κυκλοφόρησε το 2018 για Nintendo Switch, Xbox, PlayStation 4 και PC και έχει λάβει εξαιρετικά υψηλές βαθμολογίες.
Αυτό το οποίο παρατηρεί κανείς είναι η ιδιαίτερη αισθητική του. Πρόκειται για ακόμη έναν 8-bit τίτλο αλλά, σε αντίθεση με τις περισσότερες αντίστοιχες προτάσεις, πρόκειται για ένα πάρα πολύ όμορφο game από αισθητικής άποψης και πείθει πως τα γραφικά είναι old-school όχι επειδή οι δημιουργοί δεν είχαν budget αλλά από άποψη και επιλογή.
Αυτό το οποίο όμως ξεχωρίζει είναι η μουσική του. Είναι απλά καταπληκτική και δεν χορταίνεις να την ακούς. Παραθέτω εδώ ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια.
Το παιχνίδι είναι εξαιρετικά απαιτητικό. Ξεκινάει βατό αλλά σύντομα δυσκολεύει και απαιτεί έντονη προσπάθεια και ακριβή χειρισμό. Όμως δεν ενοχλεί και δεν εκνευρίζει καθόλου λόγω των πολύ συχνών checkpoints. Οι πίστες χωρίζονται σε εκατοντάδες οθόνες και κάνει autosave αμέσως μετά από κάθε οθόνη. Έτσι, ο θάνατος σε στέλνει απλά στην αρχή της τρέχουσας οθόνης.
Ο χειρισμός είναι υποδειγματικός. Είναι εξαιρετικά ακριβής και νιώθεις ότι όταν χάνεις είναι δικό σου φταίξιμο. Οι κινήσεις της ηρωίδας που ελέγχουμε δεν είναι πολλές: Άλμα, ένα dash στον αέρα το οποίο μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε κατεύθυνση και wall jump. Λίγα και καλά δηλαδή.
Οι πίστες όσο προχωράει το παιχνίδι γίνονται όλο και πιο περίπλοκες και προστίθενται διάφοροι μηχανισμοί και gimmicks. Για παράδειγμα, σε επόμενες πίστες υπάρχουν σημεία με έντονους ανέμους οι οποίοι επηρεάζουν το άλμα. Όμως η δυσκολία ανεβαίνει σταδιακά και σιγά σιγά με αποτέλεσμα ο παίκτης να εκπαιδεύεται όσο παίζει. Προσωπικά ενώ στις πρώτες πίστες πέθαινα συνέχεια τώρα τις βγάζω με ελάχιστους θανάτους.
Παρόλο που δεν θα το περίμενε κανείς έχει πολύ καλή ιστορία. Στο Celeste ελέγχουμε μια νεαρή κοπέλα, την Madeline, η οποία έχει βάλει ως στόχο να σκαρφαλώσει το βουνό Celeste και να φτάσει στην κορυφή του και να ξεπεράσει έτσι διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Δεν μπορώ να πω κάτι περισσότερο γιατί θα είναι spoiler αλλά έχει πολύ καλή δουλειά στην ανάπτυξη χαρακτήρων και υπάρχουν έντονοι συμβολισμοί που το κάνουν να ξεχωρίζει.
Τέλος, το παιχνίδι έχει πάρα πολύ περιεχόμενο. Πέρα από τις βασικές 8 (πολύ μεγάλες πίστες), οι οποίες έχουν τα δικά τους collectibles και challenges, υπάρχουν εναλλακτικές πολύ δύσκολες εκδοχές των πιστών και γενικά έχει άφθονο end game περιεχόμενο που θα είναι πολύ καλή πρόκληση για τους σκληροπυρηνικούς platformers εκεί έξω. Συνιστάται σε οποιονδήποτε αρέσκεται να παίζει platforms, είναι από τα καλύτερα που διατίθενται και σίγουρα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει τα τελευταία χρόνια. Fun fact: Το Celeste ήταν υποψήφιο για Game of The Year μαζί με το God of War!
Το έχω ολοκληρώσει στο Switch. Tώρα ασχολούμαι με το post game περιεχόμενο το οποίο είναι απλά απάλευτο…
Phantom Duck ξεκίνα το χτες.
Comment