Eurogamer's Games of the Generation

[Aion]

Αστεία αστεία, αλλα το WoW είναι το game της δεκαετίας με διαφορα. Ξεφεύγει εντελώς από τα αλλα. Έκλεισε σπίτια και αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο. Έγραψε απλά ιστορία.

[Xeno]

7. World of Warcraft

You can never go back. Or can you?

It's a defining characteristic of this generation that most of the games in our list play differently now than they did at launch. Bugs have been fixed, classes rebalanced, level caps raised, new content and modes added. The internet has even reached into solo experiences like Bethesda's RPGs and synced them with the remorseless march of time. If such a thing as final cut ever existed in video games, it's gone now. You can still experience most of the original versions if you try, but you'll have to try: wipe that install, delete that save data, unplug the router.

For World of Warcraft, though, that's all but impossible. Blizzard's mighty online world is now almost unrecognisable as the game that, just before the new consoles launched, heralded the dawn of a new age - the age, in the term coined by Valve's Gabe Newell and parroted by an army of publishing executives, of "games as a service". Not only has WOW undergone constant evolution in mechanics, design and philosophy over the last nine years, but its original content is gone. Wiped from the servers, never to return.

It was swept away by the broom of 2010's Cataclysm expansion, which exhaustively redesigned two continents' worth of dungeons and questing, in many places from scratch. This is a game that now contains nostalgic references to an earlier version of itself. Cataclysm was unpopular with WOW players - mostly for other reasons to do with its endgame - but it still might be the single most extraordinary thing I've seen a games developer do in my decade or so writing about games.

[Xeno]

Παμε ρε Eurogamer, πανω που λεγα πως κατι τετοια παιχνιδια ξεχνιουνται πολλες φορες οταν ερχεται η ωρα για λιστες και απολογισμους γιατι πολλοι εστιαζουν στη single player εμπειρια πολλων τιτλων..

6. Street Fighter 4

Street Fighter 4 single-handedly revitalised the fighting genre for an entire industry and, for those who were there during the glory years of the 16-bit era, for those who toiled over 10-hit combos in Tekken and for those who mastered the parry and thrust of Soulcalibur, breathed new life into rusty quarter circle forward motions. Even the most die-hard Street Fighter fan will admit - whispered in back alleys only - that Mortal Kombat 9 turned out okay in the end.

But why? Was it fate? Was Street Fighter's triumphant return a case of being in the right place at the right time? Perhaps. My answer is a simple one: Street Fighter 4 achieved all of the above because it's the greatest fighting game ever made.

Capcom and producer Yoshonori Ono intended for Street Fighter 4 to celebrate the series' heritage, but they also needed it to be accessible. They needed it to be more pick up and play than the complex Street Fighter 3 with its Parries and Super Arts.

Capcom's master plan was to design a game that would attract lapsed Street Fighter 2 players back into the fold. Despite the initially controversial 2.5D cel-shaded visuals (like The Legend of Zelda: The Wind Waker, Street Fighter 4's detailed, expressive graphics get increasingly gorgeous with each passing year), and the addition of a handful of new characters with - shock! - new play styles, the gameplay would work similarly to Street Fighter 2's.

[i Have no Equal]

Για μενα το Crysis ειναι το benchmark αυτη τη στιγμη, οχι με την έννοια του κορυφαίου παιχνιδιού γενικά απλα οι επιλογές που σου δινει το nanosuit το κανουν παρα πολύ καλη εμπειρία. Την οποια παραβλέπουν οι περισσότεροι χαζεύοντας τα γραφικά αλλα τεσπα. Σε σχεση με το MW το infinite ηταν πιο "κλασσικο" fps, δεν ειναι τοσο smooth και responsive αλλα κανει τη δουλεια. Το μεγαλο του προβλημα ηταν:

οι μαχες γινονται απλα για να γεμισει καπως το παιχνιδι μεχρι να προχωρησει η ιστορια,

Αυτο το ειχα πει και οταν το επαιζα, πηγαινες σε μια περιοχη στην επεφταν 10-20 τους σκοτωνες και παμε παρακατω, δεν ειναι απόλυτα στοιχειο του gameplay αυτο περισσότερο εχει να κανει με level design πιστευω. Τα Vigors ισχυει και εμενα δεν μου αρεσαν και δεν τα χρησιμοποιουσα και καθολου.

Και το TLOU αυτη την εντυπωση μου δινει ακριβως, τουλαχιστον εχεις καποιες επιλογες stealth/melee/gun play, το προβλημα μου ειναι στο gunplay εμενα. Ειναι broken εντελως, προσπαθω να πετυχω στα 2 μετρα και αστοχει και ενταξει να suckarw με το DS3 παιζει αλλα οχι και τοσο, κατι παει στραβα..

To stealth ειναι καλο αλλα το fighting δεν ταιριαζει με τον παιχνιδι για μενα, τουλαχιστον οχι στην μορφη που υπαρχει. Θα επρεπε να ειναι πιο δυσκολο σε φαση "η τελευται μου επιλογη", οχι να πλακωνεις στο ξυλο το clicker ξερω γω γιατι ξερεις οτι με τις σφαιρες δεν θα κανεις κατι ειναι καπως για τετοιο παιχνιδι.. (καταλαβες πως το παιζω το game.. )

Τελος παντων κουβεντα να γινεται, περισσότερα στο θεμα οταν το τελειώσω.

Θελω να δω και Spelunky/Rogue Legacy και γενικα περισσότερα indies στη λιστα γιατι ειχαμε καποια παρα πολυ καλα..

[Xeno]

Δε μου ρχεται κατι συγκεκριμενο στο μυαλο, στα console fps δεν εχω υψηλα benchmarks υποθετω (το gameplay και ο γενικοτερος ελεγχος των COD MW μου αρεσε με ο,τι συνεπαγεται αυτο ετσι για να αναφερω εναν τιτλο ενδεικτικα). Το Infinite σου δινε την αισθηση πως οι μαχες γινονται απλα για να γεμισει καπως το παιχνιδι μεχρι να προχωρησει η ιστορια, ο ελεγχος μου αφησε την εντυπωση πως ηταν πολυ "χαλαρος" και η αξιοποιηση οπλων/plasmids/melee ηταν ανεπαρκης.

Δε συγκρινω TLOU με Infinite σε gameplay, απλα λεω πως το 1ο μου φανηκε συνολικα καλυτερο του 2ου. Το TLOU σε gameplay ηταν σιγουρα πολυ ανωτερο ολων των παρομοιων 3d action games που επαιξα... δινω βαρος στο "παρομοιων" γιατι για μενα το τελειο το πετυχαν σε αυτη τη γενια για τα 3d action games καποια πολυ διαφορετικα παιχνιδια, βλεπε Bayonetta/Vanquish.

[i Have no Equal]

Για μενα παντως δεν εχει καμια σχεση με Bioshock Infinite το οποιο ειχε κακο gameplay, το TLOU συγκριτικα ειναι απειρως ανωτερο στον εν λογω τομεα.

Ποια ειναι τα benchmark σου για αυτα τα παιχνιδια? Απο περιέργεια να δω αν συμφωνούμε.. Στα fps περισσότερο γιατι το TLOU ειναι λιγο δυσκολο να το κρινεις σε σχεση με αλλα. Το gameplay του infinite το βρηκα απλα να κανει τη δουλεια, το TLOU διαβαζω οτι φτιαχνει παρακατω οταν παρεις skills και weapons οποτε δεν το κρινω "αξιοπιστα" ακομα..

[sub_zero]

Δεν το έχω παίξει αλλά με βάση όσα έχω διαβάσει βλέπω να παίζει και το Witcher 2 για τη λίστα. Για τα Mass Effect τώρα νομίζω ότι αν το πρώτο δεν είχε τα γνωστά θέματα του μάλλον θα το άξιζε περισσότερο από το 2

[Xeno]

Ειναι σιγουρα πολυ καλυτερο των Uncharted αν τα εχεις παιξει. Συμφωνω βεβαια με τα σχολια του Eurogamer, καποια mechanics δεν κολλανε και πολυ στον τιτλο, αλλα και παλι το παιχνιδι σου δινει αρκετες επιλογες και ελαχιστοποιει τη ρουτινα του gunplay των Uncharted. Για μενα παντως δεν εχει καμια σχεση με Bioshock Infinite το οποιο ειχε κακο gameplay, το TLOU συγκριτικα ειναι απειρως ανωτερο στον εν λογω τομεα.
Btw εγω περιμενα να βλεπουμε ενα παιχνιδι τη μερα, σημερα δεν επαιξε τιποτα και αφου καναν λογο για 2 εβδομαδες τοτε απλα θα δουμε το top 10 αυτης της γενιας. Για πειτε τι αλλο περιμενετε να δειτε;
Σιγουρακια για μενα ειναι τα Dark Souls / Super Mario Galaxy .. απο κει και περα παιζει. Θα θελα Vanquish αλλα αν βαλουν κατι απο Platinum θα ναι σιγουρα το Bayonetta. RDR βαλαν οποτε κατι μου λεει πως δε θα δουμε το GTA5 και το ιδιο ισχυει για το Uncharted 2 ελεω TLOU. Για να κλεισει η 10αδα θα πω Bioshock και Μass Effect 2.

Μετα εχουμε και παιχνιδια τα οποια σπρωξαν την κατηγορια τους σε τεραστιο βαθμο, οπως και να το κανουμε το COD4 και το SF4 δημιουργησαν ενα νεο κυμα fps και fighting games. O indie χωρος νομιζω πως δε θα χει καποιον εκπροσωπο στη 10αδα παροτι καποια παιχνιδια τυπου Braid, Super Meat Boy κτλ δεν εχουν τιποτα να ζηλεψουν απο πολλες υπερπαραγωγες. Αντε να δουμε τι θα παρει σειρα απο Δευτερα λοιπον.

[i Have no Equal]

Δεν έχω παίξει ακόμα το TLOU αλλά σχεδόν όλα τα reviews εξυμνούν την ιστορία και την ατμόσφαιρα. Το gameplay τι λέει;

Μεχρι στιγμης δεν μου αρεσει τοσο, bioshock infinite στυλ το παιχνιδι, καλη ιστορια/setting μετριοτατο gameplay..

[Enpsty]

Δεν έχω παίξει ακόμα το TLOU αλλά σχεδόν όλα τα reviews εξυμνούν την ιστορία και την ατμόσφαιρα. Το gameplay τι λέει;

[Xeno]

5. The Last Of Us

The Last of Us is every inch the epic blockbuster. Its pacing and set pieces are well judged, its story of loss, hope and betrayal leaves us conflicted and the savage beauty of its world offers melancholic lows and dizzy highs. It is an experience whose individual parts can and will be replicated but that, as a whole, sits atop the pile of narrative driven experiences as a high profile, mainstream example of what the medium is capable of. Hollywood can keep its happy endings, I prefer mine bittersweet.

[Xeno]

4. Fallout 3

A constant theme of this generation has been old ideas and formats being recycled and repackaged. Every publisher has visited dusty back rooms to inspect what licenses had been accrued over the years - what brands they could reinvigorate, which older gamers to reel back in, how many HD remakes could be hastily chopped together and what consistency of freemium bullshit could be feasibly be forced down a single throat.

Fallout 3 however (alongside the likes of X-Com) came from the right place - a design team energised and invigorated by the approval of their teenage selves. It used the past as an intelligent stepping stone towards modern mass-appeal roleplay and, arguably, eased the passage of kickstarted re-apocalypses like Wasteland 2.

Ron Perlman makes a habit of stating "War, war never changes" - it's his opening gambit at dinner parties. He must know, however, that it isn't true. War had to change, and Fallout had to change with it if it were ever going to survive outside the vault. The fans it left behind, the hardcore who thought it tainted by exposure to the outside world and cast it out, were saddened. That can't be denied. The way Fallout 3 strode out, blinked beneath an unfamiliar sun and went on to thrive, however, genuinely made it one of the greatest experiences of this generation.

[straier]

Μα η ανούσια φλυαρία δε μπορεί να περιοριστεί με μια καλή δόση μινιμαλισμού; Προφανώς δε θα κόψεις τα σημαντικά, αλλά τα ανούσια. ;)
Το FF12 κατά μία έννοια ήταν μινιμαλιστικό γιατί σχεδόν ό,τι περιείχε είχε νόημα ύπαρξης, κάθε μάχη είχε τη δική της πρόκληση, κάθε όπλο και ικανότητα μπορούσαν να είναι χρήσιμα υπό συνθήκες.
Το Dissidia από την άλλη είναι ίσως και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών που είπες. Πολύ grinding, πολλά cutscenes που κρατάνε πιο πολύ από ότι πρέπει και είναι κατά βάση βαρετά και ένα ενδιαφέρον σύστημα μάχης θαμμένο κάτω από τόνους "content" και ανούσιας ενασχόλησης. Η στο FF13 που στο τέλος του παιχνιδιού ανοίγουν καμιά 50αριά hunts που για να τα νικήσεις ακολουθείς λίγο πολύ την ίδια στρατηγική και το βασικό είναι να είσαι αρκετά μεγάλο level για να τα νικήσεις (που το καταφέρνεις με ανούσιο grinding)...

[Evans]

Νομίζω ότι το πρόβλημα της SE δεν είναι η έλλειψη μινιμαλισμού στη σχεδίαση των παιχνιδιών της, αλλά στη ανούσια φλυαρία και στη διάχυτη αισθητική σαπουνόπερας.

[straier]

Όντως ενδιαφέρουσα λίστα αν και το Portal είναι της προηγούμενης γενιάς και προσωπικά θεωρώ το flower ελαφρώς καλύτερο από το Journey (σίγουρα όμως λιγότερο προσβάσιμο).

Και μια που έθεσαν το θέμα του μινιμαλισμού νομίζω είναι αρκετά σημαντικό και δεν έχει χρησιμοποιηθεί όσο θα έπρεπε και μακάρι η SquareEnix να μάθαινε κάτι από αυτό.
Ένα παιχνίδι πρέπει να έχει μόνο όσο περιεχόμενο χρειάζεται όχι λιγότερο αλλά ούτε και παραπάνω και το να μπορείς να δεις ποια είναι η ισορροπία ως δημιουργός είναι μεγάλο προτέρημα. Όχι ότι όλα τα παιχνίδια πρέπει να ακολουθήσουν τα χνάρια της thatgamecompany αλλά σίγουρα μπορούν να μάθουν κάτι...