Πετυχημένα games που δεν εκτίμησα ποτέ!

[Naked Snake]

Καλησπέρα σε όλη την παρέα.


Εδώ και καιρό είχα σκοπό να ανοίξω ένα τέτοιο topic. Το concept είναι απλό. Ονομάζουμε (και επειχηρηματολογούμε γι'αυτό) εώς 3 games/franchises που παρά την μεγάλη εμπορική τους επιτυχία δεν εκτιμήσαμε ποτέ(ΟΚ, αν κάποιος έχει περισσότερα, για την οικονομία της συζήτησης "ορίζω" 3).


Φυσικά και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων λέγοντας 'επειχηρηματολογούμε' εννοείται ότι οι λόγοι μπορεί να είναι απο ultra technical εώς εντελώς αστείοι και προσωπικά κολλήματα. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί ο/οι τίτλος/οι να είναι πετυχημένος/οι και με κοινό.


Ξεκινάω εγώ αιρετικότατα και προκλητικότατα :



1) Final Fantasy Series:


Sorry μάγκες,απλά δεν. Ποτέ δεν μπόρεσα να συμπαθήσω το turn based combat system (ξέρω ότι δεν είναι σε όλα τα Installments της σειράς), και η γενικότερη αισθητική του τίτλου μου έβγαζε πάντα μια teenage ποζεροαφέλεια που με απωθούσε να ασχοληθώ ενεργά. Έχω ολοκληρώσει μονάχα 2 τίτλους της σειράς το Dirge Of Cerberus (meh) και το ομολογουμένως καλό Crisis Core. Το δε FF7, το παιχνίδι που πιστεύω είχε ίσως το μεγαλύτερο impact ever στην ελληνική gaming community, ειλικρινά δεν κατάφερα ποτέ να συμφιλιωθώ μαζί του για περισσότερο απο 10 λεπτά ούτε σαν video στο youtube!



2) Tomb Raider :


It's time for sexism. Αλλά ποσώς με ενδιαφέρει. Μου είναι αδύνατον να ασχοληθώ με video game όπου ο πρωταγωνιστής είναι γυναίκα. Και δεν είναι θέμα διάκρισης, αλλά ταύτισης. Απο πάρα πολύ νωρίς άλλωστε, τα μόνα παιχνίδια που μπορούσα να ασχοληθώ με ελαφρά την καρδία χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία στο περιεχόμενο τους, ήτανε τα fighting games και οι αθλητικοί τίτλοι και σαν παιδί τα διάφορα Platforms. Οτιδήποτε σε action/adv/rpg κυκλοφορούσε, θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να με βάλει στην θέση του πρωταγωνιστή και να μπορώ να "αφομοιώσω" την ταυτότητα ή καλύτερα τον ρόλο του στο σύμπαν που διαδραματίζεται το εκάστοτε γεγονός. Και για να γίνει αυτό δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει ένας macho man επι της οθόνης (άλλωστε νιώθω πολύ πιο κοντά σε γήινους χαρακτήρες τύπου Harry Mason παρα σε ατσαλάκωτους γαμίκουλες) αλλά μου είναι απείρως ευκολότερο να συνδεθώ με τις αδυναμίες (και όχι με τις δυνάμεις απαραίτητα) ενός άρρενος. Δεν προσπαθώ να αποδείξω τίποτα εδώ, ούτε προσπαθώ να δώσω μια ακαδημαϊκού τύπου νότα στις επεξηγήσεις μου. Είναι προσωπικό μου κόλλημα που παραμένει (όχι ΤΟΣΟ δυνατό πλέον) μέχρι και σήμερα. Επίσης στα πιο gaming aspects του Tomb Raider, μου φαινότανε πάντα γελοία αυτή η moon gravity λογική που έκανε την Lara να πηδάει με ένα σάλτο στο ταβάνι, και τα tank controls (στρίψε γαμώ τη πουτάνα σου) παρότι δεν μου ήτανε άγνωστα ως gamer, ένιωθα ότι ερχόντουσαν σε πολύ πιο έντονη αντιπαράθεση με την ροή του παιχνιδιού σε σχέση π.χ. με τα Resident Evil.


3) Fallout Series :


Το όλο post apocalyptic concept. Δεν μου έκανε ποτέ κλικ. Γενικά τα post apocalyptic μου δημιουργούν μια αποστροφή, κυρίως αυτά που διαδραματίζονται σε φουτουριστικούς κόσμους. Το δε fallout 4, αποτελεί για μένα την επιτομή του όσα με κάνουν να με απωθεί η συγκεκριμένη σειρά. Υποδέεστερο της γενιάς οπτικά, και σε επίπεδο αισθητικής θεωρώ ότι παραέχει "στρογγυλεμένες" τις γωνίες του αφήνοντας μου μια κάπως καρτουνίστικη γεύση στο τέλος. Επιπλέον σιχαίνομαι μετα βδελυγμίας την όλη modern warfare προσέγγιση στον οπλισμό και gadgetry (συγχωρέστε με αν κάνω λάθος εδώ και υπάρχει και old school οπλισμός στην σειρά, δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα). Αν το όπλο δεν βρωμάει πυρίτιδα απο τα 200 χλμ. και δεν ακούς τα κλείστρα να οπλίζουν σαν μεντεσέδες απο πόρτα υποβρυχίου απλά δεν μου κάνεις φίλε.



Αυτά απο εμένα. Ξέρω ότι είναι αφορμή για εχθροπραξίες και web αφορισμούς τα όσα έγραψα, αλλά σκοπός είναι πρωτίστως να το διασκεδάσουμε. Είπαμε, οι λόγοι μπορούν να είναι εντελώς υποκειμενικοί/προσωπικά γούστα κλπ.

[Altair]

Θα γράψω 3 games για αρχή και όχι franchises.

1)Half-Life 2:Πολύ καλό παιχνίδι,επαναστατικό,με φοβερούς μηχανισμούς και φυσική,το παράτησα στη μέση από βαρεμάρα επειδή α)μου θύμιζε το 1 τόσο που βαριόμουν,2)το έπαιξα μετά το Halo 3 ODST του οποίου το σύστημα μάχης ακόμα και μετά από τόσα παιχνίδια να έχουν μεσολαβήσει ήταν φρέσκο και ευέλικτο όσο δεν πάει.

2)World of Warcraft:Το έπαιξα σε ένα φίλο και ξενέρωσα απίστευτα με α)τα ανούσια quests (που πλέον τα βλέπουμε παντού δυστυχώς), β) ότι μου δίνει τόσα πράγματα να κουβαλήσω κλπ και δεν έχω χώρο και πρέπει να κάθομαι να κάνω (κι εδώ) micromanagement.

3)The Legend of Zelda Breath of the Wild:ΑΝ τόση ώρα δεν έχει πέσει ούτε ένα μπινελίκι,τώρα περιμένω γενική κατακραυγή και μπαν εφ'όρου ζωής από το φόρουμ.Έχω παίξει 20 ώρες,βλέπω τα θετικά του,πχ πόσο επαναστατικό είναι σε μηχναισμούς,γρίφους,ιδέες,κόσμος κλπ ΑΛΛΑ περιμένω πως και πως το αναπόφευκτο sequel όπου οι tedious μηχανισμοί θα έχουν γίνει ironed out και δε θα πρήζει μπάλες.Σήκωσε πετρούλες να βρεις Koroks,άλλαξε όπλο γιατί αυτό έσπασε,μπες στο μενού ξανά για να μαγειρέψεις,να φας,ααα εδώ δεν μπορείς να πας βρες τα κατάλληλα ρούχα,βγάλε φωτογραφία ότι ingredient & animal βρίσκεις κλπ κλπ κλπ.Με κούρασε.Θα δώσω και τρίτη ευκαιρία,αλλά θα αργήσει μάλλον.

[sub_zero]

Fallout Series :


Το όλο post apocalyptic concept. Δεν μου έκανε ποτέ κλικ. Γενικά τα post apocalyptic μου δημιουργούν μια αποστροφή, κυρίως αυτά που διαδραματίζονται σε φουτουριστικούς κόσμους. Το δε fallout 4, αποτελεί για μένα την επιτομή του όσα με κάνουν να με απωθεί η συγκεκριμένη σειρά. Υποδέεστερο της γενιάς οπτικά, και σε επίπεδο αισθητικής θεωρώ ότι παραέχει "στρογγυλεμένες" τις γωνίες του αφήνοντας μου μια κάπως καρτουνίστικη γεύση στο τέλος. Επιπλέον σιχαίνομαι μετα βδελυγμίας την όλη modern warfare προσέγγιση στον οπλισμό και gadgetry (συγχωρέστε με αν κάνω λάθος εδώ και υπάρχει και old school οπλισμός στην σειρά, δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα). Αν το όπλο δεν βρωμάει πυρίτιδα απο τα 200 χλμ. και δεν ακούς τα κλείστρα να οπλίζουν σαν μεντεσέδες απο πόρτα υποβρυχίου απλά δεν μου κάνεις φίλε.

To 4 (και το 3) το κράζουν και αρκετοί υποστηρικτές των 2 πρώτων

[nooto]

GTA series

Η αληθεια ειναι οτι παραεχω παιξει και τερματισει παιχνιδια της σειρας για να γραφω οτι δεν μου αρεσει (3, Vice City, San Andreas, 4, 5 και Vice City Stories) αλλα παρ'ολα αυτα ετσι ειναι. Για να ειμαι ειλικρινης τα παιχνιδια του PS2 θεωρω οτι οντως προσεφεραν κατι νεο και πληρως επαναστατικο για την εποχη τους ομως απο κει και περα (και μιλωντας κυριως για το 4 και το 5) δεν μπορω να δω γιατι η σειρα συνεχιζει και παιρνει τοσο ψηλες βαθμολογιες. Σε επιπεδο σεναριου παραδεχομαι οτι ισως αποτελουν απο τα λιγα παιχνιδια που σχολιαζουν με τοσο καυστικο και ευστοχο τροπο κοινωνικα φαινομενα του σημερα (και με παρα πολυ καλο script) σε επιπεδο mechanics ομως, παροτι σαν σειρα εχει εξελιχθει σε σχεση με τον εαυτο της, θεωρω οτι ειναι πολυ πισω σε σχεση με αλλα παιχνιδια που κυκλοφορουν αυτη τη στιγμη (βλεπε το πολυ κακο shooting του 5 πχ, η τα driving mechanics κλπ). Αυτο ισχυει και για την λεγομενη ''ελευθερια'' που σου παρεχουν, παιζοντας το 5 δεν μπορω να δω γιατι εγινε ολος αυτος ο χαμος μιας και δομικα δεν θεωρω οτι ειναι ιδιαιτερα διαφορετικο απο το 3 σε επιπεδο σχεδιασμου-sandbox...

Persona Series

Τα 3 τελευταια παιχνιδια της σειρας εχουν μπει μεσα στο πανθεον των καλυτερων παιχνιδιων ολων των εποχων. Σε επαφη εχω ερθει μονο με το 3 (στο psp) ενω εχω αγορασει και το 4 (στο vita) και θελω να αγορασω και το 5. Η αληθεια ειναι οτι δινω στη σειρα συνεχεια ευκαιριες, παρολα αυτα η επαφη που ειχα μεσω του 3 ηταν οτι ξεκινησα το παιχνιδι 4-5 διαφορετικες ανα διαστηματα φορες, και καμια απο αυτες δεν καταφερα να προχωρησω πανω απο 5 ωρες. Μπορει τα παιχνιδια να εχουν ενδιαφερον στην πορεια σεναρικα ομως το main κομματι του gameplay το οποιο και βρισκεται στα random generated dungeon ειλικρινα μου ειχε φανει απιστευτα βαρετο μιας και μιλαμε για διαδρομους που απλα εχουν διαφορετικα forks και αντε λιγο διαφορετικη χρωματικη παλετα και απο την αλλη ουτε το συστημα μαχης ειναι τοσο ουαου που να πεις οτι θα σε κρατησει απο μονο του. Δεν πιστευω οτι σαν σχεδιασμος εχει καποια διαφορετικη λογικη απο τα chalice dungeons του Bloodborne που επισης δεν μου αρεσαν καθολου και πιστευω πως δεν προσφερουν τιποτα απολυτως στο παιχνιδι. Καποιος λογος θα υπαρχει για αυτες τις βαθμολογιες βεβαια και ελπιζω καποια στιγμη να καταφερω να τον ανακαλυψω .

Elder Scroll Series

Μια σειρα η οποια εχει ολα τα φοντα να μου αρεσει αλλα επισης δεν καταφερα ποτε να τερματισω καποιον τιτλο της. Πιθανον να μην μου φτανει ο ανοιχτος κοσμος των παιχνιδιων της Bethesda (παροτι τερματισα και μου αρεσε το Fallout 3) που καποτε φανταζε εντυπωσιακος αλλα μιας και σημερα παρεχεται απο ενα σωρο παιχνιδια, δεν μπορεις πλεον συμβιβαστεις ουτε με το ανυπαρτκο pacing ενος καθολα αδιαφορου, τις περισσοτερες φορες, σεναριου ουτε με το -πλεον- απαραδεκτο συστημα μαχης το οποιο για καποιο λογο συνεχιζει και υπαρχει και στα πιο προσφατα επεισοδια της σειρας. Να πω οτι ο μονος τιτλος με τον οποιο ηρθα σε επαφη ηταν το Oblivion (το οποιο αγορασα σε collectors για το PC) και το παρατησα μετα απο 20 περιπου ωρες. Θελω καποια στιγμη να δοκιμασω το Skyrim (σε μια απο τις απειρες επανεκδοσεις) αλλα για να πω την αληθεια το πιθανοτερο ειναι να μην το κανω και ποτε (το ειδος εχει προχωρησει τοσο πολυ με το Witcher 3 που θεωρω αδυνατο να επιστρεψεις πισω σε κατι τετοιο).

Αναφερω πολυ συχνα τον ορο ''το παρατησα'' και εχει σημασια διοτι ειναι πολυ δυσκολο να ξεκινησω κατι και να το αφησω στη μεση (πρεπει πραγματικα να μην μου αρεσει και να μην εκανα καλη επιλογη), οποτε αυτο ειναι και αρκετα σημαντικο κριτηριο για μενα στο να ενταξω κατι στην κατηγορια ''δεν εκτιμησα ποτε''.

[Ground_zero]

Me polla apo afta pou grapsate den exw asxolithei, alla den tha epanalavw ta dika sas:

- League of legends:
Apla den mou fenetai endiaferon to gameplay.
2-3 fores eipa oti tha asxolithw epeidh epaize olo to sympan, alla oute install den mphka ston kopo na kanw pote.

- Dragon Quest:
Den mou aresei to art tou Toriyama kai to oti sta battles den fainontan oi xarakthres sou.
Epaiksa ta prwta 2 pou ta grafika htan skata kai den htan toso profanes to art, alla ta ypoloipa apla den.
Twra tha mou peis, giati epaikses to Chrono Trigger? Dunno, isws to combat system na vohthise.

- Witcher:
Den mou kanei kamia entypwsh to game, h o prwtagwnisths.

[Albedo]

Legend of zelda

Έχοντας παίξει μόνο τα ocarina of time ,majoras mask δεν μπορώ να καταλάβω τι τα έχει κάνει τόσο αγαπητά στο gaming κοινό.Μπορει να φταίει βέβαια και το γεγονός δεν τα έπαιξα στην εποχή τούς αλλά την σύγχρονη γενιά.Σκοπευω να αγοράσω το breath of the wild (οπότε πέσει λίγο η τιμή του βέβαια) που έχει πιο πολλά μοντέρνα στοιχεία μπας και μου αλλάξει γνώμη.

[Ground_zero]

paikse to a link to the past kai to links awakening

[Ryu_gr]

Γενικά τα αργά παιχνίδια που ξεδιπλώνονται με το χρόνο.
Πρόσφατα παραδείγματα που έπαιξα, το Lost Odyssey και το Sea of Thieves.

Στο πρώτο είχε περάσει μισή ώρα και εγώ απλώς πάτησα 2-3 φορές το κουμπί attack και λίγο πιο μετά το "μπροστά" για να περπατήσω ως την άλλη οθόνη.
Στο δεύτερο είχαν περάσει 2 ώρες και απλώς πήγα από μία περιοχή στην άλλη, κατέστρεψα κάποιους εχθρούς-σκελετούς δίχως καμμία δυσκολία, βρήκα ένα σεντούκι το πούλησα και πήρα λεφτά.

Προφανώς και τα 2 παραπάνω games προσφέρουν πολλά περισσότερα, αλλά στο δικό μου μυαλό, είχε περάσει απλώς η ώρα χωρίς να μπω σε οποιαδήποτε φάση εγρήγορσης ή σκέψης, κοινώς σχεδόν μηδέν ενδιαφέρον.

Κάποια το καταφέρνουν να σε κερδίσουν με την όλη παρουσίαση και το story (π.χ. βλέπεις το Assassin's Creed Odyssey και μένεις λίγο κάγκελο), ή με το χρόνο αν τους δώσεις την ευκαιρία, όμως πρέπει να υπάρχει ισορροπία.

[Albedo]

Αυτό το lost odyssey μαζί με το blue dragon τα έχω τόσα χρόνια και κάθονται στο ράφι πρέπει κάποια στιγμή να τα τσεκαρω.

[thunderjohn]

ΜΕΤΑL GEAR SOLIDS. Ατέλειωτες ώρες video συγκριτικά με gameplay. Όταν ξεκινάνε να μιλάμε στα codec δε το βουλώνουν με τίποτα. Αν ήθελα να δω ταινία θα πήγαινα στα Seven.