Horror Games

[FiOth]

Απο (σχετικα) μικρη ηλικια και με αναενοωμενο παθος τον τελευταιο καιρο πιανω τον εαυτο μου να ασχολειται εντατικα με τιτλους τρομου.Ειτε προκειται για FP horror games, ειτε για Survival horror games ειτε γενικα για οτιδοιποτε εμπεριεχει το στοιχειο του τρομου το ζητημα ειναι πως με συναρπαζει η αλληλεπιδραση με τετοιου ειδους παιχνιδια.

Σε μια στιγμη συλλογισμου λοιπον αναρωτηθηκα:"Τοσες φορες εχουμε καθησει να σκεφτει γιατι σε πολλους αρεσει να ειναι οι "κακοι" σε εναν τιτλο, αν η ηθικη εχει θεση στην Χ ή Υ εμπειρια και γενικα τι ειναι αυτο που προσδιδει σε πολλες κυκλοφοριες την αιγλη τους.Ενα ερωτημα που δεν εχει κινησει το ενδιαφερον κανενος γνωστου μου ειναι - ποιος ο λογος ενασχολησης του παικτη με τιτλους που αν μη τι αλλο εχουν σα σκοπο να τον κανουν να νιωσει αβολα και να τρομαξει;"

Καποιος μπορει θα θεωρησει πως ειναι θεμα μαζοχισμου...να βιωνεις μια εμπειρια σε τοσο αμεσο βαθμο (σιγουρα δεν ειναι το ιδιο με το να βλεπεις μια ταινια για παραδειγμα, τουλαχιστον κατα τη γνωμη μου) μπαινοντας στη διαδικασια να ταυτιστεις με εναν χαρακτηρα ο οποιος βρισκεται σε μια φρικαλεα κατασταση ζωης ή θανατου.Ειναι ομως ετσι στην πραγματικοτητα;

Κατα τη γνωμη μου ο τρομος ειναι ενα συναισθημα οπως η χαρα ή η λυπη.Ακομα κι οταν βιωνουμε κατι αρνητικο, η διαπιστωση (υποσυνειδητα παντα) πως βρισκομαστε σε μια εντονη κατασταση μας τονωνει την αισθηση πως ειμαστε ζωντανοι, πως ερχομαστε σε πιο αμεση επαφη με το περιβαλλον και τους ανθρωπους γυρω μας.Η αντιδραση μας και η κατανοηση ενος συναισθηματικου ερεθισματος απο μονη της δινει αξια στην εκαστοτε στιγμη.

Κατα την αποψη μου λοιπον ειναι η αναγκη μας για ενοτνες συγκινησης σε χωρους οπου λαμβανουν χωρα ακραια περιστατικα που μας ωθει στο να ασχολουμαστε με παιχνιδια τρομου.Σαν χρηστες ενος ψηφιακου, εικονικου μεσου μπορουμε επιπλεον να απολαυσουμε τις προαναφερθουσες καταστασεις απο την ασφαλεια και την ανεση του καναπε μας, ασχετα με το αν καποιες στιγμες η επιτυχια (ή αποτυχια) δημιουργιας ατμοσφαιρας καταφερνουν να μας πανε λιγο πιο περα απο οτι περιμεναμε (ολοι μας εχουμε πεταχτει κατα περιπτωση απο τον καναπε μας κατα τη διαρκεια μιας εντονης σκηνης/στιγμης).Τετοιες περιστασεις μας βγαζουν για λιγο απο τη ρουτινα κι εμπλουτιζουν τον χρονο μας.Τωρα το αν η αναγκη μας απο μονη της ειναι στοιχειο μαζοχισμου αποτελει θεμα εκτενεστερης συζητησης...

Οι σκεψεις σας;

ΥΓ.Παρακαλω να αποφευχθουν ανουσιοτητες του στυλ "εμενα η αγαπημενη μου σειρα τρομου ειναι η ταδε".Το θεμα εχει (ξεκαθαρα) διαφορετικο προσανατολισμο.

[Evans]

Αυτό δεν είναι τόσο θέμα για gaming όσο θέμα ψυχολογίας .

Τέλος πάντων, υπάρχουν θεωρίες που θέλουν την ενασχόληση με ταινίες/βιβλία/ιστορίες/παιχνίδια τρόμου να έγκειται στη σιγουριά του ατόμου ότι τίποτα δεν είναι αληθινό, ανεξάρτητο από το όσο φαίνεται. Φυσικά υπάρχουν κάποια προσωπικά όρια για κάθε άτομο...

Από εκεί και πέρα στα παιχνίδια υπάρχει και κάποια διαδραστικότητα.

[BigBOSS]

Παιδιά έχει παίξει κανείς το νέο Siren για το PS3; βγήκε και σε blu ray, κοστίζει μόλις 30 ευρώ και σκέφτομαι να το πάρω.

[FiOth]

Παιδιά έχει παίξει κανείς το νέο Siren για το PS3; βγήκε και σε blu ray, κοστίζει μόλις 30 ευρώ και σκέφτομαι να το πάρω.
[/b]

Να κανω quote στο YΓ μου BB;

[Enpsty]

Όντας φανατικός των horror ταινιών, βιβλίων και games, θα μπορούσα να κάνω τεράστια ανάλυση για ποιο λόγο οι άνθρωποι τα απολαμβάνουν.
Αλλά επειδή κλασικά βαριέμαι να γράφω θα αρκεστώ να πω ότι αν δεν υπήρχαν όλα αυτά, θα κυβερνούσε το χάος στην γη ;)

[Raf]

Η αγαπημένη μου σειρά τρόμου είναι το Resident Evil.

[Sinclair]

Αυτό δεν είναι τόσο θέμα για gaming όσο θέμα ψυχολογίας[/b]

Bασικά θα συμφωνήσω με τον Evans.

Είναι ακριβώς το ίδιο που σε ωθούσε όταν ήσουν 9ετών και όλοι σου λέγανε να μην πας στα σκοτεινά γιατί θα σε φάει ο μπαμπούλας,να θέλεις να το κάνεις.Όπως όταν βλέπεις την Α ταινία που έχει σκηνές βίας,σοκαριστικές κτλ αλλά μπαίνεις στη διαδικασία να τη δεις κτλ.Κάτι σαν τη γοητεία του απαγορευμένου.

Δεν πιστεύω πως είναι θέμα μαζοχισμου.Πρόκειται για θέμα προσομοίωσης βίωσης της εμπειρίας.Όπως όταν ανεβαίνει η αδρεναλίνη σε μία περιπέτεια ή όταν κινδυνεύεις να εντοπιστείς από ένα στρατιώτη στα metal gear.Παρόμοια όταν παρακολουθείς μία ταινία και σε προβληματίζει,ένα παιχνίδι που σε συγκινεί κτλ κτλ.

Ουσιαστικά τα μέσα ψυχαγωγίας έχουν σαν στόχο την πρόκληση συναισθημάτων(στα όποια προφανώς ανήκει και ο τρόμος)για την διασκέδαση ή πιο σωστά(αλλά ουτοπικά πλέον)ψυχαγωγία του παρατηρητή(τηλεθεατή,gamer etc)

Τέλος πάντων είναι μεγάλο το θέμα...

[Altair]

trolling & spam rule your topic my friend.θα προσπαθήσω να βελτιώσω λίγο την κατάσταση.
πιστεύω λοιπόν ότι γενικά είτε με τα survival horror είτε με άλλου είδους τίτλους,ο λόγος που ασχολούμαστε είναι γιατί έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να βιώσουμε πράγματα και καταστάσεις τις οποίες στην πραγματική ζωή δε θα θέλαμε ούτε να τις φανταστούμε.
αν τώρα θέλουμε να επικεντρωθούμε στα survival horror πιστεύω ότι η μεγαλύτερη γοητεία τους κρύβεται στην μυστηριώδη ατμόσφαιρά τους,όπου εσύ απλά τυχαίνει να βρίσκεσαι εκεί,χωρίς να ξέρεις τι συμβαίνει.Είναι αυτή η γοητεία που έχει το άγνωστο και η επίδραση του πάνω στον άνθρωπο που τον κάνει πάντα να θέλει να μάθει τι κρύβεται στην επόμενη γωνία.
τέλος θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες burai & evans ότι το θέμα δεν αφορά μόνο τα παιχνίδια αλλά και τις ταινίες και τα βιβλία και όλα τα μέσα που μπορούν να προκαλέσουν συναίσθημα,άσχετα αν εγώ επικεντρώθηκα στα vg.

[Raf]

να βιωνεις μια εμπειρια σε τοσο αμεσο βαθμο (σιγουρα δεν ειναι το ιδιο με το να βλεπεις μια ταινια για παραδειγμα, τουλαχιστον κατα τη γνωμη μου)[/b]

Κάποιοι συγκεκριμένοι ταινιοδημιουργοί έχουν τέχνη μακράν καλύτερη απο τον κορυφαίο videogame designer, άρα στο θέμα τρόμου θεωρώ πως οι ταινίες είναι πολύ μπροστά. Μην πω και η λογοτεχνία.
Πέραν του οτι είμαστε όλοι gamers εδώ, δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα.

[sain't]

Θα συμφωνήσω με τον Burai στο θέμα του "απαγορευμένου", του θεάματος που σοκάρει και εξάπτει την περιέργεια για τις μικρότερες ηλικίες. Όπως είναι και θέμα γοήτρου. Όταν μπορείς να δεις μια ταινία τρόμου ή να παίξεις κάποιο σκοτεινό παιχνίδι με αίματα κτλ αποκτάς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ή αλλιώς αντρίλα points και καυχιέσαι ότι δεν τρομάζεις (ασχέτως αν έχεις χεστεί πάνω σου ή όχι)

Επίσης, για μεγαλύτερες κυρίως ηλικίες, υπάρχει και το ενδεχόμενο να απολαμβάνει κάποιος τη θέαση του αίματος, των θανάτων, των ακρωτηριασμών κλπ, κάνοντας τον να νιώθει πιο δυνατός και να καλύπτει κάποια ζωώδη ένστικτά χωρίς φυσικά να κινδυνεύει ούτε η σωματική του ακεραιότητα ούτε και να κάνει κάποιο έγκλημα ο ίδιος.

Για μένα προσωπικά, πέραν του ότι βρίσκω γοητευτική την όλη υπόθεση θύτη/θύματος αλλά και την μυστηριώδη/τρομακτική ατμόσφαιρα που σε κρατάει σε εγρήγορση, είναι και μια μορφή δοκιμασίας για το αν θα καταφέρω να δω την ιστορία μέχρι τέλους και να νικήσω το οτιδήποτε τοποθετεί τον ήρωα σε αυτή την άβολη κατάσταση. Θέμα του να υπερνικήσω το δικό μου φόβο επί της ουσίας. Αυτό είναι λίγο μαζοχιστικό με την έννοια ότι δε είναι ανάγκη να βρίσκομαι σε μια τέτοια κατάσταση όταν μπορώ φυσικά να το αποφύγω αλλά επιμένω να θέσω τον εαυτό μου σε μια τέτοια διαδικασία.

Υπάρχουν φορές που παίζω παιχνίδια με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά... Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο Clock Tower και πόσες φορές έτρεχα πανικόβλητος να ξεφύγω από τον καμπούρη με τα τεράστια ψαλίδια. Αυτή η μουσική και το γεγονός ότι ένιωθες τόσο ανυπεράσπιστος απέναντι του ήταν κάτι συγκλονιστικό. Αργότερα, όταν προσπαθούσα να παίξω Silent Hill (ξεκινώντας με το 2) το άφηνα πάντα σχετικά νωρίς λόγω φοβίας. Απλά παραδεχόμουν ότι δε με διασκεδάζει και πολύ αυτό το συναίσθημα. Παρόλα αυτά κάποια στιγμή αποφάσισα να τα παίξω για να δω την ιστορία, τους χαρακτήρες και τα σκηνικά γενικά, όσο άβολα και να νιώσω στη πορεία. Στο Silent Hill 3 λοιπόν υπήρχαν σημεία που κυριολεκτικά έκανα πράγματα πανικόβλητα και όσο πιο γρήγορα μπορούσα μήπως και τελείωνε αυτό το μαρτύριο μια στιγμή νωρίτερα... Δεν θα το χαρακτήριζα ως διασκεδαστικό αλλά όταν φτάνεις σε κάποιο ασφαλές σημείο και ειδικά όταν το τερματίζεις σε διακατέχει μια έντονη αίσθηση ικανοποίησης και λύτρωσης. ;)

[Sinclair]

Ανέφερες το αίσθημα με το Clock Tower και θυμήθηκα αντίστοιχο συναίσθημα που μου δημιουργούσε ο εκάστοτε κυνηγός στο Haunting Ground(α ρε Capcom...)

Το περίεργο είναι πως αίσθημα απειλής είχα σε games που πολλοί πλέον μπορεί να θεωρούν γελοία από άποψης ατμόσφαιρας.Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρώτο Castlevania στο NES.Όταν το έπαιζα βράδυ-κλασικά όλοι για ύπνο-μόλις έφτανα σε boss ή σε νέα περιοχή,είχα το αίσθημα της απειλής και ως ένα βαθμό του φόβου.Πσιτεύω συνέβαλλε σε αυτό και η υπέροχη μουσική και η όλη γοτθική ατμόσφαιρα-όσο πρώιμη κι αν μπορεί να θεωρηθεί από γραφικής άποψης.(΄βεβαια ήμουν κι εγώ σε άλλη ηλικία )

Αν και εμπειρία που προσπαθώ να ξεχάσω ήταν το δεύτερο Project Zero και γενικά η σειρά...Όσα games έχω δοκιμάσει να παίξω(το 2 και το 3)τα παρατάω μετά από μία ώρα ενασχόλησης(πάντα βράδυ με ακουστικά)Ferryman μάλλον πρέπει να το πάρω κι εγώ απόφαση να τα ολοκληρώσω...

Προσωπικά με εξιτάρει η ατμόσφαιρα και η καλλιτεχνική επιμέλεια(τα θεωρώ πρωτεύουσας σημασίας σε τίτλους του είδους)μαζί με τη σωστή ηχητική επένδυση...Ακόμη θυμάμαι το σκηνικό στο πρώτο silent Hill με το ντουλαπάκι που έτριζε μόνο και μόνο για να πεταχτεί από μέσα μία γατούλα.Αυτό και αν ήταν παιχνίδι μυαλού.

Θυμήθηκα και τον τρόπο με τον οποίο αισθανόσουν(την πρώτη φορά ειδικά)υποχείριο του game στο Eternal Darkness με τα Santity effects...Σε σημεία τα είχα χρειαστεί.

[FiOth]

Αν και εμπειρία που προσπαθώ να ξεχάσω ήταν το δεύτερο Project Zero και γενικά η σειρά...Όσα games έχω δοκιμάσει να παίξω(το 2 και το 3)τα παρατάω μετά από μία ώρα ενασχόλησης(πάντα βράδυ με ακουστικά)Ferryman μάλλον πρέπει να το πάρω κι εγώ απόφαση να τα ολοκληρώσω...
[/b]

Βασικα τα PZ αποτελουν μαλλον ιδιαιτερη περιπτωση...εκτος του οτι ειναι ισως η πιο τρομακτικη σειρα (προσωπικη προτιμηση) προκειται και για τιτλους με ΑΨΟΓΗ αισθητικη.Πραγματικα θελεις να προχωρησεις παρα την δυσφορια που σου προκαλει η ατμοσφαιρα μονο και μονο για να ακολουθησεις την πλοκη και να δεις το επομενο τοπιο...σε αντιθεση με τις υπολοιπες σειρες η συγκεκριμενη παιζει με τον πηγαιο τρομο καθε ανθρωπου απεναντι στην εννοια του εκδικητικου πνευματος/"φαντασματος" και καταφερνει να σοκαρει χωρις να απεικονιζει σχεδον καθολου βια.

[sain't]

Αν και εμπειρία που προσπαθώ να ξεχάσω ήταν το δεύτερο Project Zero και γενικά η σειρά...Όσα games έχω δοκιμάσει να παίξω(το 2 και το 3)τα παρατάω μετά από μία ώρα ενασχόλησης(πάντα βράδυ με ακουστικά)Ferryman μάλλον πρέπει να το πάρω κι εγώ απόφαση να τα ολοκληρώσω...
[/b]

Γιατί νομίζεις ότι εγώ κατάφερα να τελειώσω κανένα Project Zero? Ένας φίλος μου είχε δανείσει το πρώτο και το παράτησα έχοντας παίξει γύρω στις 3 ώρες για τον προφανή λόγο... το θεώρησα τόσο καλό όμως που τα έχω αγοράσει όλα έκτοτε. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση Burai...

[Evans]

Πάρε απόφαση να μου τα πουλήσεις για να τα παίξω εγώ . Αυτό που διέκρινα στη σειρά πάντως από τη (με το ζόρι μία ώρα) ενασχόλησή μου είναι η απόλυτη J-horror αισθητική της, κάτι που μου αρεσε ιδιαίτερα. Βεβαια δεν μπορώ να πω ότι είναι καλύτερη σαν horror από άλλες σειρές (πχ Silent Hill) γιατί ακολουθεί διαφορετική κουλτούρα από ότι η δύση.

[FiOth]

Πάρε απόφαση να μου τα πουλήσεις για να τα παίξω εγώ . Αυτό που διέκρινα στη σειρά πάντως από τη (με το ζόρι μία ώρα) ενασχόλησή μου είναι η απόλυτη J-horror αισθητική της, κάτι που μου αρεσε ιδιαίτερα. Βεβαια δεν μπορώ να πω ότι είναι καλύτερη σαν horror από άλλες σειρές (πχ Silent Hill) γιατί ακολουθεί διαφορετική κουλτούρα από ότι η δύση.
[/b]

Kοιτα, τα SH προερχονται κι αυτα απο την Ανατολη, ωστοσο το setting τοποθετειται στη Δυση (οπως και των RE) καθαρα για εμπορικους λογους.Μονο τα δυο τελευταια μερη της σειρας φτιαχθηκαν απο δυτικο dev.Οπως και να εχει η αισθητικη των PZ εχει κατι το ποιητικο, ακομα και οι εχθροι εχουν μια γοητεια, το ενδιαφερον σου γι αυτους δε σταματα στο πως θα τους τιναξεις τα μυαλα στον τοιχο.