Tweet
Μια μέρα, εκεί που καθόμασταν ήρεμα και ωραία γύρω από το τραπέζι της καφετερίας και μιλούσαμε για το πόσο ραδιενέργεια έχει τελικά ο καθένας, σκάει μύτη ένας τυπάς με ένα όπλο στο χέρι, ένα κράνος ότι να’ναι και μια ακόμα πιο ηλίθια φόρμα. Το πιστόλι το είχε μπροστά του λες και θα σκότωνε όλο τον κόσμο, όμως δεν έδειχνε για τέτοιο άτομο.
Αρχίζει κοιτάει από δω, κοιτάει από εκεί… Κάποια στιγμή έρχεται προς το μέρος μου. Βάζει μέσα την πιστόλα του και σαν από θαύμα, ενώ δεν κουνούσε ούτε τα βλέφαρα του, μια δύναμη μέσα μου με ώθησε να του μιλήσω. «Τι θε ρε τρόμπα» του λέω. Δεν απάντησε αμέσως. Σαν να έψαχνε το τι θέλει να πει. «Α» λέω από μέσα μου, «σε μαλάκα πέσαμε…». Ξαφνικά μια φωνή μέσα μου αρχίζει και με ρωτάει διάφορα πράγματα, όπως το ποιος είμαι, τι είναι αυτό το μέρος, πόσο γελοίοι είμαστε τέλος πάντων που καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και συζητάμε για ραδιενέργεια κλπ. Μια μια απαντούσα στις ερωτήσεις του, περιμένοντας κάθε φορά σαν βλάκας την επόμενη του ερώτηση. Δεν ήξερα γιατί, αλλά όσο κι αν τον αντιπαθούσα, του μιλούσα για οτιδήποτε ήθελε να πούμε. Αυτός όμως δεν κουνούσε ποτέ τα χείλη του. Λες και ήταν μενταλιστ, ξέρετε, από αυτούς που κάποτε έβγαιναν στην τηλεόραση και κουνούσαν κάτι σακούλες με βατράχια και το παιζαν και καλά μάγοι.
Όταν μου είπε ότι φεύγει του είπα ένα ξερό γεια και αμέσως συνήλθα. Ρε πούστη, τι ήταν αυτός; Παρατήρησα ακριβώς την ίδια κατάσταση και με την γκόμενα που ήταν απέναντι, μόνο που εκείνη είναι τόσο ηλίθια που ούτως ή άλλως πιστεύει ότι ακούει φωνές μέσα της.
Κάποια στιγμή ο παλικαράς έφυγε από την καφετερία (ο θεός να την κάνει) και πήγε έξω, βγάζοντας πάλι το όπλο και τρέχοντας σαν τον Βέγγο. Πραγματικά, δεν περπατούσε ποτέ! Μόνο έτρεχε. Οκ λέω, έχουν πολύ νέφτι για ξόδεμα στην γειτονιά του…
Από περιέργεια είπα να τον ακολουθήσω, δεν μπορεί, όλο και κάποια μαλακία θα κάνει και θα γελάσουμε. Ε εκεί που έτρεχε κάποια στιγμή από αριστερά του πετάγεται ένα υπερμέγεθες κουνούπι, από εκείνα που σε τσιμπάνε κι αντί για αίμα πίνουν το μυαλό σου. Το παίρνει πρέφα αυτός, κι αντί να αρχίσει να τρέχει για να το αποφύγει, σταματάει και το κοιτάει. Ε εκείνη την στιγμή σταμάτησε και το κουνούπι! Ρε πούστη, είναι όντως μενταλιστ ο τύπος;! Κάποια στιγμή σαλεύει με το όπλο του, κοιτάει πάνω, κοιτάει κάτω, και πυροβολεί το κουνούπι. Ε εκείνη ακριβώς την στιγμή άρχισε πάλι να κουνιέται το κουνούπι!!!
Έχω πάθει την καραπλακαρα της ζωής μου! Τι είναι αυτός ρε;
Πάει το κουνούπι να του κουνηθεί, άντε πάλι τα ίδια μετά από λίγο. Ξανά σταματάει, ξανά πυροβολεί, παρτο κάτω το κουνούπι. Πάει αυτός πάνω από το πτώμα του κουνουπιού, δε σαλεύει, και μετά από λίγο αρχίζει και τρέχει πάλι από την ανάποδη. Καλά λέω, ο τύπος είναι psycho τελείως…
Τον παίρνω κι εγώ από πίσω να δω τι παίζει. Κάποια στιγμή σταματάει, και σηκώνει το αριστερό χέρι του. Είχε πάνω σε αυτό μια μαλακία που κουδούνιζε με μια οθόνη, ούτε ξέρω τι σκατά ήταν. Κάθεται εκεί κανένα 10λεπτο και με το που τελειώνει ως δια μαγείας το πιστόλι που κρατούσε έγινε καραμπίνα! Μαλάκα λέω στον εαυτό μου, κοιμάσαι και βλέπεις Όνειρο. Άντε σου μιλούσε τηλεπαθητικά, άντε και το κουνούπι του είπε καμία μαλακία και σταμάτησε. Τώρα μπορεί και αλλάζει και τα όπλα; Γουατ δε φακ;
Εκείνη την στιγμή πετάγονται κάτι λησταραδες με φόρμες πουτάνας του 50’, ξέρεις από εκείνες που τους έβαζες κάτι σίδερα και ένα κόκκινο μπαλάκι στο στόμα και είχες την ησυχία σου κατά την διάρκεια της μελέτης του πίσω μέρους τους. Βγάζει ο ένας το περίστροφο, βγάζει και ο άλλος την τσουγκράνα και τρέχουν να τον περιποιηθούν. Πάει λέω το παλικάρι, όσο μενταλιστ και να είναι, δυο δε τους καταφέρνει.
Αμ δε! Τη στιγμή που τους κοιτάει και σηκώνει το όπλο σταματάνε να σαλεύουν και οι δυο! Λες και τους είπες ότι η μάνα τους ήταν στην πραγματικότητα άντρας που έκανε εγχείρηση αλλαγής φύλλου και τους είχε υιοθετήσει με χρήματα του δημοσίου! Κοιτάει τον έναν… Κοιτάει και τον άλλο… Ξανακοιτάει τον ένα… Και ρίχνει μια στον από αριστερά. Πετυχαίνει η σφαίρα τον λήσταρχο στο μάτι, και αντί να ξαπλώσει κάτω αυτός, συνεχίζει με την τρύπα στην κεφάλα του λες και δεν έγινε τίποτα! Αρχίζει ο παλικαράς μας να τρέχει τώρα προς τα πίσω, και παράλληλα να σταματάει κάθε τόσο τον χρόνο και να πυροβολεί. Ε στην τελευταία σφαίρα έγινε το απίστευτο: με το που φεύγει η σφαίρα, βλέπω σε αργή κίνηση να πηγαίνει προς το κεφάλι του τυπα από αριστερά (ο δεξιός είχε αποφασίσει ότι ο μενταλιστ ήταν too good to be true και αφού του είχε σακατέψει το πόδι είπε μπας και σωθεί) και με το που τον πετυχαίνει να ξεκολλάει το κεφάλι του από τον λαιμό και να είναι λες και βλέπεις σε replay τον Bob Cousy να κάνει λεη απ.
Πάω δίπλα του να δω αν είναι καλά, γυρνάει και με βλέπει.
«VATS» μου λέει από μέσα του.
«Χαίρω πολύ, Bill»
Δε μου ξαναμίλησε. Άρχισε πάλι να τρέχει προς το ποτάμι…
Πήγα πίσω στο σπίτι μου, κάθισα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα. Ελπίζω πάντως να μην ξαναεμφανιστεί ο VATS, γιατί τέτοιες συγκινήσεις δεν τις αντέχω. Ειδικά με αυτή την φαγούρα που με έχει πιάσει στο μεσαίο μου χέρι…
Αρχίζει κοιτάει από δω, κοιτάει από εκεί… Κάποια στιγμή έρχεται προς το μέρος μου. Βάζει μέσα την πιστόλα του και σαν από θαύμα, ενώ δεν κουνούσε ούτε τα βλέφαρα του, μια δύναμη μέσα μου με ώθησε να του μιλήσω. «Τι θε ρε τρόμπα» του λέω. Δεν απάντησε αμέσως. Σαν να έψαχνε το τι θέλει να πει. «Α» λέω από μέσα μου, «σε μαλάκα πέσαμε…». Ξαφνικά μια φωνή μέσα μου αρχίζει και με ρωτάει διάφορα πράγματα, όπως το ποιος είμαι, τι είναι αυτό το μέρος, πόσο γελοίοι είμαστε τέλος πάντων που καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και συζητάμε για ραδιενέργεια κλπ. Μια μια απαντούσα στις ερωτήσεις του, περιμένοντας κάθε φορά σαν βλάκας την επόμενη του ερώτηση. Δεν ήξερα γιατί, αλλά όσο κι αν τον αντιπαθούσα, του μιλούσα για οτιδήποτε ήθελε να πούμε. Αυτός όμως δεν κουνούσε ποτέ τα χείλη του. Λες και ήταν μενταλιστ, ξέρετε, από αυτούς που κάποτε έβγαιναν στην τηλεόραση και κουνούσαν κάτι σακούλες με βατράχια και το παιζαν και καλά μάγοι.
Όταν μου είπε ότι φεύγει του είπα ένα ξερό γεια και αμέσως συνήλθα. Ρε πούστη, τι ήταν αυτός; Παρατήρησα ακριβώς την ίδια κατάσταση και με την γκόμενα που ήταν απέναντι, μόνο που εκείνη είναι τόσο ηλίθια που ούτως ή άλλως πιστεύει ότι ακούει φωνές μέσα της.
Κάποια στιγμή ο παλικαράς έφυγε από την καφετερία (ο θεός να την κάνει) και πήγε έξω, βγάζοντας πάλι το όπλο και τρέχοντας σαν τον Βέγγο. Πραγματικά, δεν περπατούσε ποτέ! Μόνο έτρεχε. Οκ λέω, έχουν πολύ νέφτι για ξόδεμα στην γειτονιά του…
Από περιέργεια είπα να τον ακολουθήσω, δεν μπορεί, όλο και κάποια μαλακία θα κάνει και θα γελάσουμε. Ε εκεί που έτρεχε κάποια στιγμή από αριστερά του πετάγεται ένα υπερμέγεθες κουνούπι, από εκείνα που σε τσιμπάνε κι αντί για αίμα πίνουν το μυαλό σου. Το παίρνει πρέφα αυτός, κι αντί να αρχίσει να τρέχει για να το αποφύγει, σταματάει και το κοιτάει. Ε εκείνη την στιγμή σταμάτησε και το κουνούπι! Ρε πούστη, είναι όντως μενταλιστ ο τύπος;! Κάποια στιγμή σαλεύει με το όπλο του, κοιτάει πάνω, κοιτάει κάτω, και πυροβολεί το κουνούπι. Ε εκείνη ακριβώς την στιγμή άρχισε πάλι να κουνιέται το κουνούπι!!!
Έχω πάθει την καραπλακαρα της ζωής μου! Τι είναι αυτός ρε;
Πάει το κουνούπι να του κουνηθεί, άντε πάλι τα ίδια μετά από λίγο. Ξανά σταματάει, ξανά πυροβολεί, παρτο κάτω το κουνούπι. Πάει αυτός πάνω από το πτώμα του κουνουπιού, δε σαλεύει, και μετά από λίγο αρχίζει και τρέχει πάλι από την ανάποδη. Καλά λέω, ο τύπος είναι psycho τελείως…
Τον παίρνω κι εγώ από πίσω να δω τι παίζει. Κάποια στιγμή σταματάει, και σηκώνει το αριστερό χέρι του. Είχε πάνω σε αυτό μια μαλακία που κουδούνιζε με μια οθόνη, ούτε ξέρω τι σκατά ήταν. Κάθεται εκεί κανένα 10λεπτο και με το που τελειώνει ως δια μαγείας το πιστόλι που κρατούσε έγινε καραμπίνα! Μαλάκα λέω στον εαυτό μου, κοιμάσαι και βλέπεις Όνειρο. Άντε σου μιλούσε τηλεπαθητικά, άντε και το κουνούπι του είπε καμία μαλακία και σταμάτησε. Τώρα μπορεί και αλλάζει και τα όπλα; Γουατ δε φακ;
Εκείνη την στιγμή πετάγονται κάτι λησταραδες με φόρμες πουτάνας του 50’, ξέρεις από εκείνες που τους έβαζες κάτι σίδερα και ένα κόκκινο μπαλάκι στο στόμα και είχες την ησυχία σου κατά την διάρκεια της μελέτης του πίσω μέρους τους. Βγάζει ο ένας το περίστροφο, βγάζει και ο άλλος την τσουγκράνα και τρέχουν να τον περιποιηθούν. Πάει λέω το παλικάρι, όσο μενταλιστ και να είναι, δυο δε τους καταφέρνει.
Αμ δε! Τη στιγμή που τους κοιτάει και σηκώνει το όπλο σταματάνε να σαλεύουν και οι δυο! Λες και τους είπες ότι η μάνα τους ήταν στην πραγματικότητα άντρας που έκανε εγχείρηση αλλαγής φύλλου και τους είχε υιοθετήσει με χρήματα του δημοσίου! Κοιτάει τον έναν… Κοιτάει και τον άλλο… Ξανακοιτάει τον ένα… Και ρίχνει μια στον από αριστερά. Πετυχαίνει η σφαίρα τον λήσταρχο στο μάτι, και αντί να ξαπλώσει κάτω αυτός, συνεχίζει με την τρύπα στην κεφάλα του λες και δεν έγινε τίποτα! Αρχίζει ο παλικαράς μας να τρέχει τώρα προς τα πίσω, και παράλληλα να σταματάει κάθε τόσο τον χρόνο και να πυροβολεί. Ε στην τελευταία σφαίρα έγινε το απίστευτο: με το που φεύγει η σφαίρα, βλέπω σε αργή κίνηση να πηγαίνει προς το κεφάλι του τυπα από αριστερά (ο δεξιός είχε αποφασίσει ότι ο μενταλιστ ήταν too good to be true και αφού του είχε σακατέψει το πόδι είπε μπας και σωθεί) και με το που τον πετυχαίνει να ξεκολλάει το κεφάλι του από τον λαιμό και να είναι λες και βλέπεις σε replay τον Bob Cousy να κάνει λεη απ.
Πάω δίπλα του να δω αν είναι καλά, γυρνάει και με βλέπει.
«VATS» μου λέει από μέσα του.
«Χαίρω πολύ, Bill»
Δε μου ξαναμίλησε. Άρχισε πάλι να τρέχει προς το ποτάμι…
Πήγα πίσω στο σπίτι μου, κάθισα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα. Ελπίζω πάντως να μην ξαναεμφανιστεί ο VATS, γιατί τέτοιες συγκινήσεις δεν τις αντέχω. Ειδικά με αυτή την φαγούρα που με έχει πιάσει στο μεσαίο μου χέρι…
Comment