Το πρώτο 3d παιχνίδι που έπαιξα. Στην αρχή είχα μείνει όντως με ανοιχτό το στόμα από τη ζωντάνια του κόσμου του και την απίστευτη tribal μουσικούλα. Ακόμα με εντυπωσιάζουν τα γραφικά του.
Η αγαπημένη μου πίστα είναι η "Road to Nowhere" και η συνέχειά της, η "High Road".
Φαίνεται πως πηγή εκνευρισμού για πολλούς είναι το δύσχρηστο σύστημα αποθήκευσης του τίτλου το οποίο σου επιτρέψει να σώσεις μονάχα εάν βρεις ένα bonus επίπεδο που δεν υπάρχει σε όλες τις πίστες, και αν φυσικά ολοκληρώσεις αυτό το bonus το οποίο δεν είναι πάντα εύκολο.
Άρχισα να ξαναπαίζω το παιχνίδι στον ePSXe και τρελάθηκα όταν εμφανίστηκε ένα bug που δεν με άφηνε να προχωρήσω. Κάθησα και έψαξα για άλλο ISO και τελικά έλυσα το πρόβλημα.
Το Crash 2 και 3 ήταν άξιοι συνεχιστές, αλλοιώνοντας μόνο λίγο τη βασική φόρμουλα που με έκανε να λατρέψω τόσο το πρώτο παιχνίδι. Απο 'κει και πέρα, κάτι Crash Bash καθώς και το αποτέλειωμα της σειράς στην επόμενη γενιά είναι πράγματα που δεν με αφορούν στο ελάχιστο.
Comment