Μιλάς για το επόμενο βήμα. Αυτές οι εκδηλώσεις ανήκουν στη "σιωπηρή πλειοψηφία" που μέχρι στιγμής δεν είχε ενταχθεί (ηθελημένα ή αθέλητα) σε κάποιο ρεύμα και δεν έβρισκε αντιπροσώπευση σε κάποιο συνδικαλιστικό, πολιτικό ή ιδεολογικό πλαίσιο. Ήταν λαός, με όλα τα άμορφα χαρακτηρηστικά του λαού στο δρόμο, μα δεν ήταν όχλος. Δεν έχω κάποια παραπάνω απαίτηση με τη λογική ότι πολλοί από αυτούς δεν είχαν γνωρίσει στο παρελθόν κάποια μορφή συλλογικότητας, και ακόμα και σε αυτή την περίπτωση το μόνο συνδετικό στοιχείο είναι η ανάγκη και τα κοινά προβλήματα. Αν θα μείνει κάτι σε όλο αυτό τον κόσμο (θέλω να πιστεύω πως) είναι η αίσθηση πως το να κατεβαίνεις στο δρόμο δεν είναι πάντα στείρα πολιτικάντικη αντίδραση κάποιων άλλων αλλά αφορά και τους ίδιους. Εν πάσει περιπτώσει, ας ελπίσουμε πως σαν τάση θα διαμορφώσει κάποιους κώδικες και άξονες. Νομίζω πως ούτε οι ίδιοι έχουν πλήρη συναίσθηση του τι διεκδικούν, μα το ότι τέτοιοι άνθρωποι διεκδικούν κάτι είναι από μόνο του ελπιδοφόρο. Δεκτή η κριτική του απολιτικού, μα από την άλλη η ουσιαστική, γνήσια πολιτική γεννιέται απευθείας από τις ανάγκες, τη σκέψη, το φόβο και την άδεια κοιλιά της μάζας. Το αν αυτό καταλήγει σε αυτοοργάνωση όπως στη Λ. Αμερική ή σε φασισμό όπως στην Ευρώπη, είναι άλλο θέμα. Αλγεινή εντύπωση μου προκάλεσαν τα φασισταριά της Χρυσής αυγής που την ίδια ώρα είχαν συγκέντρωση μπροστά στη μητρόπολη. Τους πέτυχα την ώρα που πήγαινα στο μετρό και τους σιχάθηκε η ψυχή μου.
Είναι, ασφαλώς, και το βίωμα ότι δεν υπάρχουν πια τρύπες να χωθεί κανείς.
Είναι, ασφαλώς, και το βίωμα ότι δεν υπάρχουν πια τρύπες να χωθεί κανείς.
Comment