Originally posted by Raf

Η παγίδα της υποκειμενικότητας είναι μεγάλη, αλλά δυστυχώς σε ζητήματα Τέχνης υπάρχουν πάντα μια - δυο παράμετροι οι οποίες δεν ακριβώς "υποκειμενικές", με την ευρεία έννοια: Είναι υποκειμενικές επειδή της αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, παραμένουν μια εικόνα, παραμένουν η άποψή μας για "κάτι" (το οποίο μπορεί να μην είναι και υπαρκτό στην τελική...), μπλα, μπλα, μπλα, με κάθε πιθανή φιλοσοφική προσέγγιση στον όρο. Μέχρι εδώ καλά. Η έννοια της υποκειμενικότητας σε αυτές τις περιπτώσεις ισοπεδώνεται σε πρακτικό επίπεδο όταν μπαίνουν μέσα παράμετροι οι οποίες αφορούν την ανθρώπινη φύση, δηλαδή "την τομή των υποκειμενικοτήτων μας" αν θες.
Οι διαφορές στην προσέγγιση μεταξύ ποιοτικού και μη σινεμά έχουν πλέον ενταθεί σε τρομακτικό βαθμό. Το σύγχρονο σινεμά απ' τη μια είναι στο μεγαλύτερο μέρος του απαλλαγμένο από κάθε έννοια Τέχνης και στις "βαριές" σινεφίλ παραγωγές προηγούμενων δεκαετιών από την άλλη ήταν εντελώς απούσα η έννοια της διασκέδασης.
Για να μην παρεξηγηθώ, καμία "βαριά" ταινία δεν είναι απαραίτητα καλή, ούτε και κάποια "ανάλαφρη" είναι απαραίτητα κακή. Ωστόσο, η δυσκολία στην παρακολούθηση είναι δείκτης της κατεύθυνσης των δημιουργών.
Comment