Περί βιβλίων και άλλων δαιμονίων

[Titus]

Για τους αναγνώστες. Θέμα για το τρέχον και το διαχρονικό, για το εξωστρεφές και το εσωστρεφές. Διαβάζετε? Τι διαβάζετε? Γιατί διαβάζετε? Πόσο διαβάζετε? Τι διαβάζετε τώρα? Τι σας αρέσει και τι όχι? Και, πιστέψτε με, υπάρχουν αρκετοί βιβλιόφιλοι εδώ!

Τέλειωσα "Το κάθισμα του αετού" του Κάρλος Φουέντες. Όσοι θέλουν να διαβάσουν ένα βιβλίο που να τους εισάγει στην ψυχολογία, τη νοοτροπία, τις προκλήσεις και την πρακτική της άσκησης πολιτικής, ειδικά σε ανώτερα κλιμάκια, μπορούν να το διαβάσουν. Πρόκειται για επιστολικό μυθιστόρημα τοποθετημένο στο Μεξικό του 2020, και, αν και δε με έκανε πολύ σοφότερο, είναι πλήρες, μεστό κείμενο και περιέχει πολλές πικρές αλήθειες δοσμένες σχεδόν ωμά, αν και με κριτική διάθεση.

Επόμενο στον κατάλογο...Βλέπουμε!

[Laharl]

Αυτό τον καιρό διαβάζω τον Κόσμο της Σοφίας του Joistein Gaarder

Ο Gaarder είναι χαλαρά από τους αγαπημένους μου συγγραφείς,έχω διαβάσει μέχρι στιγμής ?Το Μυστήριο της τράπουλας?,?Μάγια:Το θαύμα της ζωής? και ?Η κόρη του διευθυντή του τσίρκου?.Πραγματικά εκπληκτικός συγγραφέας

Ο Κόσμος της Σοφίας με έχει τραβήξει αρκετά και μέχρι τώρα μου αρέσει πολύ.Είναι ένα μυθιστόρημα για την φιλοσοφία αλλά με υπόβαθρο την ιστορία της Σοφίας.Περισσότερα όταν το τελειώσω ;)

[Altair]

Δεν διαβάζω καθόλου σχεδόν βιβλία αλλά το O κόσμος της Σοφίας μας είχε πει ένας καθηγητής να το διαβάσουμε και μιας και γούσταρα τότε φανατικά φιλοσοφία το διάβασα.Πολύ καλή επιλογή Λαχαρλ.Ωραίο βιβλίο.

[Raf]

Ο "Κόσμος της Σοφίας" είναι απίστευτο βιβλίο.
Προσπαθεί, και καταφέρνει, να διδάξει όλη την ιστορία της φιλοσοφίας με έναν ανάλαφρο τρόπο, δωσμένο μέσα απο μία ιστορία με υπερφυσικά (?) στοιχεία. Το κάθε σημείο της πλοκής επαληθεύει τα φιλοσοφικά ερωτήματα και η ανατροπή βάζει σε σκέψεις τον αναγνώστη.
Στα μείον του θα έβαζα την έλλειψη βάθους στους χαρακτήρες και το οτι γίνεται βαρετό σε μερικά σημεία αφού ενίοτε θυμίζει σχολικό βιβλίο.

[Altair]

πράγματι.σε σημεία μάλιστα τα έλεγε ακριβώς όπως το βιβλίο της β' λυκείου.Θεωρητική FTW

[Titus]

Θα διαφωνούσα με την έλλειψη βάθους. Η σχέση της Σοφίας με τον πατέρα της δίνεται με όμορφο τρόπο και διατρέχει όλο το βιβλίο. Επίσης ο φιλοσοφικός της μέντορας είναι αδύνατο να ξεφύγει από τον αβανταδόρικο ρόλο του, αλλά είναι συμπαθής φιγούρα. Για κάποιο λόγο με είχε εντυπωσιάσει πολύ η σκηνή που φορά ένα ράσο με κουκούλα και περιμένει τη Σοφία μέσα σε ένα καθεδρικό.

Προσωπικά, διαβάζω τους "Δαιμονισμένους" του Ντοστογιέφσκι. Το πιο μαστόρικο βιβλίο του που έχω διαβάσει από άποψη γραφής, με πολύ προκλητικό θέμα και με μια αίσθηση ακροβασίας στο χείλος του γκρεμού. Όταν το είχα διαβάσει για πρώτη φορά μου θύμιζε αστυνομικό μυθιστόρημα, ενώ ο δαιδαλώδης μα σατανικός τρόπος που είναι δομημένο σου αποσπά την προσοχή από τα καίρια σημεία της σκέψης του συγγραφέα. Ξαφνικά, καταλαβαίνεις ότι έχεις προσπεράσει σημεία που ήταν ολοφάνερο πως περιείχαν κάτι πολύ βαθύ και βρίσκεσαι μπροστά σε μυστικά και αλήθειες ανατριχιαστικές. Το θέμα του Ντοστογιέφσκι, η επαναστατική/ μεταρρυθμιστική διαδικασία και κατάσταση στη Ρωσία του 1850 και οι διάφοροι ανθρώπινοι τύποι γύρω από αυτή, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον απ'όσο ακούγεται και έχει πολλές αναλογίες με πρακτικά, φιλοσοφικά και μεταφυσικά ερωτήματα που εμφανίζονται σε οποιαδήποτε ανάλογη διαδικασία.

[Raf]

Θα διαφωνούσα με την έλλειψη βάθους. Η σχέση της Σοφίας με τον πατέρα της δίνεται με όμορφο τρόπο και διατρέχει όλο το βιβλίο. Επίσης ο φιλοσοφικός της μέντορας είναι αδύνατο να ξεφύγει από τον αβανταδόρικο ρόλο του, αλλά είναι συμπαθής φιγούρα. Για κάποιο λόγο με είχε εντυπωσιάσει πολύ η σκηνή που φορά ένα ράσο με κουκούλα και περιμένει τη Σοφία μέσα σε ένα καθεδρικό.[/b]

Βασικά ο πατέρας της Σοφίας δεν παίζει κάποιο ρόλο στο βιβλίο, μάλλον εννοείς την σχέση της Χίλντε με τον πατέρα της.
Απλά η Σοφία μου φάνηκε ένας ρηχός χαρακτήρας που εξυπηρετούσε τις ανάγκες μίας πρωταγωνίστριας και τίποτα παραπάνω.

Μου έκαναν δώρο τον "Φτερωτό Όφη" του Clive Cussler. Φαίνεται ενδιαφέρον, το ξέρει κανένας;
Επίσης διάβασα τα αποσπάσματα του "Γιούγκερμαν" απο το βιβλίο της Β' Λυκείου και ενθουσιάστηκα, θέλω να το διαβάσω όλο.

<div class='quotetop'>QUOTE("altair")</div>

πράγματι.σε σημεία μάλιστα τα έλεγε ακριβώς όπως το βιβλίο της β&#39; λυκείου.Θεωρητική FTW[/b]

&#092;m/ &#092;m/
Άσχετα αν φέτος άλλαξε το βιβλίο. Χθες έγραψα διαγώνισμα στη φιλοσοφία και έγραψα χάλια, απαίσια.

[Ellesar_Ph]

Διαβάζω το Olympos του Dan Simmons, συνέχεια του Ilium (Ίλιον στα ελληνικά), ένα sci-fi μείγμα ομηρικής μυθολογίας, σουρεαλισμού, φιλολογικών ανυσηχιών και επιστημονικής φαντασίας που θεωρητικά δεν θα έπρεπε να δουλεύει, όμως το κάνει πολύ πετυχημένα. Αξίζει, διαβάστε το πρώτο της σεράς και θα με θυμηθείτε. Οι λάτρεις του Dune και του Hyperion δεν θα απογοητευτούν.

[Altair]

Βασικά ο πατέρας της Σοφίας δεν παίζει κάποιο ρόλο στο βιβλίο, μάλλον εννοείς την σχέση της Χίλντε με τον πατέρα της.
Απλά η Σοφία μου φάνηκε ένας ρηχός χαρακτήρας που εξυπηρετούσε τις ανάγκες μίας πρωταγωνίστριας και τίποτα παραπάνω.

Μου έκαναν δώρο τον "Φτερωτό Όφη" του Clive Cussler. Φαίνεται ενδιαφέρον, το ξέρει κανένας;
Επίσης διάβασα τα αποσπάσματα του "Γιούγκερμαν" απο το βιβλίο της Β&#39; Λυκείου και ενθουσιάστηκα, θέλω να το διαβάσω όλο.
&#092;m/ &#092;m/
Άσχετα αν φέτος άλλαξε το βιβλίο. Χθες έγραψα διαγώνισμα στη φιλοσοφία και έγραψα χάλια, απαίσια.
[/b]

έχω τελείωσει τη β&#39; λυκείου 5-6 χρόνια τώρα(FUCK,γέρασα)δεν το γνώριζα.

[Shinigami]

Γενικά εμένα ο τρόμος είναι το στοιχείο μου οπότε όπως είναι προφανές διαβάζω πάρα πολύ Stephen King (βασικά ο αγαπημένος μου) αλλά και άλλους συγγραφείς του είδους. Τους τελευταίους μήνες μπορώ να πώ πώς έχω διαβάσει αρκετά βιβλία καθώς έβγαλα ουσιαστικά το άχτι μου που 4 χρόνια με την σχολή διάβαζα ελάχιστα πέρα απο τα ίδια τα μαθήματα. Πάμε λοιπόν...

Εχθές τελείωσα "Το μωρό της Ρόζμαρυ" του Ira Levin. Το προτείνω χωρίς καμία επιφύλαξη καθώς είναι ίσως η κλασικότερη ιστορία σατανισμού που έχει γραφτεί ποτέ. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι ότι ο συγγραφέας δίνει σελίδα με την σελίδα αρκετά στοιχεία που άν και αρχικά φαίνονται ασήμαντα,στην συνέχεια όπως αποδυκνείτεται έχουν τρομέρη σημασία όταν το "παζλ" του σεναρίου ολοκληρώνεται λίγο πρίν το τέλος. Οι έννοιες του αθώου και του καθημερινού αποκτούν πραγματικά άλλη διάσταση...

Την περασμένη εβδομάδα τελείωσα το "Μίζερι" του S.King. Ίσως ακουστεί λίγο υπερβολικό αλλά το συμπεριλαμβάνω σίγουρα μές την τριάδα τών καλύτερων βιβλίων που έχω διαβάσει ποτέ και έχοντας διαβάσει πάρα πολλά έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα,πιστεύω ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ένα απο τα κορυφαία βιβλία του. Το πρωτότυπο είναι ότι αυτή την φορά ο King δέν καταπίάνεται καθόλου με το στοιχείο του υπερφυσικού όπως κάνει στο 95% περίπου τών έργων του και οτι οι βασικοί χαρακτήρες είναι μόνο δύο. Πρόκειται για μία ιστορία που εξερευνά τα βάθη της σχιζοφρένειας και της τρέλας του ανθρώπινου μυαλού με αριστοτεχνικό τρόπο. Να προσθέσω επίσης το γεγονός ότι αποκαλύπτονται πάρα πολλά για το θέμα της ίδιας της συγγραφής,την φύση της, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν ο ίδιοι οι συγγραφείς όταν πρόκειται να συγγράψουν. Είναι ένα βιβλίο κατα την γνώμη μου πάντα,καλογραμμένο,σοκαριστικό και αποκαλυπτικό γενικότερα.

Πρόσφατα επίσης τελείωσα την "Ονειροπαγίδα" του ίδιου συγγραφέα. Προσωπικά θα έλεγα ότι μου άρεσε αλλά γενικά δέν θα το πρότεινα σέ όλους καθώς είναι ελαφρώς κουραστικό στην ανάγνωση γιατί δίνονται πολλά στοιχεία και πληροφορίες που πρέπει να κρατάς στο μυαλό σου απο την αρχή και γίνονται συχνές εναλλαγές ανάμεσα στην εποχή που οι χαρακτήρες ήταν παιδιά και στο παρόν αλλά σε καμία περίπτωση με την μαεστρία που χρησιμοποιείται η ίδια τεχνική στο "Άυτό" για παράδειγμα. Το σενάριο καταπιάνεται με εξωγήινους και την αντιμετώπισή τους απο τον στρατό της Αμερικής (μήν φανταστείτε όμως ότι όλα αυτά παρουσιάζονται σε επική κλίμακα) και σε αυτά τα γεγονότα τυχαίνει να μπλεχτούν άθελά τους οι τέσσερις πρωταγωνιστές της ιστορίας οι χαρακτήρες των οποίων έχουν αρκετό βάθος γεγονός που "σώζει" το βιβλίο απο το μέτριο κατα την άποψη μου,σενάριο. Αναλύονται με πολύ έξυπνο και βαθύ τρόπο σύγχρονα και ρεαλιστικά προβλήματα όπως ο αλκοολίσμός,η αυτοκτονία και το διαζύγιο. Γενικά αξίζει μία ανάγνωση απο τους φάν του είδους αλλά θά ήταν ψέμα άν έλεγα πώς δέν έχω διαβάσει και καλύτερα απο τον συγγραφέα.

[NiCk]

Δεν είναι ότι δεν θέλω, απλά στον ελεύθερο μου χρόνο το αποφεύγω .. Κάποια φάση στην ζωή μου θα ήθελα πολύ να διαβάσω πάντως το βιβλίο "1984" του George Orwell .. Αν το διάβασε κανείς ας πεί εντυπώσεις ..
Γενικότερα τώρα, κυρίως λόγω κατεύθυνσης ( Αγγλική Φιλολογία ), τα τελευταία δύο χρόνια διάβασα μικρά κείμενα, αλλα τα πιο αξιόλογα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα είναι δύο θεατρικά έργα ... Πρόκειτε για το "Waiting For Godot&#39; του Samuel Beckett, και το "Death Of A Salesman" του Arthur Miller .. Εντυπώσεις αργότερα .. Πρώτα δώστε το "ok" ότι μπορούμε να γράφουμε και γι&#39;αυτά σε αυτό το θέμα

[Wii_Master_Link]

o Godot του Samuel Beckett εχει καποια σχεση με τον Godot απο το Phoenix Wrigh?

[NiCk]

o Godot του Samuel Beckett εχει καποια σχεση με τον Godot απο το Phoenix Wrigh?
[/b]

Eixa tin idia sizitisi me ton Xenovagrant proxthes .. Prosopika den exo paiksei to 3o Phoenix Wright alla einai poli pithanon .. I eironeia einai oti, o "Godot" sto "Waiting For Godot" den erxete pote, ara mporeis na peis oti einai arketa epitiximeni anafora Fysika prepei na to paikso gia na ksero akrivos ti leei ..

[Doppelganger]

Eixa tin idia sizitisi me ton Xenovagrant proxthes .. Prosopika den exo paiksei to 3o Phoenix Wright alla einai poli pithanon .. I eironeia einai oti, o "Godot" sto "Waiting For Godot" den erxete pote, ara mporeis na peis oti einai arketa epitiximeni anafora Fysika prepei na to paikso gia na ksero akrivos ti leei ..
[/b]

SPOILER
Ειναι αυτο το θεατρικο που περιμενουν δυο τυποι εναν τριτο, τους λεει ενα παιδι οτι δεν θα ερθει, σκεφτονται ετσι να φυγουν, αλλα τελειωνει το εργο δειχνωντας του να συνεχιζουν να περιμενουν;

[Titus]

Πρόκειτε για το "Waiting For Godot&#39; του Samuel Beckett, και το "Death Of A Salesman" του Arthur Miller .. Εντυπώσεις αργότερα .. Πρώτα δώστε το "ok" ότι μπορούμε να γράφουμε και γι&#39;αυτά σε αυτό το θέμα
[/b]

Προφανώς και μπορείτε. Ειδικά το "Περιμένοντας τον Γκοντό" είναι το ένα από τα δύο βιβλία που σταμάτησα να διαβάζω επειδή το βρήκα πέρα από τις δυνατότητές μου. Κοινώς, για να το καταλάβω όπως του αξίζει, θα πρέπει πρώτα να διαβάσω όλη την ευρωπαϊκή γραμματεία σε λογοτεχνία, φιλοσοφία και ψυχολογία από το 1850 και μετά, και ύστερα να καταπιαστώ μαζί του.

Κοινώς, έχεις την προσοχή μου.