Περί βιβλίων και άλλων δαιμονίων

[NiCk]

Ειναι αυτο το θεατρικο που περιμενουν δυο τυποι εναν τριτο, τους λεει ενα παιδι οτι δεν θα ερθει, σκεφτονται ετσι να φυγουν, αλλα τελειωνει το εργο δειχνωντας του να συνεχιζουν να περιμενουν;[/b]

Nai auto einai .. Alla tautoxrona einai poli perissotera apo auto pou fainete .. Diavase pio kato ;)

Προφανώς και μπορείτε. Ειδικά το "Περιμένοντας τον Γκοντό" είναι το ένα από τα δύο βιβλία που σταμάτησα να διαβάζω επειδή το βρήκα πέρα από τις δυνατότητές μου. Κοινώς, για να το καταλάβω όπως του αξίζει, θα πρέπει πρώτα να διαβάσω όλη την ευρωπαϊκή γραμματεία σε λογοτεχνία, φιλοσοφία και ψυχολογία από το 1850 και μετά, και ύστερα να καταπιαστώ μαζί του.

Κοινώς, έχεις την προσοχή μου.[/b]

Oraia loipon, as kano mia eisagogi Prota ap' ola na po oti to "Waiting For Godot" theoreite gia pollous os to simantikotero keimeno tou 20ou aiona .. Pithanon giati antikatoptrizei pliros ta sinaisthimata ton anthropon mesa apo 2 pagkosmious polemous, tis amfivolies kai tous fovous alla kai giati meta apo auto ergo, i logotexnia allakse entelos .. Tha grapso ellinika apo edo kai pera gia na min kouraso ...
Το θεατρικό αυτό έργο είναι γραμμένο από τον Samuell Beckett και ανοίκει στην κατηγορία του "Θεάτρου του Παραλόγου" ( Theatre Of The Absurd ) .. Αυτή η κατηγορία έργων, είναι επηρεασμένη από κινήματα όπως τον σουρεαλισμό και τον υπαρξισμό .. Δύο κινήματα που έχουν να κάνουν με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου καθώς και την αναζήτηση του νοήματος της ζωής μας ... Τα έργα χαρακτήριζοντε από μια μουντότητα, απαισιοδοξία και "nihilism" ( μηδενισμός αν δεν κάνω λάθος .. ) για να δείξουν το παράλογο σύμπαν που κατοικούμε .. Δεν υπάρχει καθορισμένη πλοκή ( αρχή - μέση - τέλος ) αλλά περισσότερο μια κυκλική πορεία χωρίς αρχή και χωρίς φυσικά τέλος .. Το σκηνικό είναι συνήθως μινιμαλιστικό, ο χρόνος είναι άσχετος ( παρουσιάζετε σαν ενωμένος, χωρίς να καθορίζετε μια χρονική περίοδος ), υπάρχει μια συνεχές αίσθηση "αόρατης" απειλής και φόβου, και ο άνθρωπος είναι στην μέση ενός κόσμου που δεν έχει νόημα, είναι συγχυσμένος, γεμάτος ερωτήματα και όπως είπα και πρίν νιώθει φοβισμένος από μια αόρατη απειλή .. Το σύμπαν δεν έχει νόημα και ο Θεός απλά απουσιάζει .. Δεν αποκλείετε η ύπαρξη του, αλλά δεν είναι επιβεβαιωμένη .. Οι χαρακτήρες συνήθως αναρωτιούντε για αν υπάρχει ή όχι .. Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του που θα βοηθήσουν όταν το διαβάσετε ..
Το έργο τώρα συγκεκριμένα, ξεκινάει μέσα στην μέση ενός δρόμου όπου υπάρχει ένα δέντρο .. Αυτά είναι όλα από το τοπίο .. Οι δύο κύριοι χαρακτήρες είναι ο Vladimir και ο Estragon ( το ότι τα ονόματα είναι παράξενα δεν είναι τυχαίο, αλλά οφείλετε στο ότι ο Beckett, δεν ήθελε να ταυτιστούμε άμεσα μαζί τους ), δύο άστεγοι που περιμένουν τον Godot .. Όσοι θέλετε διαβάστε το ( δεν πέρνει περισσότερο από μια ώρα ), πέστε τι καταλάβετε, τι σας άρεσε και τι όχι, και αν μπορώ να βοηθήσω από αυτά που διδάχθηκα να απαντήσω σε κάποια πράγματα ... Δεν θέλω να πώ περισσότερα γιατί θεωρώ ότι είναι κρίμα να το χαλάσω ..

http://samuel-beckett.net/Waiting_for_Godot_Part1.html

[Sith Lord Bahamut]

Πήρα από τον Burai το "Watchmen" και σα σα σα το διαβάζω, νωρίς ακόμα, καμιά 20αριά σε λίδες έχω διαβάσει.

Δύσκολα αγγλικά μπορώ να πω, πιάνω το νόημα μέχρι στιγμής αλλάπολλές λέξεις τις ψάχνω σε λεξικό.
Τον είχα δει τον Moore να μιλάει και δεν έβγαζα λέξη.....ευτηχώς εδώ τα διαβάζω και κάτι καταλαβαίνω

[Mits_Giotix]

sick- an anthology of ilness -- όπως λέι και ο τίτλος, είναι μια συλλογή από αρρωστημένες ανώμαλες σπλατεριές short stories. κάποιες είναι μέτριες,αλλά πολλές είναι καταπλητικές. για αναγνώστες που έχουν συνηθίσει στην σπλαττεριά.
Νεοπαγανισμός (Χαρίκλεια Μήνη)
Megapolisomancy (Π. Γιαννουλάκης). αρκετά ενδιαφέρον, ειδικά αν το συνδιάσει κανείς με τις παραδόσεις της chaos magic.
Εισαγωγή στην ψυχανάλυση(Σίγκμουντ ΦρόΥντ). Καλό, αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για ψυχανάλυση, ψυχολογία κλπ. Γραμμένο ώστε να γίνεται κατανοητό και από άτομα που δεν έχουν ασχοληθεί ξανά με το θέμα.

Μπάϊ δε γουέϊ, κάποια στιγμή όταν θα έχω χρόνο θα κάτσω να γράψω όλη την λίστα από βιβλία (κάπου στα 100 μέχρι στιγμής) και κόμικς που έχω, έτσι σαν reference . ίσως να βρει κάποιος πληροφορίες για κάποιο βιβλίο ...

[Ellesar_Ph]

Μόλις τελείωσα το Όλυμπος, το οποίο αποτελεί συνέχεια του Ίλιον. Πολλοί μπορεί να γνωρίζετε των συγγραφέα Dan Simmons από την σειρά βιβλίων του Hyperion η οποία έχει χαρακτηριστεί εφάμιλλη του Dune. Στα του βιβλίου τώρα, ο συγγραφέας καταφέρνει να πλέξει τα Ομηρικά έπη, το The Tempest του William Shakespeare και την κβαντομηχανική σε μία ιστορία που διανύει 10000 χρόνια ανθρώπινης ιστορίας η οποία ξετυλίγεται στην γη την εποχή του Αχιλλέα και του Έκτορα, στην γη 3000 χρόνια μετά από σήμερα, στον Άρη και στα φεγγάρια του Δία. Η πλοκή στο δεύτερο βιβλίο αγγίζει αριστουργηματική τελειότητα. Ο συγγραφέας έχει τέλεια γνώση πάνω στα έπη του Ομήρου και το αποδεικνύει σε κάθε κεφάλαιο που ασχολείται με την σύγκρουση μεταξύ Αχαιών και Τρώων. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε λάτρη της φανταστικής λογοτεχνίας. Δεν είμαι σίγουρος αν το Όλυμπος έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά ακόμη αλλά είναι πολύ πιθανό. Στην Ελλάδα θα βρείτε το Ίλιον από τις εκδόσεις Anubis.

[Chief]

Εχθές τέλειωσα τον Αρκτικό Κύκλο (Deception Point) του Dan Brown.
Αυτός ξέρει να γράφει πολύ ωραία, με έναν κινηματογραφικό ρυθμό που προκαλεί αγωνία, και οι κλασσικές πια συνωμοσιολογίες του ενθουσιάζουν. Μα δυστυχώς είναι γεμάτο μπραουνικά κλισέ και στο τέλος δένει τα πράγματα πολύ άτσαλα.

[_Lloyd]

Πριν 2-3 βδομάδες τελείωσα το μ.Χ. Όμορφο ιστορικό μυθιστόρημα του Βασίλη Αλεξάκη για εμάς τους πολύ πιστούς , με τον συγγραφέα σε ρόλο πρωταγωνιστή (aka αφήγηση πρώτου προσώπου), άμεσο, το οποίο διαπραγματεύεται την ιστορία του Άγιου Όρους (ένα μέρος τόσο δημοφιλές, για το οποίο όμως ήξερα τόσο λίγα). Τέλος, επειδή η παραπάνω περιγραφή θα προδιέθετε αρνητικά πολλούς, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση συνομωσιολογική περιπέτεια με ακραία και εξωφρενικά στοιχεία (βλ. Κώδικαα Da Vinci).

[Chaoscrow]

Πήρα σήμερα το "The complete illustrated works of Oscar Wilde" με 8,80?! Στα αγγλικά. Αξίζει. Πολύ πράμα που θα βγάλει το καλοκαίρι μάλλον...

[lucifair]

Λοιπον,εχουμε και λεμε:

1)Tο παιχνιδι των θεων, της κατριν κλεμαν. ειναι σε αναλογο κλιμα με τον κοσμο της σοφιας. Ειναι ενα παιδι,ο τεο,ο οποιος μαθαινει οτι πασχει απο μια ανιατη ασθενεια και ετσι η θεια του τον παιρνει ταξιδι σ ολο τον κοσμο,για να γνωρισουν ολες τις θρησκειες απο κοντα.Ισως ειναι το πρωτο βιβλιο θρησκευτικου περιεχομενου που διαβαζω,το οποιο πληροφορει για το ιστορικο-κοινωνικο-δογματικο υποβαθρο καθε θρησκειας,χωρις να παιρνει θεση κ χωρις να φανατιζει η να προσηλυτιζει.κ παραλληλα περιγραφει κ με εναν ιδιαιτερο τροπο τη σχεση του συγχρονου νεου με τους γονεις του,τα ονειρα του,τη ζωη του γενικοτερα.αξιζει πραγματικα.

2) Ισως οι δυο αγαπημενοι μου συγγραφεις ειναι ο poe και ο lovecraft. αγασπημενα του poe ειναι το συγκλονιστικο ποιημα the raven, η μασκα του κοκκινου θανατου,το πηγαδι και το εκκρεμες, ενω απο lovecraft το ασημενιο κλειδι,η ονειρικη αναζητηση της αγνωστης κανταθ,κθουλου και ο σατανικος κληρικος.

και οi δυο συγγραφεις (ο lovecraft εμπνευστηκε απ τον poe) χαρακτηριζονται απο τεραστια δοση σχιζοφρενειας,σαπιλας,σκοταδισμου, φανταστιας,και αριστουργηματικης ευφυιας οσον αφορα την παρουσιαση της χαωδους σκεψης τους.Ουσιαστικα δημιουργουν εναν παρανοικο φανταστικο κοσμο,που ειναι βεβαια προιον αλκοολ κατα κυριο μερος,το οποιο σε κατακτα με τη μια και σε παρασυρει μεσα του.για τους οπαδους του King, συνισταται τερμα. ?

ερωτηση, με την τριλογια εραγκον εχει ασχοληθει κανεις?αξιζει τπτ η ειναι μουφα?

[FiOth]

Σημερα ξεκινησα κι ολοκληρωσα το "Η αγαπη αργησε μια μερα" της Λιλης Ζωγραφου.Καταπληκτικο βιβλιο,με απιστευτες περιγραφες,υπεροχες σκιαγραφησεις των χαρακτηρων και μαγευτικο λογο.Πραγματικη διατριβη γυρω απο την ανθρωπινη υποκρισια και τον κομπλεξισμο που κουβαλανε οι περισσοτεροι μεσα τους.Ενα υπεροχο δειγμα λογοτεχνιας που απευθυνεται σε ολους οσους εχουν μπουχτισει απο τη μικροτητα και το ψευδος που μας περιβαλλει...πραγματικα μοναδικο.

[Alexandros]

Διαβάζω εδώ και λίγες μέρες το Dune του Frank Herbert. Το βιβλίο είναι αριστούργημα. Όποιος δεν το έχει ήδη διαβάσει ας πάει να το αγοράσει/δανειστεί αμέσως.

[Titus]

Το Dune είναι το απόλυτο 10
Το Dune Messiah είναι ένα πολύ καλό 8
To Children of Dune είναι ένα εξαιρετικό 9, και κλείνει την πρώτη φάση της εξαλογίας. Μπορείς να σταματήσεις εδώ.
Το God Emperor of Dune είναι μια εκτρωματική αθλιότητα χωρίς ουσία και λόγο ύπαρξης που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα παρά μόνο μια τραβηγμένη από τα μαλλιά συνέχεια.
Το Dune Heretics είναι αρκετά καλό, ένα 6 το παίρνει, αλλά συνεχίζει στο αδύναμο πλαίσιο του προηγούμενου βάζοντας κάποια νέα ενδιαφέροντα στοιχεία.
Το Chapterhouse Dune επιτέλους το λήγει κάπου και είναι αρκετά καλό, αλλά δε νιώθεις να σου αφήνει κάτι. Αναμάσημα και επανεξέταση των ίδιων πραγμάτων υπό διαφορετικό πρίσμα. Ένα 7

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του γιού του, υποτίθεται από σημειώσεις που βρέθηκαν σε μια θυρίδα για ένα έβδομο βιβλίο του Dune.

[Alexandros]

Εγώ είχα δανειστεί το Dune από έναν φίλο πριν μερικές μέρες και αφού διάβασα τις πρώτες 80-90 σελίδες, πήγα στο Play.com και αγόρασα το The Dune Trilogy που έχει τα Dune, Dune Messiah και Children of Dune

[Doppelganger]

Μονο το Dune εχω διαβασει και το βρισκω εξαιρετικο.

Alexandre δεν θελω να στο χαλασω. Οταν φτασεις σε ενα συγκεκριμενο κεφαλαιο με τον πλανητολογο Καινς ομως ελα να πορωθουμε μαζι! Απο τα καλυερα που εχω διαβασει.

Edit:

Btw, ξεκινησα τον Αλχιμιστη. Το ειχα διαβασει ως την μεση στα αγγλικα σε e-book, αλλα ειπα σε εναν φιλο μου να μου δανησει που το εχει σε κανονικο βιβλιο, επειδη διαβαζεται πιο ευχαριστα απο το να κοιτας την οθονη του pc. Απλο στην γραφη, ωραια λογια, ευχαριστο.

[Alexandros]

Είμαι στο 2ο μέρος του βιβλίου Doppel. Το χεις διαβάσει άρα μάλλον καταλαβαίνεις τι εννοώ. 350+ σελίδες και συνεχίζει να είναι εξαιρετικό. Ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει τις σκέψεις των ηρώων ο συγγραφέας είναι εκπληκτικός.

[Doppelganger]

Χτες βρηκα σε ενα περιπτερο το Dune Messiah και το τσιμπησα (7,50 ευρω). Ξυπνησα σημερα το πρωι κατα τις 9 και δεν ηξερα τι να κανω, οποτε διαβασα το μισο βιβλιο περιπου. Ιδιο στυλ και με πορωνει το γεγονος που μας δινει μια αλλη πλευρα του Πωλ. Καλος μεν, αλλα μου θυμιζει και λιγο αντιηρωα πλεον. Ειδικα στο σημειο που συγκρινει τον εαυτο του με τον Τσεγκις Χαν και τον Χιτλερ.