The Witcher 2: Assassins of Kings

[nooto]

το gameplay

O λογος που εγω το εβαλα στο dark ειναι αυτος. Κατα την προσωπικη μου αποψη ο υψηλος βαθμος δυσκολιας ειναι που σε κανει να βλεπεις το οικοδομημα ως εχει με την πληρη δυναμικη του. Αυτο που θελω να πω ειναι οτι με διαφορετικο τροπο βλεπει κανεις το battle system οταν αναγκαζεται να μπει στρατηγικα σε καθε μαχη και να χρησιμοποιησει οτι εχει στην κατοχη του (traps, signs, sword skills κλπ) και διαφορετικα οταν ξερει οτι μπορει να βγαλει την οποια αναμετρηση με λιγο leveling και πατωντας συνεχως το attack...

Imo παντα ετσι (με βαση αυτο που λαμβανω παιζοντας το οποιο παιχνιδι). Απο κει και περα το Dark μου φαινεται πολυ ok (αν μου προκαλουσε εκνευρισμο θα το αλλαζα) και οπως ειπα απολαμβανω απολυτα το παιχνιδι παιζοντας με το full των skills που προσφερει. Χανεις, σκεφτεσαι κατι νεο, δεν παιζεις χυμα, γινεσαι καλυτερος, νικας...

[Titus]

Μερικα πραγματα τωρα που εχω προχωρησει καπως.

Η δουλεια που εχει πεσει στα οπτικο-ακουστικα ειναι πραγματικα απιστευτη σε σημειο που δεν περιμενα ποτε να δω κατι τετοιο σε RPG στις τωρινες κονσολες. Εν τελει γινεται πλεον αρκετα εμφανες οτι οταν οι εταιριες δουλευουν σε ενα μονο συστημα κανουν θαυματα. !

Δεν είναι παιχνίδι που έχει γραφτεί για κονσόλες, είναι port από PC και μάλιστα κθυστερημένο. Για την ακρίβεια η έκδοση που βλέπεις είναι εμφανέστατα ριγμένη σε σχέση με την κανονική.

[BigBOSS]

O λογος που εγω το εβαλα στο dark ειναι αυτος. Κατα την προσωπικη μου αποψη ο υψηλος βαθμος δυσκολιας ειναι που σε κανει να βλεπεις το οικοδομημα ως εχει με την πληρη δυναμικη του.

Εχει δόση αλήθειας αυτό που λες απλά σε ορισμένα games αν ανεβάσεις το επιπεδο δυσκολίας γίνονται broken σε κάποιες περιπτώσεις δηλαδή πολύ δυσκολότερα από το αναμενόμενο. Αυτό συμβαίνει και με το witcher 2 το οποίο και σε normal να το παιξεις έχει προκληση που θα σε κάνει να κάνεις χρήση ολων των ικανοτήτων του Γκέραλτ.

[nooto]

Δεν είναι παιχνίδι που έχει γραφτεί για κονσόλες, είναι port από PC και μάλιστα κθυστερημένο. Για την ακρίβεια η έκδοση που βλέπεις είναι εμφανέστατα ριγμένη σε σχέση με την κανονική.

Ναι βρε το γνωριζω οτι ειναι port απο PC ;). Αυτο που εννοω ειναι οτι η εταιρια δουλεψε πανω στην X360 εκδοση για αρκετο διαστημα και θυμαμαι οτι το ειχε διακαιολογησει λεγοντας οτι θελουν βγαλουν οτι καλυτερο απο το συγκεκριμενο hardware (εξου και το καθυστερημενο που αναφερεις). Ειχαν πει μαλιστα οτι ισως βγει και PS3 εκδοση και σε περιπτωση που συμβει κατι τετοιο και παλι θα υπαρχει χρονικη αποσταση προκειμενου να δημιουργηθει οικειοτητα αναμεσα στο develοpment team και το hardware του PS3. Θελω να πω οτι αντιμετωπιζουν το καθε συστημα ξεχωριστα και με την ιδια σοβαροτητα. Οτι το οπτικο αποτελεσμα της PC version ειναι πολυ πολυ καλυτερο το θεωρω δεδομενο, απλα για τα δεδομενα του X360 μιλαμε για πραγματικα εξαιρετικη δουλεια ;).

Εχει δόση αλήθειας αυτό που λες απλά σε ορισμένα games αν ανεβάσεις το επιπεδο δυσκολίας γίνονται broken σε κάποιες περιπτώσεις

Δεν διαφωνω καθολου σε αυτο εχεις πολυ δικιο. Οπως ειπα σε περιπτωση που το πραγμα παει προς τα εκει θα αλλαξω την δυσκολια (προς το παρον κυλαει οκ) ;).

[Altair]

Για μένα ένας λόγος υπάρχει μόνο για να βάλεις το ανώτερο επίπεδο.Achievements/Trophies!!!
Άντε ακόμα ένας.Έχεις λιώσει τόσο πολύ που πλέον τα προηγούμενα επίπεδα σου φαίνονται εύκολα και απλά θες να συνεχίσεις να λιώνεις το ίδιο.

[nooto]

Ποσο epic ειναι οι επιλογες που κανεις στο chapter one... Εφτασα στο Roses of Remembrance και επαθα πλακα με το τι ακολουθησε. Πληροφοριακα επελεξα Iorveth, αν και το μετανιωσα οταν ειδα τι συμβαινει στην συνεχεια (δεν μου πηγαινε να τον αφησω στην μοιρα του ομως). Οπως και να εχει πρεπει να ειμαι κοντα στο κλεισιμο του πρωτου chapter και μαλλον θα διαλεξω Iorveth και στο κλεισιμο (εχω την αισθηση οτι το βαρος της επιλογης θα επηρεασει πολυ την εξελιξη του παιχνιδιου, οποτε μαλλον θα υπαρξει και δευτερο playthrough στο μελλον για να δω τι γινεται αν διαλεξεις αλλη πορεια).

Πρεπει να εχω τελειωσει ολα τα sidequests του πρωτου chapter τα οποια (εκτος ισως απο ενα δυο που ηταν πιο generic) ηταν καταπληκτικα και παρα πολυ καλοδουλεμενα. Level 13 btw, εχω κινηθει προς το παρον πιο πολυ προς sword path αν και ισως προχωρησω με magic στο μελλον. Παντως απο τη στιγμη που ξεκλειδωσα το dodge 200% εχω βρει τον εαυτο .

Οτι και να πω ειναι λιγο, το παιχνιδι ειναι απιστευτα καλοδουλεμενο... εχω ψηθει να αγορασω και το πρωτο στο laptop και να το παιξω μετα το τελος του 2 (και μετα να ριξω replay με αλλες επιλογες). Συνεχιζουμε!

[Deus]

Ωραίος νοοτο.

Έχεις δίκιο,είσαι κοντά στο τέλος του πρώτου κεφαλαίου.Επίσης σωστά κατάλαβες,το αν θα επιλέξεις iorveth η roche είναι μια από τις επιλογές που ξαθορίζει την πορεία του παιχνιδιού.Πληροφοριακά να σου πω πως το δεύτερο κεφάλαιο είναι εντελώς διαφορετικό αναλόγως το ποιον θα επιλέξεις.Πηγαίνεις σε άλλες περιοχές,έχει άλλα quests,συναναστρέφεσαι με άλλους χαρακτήρες και πάει λέγοντας.Αν λάβεις υπόψιν ότι στην συνέχεια έχει και άλλες βαρύνουσας σημασίας επιλογές καταλαβαίνεις το βάθος της ιστορίας και το πόσο σημασια έχουν οι επιλογές σου στο παιχνίδι...Το καλό είναι ότι σαν διάρκεια δεν είναι τεράστιο,κανένα τριαντάωρο,επιτρέποντας έτσι πολλαπλά playthroughs.

Εγώ και τις δύο φορές που το έχω τελειώσει επέλεξα roche και το ψήνω να το ξεκινήσω και τρίτη φορά για να πάω με τον iorveth.

[BigBOSS]

Και γω το τερμάτησα σε περίπου 50 ώρες επιλέγοντας δύο φορές Ρότς. Την πρώτη φορά που το ξεκίνησα δίχως να το τερματήσω ειχα επιλέξει Γιόβερθ και είχα πάει στην πόλη Βέργκεν. Εξαιρετικά γαμηστερος ο τίτλος δεν χρειάζεται και γω να τα επαναλαμβάνω. Σίγουρα θα το ξαναπαίξω τουλάχιστον μια φορά ακόμη επιλέγοντας αυτη τη φορά Γιόβερθ.

[KimahriRonso]

Αν δεν έχει παίξει κάποιος το πρώτο, την ιστορία την καταλαβαίνει η μπα?
Υπάρχει κάτι σαν περίληψη, γιατί λέγω να το αρχίσω τώρα..

[ChrisTop]

Πρέπει να έχεις παίξει και το πρώτο για να καταλάβεις όλη την ιστορία.

[Deus]

Εγώ θα έλεγα πως ακόμα και αν δεν έχεις παίξει το πρώτο μπορείς να παρακολουθήσεις τα τεκταινόμενα απλώς θα δυσκολευτείς περισσότερο επειδή κάποιοι όροι θα είναι ξένοι στην αρχή.Στην πορεία όμως έρχεται η εξοικείωση,το παιχνίδι εξηγεί αρκετά καλά το σύμπαν του,εγώ δεν είχα παίξει το πρώτο αλλά δεν είχα πρόβλημα να καταλάβω την ιστορία του 2.

[Evans]

Τελευταίος, καταϊδρωμένος αλλά ιδιαίτερα περήφανος, μπαίνω κι εγώ στο club των παιχτών που τερμάτισαν τα The Witchers. Οι εντυπώσεις και για τα 2 παιχνίδια είναι όσο πιο θετικές γίνονται κι επειδή τα έχω και τα δύο πολύ φρέσκα, είπα να κάνω ένα συγκεντρωτικό post εντυπώσεων... εδώ . Brace yourselves, huge post is coming.

Να ξέρετε ότι σε γενικές γραμμές το post θα έχει spoilers, το λέω στην αρχή για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Θα κάνω αναφορές σε διάφορα σημεία και των δύο παιχνιδιών (τα οποία αναφέρονται και στα 2, οπότε όποιος έχει παίξει το 2 ήδη θα τα έχει ακούσει) και επειδή δεν μπορώ να διαχωρίζω τις προτάσεις μου με spoiler tags, προτιμώ να είμαι άνετος εξ αρχής.

Αρχικά να πω ότι αν δεν έπαιρνα την απόφαση να τερματίσω το πρώτο μέρος της σειράς, θα έχανα πάρα πολλά από το δεύτερο. Το δέσιμο του τρίου Geralt/ Zoltan/ Dandelaion, η σχέση του Geralt με την Triss, η σημαντικότητα της διάσωσης της Adda και η μετέπειτα συμμαχία μεταξύ Temeria και Redania μέσω του γάμου της με τον Radovid, το μίσος του Order of the Flaming Rose απέναντι στον Geralt είναι μερικά μόνο από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στο 1 και είσαι σημαντικό κομμάτι τους. Στο 2 ο Geralt έχει ήδη ανακτήσει ένα κομμάτι της μνήμης του και η σχέση του με τους περισσότερους φίλους του έχει αποκατασταθεί, οπότε δεν μπορεί κάποιος που έρχεται σε επαφή με το σύμπαν του witcher κατευθείαν στο 2 να εκτιμήσει σχέσεις και καταστάσεις που αναπτύσσονταν σταθερά επί 70 ώρες στο πρώτο παιχνίδι.

Συνάντηση με τον Foltest

Σε αυτό προστίθεται το όλο lore, που έχει μία εκπληκτική συνοχή. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι το fighting style των witchers, που διαφαίνεται μέσω του animation και του εξοπλισμού του Geralt. Στο 1 ο ήρωας μόλις έχει ξεφύγει από το Wild Hunt, οπότε οι ικανότητές του και το στυλ μάχης του βρίσκεται σε μία εμβρυακή κατάσταση. Μέχρι το τέλος του παιχνιδιού αναπτύσσει τεχνικές που ο άλλος witcher που συναντάς (Berengar) τις κοροϊδεύει, παρόλο που αναγνωρίζει την ικανότητα του Geralt. Στο 2 τώρα το fighting style του έχει σταθεροποιηθεί, ακολουθώντας μία λογική που βάσει των λεγομένων ενός από τους 2 witchers που σκοτώνεις στο Act 2, είναι αστεία, αλλά επίσης αποτελεσματική. Στο 3 τώρα διάβασα ότι το dodge θα φύγει τελείως, αφού οι πιρουέτες είναι πολύ πιο κοντά στο στυλ των Witchers, κάτι που μάλλον θα συνάδει και με την πλήρη ανάκτηση της μνήμς του Geralt.

Επίσης, τοποθεσίες και η αισθητική που τις ακολουθάει! Εδώ το Witcher 1 νομίζω κερδίζει το 2, όχι μόνο γιατί επισκέπτεσαι περισσότερες περιοχές, αλλά επειδή αφιερώνεις περισσότερο χρόνο με χαρακτήρες και με καταστάσεις σε αυτές τις περιοχές, οπότε και δένεσαι μαζί τους. Η νοοτροπία και η αντίληψη που συνοδεύουν τους NPCs δε συνάδουν πλήρως με τις περιοχές στις οποίες ζούνε. Τα outskirts της Vizima για παράδειγμα είναι ένα υποτυπώδες χωριουδάκι έξω από την πρωτεύουσα, στο οποίο επικρατεί η αμάθεια, η δεισιδαιμονία και η προκατάληψη. Τα χειρότερα εγκλήματα σε όλο το παιχνίδι γίνονται εκεί, κάτι που δε θα θεωρούσα τυχαίο. Από την άλλη, μπαίνεις στην πόλη και ξαφνικά βλέπεις το κλίμα να αλλάζει τελείως: εκεί που είχες αφιερώσει 10 ώρες σε συναναστροφή με σκληροπυρηνικούς θρησκόληπτους, διεφθαρμένους ιερείς, δολοφόνους και κλέφτες, ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα μέρος όπου υπάρχει διάχυτη φτώχια, σε συνδυασμό όμως την αφέλεια που ακολουθάει όσους ζουν στο φτωχικό κομμάτι της μεγαλούπολης. Πλούσιοι έμποροι από τη μία μεριά, πόρνες και κλέφτες από την άλλη, με το Order of the Flaming Rose και το νοσοκομείο της Melitele να λειτουργούν ως το αντίβαρο σε αυτήν την αντίθεση. Ύστερα από όλα αυτά, και απέχοντας από οποιαδήποτε πολιτική ίντριγκα, βρίσκεται στο Trade Quarter, όπου η αριστοκρατία, μην έχοντας τι καλύτερο να κάνει, ασχολείται με τα πολιτικά!

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του Witcher 1 - Πολιτικό κους κους

Να μην τα πολυλογώ, νομίζω το Witcher 1 είχε έναν κόσμο εξαιρετικά καλά δομημένο και σε αρκετά σημείο πλουσιότερο και πιο ενδιαφέρον από ότι ο περιορισμένος κόσμος του Witcher 2. Στο δεύτερο παιχνίδι περιορίζεσαι μόνο σε 3 κεντρικές περιοχές, όπου η μία από αυτές είναι οικισμός ανθρώπων (δεν ξέρω βέβαια τι παίζει με το path του Iorveth). H σκιαγράφηση βέβαια των περιοχών (ένα χωριό με διεφθαρμένη διοίκηση, ένα στρατόπεδο και ένα μέρος συγκέντρωσης βασιλέων και ευγενών με ιστορική σημασία) παραμένει εκπληκτική, αλλά ο πλούσιος κόσμος του πρώτου παιχνιδιού με κέρδισε περισσότερο.

Στα του gameplay, νομίζω δε χρειάζεται να πω πολλά πράγματα, θα τα έχετε αναλύσει πολλές φορές ως τώρα οπότε θα περιοριστώ σε κάποιες σύντομες εντυπώσεις. Εμφανώς βελτιωμένο battle system, το οποίο όμως θα ήθελα να το δω σε περισσότερες και περιπλοκότερες καταστάσεις. Η λογική του levelling είναι σχεδόν γραμμική, αφού είναι, κατά μία έννοια, προκαθορισμένο πότε θα πάρεις level. Τουλάχιστον βέβαια η ανάπτυξη του χαρακτήρα δεν είναι καθόλου γραμμική κι εκεί νομίζω ότι βρίσκεται η μαγεία αυτού του στοιχείου του τίτλου. Εγώ ακολούθησα ένα mage μονοπάτι, ανεβάζοντας αρχικά μερικά alchemy skills και κάποια βασικά fighting skills. Στην πορεία βέβαια παρατήρησα ότι το alchemy δε μου άρεσε σχεδόν καθόλου στο Witcher 2, επειδή οι μισές τουλάχιστον σοβαρές μάχες δεν είναι προβλέψιμες. Ως αποτέλεσμα, ξεκινάς τη μάχη χωρίς να έχεις πιει potions, τρως ξύλο και μετά απλά την ξαναπροσπαθείς, έχοντας πάρει τα potions που θεωρείς ότι θα σε βοηθήσουν. Προτιμώ σε ένα παιχνίδι να μη βρίσκομαι προ εκπλήξεως και να μπορώ να τα βγάζω πέρα, χωρίς να χρειάζεται να μπαίνω στη λογική save/load, μόνο και μόνο επειδή δε μου δόθηκε εκ των προτέρων ένα hint. Στο Witcher 1 τουλάχιστον μπορούσες να πιεις potions μέσα στις μάχες και με το Quen τα πράγματα γίνονται πολύ πιο εύκολα.

Εν πάση περιπτώσει, κάνοντας reset τα skills μου στο Act 3, κατέληξα σε ένα mage/fighter style που με έκανε γαμάτο και έριχνα ξύλο αβέρτα . Ελπίζω στο Dark η δυσκολία να είναι ακόμα μεγαλύτερη και η πρόκληση ουσιαστικότερη πάντως. Κλείνοντας στα του battle/levelling system, έχω να πω ότι το survival με ψήνει άσχημα για κάποιο λόγο.

Όσον αφορά το σενάριο τώρα, είμαι... ενθουσιασμένος . Ό,τι και να πω όμως είναι λίγο, γιατί, έχοντας ακολουθήσει το πιο "politically correct" μονοπάτι (δε σκότωσα τον La Vallette, ούτε τον Kedwen, ούτε παράτησα την Triss - ok αυτό δεν ήταν και τόσο πολιτικά ορθό - και φυσικά έσωσα την Sile), η κατάληξη ήταν η "πλέον αναμενόμενη." Έχοντας την εμπειρία του 1 βέβαια, το σενάριο του 2 μου φαίνεται περισσότερο σαν ένα μεταβατικό στάδιο μεταξύ της εισαγωγής του 1 και της τελικής σύγκρουσης με το Wild Hunt στο 3.

Κάτι που θα ήθελα να έχει μεγαλύτερη έκταση είναι το συμβούλιο στη Loc Muine. Τόσος λόγος για αυτήν την ιστορική συνάντηση όλων των μεγάλων ονομάτων όλων των βασιλείων, τόση πολιτική ίντριγκα στο παρασκήνιο, τόσο φιλολογία για τη σημαντικότητα της επαναφοράς των κανόνων που επικρατούσαν παλιά για ένα στιγμιότυπο 30 δευτερολέπτων, όπου η Triss κατηγορεί τη Sile για προδοσία, ο Radovid το δέχεται σχεδόν ασυζητητί και ο δράκος κάνει ντου και μετά το χάος; Ρε παιδιά... βάλτε κανά 10λεπτο political speech μεταξύ όλων των αρχόντων .

Δεν ξέρω τι άλλο να πω... θα ήθελα, για τελευταία φορά, να αναφερθώ στη συνοχή των δύο τίτλων και στο πώς καταφέρνουν να δομήσουν ένα τόσο στιβαρό lore. Στο πρώτο Witcher φτάνεις μέχρι το Hanged Man's Tree και στο δεύτερο βλέπεις τον Geralt να θυμάται ότι εκεί κατέληξαν οι 4 Witchers, κυνηγώντας το Wild Hunt. Δε συμβαίνουν περιστατικά που αργότερα αναιρούνται, ή ξεχνιούνται, όλα έχουν τη θέση τους στην ιστορία του παιχνιδιού. Επίσης, αυτό και το Deux Ex είναι τα μόνα παιχνίδια που με έκαναν να πω ότι "Ναι, έτσι θα έπρεπε να είναι τα Role Playing." Υπάρχει ήδη ένας χαρακτήρας τον οποίο απλά εσύ "υποδίεσαι" και οι επιλογές που παίρνεις συμφωνούν με την ψυχοσύνθεσή του. Απλά τέλειο.

Αυτά, άντε σας έπρηξα. Παραθέτω και κάποια screenshots που έβγαλα. Έπαιζα με τα πάντα στο full (πέραν του uber sampling 2) σε full HD με 60 frames ακατέβατα (με vsync κι όλας) xD .

 

Αλήθεια, ο Alvin τι απέγινε;

[Titus]

Για τη συνοχή του lore δε θα έπρεπε να εκπλήσσεσαι, καθώς υπάρχει μια σειρά από 7 βιβλία και 5 συλλογές διηγημάτων με την ιστορία του Geralt. Το πραγματικά εκπληκτικό είναι η πίστη στην ουσία του lore και η λεπτομέρεια με την οποία έχει περάσει - ειδικά στο 1, τα διλήμματα του Witcher είναι αντίστοιχα με αυτά στο The Last Wish.

Επίσης δεν ξέρω αν έπαιξες το Dark Edition με το έξτρα υλικό στον επίλογο.

Για το storytelling και το μέγεθος του κόσμου, αν πάρεις το Iorveth path αλλάζει τεράστιο μέρος του επίσης τεράστιου 2ου chapter. Το "αλλάζει" σημαίνει ότι παίζεις σε τελείως διαφορετική περιοχή με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες και κάνεις αρκετά διαφορετικά πράγματα. Το φινάλε με τα Space Elves κλπ με άφησε λίγο παγωμένο, δεν το εγκρίνω πλήρως, αλλά περιμένω το τρίτο μέρος που αναμένεται Game of the Forever και δε συμμαζεύεται.

Εδώ είναι το - αποτυχημένο - review μου για το παιχνίδι, αν έχει κανείς όρεξη να το διαβάσει.

http://www.enternity.gr/Article/The-Witcher-2:-Assassins-of-Kings/2044.html

Τώρα Evans βάλε και το Planescape: Torment να δεις τι παιχνίδια έβγαιναν πριν 15 χρόνια (και δε βγαίνανε από τότε μέχρι το 2011, άλλο αυτό) και νιώσε

[ChrisTop]

Ωραίο post Evans, το περίμενα μεγαλύτερο πάντως.
Αν και δεν έχω ασχοληθεί με τα Mass Effect αυτή την γεννιά, πιστεύω οτι απο όλες τις RPG σειρές που είδαμε το Witcher έχει με διαφορά το πιο ώριμο και ενήλικο σενάριο. Καλό το fighting system, τα απίστευτα τοπία, το replayability του τίτλου, αλλά ο λόγος που θα θυμάμαι την σειρά σε μερικά χρόνια απο τώρα είναι λόγω του οτι είναι το πρώτο RPG που σε αποροφούσε το σενάριο χωρίς να καταφεύγει στις Αμερικανιές που διέπουν τα υπόλοιπα WRPGs (και ακόμα περισσότερο τα JRPGs) και τα εμποδίζουν να τα πάρεις στα σοβαρά.

Ζήτω στα παιχνίδια που δεν έχουν σενάριο για ξαναμμένα 17χρονα!

PS: Βλέπω πως φαίνεται το Witcher 2 full hd και ζηλεύει η ψυχούλα μου.

[Titus]

To Mass Effect δεν είναι τόσο αμερικανιά όσο space opera (Babylon 5 ftw, έχουν κατακλέψει ΤΑ ΠΑΝΤΑ) αλλά είναι μεγάλο γουσταριλίκι. Σε απορροφάει πολύ λόγω του δεσίματος με τους χαρακτήρες, όχι επειδή το σενάριο έχει κάποιο απύθμενο βάθος όπως το Witcher.