Tweet
Μόλις το τερμάτισα και είμαι αρκετά απογοητευμένος για το πως βγήκε το 2 σε σχέση με το πρώτο. Συγκεκριμένα οι απόψεις μου είναι σχεδόν ίδιες με του Vaynard, για όλο το παιχνίδι όμως...
Όντως λοιπόν κι εμένα τα side quests μου φάνηκαν πιο ολοκληρωμένα και καλοφτιαγμένα από του πρώτου και η συνολική παραγωγή είναι εμφανώς καλύτερη (γραφικά, ήχος, animation, art direction) αλλά μέχρι εκεί... σε τομείς δευτερεύοντες ουσιαστικά... το παιχνίδι μου φάνηκε πολύ άψυχο μέχρι το τέλος.
Λείπουν οι καλοφτιαγμένοι χαρακτήρες, ένα δυνατό main story και ένας μεγαλύτερος κόσμος. ΟΚ, οι χαρακτήρες προς το τέλος αποκτούν μεγαλύτερο βάθος και ενδιαφέρον, εννοείται, αλλά ακόμα και στο τέλος παραμένουν κάπως... μονοδιάστατοι. Ο τύπος που αντιπαθεί τους mages, ο τύπος που αντιπαθεί τους templars, η ηθική τύπισσα που δεν αντέχει την παρανομία κτλ... Στο πρώτο δεν ήταν έτσι. Και οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων είναι σχεδόν παιδικοί, ειδικά στα πρώτα chapters. Οι επικοί διάλογοι μεταξύ sten και morrigan, morrigan και alistair κτλ, δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Επίσης τα relationships παραέγιναν εύκολα. Επιλογές για romance υπάρχει σχεδόν από τους πρώτους διαλόγους με τους περισσότερους, και γενικά οι επιλογές για να σε συμπαθήσει ή να σε αντιπαθήσει κάποιος είναι πάρα πολύ προβλέψιμες, επίσης καμία σχέση με το πρώτο.
Η απλούστευση των skills μου άρεσε. και το πιο ποζέρικο και γρήγορο pacing της μάχης, αν και παρα-έγινε action. Ακόμα και στο hard δηλαδή, δεν ήταν πολλές οι μάχες που απαιτούσαν ανάπτυξη ιδιαίτερης στρατηγικής. Επίσης τραγικό το ότι αν τραβήξεις το aggro με τον rogue ή έναν mage π.χ. μπορείς να το εκμεταλευτείς και να τρέχεις γύρω γύρω στο χώρο, με τον αντίπαλο να σε κυνηγάει χωρίς να σου κάνει damage, και με το υπόλοιπο party να τον βομβαρδίζει κανονικά. Σωτήριο για κάτι τεράστια cooldown πάντως
Style over substance για μένα το DA2. Κρίμα. Επιστροφή στο expansion του 1 τώρα
Originally posted by Vaynard
View Post
αφηστε τα τρωω τρελο ξυλο στο nightmare και προχωραω με ρυθμους χελωνας μαχη και save ειμαι
λοιπον εχω αρχισει να αναθεωρω καποια πραγματα, δεν ειναι ολα ροδινα στο παιχνιδι πχ οντως ανακυκλωνονται χαρτες, το main theme του στορυ so far (καπου στα μισα του chapter 2 ειμαι) δεν εχει χαραχτηρα ειναι χλυαρο και χωρις νευρο, αμη τι αλο εχουνε κανει καλη δουλεια στα sidequests και φυσικα στους διαλογους, οστοσο ωρες ωρες δημιουργητε η αισθηση οτι ολο αυτο το high production value σε voiceover/fluff/universe αναλωνεται σε αδιαφορα θεματα που δεν αγγιζουνε και πολυ το παιχτη δυσκολα θα ταυτιστει και θα δεθει με τους χαραχτηρες.... χαραμιζεται στο πρωτο chapter και περιπου το μισο του δευτερου που εχω φτασει...για να δουμε τη επιφυλλασει η συνεχεια
λοιπον εχω αρχισει να αναθεωρω καποια πραγματα, δεν ειναι ολα ροδινα στο παιχνιδι πχ οντως ανακυκλωνονται χαρτες, το main theme του στορυ so far (καπου στα μισα του chapter 2 ειμαι) δεν εχει χαραχτηρα ειναι χλυαρο και χωρις νευρο, αμη τι αλο εχουνε κανει καλη δουλεια στα sidequests και φυσικα στους διαλογους, οστοσο ωρες ωρες δημιουργητε η αισθηση οτι ολο αυτο το high production value σε voiceover/fluff/universe αναλωνεται σε αδιαφορα θεματα που δεν αγγιζουνε και πολυ το παιχτη δυσκολα θα ταυτιστει και θα δεθει με τους χαραχτηρες.... χαραμιζεται στο πρωτο chapter και περιπου το μισο του δευτερου που εχω φτασει...για να δουμε τη επιφυλλασει η συνεχεια
Λείπουν οι καλοφτιαγμένοι χαρακτήρες, ένα δυνατό main story και ένας μεγαλύτερος κόσμος. ΟΚ, οι χαρακτήρες προς το τέλος αποκτούν μεγαλύτερο βάθος και ενδιαφέρον, εννοείται, αλλά ακόμα και στο τέλος παραμένουν κάπως... μονοδιάστατοι. Ο τύπος που αντιπαθεί τους mages, ο τύπος που αντιπαθεί τους templars, η ηθική τύπισσα που δεν αντέχει την παρανομία κτλ... Στο πρώτο δεν ήταν έτσι. Και οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων είναι σχεδόν παιδικοί, ειδικά στα πρώτα chapters. Οι επικοί διάλογοι μεταξύ sten και morrigan, morrigan και alistair κτλ, δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Επίσης τα relationships παραέγιναν εύκολα. Επιλογές για romance υπάρχει σχεδόν από τους πρώτους διαλόγους με τους περισσότερους, και γενικά οι επιλογές για να σε συμπαθήσει ή να σε αντιπαθήσει κάποιος είναι πάρα πολύ προβλέψιμες, επίσης καμία σχέση με το πρώτο.
Η απλούστευση των skills μου άρεσε. και το πιο ποζέρικο και γρήγορο pacing της μάχης, αν και παρα-έγινε action. Ακόμα και στο hard δηλαδή, δεν ήταν πολλές οι μάχες που απαιτούσαν ανάπτυξη ιδιαίτερης στρατηγικής. Επίσης τραγικό το ότι αν τραβήξεις το aggro με τον rogue ή έναν mage π.χ. μπορείς να το εκμεταλευτείς και να τρέχεις γύρω γύρω στο χώρο, με τον αντίπαλο να σε κυνηγάει χωρίς να σου κάνει damage, και με το υπόλοιπο party να τον βομβαρδίζει κανονικά. Σωτήριο για κάτι τεράστια cooldown πάντως
Style over substance για μένα το DA2. Κρίμα. Επιστροφή στο expansion του 1 τώρα
Comment