Tweet
Ψάχνοντας λίγο στο forum να δω αν κάποιος είχε γράψει κάτι για το Disco Elysium, έπεσα πάνω στο παρακάτω ποστ του Raf στο "I just finished" όπου απειλούσε με σεντόνι.
Το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από τους διαλόγους του. Μέσα από αυτούς προχωράει ο χρόνος κι η πλοκή. Οι προκλήσεις, οι μεγαλύτερες συγκινήσεις και γενικά η ουσία βρίσκεται στους διαλόγους. Η ιστορία έχει τόσο πολύ κείμενο όσο ένα μεγάλο βιβλίο, οπότε κάποιος πρέπει να είναι διατεθειμένος για διάβασμα. Βέβαια, η γραφή είναι καλή. Και όταν λέω καλή εννοώ, χωρίς κάποια αμφιβολία, η καλύτερη που έχω δει σε βιντεοπαιχνίδι. Αφήνει πίσω σε θέμα συγγραφικής εκφραστικότητας και δημιουργικότητας ό,τι άλλο έχω παίξει ή δει. Βέβαια τα crpg είναι εξορισμού ένα είδος που βασίζεται στην καλή γραφή, και δεν έχω παίξει κάτι άλλο ως τώρα. Πολλοί όμως λένε πως το Disco Elysium κοντράρει ή και ξεπερνάει το Planescape Torment. Πάνω απ' όλα, αυτό που μου έμεινε είναι η αδέσμευτη φαντασία που κάποιος βρίσκει στην καλή λογοτεχνία, μια αταξία που προσπερνάει κάθε σύμβαση μετριότητας και ως το τέλος έχει δέσει μια σπουδαία αφήγηση.
Πρόκειται βασικά για μια αστυνομική ιστορία. Ο πρωταγωνιστής είναι αστυνόμος, ξυπνά με πλήρη αμνησία και υπάρχει ένα πτώμα κρεμασμένο στην πίσω αυλή. Μιλώντας μαζεύει πληροφορίες για τα πάντα, κι αρχίζει και μαθαίνει για τον εαυτό του μαζί με τον παίχτη. Σύντομα γίνεται κατανοητό πως δεν βρίσκεται στην καλύτερη φάση του. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως η ιστορία πάνω απ' όλα είναι η προσπάθεια να μπει σε τάξη το χάος που έχει το μυαλό του.
Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι μια ρεαλιστική εναλλακτική ανθρώπινη ιστορία, με τους δικούς της συσχετισμούς, δυναμικές και ρεύματα σκέψης σαφώς εμπνευσμένα από τα ιστορικά αλλά όχι απολύτως ταυτισμένα. Λαμβάνει χώρα κάποιες δεκαετίες μετά από μια αποτυχημένη επανάσταση, οπότε οι χαρακτήρες έχουν ζήσει μεγάλα ιστορικά γεγονότα ή επηρεάζονται άμεσα από τις συνέπειές τους, άρα είναι στην πλειονότητα πολιτικοποιημένοι. Ποτέ δεν ένιωσα όμως πως η ιστορία μου τρίβει στα μούτρα κάποια ιδέα, κι ενώ είναι φανερό πως οι δημιουργοί ενδιαφέρονται να εντάξουν προβληματισμούς, δεν γίνεται ξεκάθαρος ο προσανατολισμός τους. Το Disco Elysium δεν προσπαθεί να νουθετήσει ή να προπαγανδίσει. Λέει μια αστυνομική ιστορία σε έναν έντονα πολιτικό κόσμο, δίνοντάς σου πάντοτε την επιλογή "Δεν ξέρω/Δεν απαντώ".
Υπάρχουν 4 ομάδες των 6 stats πάνω στα οποία παίζεται το roleplaying και τροφοδοτούνται με πληροφορίες οι διάλογοι. Διαλέγεις στην αρχή ένα πρότυπο, το οποίο έχει δυνατές δυο ομάδες και αδύναμες δυο άλλες, αλλά στην πορεία αποκτώντας exp ή φορώντας/χρησιμοποιώντας αντικείμενα μπορείς να πειράξεις τα στατιστικά. Γιατί είναι σημαντικά τα 24 stats; Επειδή το καθένα είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα, ένα personality trait με δική του προσωπικότητα που κατοικεί στο κεφάλι του πρωταγωνιστή, συνομιλεί μαζί του, τον βοηθάει ή και όχι...
Ένα ενισχυμένο stat μπορεί και παρέχει πληροφορίες, συμβουλές, προειδοποιήσεις για τον κόσμο, την υπόθεση, τους συνομιλητές ή και τον πρωταγωνιστή τον ίδιο. Πχ, το stat 'Encyclopedia' παρέχει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: τοπωνύμια, ιστορικά γεγονότα, οτιδήποτε ανήκει στις ξεχασμένες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του πρωταγωνιστή μπορεί να ανασυρθεί με ένα δυνατό Encyclopedia. Το 'Empathy' από την άλλη είναι η ικανότητα να ενσυναισθάνεσαι τον άλλον. Ενώ στην αρχή, λόγω προτύπου που διάλεξα, το είχα σε χαμηλό επίπεδο και συνεπώς σπανίως εμφανιζόταν να μου μιλήσει, από ένα σημείο κι έπειτα το φόρτωσα με πόντους και ξαφνικά είχα πρόσβαση σε πολλές χρήσιμες ή απλώς διασκεδαστικές πληροφορίες για την ψυχοσύνθεση των συνομιλητών ή και άλλων ανθρώπων. Είναι ένα σύστημα που προσφέρει replayability στο παιχνίδι, που έχει συγκεκριμένη ιστορία και έκβαση - το τι κείμενο διαβάζεις όμως και το πώς φτάνεις εκεί, είναι, υποπτεύομαι, ποικιλότροπο σε σημαντικό βαθμό.
Σε επίπεδο μηχανισμών υπάρχουν επίσης τα γνωστά checks, σημεία όπου για να προχωρήσεις ή να αποκαλύψεις επιπλέον διάλογο χρειάζεσαι ένα stat σε συγκεκριμένο επίπεδο για να έχεις καλές πιθανότητες επιτυχίας. Σχετικά με αυτό είχα τις μοναδικές άβολες στιγμές στο gameplay, όπου συχνά έκανα save για να μπορώ να ξαναπροσπαθήσω σε περίπτωση αποτυχίας. Και όπως είναι γνωστό, τέτοια παιχνίδια είναι τα χειρότερα για trial-and-error καταστάσεις.
Λέω πως το Disco Elysium είναι από τα πολύ καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει γιατί ως το τέλος με είχε να κρατάω το κεφάλι μου από τις εκπλήξεις και τις τροπές του. Παίρνει το θέμα «κείμενο» και κάνει με αυτό ό,τι μπορείς να φανταστείς. Λέει μια υπερβατική και ταυτόχρονα πολύ γειωμένη ιστορία. Διήρκεσε περίπου 30 ώρες αλλά δεν με κούρασε ούτε στιγμή, και δεν τίθεται ερώτημα αν θα το ξαναπαίξω στο μέλλον.
Πρόκειται βασικά για μια αστυνομική ιστορία. Ο πρωταγωνιστής είναι αστυνόμος, ξυπνά με πλήρη αμνησία και υπάρχει ένα πτώμα κρεμασμένο στην πίσω αυλή. Μιλώντας μαζεύει πληροφορίες για τα πάντα, κι αρχίζει και μαθαίνει για τον εαυτό του μαζί με τον παίχτη. Σύντομα γίνεται κατανοητό πως δεν βρίσκεται στην καλύτερη φάση του. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως η ιστορία πάνω απ' όλα είναι η προσπάθεια να μπει σε τάξη το χάος που έχει το μυαλό του.
Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι μια ρεαλιστική εναλλακτική ανθρώπινη ιστορία, με τους δικούς της συσχετισμούς, δυναμικές και ρεύματα σκέψης σαφώς εμπνευσμένα από τα ιστορικά αλλά όχι απολύτως ταυτισμένα. Λαμβάνει χώρα κάποιες δεκαετίες μετά από μια αποτυχημένη επανάσταση, οπότε οι χαρακτήρες έχουν ζήσει μεγάλα ιστορικά γεγονότα ή επηρεάζονται άμεσα από τις συνέπειές τους, άρα είναι στην πλειονότητα πολιτικοποιημένοι. Ποτέ δεν ένιωσα όμως πως η ιστορία μου τρίβει στα μούτρα κάποια ιδέα, κι ενώ είναι φανερό πως οι δημιουργοί ενδιαφέρονται να εντάξουν προβληματισμούς, δεν γίνεται ξεκάθαρος ο προσανατολισμός τους. Το Disco Elysium δεν προσπαθεί να νουθετήσει ή να προπαγανδίσει. Λέει μια αστυνομική ιστορία σε έναν έντονα πολιτικό κόσμο, δίνοντάς σου πάντοτε την επιλογή "Δεν ξέρω/Δεν απαντώ".
Υπάρχουν 4 ομάδες των 6 stats πάνω στα οποία παίζεται το roleplaying και τροφοδοτούνται με πληροφορίες οι διάλογοι. Διαλέγεις στην αρχή ένα πρότυπο, το οποίο έχει δυνατές δυο ομάδες και αδύναμες δυο άλλες, αλλά στην πορεία αποκτώντας exp ή φορώντας/χρησιμοποιώντας αντικείμενα μπορείς να πειράξεις τα στατιστικά. Γιατί είναι σημαντικά τα 24 stats; Επειδή το καθένα είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα, ένα personality trait με δική του προσωπικότητα που κατοικεί στο κεφάλι του πρωταγωνιστή, συνομιλεί μαζί του, τον βοηθάει ή και όχι...
Ένα ενισχυμένο stat μπορεί και παρέχει πληροφορίες, συμβουλές, προειδοποιήσεις για τον κόσμο, την υπόθεση, τους συνομιλητές ή και τον πρωταγωνιστή τον ίδιο. Πχ, το stat 'Encyclopedia' παρέχει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: τοπωνύμια, ιστορικά γεγονότα, οτιδήποτε ανήκει στις ξεχασμένες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του πρωταγωνιστή μπορεί να ανασυρθεί με ένα δυνατό Encyclopedia. Το 'Empathy' από την άλλη είναι η ικανότητα να ενσυναισθάνεσαι τον άλλον. Ενώ στην αρχή, λόγω προτύπου που διάλεξα, το είχα σε χαμηλό επίπεδο και συνεπώς σπανίως εμφανιζόταν να μου μιλήσει, από ένα σημείο κι έπειτα το φόρτωσα με πόντους και ξαφνικά είχα πρόσβαση σε πολλές χρήσιμες ή απλώς διασκεδαστικές πληροφορίες για την ψυχοσύνθεση των συνομιλητών ή και άλλων ανθρώπων. Είναι ένα σύστημα που προσφέρει replayability στο παιχνίδι, που έχει συγκεκριμένη ιστορία και έκβαση - το τι κείμενο διαβάζεις όμως και το πώς φτάνεις εκεί, είναι, υποπτεύομαι, ποικιλότροπο σε σημαντικό βαθμό.
Σε επίπεδο μηχανισμών υπάρχουν επίσης τα γνωστά checks, σημεία όπου για να προχωρήσεις ή να αποκαλύψεις επιπλέον διάλογο χρειάζεσαι ένα stat σε συγκεκριμένο επίπεδο για να έχεις καλές πιθανότητες επιτυχίας. Σχετικά με αυτό είχα τις μοναδικές άβολες στιγμές στο gameplay, όπου συχνά έκανα save για να μπορώ να ξαναπροσπαθήσω σε περίπτωση αποτυχίας. Και όπως είναι γνωστό, τέτοια παιχνίδια είναι τα χειρότερα για trial-and-error καταστάσεις.
Λέω πως το Disco Elysium είναι από τα πολύ καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει γιατί ως το τέλος με είχε να κρατάω το κεφάλι μου από τις εκπλήξεις και τις τροπές του. Παίρνει το θέμα «κείμενο» και κάνει με αυτό ό,τι μπορείς να φανταστείς. Λέει μια υπερβατική και ταυτόχρονα πολύ γειωμένη ιστορία. Διήρκεσε περίπου 30 ώρες αλλά δεν με κούρασε ούτε στιγμή, και δεν τίθεται ερώτημα αν θα το ξαναπαίξω στο μέλλον.
. 
Comment