A Gamer's Diary

[straier]

Στο Nier αυτό που με είχε κερδίσει πάνω από όλα ήταν η ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του παρόλο που το είχα παίξει στα Ιαπωνικά και δε μπορούσα να ακολουθήσω και ακριβώς τι γινόταν. Οι μάχες με αφεντικά, η μουσική καθώς και η μεγάλη ανατροπή στο τέλος και η σύνδεση με τον πρόλογο ήταν αρκετά δυνατά στοιχεία. Βέβαια στην περίπτωση μου βοήθησε πως όταν το έπαιξα δεν είχα καμία προσδοκία (ήταν πραγματικά μια niche κυκλοφορία χωρίς το cult status που έχει σήμερα). Για multiple playthroughs ούτε λόγος, συμφωνώ απόλυτα με Xeno σε αυτό. Ακόμα και στο Birth by Sleep που gameplay-wise είναι όται καλύτερο έχει παρουσιάσει η σειρά ως τώρα με κούρασε πολύ όταν έπαιζα με την Aqua (3ο playthrough) παρόλο που ήταν ο καλύτερος/πιο ενδιαφέρων/μη σπαστικός χαρακτήρας από τους τρεις.
Επίσης, ποιο το κακό να Neon Evangelίζει; To Neon Genesis Evangelion είναι το καλύτερο anime που έχει βγει ποτέ (άσχετα αν τα περισσότερα anime που προσπαθούν να το αντιγράψουν καταλήγουν δήθεν και βαρετά ).

To Let Us Cling Together και εγώ το έχω αφήσει δυστυχώς στη μέση. Δε θα έλεγα πάντως πως είναι πιο περίπλοκο από το το FFT, απλά έχει περισσότερο micromanagement (και το φοβερά σπαστικό να ξεκινάς από level 1 όταν αλλάζεις σε καινούργια κλάση). Και σε θέμα δυσκολίας δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο αν χρησιμοποιούσες συγκεκριμένα units (ειδικά ο φτερωτός τυπάς καθάριζε πίστες μόνος του, κάτι σαν τον Cid στο FFT με τη διαφορά πως τον έχεις από την αρχή και έχει φτερά, που σημαίνει τρελή κινητικότητα).

[nooto]

Xeno για το XV δεν ξερω αν ειμαι και ο καταλληλοτερος για να μιλησει δεδομενου οτι γενικα δεν με πειραξαν καθολου τα flaws του, βλεπε ανορθοδοξη κατανομη σεναριου, πολλα fetch quests, καμερα κατα τη διαρκεια της μαχης κλπ κλπ. Ναι ειναι παιχνιδι που εχει flaws που σε καποιον μπορει να χτυπησουν παραπανω σε αλλον λιγοτερο αλλα γενικοτερα εγω το θεωρω απο τα καλυτερα FF που υπαρχουν. Σεναριακα προσωπικα θα το εβαζα μεσα στα top της σειρας ισως διπλα στο VII και το VI (ειδικα με το VI εχει και αρκετες ομοιοτητες) αλλα και αισθητικα θα το εβαζα πολυ ψηλα, ισως λιγο πιο κατω απο το ΙΧ. Η αποδοση της ιστοριας και του κλιματος θεωρω οτι ειναι top αν κανεις επιλεξει τα ιαπωνικα voice overs οπου σε καμια περιπτωση δεν θα το χαρακτηριζα dudebro. Το αγγλικο dub εχει τετοια στοιχεια (και το ειχα σχολιασει και στο topic τοτε) ωστοσο σωζεται αρκετα απο το σεναριο που αν το εχεις στο μυαλο σου ως jpop fest, δεν εχει καμια σχεση. Σε σχεση με την επιλογη των voice overs περισσοτερο κρατα οτι πιστευω πως το κλιμα και η σχεση των χαρακτηρων καθως και η γενικοτερη αισθητικη αλλαζει αρκετα αναμεσα στις 2 επιλογες με τους ιαπωνες να εχουν σαφως το πανω χερι. Απο κει και περα, εχει πολυ memorable main cast και ενα απο τους καλυτερους κακους της σειρας. Τελος το συστημα μαχης του, παρα τα οποια προβληματα, προσπαθει να κανει κατι παρα πολυ φιλοδοξο, να ενωποιησει το turn based με το action genre και σε συνολικο επιπεδο θεωρω οτι δεν υπαρχει τιτλος αυτη τη στιγμη που φτανει σε αυτο περισσοτερο κοντα απο το XV. Βαλτο καποια στιγμη στο προγραμμα (ισως μετα το τελος του 18 που θα εχει ολοκληρωθει πληρως) και δεν πιστευω οτι θα χασεις.

Για το Automata, σχετικα με το bs συμφωνω με τον Sinclair, εγω πιο πολυ θα ελεγα οτι ειναι κοντα στο easy mode του πρωτου Bayonetta. Υπαρχει ενα free form combo system χωρις να υπαρχουν λιστες με combos. Η δομη με τα τελη δεν ξερω πως ηταν στο πρωτο nier, εδω αυτο που γινεται ειναι οτι τερμαριζεις το παιχνιδι, στη συνεχεια παιζεις ακριβως τα ιδια γεγονοτα με τον συμπροταγωνιστη (με καποιο νεο υλικο και τελειως διαφορετικο gameplay) και αφου τελειωσεις με αυτα το παιχνιδι σου δινει τον ελεγχο ενος τριτου χαρακτηρα που η ιστορια του ξεκινα μετα το τελος των 2 πρωτων σεναριων και τελειωνει ολοκληρωνοντας την ιστορια. Φαντασου κατι σαν το Symphony of the Night (που ειναι πολυ κοντα σαν ιδεα). Τα υπολοιπα τελη ειναι τυπου paradox-joke endings οπως στο ms3 και τα ανοιγεις κατα τη διαρκεια του main παινχιδιου (δεν παιζεις το παιχνιδι 26 φορες ). Δεν εχω παιξει το πρωτο nier αλλα εχω δει παρα πολλα βιντεο και αυτο που εχω καταλαβει ειναι και εκει πρσπαθει να γινει κατι αντιστοιχο με αυτο που γινεται στο automata μηχανικα και σε οτι αφορα ολα αυτα τα ειδη gameplay, απλα το Automata το εχει φτιαξει η platinum .

[Xeno]

Ωραια τα λες για το FF15 και με κανεις να αισιοδοξω λιγο. Το χα εννοια οσο να ναι για το σεναριο βλεποντας το main cast που δε μου εκανε κλικ με βαση τα πολυ λιγα που ειδα βεβαια.
Το αλλο που ξερω ειναι πως για ενα playthrough χωρις extras μπορεις να τη βγαλεις με 30 ωρες πανω κατω που ακουγεται μια χαρα, οποτε αξιζει μια ευκαιρια εστω. Αλλη εκκρεμοτητα ειναι το 12, αλλα κι αυτο θελει κουραγιο γιατι θα ειναι σιγουρα πολυ πιο χρονοβορο.

Για το 15 δε θα βιαστω παντως. Δεν ξερω ποσο πολυ θα αλλαξει το παιχνιδι εν τελει και αν οντως θα ανεβει καποιες σκαλες η ολη εμπειρια, αλλα αν οι προσθηκες ειναι πιο σημαντινες απο αυτες ενος κοινου DLC λιγο πολυ τοτε μαλλον αξιζει να περιμενω.

[Xeno]

14. Dragon Quest VI : Realms of Revelation (DS)

Συνεχιζουμε με RPG, αυτη τη φορα με κατι τερμα old-school και παραδοσιακο. Εχοντας παιξει τα DQ4/5 στο στρατο παντα με ετρωγε να κλεισω την αποκαλουμενη Zenithian Trilogy, αλλα εδω που τα λεμε πιστευα πως ποτε δε θα γινοταν κατι τετοιο.

Το πρωτο πραγμα που διαπιστωσα ηταν το προφανες, στο στρατο που χανεται η αισθηση του χρονου (και μαζι και η νοημοσυνη) τα παντα φαινονται αρκετα πιο ομορφα απ ο,τι ειναι. Ακομα και αν αυτο το αγνοησουμε βεβαια, το DQ6 και παλι ειναι το πιο αδυναμο μερος της τριλογιας.

Το DQ4 μου ειχε αφησει θετικες εντυπωσεις. Το concept των πολλων μικρων chapters με διαφορετικους πρωταγωνιστες μεχρι ενα τελικο chapter οπου ολοι συναντιουνται ηταν εξυπνο και γενικα ο κοσμος του ηταν χαριτωμενος. Το DQ5 πατουσε στο monster capturing, στο οτι χωριζοταν σε 2 μερη (με τον πρωταγωνιστη νεο και μεγαλυτερο αν δεν κανω λαθος) και στις υποψηφιες wives του που αλλαζαν καποια πραγματα στην εξελιξη του οποιου σεναριου.

Κανενα παιχνιδι δεν ειχε ιδιαιτερο σεναριο, αλλα δεν ειχαν και καποιο εμφανες αρνητικο σημειο. Ηταν σχετικα μικρα και ειχαν καποια συνοχη, οποτε αναλογα τα γουστα του καθενος (και την ανοχη σε τερμα traditional παιχνιδια) μιλαμε για παιχνιδια απο μετρια μεχρι καλα.

To DQ6 για αρχη δεν εχει καποιο fun gimmick οπως ειχαν τα 4 και 5. Οι μαχες βασιζονται σε ενα παραδοσιακο job system και στο παιχνιδι υπαρχουν 2 κοσμοι, ο κανονικος και ο dream world και ο παιχτης εναλλασεται μεταξυ των 2 με σκοπο να κανει πραγματα στον εναν για να επηρεασει τον αλλον και γενικα μιλαμε για ενα κονσεπτ που ισως να χε πλακα αν δεν ειχε φορεθει τοσο πολυ στη βιομηχανια.

Οι μαχες κακες δε μπορουν να ειναι με ενα παραδοσιακο battle system αλλα δεν εχουν και κατι ξεχωριστο. Σαν να μην εφταναν ολα τ’ αλλα το job system αργει πολυ να ξεκλειδωσει (τουλαχιστον στα μισα, αν ειναι δυνατον) και ως τοτε το παιχνιδι ειναι τελειως επιπεδο. Στο τελος αν δεν κανεις grinding θα εχεις κανει master μονο 1 class. Το παιχνιδι σε προτρεπει να κανεις grinding και για να δεις επιπλεον classes που γινονται unlock υπο προυποθεσεις. Σε αλλα παιχιδια δε θα ηταν θεμα, αλλα εδω με το ζορι βλεπεις 2 classes ανα χαρακτηρα, το multi-classing και τα branching classes μας μαραναν.

Η δυσκολια του παιχνιδιου εχει αρκετα spikes, πραγμα που οπως λεει η εμπειρια μου ειναι κατι κλασικο τελικα για τα DQ. Εκει που νομιζεις πως σαρωνεις τα παντα, καθε 10 ωρες σκαει ενα boss για το οποιο πρεπει να κανεις grinding 1 ωρα στο νερο, αλλιως δεν εχεις ελπιδα.

Τωρα να πω πως οι χαρακτηρες ειναι αδιαφοροι δεν ξερω καν αν χρειαζεται γιατι κι αυτο ειναι κλασικο χαρακτηριστικο της σειρας. Η πλοκη επισης ειναι τερμα κλισε, που ακομα κι αυτο συγχωρειται εν μερει μιας και τα DQ δεν προσπαθησαν ποτε να κανουν κατι το εντυπωσιακο στον εν λογω τομεα. Απο την αλλη ακομα και με αυτα τα δεδομενα και χωρις καθολου προσδοκιες το παιχνιδι καταφερνει να ειναι χειροτερο του αναμενομενου.
Ο κοσμος του τελος ειναι αρκετα μεγαλος θα ελεγα, με πολλες τοποθεσιες και πολλα μερη που πρεπει να επισκεφθεις ενω εναλλασσεσαι απο τον real world στον dream world και στο τελος προσωπικα ωρες ωρες δεν ειχα ιδεα σε ποιον κοσμο ειμαι καλα καλα και που ακριβως θελω να παω.

Γενικα το παιχνιδι θα ελεγα πως αποψης βαθους/στησιματος ειναι επιπεδου NES era. Τελη 95 αλλοι καναν Chrono Trigger και αλλοι DQ6, οποτε τι να λεμε πραγματικα. To DQ4 τουλαχιστον αν αναλογιστουμε πως βγηκε το 1990 και για NES μπορω να πω πως ηταν ισως το πιο φιλοδοξο DQ. Για το 6 παλι κατι τετοιο δεν ισχυει.

Η ολη τριλογια πρεπει να μου φαγε 100 ωρες συνολο και σιγουρα αξιζε να παιξω 1 αντε 2 παιχνιδια για να γνωρισω τα DQ για τα οποια διαβαζα απο πολυ παλια και παντα απορουσα γιατι ειναι τοσο δημοφιλη στην Ιαπωνια, αλλα κατοπιν εορτης επρεπε να χα σταματησει στο 5, αν και με εφαγε τελικα το να τελειωσω και το 6, αφενος επειδη το ειχα αγορασει, αφετερου για να κλεισει η τριλογια ετσι για το γαμωτο.

TL;DR Μετριοτητα, ανια, βαρεμαρα. Chrono Cross απο τα Lidl (περι της υπαρξης 2 παραλληλων κοσμων ο λογος).

C tier

[Sinclair]

Το ΙV ήταν καλό αλλά έχοντας παίξει αρκετά το 6( σε emulator κάπου στα 23 μου για πρπ 20ώρες)και το πρώτο( don't ask)και τελειώσει το VIII, θεωρώ πως το 8 είναι το καλύτερο.

Έχω ασχοληθεί και με το remake του VII( πάλι γύρω στις 15ώρες)το οποίο είναι πολύ όμορφο στο 3DS και παλεύεται περισσότερο από αυτό του PSone( το έχω και το είχα ξεκινήσει εποχές που αγόραζα ό,τι κινούταν από jrpg αλλά ειλικρινά τράβαγε υπερβολικά πολύ) Το παράτησα γιατί κλασικά κάτι άλλο μου απέσαπσε την προσοχή( υπερβολική δουλειά/άγχος νομίζω)και δεν γύρισα πισω στο remake.

Το VIII πάντως τόσο στο 3DS όσο κσι στο PS2 είναι καταπληκτικός τίτλος.( για μένα το καλύτερο AAA jrpg μαζί με το XII) Ωστόσο, πιθανώς δεν έχει γεράσει καλά, γιατί αυτό το αίσθημα του open ενωμένου overworld που είχε φοβερό ενδιαφέρον να ανακαλύπτεις νέα πράγματα( ήταν κάτι φρέσκο για την εποχή το ότι ανέβαινες σε ένα ύψωμα και μπορούσες να χαρτογραφησεις στο πρπ το μονοπάτι που ήθελες για τον επόμενο προορισμό-έβλεπες πχ την επόμενη πόλη να ξεπροβάλει, μία σπηλιά που δεν ήξερες πού θα σε οδηγήσει) Επίσης οι πόλεις ήταν αρκετά ζωντανές, ενώ και το cast πολύ προσεγμένο και πλέον θεωρώ κλασικό( Angus, Angelo, Jessica, King Trode, Dhoulmagus + άλλους που δεν κάνω spoil)με καταπληκτικό voice acting και τέλειο OST( ολα αυτά στη δυτική έκδοση του τίτλου με το voice acting και το fully orchestrated OST) Νομίζω στο 3DS βάλανε το αρχικό midi OST αλλά με hackαρισμένο μηχάνημα μπαίνει το fully orchestrated... Όπως και να έχει κλασικό jrpg, αν με ρωτούσε κανείς αν πρέπει να παίξει ένα DQ ποιο θα ήταν αυτό θα έλεγα αβλεπί το 8( αν και το XI μοιάζει επίσης πολύ όμορφο και σύγχρονο, ενώ το 9 δεν με κράτησε)
Το βασικο αρνητικο να θυμάμαι καλά ήταν πως ήθελε πολύ grinding/ farming για το 100%( silver slime hunting ftw)αλλά με σχετικά λογικό για τα δεδομένα του είδους μπορούσες να δεις τον απλό τερματισμό. Ούτως ή άλλως, βέβααι, τα τελευταία πρόσθετα dungeons ήταν για τους completionists.

[Xeno]

15. Dragon Quest VIII : Journey of the Cursed King (3DS)

Μετα την πικρη γευση που μου αφησε το DQVI θα ελεγα πως 2 πιθανες επιλογες ειχα. Ειτε να μην ξανασχοληθω με τη σειρα, ειτε να δωσω μια ακομα ευκαιρια σε εναν τιτλο ακομα. Το οτι το VIII ειναι πολυ δημοφιλες και πως θεωρειται ισως το αγαπημενο των fans αντε μαζι με το V το πολυ το ηξερα. Στο PS2 καλως ή κακως το προσπερασα (το ειχα δει απλα για καποιες ωρες) και τελικα ηρθαν ετσι τα πραγματα ωστε να δουμε remake στο 3DS.

Ο επομενος (χαζος) πειρασμος ηταν το οτι επαιξα 4, 5, 6, αρα θα ναι κριμα να παω στο 8 και να αγνοησω το 7 το οποιο επισης ειχε γινει remake για το 3DS. Τα ζυγισα και ειδα πως η γνωμη που επικρατουσε για το πρωτοτυπο 7, δεν αλλαξε πολυ ουτε με την επανεκδοση του στο 3DS. Ολοι λεγαν πως το παιχνιδι μπορει να εχει 5 καλα στοιχεια αλλα ειναι ΠΟΛΥ μεγαλο και ΠΟΛΥ κουραστικο και γενικα τραβουσε και τραβουσε μεχρι αηδιας χωρις κανενα λογο. Καπου εκει ειπα πως δε θα παθω burn-out χωρις λογο και βγηκα απο το διλημμα του αν θα αγορασω και θα παιξω το παιχνιδι.

Καπως ετσι επιασα το 8 και ηξερα πως δε θα κοιταξω πισω μετα απο αυτη την αποφαση. Το παιχνιδι γι’ αρχη με εντυπωσιασε με τα γραφικα του. Σε καθε trailer που ειχα δει φαινοταν πιο ασχημο, αλλα αν το δειτε απο κοντα θα δειτε πως δεν υπαρχει κανενας λογος να το παιξει κανεις στο PS2. Περαν αυτου υπαρχουν σημαντικα QoL improvements. Το βασικοτερο ειναι οι visible εχθροι στο χαρτη που αντικαθιστουν τα random encounters. Επισης σου δινεται χαρτης (world map) εξαρχης, κατι που δεν ισχυει στην εκδοση του PS2. Περαν αυτων υπαρχουν και αλλες προσθηκες οπως επιπλεον party members, collectible monsters αλλα αυτα λιγη σημασια εχουν κατ’ εμε.

Μια αποφαση που δεν καταλαβα ειναι το οτι η εκδοση εκτος Ιαπωνιας βγηκε με midi OST, ενω ή αρχικη εκδοση ηταν orchestrated. Ευτυχως το προσπερασα ευκολα με καποιο patch οποτε αυτο δεν αποτελεσε προβλημα.

To DQ8 ειναι θα λεγα το πιο αντιπροσωπευτικο παραδοσιακο JRPG που επαιξα στη μετα-2000 εποχη. Καθε τι σου δινει την αισθηση πως ειναι αυτο ακριβως που παντα ηταν η σειρα, προσαρμοσμενο στα δεδομενα της εποχης κατα την οποια βγηκε (απο αποψης γραφικων/κοσμου κτλ), αλλα κατα τ’ αλλα σεβεται απολυτα τη δομη και τις νορμες που ορισε η σειρα.

Ο κοσμος του ειναι τεραστιος θα ελεγα, αλλα οχι χαοτικος μιας και παντα υπαρχει ενα στοιχειωδες guidance και δεν ψαχνομουν οπως με το 6. Οι τοποθεσιες εχουν χαρακτηρα και γενικα ειναι εντυπωσιακο να βλεπεις για πρωτη φορα μια πιο προηγμενη οπτικα εκδοχη μιας αισθητικης που εχεις συνηθισει παιζοντας πολλα παλιοτερα παιχνιδια της σειρας. Το cast δεν εχει καποια φοβερη ιστορια με πολυ ενδιαφερον background (οπως σε καθε παιχνιδι της σειρας δυστυχως), αλλα οπως και να χει ειναι memorable και λογικα ειναι και το καλυτερο cast που εχω δει σε DQ. Η πλοκη επισης δεν εχει πολλα να πει θα ελεγα μιας και δεν προσφερει φοβερες συγκινησεις, αλλα και παλι κραταει το παιχνιδι στο υψος του καθολη τη διαρκεια του και οσο να ναι ειναι σαφως πιο πανω απο το μεσο ορο των περισσοτερων DQ.
Σε καθε τοποθεσια υπαρχουν αρκετα μικρα stories/quests και ενα supporting cast τοσο ικανοποιητικο ωστε να μην αφηνει τον παικτη να βαρεθει τουλαχιστον. Επισης οι τοποθεσιες εχουν μεγαλη ποικιλια και εχει και αυτο το στοιχειο τη χαρη του σιγουρα γιατι κανει τον κοσμο του παιχνιδιου να φαινεται μελετημενος και ολοκληρωμενος.

To OST κινειται στα γνωριμα επιπεδα της σειρας και ειναι αξιολογο ως συνηθως. Δενει πολυ ωραια με τη φυση και την αισθητικη του τιτλου και επισης το voice acting ειναι πολυ καλο, ιδιως αν λαβουμε υποψιν πως μιλαμε για παιχνιδι 10ετιας και βαλε.
Η διαρκεια του τιτλου ειναι και παλι δικοπο μαχαιρι. Μου πηρε 50 ωρες, αλλα πιστευω θα παρει γυρω στις 60+ στα περισσοτερα ατομα που θα ασχοληθουν. Οπως και στο 6, υπηρξε καποιο σημειο που ενιωσα πως το παιχνιδι θα μπορουσε να τελειωσει, αλλα τελικα επιλεγει να συνεχισει για πολυ ακομα και πολλα στοιχεια αναποφευκτα επαναλαμβανονται.

Γενικα δε μπορω να πω πως ειμαι οπαδος αυτης της προσεγγισης και μιλαμε για στοιχειο που το εχω δει αρκετες φορες στη σειρα. Η δυσκολια του τιτλου εχει σκαμπανεβασματα με καποια boss fights να ειναι πολυ δυσκολα και να μην αφηνουν περιθωρια για οτιδηποτε περαν του grinding. Το μεγαλυτερο μερος του παιχνιδιου βεβαια θα λεγα πως δεν ειναι δυσκολο και γενικοτερα η ολη περιπετεια κυλαει ευχαριστα.

Το μικρο cast μου αρεσε πολυ και χρησιμοποιησα μονο τη βασικη 4αδα σε ολο το παιχνιδι. Το παιχνιδι εισαγει το weapon mastery για καθε χαρακτηρα, κοινως καθε χαρακτηρας μπορει να κανει equip συγκεκριμενα οπλα (μεχρι 4 κατηγοριες νομιζω) και οσο παιρνεις level up κανεις level up και την κατηγορια οπλων που θες και ετσι παιρνεις διαφορετικα active και passive skills για τον καθε χαρακτηρα. Με ενα φυσιολογικο playthrough κανεις max out ενα οπλο σιγουρα και αλλο ενα παει τουλαχιστον ως τη μεση. Εν τελει ο καθε χαρακτηρας καταληγει με ενα αρκετα πληρες skillset και παροτι οι μαχες ειναι αρκετα παραδοσιακες, το ολο συνολο το χαρηκα πολυ και αυτο με κρατησε στην τελικη και με εκανε να παιξω το παιχνιδι μεχρι τελους χωρις να κουραστω ιδιαιτερα.

Απο εκει και περα υπαρχουν πραγματα να σε απασχολησουν. Αυτο που δεν περιμενα να κανω ποτε ειναι να παιξω μεχρι τελους το Monster Arena οπου βαζεις τερατα που εχεις κανει capture σε μαχες να πολεμησουν αλλα τερατα, αλλα για καποιο λογο το βρηκα διασκεδαστικο. Αλλη ασχολια πιο κλασικη βεβαια σε καθε DQ ειναι το casino, οπου κι εκει εφαγα χρονο παλευοντας να βγαλω gold (επισης ξεχασα να πω ποσο δυσκολο ειναι να βγαλεις gold, το παιχνιδι σου λεει ξεκαθαρα κανε grind, ή απλα πουλα ο,τι εχεις και δεν εχεις καθε φορα που θες νεο εξοπλισμο).

Εν τελει το DQVIII ειναι μια ολοκληρωμενη εμπειρια που αντιπροσωπευει πληρως το τι πρεσβευει αυτη η σειρα που μετραει περιπου 30 χρονια στο προσκηνιο και ειναι ισως η πλεον ενδεδειγμενη αρχη για καποιον που θελει να δει τι εστι DQ. Προσωπικα δε μπορω να το βαλω πιο πανω απο RPGs με πιο ολοκληρωμενο cast / character development / plot, αλλα ειναι σιγουρα μια ωραια εμπειρια που σου δινει μια αυθεντικη αισθηση περιπετειας. Το κατα ποσο αξιζει να ασχοληθει κανεις εγκειται συν τοις αλλοις και στο διαθεσιμο χρονο του καθενος, αλλα για κατι κλασικο που παραλληλα φαινεται polished και μοντερνο τεχνικα δε μπορω να σκεφτω καποιο καλυτερο παραδειγμα.

TL;DR Ολη η ουσια των DQ μεσα σε ενα ευχαριστο ταξιδι 50+ ωρων. Το παιχνιδι ειναι τερμα παραδοσιακο, αλλα εχει pacing και ευκολιες πιο μοντερνων RPGs, οποτε το ολο πακετο συνδυαζει το τερπνον μετα του ωφελιμου με τον καλυτερο δυνατο τροπο.

A tier

[Sinclair]

Ρε συ με τι ρυθμους παίζεις?? Μας έχεις βάλει όλους κάτω. Εγώ το Dragon Quest VIII( δεν θυμάμαι αν τα ποστ μου είναι εδώ μέσα, χάθηκαν τότε που είχε γίνει μια στραβή ή ήταν στο GP forum)το τελείωσσα στις 100κάτι ώρες.

Συμφωνώ σε όλα όσα έγραψες.

Στο casino υπάρχει τρόπος, παίζοντας με τις πιθανότητες να βγάλεις χρήματα πολύ εύκολα πάντως( θυμαμαι πως μετά από εκεί τα χρήματα δεν ήταν ιδιαίτερο προβλημα) Επισης το Monster Arena που δεν το ανέφερα το διασκέδασα κι εγώ πάρα πολύ.

Εγώ το έχω σε S tier υποκειμενικά μιλώντας τελείως γιατί όταν το είχα παίξει, ήταν ό,τι ακριβώς έψαχνα. Μου είχαν κάνει κλικ η αισθητική, οι ήρωες και η μουσική που χαλαρά βάζει υποψήφια για top OSTs οσον αφορά το γούστο μου. Επίσης αυτή η κλασική, παραμυθένια ιστορία, τύπου παλιού anime σε συνέχειες μου άρεσε πάρα πολύ( το αστείο είναι πως το σημείο που λες πως νομίζεις ότι τελειώνει η ιστορία και τελικά συνεχίζει εμένα με έπιασε όντως αδιάβαστο οταν ειχα ασχοληθεί ) Πιθανώς αν το ξαναέπαιζα σήμερα να έπεφτε, δεν το συζητώ.( nostalgia glasses και τα γνωστά )

Αυτό που γράφεις για το midi OST, από όσο ξέρω έχει ως εξής. Η αρχική JP PS2 έκδοση δεν είχε ούτε voice overs, ούτε fully orchestrated OST. Εν συνεχεία όταν κυκλοφόρησε west προστέθηκαν και τα δύο. Για τη 3DS έκδοση μήπως στην ιαπωνία είχαν μόνο το full OST και όχι voice acting, οπότε στην δυτική θυσίασαν το πρώτο χάρην του δεύτερου? Όπως και να έχει, κι έγραψα και πιο πάνω, εφόσον αυτό διορθώνεται με το patch σε hacked 3DS np.

[Xeno]

Παμε να συνεχισουμε λιγο σε κλιμα DQ.. Κατ' αρχας δε σκοπευα να γραψω για το 8 σημερα, αλλα αφου ειπα γι το 6 και ειπες για 8 μετα λεω αντε να το βγαλουμε και αυτο απο τη μεση για να γινει κουβεντα. Η σειρα νιωθω πως ειναι καποιο περιεργο ναρκωτικο, απο τη μια με διασκεδαζει, απο την αλλη ωρες ωρες βαριεμαι γιατι καθε παιχνιδι ειναι ατελειωτο και το σημαντικοτερο ειναι πως στο τελος δε μου μενουν και πολλα απο τοσο basic plotlines και αδιαφορους συνηθως χαρακτηρες, αλλα παρολαυτα δεν το βαλα κατω και συνεχισα απτοητος. Να πω και οτι οι μαχες ειναι πολυ ιδιαιτερες.. ουτε αυτο ισχυει εδω που τα λεμε, αλλα παρολαυτα η φορμουλα του παιχνιδιου απλα λειτουργει και λειτουργει σωστα. Η σειρα δεν προσφερει εκπληξεις, αλλα δεν εχει και εμφανεις αδυναμιες.

Τωρα για το ποσο γρηγορα παιζω τι να σου πω... Η πλακα ειναι πως ανοιξα 3DS να δω ποσο κρατησαν αυτα τα παιχνιδια και λεει DQ6 30 ωρες / DQ8 50. Νομιζα πως θα ηταν περιπου 35-40 και 60+ αντιστοιχα αλλα επεσα εξω. Το 8 στο 3DS πρεπει να κραταει λιγοτερο απο του PS2 γιατι δεν εχει loading times, δεν εχει random encounters και εχει αυξημενο battle speed, αλλα και παλι ο μεσος ορος αν θυμαμαι και απο εποχες Gaf ηταν 60-65 ρες στο 3DS.

Κοιτωντας πισω μαλλον το DQ8 ειναι απο τα πλεον καλα RPGs που επαιξα απο αυτα του PS2 ουσιαστικα, αλλα παραδοξως ποτε δε με κερδισε ιδιαιτερα το PS2 στα RPGs (ιεροσυλια για καποιους, αλλα βαζω το PS1 πολυ πιο πανω). 2 PS2 RPGs ειχα στο backlog μου, το DQ8 εφυγε και πλεον μενει μονο το FF12. Εχοντας παιξει τα βασικα της Square, τα Persona και τα Xenosaga θα ελεγα πως το αγαπημενο μου παντως ηταν το Xenosaga III, αλλα ας βαλω μια ανω τελεια γιατι ξεφευγω απο το θεμα.

Το DQ9 που ειπες δε θα το επαιζα ποτε, το ειχα δει 2 ωρες και μου φανηκε πως ηταν παραπανω απο απροσωπο και αχρωμο γενικοτερα. Επισης για το 7 οπως σου ειπα πηρα την αποφαση να μην το δω, αλλα αν το τελειωσεις ειμαι περιεργος να δω τις εντυπωσεις σου. Προτιμησα να το δω ρεαλιστικα και βασει hype και user feedback νομιζω πως δε θα επρεπε να ξοδεψω 80 ωρες στο νερο για κατι τετοιο.

Τωρα αν καποιος με ρωτησει τι πρεπει να παιξω για να καταλαβω τι εστι DQ θα του πω το 8 χωρις δευτερη σκεψη, αν και οντως εχω πολυ καλες αναμνησεις κυριως απο το 4 και μετα απο το 5. Στο Gaf θυμαμαι παντως πως το general consensus ηταν μακραν υπερ των 5 και 8 και ολα τα αλλα τα αφηναν παρα μα παρα πολυ πισω.

Το 11 λεω στον εαυτο μου πως θα ειναι μεγαλο λαθος αν το παιξω, αλλα για να δουμε τι θα γινει μεχρι να ερθει στη δυση.

Στο 8 που αναφερεις casino το εκανα abuse σε καποια φαση. Στο 3DS μπορεις να κανεις quick save / suspend, οποτε αν δε σου κατσει η ρουλετα μπορεις απλα να κανεις load το quick save σου και ετσι καπου που δεν πηγαινε αλλο η φαση εβγαλα χρημα ετσι να παρω ο,τι ηθελα, αλλα κυριως τα casino specific items για το party μου.

Το παιχνιδι δεν εχει κανενα πραγματικο μειονεκτημα, απλα την σχεδον τελεια "βαθμολογια" την κραταω για παιχνιδια που θεωρω κορυφαια στο ειδος τους και διαφορους λογους δεν μπορω να το βαλω διπλα στα αγαπημενα μου παιχνιδια του ειδους, αλλα ενα σκαλι πιο κατω.

Αυτα για την ωρα, θα συνεχισω λιγο ακομα στο RPG κλιμα τις ερχομενες μερες, τωρα που πηραμε φορα να γινει σωστα η δουλεια.

[straier]

Ομολογώ πως δεν περίμενα πως θα διάβαζα από Xeno πως δεν έχει τελειώσει 1 αλλά 4! DQ, θεωρώντας πως είναι κάτι πολύ μακριά από τα γούστα του. Τουλάχιστον δεν έχουν την έντονη animίλα άλλων παιχνιδιών.
Θεωρώ τον εαυτό μου πιο ανεκτικό σε κάποια πράγματα σε RPG από το Xeno αλλά όσες φορές προσπάθησα να ξεκινήσω DQ βαρέθηκα μέσα στο δεκάλεπτο. Πλέον έχω μεγαλώσει και δεν έχω την αντοχή που είχα κάποτε οπότε η εισαγωγή είναι ένα litmus test του αν θα καταφέρω να συνεχίσω ένα παιχνίδι, ειδικά RPG. Αν ξεκινά στο χωριό σου με errand quests τα προγνωστικά δεν είναι καθόλου καλά (ένας από τους λόγους που τα FF είναι τόσο καλά παιχνίδια και ένα σκαλί πάνω από τα υπόλοιπα του είδους είναι και αυτός).
Ξεκίνησα το Ni No Kuni πρόσφατα και, δε λέω, όμορφα γραφικά και μουσική αλλά η παραδοσιακότητά του με φέρνει στα όρια μου ώρες ώρες. Μου είναι και δύσκολο να μην είμαι completionist (μεγάλο ατού του Xeno που δεν τον νοιάζει)...

[Sinclair]

Εντάξει εγώ είμαι γνωστός slow moving gamer εδώ μέσα. Ειδικά αν είναι open world το game το απλώνω σε υπερβολικό σημείο( βλέπε Red Dead Redemption, BotW and so on) Αν είχαμε completion times θα ήμουν χαλαρά τελευταίος xD Mιλάω μέχρι και με τον τελευταίο NPC, εξερευνώ και την τελευταία γωνία. Ευτυχώς δεν είμαι του 100% και των trophies( καλά για trophies achievs ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα ζεστός)

Κι αυτό που γράφει ο straier από την άλλη μπορώ να το καταλάβω. Τα Dragon Quest αργούνε πολυυυυ να πάρουνε μπροστά ως επί το πλείστον( και πάλι εκτός του 8 από όσα έχω παίξει με το original 7 να σε έχει 2-3 ώρες χωρίς ούτε ένα random encounter)και σαφώς δεν είναι του επιπέδου των Final Fantasy, δεν το συζητάμε...

Το Ni No Kuni το έχω ακόμη sealed, δεν τολμώ να το βάλω στο PS3, όσο και να λατρεύω την level 5 και το Studio Ghibli... Μόνο με ομαδική υποστήριξη/playthrough θα έπαιζα τέτοιο game πλέον( από ότι έχω διαβάσει είναι και αυτό τεράστιο) Ένα πράγμα που θεωρώ πως το FF 13 έκανε καλά ήταν το πόσο γρήγορες ήταν οι μάχες. Εκτιμώ αφάνταστα πλέον το fast forward σε jrpgs, ή ακόμη και τη δυνατότητα να αποφεύγεις τελείως τις μάχες με εχθρούς που είναι πολύ πιο κάτω του επιπέδου σου( πχ το Battle Chasers θεωρώ πως σε αυτό τον τομέα το έχει κάνει σωστά)

[Chief]

Το DQ9 που ειπες δε θα το επαιζα ποτε, το ειχα δει 2 ωρες και μου φανηκε πως ηταν παραπανω απο απροσωπο και αχρωμο γενικοτερα.

Ήταν ένα απ' τα παιχνίδια που έπαιξα εγώ στη θητεία μου. Είναι όντως απρόσωπο αλλά με κέρδισε η αισθητική του. Ποτέ δεν το τερμάτισα, όμως είχα ασχοληθεί δεκάδες ώρες και το 'χα προχωρήσει αρκετά. Είχε περάσει καιρός μέχρι να καταλάβω πως πρέπει να δημιουργήσω εγώ χαρακτήρες για το party και πως δεν θα μου τους φέρει το σενάριο...

[Xeno]

Straier φρικαρω κι εγω στην ιδεα του οτι δεν εχω γνωρισει ατομο ακομα να χει τελειωσει περισσοτερα DQ, με κανει να νιωθω λιγο ψυχακιας οσο να ναι. Αυτο που λες για το ξεκινημα ειναι τεραστια αληθεια και ιδιως το DQ7 ξερω πως δε σεβεται καθολου το χρονο του παικτη, αλλα και τα αλλα δεν πανε πισω προφανως.
Οσο για τα FF ισχυει πως στις καλες τους μερες ηταν απειρως ανωτερα των καλων DQ και νομιζω πως αυτες οι αναμνησεις και εμπειριες δε με αφηνουν να χαρω σχεδον κανενα JRPG απο αυτα που επαιξα τα τελευταια χρονια.

Το Ni no Kuni το ειδα λιγο ας πουμε αλλα για καποιο λογο δε μου εκαναν κλικ οι μαχες και παρα την πολυ ωραια αισθητικη το αφησα. Ακομα και με Ghibli εν τω μεταξυ εχω μια περιεργη σχεση, γιατι εχω δει την πλειοψηφια των ταινιων που εβγαλαν, αλλα παρολαυτα οι ταινιες που μου αρεσαν πραγματικα ειναι λιγες, στην καλυτερη το 1/3 θα ελεγα. Γενικα ειναι καποια settings που με απωθουν με τη μια και αυτο δεν ειναι αναφορα στα περι Ghibli (που τετοιο setting το θεωρω οκ για παιχνιδια αν και καποιες φορες περνανε τη γραμμη του πολυ γουτσου-γουτσου και αγαπησιαρικου και εκει δεν αντεχω), αλλα οτιδηποτε πιο εντονα anime με απωθει πολυ ευκολα (high school φασεις σε persona ας πουμε).

Οντως το να μην εισαι completionist καποιες φορες κακο δεν ειναι. Γενικα ειμαι της λογικης πως το added value απο sidequests/dlcs/optional bosses ειναι μικρο και αυτο θα το κανω πολυ περιστασιακα εστιαζοντας σε κατι διαφορετικο σε καθε παιχνιδι που μπορει να μου κανει κλικ. Ηδη στο DQ8 νιωθω πως εκανα υπερβαση ξοδευοντας 2+ ωρες στο monster arena, αλλο τοσο στο casino και αλλες 2-3 ωρες καθαρου grinding και liquid metal slime hunting. Ακομα κι ετσι βεβαια και παλι καπως τελειωσε το παιχνιδι στις 50 ωρες, οποτε απορω πώς παιζει ο υπολοιπος κοσμος γιατι παραδοξως τα DQ δεν ειναι sidequest heavy, απλα το main quest ειναι συνηθως ατελειωτο.

Αν δεν ειμαι completionist μια φορα, δεν κυνηγαω trophies 10 φορες μιας και τα ανεφερε και ο Sinclair, για μενα κατι τετοιο ειναι στα ορια του ψυχαναγκασμου και θελω να παιζω τα παιχνιδια κανοντας αυτο που θελω και οχι αυτο που καποιος θελει εμμεσα να μου επιβαλλει.

Τουλαχιστον ολοι καταληγουμε τροπον τινα στο ποσο καλη ηταν η Square και ποσο πιο πανω ηταν απο τον ανταγωνισμο. Λυπαμαι οσο σκεφτομαι πως αυτες οι εποχες εχουν περασει ανεπιστρεπτι, αλλα τουλαχιστον ολοι μας ειχαμε την τυχη να παιξουμε πολλα ποιοτικα RPG. Τα τελευταια καμποσα χρονια εν τω μεταξυ θεωρω το Xenoblade 1 την πιο χορταστικη JRPG εμπειρια που ειχα, αλλα παρολαυτα δεν τολμησα να πιασω το X (weak plot/cast, τραγικο για τα γουστα μου OST) και για το 2 οσο να ναι θα περιμενω να περασει λιγο ο καιρος και να καταλαγιασει το hype πριν το αποφασισω (για την ωρα μου φαινεται απιθανο να το παιξω, αλλα κραταω και μια πισινη).

Αυτο που λες εν τω μεταξυ για το Battle Chasers το ειχε κανει και το Earthbound (ασχετο αλλα επρεπε να το πω αν και λογικα το ξερεις).

[straier]

Και στο Ni no Kuni πάντως οι εχθροί τρέχουν μακριά σου αν είσαι αρκετά μεγάλο level.
Η Square πάντως, όσο και να την κράζουμε, συνεχίζει να το κάνει καλά σε κάποια πράγματα. Ακόμα και τα χειρότερα FF ξεκινάνε με πολύ καλύτερο τρόπο σε σχέση με το μέσο JRPG (και WRPG εδώ που τα λέμε). Ακόμα και το XIII και το X-2 (XIII-2 και LR δεν έχω παίξει) ξεκινάνε με πολύ σωστό τρόπο. Εκεί που έχει χάσει το μέτρο είναι στο extra περιεχόμενο και στα sidequests.
Το μόνο παιχνίδι που έχει νόημα που ξεκινάς στο χωριό σου κάνοντας errands είναι το Xenogears.

[Xeno]

16. Terranigma (SNES)

Terranigma λοιπον. Οχι τιποτα αλλο αλλα ειναι αμαρτια να μην εχεις παιξει ενα παιχνιδι που εχεις αγορασει περιπου 15 φορες. Αποτελει εναν ακομα τιτλο που ειχα δοκιμασει λιγες φορες στο παρελθον αλλα ποτε δε με κρατησε για παραπανω απο λιγες ωρες. Μιλαμε για το τελευταιο μεγαλο παιχνιδι της Quintet και για πολλους μαλλον και το καλυτερο.

Πρεπει να λαβουμε υποψιν πως το παιχνιδι βγηκε κοντα στο τελος της ζωης του SNES (τελη 95 στην Ιαπωνια και τελη 96 στην Ευρωπη), αλλα και το οτι ηταν το 3ο μερος μιας ανεπισημης τριλογιας (μαζι με τα Soul Blazer / Illusion of Gaia/Time), οποτε χαρη στην εμπειρια που ειχαν ηδη οι developers και εχοντας ηδη τη δυνατοτητα να συγκρινουν τη δουλεια τους με αλλα παιχνιδια οπως τα Secret of Mana / Seiken Densetsu, θα ελεγα πως οι απαιτησεις ηταν υψηλες.

Τα γραφικα ειναι πολυ ομορφα και η ολη δουλεια ειναι πολυ ποιοτικη. Γενικα θεωρω πως αρκετα SNES games εχουν μια σχετικα διαχρονικη αισθητικη και το Terranigma δεν αποτελει εξαιρεση. Το soundtrack του επισης ειναι εξαιρετικο και μπορει να μην μπορω να το βαλω στην ιδια κατηγορια με καποια αλλα RPGs τυπου FF6/CT, αλλα γενικα ειναι ενα απο τα πολυ καλυτερα SNES OSTs.

Η πλοκη και η θεματολογια του παιχνιδιου θυμαμαι πως ειναι κατι που αρκετα ατομα σχολιαζαν, ακομα και σε αυτο το φορουμ αρκετα παλιοτερα βεβαια. Ο Ark, ο πρωταγωνιστης, ζει στον "underworld" εναν κοσμο που εχει παγωσει και καταστραφει και ξεκινα ενα quest για να "αναστησει" τη γη, ξεκινωντας πρωτα απο το land restoration των διαφορων ηπειρων και μετα κανει το ιδιο για τη φυση, για τα ζωα και γενικα σου δινεται η αισθηση πως ξαναδημιουργεις τον κοσμο, χωρις αυτο βεβαια να γινεται με τροπο που ειναι οσο επικος οσο ακουγεται.

Τα διαφορα plot twists και το οποιο character development προσφερει ο τιτλος, αντικειμενικα δεν ειναι και ασχημα για τα δεδομενα της εποχης, αλλα δεν ειναι και κατι το οποιο θα ξεχωρισει και θα θυμαστε για καιρο.

Το gameplay αναποφευκτα ειναι το πιο σημαντικο κομματι του τιτλου. Μιλαμε για action RPG που ευτυχως δεν ειναι party based οπως το Secret of Mana το οποιο υπεφερε απο AI Issues των party members. Επισης δεν ειναι τοσο απλο οσο π.χ. το Zelda ALTTP, οποτε η Quintet νομιζω πως καταφερε να δωσει την πιο ολοκληρωμενη φορμουλα της εποχης (δεν εχω παιξει βεβαια το Seiken Densetsu 3).

Μου αρεσε το ποσο ευκολα / γρηγορα και smoothly ας πουμε κινειται ο Ark στις μαχες. Κατι τετοιο δεν ισχυει στα παιχνιδια που προανεφερα. Οι melee μηχανισμοι εχουν ικανοποιητικη ποικιλια με attacks / multi-thrusts / dashing attacks / jumping attacks / dashing-jumping attacks. Ακομα και το να εχεις αλμα δεν ειναι και ο,τι πιο συνηθισμενο για τετοια παιχνιδια, οποτε κι αυτο αποτελει ευχαριστη προσθηκη που επιτρεπει και λιγο platforming.

Το παιχνιδι χανει ποντους απο το πολυ κακο magic system του που σχεδον σε αναγκαζει να παιζεις μονο melee. Η απουσια καλου spell system και η ελλειψη αλλων powerups σε κανουν να παιζεις το παιχνιδι με τον ιδιο τροπο λιγο πολυ απο την αρχη ως το τελος, απλα αλλαζοντας οπλα και defensive gear. Αλλο θεμα του παιχνιδιου ειναι το damage scaling ανα level. Υπαρχει περιπτωση να πας σε καποια μαχη και να σαι πχ level 20 και να κανεις 50hp damage που ειναι οκ. Αν πας εκει level 18 μπορει να κανεις 2hp damage και αν πας level 22 μπορει να κανεις 80hp damage ξερω γω.
Ετσι ο παικτης αργα ή γρηγορα θα φτασει σε καποιο αδιεξοδο και το grinding γινεται λιγο πολυ μονοδρομος (νομιζω σε 2 σημεια μου εγινε αυτο, αλλα τη μια φορα σε τεραστιο βαθμο).

Η διαρκεια του παιχνιδιου ειναι σχετικα μικρη (κατω απο 20 ωρες σιγουρα) και το παιχνιδι χωριζεται σε chapters πραγμα που μου αρεσει γιατι υπαρχει ενα ξεκαθαρο sense of progression. Οι τοποθεσιες εχουν μεγαλη ποικιλια αν και οι πολεις του παιχνιδιου ειναι αδιαφορες ως επι το πλειστον κατ' εμε. Τουλαχιστον απο dungeon σε dungeon αλλαζει πολυ η ατμοσφαιρα, οποτε αυτο ηταν αρκετα ευχαριστο και το OST αποτελει καλη συντροφια καθ'ολη τη διαρκεια του τιτλου.

Το να πω πως το παιχνιδι ειναι must play με τα σημερινα δεδομενα θα ηταν μαλλον ψεμα, αλλα εγκυκλοπαιδικα σιγουρα αξιζει και λογικα αξιζει για οποιον θελει ενα λιτο μεν, ομορφο και ευχαριστο δε, σχετικα old-school action RPG. Ακομα και αν καποια πραγματα δεν ειναι τελεια, το παιχνιδι δεν παυει να ειναι απο τα πιο συνθετα και σωστα δομημενα RPGs εκεινης της γενιας.

TL;DR Ενα απο τα πιο σωστα action RPGs της 16-bit era το οποιο στεκεται τουλαχιστον αξιολογα στο περασμα του χρονου. Smooth battle system/gameplay, παρα πολυ καλο OST.

A- tier

[straier]

Έχεις παίξει κάποιο από τα Soulblazer/Illusion of Gaia;
Το παιχνίδι έχει difficulty spikes (ειδικά σε μάχες με αρχηγούς);