I just finished

[Deus]

Resident Evil 2 Remake.

Απίστευτο απλά. Το καταχάρηκα.

Θα γράψω περισσότερα σε άλλο θέμα.

[Roronoa]

Tελειωσα το The End is Nigh, πνευματικος διαδοχος του super meat boy. Απο τα πολυ καλα του ειδους imo, δεν φτανει το meat boy αλλα εχει πολυ υψηλη προκληση και πολυ πραγμα να μαζεψεις και μυστικα. Δεν ξερω αν το θεωρησει καποιος spoiler αλλα μου αρεσε που στο δευτερο μερος του παιχνιδιου

 

τα collectibles (tumors) που μαζευεις ειναι ουσιαστικα οι ζωες σου, οποτε σου δινει ενα εξτρα κινητρο να τα μαζεψεις και να επιστρεψεις αργοτερα. Αρκετα καλο twist και σε κανει να προσεχεις περισσοτερο μιας και δεν εχεις πια απειρες ζωες (κανουν reset οταν αλλαζεις περιοχη βεβαια, απλα ειναι το limit σου).

Τα γραφικα δεν ειναι κατι ιδιαιτερο, και τα περιβαλλοντα ειναι μουντα και χωρις ιδιαιτερη ποικιλια, η μουσικη ειναι καλυτερη ομως μιας και ειναι remixes απο κλασσικη μουσικη. Ισως οχι οτι πιο original αλλα ειναι πολυ καλα remixes και ταιριαζουν στο παιχνιδι. Το σεναριο ειναι απλα για να υπαρχει imo, αλλα δεν εχει καμια σημασια για το gameplay.

Οσοι γουσταρουν τετοια platformακια σιγουρα ειναι καλη επιλογη.

[Raf]

Yoshi's Crafted World

Το τερμάτισα αλλά δεν τέλειωσα ακόμα μαζί του. Πέρασα πάρα πολύ ωραία παίζοντάς το, και θα έλεγα πως ήταν το παιχνίδι που είχα ανάγκη και δεν το ήξερα.

Η αισθητική του παιχνιδιού είναι περιβάλλοντα από χαρτόνια, κολλητικές ταινίες, πλαστικά μπουκάλια, κουμπιά, βελόνες, κλωστές και χίλια δυο απίθανα καθημερινά αντικείμενα! Τα γραφικά πολύ μου αρέσουν, και το depth of field, η θολούρα δηλαδή στα εκτός εστίασης σημεία, εδώ βρίσκει τη θέση της.

Απλό gameplay αλλά υπερβολικά εύκολο (και έχει και mellow mode!). Δεν υποτιμά τη νοημοσύνη σου τόσο όσο φροντίζει να δώσει μια απολύτως προσβάσιμη εμπειρία, πάνω κάτω όπως κάνουν πολλοί σχετικοί τίτλοι της Νιντέντο, αλλά εν προκειμένω αρκετά περισσότερο. Σε αντίθεση με το Yoshi's Island, δεν είναι καθόλου δύσκολο, δίνοντας απλώς λίγη προσοχή, να ξεμπερδέψεις με όλα τα βασικά συλλεκτικά αντικείμενα μιας πίστας μια κι έξω, ειδικά όταν στην πορεία μαθαίνεις τη απλή φιλοσοφία του level design. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η πρόκληση είναι απλώς να πάει το μάτι σου στη γωνίτσα που προδίδει μια συνέχεια στο επίπεδο.

Τα flip sides, δηλαδή η καθεμιά πίστα από την ανάποδη οπτική, όπου ψάχνεις να βρεις κουταβάκια, έχει κάποια πλάκα, κυρίως γιατί βλέπεις το παρασκήνιο, την πίσω μεριά του χαρτονιού. Λείπει όμως κι απο δω η οποιαδήποτε πρόκληση.

Σχεδόν απ' την αρχή έχεις πρόσβαση σε δυνατά costumes που μετατρέπουν το game over σε πραγματικό κατόρθωμα. Απο κει και πέρα, το να τελειώσεις την πίστα με φουλ καρδιές (απαιτούμενο για το αντίστοιχο συλλεκτικό) γίνεται κάτι το δεδομένο. Αδυναμία του παιχνιδιού η τόση ευκολία λοιπόν για χάρη της απεύθυνσης σε προνηπιακά κοινά. Εύκολα μπορώ να φανταστώ ένα φυσιολογικότερο normal mode, με κάποιες παραπάνω προκλήσεις σε κάθε πίστα, διατηρώντας όμως τη βασική προσβασιμότητα.

Κάποιες πτυχές του παιχνιδιού δεν έχουν ενσωματωθεί καλά. Υπάρχει βιασμένη επιμύκυνση μέσω αμέτρητων συλλεκτικών, πέρα από τα βασικά, για τα οποία χρειάζεται να κάνεις μια πίστα ξανά και ξανά. Μετά τον τερματισμό εμφανίζονται κι άλλα, κι άλλα να κάνεις. Κι εγώ που αγάπησα πολύ το παιχνίδι δεν ξέρω αν θα κάτσω ποτέ να το ολοκληρώσω κι αν αξίζει. Ούτως ή άλλως δεν είναι μικρό παιχνίδι, έχει μπόλικες πίστες και θέλει αρκετές ώρες για να φτάσεις στον τερματισμό.
Σε κάθε κόσμο ξεκλειδώνεις costumes, χαρτονένιες πανοπλίες δηλαδή, κι υπάρχουν περίπου 120, από τις οποίες δεν έχεις κανέναν λόγο να χρησιμοποιήσεις τις 100 γιατί απλώς είναι κατώτερες. Γενικώς είδα μια άτσαλη ενσωμάτωση των συλλεκτικών. Νομίζω πως το παιχνίδι πέρασε ταραχώδη περίοδο ανάπτυξης κι αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Το σάουντρακ, ας πούμε, είναι άσχημο. Πολύ λίγα και μέτρια κομμάτια, ατυχείς επιλογές - φάλτσα όργανα στο μουσικό θέμα του overworld, γενικώς ένα χάζεμα από την πολλή χαριτωμενιά.

Το πρόβλημά μου με το Crafted World είναι πως μάλλον έθεσε τον πήχη πολύ χαμηλά. Η φόρμουλα της σειράς που μπορεί να βγάλει σπουδαία αποτελέσματα, περιορίζεται στην προοπτική ενός απλού και άδοξου οικογειακού πλατφόρμερ. Προσωπικά πέρασα και περνάω πολύ ωραία, διότι το fun είναι εκεί, αλλά νομίζω πως το επόμενο παιχνίδι της σειράς θα πρέπει να παρθεί λίγο πιο σοβαρά.

10/10

[Raf]

Celeste και Ori and the Blind Forest

Το Celeste έφυγε πολύ ευχάριστα. Οι χειρισμοί είναι οι καλύτεροι που έχω δει στο είδος. Ποτέ δεν μ' άφησε να εκνευριστώ επειδή κάθε φορά που αποτύγχανα ήταν λάθος δικό μου. Δεν ξέρω αν προς το τέλος γίνεται ευκολότερο ή εγώ εξοικειώθηκα. Όμως εκτιμώ τη μινιμάλ αισθητική και τα cues που σου δίνει χωρίς γράμματα και πληροφορίες - το ακριβώς αντίθετο από τη φλύαρη τζαπανίλα που σιχαίνομαι. Έχει replay value κι άπλετο endgame υλικό και μάλλον θα το πιάσω στο μέλλον για να ξεκλειδώσω τον πραγματικό επίλογο. Δίνεται βάση στην ιστορία, που όμως τη βρήκα ανεπιτήδευτη επειδή κάπως παντρεύει την προσπάθεια του παίχτη και της ηρωίδας. Το σάουντρακ είναι γαμώ και δύσκολα θα το φανταζόμουν με άλλα γραφικά. Παιχνίδι ουσίας.

Το Ori να πάει να γαμηθεί. Μου έσπασε τα νεύρα μέχρι το τέλος το γαμοπαίχνιδο. Τα καλά του στοιχεία, που δεν είναι και λίγα, είναι η υψηλής ποιότητας παραγωγή, γραφικά/ήχος, τα μενού, το πλατφόρμιγκ τις περισσότερες φορές, το fun traversal και η άριστη ποιότητα του πορτ - δεν είδα slowdown ποτέ. Απο κει και πέρα έχουμε άπειρο trial and error, ανέμπνευστες μάχες, αργή αρχή ώσπου να ξεκλειδωθούν κάποιες ικανότητες κίνησης που κάνουν το gameplay και τους εχθρούς πιο υποφερτά. Θεωρείται, για κάποιον λόγο, ως κορυφαίο metroidvania, ενώ δεν προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό στο είδος, εκτός από διαφήμιση. Φαίνεται πως το σίκουελ θα καταλάβει περισσότερο τι εμπειρία θέλει να δώσει. Αλλά, όπως γράφει κι η υπογραφή μου...

[Deus]

Ωραίος Ραφ. Το Celeste είναι όντως καταπληκτικό, από τα αγαπημένα μου platforms. Το postgame πάντως είναι πολύ δύσκολο, είναι αρκετά σκαλιά πάνω από το main game. Επίσης θα εκπλαγείς όταν δεις πόσο περιεχόμενο έχει, άνετα σου βγάζει 30-40 ώρες. Πληροφοριακά, έχει προστεθεί και ένα επιπλέον κεφάλαιο που συνεχίζει την ιστορία με δωρεάν dlc προς τιμήν των δημιουργών.

Το Ορι από ότι καταλαβαίνω είναι κλασσική περίπτωση συμπαθητικού παιχνιδιού που βασίζεται περισσότερο στην αισθητική και αφήνει το gameplay σε δεύτετη μοίρα.

[Raf]

Σε αυτή την πίστα βρίσκομαι τώρα. Αρκετά πιο δύσκολη από τις πρώτες εφτά. Μετά τον τερματισμό κι ακόμα έχει την προσοχή μου.

Το Ori έχει κάποιες πολύ καλές στιγμές πλατφόρμιγκ στο πρώτο dungeon. Βλέποντας πόσος πολύς κόσμος το αγάπησε, δεν θ' αποθαρρύνω κάποιον απ' το να το δοκιμάσει.

[Cpl_Shephard]

2 λογακια για το Luigi's Mansion που τερματισα επιτελους το Σαββατο.

Για αρχη δεν ειχα ποτε gamecube και 3DS οποτε δεν μπορω να κρινω με βαση τα προηγουμενα, ειχα παντα μια μικρη περιεργεια να δω πως ειναι αλλα δεν με ετρωγε τοσο πολυ ωστε να φτασω στο σημειο τοτε που επαιζα αρκετο wii να παω στο ebay και να παρω το mini disc απο 2ο χερι οπως εκανα με καποιους αλλους τιτλους του GC ...

αυτο που μου αρεσε στο layout του χειρισμου ειναι οτι υπαρχει αρκετο flexibility, μπορει καποιος αμα θελει να παιζει με 2 μοχλους και χωρις καθολου facebuttons στις μαχες ή ακομα και με ενα σκετο joy con στα χερια ... τα motion controls απο την αλλη ειναι λειτουργικα και παραμετροποιησιμα οποτε δεν πιστευω να γκρινιαξουν με την ενσωματωση τους οι περισσοτεροι που θα δοκιμασουν τον τιτλο.

προσωπικα μονο με τα shoulder buttons ζοριστηκα που επρεπε να τα πατας ταυτοχρονα για να κανεις αυτο που θελεις ...

ο τεχνικος τομεας και το art direction μου φανηκαν ικανοποιητικα, το χιουμορ καθολη την διαρκεια του story mode αφθονο και ευστοχο, ο τιτλος μπορει να βγαλει αρκετες ωρες ενασχολησης ειτε εισαι completiniost ειτε οχι ενω το coop, απο ενα σημειο και μετα κατανταει μονοδρομος για οποιον δεν θελει να ταλαιπωρειται ασκοπα.

σιγουρα θα ασχοληθω ξανα καποια στιγμη στο μελλον μηπως μαζεψω κανενα απο τα collectibles που λειπουνε, ισως και με το multiplayer αν και αυτο πιο πολυ εξαρταται απο το ιδιο το φορουμ :p

8/10 ez, αγαπαμε μαμα ninty, χαλαλι τα λεφτα για την limited κλπ

[enwsiths]

Deadly premonition στο switch. Imperfect but at the same time so perfect!!!

[Deus]

Ωραίος enwsiths.

Το Deadly Premonition είναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση παιχνιδιού. Τα γραφικά και το animation είναι επιπέδου play2 και ο χειρισμός είναι tank controls αλλά έχει κάτι αυτό το ρημάδι, κάτι που σε ωθεί να συνεχίσεις να παίζεις. Το σενάριο και οι χαρακτήρες είναι απλά τέλεια γενικά το όλο παιχνίδι διακατέχεται από μια σουρεαλιστική ατμόσφαιρα μυστηρίου που απλά δεν έχουμε ξαναδεί. Απλά δεν υπάρχει κάτι ανάλογο με αυτό στο gaming, είναι από τα παιχνίδια που απλά πρέπει να το παίξει κανείς για να καταλάβει.

[thunderjohn]

To psaxno gia 360. Tin cultila mou mesa. Oi ekdoseis switch kai pc basizodai stin director's cut tou ps3. Einai ligo diaforetikes apo tin og.

[Sinclair]

Τέλος το Ghost of A Tale. Δεν έχω αλλάξει ιδιαίτερα άποψη. Πολύ όμορφο indie game, με ωραία production values. Ενώ αρχικά το τοποθετούσα μαζί με το A plague tale( φανταστικός τίτλος κατά την ταπεινή μου άποψη) νομίζω κάπου στην πορεία ξεφούσκωσε. Ωραίοι χαρακτήρες, πολύ καλό level design. Απότομο wrap up και αποκαλύψεις στο τέλος του τίτλου( πολύ βιαστικό κλείσιμο ρε γμτ)με ένα ending που περισσότερο παραπέμπει στο sequel.

Επιπροσθέτως αυτά τα collectactons κάπου με κούρασαν προς το τέλος. Ειδικά κάποια roses που πρέπει να μαζέψεις με γονάτισαν( μου περίσσευε ένα και μάλλον το έχασα από βλακεία μου)

All in all, παρά τα αρνητικά πέρασα καλά. Ένα ευχάριστο 15-16ωρο. 6,5-7/10 αν έπρεπε να βάλω βαθμό.( ανεβαίνει πολύ λόγω της προσοχής στο lore και των τοποθεσιών level design) Αν το πετύχετε σε καλή τιμή δοκιμάστε το. Θα πρότεινα PC έκδοση για στο PS4 Pro μου κράσαρε 3-4 φορές.

[Xeno]

@ Raf / Deus

Το Ori προσωπικα το βρηκα εξαιρετικο και καταλαβαινω πως δεν ειναι απαραιτητα τελειο για ολους, αλλα δε μπορω να λεει καποιος πως ειναι κατι χειροτερο απο μετριο.
Για μενα ειναι ενα πολυ καλο παιχνιδι του ειδους το οποιο εστιαζει κυριως σε platforming και exploration. Ουτε μαχες, ουτε bosses, ουτε rpg elements. Αυτο που κανει το κανει πολυ καλα νομιζω, αλλα το θεμα ειναι τι περιμενει και ο καθενας απο ενα τετοιο παιχνιδι. Εγω οταν το παιξα δεν ηξερα τιποτα περαν του ο,τι ειναι ωραιο αισθητικα.και με εξεπληξε πολυ ευχαριστα. Φοβερο sountrack, ομορφος κοσμος, ευχαριστο platforming. Trial and error ηταν μονο τα escape sequences για εμενα, δεν πιστευω πως το υπολοιπο παιχνιδι ειχε τετοιο θεμα. Τα escape sequences (ιδιως το 1ο στο δεντρο) ηταν πολυ καλα και τα θυμαμαι ακομα περιπου 4 χρονια μετα.

Επαιξα και τελειωσα το 2 (να ναι καλα το gamepass) και για οποιον ενδιαφερεται εχει ξεκαθαρο focus και στις μαχες με πολλες βελτιωσεις στον συγκεκριμενο τομεα. Γενικα ειναι πολυ γεματο με περιεχομενο και με sidequests κτλ κτλ. Πολυ καλο παιχνιδι αν και δυστυχως τεχνικα υποφερει στο Xbox One S εστω. Θεωρητικα ειναι καλυτερο του πρωτου στα παντα, αλλα και παλι θα ξεχωρισω το 1ο γιατι οσο να ναι κερδιζει ποντους ως η original εμπειρια στα ματια μου.

Μη εχοντας γραψει τιποτα εδω και απειρο καιρο εχω τελειωσει διαφορα παιχνιδια σε ολο αυτο το διαστημα, αλλα δεν εχει νοημα να γραφω κατεβατα. Αν θελετε καμια γνωμη για τα παρακατω πειτε το. Για μερικα θα γραψω 2 λογια σε αλλη φαση.

Xbox One (gamepass)

Bloodstained ROTN
Quantum Break
A Plague Tale
Panzer Dragoon Orta (+ PD1, lol)
Untitled Goose Game
Ori 2
Prey
Devil May Cry 5
Superhot
What Remains of Edith Finch
Blazing Chrome

Switch

Mario + Rabbids
Zelda Link's Awakening
Monster Boy and the Cursed Kingdom
Sayonara Wild Hearts
Hyper Light Drifter
Gris
Specter of Torment (Shovel Knight)
Ape Out
The Messenger
Katana Zero
Mark of the Ninja Remastered
Dead Cells
Into the Breach
Bloodstained COTM

PS4

-
(λολ)

[Deus]

Xeno! Καλώς ήρθες! Σε σκεφτόμουν αυτόν τον καιρό.

Βλέπω ότι έπαιξες κάμποσο πράγμα. Όλα λένε ότι είναι εξαιρετικά παιχνίδια αλλά θα ήθελα μια γνώμη σύντομη, αν δεν σου κάνει κόπο, για τα Panzer Dragoon Orta, Monster Boy, Messenger.

Επίσης, αυτές τις μέρες παίζουμε Mario Kart με ΙΗΝΕ, Ραφ, Sof. Αν έχεις το Mario Kart 8 για το Switch ψήσου.

[Roronoa]

Τελειωσα 2 JRPG's τον προηγουμενο μηνα

Riviera The Promised Land (PSP)

Αρκετα απλο jrpg, αλλωστε ηταν gba game port απο wonderswan original και η psp εκδοση ειναι παλι enhanced. Δεν μπορω να πω πως ηταν κατι το ιδιαιτερο αλλα ηταν ευχαριστο. Δεν εχει καν ελευθερη εξερευνηση, πηγαινες απο δωματιο σε δωματιο και αναλογα μπορουσες να κανεις "inspect" σε καποια σημεια ή ειχες μαχες. Οι μαχες ηταν turn based αλλα ηθελαν τακτικη καθως επαιζες με ενα charge bar για δυνατοτερες επιθεσεις και ειχες loadout μονο 4 items/weapons για 3 party members.
Τα περιβαλλοντα ηταν πολυ επαναλαμβανομενα με πολλα repeats στα backgrounds ανα οθονη και με μετριο art, αλλα οι χαρακτηρες ηταν καλοσχεδιασμενοι με την anime αισθητικη.

Το σεναριο ηταν μαλλον υπερβολικα βασικο και σχετικα αδιαφορο, αλλα ειχαν ενδιαφερον οι αλληλεπιδρασεις των χαρακτηρων με τον πρωταγωνιστη αφου εχει και ενα μικρο κομματι "dating sim" μεσα. Δηλαδη το παιχνιδι ανα σχετικα τακτα χρονικα διαστηματα σου δινει καποιες επιλογες διαλογου και το τι θα επιλεξεις παιζει ρολο για το ποσο κοντα σε εσενα ειναι τα κοριτσια του party. Ναι ειναι ολα θυληκου γενους και εσυ εισαι ο μονο αρσενικος. Μαλιστα αναλογα με τις επιλογες σου υπαρχει και διαφορετικο ending.

Τελος κατι που δεν ειχα ξαναδει, το παιχνιδι ειχε scoring system. Αναλογα τις μαχες, τι αντικειμενα εχεις και τι ανακαλυψεις κανεις στους χαρτες και ποσο καλο βαθμο παιρνεις στις μαχες κερδιζεις ποντους. Αδιαφορο παρα μονο αν κανεις replay το παιχνιδι.

6/10

Fate/Extra PSP

Ειμαι φαν της σειρας fate, βασικα των anime. Δεν ειχα παιξει καποιο παιχνιδι μεχρι τωρα οποτε του εδωσα μια ευκαιρια.

Κατα βαθος ειναι visual novel θα ελεγα αφου πεφτει πολυ βαρος στην ιστορια, το καλο ειναι πως η ιστορια ηταν σχετικα καλη με σχετικα καλογραμμενους διαλογους. Ειναι σε ενα alternative universe με μερικους χαρακτηρες απο το original visual novel αλλα μεχρι εκει. Βασικα εισαι σε ενα σχολειο (εικονικης πραγματικοτητας φτιαγμενο απο το holy grail) με τον servant σου και καθε βδομαδα πολεμας εναν αντιπαλο μεχρι να μεινει ενας, βασικα σαν τουρνουα. Δυστηχως λογω του οτι το περιβαλλον ειναι μονο ενα σχολειο με πολυ περιορισμενους χωρους και ενα dungeon με πολυ μικρες αλλαγες και πολυ λιγους οροφους, το παιχνιδι καταληγει να ειναι αρκετα μονοτονο.

Και ειναι μονοτονο γιατι το gameplay ειναι υπερβολικα μονοτονο. Εχεις μονο τον πρωταγωνιστη που απλα κανει spells και εναν χαρακτηρα (επιλεγεις απο 3) που κανει 1v1 turn based μαχες με ενα συστημα πετρα-μολυβι-χαρτι απεναντι σε μια πολυ μικρη ποικιλια εχθρων που βασικα εχουν και ενα recolor καθε "βδομαδα". Κυριολεκτικα πετρα-μολυβι-χαρτι, καθε γυρος εχει (νομιζω 6, δεν θυμαμαι και καλα)υπο-γυρους που επιλεγεις μια απο 3 επιλογες (strike/guard/break) με την καθε μια να εχει ενα advantage και ενα disadvantage και αναλογα κανεις damage. Κερδιζεις xp, ανεβαζεις stats της επιλογης σου, εχει και ο servant μερικα spells και μια ulti (noble phantasm), βαζεις και 2 equips + μερικα potions και αυτο. Καθαρα για να λεμε οτι ειναι παιχνιδι και οχι visual novel δηλαδη. Ακομα και τα dungeons ειναι οτι πιο basic εχω δει. Ενα background γυρω απο ενα "ψηφιακο" dungeon που ειναι μεν 3D αλλα ειναι φτιαγμενο απο "κουτακια", ακομα και στο late game ειναι πολυ βαρετα με ελαχιστα μυστικα. Τα "side quests" ειναι αστεια ενω ακομα και οι πραγματικες επιλογες στην πλοκη ειναι 1 ή 2 βασικα.
Αν κατι αξιζει απο το gameplay ειναι οι εβδομαδιαιες μαχες τους αντιπαλους servants. Οχι πως ειναι κατι φοβερο, απλα θελουν λιγο τακτικη και σου δινουν μια αισθηση ικανοποιησεις οταν νικησεις.

Το μονο που το σωζει ειναι το σεναριο που μεσα απο την μονοτονια εχει ευχαριστους διαλογους. Γενικα ψιλομιζερο σαν παιχνιδι, μονο για Fans.

6/10

[Raf]

@ Raf / Deus

Το Ori προσωπικα το βρηκα εξαιρετικο και καταλαβαινω πως δεν ειναι απαραιτητα τελειο για ολους, αλλα δε μπορω να λεει καποιος πως ειναι κατι χειροτερο απο μετριο.

Το παιχνίδι έχει όντως προβλήματα που στον σχολιασμό σου δεν αναφέρεις, όπως το trial and error που χαρακτηρίζει όλο το παιχνίδι, και το σύστημα μάχης, γιατί μπορεί όπως λες να δίνει βάση στην εξερεύνηση, αλλά έχει μάχες και αυτές οι μάχες είναι κακές. Μπορεί να είναι περίπτωση παιχνιδιού που το '15 να φαινόταν μαγικό και εμένα που το έπαιξα πριν λίγους μήνες, μετά το HK, όχι και τόσο. Η τελευταία μου κουβέντα πάντως ήταν πως, βλέποντας πόσος κόσμος το αγάπησε, δεν μπορώ να αποθαρρύνω κανέναν απ' το να το παίξει.