Metroidvanias!

[Ryu_gr]

Μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον το Nine Sols με τα όμορφα γραφικά του.

Όπως είπε και ο Ground_zero στο discord τα hand-drawn sprites και δη τα HD είναι δύσκολη και ακριβή διαδικασία.

Χαίρομαι που οι κριτικές το επευφημούν: https://store.steampowered.com/app/1809540/Nine_Sols/

[straier]

Μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον το Nine Sols με τα όμορφα γραφικά του.

Όπως είπε και ο Ground_zero στο discord τα hand-drawn sprites και δη τα HD είναι δύσκολη και ακριβή διαδικασία.

Χαίρομαι που οι κριτικές το επευφημούν: https://store.steampowered.com/app/1809540/Nine_Sols/

Πάντως μου θυμίζει κάπως Hollow Knight. 😌

[Sinclair]

Mετά το τέλος του Remake ξεκίνσα το FIST: Forged in the Shadow Torch ( οκ τι πίνουν και δεν μας δίνουν μετά μας έφταιγαν τα KH με τίτλους όπως Dream Drop Distance) Μέχρι στιγμής φακό ή πυρσό/ δάδα δεν είδα ούτε για δείγμα Οκ πέρα από την πλάκα, μια χαρά τίτλος του είδους είναι το παιχνίδι με Maple town gone stempunk αισθητική. ( η άλλιως για τους ελάχιστους που το θυμούνται Λαγουδένια πολιτεια σε έκδοση steampunk)
Χειρίζεσαι έναν πολλά βαρύ και όχι λαγό, ήρωα εν αποστρατεία μετά από αρκετές μάχες εναντίον του καθεστώτος(?) των Iron Dogs ( που ναι είναι ρομποτικοί σκύλοι- στη φάρμα των ζώων ήταν τα γουρούνια εδώ σκύλοι κατά τα φαινόμενα) που οδηγούσε mechanical armor και αναγκάζεται να επανέλθει στη δράση 6 χρόνια μετά. Σεναριακά δεν είναι κάτι έξω από τα συνηθισμένα αν και εμένα η όλη αισθητική και η neon πόλη με steampunk αισθητική με έχει πιάσει.
Gameplay wise, έχει ωραίο traversal ( wall jump και dash είναι unlocked εξ αρχής ενώ και τo double jump ξεκλειδώνει αρκετά νωρίς- κάτι που εκτιμώ πλέον) ενώ όσον αφορά τη μάχη όλα αφορούν ένα mechanical arm που έχει ο Rayton ( ο λαγός ντε) στην πλάτη του και ακολουθει τις εντολές του ( ό,τι έχει απομείνει λειτουργικό από το mechanical armor) Αρχικά είναι μία μεταλλική γροθιά και στη συνέχεια ξεκλειδώνεις και ένα drill- εικάζω πως υπάρχει και άλλο κομμάτι στο οπλοστάστιο. Το κάθε κομμάτι έχει δικό του moveset ( που ξεκλειδώνεις από ένα ability tree με currency και κάποια άλλα parts ) ενώ εναλλάσσεται με το άλλο ακόμη και mid combo , κάτι που μπορεί να δημιουργήσει ενδιαφέροντες συνδυασμόυς. πχ από punch σε drill. Το κάθε combo δε έχει το δικό του timing δεν ειναι τελείως button mashing. Ως τώρα στο normal θα έλεγα πως είναι οκ το challenge χωρίς να γίνεται σε καμμία περίπτωση frustrating αλλά χωρίς να απαιτεί και το τέλειο timing- σε ένα σημείο ίσως ανέβαινε το challenge αλλά και παλι ήταν scripted μάχη για να χάσεις. ( μόλις έφτασα τον αντιπαλο σε ένα σημειο του health bar έπαιζε cut scene) Έχει και ένα καλά υλοποιημένο κομμάτι stealth που μου θύμισε το αντίστοιχο του Zero mission. Μέχρι στιγμής ωραίο και το soundtrack με καποια ωραία κομμάτια και κάποια που απλώς χάνονται στο background. Μέχρι στιγμής τίμιο 7 άρι.

[Sinclair]

Τέλος το Forged. Όπως τα είπαμε τίμιο 7 άντε 7.5 θα ανέβαινε κι αλλο αν το σενάριο πήγαινε κάπου και είχε δοθεί παραπάνω προσοχή σε κάποια πραγματάκια ( δεν νοείται πλεον να μην υπάρχει δυνατότητα teleport σε ολες τις περιοχές που εχεις επισκεφτεί και εντός τμημάτων αυτών, καθώς μερικές είναι τεράστιες και έχει πολύ backtracking ) To σενάριο ενώ σε προετοιμάζει για κάτι πιο μεγάλο αυτό δεν έρχεται ποτέ.

Σαν gameplay δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα. Πολύ καλό traversal, σε ορισμένα σημεία απαιτητικά platforming sections και πολύ καλά boss fights που στο normal ήταν όσο απαιτητικά έπρεπε. Πιστεύω λόγω του party mechanic αλλά και του dash+ θα υπάρχουν άτομα που θα τα βγάζουν no hit. Και το combo system έχει αρκετό βάθος αν θέλει κανείς να ασχοληθεί. Τα combo training του master wu, ειδικά το advanced και το master επίπεδο πήραν λίγο χρόνο να βγουνε. Θυμήθηκα εποχές training challenge στο SF 4, χαχα.

Εκανα τα πάντα πιστεύω, με 100% όλους τους χάρτες , κάτι που παραδόξως αποδείχθηκε αρκετά ανώδυνη σαν διαδικασία , ενώ μου άρεσε πως επιστρέφοντας σε περιοχές υπήρχαν εκπλήξεις δνε ήταν απλως ένα upgrade αλλά σου είχαν ένα extra mini boss fight πχ. Μάλλον κάπου ξέχασα ενώ ήμουν στο δωμάτιο να πάρω ένα HP extract ( τα τρία σου αυξάνουν την health bar) αλλά δεν νομίζω να ξεσκονίσω όλο το χάρτη για να δω από πού λείπει- πιθανώς να το πήρα και να έφαγα μετά gameover και δεν έγινε register.

Στα αρνητικά σίγουρα αν και καλή παραγωγή, θα περίμενα μεγαλύτερη ποικιλία στους εχθρούς. Tα bosses ήταν πολύ καλά όλα με αυτά προς το τέλος να ξεχωρίζουν. Και νομίζω στο τελευταίο 1/3 περίπου το challenge ανεβαίνει αρκετά. Χρειάζεται μια βασική εκμάθηση των patterns etc. Φυσικά αν ξεκλειδώσεις όλα τα health upgrades etc τα περιθώρια λάθους διευρύνονται χωρίς όμως και παλι να γίνονται trivial. Μίλησα και για το parry system το οποίο αν και πολύ ενδιαφέρουσα σαν επιλογή νομίζω σαμποτάρεται από το γεγονός πως το έκαναν σε υλοποίηση ακριβώς σαν του 3rd strike - πατάς τnν κατάλληλη στιγμή το "μπροστά¨ στον αναλογικό. Θα προτιμούσα να το είχαν βάλει σε κάποιο από τα shoulder buttons. Έχουν πάρει στοιχεία και από souls καθώς τα potions έχουν περιορισμένη χρήση και αναπληρώνονται μόνο με finishing moves κάτι που στα boss fights είναι μάλλον δύσκολο να γίνει ακόμη και αν υπάρχουν μικρότεροι εχθροι σε κάποιες μαχες γιατί μέσα στον χαμό δεν προλαβαίνεις το παράθυρο του execution. Επιπρόσθετα η χρήση του potion δεν γίνεται άμεσα, οπότε πρέπει να βρεις το κατάλληλο παράθυρο για να το χρησιμοποιήσεις. Εδώ έχω ακόμη μια ένσταση καθώς οι μπάρες ΕΡ που χρησιμοποιεί κανείς για τα potions( max 6)μοιράζονται με αλλά τρία gadgets ένα missile gun, ένα όπλο για parry ( που δεν είναι τόσο καλό όσο το κανονικo parry ) και ένα ρομποτακι. Το ζήτημα ειναι πως σε bosses μάλλον η χρήση θα γίνει κατα 99% για τα potions ενώ στο κανονικο traversal μπορεί πιθανώς κανείς να χρησιμοποιήσει και τα υπόλοιπα.

Το soundtrack ήταν οκ με κάποιες καλές στιγμές. Από την άλλη το σενάριο δεν μου αφησε πολλά πράγματα με το τέλος μετά από μια ομολογουμένως εντυπωσιακή και απαιτητική μάχη να είναι τελείως flat.

Γενικα θα ήθελα να δω το επόμενο βήμα από το Ti Studio. Σαν πρώτη προσπάθεια θεωρώ πως είναι εξαιρετική για studio που δεν ήξερα καν, με αναμενόμενα missteps. Αν είστε σε αναζητηση ενός καλού metroidvania θα το συνιστούσα. Ωστόσο να σημείωσω πως δεν εχω παίξει blasphemous , hollow knight, ή Bloodstained οποτε YMMV.

[Chief]

Παίξε Hollow Knight σε παρακαλώ.

[Chief]

Μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον το Nine Sols με τα όμορφα γραφικά του.

Όπως είπε και ο Ground_zero στο discord τα hand-drawn sprites και δη τα HD είναι δύσκολη και ακριβή διαδικασία.

Χαίρομαι που οι κριτικές το επευφημούν: https://store.steampowered.com/app/1809540/Nine_Sols/

Μπαίνω κι εγώ στον πειρασμό να ρωτήσω, παρόμοια γραφικά δεν έχει και το HK για το οποίο έχεις πει ότι μοιάζει "φθηνό";

[Ryu_gr]

Πάντως μου θυμίζει κάπως Hollow Knight. 😌

Μπαίνω κι εγώ στον πειρασμό να ρωτήσω, παρόμοια γραφικά δεν έχει και το HK για το οποίο έχεις πει ότι μοιάζει "φθηνό";

Ναι μοιάζει με το Hollow knight, είναι με πιο έντονα animations και ζωντανά χρώματα και έχει βγει όμως τόσα χρόνια μετά.

Ο λόγος που είχα κάνει αρνητικό post για το Hollow Knight παλαιότερα ήταν η εμπειρία στο σύνολο της (που όπως είχε σχολιαστεί είναι και κάπως υποκειμενικό) έχοντας στη μνήμη παιχνίδια όπως το Symphony of the Night, για το οποίο θα επικαλεστώ την πρόσφατη ατάκα του i Have no Equal «πόσο ΑΑΑ παραγωγή είναι» που είπε όταν το ξαναείδε, ενώ είχε παίξει μεταγενέστερα Castlevania πιο πριν.

Κάποια πράγματα δεν έχουν να κάνουν μόνο με την προτίμηση, είναι αντικειμενικά άλλη κατηγορία. Π.χ. στην παρακάτω σύγκριση, χωρίς να έχω επαφή με γραφιστική καταλαβαίνω ότι στο 9 Sols απλά στο κεφάλι έβαλαν και λίγες μαύρες πινελιές για να μην μοιάζει τελείως flat και απλοϊκό, ενώ του Symphony είναι σαφώς πιο προχωρημένο σχέδιο.

Nine Sols.jpgHollow Knight.jpgCastlevania SOTN 1.jpg

Τώρα θα μου πεις γιατί στο SOTN είναι έτσι ο Alucard in-game; Η απάντηση είναι ότι όταν έπαιζες το game τότε πραγματικά ένιωθες αίσθηση αντίστοιχου επιπέδου. Και είναι λογικό όταν από πίσω ήταν η τότε Konami, με τον εκδημοκρατισμό του game development και την έλευση των indies είναι λογικό να υπάρξουν τέτοια φαινόμενα απλοϊκότητας.

Αυτό δεν είναι κακό βεβαίως, έχουν βγει τόσα υπέροχα games (μεταξύ αυτών και το Hollow Knight), έχει αναπτυχθεί ο κλάδος, η οικονομία κτλ.

Σαν τραγική ειρωνεία να αναφέρουμε το τα 9 Sols και Hollow είναι HD ενώ το SOTN low resolution και δεν βλέπεται ευχάριστα σε HDTV. Είναι σαν να έχεις Porsche του ’70 που είναι ραφιναρισμένη και να τη συγκρίνεις με σύγχρονο αμάξι παραγωγής που επωφελείται από την εξέλιξη της τεχνολογίας.

[nooto]

Λοιπον, μια απο τις gaming εκκρεμοτητες που ειχα ηταν να ασχοληθω με τα Igavania μιας και το μονο που ειχα παιξει ηταν το SotN. Με την κυκλοφορια των συλλογων καταφερα και επαιξα μεσα στο τελευταιο 6μηνο και τις δυο τριλογιες (GBA και DS), ριχνοντας παραπανω πο 80 ωρες συνολο (οποτε τις προτεινω γιατι ειναι μεγαλο value for money). Για τα παιχνιδια αυτα καθε αυτα δεν ξερω τι μπορω να πω, προκειται για classics που ειναι must για τους fans του ειδους, και για μενα πρεπει πρωτα κανεις να δει αυτα και μετα να παει σε οτιδηποτε αλλο. Σαν μικρη παρενθεση να πω οτι σαν τιτλοι εχουν λιγοτερο εμφαση στο platforming και περισσοτερο στα rpg στοιχεια. Σαν προσεγγιση αυτο τα καθιστα αρκετα μοναδικα σε σχεση με τον ανταγωνισμο (που συνηθως ειναι πιο κοντα στο metroid παρα στο Vania). Σαν γενικο σχολιο θα πω οτι η τριλογια του GBA μου αρεσε περισσοτερο απο αυτη του DS, αν και τα παιχνιδια του DS ειναι μαλλον καλυτερα. Αυτο εχει να κανει κυριως με το art, τον γενικο τονο, καθως και το γεγονος οτι ειναι πιο κοντα στην συνταγη του SotN. Τα παιχνιδια του DS παροτι ειναι καλυτερα μηχανικα και εχουν πολλες νεες ιδεες, ειχαν και καποιες αστοχιες για τα δικα μου γουστα οπως ο γραμμικοτερος σχεδιασμος, το πιο παιδικο art, τα touch controls κλπ. Σε καθε περιπτωση, ας πω εν ταχει 2-3 λογια για καθε τιτλο ξεχωριστα:

Circle of the Moon:
Σιγουρα ο τιτλος που δεν θα προτεινα να ξεκινησει καποιος τη σειρα, το ειχα προσπαθησει πριν καποια χρονια και λογω αυτου τελικα δεν ειδα κανενα παιχνιδι της σειρας.Αν ομως καποιος ξεκινησει με καποιο αλλο (εγω ξεκινησα με το Aria) και παει μετα εκει πιστευω οτι θα προσαρμοστει πιο ευκολα. Το βασικο θεμα ειναι ο χειρισμος και το γεγονος οτι το τρεξιμο στον χαρακτηρα γινεται πατωντας 2 φορες το μπροστα, κατι που κανει το platforming δυσκολο. Απο κει και περα ομως, και αν καποιος μπει στο κλιμα, πιστευω οτι θα του αρεσει πολυ σαν παιχνιδι. Ειναι το πιο platforming heavy παιχνιδι της σειρας, εχει παρα πολυ ωραιο σχεδιασμο στο καστρο, εχει το συστημα με τις καρτες που ειναι η βαση για το τι ακολουθησε, και εχει ενα πολυ ιδιαιτερο στυλ γενικοτερα γιατι δεν το εχει φτιαξει ο Iga.

Harmony of Dissonance:
Με λιγα λογια ενα mini SotN part 2 σε ολα του. Η πρωτη εισοδος του Iga στα φορητα και προσπαθησε να δωσει μια αντιστοιχη εμπειρια με το SotN στο GBA. Γενικα πολυ ωραιο παιχνιδι, με φοβερη ταχυτητα και πολυ καλο καστρο επισης. Σιγουρα πισω σε γραφικα και μουσικη (ειδικα εδω το chip του GBA δεν την παλευει καθολου), αλλα μηχανικα και σε χειρισμο πολυ ευχαριστο και με πολυ καλο pacing. Εξαιρετικο βρηκα και το art φυσικα. Δεν εχω να πω πολλα παραπανω, ειναι μια εμπειρια που προσπαθει να προσομοιωσει το SotN, δεν το φτανει φυσικα λογω συστηματος και παραγωγης, αλλα παραμενει πολυ καλο game.

Aria of Sorrow:
Μαλλον το αγαπημενο μου απο τα 6, καταπληκτικο art και μουσικη, ωραια ιστορια με καλο twist, ενδιαφερον και διαφορετικο setting, φανταστικη μουσικη. Εδω ειναι και η πρωτη προσπαθεια για κατι νεο μιας και εχουμε το συστημα με τα abilities που παιρνεις απο τους εχθρους, το οποιο υπαρχει σε ολα τα παιχνιδια του Iga με την μια η την αλλη μορφη, μεχρι και στο Bloodstained: Ritual of the Night. Μηχανικα και λειτουργικα τελειο, και επισης με πολυ ωραιο καστρο και ατμοσφαιρα. Σαν παιχνιδι ειναι και αυτο περιορισμενο σε ενα βαθμο απο το hardware στο οποιο κυκλοφορησε, αλλα παρολα αυτα μιλαμε για εξαιρετικη εμπειρια.

Dawn of Sorrow:
Και καπου εδω ξεκιναμε με τα παιχνιδια που αρχιζουν να επηρεαζονται αρνητικα απο τα συστηματα στα οποια κυκλοφορησαν και την προσεγγιση της Nintendo στην εποχη Wii-DS. Σαν παιχνιδι το Dawn ειναι ισως καλυτερο απο το Aria, καθως παταει στις ιδεες του και τις αναπτυσσει, βελτιωνει οτι δεν δουλευε καλα, και γενικα προσφερει ενα καλυτερο συνολο. Απο την αλλη ομως εχει ενα art που ειναι παιδικο (για να μαζεψει περισσοτερο κοινο), εχει καποια touch controls και touch gimmicks (που τοτε για καποιο λογο θεωρουταν cool) που κανουν το παιχνιδι αρκετα εκνευριστικο κατα τη γνωμη μου, και επισης δεν χτιζει τοσο ωραια πανω στην ιστορια του Aria (για την ακριβεια μου φαινεται οτι σαν sequel δεν βγαζει κανενα νοημα). Το κατα ποσο τωρα αυτα σαν αρνητικα μετρανε, ειναι και στο γουστο του καθενος. Σιγουρα πολυ καλος τιτλος, αλλα για μενα εχασε καποιους ποντους απο αυτα που σημειωνω.

Portrait of Ruin:
Μαλλον το αγαπημενο μου setting καθως προκειται για sequel του Bloodlines που ειναι επισης το αγαπημενο μου απο τα κλασσικα παιχνιδια της σειρας. Επισης μαλλον το αγαπημενο μου μηχανικα καθως εχει τις πιο ωραιες ιδεες μεσα και με 2 χαρακτηρες που μπορεις να ελεγχεις ταυτοχρονα. Επισης, παιχνιδι με μεγαλη ποικιλια καθως μπορεις και μπαινεις μεσα σε πινακες οι οποιοι σε οδηγουν σε περιοχες εκτος τους καστρου. Απο κει και περα η σχεδιαστικη πτωση συνεχιζεται, καθως το παιχνιδι ειναι αρκετα πιο γραμμικο, με μειωμενα Metroid στοιχεια (πχ δεν υπαρχει τοσο gating) και επισης με λιγοτερο ενδιαφερον στο δευτερο μισο του (το οποιο κατα μια εννοια επαναλαμβανει το πρωτο μισο). Το κακο παιδικο art δυστυχως υπαρχει και εδω, και ειναι κριμα γιατι ειναι sequel ισως του πιο ενηλικου Castlevania.

Order of Ecclesia:
Καταρχην να πω εδω οτι το art ευτυχως ξαναγυρναει στα καλα επιπεδα της σειρας. Οπτικα επισης ειναι μαλλον το πιο ομορφο, με πολυ ωραια ιστορια και πρωταγωνιστρια, ενω και η μουσικη ειναι για αλλη μια φορα εξαιρετικη. Επισης μηχανικα το παιχνιδι κανει καπως refine τις ιδεες στην μαχη απο τα προηγουμενα, και επισης streamline σε πολλα απο τα συστημα τους. Συνολικα το διασκεδασα πολυ, αλλα ειναι μαλλον το χειροτερο για τα προσωπικα μου δεδομενα. Ο λογος ειναι οτι η σχεδιαστικη πτωση εδω τερματιζει, μιλαμε για ενα παιχνιδι με fragmented κοσμο, με καθε περιοχη να ειναι παρα πολυ γραμμικη και απλοικη, με ελαχιστα εως καθολου Metroid στοιχεια, και πιο κοντα σε κλασσικο Castlevania αλλα που εχει leveling και επιλογες σε οπλα. Επισης εχει και ενα συστημα για combos που ειναι mapped στα face buttons και ειναι σχεδον αδυνατο να το ακολουθησεις αν δεν πιασεις το χειριστηριο με περιεργο τροπο. Τελος οπως και στο Portrait, παροτι εχει πολλες περιοχες, καποιες ειναι reskins με αλλο χρωμα. Σαν θετικο παντως να βαλω οτι ειναι μακραν το πιο δυσκολο απο τα 6 (τα υπολοιπα ειναι αρκετα ευκολα παιχνιδια, αυτο εδω ειναι καπως challenging).

Αυτα σε γενικες γραμμες, παρα τα αρνητικα που σημειωνω σε καποιους απο αυτους τους τιτλους, ειναι must play συλλογες και οι 2 και εξαιρετικα παιχνιδια σαν συνολο. Go for it εννοειται και ευχαριστουμε την Konami που τα εφερε στα μοντερνα συστηματα (και δεν τα εκανε παντσικο ).

[nooto]

Double Post για καποιο λογο, τελος παντων να βαλω εδω οτι εχω τελειωσει και Prince of Persia Lost Crown, και παιζω τωρα Blasphemous, οποτε θα γραψω και για αυτα σε δευτερο χρονο.