Metroidvanias!

[Raf]

Μια ερώτηση μόνο, τι λέει από secrets, power ups, εξερεύνηση;

Αν ρωτάς επειδή δίνεις βάρος σε αυτά τα στοιχεία, τότε να γνωρίζεις πως το ESA τα έχει σε αφθονία. Τα μυστικά περάσματα συνήθως δεν απαιτούν βομβαρδισμό παντού αλλά καχυποψία και παρατήρηση της υφής των τοίχων, της γεωμετρίας των δωματίων και του ίδιου του χάρτη. Τα power-ups είναι απλά και ουσιαστικά· αναβάθμιση κίνησης και οπλισμού, κάτι που μεταμορφώνει και τον χάρτη και τις ίδιες τις μάχες, οι οποίες υπερέχουν σε σχέση με όποιο Metroid έχω παίξει. Η εξερεύνηση είναι η μεγάλη αρετή του παιχνιδιού. Ο σχεδιασμός του χάρτη και των δωματίων είναι ευφάνταστος και προκαλεί την περιέργεια και την ανασφάλεια του παίχτη. Ο ρυθμός της εξερεύνησης και η διακριτική καθοδήγηση του παίχτη στο ενδεδειγμένο μονοπάτι (ή η αγνοήσή του), είναι η καρδιά του παιχνιδιού.

Να σημειώσω πως άργησε να με κερδίσει. Τις πρώτες περίπου πέντε ώρες δυσκολεύτηκα να χωνέψω τη δυσκολία του και τους άκαμπτους χειρισμούς του hookshot, εργαλείο στο οποίο βασίζεται αρκετά το platforming. Έπειτα έγιναν κι αυτά δεύτερη φύση. Το σημαντικό είναι να μη γελαστείς, βλέποντας τα γραφικά, πως πρόκειται για ένα απλό, πρωτόγονο παιχνίδι. Είναι ακριβώς το αντίθετο.

[Xeno]

Ωραιος Raf , δεν ηταν καν στο ρανταρ το συγκεκριμενο. Ποσο θεμα να ναι τα γραφικα ειπα αρχικα και μετα ειδα βιντεο και εμεινα λιγο κι εγω.
Με το σωστο mindset μπορει να το δω αλλα νομιζω πως θα περιμενει λιγακι.
Ryu_gr για βαλε λιγη ταξη εδω γιατι εχει παραγινει το κακο με το πιξελ "αρτ".

Επι του θεματος τελειωσα προ ημερων το AM2R το οποιο μου καλυψε ιδανικα το κενο που ειχα για ενα metroid. Πολυ καλη εμπειρια που νομιζω πως μου αφησε κατι παραπανω σε σχεση με το 3ds official remake. Η αισθητικη οντως ηταν zero mission οσο δεν παει και το παιχνιδι ηταν πολυ ευχαριστο καθ' ολη τη διαρκεια του. Κριμα που δεν υπαρχουν περισσοτερα τετοια παιχνιδια να παιρνουμε ποτε ποτε τη δοση μας κι εμεις οι στερημενοι.

Περιττο να πω πως οταν επαιξε το παρακατω απλα σταματησα να κινουμαι και απλα χαζευα απολαμβανοντας τη μουσικη:

[Raf]

Κατά σύμπτωση έπαιζα κι εγώ το AM2R αυτές τις μέρες και χθες το τέλειωσα. Πολύ καλό Metroid, το υποτιμούσα στο κεφάλι μου επειδή είναι fanmade αλλά χωρίς αμφιβολία είναι στο ίδιο επίπεδο με το Zero Mission, και σε κάποια σημεία καλύτερο. Ωραίο το concept με το κυνήγι των Metroid, καλές μάχες για παιχνίδι της σειράς, μουσικάρες όπως είπες.

Όσο για το ESA καταλαβαίνω πως τα γραφικά είναι χοντροκομμένα αλλά ας μην είναι για κανέναν αυτός ο λόγος να μην παιχτεί αυτό το αριστούργημα. Στο προκείμενο, η τεχνική απλότητα επέτρεψε σε έναν, φαίνεται, ιδιοφυή δημιουργό να ξεδιπλώσει τις ιδέες του και να φτιάξει ένα παιχνίδι που προκαλεί τα όρια του είδους.

[Roronoa]

Αυτες τις μερες τελειωσα 2 metroidvanias. Super Metroid και Touhou: Luna nights.

Για το πρωτο δεν χρειαζεται να πω πολλα για οσους το εχουν παιξει. Ενα απο τα καλυτερα του ειδους και το παιχνιδι που εθεσε πολλα standards (ακολουθωντας το πρωτο που εβαλε τις βασεις), παρολο που φαινονται πια οι αδυναμιες του λογω των χρονων που εχει στην πλατη του.
Συγκεκριμενα πασχει πολυ στον χειρισμο, η εναλλαγη των οπλων ειναι λιγο δυσκολη και κουραστικη με το select button, ενω ακομα και καποιες κινησεις οπως το αλμα με το space jump ή και το wall jumping ειναι δυστροπα η πολυ δυσκολα. Ειναι μακραν το μεγαλυτερο ελαττωμα του και οποιος παιξει εναν απο τους νεωτερους τιτλους της σειρας ευκολα καταλαβαινει την μεγαλη βελτιωση.
Κατα τα αλλα εχει φοβερη ατμοσφαιρα, σχετικα απολαυστικη εξερευνηση με ελαχιστες εξαιρεσεις και γενικα ωραιο Gameplay με εξαιρεση τα ψιλοβαρετα boss fights, αν και δεν ειναι ολα κακα.
Παρολο που ειναι μαλλον ξεπερασμενο σχεδον σε ολους του τομεις απο τα ποιο καινουργια παιχνιδια του ειδος νομιζω αξιζει να παιχτει ακομα και σημερα αρκει να γινει "συμβιβασμος" με τα ελλατωματα του απο τον παικτη.

Το touhou luna nights ηταν εκπληξη για εμενα. Βασικα ειναι παιχνιδι βασισμενο στο συμπαν της σειρας bullet hell παιχνιδιων touhou με πολλους χαρακτηρες να εμφανιζονται ή και να ειναι bosses.
Δεν ειναι τοσο βαθυ στην εξερευνηση οσο τα περισσοτερα του ειδους μιας και ειναι σχετικα γραμμικο, αλλα προσφερει μια μεγαλη προκληση με ενα εξαιρετικο συστημα μαχης με ελεγχο του χρονου (slow και stop) και ωραιο platforming και προσφερει την επιλογη της εξερευνησης για power ups και skills. Συνηθως τα powerups που χρειαζεσαι για προσβαση στα επομενα επιπεδα τα βρισκεις σχετικα ευκολα στον δρομο σου αλλα λογο της δυσκολιας ειναι σημαντικο να ψαξεις οτι μπορεις. Ο χαρτης ειναι μεν ανοιχτος με επιλογες για teleport κτλ αλλα το παιχνιδι ειναι σχετικα μικρο.
Το παιχνιδι εχει φοβερο pixel art και η μουσικη του ειναι καταπληκτικη. H μουσικη ειναι κατα βαση remix απο τα υπολοιπα bullet hell touhou games και γενικα ειναι μερικα απο τα καλυτερα κομματια της σειρας, και οσοι ξερουν την σειρα θα ξερουν ποσο καλη ειναι η μουσικη της.
Αξιζει ανετα μια ματια.

[Raf]

Μείνετε μακριά από το Castlevania: Circle of the Moon.

Σαν Castlevania βρίσκεται ανάμεσα στον κλασικό σχεδιασμό και τα Igavania. Έχει χάρτη, leveling up, αλλά ο χαρακτήρας χρησιμοποιεί μόνο το μαστίγιο. Το παιχνίδι έχει θεμελιώδη προβλήματα, δυσλειτουργικό χειρισμό, μέτρια boss fights. Το παράτησα παρ' όλο που προσπάθησα να το προχωρήσω.

[Deus]

Xαρά στο κουράγιο σου που προσπάθησες να παίξεις το Crcle of the Moon, είναι με διαφορά το χειρότερο igavania και ένα από τα χειρότερα Catlevania γενικότερα. Μια που ψήνεσαι όπως για αυτά τα παιχνίδια θα σου πρότεινα το Aria of Sorrow και το Dawn of Sorrow,είναι και τα δύο κορυφαία. Θα έλεγα πως το πρώτο είναι ένα σκαλί πιο πάνω λόγω της αισθητικής, το Dawn έχει κοινότυπη ανιμε αισθητική. Το Order of Eclesia είναι επίσης πολύ καλό.

[Raf]

Το Aria of Sorrow ήταν το πρώτο μου metroidvania στο GBA πριν από χρόνια. Επίσης είχα παίξει μόλις βγήκε το Dawn of Sorrow. Και τα δύο είναι παιχνίδια που θέλω να παίξω ξανά προσεχώς. Το Order of Ecclesia το έπαιξα ξανά το καλοκαίρι, μαζί με το Aria είναι τα αγαπημένα μου της σειράς!

[Xeno]

Εγω παλι το ειχα βρει ενδιαφερον θυμαμαι. Παει πολυς καιρος για να εχω συγκρατησει λεπτομερειες αλλα μου αρεσε που επαιζε με αρκετα ιδιαιτερο τροπο και επειδη δεν ηταν απολυτο copy paste της κλασικης συνταγης του Igarashi. Δε λεω πως ειναι πολυ καλο παιχνιδι ή κατι τετοιο, απλα θυμαμαι πως δεν ειχα προσδοκιες και καπως ετσι ειχε αποτελεσει μια ευχαριστη εκπληξη.

Για εμενα το χειροτερο στην κατηγορια ηταν το Harmony of Dissonance και θεωρουσα και το Portrait of Ruin εξαιρετικα αδιαφορο.
To Ecclesia εν τελει θα το πω το καλυτερο των 6 φορητων γιατι ειχε το δικο του χαρακτηρα και ξεφευγε παραπανω απο τα επισης πολυ καλα Sorrow που πατουσαν σε πολυ μεγαλυτερο βαθμο στη συνταγη του SOTN. Το συγκεκριμενο το εχει παιξει βεβαια ο Raf και αν δεν κανω λαθος του αρεσε και πολυ κιολας ;).

[straier]

To Circle of the Moon έχει το "πλεονέκτημα" (για κάποιους τουλάχιστον, για μένα όχι τόσο) πως είναι αρκετά δυσκολότερο από το περισσότερα metroidvania.
Το έχω τερματίσει μεν αλλά το είχα ξεκινήσει 2-3 φορές μέχρι να αποφασίσω να το τελειώσω, κάτι που έγινε σχετικά πρόσφατα.
Το Harmony of Dissonance θυμάμαι να μου αρέσει πολύ περισσότερο αν και πάνε άπειρα χρόνια από τότε που το έπαιξα. Το μόνο θυμάμαι είναι πως υπήρχε ένα combo που έμοιαζε με Alucard Shield.
Για τα υπόλοιπα θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές. Το Aria είναι το αγαπημένο μου, λίγο παραπάνω από το Dawn, το Ecclesia αρκετά καλό και το Portrait of Ruin συμπαθητικό αλλά ψιλοαδιάφορο τελικά.

[Raf]

Το πρόβλημά μου με το Circle of the Moon ήταν κυρίως ο χειρισμός. Ο χαρακτήρας κινείται σαν να είναι κολλημένος σε λάσπες. Για να τρέξει χρειάζεται να πατήσεις δυο φορές γρήγορα την κατεύθυνση στο dpad. Πάντοτε θα θες να τρέχεις, καθώς δεν προσφέρει τίποτα να πηγαίνει σαν χελώνα ο χαρακτήρα, άρα ουσιαστικά για να κινείς τον χαρακτήρα σου θα πρέπει να πατάς δυο φορές την κατεύθυνση σε μόνιμη βάση. Πολλά σημεία του κάστρου απαιτούν άλματα που δεν μπορούν να γίνουν χωρίς φόρα, και σε συνδυασμό με πιέσεις από εχθρούς τύπου Medusa Head με έκαναν να αγαναχτήσω. Αυτό είναι θεμελιώδες πρόβλημα που σακάτεψε την εμπειρία μου.

Το thing του παιχνιδιού και το αντίστοιχο με το Souls system του Aria, είναι πως κάποιοι εχθροί ενίοτε αφήνουν κάρτες. Οι κάρτες συνδυάζονται σε ζευγάρια για να παράξουν ένα αποτέλεσμα (fire whip, +25% attack κ.α.) Τα drops όμως είναι τυχαία και δεν μπορώ να γνωρίζω ποιος εχθρός θα ρίξει τι για να μαζέψω όσες περισσότερες κάρτες γίνεται. Είναι ένα ατελές σύστημα που παρόμοιο και πολύ καλύτερο είδαμε αργότερα στη σειρά. Δεδομένου ότι το συγκεκριμένο κυκλοφόρησε 2 χρόνια πριν το Aria, ίσως να αποτέλεσε και έμπνευση για το σύστημα των souls. Έχει τη σημασία του.

Ένα άλλο πρόβλημά μου, που δεν είναι θέμα μόνο του συγκεκριμένου αλλά πολλών παιχνιδιών του είδους (και των Metroid), είναι τα μέτρια/κακά boss fights. Παιχνίδια όπως το Hollow Knight και το Environmental Station Alpha με έχουν κακομάθει σε αυτόν τον τομέα με καθαρά fights-χορογραφίες που σου δίνουν την εντύπωση πως μπορείς "εύκολα", με εξάσκηση και προσοχή βέβαια, να κάνεις no damage win. Τα Castlevania ποτέ δεν με ξετρέλαναν με τα boss fights τους, αλλά εδώ σε συνδυασμό με τον κακό χειρισμό μια συγκεκριμένη μάχη με ώθησε να το παρατήσω εντελώς.

Δεν θέλω να πω πως δεν μπορεί κάποιος να πάρει ευχαρίστηση από αυτό το παιχνίδι. Οι σκληροπυρηνικοί τους είδους ή/και της σειράς μπορεί να το συμπαθήσουν. Εγώ ένιωσα πως έπρεπε να παλέψω εμπόδια που υπάρχουν χωρίς λόγο για να προχωρήσω.

[Deus]

Είχα την τύχη να παίξω το Symphony of the Night την εποχή που βγήκε, το οποίο και φυσικά λάτρεψα.

Όταν έμαθα ότι θα βγει παρόμοιο game για το game boy advance ξενέρωσα γιατί τότε δεν είχα την κονσόλα. Μετά από χρόνια όμως αγόρασα Game Boy Advance και έπεσε στα χέρια μου το παιχνίδι. Όλος χαρά ξεκίνησα το παιχνίδι... Το είχα και απωθημένο... Το παράτησα, δεν άντεξα.

Εγώ πάντως, όπως έχω δηλώσει και σε άλλο θέμα, την σειρά την βαρέθηκα. Έχω παίξει ότι igavania έχει κυκλοφορήσει, δεν αντέχω να παίξω και άλλο παιχνίδι με όμοιο gameplay. Για αυτό και δεν βάζω να δοκιμάσω καν το Bloodstained. Θεωρώ πως δεν έχει να μου δείξει κάτι που δεν έχω δει, 7 igavania έχω τελειώσει εξάλλου. Προτιμώ να δοκιμάσω το Ori 2( δεν θυμάμαι το όνομα ) ή και το Environmental Station Alpha που με έχετε ψήσει όλοι εδώ.

[Raf]

Μάζεψα κάποια παιχνίδια τα οποία αυτοπροσδιορίζονται ως metroidvania και έχουν ορίσει ημερομηνία κυκλοφορίας μέσα στο 2021.

~

Shattered Soul | Steam | 29/07/2021

Στοιχεία beat'em up και metroidvania σε μεσαιωνικό setting.

mv_shattered2.jpgmv_shattered.jpg

SteamDolls - Order of Chaos | Steam | 2021

Φιλόδοξο steampunkμε αναφορές στην περιγραφή του σε Castlevania, Bloodborne, Hollow Knight, Dead Cells.

mv_steamdolls2.jpgmv_steamdolls.jpg

F.I.S.T.: Forged In Shadow Torch | Steam | 04/2021

2.5D, φαίνεται υποσχόμενο πολλά και με εξεζητημένο σύστημα μάχης.

mv_fist.jpgmv_fist2.jpg

Runce Fencer Illya | Steam | 2021

Υπόσχεται μέγεθος και πολύ περιεχόμενο — ωστόσο, παρακολουθώντας το στενά εδώ και καιρό παρατηρώ πως συχνά εντάσσει ιδέες από άλλα παιχνίδια 1:1, πράγμα που με ανησυχεί.

mv_rune.jpgmv_rune2.jpg

Gestalt: Steam & Cinder | Steam | 2021

Άλλο ένα steampunk, το οποίο όμως δείχνει τρομερά ζωντανό και γοητευτικό. Για κοιτάξτε το.

mv_gestalt.jpgmv_gestalt2.jpg

[Raf]

Crowsworn Steam page

crowsworn3.jpgcrowsworn2.jpgcrowsworn1.jpg

Λογικά σύντομα αρχίζει το Kickstarter του. Είναι πολύ εμφανείς οι επιρροές του, αλλά δείχνει να πρόκειται για σοβαρή δουλειά.

[Deus]

To Hollow Knight έχει δημιουργήσει ολόκληρη σχολή τελικά, αυτό συμπεραίνω μέρα με την ημέρα.

[Raf]

Από αυτό το ποστ που είχα κάνει αρχές του έτους με 5 αναμενόμενα μέσα στο 2021 παιχνίδια του είδους κι έχοντας περάσει ο μισός χρόνος, είχαμε χθες μόλις ημερομηνία κυκλοφορίας για το ένα από αυτά: το F.I.S.T.: Forged in Shadow Torch κυκλοφορεί για PS4/PS5 στις 7 Σεπτεμβρίου.

Για την ιστορία, από τα υπόλοιπα 4 παιχνίδια, σύμφωνα με το Steam, τα δύο πηγαίνουν για 2022 και τα άλλα δύο συνεχίζουν να αναγράφουν αόριστα "2021".