Όντας ο μοναδικός τίτλος της σειράς που δεν έχω τελειώσει, είπα να κάνω το μεγάλο βήμα. Παίζω λοιπόν το πρώτο Phantasy Star για Master System. Η υπερβολική ρετρίλα έχει κάνει τα νεύρα μου κουρέλια, απλά όμως. Grinding λογική μέχρι αηδίας, αλλά τι να γίνει.
Μιλάμε για επικές καταστάσεις τύπου, αρχίζεις το παιχνίδι σε level 1, αλλά για να συνεχίσεις το story, πρέπει να χάσεις πολύτιμες ώρες από τη ζωή σου μέχρι να πας level 6-7. Θέλει ώρες, ώρες της γνωστής κι αγαπημένης retro jrpg λογικής του τύπου:
Step 1: Βγαίνω από την πόλη και κάνω κύκλους στα χωράφια λίγα μέτρα έξω από αυτή (μη φάμε και κανα teh).

Step 2: Το level μου, μου επιτρέπει να κάνω, με το ζόρι, μέχρι μια μάχη. Η αγαπητή μύγα που καλούμαι να αντιμετωπίσω, αποδεικνύεται πολύ σκληρή για να πεθάνει.

Step 3: Ετοιμοθάνατος καθώς είμαι από τη σκληρή μάχη με το θανατηφόρο έντομο, τρέχω αγχωμένος μέχρι να φτάσω στη πόλη πριν κληθώ να αντιμετωπίσω δεύτερη μύγα στη σειρά, σε ένα από τα άπειρα random encounters. Δυο μύγες δε χωράνε στην ίδια μασχάλη.:phil:
Step 4: Πάω στη πόλη, όπου κατοικώ, αλλά δε πάω να αναπληρώσω τα αμέτρητα HP μου αράζοντας στο, φτωχικό πλην τίμιο, σπίτι μου, καθώς όπως γρήγορα ανακαλύπτω, αυτό δεν είναι εφικτό. Πανδοχείο στην πόλη δεν υπάρχει και κάθε ελπίδα για επιβίωση έχει σχεδόν χαθεί.

Step 5: Όμως να! Η ευγενική γυναίκα από το απέναντι πορτοκαλί (?!) σπίτι με φιλοξενεί, αφιλοκερδώς, όποτε θέλω. Εκμεταλλεύομαι την καλοσύνη της και ετοιμάζομαι για την επόμενη μύγα.

Όλα τα steps επί όσες ώρες χρειαστεί μέχρις ότου να φτάσω στο πολυπόθητο level 6. Εκεί όπου η μάχη με τη μύγα δεν θα είναι πια πρόβλημα, εκεί όπου η μόνη μου σκέψη θα είναι πια οι επικές μάχες με τα πολύχρωμα ζελέ που χοροπηδάνε.
Ε ναι λοιπόν, ναι.
.
.
Leave a comment: