Τι dvd/ταινία είδατε σήμερα?

[straier]

Πού το βρήκατε πως για να είναι κάτι τέχνη πρέπει να είναι τροφή για σκέψη;

[Altair]

Death Race Inferno.
Αμάξια,εκρήξεις,βία,γυναικάρες,Ντάνι Τρέχο,έπος.Αυτό είναι τέχνη.Κουλτούρα και μαλακίες.

[Raf]

[quote]να αναθεωρήσεις και για τις οσκαρικές παραγωγές τότε.[/quote]

Οι αγαπημένες μου ταινίες δεν είναι οσκαρικές πάντως. Κινούμαι περισσότερο στο "Κάποιες ταινίες που έχουν βραβευτεί μπορεί να αξίζουν να τις δει κανείς" αντικαθιστώντας το διστακτικό μπορεί με το συνήθως. Και ας μη πάμε μακριά, η μόνη ελληνική ταινία υποψήφια για όσκαρ τα τελευταία χρόνια ήταν ο "κυνόδοντας", παρ' όλα αυτά έχω δει πλήθος ελληνικών ταινιών ανώτερων απ' αυτό το πράμα.

Καλώς ή κακώς αυτή η διοργάνωση είναι η Eurovision του σινεμά, ένα πανηγυράκι αναζωογόνησης της εμπορικότητας, προώθησης της επικρατούσας αισθητικής (η οποία εξ' ορισμού δε μπορεί να είναι παρά μέτρια στην καλύτερη, αλλά ΟΚ, εδώ πάλι στο φιλοσοφικό το γυρνάμε) κι ενίσχυσης της κερδοφορίας της βιομηχανίας.

Συμφωνώ στο τελευταίο αλλά είναι πράγματι προώθηση επικρατούσας αισθητικής πάντοτε; Κάποιος γνωστικότερος σίγουρα θα μπορέσει να μου δώσει καλύτερα παραδείγματα αλλά το The Artist που κέρδισε πέρισυ το πρώτο βραβείο ήταν επικρατούσα αισθητική;
Αν βραβεύονταν οι ταινίες του Adam Sandler και τα χαζά action-flicks τότε αυτή η αναλογία θα ήταν πιο εύστοχη

Γενικά, μην περιμένεις να βρεις χρυσό με την πρώτη. Αλλά αν επιμείνεις στη σωστή αναζήτηση, αργά ή γρήγορα θα δεις κάτι ανέλπιστα καλό και είναι πιθανό (στο εύχομαι δηλαδή, γιατί δε συμβαίνει και τόσο συχνά αυτό) να αναθεωρήσεις και για τις οσκαρικές παραγωγές τότε.

Θυμήσου πως η θέση μου συνοψίζεται στο οτι δεν είμαι σχολαστικός σινεφίλ. Είμαι σίγουρος πως αν εμβαθύνω στη κινηματογραφική μόρφωση θα αναθεωρήσω πολλά πράγματα (και μαζί και αυτό) απλά είναι το τι ζητάω και μέχρι πού διατίθεμαι να φτάσω.

Και ΟΚ, συμφωνώ πως δεν είναι αυτοσκοπός να στοχεύεις στην κορυφή, αλλά είναι κρίμα το ότι έχουμε καταντήσει να βλέπουμε παραγωγές που κάνουν το ακριβώς αντίθετο και ανταγωνίζονται η μια την άλλη στο ποια είναι η πιο άτσαλη, τετριμμένη, κοινή, κενή και ποια δίνει τη λιγότερη τροφή για σκέψη.

Πάνω σε αυτό θα σου πρότεινα, αν δεν το 'χεις δει ήδη, το Ostrov (Το νησί) ρώσσικης παραγωγής 2006. Απο σπόντα μου την έδωσαν και λόγω θέματος αγκιστρώθηκα.

[TheCursed]

Άσχετο... έχεις κατά νου καμιά καλή ταινία με παρόμοια θεματολογία;

Αυτήν τη στιγμή όχι, μόλις ξύπνησα μετά από ξενύχτι για διάβασμα άλλωστε και δεν, άμα θυμηθώ κάτι θα σου πω.

Πού το βρήκατε πως για να είναι κάτι τέχνη πρέπει να είναι τροφή για σκέψη;

Δεν "πρέπει", αλλά πρώτον συνήθως συμβαίνει, δεύτερον αυτή η ιδιότητα ενισχύει την καλλιτεχνική πλευρά ενός έργου και τρίτον δύσκολα κάτι με όντως κορυφαία αισθητική δε θα το κάνει αυτό, ακόμη κι αν τα νοήματά του είναι ιδιαιτέρως ρηχά.

Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να έχεις κατά νου πως μιλάμε για σινεμά και όχι για ζωγραφική. Όλοι οι μεγάλοι το χώρου δίναν τροφή για σκέψη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όλα τα υπόλοιπα αυτόματα δεν είναι έντεχνα.

Συμφωνώ στο τελευταίο αλλά είναι πράγματι προώθηση επικρατούσας αισθητικής πάντοτε; Κάποιος γνωστικότερος σίγουρα θα μπορέσει να μου δώσει καλύτερα παραδείγματα αλλά το The Artist που κέρδισε πέρισυ το πρώτο βραβείο ήταν επικρατούσα αισθητική;

Το Artist είναι πραγματικά η εξαίρεση της εξαίρεσης της εξαίρεσης και πιθανότατα είναι η μόνη ταινία στα Όσκαρ εδώ και πολλά χρόνια η οποία δεν πέφτει ξεκάθαρα στον κανόνα αυτό και είναι όντως αμφιλεγόμενη στους κόλπους του ευρύτερου κοινού.

Ακόμη και μια ταινία όπως το No Country for Old Men για παράδειγμα, μπορεί να μην είναι το απλό, καθημερινό έργο, ωστόσο άρεσε σχεδόν στους πάντες.

[sOLiD SNAKE]

Περί όσκαρ παίδες κάνετε ένα σοβαρό λάθος, όπως και στις κάννες, δεν βραβεύεται η και καλά αντικειμενικά καλύτερη ταινία που δημιουργήθηκε μέσα στην χρονιά, για να γίνει κάτι τέτοιο θα έπρεπε in the first place όλες μα όλες οι ταινίες να είναι eligible και ο κάθε κριτής να δει χιλιάδες ταινίες από όλο τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα όμως μια επιτροπή ψηφίζει ποια θεωρεί καλύτερη ταινία από αυτές που είναι eligible (όσκαρ) ή που είναι στο πρόγραμμα του φεστιβάλ (κάννες).

Οσον αφορά τα όσκαρ για να είναι μια ταινία eligible θα πρέπει να τηρεί κάποιες προϋποθέσεις, όπως το να έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, να προβληθεί σε συγκεκριμένα φορματ, να είναι εμπορική (δηλ. να πληρώνεις εισιτήριο για να την δεις), να έχει προβληθεί και διαφημιστεί σε συγκεκριμένες ημερομηνίες στην κομητεία που έχει έδρα η Ακαδημία (LA) και η προβολή στις αίθουσες να έχει κρατήσει για τουλάχιστον μια ολόκληρη εβδομάδα και διάφορα άλλα τέτοια.

Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά ουσιαστικά τα όσκαρ βραβεύουν την κατά την κρίση της ακαδημίας πιο ποιοτική mainstream ταινία.

[straier]

Δεν "πρέπει", αλλά πρώτον συνήθως συμβαίνει, δεύτερον αυτή η ιδιότητα ενισχύει την καλλιτεχνική πλευρά ενός έργου και τρίτον δύσκολα κάτι με όντως κορυφαία αισθητική δε θα το κάνει αυτό, ακόμη κι αν τα νοήματά του είναι ιδιαιτέρως ρηχά.

Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να έχεις κατά νου πως μιλάμε για σινεμά και όχι για ζωγραφική. Όλοι οι μεγάλοι το χώρου δίναν τροφή για σκέψη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όλα τα υπόλοιπα αυτόματα δεν είναι έντεχνα.

Συνεχίζω να διαφωνώ, άλλωστε αν κάτι είναι ρηχό είναι fast food για σκέψη. Προφανώς εξαρτάται και από τα εκφραστικά μέσα του κάθε έργου (ένα βιβλίο οφείλει να το κάνει αυτό σε μεγαλύτερο βαθμό από έναν πίνακα). Αλλά η καλλιτεχνική αξία μίας ταινίας δε θεωρώ πως έχει να κάνει με το αν είναι τροφή για σκέψη. Η Διπλή Ζωή της Βερόνικας που είναι ίσως η πιο "καλλιτεχνική" ταινία που έχω δει, περιέχει μεν κάποια μοτίβα αλλά προσωπικά τα θεωρώ εντελώς δευτερεύοντα στην καλλιτεχνική αξία της ταινίας. Το Prestige από την άλλη το θεωρώ λιγότερο καλλιτεχνικό αλλά σίγουρα με έκανε να σκεφτώ πολύ περισσότερο.

Το Artist είναι πραγματικά η εξαίρεση της εξαίρεσης της εξαίρεσης και πιθανότατα είναι η μόνη ταινία στα Όσκαρ εδώ και πολλά χρόνια η οποία δεν πέφτει ξεκάθαρα στον κανόνα αυτό και είναι όντως αμφιλεγόμενη στους κόλπους του ευρύτερου κοινού.

Βέβαια το The Artist σαν πλοκή και ιστορία είναι απίστευτα τετριμμένο και mainstream (αν και αναγνωρίζω πως δε βρίσκεται εκεί η έμφαση αλλά στο πως χρησιμοποιούνται τα εκφραστικά μέσα εκτός της ομιλίας).

Ακόμη και μια ταινία όπως το No Country for Old Men για παράδειγμα, μπορεί να μην είναι το απλό, καθημερινό έργο, ωστόσο άρεσε σχεδόν στους πάντες.

Εγώ θα είμαι ο σχεδόν...

[TheCursed]

Το Prestige είναι mindfuck, άλλο αυτό. Καταλαβαίνεις πιστεύω τη διαφορά.

[straier]

Όχι δε νομίζω, ήταν απολύτως σαφές το τι έγινε στην ταινία δεν υπήρχε κάτι να καταλάβεις μετά τους τίτλους τέλους.
Δεν αναφέρομαι σε σκέψεις πάνω στην ιστορία της ταινίας αλλά σε φιλοσοφικά ζητήματα περί ζωής και ταυτότητας.

[TheCursed]

Όχι δε νομίζω, ήταν απολύτως σαφές το τι έγινε στην ταινία δεν υπήρχε κάτι να καταλάβεις μετά τους τίτλους τέλους.
Δεν αναφέρομαι σε σκέψεις πάνω στην ιστορία της ταινίας αλλά σε φιλοσοφικά ζητήματα περί ζωής και ταυτότητας.

Το χοντραίνεις πάρα πολύ νομίζω, ούτε κι εγώ αναφερόμουν φυσικά στο σενάριο της ταινίας, αλλά όχι κι έτσι.

Η ταινία αυτή πολύ απλά δεν έχει το πλαίσιο, την προσέγγιση, το πλασάρισμα για να κάνει αυτό που λες. Κάποια νύξη στο βάθος και στην ουσία των φιλοσοφικών προεκτάσεων του θέματος επίσης δεν κάνει. Δείχνει απλά μια κατάσταση την οποία κανείς δε μπορεί να χαρακτηρίσει με αποδείξεις "πλασματική", με άλλα λόγια ανάλογα πράγματα μπορεί να συμβαίνουν και γύρω μας και δε θα έχουμε κανέναν τρόπο να τα ξεσκεπάσουμε. Δε νομίζω πως προκαλεί κανένα να σκεφτεί πιο μακριά από το σε τι θα οδηγούσε κάτι αντίστοιχο στην πραγματική ζωή κι αυτό δεν το πηγαίνει πολύ πιο μακριά απ' το καθαρά πρακτικό επίπεδο.

Αυτό ονόμασα "mindfuck" προηγουμένως, αν θες να το ονομάσεις "φιλοσοφία" μπορείς και δε θα είναι εντελώς άστοχος χαρακτηρισμός, αλλά χωρίς παρεξήγηση, πρόκειται για φιλοσοφικό ζήτημα το οποίο για το σύγχρονο άνθρωπο είναι (ή μάλλον θα έπρεπε να είναι) νηπιακού επιπέδου. Μη μπω σε λεπτομέρειες και spoilάρω κανέναν, απλά όσο να 'ναι παρόμοιες καταστάσεις έχω δει και σε άλλα έργα πνευματικής διάνοιας (κάποια απ' τα οποία μπορεί και να τα απόλαυσα πράγματι όταν ήμουν νήπιο, οπότε there you go! ), με τη διαφορά πως η συγκεκριμένη ταινία τις παρουσιάζει ομολογουμένως πολύ εντυπωσιακά και απρόβλεπτα.

Η υπόθεση πως "εκεί έξω" μπορεί να υπάρχουν περισσότερα απ' όσα βλέπουμε, είτε αλά Matrix είτε αλλά Prestige, δε νομίζω πως είναι και η αιχμή της φιλοσοφίας. Μακράν βαθύτερα φιλοσοφικά είναι άλλα ερωτήματα και άλλες τοποθετήσεις, τα οποία ουσιαστικά είναι και αυτά που ολοκληρώνουν και νοηματοδοτούν αυτήν την (σχεδόν αντακλαστική για το σύγχρονο άνθρωπο) εικασία. Το ίδιο θα έλεγα κι επί των περί ταυτότητας.

[straier]

Δεν εννοούσα αυτό.

 

Οι σκέψεις μου είχαν να κάνουν κυρίως (όχι μόνο) με την ιδέα πως ο πρωταγωνιστής σκότωνε τον εαυτό του χωρίς να έχει σκοπό να αυτοκτονήσει, με το ποιος από τους 2 ήταν ο αυθεντικός κλπ. Μπορεί να είμαι πολύ πίσω αλλά θα ήθελα να μάθω την απάντηση της φιλοσοφίας σε αυτό το θέμα.

[Aion]

Είδα το Les Miserables. Η καλοσύνη είναι κάτι που από πάντα με συγκινεί ιδιαιτερα, ακόμα και μέσα από ταινίες, ειδικά όταν γίνετε τόσο καλά. Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση λοιπόν, είναι η εικόνα της εκκλησιας στην ταινία. Μια πολύ σπανια εικόνα, μια εικόνα αληθινή, πολύ κοντά στον Χριστιανισμό και πολύ μακριά από την εκκλησια που ξέρουμε, και απόψε έγινα μαρτυρας της, και μου άφησε μια πολύ γλυκιά γεύση ικανοποίησης. Η μεγαλύτερη μερίδα τον "Χριστιανών" έχει ξεχάσει αυτές τις εικόνες, την ουσία, τόσο πολύ που ούτε να τις διδάξει δεν ξέρει.

Ο Russel Crowe στέκι μια χαρά στον ρολο του, και τον Hugh Jackman τον προτιμώ χωρίς τα σιδερένια νύχια. Για την ακρίβεια, τον εκτίμησα πολύ περισσότερο, αξιοπρεπέστατη ερμηνεία. Τον Sacha Baron Cohen σε οποια ταινία και αν τον είδα τον απόλαυσα ιδιαιτερα, και μαζί και την ταινία. Η Helena Bonham Carter ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, πάντα με τους συμπαθητικούς τις ρόλους (ακόμα και σαν κακια), είναι σαν να βρίσκετε εκεί που χρειάζεται.

Παρολαυτά η ταινία δεν είναι για όλους. Πολύ πιο βάρη σαν musical από το Sweeney Todd ας πούμε.

Αν και μου άρεσε πολύ, γενικά για μένα η ταινία της χρονιας συνεχίζει να είναι το Cloud Atlas, το οποιο δεν προτάθηκε για κανένα Oscar, κάτι που όμως δεν σημαίνει ότι τα Oscars τα παίρνουν ταινιούλες ή ότι δεν αξίζει του Les Miserables να πάρει κάποια.

Μετά που λέτε πήγα σπίτι της κοπέλας, και εκεί που καθόμουν και χάζευα στο laptop της μέχρι να τελειώσει κάτι στην κουζίνα, βρίσκω τυχαία σε ένα folder το Inglourious Basterds. Έβαλα την πρώτη σκηνή με τον Christoph Waltz... Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι η κοπέλα ήρθε διπλα μου και είχε σχεδόν γονατίσει κάτω ενώ εγώ καθόμουν αναπαυτικά στην καρεκλα. Ναι, τόσο πολύ απορροφήθηκα. Ναι, είναι ταινιάρα.

[TheCursed]

Δεν εννοούσα αυτό.

 

Οι σκέψεις μου είχαν να κάνουν κυρίως (όχι μόνο) με την ιδέα πως ο πρωταγωνιστής σκότωνε τον εαυτό του χωρίς να έχει σκοπό να αυτοκτονήσει, με το ποιος από τους 2 ήταν ο αυθεντικός κλπ. Μπορεί να είμαι πολύ πίσω αλλά θα ήθελα να μάθω την απάντηση της φιλοσοφίας σε αυτό το θέμα.

ΟΚ, ναι, αυτά είναι συζητήσιμα (μάλλον και χωρίς σίγουρα απάντηση), αλλά προσωπικά εξακολουθώ να το θεωρώ λίγο υπερβολικό να τα θεωρεί κανείς "βαριά" φιλοσοφικά ζητήματα, για διάφορους λόγους.

Τέλος πάντων, για να μην πάει τελείως αλλού η κουβέντα ας το λήξουμε εδώ, από αλλού ξεκινήσαμε άλλωστε. Για να επιστρέψουμε εκεί λοιπόν, τι κάνει τη Διπλή Ζωή της Βερόνικα λιγότερο φιλοσοφική από το Prestige; Προφανώς και δε ζητάω συγκεκριμένη απάντηση, αλλά μήπως επειδή στην πρώτη (δικαιολογημένα) σ' ενθουσίασαν συγκεκριμένα πράγματα υποτίμησες το περιεχόμενό της; Είναι μια ταινία η οποία έχει πράγματι πολλά να πει, όπως άλλωστε και (καλώς ή κακώς) όλο το "σινεμά του δημιουργού".

[straier]

Μετά που λέτε πήγα σπίτι της κοπέλας, και εκεί που καθόμουν και χάζευα στο laptop της μέχρι να τελειώσει κάτι στην κουζίνα, βρίσκω τυχαία σε ένα folder το Inglourious Basterds. Έβαλα την πρώτη σκηνή με τον Christoph Waltz... Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι η κοπέλα ήρθε διπλα μου και είχε σχεδόν γονατίσει κάτω ενώ εγώ καθόμουν αναπαυτικά στην καρεκλα. Ναι, τόσο πολύ απορροφήθηκα. Ναι, είναι ταινιάρα.

Η κοπέλα ήταν στα στάνταρ που έχεις συνηθίσει; Τουλάχιστον επισκέπτεται την κουζίνα και μπορείς να την κλείσεις εκεί...

ΟΚ, ναι, αυτά είναι συζητήσιμα (μάλλον και χωρίς σίγουρα απάντηση), αλλά προσωπικά εξακολουθώ να το θεωρώ λίγο υπερβολικό να τα θεωρεί κανείς "βαριά" φιλοσοφικά ζητήματα, για διάφορους λόγους.

Δεν έχει να κάνει με το αν είναι βαρύ φιλοσοφικό ζήτημα, αλλά όντως με είχε βάλει σε διαδικασία να το σκεφτώ.

Τέλος πάντων, για να μην πάει τελείως αλλού η κουβέντα ας το λήξουμε εδώ, από αλλού ξεκινήσαμε άλλωστε. Για να επιστρέψουμε εκεί λοιπόν, τι κάνει τη Διπλή Ζωή της Βερόνικα λιγότερο φιλοσοφική από το Prestige; Προφανώς και δε ζητάω συγκεκριμένη απάντηση, αλλά μήπως επειδή στην πρώτη (δικαιολογημένα) σ' ενθουσίασαν συγκεκριμένα πράγματα υποτίμησες το περιεχόμενό της; Είναι μια ταινία η οποία έχει πράγματι πολλά να πει, όπως άλλωστε και (καλώς ή κακώς) όλο το "σινεμά του δημιουργού".

Μπορεί η Βερόνικα να είναι και περισσότερο φιλοσοφική αλλά από τη μία η ταινία δε μου έδωσε τα ερεθίσματα (εμένα πάντα, σε άλλους μπορεί να τα έδωσε) για να τη δω φιλοσοφικά ενώ από την άλλη πραγματικά δε με ενδιέφερε. Η ταινία είχε πλάσει έναν τόσο πειστικό αλλά μαγικό κόσμο που το αν είναι φιλοσοφική ή όχι δε με ένοιαζε ούτε με νοιάζει. Θεωρώ πως η καλλιτεχνικότητά της είναι ανεξάρτητη των φιλοσοφικών της προεκτάσεων.

[Aion]

Η κοπέλα ήταν στα στάνταρ που έχεις συνηθίσει; Τουλάχιστον επισκέπτεται την κουζίνα και μπορείς να την κλείσεις εκεί...

Που να έβλεπες με τι πιάτα με περίμενε. Έσβησα την στεναχώρια του Les Miserables με σιεφταλιά σουβλάκια γεμιστά παστίτσιο και cheesecake. Όχι παίζουμε.

[Ground_zero]

Elega na to valw sta asteia, alla to vazw edw epeidh einai masteriko!
Respect!