Περί βιβλίων και άλλων δαιμονίων

[Raf]

"Ο Τυφλός Ωρολογοποιός", Richard Dawkins. Έχω αρχίσει να συμπαθώ πολύ αυτό τον παθιάρη Εγγλέζο.

[丹野]

Εγώ τελείωσα το μυθιστόρημα του Neil Gaiman "Οι Κυνηγοί των Ονείρων"(The Dream Hunters). Πολύ φανταστικό και σουρρεαλιστικό μυθιστορηματάκι 6 κεφαλαίων.

[Altair]

Έχει διαβάσει κανείς το διήγημα The Masque of Red Death του Πόε;
Άκουγα ένα τραγούδι των Theatre of Tragedy (And when he falleth) το οποίο έχει μέσα απόσπασμα από την ομώνυμη ταινία,που βασίστηκε στο διήγημα και μου άρεσε πάρα πολύ.

[丹野]

Μιλώντας για τον Edgar Alan Poe, εγώ τώρα άρχισα από προχτές να διαβάζω τα μυθιστορήματα του Lovecraft. Διάβασα το βιογραφικό του και το πρώτο μυθιστόρημα του. Συνεχίζω σιγά-σιγά να τα διαβάζω.

Δεν περίμενα να τον τρελάνει τόσο πολύ ο χωρισμός του με την Ρωσίδα μετανάστρια. Ο Edgar Alan Poe είναι κάτι σαν μέντορας του, απ' όσο διάβασα. Διάβασα επίσης ότι μικρός κριτίκαρε τους αρχάριους, αλλά όταν έγινε πασίγνωστος, τον κριτίκαραν και καλά και πανάσχημα. Το καλύτερο είναι ότι είναι άθεος!

[Somari]

Δεν περίμενα να τον τρελάνει τόσο πολύ ο χωρισμός του με την Ρωσίδα μετανάστρια. Ο Edgar Alan Poe είναι κάτι σαν μέντορας του, απ' όσο διάβασα. Διάβασα επίσης ότι μικρός κριτίκαρε τους αρχάριους, αλλά όταν έγινε πασίγνωστος, τον κριτίκαραν και καλά και πανάσχημα. Το καλύτερο είναι ότι είναι άθεος!

[丹野]

Somari, τι είναι αυτό?

[Raf]

Τα posts σου εικονογραφημένα, σύμφωνα με το Somari.

[Somari]

Σύμφωνα με τον MC Escher

[Titus]

Έχει διαβάσει κανείς το διήγημα The Masque of Red Death του Πόε;
Άκουγα ένα τραγούδι των Theatre of Tragedy (And when he falleth) το οποίο έχει μέσα απόσπασμα από την ομώνυμη ταινία,που βασίστηκε στο διήγημα και μου άρεσε πάρα πολύ.

Είναι από τα πολύ κλασσικά του και μου άρεσε πολύ. Δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή αλλά πλέκει μια τρομερή ατμόσφαιρα θανάτου και παρακμής. Εδώ είναι το πλήρες κείμενο στα αγγλικά.

http://books.eserver.org/fiction/poe/masque_of_the_red_death.html

[Altair]

Titus thanks.

[Raf]

Το αγαπημένο μου ποίημα.

Η Μπαλάντα του Κυρ- Μέντιου


Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!


Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.


Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!


Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.


Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.


Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.


Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.


Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!


Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.


Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!


Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"


Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!


Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),
H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!


Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.


Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!


Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!


Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.


Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:


"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.


Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.


Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.


Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.


Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

[Titus]

Οι άρχουσες τάξεις μας, ενσωματωμένες από πάντα στον αστερισμό της ιμπεριαλιστικής δύμανης, δεν ενδιαφέρονται καθόλου να εξακριβώσουν αν ο πατριωτισμός θα μπορούσε να είναι πιο κερδοφόρος από την προδοσία ή αν η επαιτεία είναι η μόνη δυνατή μορφή της διεθνούς πολιτικής. Υποθηκεύουν την εξουσία επειδή "δεν υπάρχει άλλη διέξοδος". Τα άλλοθι της ολιγαρχίας μπερδεύουν με έναν ενδιαφέροντα τρόπο την ανικανότητα μιας κοινωνικής τάξης και την a priori μοιρολατρεία μιας απουσίας εθνικού πεπρωμένου.

Εδουάρδο Γκαλεάνο, "Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής.

Γράφτηκε το 1971 για τη Ν. Αμερική και μοιάζει να γράφτηκε φέτος για την Ελλάδα. Το μόνο που θα προσέθετα θα ήταν το "λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης" αντί για κοινωνικής. Δύο δεδομένα.

Γερμανοί τραπεζίτες, πολιτικοί και αξιωματούχοι έχουν εγκαλέσει επανειλημμένα τους Έλληνες επιχειρηματίες για το ότι περιμένουν από τους Ευρωπαίους, και κυρίως τους Γερμανούς, να επενδύσουν στην Ελλάδα ενώ οι ίδιοι όχι μόνο δεν το κάνουν αλλά συνεχίζουν την εκροή καταθέσεων σε ξένες τράπεζες. Να σημειωθεί ότι οι υπογραφές για κατασκευαστικά έργα έχουν ήδη ξεκινήσει να μπαίνουν μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου με ανάδοχους τους γνωστούς εργολάβους του Δημοσίου (που εισπράττουν τις δόσεις και μετά τις μετατρέπουν σε καταθέσεις βγάζοντάς τες έξω) και γερμανικές εταιρείες, κυρίως στον τομέα της ενέργειας.

Δεύτερο δεδομένο η παρεξηγημένη έννοια "λούμπεν". Δεν ταυτίζεται τόσο με τη χυδαιότητα, την υποκουλτούρα και τους παρίες, αλλά χρησμοποιείται για μια μάζα που έχει χάσει την ταξική της συνείδηση. Το "λούμπεν προλεταριάτο" του Μαρξ, επειδή σε αντίστοιχους πολιτικούς φιλοσόφους απαντάται για πρώτη φορά ο όρος, είναι όλοι αυτοί που είτε βρίσκονται εκτός της οικονομικής δραστηριότητας (και άρα δε σχηματίζουν τάξη εκ των πραγμάτων) είτε αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως τέτοια και αγνοούν οποιαδήποτε συλλογικότητα (πχ μικροκακοποιοί ή ευκαιριακοί εργαζόμενοι). Και η μεγαλοαστική τάξη είναι η κατεξοχήν διαβρωμένη.

[Evans]

[...]οι εποχές αλλάξαν πολύ τελευταία, χρειάζεται να εκσυγχρονίσουμε τα μέσα και τα συστήματα, να χρησιμοποιούμε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, απ΄ότι ακούω είναι ό,τι πιο υγιεινό υπάρχει, δεν κάνει μουντζούρες και δεν λεκιάζει τα χέρια, εξάλλου είναι και γρήγορο, με το που ανοίγει κανείς το outlook express της microsoft αμέσως συνδέθηκε, θα υποχρεωνόμουν όμως να δουλεύω με δύο χωριστά αρχεία, ένα για αυτούς που χρησιμοποιούν υπολογιστή και το άλλο για κείνους που δε χρησιμοποιούν, όπως και να έχει, έχουμε πολύ χρόνο για να αποφασίσουμε, διαρκώς εμφανίζονται νέα μοντέλα, νέα ντιζάιν, τεχνολογίες που διαρκώς τελειοποιούνται, ίσως μία μέρα αποφασίσω να δοκιμάσω, ως τότε θα συνεχίσω να γράφω με πένα, χαρτί και μελάνι, έχει τη γοητεία της παράδοσης και η παράδοση βαραίνει πολύ σε θέματα του θνήσκειν.
(είπε η θάνατος στο δρεπάνι της)

~ Ζοζέ Σαραμάγκου, Περί θανάτου (2007).

[Titus]

Το έχω διαβάσει το "Περί θανάτου", αρκετά καλό αλλά όχι το καλύτερό του. Με εξαίρεση το "Ευαγγέλιο" μάλλον θα διάλεγα το "Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις" και το "Η πέτρινη σχεδία".

Διάβασες τελικά το "Ο ζωγράφος των μαχών" του Ρεβέρτε?

[Chaoscrow]

http://en.wikipedia.org/wiki/Murder_Mysteries

Τούτο δω. Πολύ σύντομο αλλά τόσο καλό! Οι φαν του Gaiman ας το τιμήσουν. Τώρα που το σκέφτομαι, ακόμη και να μην είσαι φαν είναι καλή περίπτωση καθώς είναι σύντομο και περιέχει τους χαρακτηριστικούς διαλόγους που φτιάχνει...