Fire Emblem: Three Houses

[nooto]

Αρχικά, έχει σοβαρά θέματα pacing. Πολύ σύντομα γίνεται κουραστική και επαναλαμβανόμενη διαδικασία το να πρέπει να επιστρέφεις συνέχεια στο μοναστήρι και να πρέπει να κάνεις τα ίδια και τα ίδια. Δεν είναι κακό το ότι αποφάσισαν να βάλουν social στοιχεία στο παιχνιδι, το κακό όμως είναι ότι δεν έχει καμία ουσία. Δεν υπάρχουν διάλογοι και γενικότερα cutscenes, υπάρχει μόνο πολύ επιφανειακή αλληλεπίδραση καθώς οι χαρακτήρες σου λένε πράγματα του στιλ " α, τι δύσκολη μάχη ήταν, ας συνεχίσουμε έτσι, μας περιμένουν ακόμα δυσκολότερες". Το Persona δείχνει τον δρόμο σε αυτόν τον τομέα. Πραγματικά όταν είμαι στο μοναστήρι νιώθω λες και παίζω κανένα open world και κάνω απλά κυνηγάω τα εικονίδια στον χάρτη... Δεν το διασκεδάζω καθόλου δηλαδή. Συχνά βάζω να ακούσω μουσική παράλληλα ή κάποια ομιλία που με ενδιαφέρει για να ξεχνιέμαι και να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα.

Εμενα να πω την αληθεια μου αρεσε το μοναστηρι . Γενικα θα ηθελα τα tactic games να μην ειναι μονο μια συλλογη απο μαχες και η ιδεα του να υπαρχει ενα κεντρικο hub οπου μπορεις να κανεις καποιες δραστηριοτητες κλπ, θεωρω οτι βοηθαει λιγο στο να ειναι ο κοσμος του παιχνιδιου καπως πιο fledged και διαδραστικος. Στα υπολοιπα που λετε (οτι φαινεται σαν να μην εχει ουσια κλπ), πιστευω οτι εχει φτιαχτει επι τουτου ετσι ωστε να μην το δει ο παικτης σαν κατι υποχρεωτικο, σαν κατι που πρεπει να ασχοληθει για ωρες (βλεπε persona), και σαν κατι που δεν μπορει να το κανει skip αν θελησει. Συμφωνω οτι σαν κομματι καταντα καπως επαναλμβανομενο απο ενα σημειο και μετα, αλλα θα προτιμουσα να το βελτιωσουν στα επομενα παιχνιδια και να συνεχισει να υπαρχει με τον εναν ή τον αλλο τροπο, απο το να το βγαλουν και το παιχνιδι να αποτελειται απο μια σειρα απο χαρτες και μονο.

Αλλά αυτό πάει και έρχεται. Από ένα σημείο και μετά μαθαίνεις και περνάς γρήγορα τα διαδικαστικά στο μοναστήρι. Αυτό που με ενόχλησε πραγματικά είναι ο τρόπος που είναι σχεδιασμένες οι μάχες. Θεωρώ εντελώς λάθος να σκάνε ενισχύσεις απροειδοποίητα ενώ παίζεις για ώρα μια μάχη. Στην ουσία συμβαίνει το εξής: Παίζεις μια μάχη, κινείς του χαρακτήρες σου βάσει των εχθρών που βλέπεις και στα καλά καθούμενα, ενώ παίζεις ώρα, έρχονται ενισχύσεις εντελώς απροειδοποίητα οι οποίες μάλιστα μπορούν να κάνουν κίνηση (και να επιτεθούν) στον γύρο που έχουν εμφανιστεί... Πολλές φορές μάλιστα εμφανίζονται έτσι bosses που σε έχουν one hit.Έτσι, πολύ συχνά οι αδύναμοι χαρακτήρες βρίσκονται εκτεθειμένοι και απλά πεθαίνουν. Ακόμα χειρότερα, πολλές φορές αλλάζει έτσι απροειδοποίητα και το mission objective. Εκεί που ήξερες ότι πρέπει απλά να νικήσεις όλους τους εχθρούς και πήγαινες με το πάσο σου στα καλά καθούμενα σου πετάει ένα "defeat them before they reach x spot". Έλα όμως που επειδή δεν το είχες αυτό υπόψιν ο τρόπος που έχεις κινήσει τους δικούς σου απλά δεν επιτρέπει το να το ανταποκριθείς και απλά χάνεις. Η λύση είναι απλά να παίξεις τον χάρτη ξανά και ξανά μέχρι να μάθεις από έξω πότε εμφανίζονται ενισχύσεις, που και φυσικά τι είδους μονάδες θα σκάσουν μύτη.

Από την άλλη το σύστημα divine pulse δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν διασκεδάζω καθόλου με το να πρέπει να κάνω συνέχεια rewind μέχρι να μου ¨κάτσει¨να καταφέρω να νικήσω τους πάντες χωρίς να έχω καμιά απώλεια. Είναι απλά cheap design και δεν απαιτείται καμιά στρατηγική παρά μόνο trial and error. Είναι να σαν κάνω exploit quick savequick load. Πόσο μπορεί να διασκεδάσει κανένας από αυτήν την διαδικασία; Σε ένα σωστό tactics παιχνίδι βάζεις τον χάρτη, βλέπεις τι εχθρούς έχεις να αντιμετωπίσεις και αναλόγως επιλέγεις χαρακτήρες, skills, εξοπλισμό και προσπαθείς να δεις αν η στρατηγική σου αποδίδει. Αλλιώς δοκιμάζεις κάτι άλλο και όταν τα καταφέρεις γουστάρεις, χαίρεσαι, νιώθεις έξυπνος γιατί τα κατάφερες. Στο Fire Emblem Three Houses η στρατηγική απλά έχει πολύ μικρότερη σημασία. Το να αποστηθίσεις από έξω τους χάρτες και τι γίνεται σε ποια χρονική στιγμή είναι που έχει σημασία.

Η τελική μάχη επίσης είναι απαράδεκτη. Ισχύουν όλα όσα ανέφερα πιο πάνω συν το ότι έχεις έναν τεράστιο χάρτη, με πάρα πολλές εχθρικές μονάδες και με πολλά σημεία του χάρτη να προκαλούν damage αν πατήσεις πάνω τους. Απλά το level design είναι τραγικό.

Σε αυτο συμφωνω οπως εγραψα και στο discord, αλλα εχει να κανει με το σεναριο που επελεξες να δεις που ειναι το πιο "advanced" ας το πουμε και προσπαθει να αυξησει καπως τεχνητά την δυσκολια, + ειναι το πρωτο playthrough και χτυπαει καπως περισσοτερο. Στους επομενους κυκλους του παιχνιδιου (και ακομα και σε μαχες που δεν εχεις δει) εισαι πιο υποψιασμενος, με καλυτερο party, και ο μηχανισμος των ενισχυσεων (οπου υπαρχει), δεν δημιουργει τετοιο προβλημα. Ξαναλεω παντως οτι ουτε εμενα μου αρεσε και ειδικα στο σεναριο της Edelgard μου εσπασε τα νευρα ειδικα προς το τελος.

Το tactics στοιχείο απλά έχει υποχωρήσει πάρα πολύ και οι χάρτες είναι εντελώς λάθος σχεδιασμένοι.

Σε αυτο δεν συμφωνω, απο tactic games μονο το FFT εχω παιξει αλλα απο την αλλη ειναι απο τα καλυτερα παιχνιδια της κατηγοριας. Ακομα λοιπον και εχοντας αυτο σαν μετρο συγκρισης, το Three Houses μου φανηκε οτι στον τομεα του gameplay, συστηματος μαχης, σχεδιασμο των χαρτων, tactic στοιχειων, ειναι παρα πολυ καλο. Ειναι αγκαθι το συστημα των ενισχυσεων (οταν συμβαινει και κυριως χωρις προειδοποιηση) αλλα imo δεν ειναι ικανο να καταστρεψει την υπολοιπη πολυ καλη δουλεια που εχουν κανει.

Τα σχεδια των χαρακτηρων μου φαινονται απαραδεκτα για τα γουστα μου και οι διαλογοι δε μπορουν να με προιδεασουν για κατι πολυ καλυτερο. Μπορει να πεφτω εξω, αλλα αυτο που βλεπω απλα δε γινεται να με ιντριγκαρει σαν πρωτη εντυπωη εστω. Θα δω τι γινεται επι της ουσιας (gameplay) παιζοντας περισσοτερο, αλλα πλεον εχω φτασει οταν βλεπω κακογουστα anime elfs με πρασινα μαλλια και ενοχλητικες φωνες να μου γυρνανε τα ματια αναποδα.

Παροτι ειμαι φιλος των anime, μπορω να δω πολυ συγκεκριμενα παραγματα πλεον και imo το art style του παιχνιδιου εινα αρκετα ουδετερο ωστε να μην ξενίζει ή αποτρεπει καποιον απο το να ασχοληθει. Τα δε cutscenes μου φανηκαν απλα κορυφαιας ποιοτητας και θα ηθελα να δω περισσοτερα. Ειναι θεμα γουστου σαφως αλλα σε γενικες γραμμες, και παροτι το παιχνιδι εχει πολλα ιαπωνικα anime tropes, ξαναλεω οτι το βρηκα αρκετα neutral (σε αντιθεση με το P5 -το οποιο ξεκινησα επιτελους - και ανεφερε και ο IHNE, που οχι απλα χρησιμοποιει αλλα προβαλει την ολη anime αισθητικη). Οσο για το πρασινο μαλλι , οπως εγραψε και ο IHNE, υπαρχει σεναριακος λογος για αυτο και θα το δεις στην πορεια.

[Xeno]

Eχω παιξει καπου γυρω στις 38 ωρες που λετε και ειμαι chapter 11. Αν ειδα καλα το campaign που παιζω εχει 22 κεφαλαια, οποτε ηδη μου χει πεσει βαρυ αυτο. Αν το βαθμολογουσα σαν παιχνιδι με τα οσα εχω δει ως τωρα το πιο επιεικες που θα του εβαζα ειναι ενα 6-7. Αυτα που φοβομουν οταν ξεκινησα, ειναι αυτα ακριβως που εχω περασει σιτς 35-40 ωρες ενασχολησης μου με τον τιτλο.

Η δυσκολια ειναι χαμηλη και το divine pulse κανει τα πραγματα ακομα ευκολοτερα. Οι μαχες ειναι πολυ μεγαλες σε διαρκεια χωρις λογο. Αν το παρεις αποφαση να κανεις καθε sidequest και paralogue τοτε η διαρκεια του τιτλου πολλαπλασιαζεται σε μεγαλθο βαθμο επισης χωρις λογο. Αν δεν κανεις μαχες τοτε θα τρως χρονο στο exploring που γινεται ρουτινα με απιστευτα μεγαλη επαναληψη πολυ συντομα. Καθε φορα τα ιδια οσο δεν παει, θα κανω cook, θα κανω share meals μεχρι ολοι να εχουν max motivation, θα κανω choir με τους casters/healers, θα κανω κανα tournament, εννοειται θα κανω τον γεωπονο στο green house, θα κανω λιγο και τον ψαρα και αν μεινει κανας ποντος θα παω και στο weekly tournament ή για λιγο faculty training ξανα και ξανα και ξανα και ξανα. Για gifts/lost items και με το να μαζευεις loot σε καθε γωνια του monastery δεν το συζηταω καν.

Το παιχνιδι εχει απειρο micromanagement σε σημειο που σπαει ρεκορ θα ελεγα. Σχεσεις μεταξυ ολου του cast, managing items, abilities, combat arts, crafting/repairing weapons, battalions, classes, lectures και το να σχεδιαζεις καθε goal και καθε απλη κινηση σκεπτομενος παραλληλα σε τι path θα κινηθει καθε χαρακτηρας κτλ κτλ.

Σαν αποτελεσμα το pacing ειναι κακο, η επαναληψη μεγαλη, η προκληση οπως ειπα χαμηλη και οι χαρακτηρες/διαλογοι κτλ παραδοσιακα απογοητευτικοι και το ξερω πως καποιοι διαφωνουν, αλλα πλεον εχω αποδεχτει πως 99% των JRPGs απλα δεν εχουν κανενα standard στο εν λογω θεμα και πως αν θελω story μπορω να παιξω οποιοδηποτε αλλο ειδος, αλλα σιγουρα οχι καποιο JRPG.

To core battle system ειναι καλο και η ποικιλια με classes, οπλα, διαφορετικα ablities και synergies μεταξυ party members ολα μια χαρα, αλλα για να φτασεις εκει το παιχνιδι σου λεει θελω x ωρες απο τη ζωη σου και σε βαζει να κανεις πολλα περιττα πραγματα οταν εγω νιωθω πως θα εδινα ευχαριστα 1/10x.

Ειλικρινα περιμενα να μαι κοντα στο τελος δεδομενου πως το παιχνιδι εχει και 3 σεναρια, αλλα τωρα που ειδα πως εχω πολυ δρομο ακομα κακα τα ψεματα απογοητευτηκα λιγο.
Θα συνεχισω για τις μαχες αλλα θα επισπευσω ολα τα extras και θα κανω πιστευω κυριως explore στα γρηγορα και quests κομμενα μεχρι να ζοριστω σημαντικα (αν συμβγει αυτο), γιατι ως τωρα νιωθω πως τα χω ισοπεδωσει ολα (εχω κανει καθε paralogue που μου εχει δωσει το παιχνιδι και ισως 3 sidequests ακομα στην αρχη του παιχνιδιου).

Η μονη σκεψη που μου περναει συχνα απο το μυαλο ειναι το ποσο καλυτερο και πιο focused ηταν το Rabbids Kingdom Battle που συγκριτικα θα του εβαζα ενα 9αρακι σαν εμπειρια κατ' ελαχιστον. Μακαρι να βγαλουν 2ο παιχνιδι και μακαρι η Intelligent Systems να μας δωσει κατι πιο στοχευμενο και λιγοτερο φλυαρο (Advance Wars - οκ πλακα κανουμε, RIP AW) ή ακομα καλυτερα Paper Mario 3 (λολ :/ ).

[ChrisTop]

Παίξε Divinity 2: Original Sins αν δεν το 'χεις κάνει ήδη.

[Xeno]

Νομιζατε πως τη γλιτωσατε και πως το παρατησα ε, ε;.
Nooope.

63 ωρες μου πηρε με μεγαλα διαλειμματα ενδιαμεσα αλλα τα καταφερα. To παιχνιδι συνοψιζει υπεροχα τα προβληματα των μοντερνων RPG που ειναι απιστευτα bloated ανευ λογου και αιτιας και αν το ειχα πει αυτο μια φορα μετα απο καποιες ωρες, προς το τελος τα προβληματα αυτα μεγεθυνονται οσο δεν παει. Το μοναστηρι ειναι αδυνατο να μην κουρασει, τοσο περιορισμενη και επαναλαμβανομενη λουπα δεν πρεπει να χω δει σε αλλο RPG γιατι καλεισαι κυριολεκτικα να κανεις ΑΚΡΙΒΩΣ τα ιδια πραγματα ξανα και ξανα χωρις καμια ποικιλια. Αυτο σε συνδυασμο με το απειρο micromanagement σκοτωνουν το οποιο fun του τιτλου.

Το παιχνιδι αγνοει παντελως τις ριζες του (gameplay focused εμπειρια με minimal στοιχεια οσον αφορα οτιδηποτε αλλο) και θελει να γινει πολλα πραγματα τα οποια δεν ειναι και που δεν εχει αναγκη να ειναι. Για την ιστορια δε θα μιλησω καν, κλασικες ιαπωνικες εφηβικες καταστασεις που κυμαινονται απο παντελως αδιαφορες μεχρι going full anime/weeb because why not.

Οι μαχες ειναι πολυ ευχαριστες και οι μηχανισμοι γυρω τους και τα classes και τα παντα ειναι αυτο που εν τελει μου θυμισε τα καλα που εχει αυτη η σειρα.
Η δυσκολια σε γενικες γραμμες ειναι πολυ χαμηλη, αλλα ξαφνικα στα 3-4 τελευταοα κεφαλαια νομιζω πως ανεβαινει αποτομα. Καποια classes αναμενομενα κανουν break το παιχνιδι και οσο παιζεις με 2-3 mages τουλαχιστον κανεις επιδειξη ισχυος (ειχα 3 gremories, 1 mortal savant aka sword/black magic hybrid και τον byleth σαν enlightened one οποτε sword/mage hybrid).

Δυστυχως φοβαμαι πως τα social elements ηρθαν για να μεινουν και αν συνεχισει η σειρα δεν εχω λογο να ασχοληθω περαιτερω. Το gameplay ειλικρινα το διασκεδαζω αλλα ολα τα αλλα οχι. Αν ποτε βρω την ορεξη καλυτερα να δω το παρελθον της σειρας γιατι εχω ασχοληθει μονο με GBA, 3DS και τωρα Switch.

Αν σας αρεσε το παιχνιδι καλως.
Αν βρηκατε ενδιαφεροντες τους χαρακτηρες και καλη την πλοκη δεν ξερω τι να πω .
Αν θελετε κατι fun με zero non-sense και bloat τοτε παιξτε Mario x Rabbids τωρα, απειρως καλυτερη εμπειρια imo.

[i Have no Equal]

Οι μαχες ειναι πολυ ευχαριστες και οι μηχανισμοι γυρω τους και τα classes και τα παντα ειναι αυτο που εν τελει μου θυμισε τα καλα που εχει αυτη η σειρα.
Η δυσκολια σε γενικες γραμμες ειναι πολυ χαμηλη, αλλα ξαφνικα στα 3-4 τελευταοα κεφαλαια νομιζω πως ανεβαινει αποτομα. Καποια classes αναμενομενα κανουν break το παιχνιδι και οσο παιζεις με 2-3 mages τουλαχιστον κανεις επιδειξη ισχυος (ειχα 3 gremories, 1 mortal savant aka sword/black magic hybrid και τον byleth σαν enlightened one οποτε sword/mage hybrid).

Δυστυχως φοβαμαι πως τα social elements ηρθαν για να μεινουν και αν συνεχισει η σειρα δεν εχω λογο να ασχοληθω περαιτερω. Το gameplay ειλικρινα το διασκεδαζω αλλα ολα τα αλλα οχι. Α
Αν θελετε κατι fun με zero non-sense και bloat τοτε παιξτε Mario x Rabbids τωρα, απειρως καλυτερη εμπειρια imo.

Επειδη ηταν το πρωτο μου FE και γενικα ηθελα ενα τετοιο παιχνιδι για αυτο παιζει να μου αρεσε τοσο πολυ, έκανα focus στο gameplay, για τα υπολοιπα που λες οκ 2-3 χαρακτηρες μου έχουν μεινει αλλα δεν ειναι τιποτα memorable θα συμφωνήσω με αυστηρά κριτήρια πάντα.

[Deus]

Xeno συμφωνώ σε πολλά με όσα γράφεις. Είναι δυστυχώς πάρα πολύ σύνηθες πλέον να χώνουν περιεχόμενο στα παιχνίδια μόνο και μόνο για να αυξήσουν την διάρκειά του. Αντί όμως να έχουμε πολλά και ξεχωριστά set-pieces απλά υπάρχουν επαναλαμβανόμενα tasks τα οποία μόνο ως αγγαρεία μπορούν να χαρακτηριστούν. Είναι απίστευτο πάντως, θυμάμαι ότι παλιότερα όταν το game ήταν μεγάλο σε διάρκεια το θεωρούσαμε κάτι θετικότατο ενώ τώρα πάρα πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να λέει πως το τάδε και το δείνα παιχνίδι έπρεπε να ήταν 20 ώρες μικρότερο σε διάρκεια. Απλά δεν το περίμενα ποτέ.

Ίσως να το έχω ξαναγράψει αλλά δεν μου αρέσει το πως εξελίσσεται η σειρά Fire Emblem. Τα πιο παλιά είχαν λογική " λίγο και καλό", ή, για να το πω αλλιώς, επικεντρωνόταν στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Το gameplay είχε ως εξής, ξεκινάει το chapter, βλέπεις ομιλίες/ cutscenes, εμφανιζόταν ένα μενού στο οποίο επέλεγες χαρακτήρες, εξοπλισμό, αντικείμενα, έβλεπες support conversations και μετά σε πετούσε κατευθείαν στον χάρτη και ξεκινούσε η μάχη. Επίσης, πολύ σημαντικό για εμένα, δεν υπήρχε καθόλου grinding. Δεν μπορούσες να κάνεις leveling. Ο αριθμός των μαχών σε όλο το παιχνίδι ήταν συκγεκριμένος και δεν μπορούσες να φαρμαρεις exp, gold και αντικείμενα. Είχες με άλλα λόγια περιορισμένα resources και έπρεπε απλά να καταφέρεις να βγάλεις το game διαχειριζόμενος αυτές. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται φυσικά αλλά μόνο που το ήξερες συνέβαλε κατά την γνώμη μου πάρα πολύ στην εμπειρία το γεγονός ότι δεν έχεις την πολυτέλεια να ξοδεύεις αλόγιστα gold και να καις exp σε άχρηστους χαρακτήρες. Αυτό δυστυχώς έχει αλλάξει στα τελευταία FE, συμπεριλαμβανομένου του Three Houses.

Να μην παρεξηγηθώ, το Three Houses είναι ένα πολύ καλό game με αρκετά θετικά αλλά δεν μου αρέσαν κάποια πράγματα. Καταλαβαίνω ότι μάλλον ανήκω στην μειοψηφία βέβαια. Φυσικά δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να συμφωνήσει μαζί μου, απλά λέω την γνώμη μου και την αιτιολογώ.

Να πω τέλος ότι βρίσκομαι λίγο μετά τα μέσα του δεύτερου playthrough. Επέλεξα τον Claude και το άφησα στο 15ο κεφάλάιο. Ευτυχώς ρέει πολύ πιο γρήγορα την δεύτερη φορά και μου αρέσει πολύ ο συγκεκριμένος πρωταγωνιστής. Το παιχνίδι θα το τελειώσω και αυτήν την φορά και μετά θα το αφήσω, δεν αντέχω να το παίξω και τρίτη φορά. Επίσης, δεν ξέρω αν θα ασχοληθώ και με άλλο Fire Emblem που θα κυκλοφορήσει στο μέλλον. Μάλλον όχι.

Xeno αν ψηθείς να ασχοληθείς με παλιότερα Fire Emblem θα σου πρότεινα να δεις το Path of Radiance. Είναι ακριβώς όπως περιγράφω πιο πάνω αλλά δεν είναι υπερβολικά απλό όπως αυτά του Game Boy Advance, έχει πολύ ωραία ιστορία και ένα skill system που προσθέτει βάθος. Επίσης δεν είναι bloated σε περιεχόμενο και διάρκεια, είναι αυτό που λέμε short and sweet.

[Ramparter]

Είναι απίστευτο πάντως, θυμάμαι ότι παλιότερα όταν το game ήταν μεγάλο σε διάρκεια το θεωρούσαμε κάτι θετικότατο ενώ τώρα πάρα πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να λέει πως το τάδε και το δείνα παιχνίδι έπρεπε να ήταν 20 ώρες μικρότερο σε διάρκεια. Απλά δεν το περίμενα ποτέ.

Καποτε ειχαμε περισσοτερο χρονο και λιγοτερα παιχνιδια

Επισης καποτε δεν υπηρχε στο game design η λογικη της επαναληψης. Πλεον κοιταν πως με γρηγορο τροπο / χαμηλο κοστος να αυξησουν τη διαρκεια.

Τα παιχνιδια καποτε αν κραταγαν πολυ ηταν καθαρα λογω challenge κι επαναληψης (εχασες, ξανα ολη τη πιστα κοκ).

[nooto]

Αν βρηκατε ενδιαφεροντες τους χαρακτηρες και καλη την πλοκη δεν ξερω τι να πω .

Εμενα η πλοκη μου αρεσε .

Tελος παντων απλα να πω ξανα οτι προσωπικα το παιχνιδι μου αρεσε παρα πολυ μηχανικα, και παροτι συμφωνω στα οσα λετε για το μοναστηρι, ειναι ενα κομματι που θα προτιμουσα να το βελτιωσουν και να μεινει, απο το να το βγαλουν και να πηγανεις απο μαχη σε μαχη. Γενικα θεωρω οτι ενα ή περισσοτερα hubs με activities σαν pause αναμεσα στις μαχες ειναι κατι που imo θα ταιριαζε στα tactic jrpgs. Δηλαδη και στο FFT πχ ηθελα να υπαρχει μια περιοχη που να μπορεις να δεις το team, να εχεις καποιο interaction, να σου δειξει και λιγο την ivalice, να καταλαβεις λιγο τον κοσμο τελος παντων και να μην βλεπεις μονο ιπταμενους χαρτες.

Στο θεμα μεγεθους επισης συμφωνω, κυριως επειδη ουτως ή αλλως μιλαμε για 3-4 σεναρια με διαφορετικο content το καθενα σε ενα βαθμο. Δηλαδη και 30 ωρες να ηταν αντι για 60-70 το καθε campain, δεν θα χανοταν και ο κοσμος. Παντως ειναι και θεμα γουστου, κοιταω τα post μου και θυμηθηκα οτι εκανα 2 playthroughs back to back παιζοντας 170 ωρες . Δηλαδη πραγματικα με κερδισε παρα τα οποια θεματα.

[Deus]

Καποτε ειχαμε περισσοτερο χρονο και λιγοτερα παιχνιδια

Επισης καποτε δεν υπηρχε στο game design η λογικη της επαναληψης. Πλεον κοιταν πως με γρηγορο τροπο / χαμηλο κοστος να αυξησουν τη διαρκεια.

Τα παιχνιδια καποτε αν κραταγαν πολυ ηταν καθαρα λογω challenge κι επαναληψης (εχασες, ξανα ολη τη πιστα κοκ).

Πολύ σωστή η παρατήρηση σχετικά με το κόστος ανάπτυξης και την προσφορά περιεχομένου.

Όντως κάποτε, αρκετά παλιά, τα παιχνίδια βασιζόταν στην πολύ υψηλή τους δυσκολία για να σε κρατήσουν. Απλά σήμερα θεωρώ πως πάρα πολλά games πάνε στο άλλο άκρο, είναι γεμάτα με δραστηριότητες που είναι απλά αγγαρείες βλέπε εκκαθάριση χάρτη από εικονίδια, fetch quests κτλ. Για εμένα μια αρκετά καλή ισορροπία υπήρχε την περίοδο Gamecube- Playstation 2, τότε οι τίτλοι είχαν ξεκινήσει να έχουν μεγάλη διάρκεια και δεν υπήρχαν άπειρες αγγαρείες. Σήμερα θεωρώ πως έχει λίγο χαθεί το μέτρο, κυρίως στα open world games, αλλά σαφώς δεν είναι ισχύει για όλα τα games αυτό.

Νοοτο εγώ θα έλεγα πως το ιδανικό θα ήταν να επιλέγεις οίκο στα μέσα του παιχνιδιού και από εκεί και μετά η ιστορία να εξελίσσεται αναλόγως του τι επέλεξες. Έτσι, απλά κρατάς ένα save λίγο πριν την απόφαση και έπειτα μπορείς να ρίξεις replays χωρίς να πρέπει να παίξεις 3 ή 4 φορές το πρώτο μισό μέχρι να πας στο ουσιώδες κομμάτι. Αν γινόταν αυτό νομίζω ότι δεν θα γκρίνιαζε κανένας μας και θα το παίζαμε όλοι σε όλα τα paths.